ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΤΑ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ ΣΗΜΕΡΑ

Ο Μάνος Χατζιδάκις μου έμαθε Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, ήτοι το δημοφιλές «τραγουδισμένο μπαλέτο» (ballet chanté) των Κουρτ Βάιλ και Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Ο Μπρέχτ με το κείμενό του εδώ εννοούσε –και ψιλοκορόιδευε– την ηθική μιας φαύλης μεσαίας τάξης, άρα πρόκειται για Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα των μικροαστών, θα λέγαμε.

Η υπόθεση είναι γνωστή: δύο αδελφές, η Αννα Ι και η Αννα ΙΙ, ταξιδεύουν σε επτά πόλεις των ΗΠΑ προκειμένου να συγκεντρώσουν χρήματα ώστε η οικογένειά τους να αποκτήσει ένα σπίτι στις όχθες του Μισισιπή. Η πρώτη παίζει τον ρόλο του «πωλητή», του ιμπρεσάριου, η δεύτερη αποτελεί το «αντικείμενο» προς πώληση. Σε κάθε μία από τις πόλεις, οι αδελφές έρχονται αντιμέτωπες με ένα θανάσιμο αμάρτημα. Το ποιητικό κείμενο είναι σατιρικό: το σημαντικό ηθικό ζήτημα τίθεται καθώς η Αννα ΙΙ φέρεται ενάντια στο «σωστό» μόνον όταν ΔΕΝ διαπράττει ένα από τα θανάσιμα αμαρτήματα. Η άρνησή της, για παράδειγμα, να εργαστεί σε καμπαρέ ερμηνεύεται ως Αλαζονεία, ενώ η επιθυμία της να προτιμήσει τον άνθρωπο που αγαπά έναντι του πλούσιου θαυμαστή της εκλαμβάνεται ως Λαγνεία.

Όταν πριν το Πάσχα είδα τα Επτά θανάσιμα αμαρτήματα, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Ίδρυμα Ωνάση), από την Ομάδα ύψιλον, σε σκηνοθεσία και χορογραφία Αγγελικής Στελλάτου και μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, διαπίστωσα πόσο προκλητικό είναι το θέμα αυτό. Η Α. Στελλάτου μας έδωσε μια άρτια παράσταση, που συνδύαζε χορό, βίντεο (εκπληκτικό σε μερικές σκηνές) και ζωντανή μουσική, αλλά χωρίς να μπει στο ...μεδούλι της αμαρτίας. Να διερευνήσει την γοητεία της, να αντιληφθεί την επίδρασή της στον μικροαστικό κόσμο μας, να μας δώσει, εντέλει, μια πλέρια αμαρτωλή διάσταση, από την οποία θα πήγαζε η κάθαρση. Φύγαμε ανολοκλήρωτοι...

Για τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα σήμερα, τον ρόλο τους στη σημερινή κοινωνία και πώς ερμηνεύονται από τη σύγχρονη εξελικτική ψυχολογία, διαβάστε ένα ενδιαφέρον άρθρο της Λαλίνας Φαφούτη στο Βήμα του Πάσχα. Εκεί θα δει κανείς και τα επτά αμαρτήματα του 21ου αιώνα.
Διάσημοι ξένοι ψυχολόγοι εντοπίζουν επτά θανάσιμα αμαρτήματα της σύγχρονης εποχής: «Ευσεβής» αλήθεια, iPhonοφιλία, Ναρκισσιστική μυωπία, Δικαιωματισμός, Τηλεφωνομανία, Υπερχρέωση, Ξενοφοβία.

Αναζητείται, λοιπόν, χορογράφος και συνθέτης για το σύγχρονο ...αμαρτωλό μπαλέτο, που αφορά όλους μας.

Πίνακας του Ιερώνυμου Μπος, «Τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα και τα Τέσσερα Τελευταία Αγαθά»

Ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΤΣΑΛΑΧΟΥΡΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΚΡΙΣΗΣ

AΠOΨH : Η δημιουργία σε καιρούς κρίσης

Καθημερινή

Του Φίλιππου Τσαλαχούρη*

Στις φιλόξενες σελίδες της «Καθημερινής» είχα δηλώσει πως «το να γράφεις μουσική είναι ενεργός ελπίδα» προσαρμόζοντας στη δική μου πραγματικότητα τη φράση του Τόμας Μαν «η εργασία είναι ενεργός ελπίδα». Ολα γύρω μας προσπαθούν να μας αποθαρρύνουν, να μας σταματήσουν. Οι δυσκολίες είναι πρωτόγνωρα σκληρές, η λύπη ιδιαίτερα ανθεκτική, η λογική ανεπαρκής και άοπλη, η διάθεση ραγισμένη κι η σκέψη απρόθυμη να υπερβεί τους φόβους και τις αναστολές μας.

Συχνά λέω στους μαθητές μου πως η μόνη ανελευθερία είναι η άγνοια. Υπάρχει ακόμη μια μορφή εγκλεισμού: η απομάκρυνση από τη σκέψη του θανάτου, η έλλειψη πνευματικότητας. «Κανείς δεν μπορεί ούτε να ονειρευτεί», λέει η Γιουρσενάρ, «ούτε να σκεφτεί βαθιά, χωρίς να προσκρούσει σ’ αυτήν τη μεγάλη, σκοτεινή αβεβαιότητα». Ο Ελύτης πιο λακωνικός: «Η αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται». Εχει προηγηθεί στην ίδια συλλογή η διαπίστωση: «Αλήθεια θα ’ναι φαίνεται ότι ζω για τότε που δεν θα υπάρχω». Δεν είναι ούτε πρωτόγνωρη ούτε δυσερμήνευτη η απομάκρυνση των ανθρώπων από αυτές τις σκέψεις. Απογοητευτική είναι η απόσταση των δημιουργών και των πνευματικών ανθρώπων από αυτή τη σκιά που δίνει νόημα στο αληθινό φως. Η διαρκής χρήση τεχνητού πνευματικού φωτισμού έχει στρέψει το βλέμμα στο εφήμερο κι έχει καταστήσει τις ζωοποιούς σκιές χαρακτηριστικό των οπισθοδρομικών και των ξεχασμένων.

Οχι μόνον στο παρελθόν της δικής μας ιστορίας, αλλά και σήμερα πολλοί συνάνθρωποί μας που βρέθηκαν αντιμέτωποι με καταστάσεις έκρυθμες επιστράτευσαν τα πνευματικά τους αποθέματα και αναζήτησαν στήριγμα στο άυλο. Αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς την προσφορά των δημιουργών, ίσως μάλιστα και χωρίς τη θυσία.

Η Γιουρσενάρ αναφέρει στον «Αδριανό» της πως οι βιβλιοθήκες δεν είναι τίποτε άλλο από σιταποθήκες για την αντιμετώπιση των πνευματικών χειμώνων. Ο νους κάθε ανθρώπου θα έπρεπε να έχει διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να θρέψει τις «πνευματικές» ανάγκες του ατόμου σε έναν ξαφνικό και βαρύ χειμώνα. Το πρόβλημα, όμως, είναι πως η κοινωνία δεν νιώθει αυτό το ψύχος. Ο πνευματικός χειμώνας, όμως, είναι εδώ, είναι πολύ βαρύς και -αντίθετα με τη λογική- οι περισσότεροι κάνουν πως η σκοτεινή αβεβαιότητα δεν υπάρχει και πράττουν χωρίς να συλλογιστούν πως μέσω των αποτελεσμάτων των πράξεών τους θα ζουν και μετά την ύπαρξή τους. Κινδυνεύουμε να χάσουμε την ευκαιρία της «κρίσης του άρτου» που θα μπορούσε να γίνει για εμάς αφορμή αναγέννησης, αρχή ενός ταξιδιού με εφόδια όλα όσα μας διαμόρφωσαν, ένα νωπό αλλά ανεξίτηλο σημάδι στον χρόνο με ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να σταματήσουμε. Δεν έχουμε κανένα λόγο να φορτώσουμε στην κρίση τη δική μας άρνηση να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να σταθούμε ορθοί. Με ρωτούν πώς βρίσκω τη δύναμη για να γράψω μουσική με τόσα πρακτικά προβλήματα, με τόσες δυσκολίες, με τόση λύπη. Απαντώ: μα τώρα είναι που πρέπει να γράψουμε, τώρα πρέπει να ανοίξουμε τις πόρτες της δικής μας σιταποθήκης και να μοιραστούμε με τους άλλους αυτά που συλλέξαμε στην άνοιξη της νιότης και των σπουδών μας. Με ρωτούν πώς νιώθω που έχω μικρά παιδιά και σχεδόν με ψέγουν για την ανευθυνότητά μου να τα φέρω σε αυτόν τον κόσμο. Απαντώ: τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν σε έναν κόσμο που υπάρχει και ο Μπετόβεν, ξέρετε τι εφόδιο είναι αυτό; Κι όταν λέω ο Μπετόβεν, εννοώ κάθε έκφραση της συλλογικής σκέψης της ανθρωπότητας.

Αν οι δημιουργοί δεν υπερβούν το σήμερα, πώς θα το κάνει ο απλός άνθρωπος; Αν ο δημιουργός δεν βάλει λίγο «θάνατο» στα πονήματά του, πώς θα κερδίσει ο αποδέκτης του έργου του τη ζωή; Αν ο δημιουργός δεν αποβάλει από τη σκέψη του το εφήμερο, πώς περιμένουμε από την κοινωνία να δράσει με προοπτική και να αναμένει από το μέλλον την επαλήθευση της αλήθειας; Δεν είναι σωστό να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα. Με την πίστη και τη φαντασία μας πρέπει να διαμορφώσουμε την πραγματικότητα του αύριο.

Ας έχουμε για παράδειγμα τον Μπετόβεν, που μόλις συνειδητοποίησε το οριστικό της κώφωσής του, έγραψε: «Κάθε δυστυχισμένος ας παρηγορηθεί βρίσκοντας σε εμένα ένα πλάσμα όμοιο με αυτόν, το οποίο, παρ’ όλα τα εμπόδια της φύσης, έκανε τα πάντα για να γίνει αποδεκτό στις τάξεις των καλλιτεχνών και των έντιμων ανθρώπων».

* Ο κ. Φίλιππος Τσαλαχούρης είναι συνθέτης.

Ο ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΣΣΑ ΖΩΓΡΑΦΟ ΕΛΛΗ ΜΕΛΗ

ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου

Ἡ Ε. (Ἑρμιόνη) Μέλη Γυφτοδήμου εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς ἀξιόλογες ζωγράφους τῆς νεότερης γενιᾶς καὶ ποιήτρια τῆς πόλης μας. Γεννήθηκε ἐδῶ. Στὴν ἐφηβική της ἡλικία ἔφυγε μὲ τὴν οἰκογένειά της γιὰ τὴν Ἀθήνα.

Σπούδασε στὴ Σχολὴ Δοξιάδη μὲ καθηγητὲς τοῦ ΑΤΙ Α. Ἀστεριάδη, Η. Δεκουλάκο, Α. Τάσσο, Π. Γράββαλο, Π. Ζουμπουλάκη (1964-67), Ζωγραφικὴ στὴν Ecole des Arts Décoratifs et du Bâtiments τῆς Grenoble (1970-71), Ἁγιογραφία στὸ Ἵδρυμα Γουλανδρῆ-Χόρν, κοντὰ στὸν π. Σ. Σκλήρη καὶ κεραμικὴ στὸν Μ. Καρακατσάνη.

Ἀπὸ τὸ 1998 διδάσκει ζωγραφικὴ στὸ Σύλλογο Κωνσταντινουπολιτῶν Καλλιθέας, ἔχοντας ἀναλάβει τὸν ἐτήσιο κύκλο μαθημάτων Ζωγραφικῆς τοῦ Συλλόγου. Ὀργάνωσε ζωγραφικὰ ἀπογεύματα γιὰ παιδιά, σὲ συνεργασία μὲ τὶς Κοινότητες Μακρινίτσας καὶ Βιζίτσας Πηλίου.

Ἐπὶ δεκαεπτὰ χρόνια ἀσχολήθηκε μὲ τὴν καλλιτεχνικὴ ἐπιμέλεια ἐκδόσεων τοῦ Ἐργαστηρίου Ἀνωτέρας Γεωδεσίας τοῦ Ε.Μ.Π. Τὰ τελευταῖα πέντε χρόνια μοιράζεται τὸ χρόνο της μεταξὺ Πηλίου καὶ Ἀθήνας.

Ἐξετέλεσε κυρίως μὲ ἀκουαρέλα τοπία μὲ θάλασσα, βουνά, γυμνά, νεκρὲς φύσεις (λουλούδια καὶ φροῦτα) καὶ συνθέσεις συμβολικοῦ χαρακτήρα μὲ τίτλους ὅπως: κάπου στὸ βάθος, σχεδὸν vermillons, σκιές, συνομιλία, Terra sigillata, στὸν ἀστερισμὸ τοῦ τυχαίου, ἐπιστροφὴ στὴ γῆ, ταξίδι, χορευτικό, Μεταμορφώσεις Ι καὶ ΙΙ, λιθάρι, ἀτμὸς κ.ἄ. Ἐνίοτε δίδει συμβολικοὺς τίτλους καὶ σὲ "παραστατικά" της ἔργα, ὅπως π.χ. στά: συνομιλία, στὴ μαγεία τοῦ χρώματος, μὲ ἀφορμὴ τὸ χρῶμα, χαλκός, ἐσωτερικὸ ταξίδι, πολὺ παλιὰ κ.ἄ. Ἐντυπωσιακὸς εἶναι πάντως ὁ ἐνίοτε συνδυασμὸς νεκρῶν φύσεων μὲ μορφὲς.

Ἔχει κάμει δεκατρεῖς ἀτομικὲς ἐκθέσεις στὴν Ἀθήνα (1994, 1998, 2006), τὸ Πήλιο (1994, 1996, 1997, 1999, 1999, 2001, 2010), τὴν Γαλλία (Varaignes) (1998), ὁμαδικὲς καὶ θεματικὲς στὴν Ἀθήνα (1993, 1994) καὶ σὲ ἀνοικτὰ ἐργαστήρια ζωγραφικῆς.

Ἔργα της βρίσκονται σὲ δημόσιες καὶ ἰδιωτικὲς συλλογὲς τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ (Γαλλία, Τουρκία).

Ἐξέδωσε τὸ βιβλιάριο Terra sigillata μὲ ποιήματα (2005) καὶ ἔργα της (2006), τὴν ποιητικὴ συλλογὴ "τοῦ ἔρωτα τῆς σιωπῆς τῆς μοναξιᾶς". Ποιήματά της βρίσκονται καὶ στὴν Ἀνθολογία Κων/πολιτῶν ποιητῶν τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα τοῦ Χ. Βάϊου. Ἄλλα κείμενά της δημοσιεύθηκαν στὰ περιοδικά: Δεξαμενή, Κινστέρνα, Πυρφόρος καὶ τὴν ἐφημερίδα "Ὁ Πολίτης".

Εἶναι μέλος τοῦ Ε.Ε.Τ.Ε. καὶ τῆς Ἐπιτροπῆς Πολιτιστικῶν Ἐκδηλώσεών του. Πῆρε ὁρισμένες διακρίσεις στὸν Πανελλήνιο Διαγωνισμὸ Ποίησης τὸ 1992. Τὸ 2008 συμμετεῖχε στὸ Γ’ Διεθνὲς Φεστιβὰλ Ποίησης Şiirıstanbul στὴν Πόλη.

Μὲ τὸ ἔργο της ἀσχολήθηκαν οἱ Ν. Ἀντωνακάτου, Χ. Βάϊος, Ε. Δελαβίνια, Δ. Μαρκάτου, Α. Παπᾶς, Ν. Ἡλιοπούλου-Ρογκάν, M. Saris καὶ Ν. Βουλοδήμου-Σιώκου.

Τὴν Ε. Μέλη μὲ τὸ συμπαθές της χαμόγελο, τὰ ξέπλεγα μαλλιὰ καὶ τὶς "διαγώνιες–ξαφνιαστικὲς" φωτογραφίες της, θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ χαρακτηρίσει ὡς μιὰ νεράϊδα ποὺ ἀσχολήθηκε προσφυῶς καὶ ἀριστοτεχνικὰ μὲ τὴν ἀκουαρέλα.

Ἡ Ἕλλη εἶναι μιὰ πολὺ εὐαίσθητη εἰκαστικός. Γι’ αὐτὸ τὰ ἔργα της εἶναι αἰθέρια ἀλλὰ καὶ στοχαστικά. Ἂς μὴ ξεχνᾶμε, ὅτι τυγχάνει καὶ ποιήτρια, πρᾶγμα ποὺ ἀσφαλῶς ἐπηρέασε τὸ ζωγραφικὸ ἔργο της εἰκονογραφικά, εἰκονολογικὰ καὶ τεχνικά, τὸ ὁποῖο εἶναι δυνατὸ νὰ χαρακτηρησθεῖ ὡς "ποιητικό".

Μὲ τὴν ἀραχνοΰφαντη καὶ τμηματικὰ ἀφαιρετικὴ τεχνοτροπία της, ποὺ κυριαρχεῖ παντοῦ: στὰ τοπία, τὶς νεκρὲς φύσεις καὶ τὶς συνθέσεις της. Τὰ πολίτικα τοπία της, τὰ ὁποῖα θυμίζουν κάπως τὸν Β. Ἡγουμενίδη (IGUM), καὶ τὰ φροῦτα της ποὺ σφρίζουν ἀπὸ ζωντάνια καὶ λαχτάρα.

Εἰδικότερα τὰ περισσότερο παραστατικὰ ἔργα της δὲν "φωτογραφίζουν" τὸ παριστάμενο, καὶ ὅμως τὸ δηλώνουν ἐμφανῶς, ἐνῶ τὰ ἀφηρημένα χαρακτηρίζονται ἀπὸ μιὰ δωρικότητα καὶ ἕνα ἀσκητισμὸ καὶ ἐμπνέουν μιὰ ὀνειρικὴ καὶ "ὑπερκόσμια" ἠρεμία καὶ γλυκύτητα.

Οἱ μελωδικὲς –θἄλεγε κανεὶς θηλυκὲς– χρωματικὲς καμπύλες της, ποὺ ὁρίζουν τὰ κύρια εἰκονιζόμενα καὶ τὰ ἀξεσουὰρ τῶν νεκρῶν της φύσεων –γιατὶ περιγράμματα δὲν ὑπάρχουν– πλάθουν συχνὰ μορφώματα, ποὺ ἀγκαλιάζονται καὶ ἀλληλοπεριχωροῦνται σὰν νἆναι αὐτοσχέδια, ὅπως κάπως οἱ μαρμαρόκολλες (Ebru). Ἐκτὸς τούτου σὲ μερικὲς ἀφηρημένες συνθέσεις ἀπαντοῦν καὶ λεπτὰ μαῦρα σκαριφήματα. Κάπου κάπου, ἰδίως στὰ κεραμικὰ δοχεῖα, "ἀνακαλοῦν" πως ἀνατομικά, μέλη τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, σὰν μιὰ σύγχρονη παραστατικὴ νεοερμηνεία τους, ἢ ἕνας γενεσιουργικὸς συσχετισμὸς δημιουργοῦ καὶ δημιουργήματος.

Καὶ ὅλα αὐτὰ γίνονται μὲ μιὰ σχεδιαστικὴ ἐλευθερία, ἁπλοχεριά, ταχύτητα ὅμως καὶ ἄνεση, μὲ μιὰ φωτεινή, χαρούμενη καὶ ρευστὴ χρωματολογία, στὴν ὁποία παρατηροῦνται βελονοειδεῖς δακρυγόνοι ταινίες, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ χρωματουργικὰ κενὰ τοῦ φόντου, πράγματα βέβαια ποὺ προέρχονται καὶ ἀπὸ τὴ δύσκολη τεχνικὴ τῆς ἀκουαρέλας, ἡ ὁποία δὲν ἀνέχεται λάθη, καὶ ἀπαιτεῖ χέρι σταθερό, ἀποφασιστικὸ καὶ ἐπιδέξιο, ποὺ ξεύρει πού θὰ σταματήσει, διακριτικὰ τοῦ ὥριμου καλλιτέχνη.

Ὁ γράφων εὐχαριστεῖ καὶ ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ τὴν Ε. Μέλη, γιὰ τὰ στοιχεῖα ποὺ τοῦ ἔδωσε.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΑΛΗΘΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΙΧΩΡΙ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ

Η Ανάσταση στο Νιχώρι του Βοσπόρου ήταν ολόλαμπρη, όπως φαίνεται από τις φωτογραφίες που δημοσιεύουμε εδώ, αγαπητοί συνοδίτες.
Χάρη στις συντονισμένες ενέργειες του προέδρου της Κοινότητας της Παναγίας της Κουμαριώτισσας Λάκη Βίγκα, δραστήριου στελέχους της Ομογένειας, πολύς κόσμος, Ρωμιοί και Τούρκοι και Αρμένιοι, πήγαν για Ανάσταση στην Παναγία.

Ο Δήμος Sariyer, της περιοχής του Βοσπόρου, κινητοποιήθηκε για το Πάσχα των Ρωμιών και διευκόλυνε όλες τις προετοιμασίες για τη βραδιά της Ανάστασης.
Πολλοί τοπικοί παράγοντες παραβρέθηκαν στην Ανάσταση και συνεόρτασαν μέσα σε κλίμα χαράς και συναδέλφωσης.

Ξεχωριστή στιγμή όταν το αξιαγάπητο ζευγάρι των Τούρκων που έγιναν εδώ και χρόνια Χριστιανοί Ορθόδοξοι, ο Ανδρέας και η Ειρήνη, έψαλε το Χριστός Ανέστη στα τουρκικά με δάκρυα στα μάτια.
Χριστός Ανέστη αληθώς, από το Βόσπορο, αγαπητοί συνοδίτες.

Κ. ΛΟΓΑΡΑ: ΓΛΩΣΣΙΚΟΣ ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΡΙΕΡΕΣ

Του Κώστα Λογαρά
Το Βήμα

Και οι δυο τους εφευρίσκουν τρόπους απαξίωσης του αντιπάλου. Η λογική τους εξαντλείται στην κατασκευή μιας παρελκυστικής επιχειρηματολογίας, όχι στην ανίχνευση της ίδιας της αλήθειας. Ο σαρκασμός που ταπεινώνει, η ατάκα που αποστομώνει είναι τα γνωρίσματα εξίσου της πολιτικής και της γηπεδικής γλώσσας.

«Δεν είχαμε τη δυνατότητα να ευθυμήσουμε και μας την έδωσε ο Παναθηναϊκός με το DVD», ήταν η χλευαστική απάντηση του Ολυμπιακού για τα έκτροπα. «Έχει ταλέντο στα σενάρια», θα πει καγχαστικά ο Πατέρας για τον Μπέο, ενώ αυτός θα τον καταγγείλει ως «υποκλοπέα». Ποτέ οι αντεγκλήσεις τους δεν αφορούν στο θέμα καθαυτό, όλες αποσκοπούν στην απαξίωση του άλλου.

Από τη δεκαετία του ’80 και μετά, ο πολιτικός κόσμος στη συντριπτική του πλειονότητα υιοθέτησε όχι μόνο την ορολογία τού οπαδού, αλλά κυρίως τη διαστροφική του τακτική: τη θυμηδία ως απάντηση, την ειρωνεία που τσακίζει τον αντίπαλο, τον παραπειστικό λόγο που αποπροσανατολίζει. Τα κλισέ της γηπεδικής κουλτούρας αντιγράφτηκαν και εφαρμόστηκαν κατά γράμμα μέσα κι έξω απ’ το Κοινοβούλιο.

Και ναι μεν ο παραλογικός συλλογισμός μπορεί να είναι ο ενδεδειγμένος για τα πολεμικά πλέον ήθη του γηπέδου, αλλά όχι για την πολιτική. Η θυμική χρήση της γλώσσας καταλύοντας τη λογική, ακυρώνει κάθε δυνατότητα συνεννόησης και συνδιαλλαγής. Δεν είναι παράδοξο λοιπόν που η κοινή τους γλώσσα έχει παραγάγει συμπεριφορές κοινές στους δύο χώρους - του γηπέδου και της πολιτικής :

Η δήλωση βουλευτή που μετά την ήττα της παράταξής του στις δημοτικές εκλογές υποστηρίζει με αδιανόητη μικροψυχία: «Δεν μας νοιάζει τι θα κάνουνε αυτοί στην πόλη. Αφού δεν νικήσαμε εμείς, γιατί να μας νοιάξει;» θα μπορούσε να είναι δήλωση χουλιγκάνου οπαδού μετά την ήττα της ομάδας του και τον αποκλεισμό της απ’ την Ευρωλίγκα. Και οι δυο αδιαφορώντας για το μείζον, εστιάζουν αποκλειστικά στο έλασσον.

Είναι νοητικά ανίκανοι να εννοήσουν – και τώρα, ακόμα - πόσο υπονομεύουνε το χώρο τους (τον αθλητικό οι μεν, τη χώρα τους οι δε) · να συνειδητοποιήσουν τη μοιραία τακτική που απομακρύνει τον πολίτη από τις άγονες αναμετρήσεις τους, τις ποδοσφαιρικές και τις πολιτικές.

Εξάλλου, ένας κολλημένος οπαδός (όσο κι ο αντίστοιχος πολιτικός) απορρίπτει εκ των προτέρων την όποια άποψη του «φυσικού» του αντιπάλου. Μόνο και μόνο γιατί προέρχεται απ’ αυτόν· βαφτίζοντας, ωστόσο, και οι δυο την υστερική τους εμμονή σε «ιδεολογία». Σκοπίμως, βέβαια. Γιατί πάνω σ’ αυτόν τον αυτισμό και την κατ’ επάγγελμα αντιπαλότητα χτίστηκαν καριέρες κι αποκτήθηκαν αμύθητες περιουσίες, τόσο στο χώρο της πολιτικής όσο και του ποδοσφαίρου.

Κι ακόμα, με τον ίδιο τρόπο που η κάθε αγωνιστική γίνεται αφορμή να ξεχαστούν τα έκτροπα της περασμένης εβδομάδας, έτσι ακριβώς η κάθε επόμενη Βουλή διαγράφει τα σκάνδαλα και τις ευθύνες της προηγουμένης.

