Η μουσική ποιητική του Αντρέϊ Ταρκόφσκι (βίντεο)

Unfinshed score for a fuga by J.S. Bach (°1685-+1750).

Από την Πεμπτουσία  
«Τα κατά Ματθαίον Πάθη» του Μπαχ, αγαπημένο μουσικό έργο του Ταρκόφσκι!

Στη σχέση του μεγάλου σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι (1932-1986) με τη μουσική -και στον τρόπο που αυτός την αξιοποίησε στις ταινίες του – αναφέρεται ο Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος, θεολόγος και μουσικός στην ομιλία του με τίτλο: «Η μουσική ποιητική του Αντρέϊ Ταρκόφσκι», στο πλαίσιο της εκδήλωσης «NOSTALGHIA» που διοργανώθηκε από το Καλλιτεχνικό Σύνολο "Πολύτροπον" με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από το θάνατό του. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στον Πολυχώρο ΑΙΤΙΟΝ. (Α’ μέρος)

Η τέχνη είναι ρεαλιστική όταν προσπαθεί να εκφράσει ένα ηθικό ιδανικό

Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος: «Η μουσική ποιητική του Αντρέϊ Ταρκόφσκι», στο πλαίσιο της εκδήλωσης «NOSTALGHIA» που διοργανώθηκε με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από το θάνατο του μεγάλου σκηνοθέτη. Πολυχώρος ΑΙΤΙΟΝ. (B’ μέρος)

 

ΤΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ ΕΥΛΟΓΗΤΑΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΠΑΤΡΩΝ ΝΙΚΟΔΗΜΟ

Τα Αναστάσιμα Ευλογητάρια (ήχος πλ. α' Κε) του Πέτρου Πελοποννησίου όπως τα έψαλε ο αείμνηστος Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος στο πρόγραμμα ηχογραφήσεων του Μανόλη Χατζηγιακουμή. 

Περιλαμβάνονται στην 2η Ανθολογία της εκδοτικής σειράς Μνημεία Εκκλησιαστικής Μουσικής (Κέντρο Ερευνών και Εκδόσεων, Αθήνα 2000). 

Το 2012 κυκλοφορήθηκε από το Κέντρον Ερευνών και Εκδόσεων το Ειρμολόγιο των Καταβασιών του Πέτρου Πελοποννησίου, το οποίο έχει εκτελεσθεί ολόκληρο (1990-1991) κατά την α΄ έντυπη εκδοχή του (Κων/πολη 1825) από τον μακαριστό Μητροπολίτη Πατρών Νικόδημο Βαλληνδρά (†2008). Αποτελείται από εννέα (9) ψηφιακούς δίσκους (CD) και έχει ταξινομηθεί ως Σώμα Τέταρτο στη Σειρά «Μνημεία Εκκλησιαστικής Μου­σικής».
Στον ψηφιακό δίσκο αρ. 6 περιλαμβάνονται και τα Ευλογητάρια αυτά, τα οποία ψάλλονται (όπως και η πρώτη σειρά των Ευλογηταρίων του Πέτρου) κατά την Ακολουθία του Επιταφίου (Όρθρος Μ. Σαββάτου), αλλά και στον Όρθρο των Κυριακών του ενιαυτού. Τα Ευλογητάρια αυτά ψάλλονται (όπως και η πρώτη σειρά των Ευλογηταρίων του Πέτρου) κατά την Ακολουθία του Επιταφίου (Όρθρος Μ. Σαββάτου), αλλά και στον Όρθρο των Κυριακών του ενιαυτού.

Ο Μ. Χατζηγιακουμής θεωρεί το μέλος "αριστουργηματικό" και σημειώνει τα χαρακτηριστικά του: "Αργό ειρμολογικό, εύρυθμο και ηδύ, στο εξαγγελτικό ήθος του αρχαίου πλαγίου πρώτου τετραφώνου ήχου, αποτελεί λαμπρή μελική επένδυση σε κείμενα, στα οποία κυριαρχούν ρεαλιστικοί ποιητικοί τόνοι και το μεγάλο μήνυμα της Αναστάσεως". 

Η ερμηνεία του Πατρών Νικοδήμου είναι εδώ ανάλογη του Αναστασίμου μηνύματος. Πανηγυρική, μεγαλοπρεπής, στιβαρή. Μια ερμηνεία που δίνει τα κλειδιά για την κατά το δυνατόν εξήγηση του παραδόξου: πώς ο θάνατος πατείται θανάτω! 

Όσοι λευκοφόροι εννοήτωσαν!

Δείτε, επίσης, στην Ιδιωτική Οδό:
- ΜΕΡΕΣ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΑΛΛΟΤΙΝΩΝ ΚΑΙΡΩΝ...
- ΥΜΝΟΙ ΤΟΥ Μ. ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΑΤΡΩΝ ΝΙΚΟΔΗΜΟ

ΟΛΒΙΟΣ ΤΑΦΟΣ Ή ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΑΝΟΛΒΙΟΣ ΤΑΦΟΣ 

ΕΚ ΓΑΡ ΘΑΝΑΤΟΥ ΠΡΟΣ ΖΩΗΝ ΚΑΙ ΕΚ ΓΗΣ ΠΡΟΣ ΟΥΡΑΝΟΝ 

Γράφει ο Θεολόγος-Εκκλησιαστικός Ιστορικός-Νομικός κ. Ιωάννης Ελ. Σιδηράς  

- Ο Πανάγιος Τάφος του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού είναι η «νέα μητρική κοιλία» εκ της οποίας ο κτιστός και φθαρτός άνθρωπος ως ψυχοσωματική ενότητα αναγεννάται οντολογικά και γίνεται κοινωνός και μέτοχος της αιωνίου και αφθάρτου ζωής στην άκτιστη και άληκτη Βασιλεία του Θεού 

- Το μυστήριο του θανάτου Ιησού Χριστού γεννά την παραδοξότητα και αντινομία και του μυστηρίου της εκ θανάτου προσφερομένης αιωνίου ζωής για τον άνθρωπο της κτιστότητος και της θνητότητος, ο οποίος βιώνει την ελπίδα ως βεβαιότητα της «εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν» οντολογικής αναβάσεώς του

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στη συνέχεια

ΟΛΒΙΟΣ ΤΑΦΟΣ by Panagiotis Andriopoulos

Η ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΚΕΝΤΗΣΤΡΑ ΜΑΡΙΩΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΥΣΟΚΕΝΤΗΤΟΙ ΕΠΙΤΑΦΙΟΙ

Πόνος Μαριώρας 

Ο χρυσοκέντητος επιτάφιος των Νέων Μουδανιών Χαλκιδικής 

Παναγιώτης Καμπάνης

Δρ. Αρχαιολόγος-Ιστορικός, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού 

Μεταδιδακτορικός ερευνητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

.... Στον πρώτο Ναό που χτίστηκε στα Νέα Μουδανιά, τον Άη Γιώργη, στα θυρανοίξια όλοι κατέθεσαν τα κειμήλια που είχαν αναλάβει να προστατεύσουν και να μεταφέρουν στη νέα «Γη της Επαγγελίας». Εικόνες, χειρόγραφα, ευαγγέλια, ιερά σκεύη. Ανάμεσά τους και ένας χρυσοκέντητος επιτάφιος εκπάγλου κάλλους, που ο θρύλος ήθελε να έχει κεντηθεί από μια συγχωριανή τους τη Μαριώρα, η οποία τον κέντησε με το ένα της χέρι, μιας και το αριστερό της το είχαν κόψει λόγω αρρώστιας. Η πεθερά μου εξιστορώντας, παρίστανε και τον τρόπο που τον κεντούσε, τοποθετώντας το βαρύτιμο ύφασμα ανάμεσα στο λαιμό και στον ώμο της. 

Ο επιτάφιος ως ένα είδος ευλογίας, αποφασίσθηκε να δίνεται προς φύλαξη κάθε χρόνο και σε μια οικογένεια. Η πεθερά μου, ως παπαδοεγγόνα, είχε την τιμή να τον φιλοξενεί σπίτι της παραπάνω από μια χρονιά. Εκείνο που θυμάται έντονα είναι η θεία και απόκοσμη μοσχοβολιά που ανέβλυζε όταν έσκυβαν να τον προσκυνήσουν και τα δάκρυα των γεροντότερων που πότιζαν το πολύτιμο μετάξι, θυμίζοντάς τους τον επιτάφιο της δικής τους ζωής.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στη συνέχεια. 

ΧΡΥΣΟΚΕΝΤΗΤΟΙ ΕΠΙΤΑΦΙΟΙ by Panagiotis Andriopoulos

Μ. Τρίτη στο ΚΑΠΗ Κάτω Χαλανδρίου

Μ. Τρίτη 2016 το πρωί, στο ΚΑΠΗ Κάτω Χαλανδρίου, για να μιλήσω για την Μ. Εβδομάδα.

Μια ιδιαίτερη - και πρωτόγνωρη για μένα - εμπειρία.

Ευχαριστώ θερμά την Δημοτική Σύμβουλο, δημοσιογράφο και κοινωνική λειτουργό κ. Ευγενία Κατούφα για την πρόσκληση και την φιλοξενία. 

Ξεχωριστή στιγμή η επίσκεψη στις οικογένειες των Σύρων προσφύγων που φιλοξενούνται στο κτίριο του ΚΑΠΗ. 

Το έργο που επιτελείται εκεί είναι αξιοσημείωτο. Με χαμόγελο και πολλή αγάπη! 

Π.Α.Α.

Giorgio Agamben: ΠΙΛΑΤΟΣ ΚΑΙ ΙΗΣΟΥΣ - Παρουσιάζει ο Δημήτρης Μπαλτάς

Δημήτρης Μπαλτᾶς 

Giorgio Agamben, Πιλάτος καί Ἰησοῦς, μετ. Δ. Λαμπαδᾶ, Ἐκδόσεις τοῦ Εἰκοστοῦ Πρώτου, Ἀθήνα 2016, σελ. 76 

Ἡ σημερινή κατάθεση ἀφορᾶ ἕνα βιβλίο τοῦ πολυμεταφρασμένου στήν ἑλληνική Ἰταλοῦ διανοητῆ, ὁ ὁποῖος στά νιάτα του ὑποδύθηκε τόν ρόλο τοῦ ἀποστόλου Φιλίππου στό Κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο (1963) τοῦ Π. Παζολίνι, ἐνῶ ἀργότερα διετέλεσε καθηγητής τῆς θεωρητικῆς φιλοσοφίας στό πανεπιστήμιο τῆς Βενετίας. Οἱ φιλοσοφικές καταβολές τοῦ Ἀγκάμπεν εἶναι πολύπλευρες, καθ’ ὅσον ἀνάγονται στόν Ἀριστοτέλη, στόν ἀπόστολο Παῦλο, καί ἐν συνεχείᾳ στόν Νίτσε, στόν Χάϊντεγγερ, τοῦ ὁποίου μάλιστα τά Σεμινάρια παρακολούθησε, ἀλλά καί στήν Σιμόν Βέιλ καί τόν Φουκώ. 

Στό μικρό βιβλίο του ἐπιγραφόμενο Πιλάτος καί Ἰησοῦς, ὁ Ἀγκάμπεν σκιαγραφεῖ, μέ βάση τίς ὑπάρχουσες ἱστορικές πηγές (Εὐαγγέλια, Αὐγουστίνος, Φίλων, Ἰω. Χρυσόστομος κ.ἄ.) τήν ἰδιαίτερη προσωπικότητα τοῦ Ποντίου Πιλάτου καί τόν ρόλο πού αὐτός διαδραμάτισε στήν «δίκη τοῦ Ἰησοῦ», ἡ ὁποία διεξήχθη χωρίς «δικαστή», καί τήν ὁποία «διαδέχθηκε μία θανατική ποινή χωρίς καταδίκη» (σ. 64), ὅπως ἔχει ἐπισημανθεῖ καί ἀπό διακεκριμένους νομικούς (passim). 

Ὡς γενική ἀρχή, γιά τόν Ἀγκάμπεν, ἡ ἱστορία «ἀποτελεῖ μέρος τῆς Οἰκονομίας τῆς σωτηρίας, ἀλλά μόνο ὡς μία ξεχωριστή πραγματικότητα, ὄχι ὡς κάποιο θέατρο μαριονεττῶν» (σσ. 52-53). 

Σύμφωνα μέ τήν ἑρμηνεία τοῦ Ἀγκάμπεν, στήν δίκη αὐτή «μοιάζουν νά ἀντιπαρατίθενται δύο κρίσεις, δύο βασίλεια: τό ἀνθρώπινο καί τό θεϊκό, τό ἐγκόσμιο καί τό αἰώνιο» (σ. 24). Στήν ἴδια συνάφεια, προστίθεται ὅτι «τό θεϊκό καί τό ἀνθρώπινο, ἡ διάσταση τοῦ χρόνου κι ἐκείνη τῆς αἰωνιότητας πού συναντῶνται ἐδῶ δέν ἐπικαλύπτονται, ἀλλά παραμένουν πεισματικά διακριτές» (σ. 69). 

Ἀποτιμᾶ δέ ὁ Ἰταλός φιλόσοφος ὅτι «ὁ Πιλάτος ἐκπληρώνει τόν θεολογικό του ρόλο ἀκριβῶς ὡς ἱστορικό πρόσωπο»· καί ἀντιστρόφως, δέν εἶναι ἱστορικό πρόσωπο παρά στόν βαθμό μονάχα πού ἐκπληρώνει μία θεολογική λειτουργία. Ἱστορικό καί θεολογικό πρόσωπο, δικαστική διαδικασία καί ἐσχατολογική κρίση διαρκῶς συμπίπτουν» (σ. 48). 

Ἀσχέτως τῆς ἑρμηνευτικῆς ὀπτικῆς τῶν Ὀρθοδόξων ἤ Ρωμαιοκαθολικῶν θεολόγων, θά συμφωνήσει κανείς ὅτι ἡ φιλοσοφική-ἱστορική ἀνάγνωση τοῦ ζητήματος «Πιλάτος καί Ἰησοῦς» ἐκ μέρους τοῦ Ἀγκάμπεν εἶναι ἐνδιαφέρουσα καί ὥς ἕναν βαθμό πρωτότυπη.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ Η ΜΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΤΡΙΚΟΥΠΗ "Western Music in Hellenic Communities. Musicians and Institutions"

Χθες, 25 Απριλίου 2016, στη Αίθουσα Διδασκαλίας της Μεγάλης Μουσικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος "Λίλιαν Βουδούρη", στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, παρουσιάστηκε  η μονογραφία του Θανάση Τρικούπη με τίτλο Western Music in Hellenic Communities. Musicians and Institutions (Η Δυτική Μουσική στις Ελληνικές Κοινότητες. Μουσικοί και Ιδρύματα), η οποία εκδόθηκε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. 

Πρώτη μίλησε η Εύα Νίκα-Σαμψών, πρόεδρος του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του ΑΠΘ και αναφέρθηκε διεξοδικά στο βιβλίο και το περιεχόμενό του. 

Στη συνέχεια ο Νίκος Μαλιάρας, καθηγητής του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ε.Κ.Π.Α., περιέγραψε το πλαίσιο στο οποίο κινήθηκε ο συγγραφέας και τις αρχειακές πηγές που χρησιμοποίησε. Τέλος, ο μαέστρος Βύρων Φιδετζής εξέθεσε ιστορικά στοιχεία που αποδεικνύουν τη σχέση της ελληνικής επικράτειας και δη της μικρασιατικής-ποντιακής ελληνικής κοινότητας με τη λόγια μουσική, από τον 19ο αι. 

Την εκδήλωση έκλεισε ο συγγραφέας Θανάσης Τρικούπης, με ευχαριστίες σε όσους συνέδραμαν στο εγχείρημά του και με δειγματοληπτικές αναφορές σε θέματα του βιβλίου.

Στο εν λόγω ερευνητικό πόνημα καταγράφονται για πρώτη φορά, όσον αφορά το σύνολο της ελληνικής επικράτειας, τα σημαντικότερα μουσικά ιδρύματα (Φιλαρμονικές, Ωδεία κ.α), και μουσικά τμήματα διαφόρων εκπαιδευτηρίων (Σχολεία, Ορφανοτροφεία κ.α.) που αποτέλεσαν τα κέντρα διάδοσης της δυτικής μουσικής στον Ελληνισμό, καθώς και οι πρώτοι Ευρωπαίοι αρχιμουσικοί και μουσικοδιδάσκαλοι, κυρίως των θεωρητικών μαθημάτων και της σύνθεσης, που δραστηριοποιήθηκαν στην Ελλάδα από τη σύστασή της ως κράτος μέχρι την περίοδο του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου. 

Παράλληλα καταγράφονται και οι πρώτοι Έλληνες συνάδελφοί τους που είτε σπούδασαν στην Ευρώπη και ήρθαν πίσω στην Ελλάδα να μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις τους, είτε υπήρξαν μαθητές αυτών των πρώτων Ευρωπαίων δασκάλων στην Ελλάδα και συνέχισαν το έργο τους. Επειδή η ελληνική επικράτεια παρουσίασε πολλές μεταβολές κατά την προαναφερόμενη χρονική περίοδο, μέσα από τους συνεχείς πολέμους που έλαβαν χώρα μέχρι να παγιωθεί η σημερινή έκταση του ελληνικού κράτους, εξετάζονται παράλληλα και κάποιες περιοχές-αστικά κέντρα του Ελληνισμού που είτε αποτέλεσαν για κάποιο χρονικό διάστημα της συγκεκριμένης περιόδου τμήματα της ελληνικής επικράτειας, είτε υπήρξε ισχυρή πιθανότητα της ενσωμάτωσής τους παρ’ όλο που αυτή τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Επίσης παρουσιάζονται ενδεικτικά κάποιες σημαντικές εξελίξεις-μεταβολές που πραγματοποιήθηκαν με τη βοήθεια των Ευρωπαίων δασκάλων σε ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού, όπως για παράδειγμα η τετράφωνη εναρμόνιση του βυζαντινού μέλους στη Βιέννη. 

Το χρονικό όριο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου επιλέχθηκε κυρίως για να γίνει αντιληπτή η τομή που δημιουργείται και οι ολέθριες συνέπειες που επάγονται από αυτόν ακόμα και στον καλλιτεχνικό χώρο. Πρέπει να επισημανθεί ότι για τη συγγραφή της εν λόγω μελέτης αξιοποιήθηκε ένας τεράστιος όγκος ανέκδοτου αρχειακού υλικού από διάφορες πηγές του εσωτερικού και του εξωτερικού. 

Για πρώτη φορά μελετήθηκε στο σύνολό του το Μοτσενίγειο Αρχείο που βρίσκεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη και εμπεριέχει εκατοντάδες φακέλους με τεκμήρια για την ιστορία της νεοελληνικής μουσικής. Από την έρευνα άλλων σημαντικών αρχείων που βρίσκονται σε ιδρύματα της περιφέρειας αναδείχτηκε ο άγνωστος μέχρι σήμερα μουσικός πολιτισμός δυτικού προσανατολισμού των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Επίσης τεκμηριώθηκε ο μουσικός εξευρωπαϊσμός των Ελλήνων αστών στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας και Θράκης (όχι μόνο εντός της σημερινής ελληνικής επικράτειας) ήδη από την εποχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας του 19ου αιώνα. 

Παράλληλα η μελέτη αρχειακών πηγών από ιδρύματα της Ιταλίας, Γερμανίας και Αυστρίας βοήθησε στη διασταύρωση και στην επαλήθευση πληροφοριών σχετικά με Ευρωπαίους δασκάλους –που σε πολλές περιπτώσεις ούτε το όνομά τους δεν ήταν δυνατό να βρεθεί στην πρωτότυπη λατινική γραφή στα ελληνικά τεκμήρια– και με Έλληνες μουσουργούς που σπούδασαν στην Ευρώπη, πολλούς από τους οποίους δεν γνωρίζαμε αφού δεν είχαν δραστηριοποιηθεί στην ελληνική επικράτεια. 

Στο Παράρτημα της παρούσας εργασίας παρουσιάζονται οι περίπου 4.000 καταγεγραμμένοι Έλληνες συνθέτες της νεώτερης Ιστορίας. Η συγκεκριμένη βάση δεδομένων καταχωρήθηκε στην παρούσα έκδοση τον Αύγουστο του 2015. Έχει δυναμικό χαρακτήρα και ανανεώνεται συνεχώς. Οφείλεται στον μουσικογράφο, κριτικό και ερευνητή Θωμά Ταμβάκο, ο οποίος ξεκίνησε τη συγγραφή της με τη δημιουργία του «Αρχείου Ελλήνων Μουσουργών Θωμά Ταμβάκου» (1980) και η οποία συνεχίζεται σήμερα, σε συνεργασία με τον μουσικολόγο ερευνητή Γιώργο Κωνστάντζο (δημιουργό του «Αρχείου Ελληνικής Μουσικής») και τον συγγραφέα του εν λόγω πονήματος. 

Η πρώτη έκδοση του βιβλίου πραγματοποιήθηκε στην αγγλική γλώσσα με σκοπό τη διάχυση των ερευνητικών αποτελεσμάτων στη διεθνή κοινότητα. Άλλωστε, η εν λόγω μελέτη καταγράφει στοιχεία που αφορούν ένα πλήθος Ευρωπαίων μουσικών που έδρασαν όχι μόνο στην Ελλάδα και στην γηραιά ήπειρο, αλλά και στην Αμερική, όπως για παράδειγμα ο Ιταλός αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής Εταιρείας Κέρκυρας Bruto Giannini, ο οποίος αργότερα μετοίκησε στη Νέα Υόρκη, όπου υπήρξε καθηγητής του διάσημου αφροαμερικανού συνθέτη Scott Joplin.

ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΚΑΙ ΚΑΣΣΙΑΝΗ - ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΘΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Θεόφιλος και Κασσιανή

Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας στα χρόνια του Βυζαντίου 

Ανάμεσα στο μύθο και την πραγματικότητα 

Παναγιώτης Καμπάνης
Δρ. Αρχαιολόγος-Ιστορικός, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού 
Μεταδιδακτορικός ερευνητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης 

Ήταν το 829 όταν η Αυγούστα Ευφροσύνη, κόρη του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΣΤ΄ και δεύτερη σύζυγος του αυτοκράτορα Μιχαήλ Β΄, αποφάσισε πως ήρθε η κατάλληλη στιγμή που ο διάδοχος της Φρυγικής Δυναστείας Θεόφιλος, έπρεπε να νυμφευθεί. Αφού ο Θεόφιλος στέφθηκε αυτοκράτορας, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του, σε ηλικία 16 ετών, σύμφωνα με το έθιμο έπρεπε να έλθει εις γάμου κοινωνία και να αποκτήσει απογόνους.

Διαβάστε στη συνέχεια ολόκληρο το άρθρο

Θεόφιλος και Κασσιανή

Διαβάστε τις αναρτήσεις της Ιδιωτικής Οδού για την Κασσιανή εδώ. 

ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΤΑΕΤΙΑ (1967 – 1974)

Τήν 19η Ἀπριλίου 2016 καί ὤρα 13.00 στήν αἴθουσα συνεδριάσεων τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.) ἔγινε ἡ παρουσίαση τῆς διδακτορικῆς διατριβῆς τοῦ θεολόγου ἐκπαιδευτικοῦ Β/θμιας κ. Χαράλαμπου (Χάρη) Ἀνδρεόπουλου μέ θέμα «Σχέσεις Ἐκκλησίας καί Πολιτείας στήν Ἑλλάδα κατά τήν Ἑπταετία (1967 – 1974)», μέ ἐπιβλέποντα τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ἀρκαλοχωρίου κ. Ἀνδρέα Νανάκη, καθηγητή τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ Α.Π.Θ. καί μέλη τῆς Τριμελοῦς Συμβουλευτικῆς Ἐπιτροπῆς τόν κ. Εὐάνθη Χατζηβασιλείου, καθηγητή τοῦ Τμήματος Ἱστορίας καί Ἀρχαιολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν (Ε.Κ.Π.Α.) καί τήν κ. Εὐαγγελία Ἀμοιρίδου, ἀναπληρώτρια καθηγήτρια τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ Α.Π.Θ. 

Ὅπως δηλώνεται στόν τίτλο ἡ διδακτορική διατριβή πραγματεύεται τό πρόβλημα τῶν σχέσεων μεταξύ τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πολιτείας ὑπό τό κράτος τῆς ἐγκαθιδρυθείσης τήν 21η Ἀπριλίου 1967 ἑπτάχρονης δικτατορίας (1967 – 1974). Ἐξετάζει, ἀναλύει καί παρουσιάζει τίς ποικίλες διαστάσεις καί προεκτάσεις πού εἶχε ἡ προβληματική αὐτή σχέση στή διοίκηση καί στή ζωή τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας κάθ΄ ὅλη τήν διάρκεια τῆς Ἑπταετίας καί εἰς ἀμφότερες τίς φάσεις αὐτῆς, ἤτοι τόσο ἐπί ἀρχιεπισκοπείας Ἱερωνύμου Κοτσώνη (Μάϊος 1967 – Δεκέμβριος 1973), ὅσο καί ἐπί ἀρχιεπισκοπείας Σεραφείμ Τίκα (Ἰανουάριος – Ἰούλιος 1974). Ὁ συγγραφέας τῆς διατριβῆς ἀνιχνεύει, καταγράφει καί στοιχειοθετεῖ τήν προβληματικότητα αὐτῆς τῆς σχέσεως μέ ἱστορικά καί νομοκανονικά κριτήρια, στό πλαίσιο μίας συστηματικῆς συγκριτικῆς μελέτης πού βασίσθηκε στήν ἐπεξεργασία καί ἀνάλυση τῶν πολιτικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν παραμέτρων πού συνθέτουν συνδυαστικά τό κεντρικό καί τά ἐπί μέρους θέματα τῆς διατριβῆς. Ὡς ἰδιαίτερης σημασίας ζητήματα ἀντιμετωπίζονται στή διατριβή τό θέμα τῆς διαταραχθείσης κατά τό διάστημα τῆς πρώτης φάσεως τῆς δικτατορίας (1967 – 1973) νομοκανονικῆς σχέσεως τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας μέ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί τό θέμα τῶν δώδεκα (12) ἐκπτώτων Μητροπολιτῶν πού δημιουργήθηκε στήν δεύτερη φάση τῆς δικτατορίας (Ἰούνιος – Ἰούλιος 1974) καί τό ὁποῖο - ὡς ἀπότοκο της Ἑπταετίας ἐκκλησιαστικό πρόβλημα - ταλαιπώρησε τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μέχρι καί τά πρόσφατα χρόνια (1990 – 1996). Ἐπίσης, σέ εἰδικό κεφάλαιο παρουσιάζονται καί ἀναλύονται οἱ πολιτικές μέ τίς ὁποῖες στά πρῶτα κρίσιμα χρόνια τῆς μεταπολιτεύσεως, ἐπί πρωθυπουργίας Κων. Καραμανλή (1974 – 1980), ἀντιμετωπίσθηκε καί ἐξομαλύνθηκε ἡ κρίση τήν Ἐκκλησία. 

Στήν Ἑπταμελῆ Ἐξεταστική Ἐπιτροπή συμμετεῖχαν, ἐπίσης, ὁ Κοσμήτορας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, καθηγητής τοῦ Τμήματος Θεολογίας κ. Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, ὁ καθηγητής τοῦ Τμήματος Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας κ. Βασίλειος Κουκουσᾶς καί οἱ ἐπίκουροι καθηγητές τοῦ Τμήματος Θεολογίας κ.κ. Νικόλαος Μαγγιῶρος καί Χρῆστος Τσιρώνης. 

Στήν διαδικασία παρέστησαν, μεταξύ τῶν πολλῶν ἀκροατῶν, ὁ ὁμότιμος καθηγητής κ. Ἰωάν. Καραβιδόπουλος, οἱ καθηγητές τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς κ.κ. Θεοδ. Γιάγκου, Βάσ. Τσίγκος, ὁ ἐπίκουρος καθηγητής κ. Διον. Βαλαής καί ἡ λέκτορας κ. Ἀντ. Κυριατζή. 

Μετά τήν παρουσίαση τῆς ἐργασίας ἀπό τόν κ. Ἀνδρεόπουλο καί τίς ἐρωτήσεις πού ὑποβλήθηκαν ἀπό τά μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς, ἀκολούθησε σύσκεψη καί ἡ διατριβή - το θέμα τῆς ὁποίας ἡ Ἐπιτροπή θεώρησε ὅτι ὁ συγγραφέας της πραγματεύθηκε μέ τρόπο ἐπιστημονικό, νηφάλιο καί πειστικό - ἐγκρίθηκε μέ τόν βαθμό «ἄριστα» παμψηφεί. 

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΤΖΗΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ (ΦΩΤΟ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ)

H Ορθόδοξος Ακαδημία Κρήτης (ΟΑΚ), η Διεθνής Εταιρεία Φίλων Νίκου Καζαντζάκη (ΔΕΦΝΚ) και οι εκδόσεις «ΑΡΜΟΣ» πραγματοποίησαν την εκδήλωση της παρουσίασης του βιβλίου «Το Πρόσωπο του Χριστού στο Νίκο Καζαντζάκη» της Θεολόγου και Επιστημονικής Συνεργάτιδας της ΟΑΚ κ. Μαρίας Χατζηαποστόλου. 

Η παρουσίαση έγινε στο «Καφέ Κήπος», στο Δημοτικό Κήπο Χανίων, την Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016. Για το βιβλίο μίλησαν οι κ. Κωνσταντίνος Ζορμπάς, Γενικός Διευθυντής της ΟΑΚ, κ. Σήφης Μιχελογιάννης, Υπεύθυνος Τομέα Κρήτης της ΔΕΦΝΚ, κ. Χρυσόστομος Σταμούλης, Καθηγητής Θεολογίας στο ΑΠΘ - Μουσικός και κ. Γιάννης Σμαραγδής, Σκηνοθέτης. 

Σε μία κατάμεστη αίθουσα, γεμάτη από πρόσωπα αγαπημένα, οι ομιλητές ανέλυσαν τη σκέψη τους γύρω από το πρόσωπο του Θεανθρώπου στο έργο του μεγάλου Κρητικού συγγραφέα, κάνοντας αναφορά στη βαθύτερη υπαρξιακή του αναζήτηση και καταρρίπτοντας με την επιστημονική δυναμική τους κάθε στερεότυπο γύρω από τον συγγραφέα της Κρήτης. 

Πιο αναλυτικά, ο Γενικός Διευθυντής της ΟΑΚ Δρ Κωνσταντίνος Ζορμπάς, τόνισε τη δική του βιωματική επαφή με τον Καζαντζάκη, ομολογώντας πως ο Καζαντζάκης υπήρξε ένας συγγραφέας ένθεος, ενώ ο κ. Χρυσόστομος Σταμούλης, μίλησε για τη γένεση του βιβλίου, αλλά και για τη διδασκαλία περί έρωτος των Πατέρων της Εκκλησίας και τη συνάντηση αυτής με την καζαντζάκεια σκέψη. Στη συνέχεια, ο κ. Σήφης Μιχελογιάννης ανέλυσε τις βασικές πτυχές του βιβλίου και ιδιαίτερα την παρουσία του Χριστού στη σκέψη του Καζαντζάκη, ενώ ο Σκηνοθέτης κ. Γιάννης Σμαραγδής έκανε δημόσια αναφορά για την ταινία που ετοιμάζει αυτόν τον καιρό και που αφορά τη ζωή και το έργο του Νίκου Καζαντζάκη. 

Τέλος, η συγγραφέας του βιβλίου ευχαρίστησε τους ομιλητές, εκφράζοντας τη συγκίνησή της για την τιμή που αισθάνεται με την παρουσία τους και τονίζοντας τη διαχρονικότητα του συγγραφέα για την εποχή μας, μέσα από την ανυπότακτη ματιά του μεγάλου Κρητικού και την αγωνία της ψυχής του.

ΦΤΑΣΕ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ - ΜΑΡΙΑ ΧΑΤΖΗΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Τα χρυσοποίκιλτα καλύμματα των Θείων Λόγων και των Ιερών Γραφών

Παναγιώτης Καμπάνης

Δρ. Αρχαιολόγος-Ιστορικός, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού

Μεταδιδακτορικός ερευνητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη ως βιβλίο χαρακτηρίζεται κάθε υλικός φορέας έντυπου λόγου, ο οποίος αποτελείται από αριθμό συνδεδεμένων τεμαχίων παπύρου, δέρματος ή χαρτιού και από ένα εξώφυλλο, το οποίο τα προστατεύει. Βιβλίο αποκαλείται επίσης το σύνολο του περιεχομένου του αντικειμένου αυτού ως πνευματικό έργο. 

Αν και η ύπαρξη του έντυπου λόγου χρονολογείται από την απαρχή της ανθρώπινης ιστορίας, το βιβλίο αποτελεί το κατεξοχήν μέσο διάδοσης της γνώσης από την εφεύρεση της τυπογραφίας από τον Ιωάννη Γουτεμβέργιο τον 15ο αι. έως και σήμερα. 

Στην κλασική αρχαιότητα το «βιβλίο» είχε πάντοτε τη μορφή ειλητού, που το αποτελούσε ένας μεγάλος ρολός παπύρου, τυλιγμένος γύρω από μια ξύλινη η κοκάλινη ράβδο («ομφαλός», λατ. «umbilicus»). Οι άκρες της ράβδου που εξείχαν («κέρατα», λατ. «cornua»), ήταν ενδεδυμένες με ελεφαντόδοντο η άλλο υλικό. Μια επιγραφή στο εξωτερικό μέρος ή μια κρεμαστή καρτέλα («σίλλυβος», λατ. «titulus» ή «index»), ανέγραφε τον τίτλο του έργου.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στη συνέχεια

Τα Χρυσοποίκιλτα Βυζαντινά Ευαγγέλια

Γέροντος Χαλκηδόνος Αθανασίου: ΝΟΑ ΝΟΑ - Ο πίνακας του Gaugin "Από πού ερχόμαστε..."

ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου 

"Ἀντίο φιλόξενη, γλυκιὰ γῆ, …" 

(P. Gaugin) 

Θὰ ἔλθεις, θὰ φύγεις, θὰ φύγεις, θὰ ἔλθεις. Βασικὰ δὲν ὑπάρχει οὔτε ἐρχομὸς οὔτε φυγή. Αὐτὰ μεταξὺ ἄλλων ἔλεγε σὲ μιὰ συζήτηση ἕνας "στάρετς", στὸν συμπαθῆ premier τοῦ συγκλονιστικοῦ σήριαλ "ὁ χείμαρρος τῶν λύκων" καὶ ὄχι τῶν κέδρων! Polat Alemdar, ὅταν αὐτὸς τὸν ἐπεσκέφθη στὴν παράγκα του μέσα στὸ δάσος, καὶ τοὔψησε καφὲ πάνω στὰ ξύλα! 

Ἡ σοφὴ ρήση αὐτὴ μοὔφερε στὸ νοῦ τὸν περίφημο πίνακα τοῦ Gaugin: "Ἀπὸ ποῦ ἐρχόμαστε; Ποιοί εἴμαστε; Ποῦ πᾶμε;" ὁ ὁποῖος βρίσκεται στὸ Μουσεῖο Καλῶν Τεχνῶν τῆς Βοστώνης. Ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὸν Gaugin ἄθελα σκεπτόμαστε τὶς Νότιες θάλασσες, τὸ ὄνειρο ἑνὸς καλύτερου κόσμου σ’ ἕνα παρθένο δάσος. Ἡ ἄποψη αὐτὴ τῆς φυγῆς ἀπὸ τὸ παρὸν ἐκ τῶν εὐλογιῶν καὶ φρικαλεοτήτων τοῦ πολιτισμοῦ, ἔχει ἀγγίξει ἤδη ἀπὸ τοῦ εὐρωπαϊκοῦ καμάτου τοῦ ὀψίμου Ρωμαντισμοῦ, τὴν πνευματικὴ ζωὴ τῆς Δύσεως. Ὁ Gaugin βάδισε τὸν δρόμο αὐτό, δὲν βρῆκε ὅμως τὸν ἐλπιζόμενο παράδεισο. Μόνο στὰ ἔργα του τὸ ὄνειρο αὐτὸ ἔγινε πραγματικότητα. Στὶς συνθέσεις τῶν Νοτίων Θαλασσῶν κατάφερε τὴν ὑλοποίηση τῆς ἀνθρωπίνης καὶ καλλιτεχνικῆς του ἀποστολῆς, τὴν ὁποία ὅμως ἀπεπλήρωσε μὲ τὴν διαρκῆ ἀνησυχία τοῦ γυμνοῦ εἶναι, τοὺς σωματικοὺς πόνους καὶ τὴν ἐγκατάλειψη τῶν χαρῶν τῆς ζωῆς1. 

Εἰκονογραφικὰ ὁ πίναξ παριστᾶ ἐντὸς ἑνὸς κυανοῦ, πρασίνου καὶ καφεκόκκινου τοπίου τῆς Ταϊτῆς, πολλὲς μόνο γυναῖκες μόνες ἢ σὲ ὁμάδες καὶ ποικίλες στάσεις. Τὸ τοπίο ἔχει πολλοὺς ὀφιοειδεῖς μὼβ κορμοὺς δένδρων μὲ λίγα φύλλα. Ἔτσι στὸ κέντρο τῆς συνθέσεως ὑψώνεται μία γυμνὴ μετὰ λεντίου κίτρινη γυναικεία μορφὴ μὲ ὑψωμένα τὰ χέρια, ποὺ κρατοῦν ἕνα μῆλο -γιὰ νὰ τὸ δώσει στὸν Ἀδάμ; ποὺ ὅμως δὲν ὐπάρχει-, ὄπισθεν δὲ αὐτῆς μία ἑτέρα καθημένη μὲ ἐστραμμένα τὰ νῶτα. Πιὸ πέρα προβάλλουν δυὸ κοκκινωπὰ ἐνδεδυμένες "σεβίζουσες" καὶ πρὸς τὰ δεξιὰ στρεφόμενες σιλουέτες. Στὴν κάτω δὲ δεξιὰ γωνία βρίσκεται μία ὁμάδα τριῶν καθημένων γυναικῶν, ἐκ τῶν ὁποίων ἡ μία φέρει λευκὸ λέντιο, ἡ ἄλλη μπλοῦζα ἐνῶ ἡ τρίτη, μὲ ἐστραμμένα τὰ νῶτα της, εἶναι γυμνή. Οἱ δυὸ σηκώνουν τὸ χέρι τους πρὸς τὸ πρόσωπο ὡσὰν νὰ σκέπτονται. Ἀπὸ τὰ δεξιὰ δὲ ὁρμᾶ μέλας κύων, ἐνῶ κάτω ὑπάρχει ξαπλωμένο παιδίον. 

Στὸ ἀριστερὸ τμῆμα τῆς συνθέσεως πρὸς τὰ ἄνω, παρίσταται εἴδωλο ἀνοικτοκύανο ἐπὶ ὀγκώδους ὑποποδίου en face μὲ ἀναπεπταμένα πλαγίως καὶ συμμετρικῶς τὰ χέρια, σύμβολο τοῦ "ἐπέκεινα", πρὸς τὰ δεξιὰ δὲ αὐτοῦ πλαγίως, ἄλλη μορφὴ μὲ μὼβ ἔνδυμα. Πιὸ κάτω ἐνφανίζεται ἕνα πτηνό (πιθανῶς φασιανός), ἕνα καθήμενο πλαγίως κοράσιο μὲ λευκὸ ἔνδυμα ποὺ τρώγει ἕνα μῆλο, μὲ δύο λευκὲς ὄπισθεν γάτες καὶ ἔμπροσθεν αὐτοῦ καθήμενη μία μεγάλη μαύρη αἶγα. 

Τέλος, στὴν ἀριστερὴ γωνία ποζάρει μία γυμνὴ μὲ λέντιο μισοξαπλωμένη γυναῖκα, ἡ ὁποία στηρίζεται διαγώνια πάνω στὸ δεξί της χέρι, πλάϊ της δὲ μία γραῖα γυμνὴ μελαψὴ καθημένη ἀνακούκουδα καὶ θρηνοῦσα, καθὼς καὶ ἕνα παράξενο λευκὸ πουλὶ ποὺ κρατεῖ μία σαῦρα. Ὁ οὐρανὸς εἶναι κυανοῦς, ἐνῶ οἱ δύο γωνίες τοῦ πίνακα ἔντονα κίτρινες. 

Ἀπὸ ἄποψη εἰκονολογικὴ τὸ ἔργο, ἀποπερατωθὲν τὸ 1898, ἐθεωρεῖτο ἀπὸ τὸν Gaugin ὡς τὸ ἀποκορύφωμα τῶν σκέψεών του, ἕνα εἴδος καλλιτεχνικῆς διαθήκης. Εἶναι μία ἀλληγορία τῆς πνευματικῆς καὶ φυσικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου ποὺ γεννᾶται, ἀναπτύσσεται καὶ ἀποθνήσκει. 

Οἱ τρεῖς γυναῖκες μετὰ τοῦ παιδίου ἀντιπροσωπεύουν τὸ ξεκίνημα τῆς ζωῆς. Ἡ μεσαία ὁμάδα συμβολίζει τὴν καθημερινὴ ἐμπειρία τῆς νεαρᾶς ἐνήλικης ζωῆς. Ἡ τελευταία ἀριστερὰ μὲ τὴν γραῖα, σημαίνει ὅτι αὕτη προσεγγίζει τὸν θάνατο παραιτημένη καὶ συμφιλιωμένη στὶς σκέψεις της, ἐνῶ τὸ λευκὸ πουλὶ τὴν ματαιότητα τῶν λέξεων. 

Ἀπὸ ποῦ ἐρχόμαστε; Δύσκολη ἡ ἀπάντηση. Ἀπὸ τοὺς Πρωτοπλάστους, τοὺς προγόνους καὶ τοὺς γονεῖς μας, οἱ ὁποῖοι ὅμως τώρα ἔχουν γίνει "γῆ καὶ σποδός" (Σοφ. Σειρ. 10, 9) κατὰ τό "ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ" (Γέν. 3, 19). 

Τὸ ἔργο δημιούργησε ὁ Gaugin ἐπηρρεασμένος ἀπὸ τὸν δάσκαλό του Ἐπίσκοπο τῆς Ὀρλεάνης Felix Dupanloup καὶ τὴν κατήχησή του. 

Ἀπὸ ρυθμολογικὴ ἄποψη ἀνήκει στὸ ρεῡμα τοῦ μετα-εμπρεσιονισμοῦ καὶ δὴ τοῦ φωβισμοῦ, μὲ ἔντονες κλουαζονιστικὲς καὶ ἁπλοϊκὲς τάσεις στὰ σχήματα καὶ χρώματα, οἱ δὲ μορφές του ἀποπνέουν τὸ εὐωδιαστό (Noa Noa) τῶν ἰθαγενῶν τῆς Ταϊτῆς μὲ τὶς ἰδιότυπες πλαδαρὲς ἀλλὰ καὶ γοητευτικὲς καμπύλες τους. 

Ὁ Gaugin ἀναζητοῦσε τὸν παράδεισο στὰ ἐξωτικὰ νησιὰ τῆς Πολυνησίας μὲ ἔντονο, φυσικὸ ἐρωτικὸ χρῶμα καὶ ὑπόβαθρο, καὶ δὲν τὸν βρῆκε. Μήπως θὰ τὸν βροῦμε ἐμεῖς ποὺ ζοῦμε μέσα στὸ σημερινὸ κόσμο, τὸν ὁποῖο μεταλλάσσουμε συχνάκις σὲ "ἄκοσμο"; 

"Οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν." (Ἑβρ. 13, 14). 

__________________________________ 

1- H. Platte, Ta Matete, Στουτκάρδη 1959, 3.

Δείτε εδώ μια παλαιότερη, επιγραμματική αναφορά της Ιδιωτικής Οδού στον πίνακα του Gaugin. 

Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ

Οι εξυπνάκηδες υποστηρικτές της αθλιότητας στο facebook που ακούει στο όνομα “Ελύτης, ο ποιητής του Αιγαίου” και τρολάρει συστηματικά τον ποιητή, ισχυρίζονται μετά πάθους ότι θα άρεσε (sic) στον ποιητή αυτό το ...χιούμορ. 

Δημοσιεύουμε, λοιπόν, σήμερα ένα ντοκουμέντο, το οποίο ανέσυρε από το αρχείο του ο φίλος Γιώργος Βλαντής και το οποίο αποδεικνύει την αυστηρότητα του ποιητή απέναντι σε ανάλογες, δηλαδή αυθαίρετες, καταστάσεις. 

Πρόκειται για μια επιστολή του Οδυσσέα Ελύτη, η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Τα Νέα» της 18ης Ιουλίου 1995, δοθείσης τότε αφορμής. Στην ίδια σελίδα της εφημερίδας υπάρχει σχετικό ρεπορτάζ της Μικέλας Χαρτουλάρη.  

Η επιστολή του ποιητή έχει ως εξής: 

«Λυπούμαι, που σε διάστημα μικρότερο του ενός μηνός, είμαι υποχρεωμένος να επανέλθω στο ίδιο θέμα, με αφορμή τη δημοσίευση σε ένα λογοτεχνικό περιοδικό κειμένου που παρουσιάζεται ως δικό μου  «υπόμνημα». Δηλώνω ότι ουδείς έχει το δικαίωμα να δημοσιεύει ανέκδοτο κείμενό μου -αδιάφορο αν βρίσκεται στην κατοχή μου ή όχι - χωρίς την έγγραφη άδειά μου, είτε να χρησιμοποιεί το όνομά μου, αν πριν δεν έχω πιστοποιήσει την ταυτότητα του κειμένου και δεν συναινώ στη δημοσίευσή του. Και είναι διπλά λυπηρό, όταν τέτοιες πράξεις, ηθικά και νομικά αξιόποινες, προέρχονται από ανθρώπους που θέλουν να παρουσιάζονται ως πνευματικοί, πλην όμως καταστρατηγούν τη στοιχειώδη πνευματική ελευθερία.» 

Αυτά έγραφε ο ποιητής και είναι παραπάνω από σαφής. 

