Ο ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ, ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΗΚΑΝ ΚΑΙ ΟΙ "ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟΙ" ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ

- Η πανήγυρις στο μοναστήρι ετελέσθη. Προεξήρχε ο οικείος επίσκοπος. Οι γνωστοί άγνωστοι Αλέκοι φρόντισαν να απαθανατίσουν τις στιγμές. Ακολούθησε η ανάρτηση των φωτογραφιών στην ιστοσελίδα της Μητρόπολης και σε ιστολόγιο που καλύπτει “λαμπρές” πανηγύρεις.
Τώρα αρχίζει το απίθανο! Σαν πληροφορήθηκε ο ηγούμενος της Μονής ότι έχουν αναρτηθεί στο διαδίκτυο φωτογραφίες από την πανήγυρι της Μονής του, έσπευσε να καταστείλει το γεγονός! Και οι φωτογραφίες – κατά πάντα αθώες και ...ανυποψίαστες – κατέβηκαν πανηγυρικά!
Ο ηγούμενος δεν θέλει ντόρο γύρω από το μοναστήρι και την αδελφότητά του, έστω και με τον πλέον κοινό τρόπο που είναι κάποια φωτογραφικά στιγμιότυπα. Και τα έκανε όλα αθόρυβα...
Την ίδια στιγμή μεγαλοσχήμονες ηγούμενοι “Μεγίστων” Μονών, ακόμα και αγιορειτικών αποτυπώνουν ακόμα και το νεύμα τους στο διαδίκτυο παντί τρόπω (φωτογραφίες, βίντεο, περιοδικά, τόμοι κι ό,τι άλλο βάλει ο νούς τ΄ ανθρώπου).
Μνήσθητι Κύριε Ελευθερίου ηγουμένου, του εν τω κρυπτώ...

- Ακούμε τον ένα επίσκοπο να λέει ότι θα τα κάνει γυαλιά – καρφιά (έναν υπό ίδρυση ραδιοφωνικό σταθμό Σκοπιανών συμφερόντων), τον άλλο να αναφωνεί “ζήτω οι ντομάτες και τα γιαούρτια” για τους πολιτικούς, τον τρίτο να προτρέπει τους πιστούς να πάρουν το μπαστούνι και να εκδιώξουν τους “αιρετικούς” από τα χωριά τους, κ.ο.κ. και αναρωτιέμαι “πού ζω;”. Μάλλον σε άλλη Ορθοδοξία πιστεύω. Ως ...κακόδοξος δεν τα κάνω λίμπα, δεν “γιαουρτώνω” τους πολιτικούς και δεν παίρνω στο κατόπι τους “αιρετικούς” ούτε καίω το υλικό που θα μου έδιναν. Συγγνώμη κιόλας...

Ψηφιδωτό του Κωνσταντίνου Μουντζούρη

ΤΟ 11ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΤΗΣ ΠΑΤΜΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙ ΜΕ ΤΗΝ CAPELLA ROMANA

Ο μαέστρος και συνθέτης Άλκης Μπαλτάς συνεχίζει απτόητος -ευτυχώς!- την δημιουργικότατη εργασία του στο Φεστιβάλ Θρησκευτικής Μουσικής της Πάτμου ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του θεσμού που ο ίδιος καθιέρωσε και ανέπτυξε.

Έχοντας συμμετάσχει σε εκδηλώσεις του Φεστιβάλ ήδη από την πρώτη του συναυλία, πριν 11 χρόνια, το 2006 (με Το τετράδιο του Πατριάρχη) και πέρυσι στα δεκάχρονά του με δύο εμφανίσεις (με την Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία και ως σολίστ στην Ιερατική Ποίηση), καταθέτω την εμπειρία μου για την σοβαρή δουλειά που συντελείται από τον Άλκη Μπαλτά και τους συνεργάτες του.

Το 11ο Φεστιβάλ Θρησκευτικής Μουσικής Πάτμου (2 -7 Σεπτεμβρίου), παρά τη δύσκολη συγκυρία, επιμένει και φέτος, προσφέροντας στο κοινό ένα υψηλού επιπέδου πρόγραμμα, με την ποικιλία και το ευρύ φάσμα των μουσικών επιλογών και την παρουσία αξιόλογων καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Συνδυάζοντας την κλασική, θρησκευτική και έντεχνη μουσική, στο φετινό πρόγραμμα θα ακουστούν μεσαιωνικά λατρευτικά τραγούδια αφιερωμένα στην Παναγία από το σύνολο παλιάς μουσικής «Sinfonia», τζαζ συνθέσεις θρησκευτικού χαρακτήρα, γκόσπελ, σπιρίτσουαλς και μπλουζ από το «Voyage Jazz Quartet».

Επιπλέον, η Ελένη Πέτα, με τη συνοδεία μικρού οργανικού συνόλου θα ερμηνεύσει ελληνικά και ξένα τραγούδια που αναφέρονται στη φύση, στο πλαίσιο του αφιερώματος στην Ημέρα Προστασίας του περιβάλλοντος.

Πολύ σημαντικές θα είναι και οι συναυλίες της αμερικάνικης Χορωδίας «Cappella Romana» και της Ορχήστρας του Φεστιβάλ Πάτμου με μαέστρο τον Αλκη Μπαλτά, κατά την οποία, εκτός από τραγούδια με θέμα την Παναγία και συνθέσεις Scarlatti, Pergolezi κ.α., θα παρουσιαστεί σε πρώτη εκτέλεση το έργο του Μπάμπη Μπλαζουδάκη «Άγιος Μηνάς: Αντιμέτωπος με τη Θάλασσα» γραμμένο κατά παραγγελία του Α. Μπαλτά για το 11ο Φεστιβάλ της Πάτμου.
Αναλυτικά το πρόγραμμα μπορείτε να δείτε εδώ.


Θεωρώ πολύ σημαντικό το γεγονός ότι το Φεστιβάλ ανοίγει στις 2 Σεπτεμβρίου η Αμερικάνικη Χορωδία CAPPELLA ROMANA, η οποία έχει χαρακτηρισθεί από κριτικούς "ως κόσμημα που πλημμυρίζει φως το χώρο" που "με τα θαυμάσια φωνητικά της και το βαθύ πλούτο των φωνών της, τον έλεγχο και τη σαφήνεια του τραγουδιού της" προσφέρει "ένα βυζαντινό θυμίαμα" και " όλη τη δόξα των ασμάτων της παλιάς Μεσογείου".
Ιδρύθηκε το 1991 από τον φίλο μουσικολόγο Αλέξανδρο Λίγκα που είναι και ο Καλλιτεχνικός της Διευθυντής και είναι αφιερωμένη στη μελέτη και αναζήτηση της Ανατολικής και Δυτικής Χριστιανικής μουσικής παράδοσης, με έμφαση στην παλαιά αλλά και τη σύγχρονη μουσική. Είναι ένα ευέλικτο, σε μέγεθος και σύνθεση, σχήμα και έχει ειδικευτεί στα αριστουργήματα του Βυζαντινού και Σλάβικου ρεπερτορίου -που τραγουδά στην πρωτότυπη γλώσσα του-, και δίνει συχνά συναυλίες στο Λονδίνο (Queen Elizabeth Hall, St. Paul’s Cathedral, and the Greek Orthodox Cathedral of St. Sophia), τη Νέα Υόρκη (Metropolitan Museum of Art), τον Καναδά, την Ιρλανδία, την Ιταλία κ.α.
Για τον Αλέξανδρο Λίγκα δείτε παλαιότερο δημοσίευμα της Ιδιωτικής Οδού.

Η Capella Romana θα παρουσιάσει έργα από την μεσαιωνική Κωνσταντινούπολη και την Αναγεννησιακή Κρήτη, ενώ η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση της Βυζαντινής μουσικής θα εκπροσωπηθεί με θρησκευτικά χορωδιακά έργα του Μιχάλη Αδάμη και των ομογενών συνθετών από την Καλιφόρνια Φωτίου Δεσποτόπουλου και Παναγιώτη Ζη.

ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ...

Και ξαφνικά, ανάμεσα σε δύο θαυμάσιες παραλίες στους Τσακαίους της Νότιας Εύβοιας, ξεπροβάλλει με φόντο το πέλαγο μια προτομή:

Νικόλας Κ. Αδάμ
Αντιστασιακός
Σαμποτέρ ετών 25
Εκτελέστηκε από τους Ναζί στις 9-10-1943

Την περίοδο της Κατοχής, λοιπόν, το χωριό και βέβαια ο όρμος που παραθέτουμε φωτογραφικά στη συνέχεια, έγινε κέντρο διαφυγής από την Ελλάδα για την Μέση Ανατολή, Ελλήνων και Βρετανών αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης με συμμαχικά υποβρύχια.

Αρκετοί κάτοικοι συμμετείχαν σε αποστολές σαμποτάζ. Θρυλικά έμειναν τα κατορθώματα του 25χρονου Νικόλα Αδάμ, τον οποίο συνέλαβαν οι Γερμανοί μετά από προδοσία και τον βασάνισαν σκληρά για να αποκαλύψει τους συνεργάτες του. Εκείνος δεν μίλησε και εκτελέστηκε.

Στην Ελλάδα, τελικά, και ο πιο όμορφος τόπος και ιδανικός με τα μάτια του σήμερα, είναι μαρτυρικός με τα μάτια του χθες!...

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΧΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ

Το Πολεμικό Ναυτικό τίμησε την μνήμη του Μακαριστού Μητροπολίτου Χίου κυρού Διονυσίου, τελώντας το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο από την κοίμησή του, την Κυριακή 28 Αυγούστου, στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Πόρου, αποτίοντας φόρο τιμής στον Ιεράρχη που επί σχεδόν εικοσαετία υπηρέτησε στις τάξεις του ως στρατιωτικός Ιερεύς μέχρι και της θέσεως του Διευθυντού Θρησκευτικού των Ενόπλων Δυνάμεων.

Ο Ναός και ο χώρος γνώριμος στον Μακαριστό Ιεράρχη, καθώς και τα πρόσωπα από της εποχής που ο τότε νεοαφιχθείς στον Πόρο πατήρ Διονύσιος διεδέχθη τον αποχωρούντα Αρχιμανδρίτη του Στόλου Προκόπιο Μενούτη, μετέπειτα Μητροπολίτη Κεφαλληνίας.

Την λειτουργία ετέλεσε ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Ηλίας Δροσινός, πνευματικό ανάστημα και χειροτονία του Χίου Διονυσίου, που κατάγεται από τον Πόρο και στο αναλόγιο έψαλε ο βυζαντινολόγος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Διονύσιος Καλαμάκης.

Παρόντες ο Διοικητής του Κέντρου Εκπαιδεύσεως Πλοίαρχος Δημήτριος Λεμονής ΠΝ, ο τέως Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Γεώργιος Καλός, ο Σπύρος Σπυρίδων, Σύμβουλος Περιφέρειας Αττικής (Νήσων), τ. Γ. Γραμματέας Περιφέρειας Δ. Ελλάδος και τ. Δήμαρχος Πόρου, οι Ναύαρχοι εν αποστρατεία Νικόλαος Ακύλας και Ιωάννης Μανιάτης, οι Αρχιπλοίαρχοι εν αποστρατεία Γεώργιος Αλιφέρης και Παναγιώτης Γκύζης, καθώς και πλήθος κόσμου από την Αθήνα, τον Πειραιά και τον Πόρο, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να παραστούν στην εξόδιο ακολουθία στην Χίο.

Για την προσωπικότητα και το έργο του εκλιπόντος Ιεράρχου ωμίλησαν ο π. Ηλίας Δροσινός και ο Άγγελος Δενδρινός, Πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Εθελοντισμού Άγιος Αιμιλιανός, τα κείμενα των οποίων παραθέτουμε:


Ομιλία π. Ηλία Δροσινού

Το πρωϊ της Κυριακής 17ης Ιουλίου εξεδήμησεν προς Κύριον ο Μητροπολίτης Χίου, Ψαρών και Οινουσσών Διονύσιος ο Μπαϊρακτάρης. Της νεκρωσίμου ακολουθίας γενομένης εις τον Μητροπολιτικόν Ναόν Χίου προέστη ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος πλαισιούμενος υπό Αρχιερέων και σύμπαντος του τοπικού κλήρου. Τον Οικουμενικόν Πατριάρχην εξεπροσώπησεν ο Μητροπολίτης Μηθύμνης ο και Τοποτηρητής κ. Χρυσόστομος. Μνημειώδη επικήδειον λόγον εξεφώνησεν ο Αρχιγραμματεύς της Ιεράς Συνόδου και πνευματικόν τέκνον του εκλιπόντος, Αρχιμανδρίτης Μάρκος Βασιλάκης, Χίος την καταγωγήν.

Ο Μακαριστός Ιεράρχης υπήρξε σεμνός και πράος, ευγενής και αριστοκράτης, ιεροπρεπής κατά την εμφάνισιν, σοβαρός και λιτός εις την ιδίαν αυτού ζωήν, πρότυπον πολυμερούς πλήν αθορύβου φιλανθρωπίας, φιλεργίας και ευγενείας ψυχής.

Αξίζει τα τονισθεί το γεγονός ότι κατά την διάρκεια της διακονίας του εξελέγη υπό του κλήρου Γενικός Γραμματεύς του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος, όταν ανεσυστήθη μετά την Κατοχή, γεγονός άκρως τιμητικόν, λόγω του νεαρού –τότε- της ηλικίας του, οφειλόμενον εις το ήθος και την οξυδέρκειάν του.

Με την κοίμησίν του έσβησε το ευπροσήγορον φως των οφθαλμών του που εσκόρπα την χαράν και την καλωσύνην της καρδίας του, ενώ τα γλυκύφωνα χείλη του έκλεισαν διά να συνεχίσουν τον ύμνον των Αγίων και των Αγγέλων του Θεού.

Ο Χίου Διονύσιος απεδείχθη εις τον βίον του δόκιμος εν πάσι και ευρισκόμενος ενώπιον του θρόνου του δικαιοκρίτου Θεού δύναται να λάβη κατά τον Απόστολον Ιάκωβον «τον στέφανον της ζωής, Ον ευηγγελίσθη Κύριος τοις αγαπώσιν Αυτόν» (Ιακ. Α’ 12).


Ομιλία Άγγελου Δενδρινού

Η είδηση του θανάτου του Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσσών, Υπερτίμου και Εξάρχου πάσης Ιωνίας κυρού Διονυσίου Μπαϊρακτάρη στις 17 Ιουλίου 2011, μετά σύντομη νοσηλεία του, ήρθε να κλείσει το κεφάλαιο της διακονίας του στην Εκκλησία και την κοινωνία, την πορεία του οποίου διήνυσε εφοδιασμένος με θεολογικές και νομικές πανεπιστημιακές γνώσεις, πηγαία δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, εντιμότητα και αγάπη προς τον Θεό, την Πατρίδα και τον συνάνθρωπο.

Μια διακονία που ξεκίνησε προ πενηνταεννέα ετών, το 1952, με την χειροτονία του ως Διακόνου, την οκτάχρονη υπηρεσία του ως Αρχιδιακόνου στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, την χειροτονία του ως Πρεσβυτέρου το 1960, την δεκαοκτάχρονη υπηρεσία του στις Τάξεις του Πολεμικού Ναυτικού (1960-1978), οπου δίδαξε στις Παραγωγικές Σχολές Υπαξιωματικών Πόρου και Ναυστάθμου Σαλαμίνος, για να λάβει στην συνέχεια τη θέση του Γενικού Διευθυντή Θρησκευτικού των Ενόπλων Δυνάμεων το 1979.

Η Εκκλησία, εκτιμώσα το έργο και την προσωπικότητά του τον εξέλεξε Μητροπολίτη Χίου, όπου κλήρος και λαός της θεοσώστου λαχούσης επαρχίας του, της μυροβόλου ναυτομάνας του Αιγαίου, τον υπεδέχθη ανήμερα των Ελευθερίων της Νήσου και ενθρονίστηκε στις 16 Νοεμβρίου 1979.

Κατά την 32 χρονη Αρχιερατεία του προσέφερε πολλές και ποικίλες υπηρεσίες στην Εκκλησία, μετέχων σε πολλές Εκκλησιαστικές Αποστολές τόσο του Εξωτερικού όσο και του Εσωτερικού και ως Τοποτηρητής Επίσκοπος των Ιερών Μητροπόλεων Σάμου & Ικαρίας και Μυτιλήνης.

Ο ευσεβής λαός της Χίου και οι απανταχού Γης απόδοιμοι Χιώτες, Ψαριανοί και Αιγνουσιώτες θα θυμούνται με αγάπη και ευγνωμοσύνη τον πολίο Ιεράρχη τους σαν σεβαστό πατέρα και Ποιμενάρχη, θα προσεύχονται πάντα για την ανάπαυση της ψυχής του και θα διατηρούν την μνήμη του άληστο.

Χαρά εκφράζουμε σήμερα για την τέλεση του τεσσαρακονθημέρου μνημοσύνου από της κοιμήσεως του αλησμόνητου Χίου Διονυσίου από το ένδοξο Πολεμικό Ναυτικό, που ο κυρός Ιεράρχης υπηρέτησε και διηκόνησε επί σχεδόν εικοσαετία. Πολλά έχουν να θυμηθούν γι' αυτόν τόσο οι υπηρετήσαντες Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί και Ναυτοδίοποι των παραγωγικών Σχολών Πόρου και Σαλαμίνος, καθώς και οι κάτοικοι των περιοχών αυτών.

Παράλληλα, συγχαίρουμε τον Αιδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο πατέρα Ηλία Δροσινό, Διευθυντή του Κινήματος Αγάπης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και ιερατικώς προϊσταμένου του Ι.Ν. Ζωοδόχου Πηγής οδού Ακαδημίας στην Αθήνα, πνευματικό ανάστημα και χειροτονία του μακαριστού Ιεράρχου, τόσο για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και του Μνημοσύνου, όσο και για την εν γένει φροντίδα και περιποιήσεις που προσέφερε ανελλιπώς στον πνευματικό του πατέρα, ο οποίος τον περιέβαλε με την αγάπη του και την εμπιστοσύνη του.

Ο Χίου Διονύσιος θα παραμένει στην μνήμη μας για πολλούς και διάφορους λόγους. Λόγους προσωπικούς και ιδιαίτερους. Η μελωδική αξέχαστη φωνή της ψαλμωδίας του αντηχεί ακόμη στ΄ αυτιά μας και οι προτροπές του για αγάπη άνευ όρων προς τον Θεό, την Πατρίδα και τον συνάνθρωπο θα είναι οι κοινές παρακαθήκες που αφήνει σε όλους μας.

Μακαριστέ Γέροντα η Χία γη σε αγκαλίαζει πλέον για πάντα. Τα λόγια αυτά καταθέτω εδώ στον Πόρο, τόπο που εξ ίσου αγάπησες, μεταφέροντας την θλίψη του καπετάν Νικόλα Φράγκου, Προέδρου του Συνδέσμου των απανταχού Γης Καρδαμυλιτών, της εριτίμου κυρίας Καλλιόπης Σαμωνά-Σκηνίτη, Προέδρου της Ορθοδόξου Πολιτιστικής Ενώσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των μελών της Διεθνούς Εταιρείας Εθελοντισμού, του Διοικητικού Συμβουλίου της οποίας έχω την τιμή να προεδρεύω, οργανώσεις που περιέβαλλες με την φροντίδα και τις συμβουλές σου.
Διονυσίου του αειμνήστου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρών και Οινουσσών, Υπερτίμου και Εξάρχου πάσης Ιωνίας αιωνία η μνήμη.

ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΡΩΜΙΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Ανοίγει ο δρόμος για επιστροφή των περιουσιών στα ελληνικά βακούφια
ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣ

Του ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΒΙΚΕΤΟΥ
Φιλελεύθερος Κύπρου

Απρόσμενη και σημαντική χαρακτηρίζεται η κίνηση του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν για επιστροφή των περιουσιών των μειονοτικών ευαγών ιδρυμάτων (βακουφίων), από τα οποία τα περισσότερα ανήκουν στην Ελληνική μειονότητα.
Η κίνηση αυτή έγινε την παραμονή του δείπνου, που παρέθεσαν χθες οι μη μουσουλμανικές μειονότητες προς τον πρωθυπουργό. Πρόκειται για "ιφτάρ", το δείπνο των μουσουλμάνων, κατά την περίοδο του Ραμαζανίου. Χθες ήταν η προτελευταία μέρα της νηστείας, ενώ αύριο ξενικά η θρησκευτική γιορτή του Ραμαζανίου.

Συγκεκριμένα η Τουρκική κυβέρνηση με διάταγμα της, που έχει την ισχύ νόμου και δημοσιεύτηκε στην επίσημη εφημερίδα της κυβέρνησης, τροποποιεί τον περί Βακουφίων νόμο του 2008. Με το διάταγμα αυτό, ειδικά σε ό,τι αφορά την Ελληνική μειονότητα
θα επιστραφούν στα κοινοτικά ευαγή ιδρύματα:

-Α) οι ακίνητες περιουσίες για τις οποίες δεν αναφέρεται ο κάτοχος του τίτλου ιδιοκτησίας

-Β) τα ακίνητα που έχουν περιέλθει στο τουρκικό Θησαυροφυλάκιο, στη Γενική Διεύθυνση Βακουφίων, στους δήμους και στις νομαρχίες με τρόπους πέραν της απαλλοτρίωσης, της πώλησης και της ανταλλαγής και

-Γ) τα νεκροταφεία και οι διάφορες πηγές, η διαχείριση των οποίων έχει περιέλθει στους δήμους.

Και στις τρεις περιπτώσεις πρόκειται για ακίνητα που είχαν δηλώσει τα μειονοτικά ευαγή ιδρύματα το 1936 .
Σημαντικό είναι επίσης ότι ο νέος νόμος προβλέπει καταβολή αποζημίωσης για τις ακίνητες περιουσίες των μειονοτικών κοινοτικών ευαγών ιδρυμάτων, οι οποίες έχουν περιέλθει στο τουρκικό δημόσιο και στη συνέχεια έχουν μεταπωληθεί σε τρίτους. Ως προς τους τίτλους ιδιοκτησίας όπου δεν αναφέρεται ο κάτοχος, υπάρχει σημαντικός αριθμός ακινήτων που ανήκουν στα μειονοτικά βακούφια, αλλά κατά την εγγραφή τους στο κτηματολόγιο, στο παρελθόν, δεν κατέστη δυνατόν να βρεθεί ο κάτοχος του τίτλου.

Σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς από την Ελληνική κοινότητα είχαν κατασχεθεί σχεδόν 1000 ακίνητα που ανήκαν σε 81 βακούφια. Μεταξύ αυτών βρίσκονται σπίτια, επιχειρήσεις, βιομηχανίες, νυχτερινά κέντρα και ακόμη και περίπτερα. Ανάμεσα στα κατασχεθέντα περιλαμβάνονται και περιουσίες που ανήκανε σε μεμονωμένα άτομα της Κοινότητας των ορθόδοξων Ρωμιών, 157 σπίτια που ανήκανε στο ίδρυμα του νοσοκομείου Μπαλουκλή, 21 διαμερίσματα, 66 μαγαζιά, η εκκλησία του Αη Γιώργη και του Αγίου Δημήτρη, καθώς και οικόπεδα, σπίτια, αμπέλια, κήποι και σχολεία που ανήκουν στο ίδρυμα της Αγίας Τριάδας-Χάλκης.
Ο εκ των δικηγόρων του Οικουμενικού Πατριαρχείου στις προσφυγές του στο ΕΔΑΔ Γιάννης Κτιστάκις σε δήλωση του στον «Φ» τόνισε ότι πρόκειται για «πολύ σημαντική τροποποίηση του νόμου για τα βακούφια», με την οποία λύνεται το θέμα των περιουσιών, εκτός από αυτές που χαρακτηρίστηκαν ως «masbout», δηλαδή κατειλημμένες. Ο νέος νόμος δίνει 12 μήνες προθεσμία, ανέφερε ο κ. Κτιστάκις, για να δηλωθούν στο κτηματολόγιο τα ακίνητα και μετά θα ληφθεί η σχετική απόφαση. «Θεωρητικά μπορεί οι δηλώσεις να απορριφθούν», σημείωσε. Απαντώντας σε ερώτηση, αν η εξέλιξη αυτή προοιωνίζεται την επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης, ο κ. Κτιστάκις απάντησε: «Δεν γνωρίζω, νομίζω ότι η Χάλκη είναι πολύ πιο σύνθετο ζήτημα. Κατά την άποψη μου η λύση του θα αργήσει».

Ο ΛΑΚΗΣ ΒΙΓΚΑΣ
Σημαντικό ρόλο στην θετική εξέλιξη διαδραμάτισε με την δράση του ο εκπρόσωπος όλων των μειονοτήτων στη Γενική Διεύθυνση Βακουφίων Λάκης Βίγκας, ο οποίος, μιλώντας από την Κωνσταντινούπολη στον «Φ», είπε ότι για να φθάσουμε ως εδώ βοήθησαν πολλοί. «Δεν είναι δικό μου έργο», πρόσθεσε με σεμνότητα.
Ο κ. Βίγκας επεσήμανε ότι «αποδίδεται επί τέλους δικαιοσύνη σε όλες τις μη μουσουλμανικές μειονότητες, οι οποίες θα μπορέσουν με νέες δυνάμεις να σχεδιάσουν το μέλλον τους και να πάρουν θέση μέσα στην τουρκική κοινωνία».
Εκτός από το ότι ανοίγει ο δρόμος για επιστροφή των περιουσιών η απόφαση είναι πολύ σημαντική, τόνισε ο κ. Βίγκας για ακόμη δύο λόγους: Α) Αναβαθμίζεται το κύρος , στις οποίες δίνεται η δυνατότητα να συνεργαστούν για πρώτη φορά.
Β) Οι μειονότητες και ιδιαίτερα η Ελληνική αναβαθμίζονται μέσα στην τουρκική κοινωνία, ενώ μέχρι τώρα όλοι οι μειονοτικοί θεωρούνταν ως «ξένοι» και επικίνδυνοι».
Έγκυρη πηγή στην Κωνσταντινούπολη χαρακτήρισε στον «Φ» την απόφαση πολύ σημαντική, αλλά- επεσήμανε με νόημα- «από την εξαγγελία μέχρι τη πράξη υπάρχει πολύς δρόμος».

«Ιστορική απόφαση για τις μειονότητες» ήταν χθες ο πρωτοσέλιδος τίτλος της τουρκικής εφημερίδας «Sabah» αναφορικά με την απόφαση της κυβέρνησης Ερντογάν.
Ο ανταποκριτής στην Αθήνα της εφημερίδας, Κωνσταντινουπολίτης, Στέλιος Μπερμπεράκης, μας ανέφερε ότι ο Ερντογάν, όταν ανήλθε στην εξουσία, σε κατ΄ιδίαν συζητήσεις είχε παραδεχθεί πως το θέμα με τις περιουσίες των μειονοτήτων ήταν «μεγάλη αδικία» και υποσχέθηκε ότι θα επανορθώσει.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΟΙΟΜΚΩ
Ο πρόεδρος της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών Νίκος Ουζούνογλου χαρακτήρισε στον «Φ» την απόφαση «θαρραλέα» και υπογράμμισε ότι «το βήμα που κάνει η κυβέρνηση για πρώτη φορά συνδέει την κατάσχεση μειονοτικών ακινήτων με την απόδοση αποζημίωσης». Επίσης, χαρακτήρισε εξαιρετικό το έργο του εκπροσώπου του Συμβουλίου ευαγών ιδρυμάτων και εκπροσώπου των μειονοτήτων στη Γενική Διεύθυνση Βακουφίων, Λάκη Βίγκα. Τέλος, σημείωσε ότι σημαντικό ρόλο, που έπαιξε και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, τις αποφάσεις του οποίου η Τουρκία αναγκάστηκε να σεβαστεί.

Μετά το 1923 η συνθήκη της Λωζάνης προέβλεπε την προστασία των ιδρυμάτων των μειονοτήτων. Δυστυχώς όμως οι περιουσίες αυτές κατασχέθηκαν από την Τουρκία με διάφορους τρόπους.
Το καλοκαίρι του 1974 το Αναθεωρημένο Δικαστήριο της Τουρκίας προχώρησε σε μια ανήκουστη κίνηση. Αποφάσισε πως τα ευαγή ιδρύματα, επειδή ανήκουν σε «ξένους», θα κατασχεθούν.
Το 2008 εκδόθηκε νόμος ο οποίος προέβλεπε την επιστροφή των ακινήτων στις μειονότητες. Ωστόσο, από τα 1.400 συνολικά ακίνητα, η Τουρκία επέστρεψε μόνο το 7%, αποδεικνύοντας πως ο νόμος δεν θεραπεύει τις αδικίες.

Διαβάστε στο Φως Φαναρίου εκτενές ρεπορτάζ του Νίκου Μαγγίνα από την Κωνσταντινούπολη, για το δείπνο (ιφτάρ) που παρέθεσαν οι εν Τουρκία Μειονότητες στον Πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν και στο οποίο παρακάθισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

"Μυρίζει έρωτα η εκκλησία..."

Ιδιωτική οδός

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε στην εφημερίδα σας ένα διάλογο με αφορμή τη μετάφραση ή μη του Ευαγγελίου στη λατρεία. Στην αντιπαράθεση αυτή χωρίζει χαώδης απόσταση δύο κόσμους.
Ο ένας κόσμος - μεστός κενότητας, αλλοτρίωσης, φθαρτότητας - ταλαιπωρεί πλήθος πιστών και δημιουργεί γενιές απίστων. Με προφανή ανασφάλεια αγκυλώνει κάθε προσπάθεια αγωνίας για τον πραγματικό σημερινό άνθρωπο. Έτσι προσλαμβάνεται η λατρευτική γλώσσα με κορανική απολυτότητα και τα εκκλησιαστικά μυστήρια ως μαγικές τελετές. Οι εκκλησιολογικές παρεκτροπές των παρενοριακών συναθροίσεων θεωρούνται προπύργιο χριστιανικής καθοδήγησης. Το «κουκούλι» από δηλωτικό αποταγής του κόσμου κατάντησε επιδεικτικό ιερατικής ανωτερότητας. Παραμορφώνεται η Θεία Κοινωνία από δώρο του Αναστημένου σε βραβείο ατομικής προσπάθειας. Η εν Χριστώ αγάπη ευτελίζεται από οντολογικό γεγονός σε ηθικό επίτευγμα. Εκφυλίζεται η αρετή από εκχείλιση θείας χάριτος σε καθωσπρεπισμό. Μετατρέπεται η αμαρτία από αδυναμία ελλειπτικής αγάπης σε αγχωτική ενοχή. Εκπίπτει η εντολή από ελεύθερο τόπο συνάντησης με τον Θεό σε νομική διάταξη. Μεταποιείται η υπακοή από μυστήριο αγαπητικής αμοιβαιότητας σε στρατιωτική πειθαρχία. Δηλητηριάζεται η ζωντανή πίστη με νεκρή ιδεολογία (βλέπε ενδεικτικά τις ιεροσυλίες και βαναυσότητες για πολλά έτη κατά του σημερινού επισκόπου μας). Διαστρέφεται η εν Χριστώ ελευθερία από θυσία αγάπης σε αναγκαίο κακό, με συνέπεια την εύκολη πολλές φορές καταπάτησή της (όπως πρόσφατα έκανε διαδικτυακά η ένωση θεολόγων Λάρισας στα θεολογικά κείμενα συναδέλφου).
Ευτυχώς, υπάρχει και ο άλλος, ο έτερος κόσμος. Πλημμυρίζει νόημα για τη ζωή που νικά το θάνατο. Μπαίνει στον πόνο, στην κούραση, στην αδυναμία του σημερινού ανθρώπου. Λαχταρά να ανακουφίσει, να ξεκουράσει, να συγχωρήσει· γι’ αυτό ξεβολεύεται και ρισκάρει. Εγκαταλείπει τα ενενήντα εννέα πρόβατα, για να βρει με κάθε κόστος το ένα που χάθηκε. Στην Εκκλησία μεταμορφώνεται η όποια κτιστή γλώσσα και η χάρη των Μυστηρίων παρέχεται ανάλογα με την προαίρεση, αυτήν την άπειρη ανθρώπινη ελευθερία. Αυτός ο άλλος, ο έτερος κόσμος αναζητά τρόπους και μέσα να κάνει θελκτικό τον Χριστό ως ένα υπέροχο Ον που μας αγαπά πριν ακόμα υπάρξουμε και θέλει να φτιάξει τη ζωή μας. Είναι ο τρυφερά Ερχόμενος για τον καθένα μας. Τον αποτυπώνει ο νομπελίστας Οδ. Ελύτης: «Πνεύμα που για να το ειδεχθείς πρέπει να κάνεις άλμα πάνω από τη συγκίνηση. Και να ’χεις την ψυχή σου στα δάχτυλα, στα μάτια, στα ρουθούνια, στα χείλη. Από ’κει μιλάει ο κόσμος. Από ’κει βρίσκεις την ιδιωτική σου οδό. Πιο καλά θάλλουν τα λουλούδια στον Επιτάφιο. Μυρίζει έρωτα η εκκλησία. Η ζωή μένει και δεν τελειώνει. Εδώ».

Με εκτίμηση
Ελευθέριος Βάσσος
Θεολόγος - Φιλόλογος

Εις (απ') το βουνό ψηλά εκεί...

Πρωϊνή ανάβαση σε βουναλάκι, απ' όπου η θέα καταπληκτική! Και η όλη αίσθηση μοναδική!
Κι από ψηλά ατενίζουμε τον υπέροχο όρμο που μας φιλοξενεί.

Και πάνω ψηλά, καθώς ανεβαίνουμε, λείψανα αρχαίου τείχους!...




Και το Αιγαίο στα ...πόδια μας!
Μεταξύ ουρανού, γης και θαλάσσης!
Τα σύννεφα μας τύλιξαν κι ευτυχώς ο ήλιος άρχισε να ζωηρεύει όταν κατεβαίναμε.





Και μια βουτιά για επισφράγισμα!
Χαίρετε, αγαπητοί συνοδίτες.

φωτογραφίες: Ιδιωτική Οδός

ΘΕΟΤΟΚΟΣ "Η ΠΑΝΤΩΝ ΧΑΡΑ" ΤΩΝ ΣΤΡΟΦΑΔΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Δεν θεωρώ τυχαίο ότι ο Οδυσσέας Ελύτης γνώριζε την Παναγία την Παντοχαρά των Στροφάδων και θέλησε να αφιερώσει το ξωκλήσι – τάμα του στη Σίκινο σ' αυτήν. Ο ποιητής γνώριζε πολλά, αλλά όχι ξερά γνωσιολογικά. Μετασχημάτιζε την πληροφορία ή την εικόνα σε βίωμα και ενόραση. Και τελικά σε ποίηση.
Ας δούμε, λοιπόν, ποια τελικά είναι αυτή η εικόνα που κέντρισε το ενδιαφέρον του ποιητή. Η αρχαιολόγος Ζωή Μυλωνά γράφει στον Κατάλογο του Μουσείου Εκκλησιαστικής Τέχνης της Ι. Μονής Στροφάδων και Αγίου Διονυσίου, που εξέδωσε η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος (2011, σ. 27-29):
“Η εικόνα της Παναγίας της Παντοχαράς (15ος αι.) ήταν τοποθετημένη ως δεσποτική στο τέμπλο του καθολικού της Μονής Στροφάδων. Η Παναγία εικονίζεται έως κάτω από τη μέση, γυρισμένη δεξιά προς το μικρό Χριστό, που κάθεται άνετα στο αριστερό της χέρι. Γέρνει την κεφαλή και ακουμπάει τρυφερά το πρόσωπό της στο δικό του... Ο Χριστός ακουμπάει το αριστερό χέρι του στην παλάμη της μητέρας του, ενώ με το δεξί ευλογεί. Τα πόδια του είναι σταυρωμένα και από το ανεστραμμένο αριστερό του πέλμα κρέμεται το λυτό σανδάλι του. Και τα δύο πρόσωπα κοιτάζουν τον προσκυνητή. Στο επάνω μέρος της εικόνας δύο άγγελοι σε προτομή στρέφονται προς τη Θεοτόκο, έχοντας τα χέρια καλυμμένα από το ιμάτιό τους, σε ένδειξη σεβασμού. Στο χρυσό κάμπο με κόκκινο κιννάβαρι είναι γραμμένα τα συμπιλήματα ΜΗΡ ΘΥ και ΙC XC, καθώς και η επωνυμία Η ΠΑΝΤΩΝ ΧΑΡΑ. Στην εφέστια εικόνα της μονής Στροφάδων, ο εικονογραφικός τύπος της Παναγίας Βρεφοκρατούσας ακολουθεί το βυζαντινό πρότυπο της Ελεούσας ή το μεταβυζαντινό της Γλυκοφιλούσας. Στη σύνθεση αυτή αποτυπώνεται η σχέση της Παναγίας με το Θείο Πάθος, όπως εκφράστηκε στην υμνολογία και στις ομιλίες που συνοδεύουν τις ακολουθίες των Παθών. Χαρακτηρίζεται από την τρυφερή, αλλά και μελαγχολική προσέγγιση των προσώπων της μητέρας και του παιδιού. Η σύνθεση της εικόνας μας ανήκει στην παραλλαγή του τύπου της Παναγίας Γλυκοφιλούσας με το χέρι του παιδιού στο χέρι της μητέρας του, στοιχείο που σχετίζεται νοηματικά με το εικονογραφικό σχήμα της Αποκαθήλωσης”.

Δύο ακόμα στοιχεία της εικόνας αναλύει η Ζωή Μυλωνά:

Το ανάστροφο πέλμα του παιδιού, από το οποίο κρέμεται το λυμένο σανδάλι του. Το εικονογραφικό αυτό στοιχείο συνδέεται με το μελλοντικό Πάθος του Χριστού και ειδικότερα με τον πτερνισμό του από την προδοσία του Ιούδα.
Την χειρονομία του Χριστού σε νεύμα ευλογίας, που εμφανίζεται σε λίγες εικόνες, όπως στην εικόνα της Παναγίας Θαλασσομαχούσας.

Η εικόνα της Παντοχαράς είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα περιπέτεια που συνδέει τα Στροφάδια με την Πάτμο, αγαπημένο νησί του Ελύτη. Το 1717 οι Τούρκοι έκαναν πειρατική επιδρομή και άρπαξαν πολλά κειμήλια τα οποία πούλησαν κατόπιν. Τότε μεταφέρθηκε και το λείψανο του Αγίου Διονυσίου στη Ζάκυνθο. Την Παντοχαρά αγόρασαν οι Πατμιώτες άρχοντες Ηλίας και Θεόδωρος Κοκκινάκης. Κατά την παραμονή της εικόνας στην Πάτμο φαίνεται πως φιλοτεχνήθηκε μια τοιχογραφία – αντίγραφό της στον Άγιο Βασίλειο Πάτμου (1722). Τελικά η εικόνα επεστράφη στη μονή των Στροφάδων μετά την πάροδο ικανού χρόνου, με τη μεσολάβηση του ζακυνθινού επισκόπου πρώην Καρυουπόλεως Αγαθαγγέλου Λατίνου, ο οποίος εκείνη την εποχή μόναζε στην Πάτμο.

Η Θεοτόκος η Πάντων Χαρά είχε και αργυρή επένδυση, περί της οποίας γράφει τα δέοντα η Ζωή Μυλωνά στον Κατάλογο που προμνημονεύσαμε.

Ο αγιογράφος Α. Σκαλιώτης που ιστόρησε την Παντοχαρά, το ξωκλήσι – τάμα του Ελύτη στη Σίκινο, αγιογράφησε δύο εικόνες της Παντοχαράς. Η μία στο τέμπλο, δίπλα ακριβώς από την Παναγία Παραμυθία, εκεί δηλαδή που το εικονογραφικό πρόγραμμα απαιτεί την εικόνα του Αγίου προς τιμήν του οποίου είναι αφιερωμένος ο ναός. Επελέγη εδώ ένας εμφαντικός πλεονασμός: Δυό Παναγίες μαζί στο τέμπλο (διαβάστε εδώ το εύστοχο σχόλιο του φιλολόγου Δημήτρη Χριστόπουλου για την Παραμυθία ως προϋπόθεση της "των Πάντων Χαράς").
Όπως και οι υπόλοιπες εικόνες του τέμπλου και η Παντοχαρά ολόσωμη! Κρατώντας βέβαια τα βασικά στοιχεία της εικόνας των Στροφάδων. Και ιστορήθηκε και μια φορητή εικόνα της Παντοχαράς, αντίγραφο, επίσης, αυτής των Στροφάδων, με άλλη, όμως, χρωματολογική άποψη. Πιο ανάλαφρη, πιο προσιτή, αλλά με την σοβαρότητα στα πρόσωπα αμείωτη! Ο Ελύτης, θαρρώ, πως έβλεπε το παράδοξο της εικόνας και του άρεσε: Η Παντοχαρά δεν αποπνέει χαρά, με την τρέχουσα έννοια, αλλά μια μελαγχολία που είναι απέραντα ευγενική. Απ΄αυτή την Παναγία πηγάζει η όντως χαρά, δηλαδή η εσωτερική και αληθινή, η διαρκής και μόνιμη, που συνδέεται με μια πνευματικότητα η οποία δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.

Το απολυτίκιο για την Παντοχαρά, που συνέθεσε κατόπιν παρακλήσεώς μου, ο φίλος ποιητής π. Παναγιώτης Καποδίστριας, ο οποίος διακονεί στη Ζάκυνθο και άρα είχε λόγο να το κάνει και ως εραστής της Ελυτικής ποίησης, τελειώνει με την φράση: “χαίροις, ωραιότης έλλογος, θεοπερίχυτη”.
Όταν το ψάλλαμε στα θυρανοίξια στη Σίκινο, με πλησίασε ένας σοβαρός άνθρωπος ενθουσιασμένος από το κείμενο, και μου είπε: “Αν δεν λεγόταν Παντοχαρά θα 'πρεπε να ονομαστεί Θεοπερίχυτη αυτή η Παναγιά του Ελύτη”. Κι εγώ σκέφτηκα αμέσως: “Παντοχαρά η θεοπερίχυτη”!
Πάντοτε υπό την σκέπη της να 'μαστε!

Διαβάστε, επίσης, το κείμενο του π. Π.Κ. για τις Δύο Παναγίες Παντοχαρές της Ζακύνθου.

ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΛΟΥΤΡΩΝ ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΙΔΑΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Στο φως σημαντικό Ελληνιστικό και Ρωμαϊκό συγκρότημα λουτρών του 3ου π.Χ αιώνα

Του Αριστείδη Βικέτου

Ένα σημαντικό Ελληνιστικό και Ρωμαϊκό συγκρότημα λουτρών, δίπλα από τον δρόμο προς το χωριό Λύμπια, έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στο αρχαίο Ιδάλιο της Κύπρου μεταξύ Λευκωσίας- Λάρνακας.

Το συγκρότημα των λουτρών είναι μοναδικό επειδή χρονολογείται στην Ελληνιστική περίοδο, πιθανόν στον 3ο αιώνα π.Χ. και συνεχίστηκε η χρήση του μέχρι και τη Ρωμαϊκή περίοδο συγκεκριμένα μέχρι τον 1ο αιώνα μ.Χ. Ανασκάφηκε λαξευμένο κανάλι που περιείχε μεγάλο αριθμό πήλινων αγωγών. Η μεγάλη δεξαμενή σώζει τρία διαδοχικά στρώματα υδραυλικού κονιάματος, το κάθε ένα από διαφορετική περίοδο. Στο λάξευμα με τους πήλινους αγωγούς που μετέφεραν νερό στις εγκαταστάσεις, αλλά και σε γειτονικές τομές, βρέθηκε μεγάλος αριθμός θραυσμάτων από ασβεστολιθικά αγάλματα και πήλινα ειδώλια.

Η ανασκαφή έγινε από το Lycoming College, κάτω από τη διεύθυνση της δρος Pamela Gaber.

Εκτός από το σύμπλεγμα του λουτρού, η αποστολή, σύμφωνα με το Τμήμα Αρχαιοτήτων Κύπρου, διερεύνησε ναό, γνωστό ως «Ναό των Δύο Θεοτήτων» που είναι αφιερωμένος σε δύο θεότητες οι οποίες αναπαριστώνται με δύο όρθιους λίθους. Μέσα στον ναό βρέθηκε αριθμός βωμών και λάκκοι ιεροτελεστιών που περιείχαν στάχτη, ενώ φέτος αποκαλύφθηκε και σειρά από εντυπωσιακά λαξευτά κανάλια που είχαν διανοιχτεί για να μεταφέρουν νερό και να το κατευθύνουν μέσα σε ένα είδος σπηλαίου λαξευμένου στον φυσικό βράχο, κάτω από το κτήριο του ναού.
Το ιερό των δύο θεοτήτων στο Ιδάλιο είναι μοναδικό στην Κύπρο. Οι βωμοί του και οι άλλες του θρησκευτικές εγκαταστάσεις διατηρούνται στη θέση τους και ήταν σε χρήση από περίπου το 1050 π.Χ. μέχρι τη Ρωμαϊκή περίοδο (1ο αι. μ.Χ.).


Είναι φανερό, επισημαίνει το Τμήμα Αρχαιοτήτων Κύπρου, ότι ο χώρος αυτός διατήρησε τον ιερό του χαρακτήρα για πολύ καιρό, αφού βρέθηκαν αρχαιότητες ευλαβικά θαμμένες μέσα στις Μεσαιωνικές σωρούς από πλίνθους οι οποίες σκέπαζαν το αρχαίο ιερό. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι ο χώρος έμεινε άθικτος μέχρι τις ανασκαφές του 1998.

Οι εγκαταστάσεις αυτές σχετίζονται με τα λαξεύματα του φυσικού βράχου του 8ου αι. π.Χ. ο οποίος βρίσκεται στον ναό της Μεγάλης Θεάς στην ακρόπολη της αρχαίας Αμαθούντας. Είναι φανερό ότι στην Κύπρο υπήρχε μια σύνδεση της λατρείας της Μεγάλης Θεάς, η οποία στη συνέχεια έγινε γνωστή στους Έλληνες ως Αφροδίτη, με το νερό που κυλά μέσα στα βάθη της γης.

Η τρίτη υπό διερεύνηση περιοχή ήταν το Τέμενος του Άδωνη στην Ανατολική Ακρόπολη, στη θέση Μούττη του Αρβίλη. Στον χώρο αυτό η ομάδα από το Lycoming College διαπίστωσε ότι τα κτήρια που ανασκάφηκαν κατά τις προηγούμενες περιόδους, μεταξύ των οποίων και αυτό στο οποίο βρέθηκε το 2010 σύνολο συμποσίου, ανάγονται στην Κυπρο-Γεωμετρική περίοδο, πιθανόν στον 9ο αι. π.Χ. Αυτό αποδεικνύει ότι τουλάχιστον δύο εκ των έξι ναών και ιερών στο αρχαίο Ιδάλιο ήταν σε χρήση για πάνω από 1000 χρόνια. Το αρχαιότερο δάπεδο είχε κατασκευαστεί πάνω στον ίδιο τον φυσικό βράχο.

ΝΟΣΗΡΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ...

Του θεολόγου -φιλολόγου
Κώστα Χρ. Νούση

Με αφορμή τα τελευταία άρθρα μου κατά των εκτρόπων της Ένωσης θεολόγων Λάρισας και ειδικότερα κατά της απαράδεκτης στάσης ειδικά προς το πρόσωπό μου από ένα πολιό και επίτιμο μέλος της, και συγκεκριμένα μετά τη δημοσίευση από τον φίλο Παναγιώτη του πλέον πρόσφατου κειμένου μου, κάποιος ανώνυμος «ανήρ» - την ίδια στιγμή που υπέπιπτε στο ως άνω οξύμωρον με ενεκάλεσε για έλλειψη ανδρισμού, αν δεν βάλω μετάνοια στον πολιό - ανέλαβε την υπεράσπιση του τελευταίου. Αυτό που με θλίβει περισσότερο είναι το γεγονός ότι επιβεβαιώνει για μιαν ακόμα φορά την παλαιοντολογική φονταμενταλίζουσα πνευματικότητα της Λάρισας, που κτίστηκε σε παπίζοντα είδωλα θεοποιηθέντων προσωπικοτήτων, μεταξύ των οποίων περικλείει και τον πολιό. Η απολυτότητα ενίων εκ των μορφών αυτών, το αλάθητο με το οποίο περιεβλήθησαν τα λόγια τους από πνευματικά τους παιδιά και ακροατές τους, καθώς και ο εθισμός τους στο μονόλογο - εθισμός που πέρασε και στους «υπερορθόδοξους» θαυμαστές τους που τους εκφράζουν και εκπροσωπούν τις τάσεις αυτές, τους κάνει να αισθάνονται δυσθυμία από τον κάθε αντίλογο που τους ξενίζει. Και μετά; Ακολουθεί το γνωστό επόμενο βήμα: βαπτίζουν πλανεμένο, νεορθόδοξο και ό,τι άλλο τον τολμώντα απλώς να μιλήσει, πόσω μάλλον να τους αμφισβητήσει.
Είναι απλώς αξιοθρήνητοι. Το μόνο βέβαιο είναι πως πολλοί από τους προαναφερθέντες ταγούς και γέροντές τους δεν θα επιθυμούσαν ποσώς αυτή την «αυθεντίστικη αγιοποίηση» στην οποία τους υπέβαλαν οι οπαδοί τους. Η ορθόδοξη θεολογία και οι άγιοί μας δεν έχουν καμιά σχέση με τέτοια άτομα. Την ίδια ώρα που πέρασαν τόσες χαρισματικές μορφές στη χώρα μας αλλά και τα θεολογικά μας γράμματα αναστήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τα βαλτόνερα του εκ δυσμών σχολαστικοπουριτανισμού, αυτοί ζουν στην ιδιωτική τους αυτάρκη θεϊκή πολιτεία, στην κοσμάρα τους δηλαδή. Τους το λέω ευθέως: εσείς διώχνετε καθημερινά τον κόσμο από την Εκκλησία και καταντάτε δυστυχισμένους τους όντες ήδη εν αυτή.
Την ίδια ώρα που οι ίδιοι οι κληρικοί καταπατούν εξόφθαλμα ιερούς κανόνες, τους φορτώνουν (συνήθως βγάζουν και δικούς τους νέους κανόνες!) στα πνευματικά τους (τέκνα) υποζύγια κρατώντας τα με τη βία της πνευματικής τρομοκρατίας – με πιο αποτελεσματικό όπλο το διαστραφέν υπό των ιδίων μυστήριο της εξομολόγησης – και διατηρώντας ταυτόχρονα το μύθο της αγιότητας εν είδει στεφάνης γύρω από το πρόσωπό τους. Τα θύματά τους, οπαδοί μιας νέας ορθοδοξίας – μακάρι να ήταν σαν τη νεορθοδοξία, όπως αυτοί την εννοούν υβρίζοντας άλλους, θα ήταν τουλάχιστον πιο ανθρώπινοι και όχι μια νέα οντική κατηγορία μεταλλαγμένων απόκοσμων – αντιδρούν περίεργα και άκομψα στην ετερότητα – που εγγίζει πολλάκις πιο πολύ τη γνήσια ορθόδοξη πνευματικότητα – θεωρώντας την εχθρότητα.
Λίγο πολύ ο ανώνυμος αυτός με αποκάλεσε πλανεμένο και δήλωσε ότι θα προσευχηθεί για μένα. Να πάψω να «γιανναρίζω», να επιστρέψω στον παλιό καλό μου εαυτό, όπως με ήξεραν και με αγαπούσαν τότε πολλοί. Αυτό το τελευταίο με έκανε περισσότερο από όλα να ανατριχιάσω για την εικόνα του παρελθόντος…

Κώστας Νούσης - 25/8/2011

Προσυπογράφω το σχόλιο του φίλου Κ. Νούση με όλη μου την ψυχή! Μακάρι το παράδειγμά του να ακολουθούσαν και άλλοι θεολόγοι, οι οποίοι δεν τολμούν... Κι απ' αυτή τους τη στάση διαιωνίζεται η νοσηρή πνευματικότητα.

Π.Α.Α.

πίνακας: Σύνθεση της Μαριγώς Κάσση

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΣΑΚΑΙΟΥΣ ΤΗΣ Ν. ΕΥΒΟΙΑΣ

Σήμερα το απόγευμα με το φέρυ από την Αγία Μαρίνα για τα Στύρα Ευβοίας.
Με τον ήλιο να δύει γλυκά και τη θάλασσα να ...παιχνιδίζει ζωηρά. Αήρ γαρ.

Για να φτάσουμε τελικά βραδάκι στους Τσακαίους της Νότιας Εύβοιας με τον θαυμάσιο όρμο ενώπιόν μας και ολοδικό μας!

VIDEOS ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΚΙΝΟ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ (Θυρανοίξια Παντοχαράς - Συναυλία)

Τρία βιντεάκια, αγαπητοί συνοδίτες, από το κανάλι του χρήστη 65dimichri στο youtube, που αφορούν στο θέμα που καλύψαμε εκτενώς στη Σίκινο, στις αρχές του Αυγούστου: Τα Θυρανοίξια της Παντοχαράς του Οδυσσέα Ελύτη και η συναυλία που δόθηκε το βράδυ της ίδιας μέρας (6 Αυγούστου) στην πλατεία της Χώρας με μελοποιημένα ποιήματά του και τίτλο Με το λύχνο του άστρου. Το πρώτο βίντεο περιλαμβάνει εικόνες από το ξωκλήσι της Παντοχαράς τη μέρα των Θυρανοιξίων.

Το δεύτερο βίντεο περιλαμβάνει ένα απόσπασμα από το περίφημο Μονόγραμμα του Ελύτη, το οποίο απαγγέλλει μοναδικά η Ιουλίτα Ηλιοπούλου, ενώ τη συνοδεύει στο πιάνο ο Γιώργος Κουρουπός με μια μελωδία που αναδεύει τον έρωτα...

Στο τρίτο βίντεο η Ιουλίτα Ηλιοπούλου απαγγέλλει την Μαρίνα των βράχων. Νομίζω πως - χωρίς υπερβολή - αυτές οι αναγνώσεις της Ιουλίτας Ηλιοπούλου μας παραπέμπουν ίσα στο Μυρίσαι το άριστον της ποίησης του Ελύτη!

Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΚΗ ΠΟΙΚΙΛΙΑ ΤΗΣ ΚΩ

Η Κως κατακτήθηκε από τους Ιταλούς το 1912. Το 1943 ήλθαν οι Γερμανοί, το 1945 οι Άγγλοι και το 1948, μαζί με όλα τα Δωδεκάνησα, προσαρτήθηκε στην Ελλάδα.
Η λεγόμενη περίοδος της Ιταλοκρατίας φαίνεται πως ωφέλησε ποικιλοτρόπως το νησί. Ειδικά μετά το 1933 οπότε έπληξε την Κω ένας φοβερός σεισμός που ισοπέδωσε σχεδόν το νησί, οι Ιταλοί κατακτητές επιδόθηκαν σ' έναν αγώνα ανοικοδόμησης και ανασυγκρότησης.
Μετά το σεισμό του 1933 η πόλη της Κω θα σχεδιαστεί από την αρχή με ρυθμιστικό σχέδιο του Rodolfo Petracco.
Σ' αυτήν ακριβώς την περίοδο οφείλονται τα σπουδαιότερα κτήρια που έχει το νησί μέχρι σήμερα, και κάποια απ' αυτά φωτογραφίσαμε, αγαπητοί συνοδίτες: Το Επαρχείο, το Αρχαιολογικό Μουσείο, ο κινηματογράφος Ορφέας και η Ιπποκράτειος Βιβλιοθήκη κ.α.

Ειδικά στην παραλιακή οδό τα αρχιτεκτονήματα των Ιταλών δεσπόζουν, δίνουν χρώμα στην πόλη, αποπνέουν κοσμοπολιτισμό, εντυπωσιάζουν για την αρχιτεκτονική ποικιλία.
Αξίζει να σημειωθεί πως και το Κάστρο των Ιπποτών στο λιμάνι αναστηλώθηκε επίσης κατά τη διάρκεια της Ιταλοκρατίας.

Η Κως πρέπει να είναι και το μοναδικό νησί που έχει ποδηλατόδρομους και το ποδήλατο, για το οποίο τόσος -θετικός - θόρυβος γίνεται στις μέρες μας, βρίσκει στην Κω την πλήρη δικαίωσή του, εδώ και πολλά χρόνια.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΝΟΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΡΙΣΑ ΣΕ "ΠΟΛΙΟ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ"

ΗΘΟΣ ΑΗΘΕΣ

Συγκρουσιακή λογική ή ένθεη ποιμαντική αγωνία; Αυτή η απορία μού γεννήθηκε μετά το σοκ της απογοήτευσης από τη - λακωνική μεν σε ποσότητα, πληθωρική δε και επαρκέστατη σε εμπάθεια και περιεκτική προς χαρακτηρολογική ταυτοποίηση – πρόσφατη επιστολή του πολιού συναδέλφου. Προσπάθησα να αυτοπροσδιοριστώ εν τάχει στη διεξαγόμενη αντιδικία που σίγουρα δεν είναι εύηχη σε μέρες κρίσης και προσωπικά με κάνει να αισθάνομαι λίγο άβολα. Έτσι κατέληξα στην απόφαση μιας όσο το δυνατό νηφάλιας καταγραφής των γεγονότων προς αποκατάσταση μιας αντικειμενικότερης – για έλλειψη της οποίας και ενεκλήθην βεβιασμένα από τον εν λόγω – προσέγγισης της αλήθειας, που σίγουρα δεν ταυτίζεται με τα αναπόδεικτα συκοφαντικά πυροτεχνήματα που εξαπέλυσε σε βάρος μου. Ευθαρσώς λοιπόν δηλώνω εξαρχής πως ποσώς δεν με απασχόλησε η αυθάδης παραδοχή του για τις γκεμπελικού τύπου πρακτικές στις οποίες προέβη προ ετών (ως και νυν) εκείνος και ένιοι μιας καταχρηστικώς, ως απεδείχθη, φέρουσας το όνομα θεολογικής ένωσης και θα εκχυδάιζα το λόγο μου, αν χρησιμοποιούσα το ρήμα που με εκφράζει αναφορικά με τα αισθήματα που ένιωσα εξ αυτών των ενεργειών και εν γένει για τη γνώμη πολλών γύρω μου που πιθανώς εφάπτεται με αυτήν του συναδέλφου μου για το άτομό μου και τις θέσεις μου. Είναι - τουλάχιστον κατ’ εμέ - σαφές πως δεν εκπροσωπούν την πληρότητα της (θεολογικής) αλήθειας των πραγμάτων αλλά την προσωπική τους «αίρεση» ενός μέρους της. Και σίγουρα θα εξέπιπτα σε μίζερη ανθρωπαρέσκεια, αν τότε – όπως και τώρα – δεν ενδιαφερόμουν παρά μόνο για την καταγραφή του ορθόδοξου λόγου και όχι της οιασδήποτε φονταμενταλιστικής εκδοχής του, με το κόστος, όπως φάνηκε, να καταστώ δυσάρεστος όχι σε ανθρώπους εκτός αλλά εντός (;) της Εκκλησίας!
Η a priori ακύρωση της υπόστασης του ετέρου (πρώην εταίρου) σε ηθικό επίπεδο με συνθηματικού τύπου σπιλωτική φρασεολογία – παντελώς ατεκμηρίωτη, μη φέρουσα ούτε ένα, έστω, παράδειγμα! – δε συνάδει μεν ούτε με την ηλικία ούτε με τη διαδρομή του περί ου ο λόγος, συνάμα δε ξενίζει ιδίως λόγω της προσωπικής του γνωριμίας με το «θύμα», ζηλωτική ούσα της δόξας πονηρών εποχών. Έκπληκτος αντίκρισα τη μικροπρεπή αυτή στάση που δεν ανταποκρίνεται στην ιστορική ακρίβεια αλλά μάλλον στις εσωτερικές διεργασίες μερικών. Και θα μπω στην ουσία με απλές ερωτήσεις – που μάλλον θα παραμείνουν ρητορικές λόγω του ασύμφορου της απάντησής τους – και σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα επιμείνω στην αντιστροφή και επιστροφή των χαρακτηρισμών περί του απαράδεκτου και υβριστικού των κειμένων μου: έγραψα άραγε κάτι αιρετικό εκείνη την περίοδο; Και αν ναι, τι; Ποιοι αντέδρασαν; Η σκληρή μου (αλλά όχι χυδαία) γλώσσα σε γραφικούς και φανατικούς παραδοσιολάγνους, σε ανώνυμους και κεκρυμμένους υπό ψευδώνυμα κοινούς συκοφάντες με φιλοσχισματικές και θεολογικά ύποπτης απόχρωσης (τωόντι) απόψεις, θεωρείται υβριστική; Ας μας ορίσει επίσης εκείνος το έτυμον του ρήματος αναφορικά και με την προσωπική του εν προκειμένω τακτική. Και δίκιο να είχε κάπου – που πολύ φοβάμαι ότι έχασε και το λίγο εναπομείναν – πώς θα αιτιολογούσε τη φίμωση της ελευθερίας του λόγου (με απορία παρακολουθώ τις εκφράσεις εκτίμησης από μέρους του προς την ομώνυμη εφημερίδα σας!) ; Και στο κάτω κάτω της γραφής η τοπική ένωση θεολόγων δεν πρέπει να είναι το μαγαζάκι κανενός, πολλώ δε μάλλον αφ’ ης στιγμής κατέστη αποκρουστική σε πολλούς και ελάχιστα αντιπροσωπευτική λόγω της μετάλλαξής της σε συντηρητικόχρωμο κονκλάβιο. Ας εκφράσω εν προκειμένω και τη δική μου γνώμη: το ευτελές αυτό δημοκρατικό αισθητήριο – απάδον και προς τη χώρα μας και μητέρα της Δημοκρατίας αλλά και προς την κατεξοχήν φιλελεύθερη Εκκλησία της οποίας ως λαός είμαστε εκ παραδόσεως μέλη - είναι μάλλον δηλωτικό πνευματικής πενίας και αντίκειται στις στοιχειώδεις χριστιανικές αρετές. Οπότε δανειζόμενος επί λέξει την αμφισβήτησή του αναφορικά με τη δική μου αντικειμενικότητα - εφόσον έτσι τοποθετείται σε απλά περιστατικά (πραγματικά τα είχε πει αλλά ποια η πραγματικότητα της πραγματικότητας μετά τα νέα αυτά δεδομένα ;) - τι συμπέρασμα να εξάγω για τα κριτήριά του στα υπόλοιπα θεολογικά θέματα, όπως ο πυροδοτικός της αντιπαράθεσης αυτής διάλογος περί μετάφρασης των Ευαγγελίων! Πιστεύω εξάπαντος ότι εκπροσωπεί μια ευσεβιστική μειοψηφία με ύποπτες εκκλησιολογικές αντιλήψεις και θα έπρεπε μάλλον να απολογείται άλλος αυτήν τη στιγμή. Και όπως τω καιρώ εκείνω εκάμφθη στις πιθανές αντιδράσεις τους – αν φαντάζομαι ορθά – θα ήθελα να κάνει το ίδιο και στη δική μου τώρα παράκληση και να πάψει να δείχνει αντί συνετής υπαναχώρησης και μετανοίας ανεπίτρεπτη επιθετικού τύπου αυτοάμυνα, καθώς και να προκρίνει το νόμο της αγάπης έργω τε και λόγω και τη δόξα του Θεού μάλλον ήπερ την δόξαν των ανθρώπων (Iω. ιβ΄ 43). Η (Ορθόδοξη) Εκκλησία είναι ανοιχτή σε όλους αδιακρίτως, χώρος ελευθερίας και χαράς, όχι αυτοαπομονωτικής περιχαράκωσης σε ολιγάριθμο σύλλογο υπεράκμων – μακράν απ’ εμού κάθε ρατσιστική θεώρηση της τρίτης ηλικίας της οποίας κάνω εδώ αναφορά ποιητική αδεία - ακροατών λόγων μονοφωνικού χαρακτήρα και αυθεντίστικης απολυτότητας. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να διευκρινισθεί ότι η πολυφωνία των Πατέρων και πολλές συγκρούσεις και διαφωνίες ανάμεσα και σε Αγίους ακόμα, που καταγράφονται στην εκκλησιαστική ιστορία, δεν πρέπει να σκανδαλίζουν αλλά αντιθέτως αποδεικνύουν τον υπερβατικό χαρακτήρα της αλήθειας που ανήκει μόνο στον Θεό και στο (εξ Εκείνου χορηγηθείσα) σύνολο του εκκλησιαστικού σώματος, όταν τηρούνται οι ορθές προϋποθέσεις λήψης, αποδοχής και εφαρμογής του αποκαλυπτόμενου χαρισματικά θελήματος του Θεού στην Εκκλησία του, που πιστεύουμε ότι ταυτίζεται με την Ορθόδοξη.
Θα ήθελα και πάλι, κατερχόμενος στα γήινα πάθη, να ευχαριστήσω τον πολιό συνάδελφο που εξέθεσε (εκτιθέμενος) δημόσια παραδεχόμενος (αλλ’ ουκ αισχυνόμενος) την αποκλειστικά δι’ εμέ αιτία κατάργησης της ιστοσελίδας, κάτι το οποίο ανήκε μέχρι σήμερα στο χώρο των εικότων και όχι της ιστορικής βεβαιότητας. Αυτό ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε ειπωθεί επίσημα αλλά και εγώ το είχα σχολιάσει με επιφύλαξη. Ίσως εκεί εστιαζόταν η άγνοια που μου προσήψε και με την οποία επέγραψε το τελευταίο του κείμενο και του είμαι ευγνώμων που μου την διέλυσε - μου θυμίζει βέβαια λίγο από τη σκλήρυνση του Φαραώ έναντι των Εβραίων στην Π.Δ. αυτή η τροπή των πραγμάτων. Μιας και μιλάμε για θύμησες, μου ξανάρθε η λέξη «απαράδεκτα». Αν εγώ έγραψα τότε (και τώρα) κάτι απαράδεκτο, τι να πω αναμιμνησκόμενος ενδεικτικά μια προγενέστερη γραπτή έκφραση εκείνου (όντως scripta manent: καλό θα ήταν, όταν επιχειρηματολογεί κάποιος, να προσέχει να μην καταλήγουν μπούμερανγκ) – ζητώ συγγνώμη αλλά δε θυμάμαι πού ακριβώς, με ευχαρίστηση θα δεχτώ τη διάψευση, την οποία φράση και παραφράζοντας από μνήμης καταθέτω - ότι ο χριστιανισμός είναι ιδεολογία, έστω και η καλύτερη; Τότε όμως εγώ δεν προχώρησα σε προσβλητικούς και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, όπως τους υφίσταμαι μάλλον (σίγουρα αναλαμβάνω και το δικό μου ποσοτικό μερίδιο ευθύνης που εδώ το θεωρώ έλαττον) αδικαιολόγητα σήμερα. Δεν θα ήθελα επίσης να φανώ κακεντρεχής, αν σχολίαζα πως τίθεται εν αμφιβόλω η προσληπτική για μια ακόμα φορά ικανότητα του συνομιλητή μου στο επίπεδο της ορθής ανάγνωσης των λόγων μου. Η έντεχνη εξάλλου συγκάλυψη της ανεπάρκειας συνέχισης του διαλόγου - με το επιχείρημα περί ενός πιθανολογούμενου ανώφελου χαρακτήρα του - ίσως πείσει άλλους, μα όχι εμένα. Βλέπω πίσω από τις λέξεις την ανεπάρκεια όχι εξ αδυναμίας – είναι γνωστός συγγραφέας ο συνάδελφός μου και εμβριθέστατος γνωστικά και βιωματικά θεολόγος – αλλά από έλλειψη διάθεσης. Και αυτό φαίνεται περίτρανα από την εμμονή του σε επιχειρήματα ψιλού φιλολογικού – γλωσσολογικού – αρχαιογνωστικού χαρακτήρα και όχι στα ισχυρότερά τους θεολογικά. Δεν βλέπει ότι αυτά οδηγούν σε αναπόφευκτη «ήττα» και μάλιστα όταν ούτε αυτά είναι τόσο ισχυρά; Αλήθεια, δεν θέλω να τον φέρω σε δυσκολότερη θέση, αλλά είναι τόσο σίγουρος για όλες τις επί του θέματος απόψεις, π.χ. του Μπαμπινιώτη; Έσσετ’ ήμαρ… και για αυτές. Τον ευχαριστώ πάντως που μας έδωσε ακόμη και υπό τις δυσάρεστες αυτές συνθήκες την ευγενή πρόφαση να εξασκήσουμε σε μέρες λεξιπενίας τη γλώσσα μας στη νεοελληνική της, έστω, έκδοση – παραδεχτείτε το πως έχει και αυτή την ομορφιά της, ακόμα και αν δεν συναγωνίζεται τη μαμά της ελληνιστική και τη γιαγιά της την αττική, να μην αναφέρω και τις άλλες προγιαγιάδες, π.χ. την ομηρική κ.ο.κ. – και να του ανακοινώσουμε μια δική μας μετάφραση στο αρχαίο ρητό που επικαλέστηκε στην πρώτη του για μας επιστολή: «εχθρός μεν Πλάτων (η αφεντιά μου δηλαδή), φιλτάτη δε η εμή αλήθεια»! Όντως εξάγει ο καθένας τα συμπεράσματά του και πολλοί σίγουρα – αν και για ποικίλους λόγους θα συμφωνούν τύποις και λόγοις μαζί του - θα ήθελαν πολύ να μπορούσαν να τον συμβουλέψουν κράζοντας ήδη ενδιαθέτως προς αυτόν: «πολλάκις κρείττον, αγαπητέ, το σιγάν του λαλείν»!
Ανέβαινα προχθές βράδυ το λόφο του Φρουρίου και με την άκρη του ματιού μου έπιασα να οδεύουν αρκετοί σε ιερή αγρυπνία στον πολιούχο μας άγιο Αχίλλειο. Εγώ πήγαινα προς την αντίθετη κατεύθυνση, εκεί που μαζεύεται η νεολαία της πόλης τα βράδια, και σκέφτηκα για αυτά τα παιδιά τη φράση του Ευαγγελίου: ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα (Ματθ. θ΄ 36), έρμαια της αθεΐας, των αιρέσεων, των ποικίλων παθών, του σατανισμού, του νεοπαγανισμού, των ναρκωτικών, της κακής διαπαιδαγώγησης, των διαλυμένων οικογενειών, της ολικής κρίσης που άκοντα κληρονομούν. Την ίδια ώρα πολλοί καθωσπρέπει συμπολίτες μας προσεύχονταν στο ναό - σίγουρα από μέσα τους στη νεοελληνική, ενώ ταυτόχρονα ο ιερέας μιλούσε στον Θεό αρχαϊστί - και όλοι εν τέλει φύγανε δικαιωμένοι και αναπαυμένοι με την εκπλήρωση των θρησκευτικών τους καθηκόντων (Ματθ. ια΄ 19)! Αναρωτιέμαι τελικά ποιο άλλο κριτήριο πρέπει να έχει προτεραιότητα στις θεολογικές συζητήσεις, στις διαπροσωπικές σχέσεις και στις εκκλησιαστικές επιλογές από το νόμο της αγάπης και της διάκρισης;
Όπως χαίρομαι προσωπικά όταν μιλάει και γράφει για Θεό και Ορθοδοξία σήμερα κάποιος – έστω και με τρόπο που δε μας βρίσκει όλους σύμφωνους – θα περίμενα αντίστοιχα να χαρούν και άλλοι που ένας νεότερος συνάδελφος πονάει για το εκκλησιαστικό μας χάλι – μέρες που απαξιούν όλοι σχεδόν μια Εκκλησία γεμάτη σκάνδαλα, άφωνη μεν, αρχαιόφωνη δε, και αυτάρκη στα πολυτελή άμφια και ξύλινα κηρύγματά της, ή υπομειδιούν αγνωστικιστικώς. Αντ’ αυτών συνάντησα ασύμμετρη διαστροφή της εικόνας πραγμάτων και προσώπων, που «τρελάθηκα» σαν την είδα ανεστραμμένη εσκεμμένα ( ή μήπως πλεονάζει τελικά το ακούσιο;) και γι’ αυτό φάνηκα σκληρός – οπότε ζητώ και πάλι ταπεινά συγγνώμη από τον συνάδελφό μου σε όσα τυχόν σημεία «ξέφυγα». Θεωρώ πάντως ότι μετά την εκτενή μου ανάλυση κάποιοι θα επαναπροσδιορίσουν τα πράγματα και θα εντοπιστούν τα λάθη αμφοτέρων. Πάνω στην αρραγή βάση της ενθέου ταπείνωσης – που αρχίζει από την απλή επιστροφή και θέαση της αλήθειας – μπορεί να λυθεί η όποια παρεξήγηση και να γίνει μια νηφάλια επανεκκίνηση του αρχικού διαλόγου περί μετάφρασης. Το πρώτο βήμα της εν λόγω αρετής – που είναι η πρόταση χειρός διαλλαγής - ανήκει συνήθως στον πιο πνευματικό. Ούτως ή άλλως, προσδοκώ να λάμψει και πάλι το άηθες ήθος των χριστιανών - που σκανδαλίζει τον κόσμο και δεν είναι άλλο από αυτό της τα πάντα στέγουσας (Α΄ Κορ. ιγ΄ 7) αδελφικής εν Χριστώ αγάπης που δεν καταργείται σε καμιά περίπτωση παρά τις διαφωνίες και τις ετερότητες, διότι είναι κάτι βαθύτερο – το ήθος της υψοποιού ταπείνωσης που μας δίδαξε δαψιλέστατα η Υπεραγία Θεοτόκος που τη γιορτάζουμε αυτές τις μέρες.

Λάρισα 13/8/2011
Κώστας Χρ. Νούσης
Φιλόλογος - Θεολόγος

πίνακας του Στέλιου Βότση

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Θέλω να Τραγουδήσω Πολίτικα Τραγούδια

Ρεπορτάζ - φωτογραφίες: Νικόλαος Μαγγίνας

Με τον τίτλο αυτό η τουρκική εφημερίδα Radikal, στο φύλλο της 18ης Αυγούστου 2011 παρουσιάζει συνέντευξη του Γιώργου Νταλάρα χαρακτηρίζοντάς τον ως μύθο της Ελληνικής μουσικής. Η συνέντευξη παραχωρήθηκε με αφορμή τη μεγάλη συναυλία που πραγματοποίησε στην Κωνσταντινούπολη ο Γιώργος Νταλάρας χθες 19 Αυγούστου, στο Cemil Topuzlu Open-Air Theatre.


Ήταν πολύ σημαντικό το γεγονός ότι ο δημοφιλής τραγουδιστής συνέπραξε με την Κρατική Ορχήστρα Κωνσταντινούπολης, ερμηνεύοντας τραγούδια Ελλήνων συνθετών και μπαλάντες της Μεσογείου, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Hakan Sensoy.


Στην αρχή της συνέντευξής του ο διακεκριμένος καλλιτέχνης εξιστορεί την πορεία του στην μουσική ζωή. Στη συνέχεια απάντησε στο ερώτημα σχετικά με την αναβολή της συναυλίας του ιδίου που είχε αποφασίσει να οργανώσει το Πατριαρχείο το 2007. Μεταξύ άλλων αναφέρει το γεγονός ότι μετά από απειλές και καταγγελίες στην αστυνομία σε βάρος της συναυλίας αυτής, ματαιώθηκε η πραγματοποίησή της λόγω του ότι οι δυνάμεις ασφαλείας αδυνατούσαν να προσφέρουν προστασία στον χώρο της εκδήλωσης που ήταν το Κάστρο του Ρουμελιχισάρ στο Βόσπορο.

Στο ερώτημα ότι, οι Τούρκοι δημοσιογράφοι έχουν γράψει σκληρά δημοσιεύματα εις βάρος σας, ότι είστε εχθρός των Τούρκων και ότι είστε μέλος της εικοσαμελούς επιτροπής που διοργάνωσαν πορεία υπέρ του Öcalan, ο Γ. Νταλάρας απάντησε ότι συγκεντρωθήκαμε εκεί όχι είκοσι αλλά χιλιάδες άνθρωποι, όχι για να δώσουμε στήριξη στον Öcalan και αναρωτήθηκε από που προέκυψε αυτή η πληροφορία. Εμάς δεν μας άρεσε o τρόπος προσέγγισης στο θέμα του Öcalan. Εμείς εκεί συγκεντρωθήκαμε με σκοπό να διαμαρτυρηθούμε για το ίδιο το κράτος μας, για το Ελληνικό βαθύ κράτος... Άλλο ερώτημα σχετικό ήταν αν η Ελλάδα είχε πρόθεση να προστατεύσει τον Öcalan. Η απάντηση ήταν ότι προσποιήθηκε πως θα τον προστάτευε αλλά τελικά δεν τον προστάτευσε...

Κατόπιν ο καλλιτέχνης ρωτήθηκε ποια είναι τα προβλήματα που υφίστανται μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας. Τα αίτια των προβλημάτων είναι δύο, όπως απάντησε. Πρώτον οι φανατικοί θρησκευόμενοι και δεύτερον οι ακραίοι εθνικιστές. Η πολιτική κυρίως υπάρχει με στόχο την πρόοδο των ανθρώπων, αλλά πολλές φορές οι πολιτικές δεν αποβαίνουν κατάλληλες για να εκπληρωθεί ο σκοπός αυτός. Αναμφίβολα υπάρχουν και αυτοί που φέρονται σωστά. Και στη θρησκεία δεν υπάρχουν πάντοτε οι κατάλληλοι θρησκευτικοί υπεύθυνοι που θα παρουσιάσουν με σωστό τρόπο το περιεχόμενό της. Αυτοί οι άνθρωποι δημιουργούν προσκόμματα στη σωστή αντίληψη της θρησκείας. Η πίστη στο θεό δεν είναι πράγμα που θα γίνει με τη χρήση κανονίων και τουφεκιών. Η προσωπική σχέση του καθενός με το Θεό διαφέρει κατά πολύ από του άλλου και κανένας θρησκευτικός παράγοντας δεν μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα αυτή με τα λεγόμενα και τις πράξεις του. Εβραίοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, όλοι πιστεύουν στον Θεό, όμως τα περισσότερα προβλήματα υπάρχουν μεταξύ αυτών. Διαβάζουμε περίπου την ίδια Βίβλο, παρ’ όλα αυτά μπορούμε να μαλώνουμε. Η θρησκεία για εμένα έχει σκοπό να ζούμε εν μέσω συνύπαρξης και αλληλεγγύης και όχι να μας χωρίζει. Διότι οι άνθρωποι από μικρή ηλικία μεγαλώνουν με αυτό τον φανατισμό χρησιμοποιώντας την διαφορετικότητα της θρησκείας. Όμως η θρησκεία έχει και χαρακτήρα ενότητος και αυτή η πλευρά είναι η πιο δυνατή.

Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι σε συνομιλία που είχαμε με τον Γιώργο Νταλάρα στο διάλειμμα της συναυλίας του στην Πόλη, μας ξεκαθάρισε ότι το πρόβλημα έγκειται στην εκμετάλλευση της θρησκείας και στην άσκησή της ως εργαλείου μισαλλοδοξίας και φανατισμού.

Στο ερώτημα που ακούγεται από πολλούς πως οι Τούρκοι με τους Έλληνες, εκτός από τη θρησκεία δεν διαφέρουν μεταξύ τους, παρόλα αυτά ακόμη ανάμεσά μας υπάρχει μια σοβαρή απόσταση, ο Γ. Νταλάρας είπε ότι, για να καλύψουμε την απόσταση αυτή πρέπει να μην ενοχλούμε ο ένας τον άλλον και πρέπει να υπάρχει αλληλοσεβασμός μεταξύ μας. Αναφέρομαι στο να δείχνουμε σεβασμό στην Ιστορία του καθενός μας, στην καθημερινή μας ζωή και στα πρόσωπά μας. Δεν πρέπει επίσης να υπερβάλλουμε το καθετί διότι η υπερβολή μόνο ζημία μπορεί να φέρει.

Να σημειώσουμε ότι το κοινό της συναυλίας στην Πόλη (Ρωμιοί, Τούρκοι, Αρμένιοι, Εβραίοι κ.α.) αποθέωσε τον Γιώργο Νταλάρα με παρατεταμένα χειροκροτήματα και ενθουσιώδεις επευφημίες.

Για την επίσκεψη του Γ. Νταλάρα και της συζύγου του στο Φανάρι δείτε εδώ.