Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Ο «εθνικός μας σχολιαστής» Μάνος Λαμπράκης θυμήθηκε – αίφνης! – την εμμηνόπαυση!
Και της προσέθεσε έναν «θεολογικό μανδύα», με τις συνήθεις …νεφελώδεις εκφράσεις του και τα παραληρηματικά διανοήματά του.
Δεν υπάρχει λόγος για αντίλογο. Μόνο σε ένα σημείο στεκόμαστε, που είναι κατ’ εξοχήν …πικάντικο.
Γράφει ο κ. Μάνος Λαμπράκης:
«Δεν υπάρχει καμία ευχή [εννοεί της Εκκλησίας] για την εμμηνόπαυση. Δεν υπάρχει καμία ακολουθία για τη μετάβαση. Δεν υπάρχει καμία λόγια, ποιητική, λειτουργική γλώσσα για το τέλος του κύκλου. Η Εκκλησία δεν έχει θεολογήσει το γεγονός της σιωπής του αίματος».
Γιατί υπάρχει εκκλησιαστική ευχή για την έμμηνο ρύση (την αρχή και την διάρκειά της);
Υπάρχει, όμως, κανόνας για την γυναίκα όταν είναι σε έμμηνο ρύση.
Πρόκειται για τον Β’ κανόνα του αγίου Διονυσίου Αλεξανδρείας, ο οποίος είναι και ο μόνος κανόνας που ασχολείται ειδικώς με το θέμα: «Περὶ δὲ τῶν ἐν ἀφέδρῳ γυναικῶν, εἰ προσῆκεν αὐτὰς οὔτω διακειμένας εἰς τὸν οἶκον εἰσιέναι τοῦ Θεοῦ, περιττὸν καὶ τὸ πυνθάνεσθαι νομίζω. Οὐδὲ γὰρ αὐτὰς οἶμαι πιστὰς οὔσας καὶ εὐλαβεῖς, τολμήσειν οὕτω διακειμένας ἢ τῇ τραπέζῃ τῇ ἁγίᾳ προσελθεῖν ἤ τοῦ σώματος καὶ τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ προσάψασθαι. Οὐδὲ γὰρ ἡ τὴν δωδεκαετῆ ῥύσιν ἔχουσα, πρὸς τὴν ἴασιν ἔθιγεν αὐτοί, ἀλλὰ μόνου τοῦ κρασπέδου. Προσεύχεσθαι μὲν γὰρ ὄπως ἂν ἔχῃ τις καὶ ὡς ἂν διάκηται μεμνῆσθαι τοῦ δεσπότου καὶ δεῖσθαι βοηθείας τυχεῖν, ἀνεπίφθονον, εἰς δὲ τὰ ἅγια καὶ τὰ ἅγια τῶν ἁγίων ὁ μὴ πάντῃ καθαρὸς καὶ ψυχῇ καὶ σώματι προσιέναι, κωλυθήσεται».
Βέβαια τα περί ακαθαρσίας κατά την έμμηνο ρύση είναι ιουδαϊκά κατάλοιπα, που πέρασαν ακόμα και στο Ισλάμ.
Αυτή η έννοια της «ακάθαρτης» γυναίκας υπάρχει και στην ακολουθία για την λεχώνα γυναίκα, που διαβάζουμε στο Μικρό Ευχολόγιο. Σε μια από τις σχετικές ευχές καλούμε τον Θεό: «…καὶ καθάρισον αὐτὴν ἀπὸ τοῦ σωματικοῦ ῥύπου καὶ τῶν ποικίλων αὐτῇ ἐπερχομένων σπλαγχνικῶν ἐνοχλήσεων, καὶ ἔξαξον αὐτήν, διὰ τῆς ταχινῆς σου ἐλεημοσύνης, ἐν τῷ ταπεινῷ αὐτῆς σώματι εἰς ἐπανόρθωσιν».
Επίσης, στα Ευχολόγια υπάρχει ειδική ακολουθία «εις γυναίκα όταν αποβάληται» ή κατά τα χειρόγραφα «λεγομένη εις λεχούσας εις τας αποβαλούσας το βρέφος και οπόταν γεννηθή το παιδίον παράκαιρον και ατέλεστον ή και εξ ανάγκης τινός».
Όλα αυτά χρήζουν της δέουσας ερμηνείας και προσέγγισης.
Ευχές, όμως, για την έμμηνο ρύση, είτε στην αρχή είτε στο τέλος της, δεν υπάρχουν. Και ο κ. Λαμπράκης εκφράζει την οδύνη του: «Η Εκκλησία θα έπρεπε να σκύψει πάνω από αυτό το φως. Να θεολογήσει την εμμηνόπαυση όχι ως τέλος, αλλά ως είσοδο στην περιπλάνηση της σοφίας». Οπότε ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τον «εθνικό μας σχολιαστή» κ. Μάνο Λαμπράκη. Να συντάξει σχετικές ευχές, με τον δεινόν κάλαμον που τον διακρίνει, και να τις διαβάζει σε όσες κόρες και κυρίες επιθυμούν και προστρέχουν στην υψηλή διάνοιά του. Θεολογώντας ο ίδιος την εμμηνόπαυση μπορεί να οδηγήσει τα ώριμα θήλεα «στην περιπλάνηση της σοφίας του». Εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου