ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΣΤΟΥΣ ...ΙΣΟΒΙΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ

Σκέψεις για την προεκλογική σχέση υποψηφίων και Εκκλησίας

-Δυστυχώς η πελατειακή σχέση μεταξύ της διοικούσης Εκκλησίας και των πολιτικών κορυφώνεται σε προεκλογικές περιόδους. Οι συναντήσεις των κατά τόπους αρχιερέων με υποψηφίους γίνονται για να αστράψουν τα φλας που θα φέρουν ψήφους από το “χριστεπώνυμο πλήρωμα”. Στην ίδια λογική και οι αγιασμοί στα εκλογικά κέντρα. Η Εκκλησία θα έπρεπε κατά την προεκλογική περίδο να απέχει συνειδητά από την διαδικασία χρησιμοποίησής της από τους πολιτικούς. Αυτό σημαίνει βέβαια πως δεν θα έχει κατόπιν την ανάγκη τους για τα δικά της θέματα.

- Στην Ελλάδα όπου ακόμα οι παρεκκλησιαστικές οργανώσεις ανθούν κατά τόπους ακόμη, ο “διαγκωνισμός” κάποιων υποψηφίων για να αρδεύσουν ψήφους από μια σίγουρη δεξαμενή, είναι μεγάλος, κυρίως από τα δύο μεγάλα κόμματα, εσχάτως δε και από το ΛΑΟΣ. Αυτό δεν αποκλείει την “εθιμοτυπική” επίσκεψη του υποψηφίου στον επιχώριο Επίσκοπο, για να εδραιωθεί η εικόνα του ως “ευσεβούς”.

- Το γεγονός ότι πολλοί αρχιερείς με άμεσο ή έμμεσο τρόπο εκφράζονται πολιτικά, με αφορμή εθνικά ή εκκλησιαστικά θέματα, δίνει το περιθώριο στους υποψηφίους να τους πλησιάσουν με ...τάματα! Κι εκείνοι να τους υπενθυμίζουν με τον τρόπο τους το ψαλμικό: Εύξασθε και απόδοτε (μετεκλογικώς). Αυτή η σχέση δούναι και λαβείν είναι τελείως ξένη προς την φύση της Εκκλησίας, κυρίως διότι η Εκκλησία μπορεί να γίνεται το όχημα κάποιων για την όποια εξουσία. Η ανταπόδοση της στήριξης αυτής συνιστά σιμωνία με τη στενή ή μια ευρύτερη έννοια.

Π.Α.

Πίνακας του Κώστα Κοντοπάνου

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΥΣ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΕΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ
Ελευθεροτυπία

Αδικούν την Ορθόδοξη Εκκλησία όσοι νομίζουν ότι το πρόβλημα είναι η επιμονή ορισμένων αξιωματούχων της να παίρνουν θέση ως προς τα πολιτικά ζητήματα, αφού οι πάντες, προφανώς, είναι ή θα έπρεπε να είναι ελεύθεροι να σχολιάζουν τα πάντα, αν θέλουμε να ονομαζόμαστε κοινωνία.

Η σκέψη ότι η Εκκλησία υποχρεούται να περιορίζεται στα του οίκου της, όπως το λένε, ισοδυναμεί με το να φαντάζεσαι πως η αγάπη είναι κι εκείνη ένας τομέας περιγεγραμμένος με τα στεγανά που προϋποθέτει η διαίρεση της κοινωνίας σε τομείς αρμοδιότητας - γελοίο! Η αγάπη, αντίθετα, είναι ή θα έπρεπε να είναι ένα χάρισμα που ενοποιεί όλους τους Λόγους, αμαρτωλούς και μη.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, λοιπόν, της γνωμοδοτικής νομιμοποίησης της Εκκλησίας δεν εντοπίζεται στην αναρμοδιότητά της αλλά στο γεγονός ότι ανέχεται τη δηλητηριώδη επιρροή ατόμων σαν τον Ανθιμο, που εξακολουθούν να προπαγανδίζουν την ξενόφοβη μισαλλοδοξία μιας αιωνίως αποπλανημένης, συμπλεγματικής Ελλάδας σε συνδυασμό με τη φαρισαϊκή ηθική των κατηχητικών επί δικτατορίας, έχοντας το ενδιαφέρον τους στραμμένο σε όλα εκείνα τα διαστρεβλωμένα μικροαστικά ιδανικά, εν ονόματι των οποίων το πρωτείο της ανιδιοτελούς και ερωτικής αγάπης, όπως καθιερώθηκε από τη λεγόμενη Πατερική παράδοση του ανατολικού χριστιανισμού, αντιστρέφεται ανενδοίαστα σε τιμωρητικό παραλήρημα περί έθνους και βαρβάρων, με φόντο το παροιμιώδες κιτς των μιλιταριστικών τηλεπαρελάσεων.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ καλείται να απαλλαγεί το ταχύτερο από τα κακόγουστα προτεσταντικά κατάλοιπα της ηθικοπλαστικής νοοτροπίας των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων, ώστε να πάψει να εμφανίζεται ως Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, λες και οι κάτοχοι ξένων διαβατηρίων είναι χριστιανοί δευτέρας κατηγορίας απλώς επειδή έτσι βολευόταν η μειονεξία των μελών της Χρυσοπηγής και του Πειραιώς Καλλίνικου, ατόμων που εξαρχής αδυνατούσαν να ζήσουν χωρίς εχθρούς, οπότε, για να το πούμε μ' ένα πιο ανάγλυφο σχήμα, έβρισκαν περισσότερο γοητευτική τη νομοθεσία της Παλαιάς Διαθήκης απ' ό,τι τις εκκλήσεις για συμπόνια και γλυκύτητα που εξέπεμπε το Ευαγγέλιο του Ιωάννη. Οι μεσήλικες τα θυμούνται απ' το σχολείο.

ΕΝ ΠΑΣΗ περιπτώσει, οι ρασοφόροι οφείλουν ν' αφήσουν τις αποκρουστικές πολεμικές κορόνες αλά Τέρι Τζόουνς στους τηλεοπτικούς ιεροκήρυκες της Αμερικής. Συγχαρητήρια επομένως δικαιούται ο Ευάγγελος Βενιζέλος για την κάθε άλλο παρά κοινοβουλευτική άποψη, ότι «αυτά όλα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε αγαπητικά». Ο Γιάννης Μπουτάρης, ένα πρόσωπο φημισμένο για την ευφυΐα και την ειλικρινή του ευγένεια, δεν θα μπορούσε παρά να έρθει ενστικτωδώς αντιμέτωπος με το, υπό τον Παναγιότατο, ζοφερό και ψυχικά θανατηφόρο καθεστώς αυτής της θρησκόληπτης εκδικητικότητας, προσφέροντας, συν τοις άλλοις, υπηρεσία στην ίδια την Εκκλησία κι ας μην το ξέρουν ούτε εκείνος ούτε εκείνη.

Πίνακας, Εκκλησία, του Γιάννη Χριστοφόρου

Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ "ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ" ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Tον Άγγελο Καλογερόπουλο τον γνώρισα από το βιβλίο του για τη μουσική στον Παπαδιαμάντη (Ο θρους του δέρατος, Αρμός 1994), από ποιήματά του που διάβαζα από παλιά στη Σύναξη.
Τον εκτιμούσα πολύ, αν και δεν τον γνώριζα προσωπικά. Όταν κάποια στιγμή βρεθήκαμε απόλαυσα την απλότητα και φυσικότητά του, αλλά και την ουσιαστική πνευματικότητά του. Τον θεωρούσα από πάντα συνοδίτη, ήτοι οδοιπόρο ιδιώτη, που μας ενδιαφέρει όμως πολύ! Επιβεβαιώθηκα σαν διάβασα το ποίημά του Ιδιωτικό όραμα από την νέα του ποιητική συλλογή Έτσι είναι - Ακολουθία Παραστάσεων (Αρμός 2010).

...ήμουν εγώ - θα ήθελα - ο απολύτως κύριος

Του εαυτού που ανέβαλα εν ευθέτω χρόνω

Και τον άφηνα εκεί

λείο στην ύλη της φαντασίας να στίλβει...

Παραθέτω στη συνέχεια μια παρουσίαση αυτής της παραστατικής ποιητικής συλλογής - σαν Ακολουθία της Εκκλησίας που συντελείται μπροστά μας - από τον ποιητή Σωτήρη Γουνελά. Με εκφράζει απόλυτα.

Πέλαγος μνήμης, μύθων, εντυπώσεων, εικόνων που στροβιλίζονται άλλοτε ξέπνοες κι άλλοτε τυλιγμένες φως σε δύο επίπεδα, που θαρρείς και τα χωρίζουν στην οριζόντια διάσταση ένα ποτάμι, στην κατακόρυφη αστέρια. Ο Καλογερόπουλος καταγράφει τη σημερινή ζωή κομματιασμένη κι ωστόσο με ένα φως που μπαίνει από τις χαραμάδες. Αλλάζει προσωπεία για να δείξει τα διαφορετικά πρόσωπα, τη ζωή των απλών ανθρώπων ή εκείνων που πορεύτηκαν μέσα στο χρόνο με όνειρα που ξέφτισαν ή θάμπωσαν. Τη ζωή των καταδιωγμένων, που γύρεψαν μια θέση στον ήλιο και δεν βρήκαν. Των κοριτσιών τούτης εδώ της κουρασμένης εποχής, που αφήνονται στη ροή των πραγμάτων χωρίς να χάνουν ωστόσο τη μέσα σπίθα, μια κρυμμένη φλόγα να σμίξουν με την αληθινή ζωή.

Αυτό που αναδύεται στο βιβλίο και που συχνάζει στην ποίηση του Καλογερόπουλου είναι ένα είδος αλληλουχίας καταστάσεων αληθινής και φθαρμένης ζωής, κάτι σαν αόρατη περιχώρηση σκοταδιού και φωτός, μια προσπάθεια να μιληθεί η γνήσια ανθρώπινη κατάσταση μέσα από καθημερινό λόγο, μέσα από τη γλώσσα που μιλιέται σήμερα.

Το ποτάμι που διασχίζει την ποίησή του έρχεται από το ποτάμι των δημοτικών τραγουδιών, και η βρύση που τρέχει «στην άκρη της Παράδεισος» έρχεται από μανιάτικο μοιρολόι, και η κοινωνία που οραματίζεται έρχεται από το πρώτο αρχέγονο ζευγάρι. Περνάει από τις διακυμάνσεις και την τραγωδία της ιστορίας, διαχέεται στις σημερινές όψεις ενός κόσμου που δεν ξέρει για πού τραβάει, σταματά στον Λόγο που έλαβε σάρκα ανθρώπινη, μπαινοβγαίνει στο χρόνο, χαλάει τη λογική ή μετρική σειρά του, σκοπεύει σε έναν άλλο χρόνο, ενιαίο και διάφανο. Στο ποίημα «Η κρύα βρύση» υπάρχει το δίστιχο:

Ακόμη ταξιδεύει ένας ήχος από τη μακρινή αρχή / Που κουβαλάει μυστικά σε μια επίμονη συχνότητα.

Με αυτόν τον ήχο χτίζεται το βιβλίο, αλλά δεν τον ακούς συνέχεια: παρεμβάλλεται ο κουρνιαχτός των ημερών, παρεμβάλλεται ένα είδος «μεταστοιχείωσης», και πάνωθέ της η ψυχοσωματική παρουσία των ανθρώπων, άλλοτε συρρικνωμένη, άλλοτε σπαταλημένη, άλλοτε συλλαβισμένη σε γυναικεία χείλη.

Στις κοινωνίες αλλά και στην ίδια την ποίηση ο άλλος είτε υπολανθάνει, είτε αναζητείται, είτε υπάρχει ως «επίκληση» που συχνά έρχεται πίσω σε μας. Ο ποιητής δεν το βλέπει έτσι, αλλά σαν είδος μέθεξης του εαυτού με τον άλλο: ο άλλος είμαστε εμείς, αλλά μια άγρια μεταφυσική πτώση μάς χώρισε και από τότε κουβανούμε (Καβάφης) το ρήγμα ή την πληγή. Η ποίηση τα θεραπεύει ώς ένα βαθμό. Η οριστική θεραπεία ανήκει σ’ εκείνο που υπονοεί γράφοντας:

Μια πυρκαγιά μας σκόρπισε / Μια πυρκαγιά θα μας μαζέψει πάλι.

Δείτε εδώ και την παρουσίαση της συλλογής από τον ποιητή π. Παναγιώτη Καποδίστρια

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΥΤΙΣΜΟΣ...

Ἡ παράδοξη πρόταση τοῦ νεοπαγοῦς Θεολογικοῦ συνδέσμου «Καιρός», πού ζητεῖ ἡ διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν νά ἀπευθύνεται σέ ὃλους τούς μαθητές μιᾶς σχολικῆς τάξης συμπεριλαμβανομένων καί τῶν ἑτεροδόξων καί τῶν ἀλλοθρήσκων, εἶναι χαρακτηριστικό παράδειγμα μιᾶς τέτοιας ὑποκριτικῆς ἀγάπης, πού νοθεύει τήν Ὀρθόδοξη πίστη. Διότι εἶναι φανερό πώς, γιά νά ἱκανοποιηθοῦν καί οἱ μή ὀρθόδοξοι καί οἱ μή χριστιανοί μαθητές, θά πρέπει νά ἀλλοιωθεῖ ὁλοκληρωτικά τό μάθημα τῆς Θεολογίας, οὓτως ὣστε νά προσαρμοστεῖ στίς δικές τους πεποιθήσεις.

Τα παραπάνω γράφει σε άρθρο του που δημοσιεύεται στην εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος (φ.29-10-10) ο θεολόγος Παναγιώτης Γκουρβέλος, και πραγματεύεται τάσεις της σύγχρονης Ορθόδοξης θεολογίας στην Ελλάδα.

Ώστε, και η ταπεινότης μου, ως μέλους του Καιρού, αποτελεί “χαρακτηριστικό παράδειγμα υποκριτικής αγάπης, που νοθεύει την Ορθόδοξη πίστη”, δηλ. και υποκριτής και νόθος, κατά Π. Γκουρβέλο.

Και ό,τι άλλο θέλετε μπορείτε να προσθέσετε ακόμα, αγαπητέ.

Ένας άνθρωπος που πάσχει από πνευματικό αυτισμό δικαιούται να λέει ό,τι θέλει.

Ο “Καιρός” δεν με εκφράζει 100%. Όμως αν μέσω αυτού μου επιτίθενται τύποι σαν τον Π. Γκουρβέλο με εκφράζει 1000%!!!

Πάντως ένα είναι σίγουρο. Όσοι εκφράζουν απόψεις σαν αυτές του Π. Γκουρβέλου έφεραν το μάθημα των Θρησκευτικών σε αυτή την ανυποληψία και την επισφαλή θέση που βρίσκεται σήμερα. Ο περίφημος “ομολογιακός χαρακτήρας” του μαθήματος, στα χέρια τους έγινε σκόνη και θρύψαλα... Και τώρα πασχίζουν να μαζέψουν τα κομμάτια τους...

Πίνακας: Ρουσσέτος Παναγιωτάκης

ΟΙ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΛΛΟΝ ΠΑΠΑΣ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ

Το φωτομοντάζ αυτό δημοσίευσε το 2007, θαρρώ τον Μάϊο, η εφημερίδα Κόσμος της Πάτρας, για να ...περιγράψει το γεγονός.
Ο αρχιμ. Κύριλλος Κωστόπουλος είχε επιτεθεί απ' άμβωνος το βράδυ της Ανάστασης στους Καθολικούς (στην γυναικεία Μονή Μπάλα όπου είναι γέροντας) και λίγες μέρες μετά η εφημερίδα αποκάλυψε ότι ο Κ.Κ. είπε ότι ο Πάπας Βενέδικτος 16ος είναι ομοφυλόφιλος.
Η εμπλοκή του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου ως ...διαιτητή δεν έγινε ποτέ...
Τώρα ο ομοφυλόφιλος είναι ο μακαριστός Χριστόδουλος, καθώς φέρεται ότι κάτι τέτοιο είπε ο αρχιμ. Κύριλλος Κωστόπουλος σε ιδιωτική (;) συζήτηση στη Μονή Μπάλα.
Αυτές οι ...ιδιωτικές συζητήσεις του Κ.Κ. είναι σκέτη κόλαση. Τον καλώ να θυμηθεί τις ...ιδιωτικές του συζητήσεις που αφορούν στο πρόσωπό μου! Τι έχει πει...
Δεκαπέντε μέρες έχουν περάσει από την αποκάλυψη του Κόσμου για τον κατά Κύριλλο μακαριστό Χριστόδουλο και βασιλεύει η σιωπή...
Μακάρι να αληθεύει η φήμη που έχει απλωθεί, ότι δηλ. ο Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος έχει διατάξει ανακρίσεις για το θέμα, τις οποίες διεξάγει ο πρωτοσύγκελλος της Μητροπόλεως αρχιμ. Συμεών Χατζής.
Μήπως όμως ο Κ.Κ. θυμηθεί ότι ο ...ανακριτής του είχε κατηγορηθεί στο πρόσφατο παρελθόν για ομοφυλοφιλία και διαρρήξει τα ιμάτιά του;;;

Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ "ΟΧΙ" ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Ρεπορτάζ -φωτογραφίες: Νικόλαος Μαγγίνας

Με κάθε λαμπρότητα γιορτάστηκε σήμερα στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στην Κωνσταντινούπολη η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Στο παρεκκλήσιο του Αγίου Σάββα μέσα στο Προξενείο τελέστηκε Θ. Λειτουργία από τον Μέγα Αρχιμανδρίτη Αθηναγόρα, με τη συμμετοχή του διακόνου Γρηγορίου.

