Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ: "ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΦ" (Βιβλιοπαρουσίαση / βίντεο)


Ο Σάκης Σαμπαζιώτης παρουσιάζει το κορυφαίο μυθιστόρημα του Φιόντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι, "Αδελφοί Καραμάζοφ". Πρόκεται για το τελευταίο έργο του μεγάλο ρώσου συγγραφέα. Κυκλοφόρησε το 1880, μόλις δύο χρόνια πριν το θάνατό του.
Ο Διονύσης Σαμπαζιώτης, που επιμελήθηκε το βίντεο, γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1987, στην Κυπαρισσία Μεσσηνίας. Σπούδασε στην Πολυτεχνική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών και συγκεκριμένα στο τμήμα Χημικών Μηχανικών. Από μικρός λάτρεψε την λογοτεχνία και τα βιβλία. Ασχολείται ενεργά με τη μουσική (drums) επί 20 συναπτά έτη, έχοντας στο ενεργητικό του 7 επίσημες κυκλοφορίες και δεκάδες συναυλίες σε όλη την Ελλάδα με τα δύο του γκρουπ (Dizzy Dizign και Me.Damaged). Τα τελευταία χρόνια μένει στην Πάτρα και εργάζεται σε χημικό εργαστήριο. Η ενασχόληση με το κομμάτι των βιβλιοπαρουσιάσεων ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2017. Το κανάλι του στο youtube είναι SabaBonzo2011.

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

π. ΛΙΒΥΟΣ: Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ


Ο κληρικός Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (π. Λίβυος) επειδή δεν άντεξε μία και μόνη διαφορετική γνώμη - αυτήν της ελαχιστότητός μου - εξέδωσε "οδηγία προς ναυτιλλομένους" ήτοι νότα προς τους πιστούς του, για το πώς να αντιμετωπίσουν το "αρρωστημένο παιγνίδι" μου. 
Την παραθέτω αυτούσια, όπως την ανήρτησε στην σελίδα του στο facebook. 
"Θερμή παράκληση προς όσους πραγματικά με αγαπάτε. ΔΕΝ ΘΕΛΩ να απαντήσει ή να στείλει κανείς σας, σχόλια ή κείμενα υπέρ μου, σε σαιτ ή προφίλ ή blog που με κατηγορούν ή σχολιάζουν. Ούτε ένας, ούτε ένα μύνημα.Τίποτα. Είμαστε Χριστιανοί, δείξε το άλλο ήθος!!!!!! Οχι μάχες, οχι σχόλια, οχι φανατισμοί, οχι προσωπολατρείες. Σας παρακαλώ μην παίζεται το αρρωστημένο παιγνίδι τους. Το κάνουν επίτηδες για να σας παρασύρουν και έπειτα να λένε οτι ολοι εσείς είστε φανατικοί και προσωπολάτρες, χειραγωγούμενοι, δίχως κρίση και κριτήρια. Ενω είστε πονεμένοι καθημερινοί άνθρωποι που αγαπάτε τον Θεό, την εκκλησία, τον Χριστό, την ζωή. Μην στείλετε τίποτα σε κανένα. Αγάπη, σιωπή, προσευχή, ο Θεός εαν θέλει και πρέπει εχει τρόπους να απαντήσει. Αλλιώς οτι κάνουμε εδω θα καταρεύσει, και καλά θα κάνει!!! Μην απαντάτε, μην στέλνετε μηνύματα σε κανέναν. Μην δίνετε υπόσταση σε σκιές που μάχονται με τον ευατό τους. Εαν χρειαστεί θα σιωπήσω εγω και δεν θα ξαναγράψω τίποτε και ολα θα είναι ήσυχα και ομορφα. Οχι εσείς στο παιγνίδι τους, εσεις είστε ο λαός του Θεού που σας ταλαιπωρούν. Και σας ζητώ εγώ συγνώμη. Δείξτε το ήθος του Χριστιανού, δείξτε ότι είστε ελεύθεροι άνθρωποι, δεν είστε προσωπολάτρες και φανατικοί. Φανερώστε με τις πράξεις σας οτι στην λεκτική βία και στην τρομοκρατία απαντάμε με αγάπη και σιωπή. Η σιωπή είναι η πιο δυνατή κραυγή. Δείξτε οτι ενας αλλος κόσμος ειναι δυνατός, οτι οι άνθρωποι της εκκλησίας είναι άνθρωποι σοβαροί, ώριμοι, σκεπτόμενοι, αγαπούν, συγχωρούν, αποδέχονται, κατανοούν. Μην ντύνουμε την επιθετικότητα και την απωθημενη βία μας με εκκλησιαστικό μανδύα. Υπάρχει μια κατηγορία ανθρωπων που ζει μεσα απο τις συγκρούσεις δεν ζει χωρίς "Βαρβάρους....". Μην γινόμαστε ίδιοι. Οχι!!! εμείς ζούμε με αγάπη και ησυχία. Αντέχουμε στην ησυχία τον εαυτό μας. Δεν ψάχνουμε εχθρούς. Κατεβείτε στην ησυχία της καρδιάς σας, αφήστε την φασαρία του νου. Οσοι με αγαπάτε σας παρακαλώ ουτε μια λέξη, ούτε μια φράση, ουτε ενα μήνυμα. Οτι χρειάζεται θα το αντιμετωπίσω μόνος μου, με σιωπή και περισυλλογή. Κάθε δοκιμασία κρατάει ενα ΔΩΡΟ ας δω και εγω λοιπόν, τι θέλει ο Θεός να μου πει..... Γιατί σιγουρα κάτι μου ψυθυρίζει. Εαν είμαι λάθος, θα αποσυρθώ."
Συμπέρασμα: 
Για όποιον καταλαβαίνει ελληνικά το παραπάνω κείμενο, τόσο από θεολογικής αλλά και γενικότερης σκοπιάς, είναι ένα μνημείο ολοκληρωτικού λόγου!
Θέλει τους πιστούς του αφιονισμένους. 
Απ' αυτή την άποψη ευχαριστούμε τον π. Λίβυο γιατί μας αποκάλυψε τον αληθινό εαυτό του. 