Σ’ αυτό το πλαίσιο λοιπόν καλλιεργήθηκε ο πολιτικός λόγος (πλην φωτεινών εξαιρέσεων), δεκαετίες τώρα. Μ’ αυτήν τη γλώσσα γαλουχήθηκε κι αυτήν χρησιμοποίησε στην πλειονότητά του ο κόσμος της πολιτικής. Γι’ αυτό και δεν κατάφερε να την πάει παραπέρα. Η πτώχευση της χώρας τους είναι απόρροια της γλωσσικής τους πτώχευσης. Τώρα όμως πρέπει να μάθουν να μιλούν μιαν άλλη γλώσσα. Άραγε μπορούν; Προς το παρόν, δεν έχουν αρχίσει να ψελλίζουν καν.

Πίνακας: Βίκυ Τσαλαματά, Γραφές δρόμου Α, 2010 - Μονότυπο χαρακτικό

ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΣΤΟ ΝΙΧΩΡΙ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ

Δευτέρα του Πάσχα πανηγυρίσαμε στον Άγιο Γεώργιο στο Νιχώρι.
Ο Άγιος Γεώργιος είνια Μετόχι του Παναγίου Τάφου και πέρυσι ανακαινίστηκε, με την φροντίδα του Επιτρόπου του Παναγίου Τάφου στην Πόλη αρχιμ. Νεκταρίου Σελαλμαζίδη.
Την πρώτη Θ. Λειτουργία, μετά την ανακαίνιση, τέλεσε ο ίδιος ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος. Δείτε εδώ το περσινό σχετικό ρεπορτάζ.

Ο ναός αστράφτει και λάμπει κυριολεκτικώς και έχει έξοχα δείγματα μεταβυζαντινής τέχνης, εκ των οποίων ξεχωρίζουν τεράστιες εντοιχισμένες πολυπρόσωπες εικόνες, με πολλές παραστάσεις από τη ζωή του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων.

Της πανηγυρικής Θ. Λειτουργίας επί τη μνήμη του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροποιοφόρου, τον οποίο ευλαβούνται ιδιαιτέρως οι μουσουλμάνοι, προεξήρχε ο Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων κ. Ιάκωβος, ο οποίος εκ μητρός είναι Νιχωρίτης.
Ο Σεβασμιώτατος κατά την ομιλία του επήνεσε τον αρχιμ. Νεκτάριο για την όλη εργασία του ως Επιτρόπου του Παναγίου Τάφου στην Πόλη, και ευχήθηκε στο εκκλησίασμα πάντα να μας αξιώνει ο Άγιος να τον γιορτάζουμε κάθε χρόνο σ' αυτόν τον τόπο.

Συγκινητική η στιγμή κατά την οποία, και ενώ ο Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων μοίραζε το αντίδωρο, προσήλθαν δύο μουσουλμάνες της περιοχής και του προσέφεραν λουλούδια, σε ένδειξη σεβασμού και φιλίας.

Στην φωτογραφία αυτή: Ο Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων Ιάκωβος με τον αρχιμ. Νεκτάριο, τον Νιχωρίτη ομότιμο καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. Σωτήριο Βαρναλίδη, ο οποίος γράφει αυτόν τον καιρό την ιστορία του Νεοχωρίου, και τον επίσης Νιχωρίτη Νικόλαο Καβύρη, με τον οποίο και πάλι συμψάλαμε. Μαζί τους η Ρωμιά κυρά Σοφία, που επιμελείται του ναού του Αγ. Νικολάου στο Νιχώρι.

Μετά την Θ. Λειτουργία υπήρχε πλούσιο πασχαλινό κέρασμα στον αυλόγυρο του ναού.

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΜΠΑΝΙΟΥ

Ανάσταση στον Ι. Ναό Γενεθλίου της Θεοτόκου Παλαιού Μπάνιου.
Ναός ταπεινός μα ζεστός και με ιστορία, φυσικά.
Φαίνεται ότι στα παλιά χρόνια εδώ εκκλησιάζονταν οι «κατεργάροι», οι δούλοι δηλαδή που εργάζονταν στον Ναύσταθμο και που κωπηλατούσαν δεμένοι στους πάγκους των πλοίων. Εκεί, μάλλον, πρέπει να αναζητηθεί και η ετυμολογία της ονομασίας Μπάνιο.

Ανάσταση, λοιπόν, στο Παλαιό Μπάνιο, με τον π. Κωνσταντίνο, τον παλιό και σεβαστό ψάλτη Βασίλειο Πασχαλίδη - κανονάρχο του Θρασύβουλου Στανίτσα επί Πατριάρχου Βενιαμίν! - τον κ. Πρόδρομο Φιλίππου, Πρόεδρο της Επιτροπής της Κοινότητος, αλλά και της Εφορείας της Μεγάλης του Γένους Σχολής, την σύζυγό του Δέσποινα, διευθύντρια του Ζαππείου, Ρωμιούς και προσκυνητές από την Ελλάδα.

Ανάσταση χωρίς ίχνος επιτήδευσης, χωρίς την παραμικρή φιοριτούρα, κατά πάντα εκκλησιαστική. Με τους Ρωμιούς να ψέλνουν με πάθος το Χριστός Ανέστη, γιατί αφού Χριστός Ανέστη και εκείνοι θα αναστηθούν, ήτοι θα ανακουφιστούν από τα πάθια και τους καημούς τόσων χρόνων.

Νομίζω πως για τα μικρά παιδιά που ήλθαν σ' αυτή την Ανάσταση, η όποια ...θορυβώδης και φανφαρόνικη Ανάσταση μπορεί να ζήσουν στο μέλλον - κυρίως στην Ελλάδα - θα είναι ...οδυνηρή εμπειρία. Εδώ η χαρμολύπη σε όλο της το μεγαλείο!
Χριστός Ανέστη από την Πόλη, αγαπητοί συνοδίτες.

Ο κ. Βασίλειος Πασχαλίδης, παρά τα 81 χρόνια του, εξακολουθεί με πάθος να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο αναλόγιο του Παλαιού Μπάνιου. Ο Θεός να του δίνει υγεία και χρόνους γιατί είναι πολύτιμος.

ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΝΙΧΩΡΙ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ

Στο Νιχώρι του Βοσπόρου και οι Τούρκοι συνεορτάζουν το Πάσχα με τους Ρωμιούς. Και ο Δήμος Sariyer έκανε αυτή την πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων πιο αισθητή, με το πανώ για Καλό Πάσχα που ανήρτησε μπροστά στον Ι. Ναό της Παναγίας της Κουμαριώτισσας στο Νιχώρι.

"Ανάστα ο Θεός"!
Μ. Σάββατο πρωί στο Νιχώρι γιορτάζουμε την Πρώτη Ανάσταση, όπως την λέει ο λαός, με δάφνες που σκορπάει ο εφημέριος π. Αντώνιος στο εκκλησίασμα, και χωρίς άλλες - ευτυχώς - τυμπανοκρουσίες... Εδώ κυριαρχεί η αρχοντική λιτότητα. Η λατρεία σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει θέαμα, στο όνομα ακόμα και κάποιων εθίμων.
"Ανάστα ο Θεός", ψάλλουμε και τα πρόσωπα όλων εφαιδρύνθησαν!

Το φως στην πόρτα του ιερού βήματος είναι σα να υπομνηματίζει το Ευαγγέλιο του Μ. Σαββάτου: "Οψέ Σαββάτων, τη επιφωσκούση...".

Και οι πιστοί προσέρχονται στην μετάληψη του φωτός! "Ο γαρ Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων προσέρχεται σφαγιασθήναι και δοθήναι εις βρώσιν τοις πιστοίς...".

Η Ανάσταση με τη φωνή της Φεϊρούζ

Το μήνυμα της Ανάστασης αγαπητοί συνοδίτες κατακλύζει την Οικουμένη! Παρακάτω ακούμε το Χριστός Ανέστη από την Φεϊρούζ, η οποία το ψέλνει στα αραβικά και τα ελληνικά με την συμμετοχή της χορωδίας της θεολογικής σχολής του Μπαλαμάντ του Πατριαρχείου Αντιοχείας.

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΣΤΟ ΝΙΧΩΡΙ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ

Μ. Παρασκευή το βράδυ το αεράκι του Επιταφίου είναι Βοσπορινό.

Οι Νιχωρίτες εν ενί στόματι και μια καρδία ψάλλουν τα Εγκώμια στην χαρά και ηδονή των καρδιών ημών.

Υπό τον ψάλτη του Ναού Αντώνιο Ηλιάδη, καθηγητή στο Ζάππειο, άδουν τον Επιτάφιο Θρήνο από καρδιάς, δίνοντας την μαρτυρία της Ρωμιοσύνης στην Πόλη.

Και του χρόνου η κ. Αλεξάνδρα να προεξάρχει των Ευλογηταρίων του Πέτρου Πελοποννησίου, που τα διδάχθηκε από τον μακαρίτη δάσκαλό της Θρασύβουλο Στανίτσα.