Παρέστησαν: ο Δευτερεύων Ανδρέας ως εκπρόσωπος του Πατριαρχικού Επιτρόπου Μητροπολίτου Μύρων Χρυσοστόμου, ο εκπρόσωπος του Παναγίου Τάφου στην Πόλη αρχιμ. Νεκτάριος, ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος Βασίλειος Μπορνόβας, οι Πρόξενοι Νικόλαος Σιγάλας και Νικόλαος Σαπουντζής, ο Δ. Μουστακλής του Γραφείου Τύπου του Προξενείου, ο Σταύρος Γιολτζόγλου, συντονιστής εκπαίδευσης, ο Άρχων Διδάσκαλος του Γένους Δημήτριος Φραγκόπουλος, ομογενείς και πολλοί Έλληνες υπήκοοι που υπηρετούν ή εργάζονται στην Πόλη.

Ακολούθησε Δοξολογία στο Σισμανόγλειο Μέγαρο του Γενικού Προξενείου, όπου ήταν ανηρτημένα τα ονόματα των δεκατριών και πλέον χιλιάδων πεσόντων στο Αλβανικό μέτωπο, καθώς και πίνακας με τους πεσόντες που ήσαν μέλη της ελληνικής παροικίας στην Πόλη και των εν Τουρκία ελληνικών αποστολών.
Ο Γενικός Πρόξενος Β. Μπορνόβας διάβασε μήνυμα του υφυπουργού Εξωτερικών της Ελλάδος Δημήτρη Δόλλη και μίλησε για το νόημα της ημέρας.

Στη συνέχεια μαθητές απέδωσαν ποιήματα και τραγούδια για το νόημα της ημέρας, υπό την διεύθυνση της εκπαιδευτικού Ευανθίας Χατζηαλεξιάδου. Τέτοια εκδήλωση στο Προξενείο έγινε για πρώτη φορά.
Στο τέλος ο Γενικός Πρόξενος Βασίλειος Μπορνόβας κατέθεσε στεφάνι και τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των πεσόντων.

ΕΙΣ ΑΙΩΝΙΑΝ ΜΝΗΜΗΝ ΤΩΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ ΑΠΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΕΚ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΡΟΙΚΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

ΑΒΡΑΜΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΑΒΡΑΜΑΚΗΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΑΒΡΑΜΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΑΓΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΑΚΤΥΠΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΑΛΒΕΡΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
ΑΝΤΩΝΑΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΑΝΤΩΝΑΤΟΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΑΡΣΕΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΩΣ
ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΣΤΑΜΑΤΙΟΣ

ΒΑΝΔΩΡΟΣ ΟΡΕΣΤΗΣ
ΒΕΛΕΛΗΣ ΗΛΙΑΣ
ΒΕΝΤΟΥΡΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
ΒΙΤΑΛΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ
ΒΙΤΑΛΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΒΛΑΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΓΚΙΑΛΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ – Ανθυπολοχαγός
ΓΑΡΟΦΑΛΙΔΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΓΑΣΠΑΡΑΚΗΣ ΘΡΑΣΗΒΟΥΛΟΣ
ΓΙΑΜΑΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΓΚΙΡΣ ΓΟΥΛΙΕΛΜΟΣ
ΓΟΖΑΔΙΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ – Υποσμηναγός
ΔΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ

ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ ΜΗΝΑΣ

ΖΑΓΚΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΖΑΛΩΝΗΣ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ
ΖΑΜΠΛΑΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΖΑΝΝΕΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ ΖΑΦΕΙΡΙΟΣ
ΖΕΡΒΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ


ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΚΑΛΦΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΚΑΛΑΒΡΥΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΚΑΛΛΕΓΑΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ
ΚΑΝ ΡΑΦΑΗΛ
ΚΑΡΑΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ
ΚΑΡΥΔΟΠΟΥΛΟΣ ΙΛΑΡΙΟΝ
ΚΕΛΑΙΔΙΤΗΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΠΕΤΡΟΣ
ΚΟΥΜΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΚΟΥΤΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ ΛΕΑΝΔΡΟΣ

ΛΑΣΚΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ – Αντιπλοίαρχος Π.Ν
ΛΕΒΑΝΤΗΣ ΜΙΧΑΗΛ -Ταγματάρχης
ΛΕΚΚΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ – Πλοίαρχος Σ.Ν
ΛΑΜΠΡΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ
ΛΑΣΚΑΡΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΛΕΒΗΣ ΛΕΩΝ
ΛΕΥΚΑΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
ΛΕΥΚΑΡΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΛΕΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΛΙΝΑΡΔΟΣ ΠΕΤΡΟΣ
ΛΟΥΚΑΚΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ – Υποναύαρχος Π.Ν
ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΜΗΛΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ- Ανθυπολοχαγός
ΜΑΓΟΥΛΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΑΛΑΤΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ
ΜΑΝΤΙΚΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΜΑΡΓΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
ΜΑΡΓΕΤΗΣ ΣΑΒΒΑΣ
ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΕΣΗΝΕΖΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΜΗΛΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΗΝΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΜΟΛΦΕΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΜΠΙΛΙΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΝΤΕΚΑΣΤΡΟ ΜΩΥΣΗΣ


ΝΤΕΛΛΑΣΟΥΔΑΣ ΙΟΥΛΙΟΣ

ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΠΑΠΑΔΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΠΑΠΑΦΙΛΙΠΠΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΠΑΠΠΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
ΠΑΣΧΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΠΕΤΙΚΑΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΠΗΛΙΟΥΡΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΠΥΘΑΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΠΙΤΑΡΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΠΙΤΣΙΛΙΑΡΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΠΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΠΛΑΤΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΠΟΠΑΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΣ ΒΥΡΩΝ
ΠΡΕΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΙΩΣΗΦ
ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ – Υπολοχαγός
ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΑΙΜΙΛΙΟΣ

ΡΑΦΑΛΕΤΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΡΗΓΑΣ ΣΑΒΒΑΣ

ΣΥΡΡΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ – Συνταγματάρχης
ΣΚΟΡΔΟΜΠΕΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ
ΣΟΦΙΚΙΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
ΣΤΑΜΚΟΣ ΘΩΜΑΣ
ΣΤΑΥΡΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΤΖΕΖΑΝΑΣ ΑΛΒΕΡΤΟΣ
ΤΖΙΒΡΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΤΣΑΚΑΝΙΚΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΤΣΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΤΣΟΥΚΛΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
ΤΣΟΥΡΒΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

ΦΩΚΑΣ-ΑΣΑΝΑΚΗΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ – Ανθυποσμηναγός

ΦΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΦΑΡΜΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΧΑΤΖΑΡΓΥΡΟΣ ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΣ
ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΣ
ΧΑΤΖΗΣ ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ - Ανθυπολοχαγός
ΧΑΤΖΗΣΤΑΥΡΟΥ ΛΑΖΑΡΟΣ

ΨΑΡΡΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΨΑΡΡΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

"Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ" ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ

Τις τελευταίες μέρες του πολέμου της Αλβανίας, στο χωριό Κούτσι, την ώρα που παίρναμε συσσίτιο στα σκοτεινά ακούσαμε το εξής νέο:Η Παναγία παρουσιάστηκε σ' έναν ανθυπασπιστή και αυτός την εξέλαβε για Αλβανίδα, προφανώς κατάσκοπο, και πήγε να την πυροβολήσει με το ρεβόλβερ του. Αυτή σήκωσε την παλάμη της να τον σταματήσει και τού είπε: “Μη χτυπάς. Ένα έχω να σου πω: τη Λαμπρή θα είσαστε στα σπίτια σας”.
Αμέσως δόθηκε διαταγή να χτιστεί εκκλησία στο μέρος που παρουσιάστηκε η Παναγία, ή μάλλον να επισκευαστεί ένας γκρεμισμένος μύλος. Οι μύλοι όλοι στην Αλβανία είναι τετράγωνα κτίρια για καλαμπόκι. Μου πρότεινε ο διοικητής να κάνω τοιχογραφίες, αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Το μέρος αυτό εβάλλετο πολύ από τους Ιταλούς και εφοβόμουν. Δέχτηκα όμως να κάνω τέσσερις εικόνες για το τέμπλο, αν βρουν τέσσερις σανίδες. Μπογιές είχε μαζί του ο λοχαγός μου, ο μακαρίτης Γεωργόπουλος, με την ελπίδα ότι θα μπορέσω να κάνω σκηνές από μάχες. Αυτές οι μπογιές εχρησίμευσαν στην αρχή του πολέμου για να καμουφλαριστούν τα νίκελ του αυτοκινήτου του διοικητού. Κι αργότερα, για να κάνω μερικά πορτραίτα του λοχαγού αυτού, που ήταν φιλότεχνος και βιβλιόφιλος. Ύστερα από πολλές έρευνες βρέθηκε ένα καπάκι από κιβώτιο. Εκεί πάνω ζωγράφισα την “Παναγία της Νίκης”, έχοντας ως πρότυπο μια κακοζωγραφισμένη Παναγία που κυκλοφορούσε σε δελτάρια. Όταν τελείωσε, την εθαύμασαν όλοι οι στρατιώτες, και ένας λοχαγός με παζάρευε να του κάνω μια ίδια για την Κέρκυρα. Ο διοικητής του τάγματος έμενε μακριά από τα σπίτια που μέναμε εμείς, σε μια σκηνή καμουφλαρισμένη με κούμαρα. Ήταν μακριά η σκηνή του και έστειλε έναν μοτοσυκλετιστή, εξαιρετικά ωραίο και πολύ μάγκα, για να με κουβαλήσει εκεί που έμενε. Επήρα την εικόνα μαζί μου και καβάλησα τα καπούλια της μοτοσυκλέτας. 

Καθώς πηγαίναμε στο διοικητή, έφραξαν σχεδόν το δρόμο στρατιώτες από την Άρτα, που είχαν στρατοπεδεύσει εκεί και είχαν πληροφορηθεί για την ύπαρξη της εικόνας. Ήδη, το ταπεινό μου έργο, που δεν είχε στεγνώσει ακόμα, είχε αποκτήσει φήμη θαυματουργής εικόνας. Εκείνη την ώρα βάρεσε συναγερμός. Δηλαδή ένας στρατιώτης με μια σάλπιγγα τυλιγμένη σε ιμάντες από γκέτες από χακί ύφασμα, εσάλπισε. Εγώ και ο μοτοσυκλετιστής πέσαμε μπρούμυτα, σύμφωνα με τις διαταγές που είχαμε. Κανένας Αρτινός δεν έκανε το ίδιο. “Βρε συνάδελφε”, μου είπε ένας, “βαστάς την Παρθένα και φοβάσαι;” “Όχι, φίλε”, του απάντησα, “αλλά είμαι στρατιώτης και υπακούω στις διαταγές των ανωτέρων”. Όταν με είδε ο διοικητής με γένια και κακοτυλιγμένες γκέτες, μου είπε: “Έλληνας στρατιώτης είσαι εσύ ή Βούλγαρος αιχμάλωτος; Για να δούμε την εικόνα. Την έχεις κάνει άγρια την Παναγία, σαν Αρβανίτισσα. Και ο Χριστός είναι κι αυτός αγριωπός”.
Για να τον θαμπώσω τού είπα κάτι από τους Ψαλμούς του Δαβίδ: “Ευλογητός ει Κύριε ο διδάσκων τας χείρας μου εις πόλεμον, τους δακτύλους μου εις παράταξιν”. “Βλέπω είσαι και θεοφοβούμενος”, μου απάντησε. Φώναξε τον κουρέα να με ξουρίσει και ένας στρατιώτης με βοήθησε να τυλίξω καλά τις γκέτες μου. Αισθανόμουνα σαν ηθοποιός του κινηματογράφου που τον ετοιμάζουν για γύρισμα. Και ο διοικητής είπε σε έναν ανθυπολοχαγό να μου βγάλει μια φωτογραφία με την εικόνα μαζί. “Τώρα που είναι αξιοπρεπής Έλληνας στρατιώτης”.
Όταν γύρισα μετά τον πόλεμο στην Αθήνα, μου παραδώσανε αυτή τη φωτογραφία και την έχω ακόμα. Η εικόνα παρίστανε την Παναγία με το Χριστό και στο κάτω μέρος τα θαύματά της. Αριστερά τον ανθυπασπιστή που πάει να πυροβολήσει την Παναγία και δεξιά τους στρατιώτες που πάνε να χτίσουν το μύλο για να τον κάνουνε εκκλησία. Την άλλη μέρα φύγαμε για τα Γιάννενα. Πάνω σ' ένα φορτηγό ήμαστε στριμωγμένοι και μερικοί τραγουδούσαν το “Έχε γεια καημένε κόσμε” και κανένα ταγκό της Βέμπο. Μερικοί απληροφόρητοι νόμιζαν ότι πανηγυρίζουμε και μας ρωτούσαν: “Επεσε το Τεπελένι;” Πριν φύγουμε ένας χωροφύλακας πήγε και παρέλαβε την εικόνα να την πάει στην εκκλησία που είχε ήδη χτιστεί. Ένας στρατιώτης που τον ήξερε μου είπε: “Αυτός δεν θα την πάει στην εκκλησία, θα την πάει στο σπίτι του να τη δώσει της μάνας του. Είναι πολύ θρήσκα κι αυτός ο ίδιος ανήκει σε θρησκευτική οργάνωση”. Δεν έμαθα ποτέ πού βρίσκεται αυτή η εικόνα. Άργε στο Κούτσι με τα δαντικά τοπία; Ή στο σπίτι του χωροφύλακα; Αγνοώ τελείως.

Μαρτυρία Γιάννη Τσαρούχη, ο οποίος πολέμησε στο ελληνοαλβανικό μέτωπο του '40.
Από το βιβλίο Μαρτυρίες '40-'41, Κ. Χατζηπατέρα – Μ. Φαφαλιού.
Το ίδιο και στο κείμενο της Μαρίας Καραβία Ο Τσαρούχης με το χακί του '40 (τόμος -αφιέρωμα στον Γ. Τσαρούχη Ωσεί μύρα).

Λιθογραφία: Γ. Γουναρόπουλος

"Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗΣ" ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ

Μια πρώτη ανάγνωση
Λίγο μετά τον πόλεμο, είδα σε μια εφημερίδα -κίτρινη την θυμάμαι, σαν όλες τις εφημερίδες- μια είδηση χαμένη στις πολλές, απ' την κατεστραμμένη Γερμανία. Έγραφε για μια γυναίκα που ο πόλεμος της είχε αρπάξει όλους τους δικούς της και για να επιζήσει έρημη καθώς ήταν, πουλούσε ερώτα μες στο ερειπωμένο υγρό λιμάνι του Αμβούργου. Και ένα βράδυ, όπως τριγύριζε στους σκοτεινούς δρόμους του λιμανιού, γνωρίζει ένα στρατιώτη, νέο παιδί και άρρωστο σχεδόν, που επέστρεφε απ' την αιχμαλωσία. Πηγαίνουν για έρωτα σ' ένα φτηνό ξενοδοχείο και πάνω στο κρεβάτι, από ένα φυλαχτό που είχε κρεμασμένο στο λαιμό του, τον ανεγνώρισε - ήταν ο γιος της. Τρέχει έξαλλος αυτός και πνίγεται στα κρύα νερά του λιμανιού. Κι εκείνη, που το μυαλό της σάλεψε, απόμεινε τρελή ν' αποζητάει το γιο της στο λιμάνι. Εδώ τελειώνει η είδηση.

Πώς ήρθε τ' όνομα της Μελισσάνθης μέσα μου ξαφνικά; Μια γυάλινη ηρωίδα του μεσοπολέμου, να παίρνει έτσι αυθαίρετα την όψη μια τρελής μητέρας, ερωμένης και αδελφής, μέσα στα ερείπια μιας κατεστραμμένης πόλης; Η ιστορία αυτή άφησε μέσα μου μια ταραχή ως τώρα, που τελείωσα την εποχή της Μελισσάνθης, χωρίς να ξέρω αν τέλειωσα και με το πρόσωπό της.

Δεύτερη ανάγνωση
Χρονικό ενός καιρού, οι πρώτες μέρες της απελευθέρωσης, με ανεξίτηλες αυτοβιογραφικές εικόνες. Σαν το ρολόι στο καπηλειό με τους δύο φίλους που ζητάν δραματικά και επίμονα να σταματήσουν τον Χρόνο ή εκείνο τον φίλο που τον χάσαμε σχεδόν παιδί -τον λέγαν Έκτορα Οικονομίδη και ήταν είκοσι χρονών όταν τον τύφλωσαν και τον θανάτωσαν οι Γερμανοί στο Χαϊδάρι, αφού βέβαια τον πρόδωσαν οι «εθνικόφρονες» εκείνου του καιρού. Και εικόνες άπειρες από κατεστραμμένα σπίτια σαν χέρια αιχμηρά που να ζητάν ελεημοσύνη από τον ουρανό. Και μάνες να γυρεύουν τα παιδιά τους πάνω από τις καμένες στέγες μ' ένα πλήθος που να κραυγάζει έξαλλα και αλλοπρόσαλλα συνθήματα. Μες στον αλαλαγμό, ρωτούσαμε και ψάχναμε να βρούμε την Μελισσάνθη, σύμβολο ιδανικών αλλοτινών καιρών. Μα η Μελισσάνθη δεν βρισκόταν πουθενά. Γιατί αν την βρίσκαμε, ίσως να μην επέτρεπε τους φόνους του Τζων Κέννεντυ και του Λουθήρου Κινγκ. Δεν θα 'φηνε να γίνει το Βιετνάμ χώρα της βίας και της χαμένης ανθρωπιάς, την Χιλή να αιμορραγεί στη Δύση του Ήλιου και την Αργεντινή να χορεύει τανγκό με τον ρυθμό των πολυβόλων. Οι νέοι της Αμερικής του '60 ανακάλυψαν τον Ντέμιαν και τα νεκρά παιδιά του Μάλερ κι εκείνο το ερωτικό παιδί από την Βενετία. Όμως η πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, εξακολουθεί να παρασέρνει τον κόσμο μας στον τελικό του αφανισμό. Και η Μελισσάνθη, αφού τραγούδησε μια τελευταία φορά την τραγική Λιλή Μαρλέν, χάθηκε στα σκοτάδια των καιρών. Οριστικά.

Και μια τρίτη ανάγνωση
Η Μελισσάνθη απόμεινε τρελή ν' αποζητάει μοιρολογώντας τον πνιγμένο γιό της. Πώς βρέθηκε εκείνες τις μέρες στην Αθήνα; -δεν έγινε γνωστό . Όλοι ρωτούσαν, ψάχναν να την βρουν, μαζί μ' αυτούς κι εγώ, γνωρίζοντας πως ίσως να βρισκόταν κάπου εκεί ανάμεσά μας. Μάθαμε τέλος πως συνάντησε τυχαία διαδηλωτές, πως την καταδιώξανε, την ποδοπάτησαν και της σπάσανε τα κόκαλα. Έτσι στη γη πεσμένη και νεκρή, την βρήκανε περαστικοί και δίχως προσευχή ή ακολουθία θρησκευτική, την θάψαν βιαστικά για να πρόλαβουνε τη βραδινή παρέλαση και λαμπαδοφορία. Για την απελευθέρωση. Μια απελευθέρωση που έκρυβε μέσα της έναν θανατερό συμβιβασμό, την βία και την ενοχή, την προδοσία και την χωρίς γιατρειά τραυματισμένη ελευθερία. Μια απελευθέρωση που δεν πρόλαβε να γίνει λαϊκή. Την κατάγραψαν μ' ευκολία εθνική, και την γιορτάζουν στα Δημαρχεία και τις Νομαρχίες.

"Σου σπάσανε τα κόκκαλα τ' ασθενικά παιδιά μας", αναστροφή του Σολωμικού "Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη των ελλήνων τα ιερά".

Πού βρίσκεται η αλήθεια της νεοελληνικής μας ελευθερίας; Βέβαια και στους δύο αυτούς στίχους. Αδιάκοπα, διαδοχικά και παραναοϊκά.
Η εποχή της Μελισσάνθης τελείωσε. Σήμερα ζω για πάντα τον χαμό της. Κι ο κόσμος μας δεν πάει να γίνει καλύτερος. Με όλα όμως αυτά, δεν θέλω να δώσω ιστορικές διαστάσεις στην Μελισσάνθη και στην εποχή της. Επιθυμώ να καταγράψω μονό, την προσωπική μου περιπέτεια και συμμετοχή στην πρόσφατη ιστορία του κόσμου, έτσι καθώς την έζησα μεσ' από το σπίτι μου και μέσα από την πόλη που εξακολουθώ να ζω.

Μάνος Χατζιδάκις
9 Δεκεμβρίου 1980

Πρόλογος στο έργο του Η εποχή της Μελισσάνθης

ΠΑΤΡΙΔΑ "ΠΕΔΙΟ ΒΟΛΗΣ ΦΘΗΝΟ"

«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!»
Του Γιώργου Μάλφα, θεολόγου (malfasg@gmail.com)

Εβδομήντα χρόνια μετά…
Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες… Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες…
Χρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου. Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα και τους ηρωισμούς της γενιάς του. Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά την ελευθερία που σου χάρισε! Έφτιαξες τη ζωή σου… Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να… φυλάξουν τα παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ’ αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ’ το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες… για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου, το διακανονισμό της εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής.
Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ’ το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ’ το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης. Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της». Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρμαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο.
Πεθαίνω σαν χώρα! Ακούς την κραυγή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε; «Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας…».
Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα των ανθρώπων, η θέληση των λαών να παραμείνουν αδούλωτοι. Όχι παιχνίδια με τις λέξεις! Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση; Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή; Ή μήπως, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που εγκατέλειπαν την πατρίδα και το λαό την ώρα της μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές;

«Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;»
Ο Άρης Βελουχιώτης, το τραγικό αυτό σύμβολο της Αντίστασης του Λαού μας, έχει κάτι να σου πει: «Ποιος είναι ο πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»
Εδώ θα παραμείνουμε, δε θα φύγει κανείς, κυνηγημένε απ’ όλους Καπετάνιε! Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες! Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχια μας, την ανάγκη, την οργή μας, μα δεν θα εγκαταλείψουμε. Γι’ αυτό…

«Τα καράβια μου καίω / δεν θα πάω πουθενά… Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ / ένα χάδι ως τώρα / πάντα εδώ θα γυρνώ από πείσμα και τρέλα θα ζω / σε τούτη τη χώρα / ώσπου να βρω νερό γιατί ανήκω εδώ.
Σταυρωμένη πατρίδα / μες στα μάτια σου είδα / της ανάστασης φως».
(Τα καράβια μου καίω, Ν. Πορτοκάλογλου)

Πάτρα, Οκτώβριος 2010

Λιθογραφία, Τάσσος

ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΙ

Oι δικοί μου εορτάζοντες:

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης (κατά κόσμον Δημήτριος Αρχοντώνης), ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου, ἐχοροστάτησε:
α) ἐν τῷ πανηγυρίσαντι φερωνύμῳ Ἱερῷ Ναῷ τῆς Κοινότητος Ταταούλων, κατά τόν Ἑσπερινόν τῆς Ἑορτῆς, τήν Δευτέραν, 25ην Ὀκτωβρίου, καθ’ ὅν παρέστησαν συμπροσευχόμενοι οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Θεοδωρουπόλεως κ. Γερμανός, Γερμανίας κ. Αὐγουστῖνος καί Σεβαστείας κ. Δημήτριος... Εἰς τό τέλος τοῦ Ἑσπερινοῦ ὁ Πατριάρχης ἐτέλεσε Τρισάγιον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ προκατόχου Αὐτοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Δημητρίου, εὐόρκως ὑπηρετήσαντος καί ἐν τῇ Κοινότητι ταύτῃ.

- Δημήτριος Βυζάντιος, Δημήτρης Μητρόπουλος, Δημήτρης Χορν, Δημήτρης Ροντήρης, Δημήτρης Πικιώνης, Δημήτρης Χατζής, Δημήτρης Τερζάκης, Δημήτρης Μυταράς, Δημήτρης Κάββουρας, Δημήτρης Παπαμιχαήλ.

Ψηφιδωτό: Άγιος Δημήτριος της Καρολίνας Ανανιάδου

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για το «2010, Έτος Δημήτρη Μητρόπουλου», το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, η Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη» και τα περιοδικά Μουσικολογία και Πολυφωνία συνδιοργανώνουν διήμερο συνέδριο, που θα πραγματοποιηθεί στις 12 και 13 Νοεμβρίου 2010 στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

Στις εργασίες του συνεδρίου έχουν προσκληθεί να συμμετάσχουν με ανακοινώσεις τους 27 μουσικολόγοι και μουσικοί, οι οποίοι θα επικεντρωθούν σε ζητήματα που αφορούν την τριπλή δραστηριότητα του Δημήτρη Μητρόπουλου ως αρχιμουσικού, συνθέτη και πιανίστα, την στάση της ελληνικής και διεθνούς κριτικής απέναντι στον Μητρόπουλο αλλά και του Μητρόπουλου απέναντι στην κριτική. Παράλληλα, θα πραγματοποιηθούν συναυλίες, εκθέσεις και άλλες τιμητικές εκδηλώσεις αφιερωμένες στην μνήμη του μεγάλου έλληνα δημιουργού.
Το πλήρες πρόγραμμα του συνεδρίου δείτε εδώ.

- Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι ο μουσικολόγος Απόστολος Κώστιος, βιογράφος του Δ. Μητρόπουλου, έστησε και μια εξαιρετική ιστοσελίδα με αφορμή το έτος Μητρόπουλου (50 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου έλληνα).
Μπορείτε να την επισκεφθείτε εδώ.

- Επίσης, η Ορχήστρα των Χρωμάτων διοργανώνει και φέτος τον Διεθνή Διαγωνισμό για διεύθυνση ορχήστρας στη μνήμη του Δημήτρη Μητρόπουλου, από 29/10 έως 3/11. Τα σχετικά με τον διαγωνισμό δείτε εδώ.

ΕΝΑ ΕΞΑΙΣΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΒΑΛΤΙΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ “ΤΡΙΤΟΥ”

Του συγγραφέα – ακαδημαϊκού Θανάση Βαλτινού

Για τη συζήτηση των ημερών μας περί το μάθημα των Θρησκευτικών ξέρω λίγα πράγματα, αυτά που κατά καιρούς διαβάζω σε μια μάλλον ισχνή σημειωματογραφία.

Κρίνοντας από τέτοια ψιχία, έχω σχηματίσει την εντύπωση ότι ένα σοβαρό ζήτημα μεταλλάχθηκε σε ψευδοπρόβλημα. Όπως έχει συμβεί και με άλλες περιοχές (γλώσσα, π.χ.), αντί της ψύχραιμης, σε βάθος και πέρα από σκοπιμότητες έρευνας, προκρίθηκαν οι ιδεοπολιτικές κραυγές. Συχνά εν μεταμφιέσει. Ουσιαστικά, δηλαδή, έχουμε από τη μια μεριά ιδεολογικές επιλογές και κομματικές θέσεις – ας τις πούμε “αντιθρησκευτικές”, παρόλο που φαίνονται αμβλυμένες σε σύγκριση με το παρελθόν. Κι από την άλλη, σαν απάντηση σ' αυτές τις επιλογές, υπάρχει ο τετριμμένος λόγος του μέσου θεολόγου, δηλαδή ενός επαγγελματία δημιουργημένου από το σύστημα εξετάσεων, που τον έστειλε, π.χ., αντί για τη Νομική, στη Θεολογία, για να γίνει υπάλληλος, δημόσιος υπάλληλος. Ένας τέτοιος άνθρωπος κινείται μοιραία σε στενούς ορίζοντες. Και, παράλληλα, υπάρχουν οι ακόμη πιο κραυγαλέες περιπτώσεις των ανθρώπων που είναι ταγμένοι στην υπόθεση της Εκκλησίας και που, στη συντριπτική τους πλειονότητα, μιλούν πολύ στενά και πολύ στεγνά. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες. Κι αυτό είναι κρίμα. Αν για τον πολύ κόσμο φαίνεται να είναι ένα ζήτημα ειδικό, που αφορά μάλλον ειδικούς (π.χ., τη διοικούσα Εκκλησία ή τους θεολόγους) κι όχι άμεσα τη ζωή τη δική του και του κόσμου, το λάθος δεν βαραίνει αποκλειστικά αυτόν. Ποιοί, πότε και με ποιάν επάρκεια φρόντισαν να του μιλήσουν πειστικά και να τον ενημερώσουν;

Κατά κανόνα, ο τρέχων εκκλησιαστικός λόγος είναι εξαιρετικά τυποποιημένος και περιορισμένος μέσα σε συγκεκριμένα καλούπια, που συνήθως δεν ξεπερνιούνται. Βεβαίως, η σοφία της Εκκλησίας – που φανερώνεται κι από τη διάρκειά της μέσα στον χρόνο – αντιμετωπίζει πολύ σωστά τα σχήματα, τα όρια, τα πλαίσια μέσα στα οποία κινείται. Χρειάζεται όμως σήμερα αυτά τα σχήματα να μη γίνονται τύπος που πνίγει την ουσία. Χρειάζονται οι άνθρωποι που με ταλέντο και ευαισθησία θα ξεπεράσουν τα στερεότυπα και θα ανταποκριθούν στις σημερινές ανάγκες, των νέων κυρίως ανθρώπων.

Υπάρχουν μερικά εξαίσια κείμενα, και πιθανότατα θα συναντιόμουν κάποτε μαζί τους, πάντως τη μύησή μου σ' αυτά τη χρωστάω, έστω και με τον τρόπο που γινόταν, στο μάθημα των Θρησκευτικών. Παλαιά Διαθήκη και Ευαγγέλια. Μιλάω ως συγγραφέας, όχι σαν πιστός. Αντί για κατάργηση ή συρρίκνωση λοιπόν, θα έπρεπε μάλλον να αναβαθμιστεί αυτό το μάθημα. Για να γίνω πιο ακριβής: να αναβαθμιστούν οι εντεταλμένοι να το διδάξουν δάσκαλοι.

Εν αρχή ην ο Λόγος και ο λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος. Υψηλός στοχασμός – και συχνά δύσκολος, υψηλή ποίηση. Πώς και με ποιον τρόπο θα κοινωνήσουν οι νέοι άνθρωποι με αυτά;

Φέρνω ένα παράδειγμα αδέξιων χειρισμών. Επί υπουργίας Κοντογιαννόπουλου έγινε κάποια προσπάθεια για καθιέρωση της πρωϊνής προσευχής. Αντέδρασαν πολλοί. Η τοποθέτηση σ' αυτό των εκπροσώπων της Εκκλησίας δεν ήταν τέτοια που να δίνει στους ανθρώπους, και ειδικά στους νέους, να καταλάβουν ότι δεν μπορεί να πρόκειται για ένα ζήτημα επιβολής (όπως μάλλον κατανοήθηκε και από τους πολέμιους και από τους υπέρμαχους του μέτρου) και καταναγκασμού. Αν όμως προσφερθεί με πνεύμα ελευθερίας, αν μεταγγιστεί στα παιδιά η ποίηση που αυτά τα εκκλησιαστικά κείμενα περιέχουν, έχω την εντύπωση πως θα τα σκλαβώσουν. Όχι για να τα προσηλυτίσουν, αλλά για να τους δώσουν τη δυνατότητα να πάρουν ελεύθερα ό,τι βρίσκεται εκεί μέσα.

Έχω αλλάξει τρία, οκτατάξια τότε, γυμνάσια.

Από τη μικρή στρατιά των διαφόρων καθηγητών που συνάντησα, στη μνήμη μου έχουν μείνει δύο. Αμυδρά ο πρώτος, ο φιλόλογος Χίος, στη Σπάρτη. Τον εξετέλεσαν λίγο αργότερα οι Γερμανοί στο Μονοδέντρι, με τους 118. Έντονα και ζωντανά ο δεύτερος, ο θεολόγος στο Α' Τριπόλεως, ο μπαρμπα-Γιάννης Παρασκευόπουλος.

Σε κείνα τα σκληρά χρόνια, και με μας διψασμένους για κάτι περισσότερο από όσα οι άχαροι ορίζοντες της επαρχίας υπόσχονταν, ήταν ο μόνος που μας μίλησε για προσωπική αξιοπρέπεια και για το βάρος όχι των τύπων, αλλά της ουσίας των πραγμάτων. Και αυτό μέσα από το περιχαρακωμένο μάθημα των Θρησκευτικών.

Με βάση τις προσωπικές μου εμπειρίες, νομίζω πως το μάθημα αυτό θα έπρεπε να τίθεται ως θέμα εκλογής, ως θέμα ελευθερίας. Ο μπαρμπα- Γιάννης ο Παρασκευόπουλος αυτό είχε κάνει, και μη φανταστείτε πως ήταν εξοικειωμένος με τα μοντέρνα πράγματα της εποχής – πάει σχεδόν μισός αιώνας από τότε. Θα μπορούσε ίσως να πει κανείς ότι με τα σημερινά μέτρα ήταν λίγος. Όμως για την εποχή εκείνη ήταν τεράστιος.

Δεν μπορώ να απαντήσω αν το μάθημα θα πρέπει να είναι υποχρεωτικό ή προαιρετικό. Ξέρω όμως πως, ακόμα και προαιρετικό, θα ήταν ένα μάθημα που θα το παρακολουθούσαν πάρα πολλοί νέοι αν διδασκόταν σωστά. Θα μπορούσε να είναι ένα μάθημα που θα μαζεύει όλα τα παιδιά και θα αφήνει άδειες τις άλλες αίθουσες.

Έχει ένα αντικείμενο τόσο ευρύ και τόσο βαθύ. Την ποίηση, την ιστορία, την τέχνη, τις αλήθειες της ζωής, την περιπέτεια της ύπαρξης. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τη χάρη να πιστεύουν και άλλοι που δεν πιστεύουν αλλά καλοπροαίρετα αναζητούν αυτά τα πράγματα. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τον προβληματίζουν τα ερωτήματα πώς αρχίζει αυτή η ζωή, πού πάει, ποιός την ορίζει. Και πάλι όμως, θα πω ότι το κύριο ζήτημα είναι η ύπαρξη εμπνευσμένων ανθρώπων, εμπνευσμένων δασκάλων.

Ιανουάριος - Μάρτιος 1998

Από το βιβλίο του Θανάση Βαλτινού “Κρασί και νύμφες-Μικρά κείμενα επί παντός”, εκδ. Εστία, 2009.

Η ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΣΤΙΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία την περασμένη Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010, στην Κεντρική Αίθουσα Εκδηλώσεων του Διορθοδόξου Κέντρου στη Ιερά Μονή Πεντέλης, Ημερίδα για τους Κληρικούς που υπηρετούν στις Ένοπλες Δυνάμεις, με θέμα:

«Η ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΙΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ »

Το σχετικό δελτίο τύπου της Ιεράς Συνόδου διαβάστε εδώ.

Την ημερίδα τίμησαν με την παρουσία τους και απηύθυναν χαιρετισμό ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος και ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης Ευάγγελος Βενιζέλος.

Παρακάτω παραθέτουμε τον χαιρετισμό του Διευθυντή Θρησκευτικού του ΓΕΕΘΑ πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Γουρδούπη.

Η σημερινή ημέρα αποτελεί σταθμό για την Υπηρεσία Θρησκευτικού του ΓΕΕΘΑ, καθώς επιτελείται κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο η σύνδεσή της με την Ιερά Σύνοδο, με την Εκκλησία μας.

Η υπαγωγή της Υπηρεσίας Θρησκευτικού στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης ουδόλως την απομονώνει από το σώμα της Εκκλησίας, αλλά αντιθέτως προσβλέπουμε στην στενή συνεργασία με την Διοικούσα Εκκλησία, την τροφό και μητέρα όλων μας.

Η ημερίδα αυτή αποδεικνύει και το ανύστακτο ενδιαφέρον της Ιεράς Συνόδου και της ειδικής Συνοδικής Επιτροπής, υπό την προεδρία του ανά την Ορθοδοξία γνωστού θεολόγου και Ιεράρχου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου, για τον ευαίσθητο από πολλές απόψεις χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων.

Οι καιροί είναι δύσκολοι και άρα ισχύει απόλυτα η γνωστή ρήσις, “η ισχύς εν τη ενώσει”. Δεν υπάρχουν περιθώρια για απομονωτισμούς, αποκλεισμούς ή συγκεντρωτισμούς.

Η αγαστή συνεργασία μεταξύ της Υπηρεσίας Θρησκευτικού του ΓΕΕΘΑ και της Ιεράς Συνόδου μόνο αγαθούς καρπούς μπορεί να φέρει σε πολλούς τομείς. Στον λειτουργικό, τον ποιμαντικό, τον κοινωνικό, αυτόν της αλληλεγγύης. Και στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω θερμά τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Εδέσσης κ. Ιωήλ, ο οποίος ανέλαβε το έργο της σύνταξης του Ευχολογίου των Ενόπλων Δυνάμεων, απαραίτητο για τις ειδικές λειτουργικές ανάγκες των στρατιωτικών ιερέων.

Ας μη λησμονούμε, επίσης, ότι σημερινοί αξιότατοι κληρικοί και επίσκοποι προήλθαν από τα σπλάγχνα της Θρησκευτικής Υπηρεσίας του στρατού μας. Και η διακονία τους στις Ένοπλες Δυνάμεις ήταν πολυτιμότατη εμπειρία για την μετέπειτα ποιμαντική τους διακονία, καθώς εκεί, στο στράτευμα, έμαθαν να αφουγκράζονται καλύτερα τα προβλήματα του κόσμου και να νιώθουν δυνατά τον παλμό της καθημερινότητας. Ένα τέτοιο φωτεινό παράδειγμα αποτελεί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων, εκ των εισηγητών της ημερίδος μας και σύγχρονος εκκλησιαστικός ρήτωρ.

Προσβλέπουμε, Μακαριώτατε, στην δική σας εγνωσμένη ευαισθησία σε θέματα σύγχρονης ποιμαντικής και κοινωνικής αλληλεγγύης. Οι πρωτοβουλίες σας για την ανακούφιση του σημερινού ανθρώπου με λιγότερα λόγια και περισσότερα έργα δεν αφήνουν κανένα μας ασυγκίνητο.

Βλέπουμε καθημερινά κι εμείς στις Ένοπλες Δυνάμεις ότι είναι αναγκαίος ο λόγος μας, ο ενισχυτικός και παραμυθητικός, ο εκκλησιαστικός και ενωτικός, αλλά χρειάζεται να συνοδεύεται από έργα αγάπης, έμπρακτου ενδιαφέροντος, στοργής και φιλαδελφίας, προς κάθε υπηρετούντα στις Ένοπλες Δυνάμεις της πατρίδας μας, από τον τελευταίο οπλίτη μέχρι τον υψηλόβαθμο αξιωματούχο.

Σκοπός μας, λοιπόν, είναι να συνδεθούμε όλοι μεταξύ μας, ως οι απόστολοι, τω συνδέσμω της ειρήνης και της αγάπης. Και να συνδεθούμε, ακόμα, και με τους Ορθοδόξους αδελφούς μας των άλλων Εκκλησιών που υπηρετούν στις Ένοπλες Δυνάμεις των χωρών τους, και εκεί συντελείται σπουδαίο έργο, του οποίου επιδιώκουμε να καταστούμε κοινωνοί, ώστε να πλουτίσουμε την εμπειρία μας και να γινόμαστε κάθε μέρα πιο αποτελεσματικοί στην άσκηση της πολυεπίπεδης διακονίας μας.

Γι' αυτό και χαιρετίζουμε την παρουσία εδώ σήμερα του Διευθυντού της Θρησκευτικής Υπηρεσίας Κύπρου Αρχιμανδρίτου κ. Ιωάννου και του Γραμματέως της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου θεολόγου κ. Μιχαήλ Σπύρου.