Τρίτη 29 Αυγούστου 2017

ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 16ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΠΑΤΜΟΥ


Ο μαέστρος και συνθέτης Άλκης Μπαλτάς συνεχίζει απτόητος -ευτυχώς!- την δημιουργικότατη εργασία του στο Φεστιβάλ Θρησκευτικής Μουσικής της Πάτμου, ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του θεσμού που ο ίδιος καθιέρωσε και ανέπτυξε. 
Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή και ευφάνταστη δουλειά που συντελείται από τον Άλκη Μπαλτά και τους συνεργάτες του. 
Σήμερα, Τρίτη 29 Αυγούστου 2017, ξεκινάει το 16ο Φεστιβάλ Θρησκευτικής Μουσικής, το οποίο ολοκληρώνεται την Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου. 
Παραθέτουμε στη συνέχεια το αναλυτικό πρόγραμμα του  φετινού Φεστιβάλ. 


Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΓΑΡΑΣ - ΛΟΞΕΣ ΜΑΤΙΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ


Ένα δυνατό και αληθινό κείμενο του Κώστα Λογαρά για τον έρωτα. 
Δημοσιευμένο στο λογοτεχνικό περιοδικό «η λέξη» (διπλό τεύχος 149-150, Γενάρης – Απρίλης 1999), σε ένα αφιέρωμα «για τον έρωτα».