Και επειδή κάποιοι φίλοι μου συνιστούν “χαλάρωση” ή θεωρούν έχω αναχθεί σε “λογοτεχνική αστυνομία” και τα τοιαύτα, τους διαβεβαιώ ότι κάνω απλώς το αυτονόητο. Ας σκεφτούν λίγο πάνω σ' αυτό το αυτονόητο και θα με κατανοήσουν.
Π.Α.Α.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ "Η ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ" ΤΟΥ ΚΑΡΛ ΜΠΑΡΤ ΠΟΥ ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΑΡΤΟ ΖΩΗΣ"

φωτογραφίες: Ιδιωτική Οδός

Απόψε, Τετάρτη, 20 Απριλίου 2016, στο Βιβλιοπωλείο «Πλειάδες», στο Παγκράτι, ο Άρτος Ζωής, σε μια ουσιαστική εκδήλωση, παρουσίασε την ελληνική έκδοση του σπουδαίου βιβλίου του Καρλ Μπαρτ (1886-1968) "Η Προς Ρωμαίους Επιστολή". 

Ομιλητές ήσαν οι: 

- Γιώργος Βλαντής, επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου του Μονάχου και της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου, μεταφραστής της Προς Ρωμαίους Επιστολής του Καρλ Μπαρτ 

- Παναγιώτης Κανταρτζής, ποιμένας της Α΄ Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας Αθηνών 

- Μιχάλης Πάγκαλος, φιλόλογος, δρ. φιλοσοφίας, διδάσκων στο ΕΑΠ

- Δημήτρης Δουλγερίδης, δημοσιογράφος.
Παρών ήταν, φυσικά, και ο πρόεδρος του ιδρύματος Άρτος Ζωής Σταύρος Ζουμπουλάκης, ο οποίος έκανε καίριες παρεμβάσεις κατά την συζήτηση που ακολούθησε. 

Όλοι μίλησαν επί της ουσίας και αναδείχθηκε η σοβαρότητα και σπουδαιότητα της θεολογικής σκέψης του μεγάλου Ελβετού θεολόγου Καρλ Μπαρτ, ο οποίος θεωρείται πια ένας κλασικός θεολόγος του γερμανόφωνου χώρου. 

Ο Καρλ Μπαρτ  είναι - κατά πολλούς - ίσως ο μεγαλύτερος χριστιανός θεολόγος του 20ού αιώνα και ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους όλων των εποχών. «Η προς Ρωμαίους επιστολή» είναι το πρώτο βιβλίο του που μεταφράζεται στη γλώσσα μας και θεωρείται το σημαντικότερο θεολογικό έργο του εικοστού αιώνα. Μεγάλο έργο πίστης και σκέψης. 

Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στον πρόεδρο του ιδρύματος Άρτος Ζωής Σταύρο Ζουμπουλάκη για την έκδοση και στον Γιώργο Βλαντή για τον μεταφραστικό άθλο.

ΜΕ ΤΗΝ ΙΒΟΝΑ ΓΚΛΙΝΚΑ ΣΤΟ AN ART / ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΓΙΑ ΣΟΛΟ ΦΛΑΟΥΤΟ ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ευχαριστώ θερμά την σπουδαία σολίστ στο φλάουτο Ιβόνα Γκλίνκα για την ευκαιρία της μουσικής ποιητικής συνύπαρξής μας την Δευτέρα 18 Απριλίου στον φιλόξενο χώρο AN ART Artistry, στην Πλάκα. 

Ήταν μια σπάνια εμπειρία για μένα, αλλά και για το κοινό που την παρακολούθησε. 

Η Ιβόνα Γκλίνκα ερμήνευσε εξαιρετικά έργα για σόλο φλάουτο έντεκα σύγχρονων Πολωνών συνθετών: Z. Bagiński, M. Borkowski, M. Chyrzyński, M. Dubaj, E. Głowski, T. Kassak, P. Łukaszewski, N. Palej, B.K. Przybylski, D. Przybylski, J.Rogala. 

Ανάμεσα στα έργα διάβασα δέκα ποιήματα των Πολωνών Νομπελιστών Cz. Miłosz και W. Szymborska, σε ελληνική μετάφραση. 

Τα ποιήματα που επέλεξα ήταν τα ακόλουθα: 

- Ντρέπομαι και Ανθρώπινες ιστορίες, του Τσέσλαφ Μίλος, από τα Έσχατα ποιήματα (μτφ. Πάβεου Κρούπκα και Γιώργος Πετρόπουλος). 

- Σύντομη διακοπή, Απολογισμός, Η Μαρία η Μαγδαληνή και εγώ, Πώς είναι στον Παράδεισο, του Τσέσλαφ Μίλος (μτφ. Αντώνης Μακρυδημήτρης). 

- Ελληνικό άγαλμα, Χαμόγελα, Στη δύση του αιώνα, Παιδιά της εποχής μας, Τίποτα δεν είναι δώρο, της Βισουάβα Σιμπόρσκα (μτφ. Βασίλης Καραβίτης). 

Δείτε αναλυτικά τα έργα που ερμήνευσε η Ιβόνα Γκλίνκα εδώ. 

ΥΜΝΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΑΡΑΦΡΑΖΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΗ ΜΗΤΡΑΛΕΞΗ ΧΑΡΙΝ ΤΗΣ ΟΝΝΕΔ!

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Σοκαρισμένος (sic) από την διάλυση της ΟΝΝΕΔ, ο Επίκουρος καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης Σωτήρης Μητραλέξης, αποφάσισε να …θρηνήσει μετά κοπετού το γεγονός «συνθέτοντας» και δημοσιεύοντας τόσο στην προσωπική του σελίδα στο fb, όσο και στην ιστοσελίδα HuffPost, μία …παράφραση των Εγκωμίων της Μ. Παρασκευής (ακολουθία Επιταφίου Θρήνου), καθώς και του γνωστού τροπαρίου «Ανοίξω το στόμα μου», με το οποίο αρχίζει ο κανόνας του Ακαθίστου Ύμνου. 

Δηλαδή ο καθηγητής φιλοσοφίας κ. Μητραλέξης, ζηλώσας – προφανώς - την δόξαν του ανωνύμου που τρολάρει τον Ελύτη στο fb, θέλησε να χρησιμοποιήσει ύμνους της Εκκλησίας – και δη δημοφιλείς – προκειμένου να σαρκάσει (άκουσον, άκουσον!) την διάλυση μιας κομματικής οργάνωσης! 

Διερωτώμαι, πραγματικά, ποια φιλοσοφική αρχή ή θεωρία (απ’ αυτές που διδάσκει), τον ώθησαν σε μια τέτοια ενέργεια. Μάλλον η αργοσχολία και η αργολογία από τις οποίες φαίνεται πως κατατρύχεται. Γιατί ούτε οι άθεοι ή οι αμφισβητίες της θρησκείας δεν επιδεικνύουν τέτοια κουφότητα. 

Αν είχα την δυνατότητα θα τον απάλλασσα από τα διδακτικά του καθήκοντα και θα τον έστελνα στον Σεφερλή για κομπάρσο. Νομίζω ότι αυτός ο ρόλος του ταιριάζει. 

Τον καλώ να αποσύρει πάραυτα τα εν λόγω «στιχουργήματά» του. Αν δεν το κάνει, θα πράξω τα δέοντα.