Άρα, ευχής έργον θα ήταν ένα ευρύτερο άνοιγμα της Θρησκευτικής Υπηρεσίας του ΓΕΕΘΑ στην κοινωνία, κι αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μονό με τη συνεργασία.

Η ηγεσία του Υπουργείου μας, πολιτική και στρατιωτική, είναι ανοιχτή και τείνει ευήκοον ους στα μηνύματα των καιρών. Και συνδράμει με κάθε τρόπο το έργο της Θρησκευτικής Υπηρεσίας, ώστε αυτή να λειτουργεί απρόσκοπτα και αποδοτικά. Άρα, υπάρχει γόνιμο έδαφος για την καλλιέργεια σχέσεων και την ανάπτυξη πρωτοβουλιών προς ανακούφιση του πλησίον και προς δόξαν Θεού.

Ευχαριστούμε θερμά, τέλος, τον καθηγητή κ. Αλέξανδρο Σταυρόπουλο για την συμμετοχή του στην ημερίδα, τους Διευθυντές των Θρησκευτικών Υπηρεσιών της Ελληνικής Αστυνομίας και του Λιμενικού και όλους τους αδελφούς στρατιωτικούς ιερείς που παρευρίσκονται σήμερα εδώ.

Ας ευχηθούμε όλοι μας από καρδιάς η σημερινή ημερίδα να αποτελέσει την απαρχή μιας στενότερης συνεργασίας μεταξύ της Ιεράς Συνόδου και της Υπηρεσίας Θρησκευτικού του ΓΕΕΘΑ. Είναι κάτι που το απαιτούν οι καιροί και το έχουμε ανάγκη όλοι μας.

Σας ευχαριστώ.

Στον χαιρετισμό του ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Πτέραρχος Ιωάννης Γιάγκος αναφέρθηκε στους άξονες ενός σχεδίου στρατηγικού που θεωρεί πως θα έπρεπε να υλοποιηθεί και πρόσθεσε:
"Εφ' όσον οι απόψεις αυτές κριθούν εφικτές και προς τη σωστή κατεύθυνση, στην υλοποίησή τους θα συμβάλλει αποτελεσματικά ο Διευθυντής Θρησκευτικού του ΓΕΕΘΑ πατέρας Νικόλαος Γουρδούπης, με τον οποίο έχω συνεργαστεί και στο ΓΕΑ, όπου εκτός του άψογου, χαμηλών τόνων χαρακτήρα του, είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω τις επιτελεικές του ικανότητες και την ηγετική φυσιογνωμία.
Θα ήθελα δε να τον ευχαριστήσω και να τον συγχαρώ, στο μέτρο που του αναλογεί, για την πρωτοβουλία της διοργάνωσης της σημερινής ημερίδας".

Στον χαιρετισμό που απηύθυνε ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος υπογράμμισε για το ρόλο του στρατιωτικού ιερέα σήμερα:

"Ο στρατιωτικός ιερέας πρέπει να γνωρίζει ότι δεν απευθύνεται σήμερα σε ένα ακροατήριο υποχρεωμένο να τον ακούσει, διότι η θρησκευτική ελευθερία είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη, γι᾽ αυτό καλείται να εμπνεύσει τα νέα παιδιά με την πνευματικότητά του προσαρμοσμένη στα γεγονότα του 21ου αιώνα..."

Ο Μητροπολίτης Κορωνείας Παντελεήμων με την εισήγησή του έδωσε κατευθύνσεις Ομιλητικής σε στρατιωτικά ακροατήρια.

Tην ημερίδα συντόνισε ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος, Πρόεδρος της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής επί Ειδικών Ποιμαντικών Θεμάτων και Καταστάσεων.
Ο Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας Ιωήλ στην εισήγησή του ανέπτυξε το θέμα: «Το νέο Ευχολόγιο των Ενόπλων Δυνάμεων και η αγιαστική αποστολή του κληρικού στο Στράτευμα».

«Αναδρομή στην ιστορική εξέλιξη της παρουσίας των κληρικών στο Ελληνικό Στράτευμα και ο θεσμός της Θρησκευτικής Υπηρεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων σε Διεθνές επίπεδο σήμερα», ήταν το θέμα της εισήγησης του Αρχιμανδρίτη Μελέτιου Κουράκλη, στρατιωτικού ιεροκήρυκα, ο οποίος έχει γράψει και βιβλίο για το θέμα.

Στην ημερίδα τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο εκπροσώπησε ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Ιωάννου (φωτό), Διευθυντής της Θρησκευτικής Υπηρεσίας του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς Κύπρου (ΓΕΕΦ).

«Οι εκκλησιολογικές βάσεις του θεσμού της Θρησκευτικής Υπηρεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων», ήταν το θέμα της εισήγησης του Ομότιμου Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Αλέξανδρου Σταυρόπουλου.

Την ημερίδα κάλυψε το διαδικτυακό κανάλι intv.gr

ΑΠΟΨΕ ΣΤΟ ΑΚΑΘΙΣΤΟ ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΑΧΜΑΤΟΒΑ ΤΟΥ Φ. ΤΣΑΛΑΧΟΥΡΗ

Απόψε στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στο Ωδείο Αθηνών, για το έργο του φίλου συνθέτη Φίλιππου Τσαλαχούρη Ακάθιστο Requiem για την ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα, opus 48. Η παρουσίαση του Requiem πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιo της έκθεσης Τέχνης Πολιτική.
Κόσμος πολύς και νέος! Πολύ ενθαρρυντικό.
Η δράση μουσικών και ηθοποιών σε όλο το χώρο της εκδήλωσης και ο κόσμος ακάθιστος και μετακινούμενος εν σιωπή όπου εκτυλίσσονταν τα επεισόδια του μουσικού δρώμενου, που ήταν ένας ύμνος στη μνήμη και την αντίσταση.

Ο Φ. Τσαλαχούρης δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στα σημερινά γενέθλια του Μάνου Χατζιδάκι. Γιατί η μνήμη είναι το όπλο μας...
Η μουσική του συνθέτη λιτή και καρδιακή. Ρέκβιεμ αλλά και ελπίδα.
Στα 10 ποιήματα που απαρτίζουν το κύριο μέρος του Ρέκβιεμ της Αχμάτοβα, η πάσχουσα γυναικεία μορφή δίνεται με πολλαπλότητα και διαχρονικότητα ­ από τη γυναίκα του λαού της εποχής του Μεγάλου Πέτρου (αρ.1) ως την Παναγία (αρ. 10, «Σταύρωση»).
Η μουσική του Τσαλαχούρη τρυφερή και δυναμική συνάμα. Η μνήμη πανταχού παρούσα. Γιατί η δολοφονία της μνήμης ισοδυναμεί με πνευματικό θάνατο και η διάσωσή της αποτελεί ύψιστο χρέος.

Η μέτζο σοπράνο Ευγενία Καλοφώνου (φωτό) μας μύησε στην τραγικότητα της Αχμάτοβα τονίζοντας με βαθιές μουσικές φράσεις το πάθος κάθε ψυχής αιμάσουσας.

Καθώς η Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου διάβαζε Αχμάτοβα μου έρχονταν συνεχώς στο νου οι στίχοι της:
" Όχι, δεν ζήτησα τον ξένον ουρανό, / ούτε φτερούγας ξένης προστασία - / είμουν με τον λαό μου τότε εδώ / όπου ο λαός μου ζούσε μες στη δυστυχία.
Και το μήνυμά της ηχηρότατο: Αντισταθείτε!

Οι ηθοποιοί Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Ευανθία Κουρμούλη, Νίκος Νίκας κ.α., η χορεύτρια Μαρίζα Τσίγκα, η ζωγράφος Λίλα Μαραγκουδάκη, η μέτζο σοπράνο Ευγενία Καλοφώνου, η βιολονίστα Γκαλίνα Μπρατούσκα, η Χορωδία Opus Femina του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Κορινθίων υπό την διεύθυνση της Φάλιας Παπαγιαννοπούλου, ερμήνευσαν με την ψυχή τους απόψε το Ρέκβιεμ για την Άννα Αχμάτοβα του Φίλιππου Τσαλαχούρη.
Φεύγοντας σκέφτομαι πως πρέπει επειγόντως να καλλιεργήσουμε Ακάθιστη Σκέψη και Ακάθιστη Μνήμη.
Και στην όποια ουρά αναμονής, να μνημονεύουμε Άννα Αχμάτοβα γιατί και κείνη και μεις έτσι θ' αναπαυόμαστε.