ΑΝΗΚΩ ΣΤΗΝ "ΑΣΗΜΑΝΤΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ" ΠΟΥ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙ ΤΟΝ π. ΛΙΒΥΟ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Ο κληρικός Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (γνωστός ως π. Λίβυος), είναι πολύ γνωστός, είναι αποδεκτός, είναι «της μόδας», όπως προσφυώς είπε και μία θαυμάστριά του ηθοποιός. 
Με γειά του με χαρά του. Να ζει και να απολαμβάνει την «αγάπη» του κόσμου και ό,τι άλλο προκύπτει από την καταξίωσή του. 
Ας μου επιτρέψει, όμως και μένα, να ανήκω στην «ασήμαντη εκείνη μειοψηφία» (ο χαρακτηρισμός δικός του), που δεν αποδεχόμαστε ακρίτως την περίπτωσή του. 
Η δημόσια αντίθεσή μου στην ανάρτησή του για την αποτυχία του γιού του στις Πανελλαδικές εξετάσεις αποκάλυψε πως ο π. Λίβυος κλονίστηκε από την αμφισβήτηση. Δεν την αντέχει. Δεν αντέχει το …τσαλάκωμα. Γι’ αυτό και πέρασε στην …αντεπίθεση γράφοντας: «… οι επικριτές μου …πεθαίνουν για μισό λεπτό δημοσιότητας; Δείτε πόσες φωτογραφίες έχω στο προφίλ μου και πόσες οι επικριτές μου.» 
Τον υμνεί και τον δοξάζει όλη η Ελλάδα! Ένας βρέθηκε να αντιλέξει και ο π. Λίβυος έπαθε κρίση πανικού. Και ασχολείται – τι ειρωνεία – με την ψυχολογία! 
Έγραψε στην «απάντηση στους επικριτές» του ότι «στο παρόν ζήτημα δεν θα επανέλθω». Θέλει να κλείσει το θέμα για να συνεχίσει την πορεία του προς τη δόξα! 
Πολύ καλά θα κάνει! 
Όμως, το επ’ εμοί μόλις ανοίγω την περίπτωσή του. Η θεολογία της ατάκας, του φτηνού συναισθηματισμού, των γλυκερών συνθημάτων, του λιγωτικού ψυχολογισμού που εκφράζει ο π. Λίβυος, μπορεί να ηδονίζουν ή και να «παρηγορούν» τον κοσμάκη αλλά όχι κι εμάς την «ασήμαντη μειοψηφία». 
Ο «πατερούλης», όπως τον αποκαλούν κάποιοι ξελιγωμένοι θαυμαστές του, συντηρεί με τον τρόπο του έναν αξιοθαύμαστο οπαδισμό. Και στη λογική της αγέλης είμαστε σαφώς εναντίον!


Κυριακή 27 Αυγούστου 2017

"Εγω παθει σοκ": ΤΟ ΜΕΪΛ ΤΟΥ π. ΛΙΒΥΟΥ ΣΤΗΝ "ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟ"


Χθες, Σάββατο 26 Αυγούστου 2017 και ώρα 4:04 μ.μ., ο π. Λίβυος (Χαράλαμπος Παπαδόπουλος), δημοσίευσε στην Ιδιωτική Οδό μου ένα σχόλιο, το οποίο μετά από λίγο ο ίδιος - μάλλον - διέγραψε (το σύστημα τού δίνει αυτή τη δυνατότητα).
Όμως, το σχετικό μέιλ υπάρχει στα μηνύματά μου κι έτσι το δημοσιεύω εκ νέου εδώ για ιστορικούς λόγους. 

Ο/Η π. ΛίΒυος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Η ΡΗΧΗ VIRAL ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ π. ΛΙΒΥΟΥ ΣΤΟ FB ΓΙΑ ΤΗΝ...": 
πω πω πω πω πω!!!!!!!!!!!!!! Απίστευτος. Κρίμα.... θεολόγος, αδελφός χριστιανός. Λόγια προσβλητικά, εμπαθή για το πρόσωπο μου και την οικογένεια μου. Οτι δεν μιλάω με τα παιδια μου; οτι δεν επικοινωνώ; Που τα ξέρετα αυτα εσεις;; Γνωρίζετε την οικογένεια μου; οτι ο γιος μου απέτυχε και δεν αναλυουν τους λογους της αποτυχιας του, αφήνοντας υπονοούμενα.... Οτι θέλω να φανώ, να προβληθώ, οτι χρησιμοποιησα το παιδί μου; πω πω πω πω πω. Απίστευτο. Κι ολα αυτα γιατι βλέποντας να γράφουν ολοι συγχατηρήρια στα παιδιά που πέτυχαν, σκέφτηκα να γράψω κάτι γι εκεινα που δεν επέτυχαν και πως μπορουν να διαχειριστουν την ηττα, και οτι αξιζουν συγχαρητήρια και σε αυτους που στην ζωή χάνουν. Και το εκανα δημόσια για τα το διαβάσουν οι γονεις και τα παιδια, οπως κάθε μερα κανω. Πω πω πω πω πω. Απιστευτο. Απίστευτο ειλικρινα. Τέτοια λογια, τετοια κακία. Απίστευτο. Χρησιμοποίησα το παδι μου να γινω viral, πω πω πω πωπ . Γιατί εγω το εκανα αυτο; εγω το εκανα το κειμενο viral. Εγω παθει σοκ.

Σχόλιο Ιδιωτικής Οδού:
Κάποιοι από τους φίλους του π. Λίβυου παρακολουθούσαν - γράφουν - την Ιδιωτική Οδό. Τώρα θα σταματήσουν διότι ...εθίγησαν. Κάποιοι άλλοι ανώνυμοι "φίλοι" μου, μού γράφουν να "επανορθώσω"!! Δεν είμαστε καλά... Ή μάλλον δεν έχουν καταλάβει την Ιδιωτική Οδό μου όσοι έτσι σκέφτονται. Καλό είναι γι' αυτούς, λοιπόν, να ...πάρουν δρόμο, μην πάθει η υγεία τους. 

Σάββατο 26 Αυγούστου 2017

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΓΑΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ π. ΛΙΒΥΟΥ ΣΤΟ FB ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ


Αγαπητέ κ. Παναγιώτη Ανδριόπουλε, 
Τον π. Λίβυο δεν τον γνωρίζω ούτε ποτέ έχω διαβάσει κάτι απ’ αυτόν. Η ένστασή μου επομένως δεν έχει κανένα ίχνος εμπάθειας παρά μόνο έχει να κάνει με τον κοινωνικά επικίνδυνο παραλογισμό τού επιχειρήματός του. 
Ένας πατέρας δίνει συγχαρητήρια στο γιο του για τη αποτυχία του, χωρίς να λέει το λόγο της αποτυχίας. Μήπως ο γιός τα ’χε γράψει όλα στα παλιά του τα παπούτσια; Ήταν κάνας ρεμπεσκές ο γιος; Θέλει ο πατέρας να εμψυχώσει το γιο του και να του πει δεν πειράζει; ας το κάνει, αλλά χρειάζεται να του πει και για ποιους λόγους απέτυχε, όχι να του δίνει και συγχαρητήρια από πάνω χωρίς πιθανόν να έχει κοπιάσει. Αλλιώς του χαϊδεύει τ’ αυτιά – ό,τι δηλαδή κάνουν και οι λαϊκιστές πολιτικοί. 
(Πρόκειται για έναν από τους βασικούς κανόνες στη Λογική που λέγεται "λήψη του ζητούμενου", το ψάξιμο δηλαδή των λόγων για να φτάσεις στο "συγχαρητήρια". Αν αυτό δεν είναι διευκρινισμένο, ο συλλογισμός γίνεται παραλογισμός ως προς το περιεχόμενό του). Άρα η ένσταση η δική μου έχει να κάνει με την ουσία της γλώσσας και το νόημα που αυτή εκφράζει. Από οποιονδήποτε κι αν εκπορεύεται ο λόγος. 
Δείτε πώς τσιμπήσανε πάρα πολλοί που ένιωσαν και να δικαιώνονται ίσως για την προσπάθεια που ουδέποτε πιθανόν κατέβαλαν. Ο λόγος του ιερέα τους δίνει άλλοθι με αυτό το παράλογο «συγχαρητήρια που απέτυχες». Ε, λοιπόν, δεν αδικούνται αυτοί που πάλεψαν; που αγωνίστηκαν; Αδικούνται. Εξ ου και η παρέμβαση μου. 
Με τιμή 
Κώστας Λογαράς

Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017

Η ΡΗΧΗ VIRAL ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ π. ΛΙΒΥΟΥ ΣΤΟ FB ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΤΟΥ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
«Αναρωτιέμαι πότε μια ανάρτηση στο fb είναι πληροφορία και όχι νοσηρή ματαιοδοξία. Πότε στοχεύει κάποιος να ενημερώσει, να προβληματίσει, να ψυχαγωγήσει τους "φίλους" του ή να κάνει επίδειξη. Πώς ξεχωρίζεις την εγωκεντρική διάθεση προβολής από έναν υγιή τρόπο προσέγγισης των άλλων.» 
Αυτός ο σοβαρός προβληματισμός του φίλου Κώστα Λογαρά, φιλολόγου και συγγραφέα, μ’ έκανε και μένα να αναρωτηθώ γιατί τάχα έγινε viral η ανάρτηση του ιερέα π. Λίβυου διά της οποίας συγχαίρει το γιό του που απέτυχε στις Πανελλαδικές εξετάσεις. 
Ποια η ανάγκη ενός ιερέα να επικοινωνήσει με τον γιό του μέσω fb; Ποια η ανάγκη του να τον συγχαρεί δημόσια για την αποτυχία του; Ποια η ανάγκη του να κραυγάσει «είμαι το ίδιο περήφανος γι αυτόν, και στην επιτυχία μα ιδιαιτέρως στην αποτυχία του.» (sic). 
Η κραυγή είναι το πρόβλημα. Αν αυτά τα έλεγε στον γιό του σαν πατέρας, δεν θα υπήρχε θέμα. Η δημοσιοποίηση πού αποσκοπεί; Στο χάιδεμα των ταπεινών ενστίκτων του νεοέλληνα, που έχει ανάγκη να τον συγχαίρεις για την αποτυχία του; Μάλλον γι’ αυτό «συγκίνησε» η ανάρτηση του π. Λίβυου. 
Φυσικά και αγαπάμε τα παιδιά μας και τον κάθε άνθρωπο γι’ αυτό που είναι, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι υπόθεση στο fb και δη από έναν ιερέα. 
Για να μην μπούμε στην διαδικασία να εξετάσουμε τα αίτια της αποτυχίας του παιδιού του ιερέα… Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι η ανάρτηση αυτή επιφέρει και μια «σύγχυση γλωσσών». Γιατί τι σημαίνει «δεν είμαι περήφανος μόνο στις επιτυχίες σου μα και στις φαινομενικές ήττες σου»; Οι όποιες «ήττες» στη ζωή είναι μόνο φαινομενικές; Δεν υπάρχουν ήττες αντικειμενικές, δηλ. βασιζόμενες σε πραγματικά αίτια και γεγονότα; 
Ένας ιερέας σήμερα όταν γίνεται viral στο διαδίκτυο πρέπει μάλλον να ανησυχεί… Αυτά που δημοσιοποιεί είναι μάλλον προς λαϊκή κατανάλωση. 
Σε κάθε περίπτωση εύχομαι στην περίπτωση του αποτυχόντος υιού του π. Λίβυου να ισχύει το Καβαφικόν: 
«…επάσχισεν αυτός, όσο μπορούσεν αγωνίσθηκε. 
Και μες στην μαύρη απογοήτευσί του, 
ένα μονάχα λογαριάζει πια 
με υπερηφάνειαν• που, κι εν τη αποτυχία του, 
την ίδιαν ακατάβλητην ανδρεία στον κόσμο δείχνει.»

Η ΝΕΛΛΗ ΒΟΥΤΣΙΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ" ΤΟΥ ΤΣΒΕΤΑΝ ΤΟΝΤΟΡΟΦ


Η Νέλλη Βουτσινά είναι ακριβή μου φίλη των φοιτητικών χρόνων. Περάσαμε μοναδικά χρόνια εν Αθήναις...
Μετά την ...αγγάρευσα να κάνουμε εκπομπές για το βιβλίο στον Τηλεοπτικό Σταθμό της Μητροπόλεως Πατρών "Λύχνος" και θυμάμαι - αίφνης - την πρώτη, νομίζω, που αφορούσε σε βιβλία Σερβικής Λογοτεχνίας που είχαν κυκλοφορήσει εκείνο τον καιρό. Είχαμε συνεργαστεί και σε εκδηλώσεις του συνόλου μου "Πολύτροπον" (απ' όπου και η φωτογραφία της που δημοσιεύω εδώ).
Είναι μια ανεπανάληπτη αναγνώστρια και - κατά τη γνώμη μου - μια εξαιρετική κριτικός λογοτεχνίας, παρά το γεγονός ότι δεν το ...κυνήγησε. Είναι πάντα επί της ουσίας! 
Στη συνέχεια παραθέτω ένα σημείωμά της για το θαυμάσιο blog της "Αναγνωστική αδεία", από το οποίο αναδημοσιεύω εδώ την κριτική της στο βιβλίο του Τσβετάν Τοντορόφ "Η Λογοτεχνία σε κίνδυνο". 


Έχοντας για χρόνια δουλέψει σε βιβλιοπωλεία, είχα μέσα στ άλλα την ευκαιρία κάθε τόσο να ξαφνιάζομαι από την επικοινωνιακή δραστικότητα των βιβλίων. Εξηγούμαι, γιατί δεν εννοώ μ αυτό το εντελώς αυτονόητο, ότι δηλαδή η λογοτεχνία μέσα σ όσα μπορεί να της αποδώσει ή και να της καταλογίσει κανείς θα συνιστά πάντα και μια πράξη επικοινωνίας. Εννοώ κυρίως, πόσο προνομιακή επικοινωνία επιτυγχάνεται με αφορμή ένα βιβλίο, ή στην προκειμένη με αφορμή την αναζήτηση για ένα βιβλίο: Ο άγνωστος που έχεις μπροστά σου είναι ένας πελάτης, που είναι εδώ με σκοπό ν αγοράσει αυτό που θα του πουλήσεις και άρα δε μιλάμε για κάτι παραπάνω από μια υποτυπώδη εμπορική συναλλαγή. Μια εμπορική συναλλαγή όμως που στην πορεία της διεκπεραίωσής της και προκειμένου να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα (αυτό που θα αγοραστεί να είναι αυτό που ο άγνωστος αναζητά χωρίς συχνά να το ξέρει), ό,τι σαν πληροφορία ανταλλάσσεται αναγκαστικά ξεφεύγει από το επίπεδο της τετριμμένης αβρότητας και της απλής παράθεσης των χρηστικών παραμέτρων. Εφόσον η ανάγνωση παραμένει μια από τις ιδιωτικότερες των πράξεων και εφόσον ο χώρος που στοχεύει είναι κατά κανόνα ο εσωτερικότερος δυνατός, όταν οι άνθρωποι μιλούν για τα βιβλία που αγαπούν, ή όταν προσπαθούν να περιγράψουν το βιβλίο που θα θελαν να διαβάσουν, γίνονται αναγκαστικά προσωπικοί, αφού αναγκαστικά μιλούν για κάτι πολύ δικό, ιδιωτικό και ως εκ τούτου πολύτιμο. Έτσι μ αυτό τον άγνωστο, συχνά βρίσκεσαι να έχεις ανταλλάξει πολύ περισσότερα από τα δέοντα της συναλλαγής, βρίσκεσαι να προκύπτει να μοιραστείς μέχρι και προσωπικές αγωνίες, ακόμα και συνενοχή. Και σίγουρα βρίσκεσαι να έχεις ανοίξει μία συζήτηση, που διαμέσου των βιβλίων εμπλουτίζεται και ανατροφοδοτείται, και ακόμα και όπου ακούγεται θεωρητική, είναι (αν ξέρεις πραγματικά ν ακούς) στο βάθος της πολύ προσωπική. Δεν αποφεύγω το αυτονόητο τελικά λέγοντας, ότι μιλώντας για βιβλία μιλάμε πάντα για τις αγωνίες μας, όμως αυτήν ακριβώς την επικοινωνιακή δραστικότητα της λογοτεχνίας, θέλω να δοκιμάσω και αν είναι δυνατόν να απολαύσω και εδώ. 
Αλλά το αίτημα της επικοινωνίας, αν και βασικό δεν είναι μόνο. Υπάρχει και ένα σαφέστατα προσωπικό, μπορώ μάλιστα και απερίφραστα να το χαρακτηρίσω καθαρά εγωιστικό αίτημα, και που επωφελείται από αυτό το ιδανικό πεδίο για ασκήσεις γραφής και ύφους ή αλλιώς την ελεύθερη και επί ίσοις όροις συνύπαρξη των πολλών εγωισμών, που είναι η μπλογκόσφαιρα. Προσωπικό στοίχημα εδώ, η εκλέπτυνση των όποιων αισθητηριακών εργαλείων, μ άλλα λόγια η εμβάθυνση στην ανάγνωση και η άσκηση στη γραφή. Δύο πράγματα αλληλένδετα, όπως πολύ συχνά διαπιστώνω και μόνο από το γεγονός πως υπάρχουν φορές, που σημαντικές παραμέτρους ενός βιβλίου τις ανακαλύπτω κατά τη διάρκεια της γραφής του εκάστοτε κομματιού, και αυτό φαντάζομαι λέει πολλά για τη γραφή σαν γνωσιακή διαδικασία. Το σίγουρο είναι, ότι μ αυτό τον τρόπο η γραφή γίνεται μέρος της αναγνωστικής περιπέτειας και βασική της αποσκευή. Και ένα ακόμα πιο σίγουρο, ότι αυτή η περιπέτεια προκύπτει έτσι ακόμα πιο γοητευτική. Και σου μένει στο τέλος (για λίγο), η όση αναλογεί, ανταμοιβή μιας κάποιας έκφρασης… 
Αλλά στο θέμα της γοητείας θέλω να επιμείνω, γιατί την γοητεία δεν θέλω να θυσιάσω ούτε διαβάζοντας, ούτε μετα-γράφοντας. Δεν ξέρω αν ισχύει το επιχείρημα ότι η ανάλυση ή ο σχολιασμός το πρώτο που σκοτώνουν είναι η γοητεία, το σίγουρο πάντως είναι πως η κριτική ματιά έχει χαρακτηριστεί (δεν θυμάμαι από ποιόν) σαν μια αλαζονική ανάγνωση, και πολλές φορές καλά κάνει και είναι -σαν βιβλιοπώλης έχω διαπράξει διάφορες τέτοιες, το ομολογώ. Όμως ξέρω πως ανέκαθεν προτιμούσα (και πολλές φορές ευγνωμονούσα), εκείνη την ανάγνωση και κατ επέκταση ανάλυση ή σχολιασμό, που βρίσκει τον τρόπο χωρίς να στέκεται γοητευμένη -και πάντα χέρι χέρι με το κείμενο, να διαπερνά το θάμπωμα και να σκαλίζει το βυθό, αλλά να διασώζει όσο καλύτερα μπορεί, τη γοητεία. Μαζί (απαραίτητο) και κάποιες νησίδες σημασίας. Τέτοιες είναι οι αναγνώσεις που θέλω να προσπαθήσω. 
Νέλλη Βουτσινά

ΕΝΑ ΛΕΥΚΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ


Ένα καλαίσθητο και σημαντικό ιστορικό λεύκωμα με τίτλο «Η Καθολική Κοινότητα των Πατρών» (σελ. 155), εκδόθηκε από τον Καθολικό Ι. Ναό Αγίου Ανδρέου Πατρών (Μάϊος 2017), με αφορμή τα 175 χρόνια από τα εγκαίνια του ναού. 
Το λεύκωμα αφιερώνεται «σε όλους τους επώνυμους και ανώνυμους ιερείς και λαϊκούς που εργάστηκαν ακάματα για την πρόοδο της καθολικής ενορίας Αγίου Ανδρέα Πατρών». 
Την έκδοση του λευκώματος επιμελήθηκε η επιτροπή που συστάθηκε για τον εορτασμό της επετείου των 175 χρόνων από τα εγκαίνια του ναού και την αποτελούσαν ο εφημέριος Γεώργιος Ντάγκας και οι Αντώνης Λαζ. Γρίμας, Νίκος Βιτάλης και Ιωσήφ Ανδρ. Απατάγγελος. 
Το φωτογραφικό υλικό προέρχεται κυρίως από τα προσωπικά αρχεία ενοριτών. 
Το λεύκωμα προλογίζουν: ο Αρχιεπίσκοπος Καθολικών Αθηνών Σεβαστιανός Ροσολάτος, ο εφημέριος Γεώργιος Ντάγκας και ο συγγραφέας Χρήστος Μούλιας, γνωστός ερευνητής της Πατρινής ιστορίας με σημαντικό συγγραφικό έργο. 
Ο συγγραφέας Χρήστος Μούλιας συνθέτει την ιστορία της Καθολικής Κοινότητας της Πάτρας από τις αρχές του 19ου αιώνα ως τις μέρες μας. Και βέβαια αναφέρεται στις σχέσεις Ιταλίας και Πάτρας που ανάγονται στην εποχή της Ενετοκρατίας. Το φωτογραφικό και αρχειακό υλικό του λευκώματος υπομνηματίζει καταλλήλως τις ιστορικές πληροφορίες, μερικές από τις οποίες είναι εξόχως αποκαλυπτικές. 
Το λεύκωμα καταδεικνύει πως η Καθολική Κοινότητα της Πάτρας είναι αναπόσπαστο στοιχείο της νεώτερης ιστορίας της πόλης και η συνεισφορά της στην εκπαίδευση και τον πολιτισμό ιδιαίτερα σημαντική.
Π.Α.Α.
Δείτε σχετικές αναρτήσεις της Ιδιωτικής Οδού:

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017

"Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΓΟΡΓΟΝΑ" ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗ ΜΥΡΙΒΗΛΗ (ΒΙΝΤΕΟ)


Ο Σάκης Σαμπαζιώτης παρουσιάζει το κλασικό έργο του Στρατή Μυριβήλη, "Η Παναγιά η Γοργόνα". 
Κυκλοφόρησε το 1948 και αποτελεί το τρίτο μέρος της "Τριλογίας του Πολέμου", μετά τη "Ζωή εν τάφω" και τη "Δασκάλα με τα χρυσά μάτια". 
Οι μικρασιάτες πρόσφυγες εγκαθίσταται σε ένα μικρό ψαραδοχώρι της Λέσβου μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών. Εκεί γεννιέται ένα παράξενο και σπάνιας ομορφιάς κορίτσι, η Σμαραγδή, που φέρνει αναστάτωση στον ανδρικό και γυναικείο πληθυσμό. Είναι η Παναγιά η Γοργόνα.


Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

"Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις άσπρες κερασιές μια τρυφερή μου αγάπη..."

Αμοργός, Ίκαρος 1997
Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Η Αμοργός, έργο 46 (1970 - 1987) του Μάνου Χατζιδάκι, είναι μια καντάτα βασισμένη στο ομώνυμο ποίημα του Νίκου Γκάτσου, για μια γυναικεία φωνή, δυο ανδρικές, μικτή χορωδία και συμφωνική ορχήστρα.
H μουσική σχέση του Μάνου Xατζιδάκι μ' αυτό το μοναδικό ποίημα του Γκάτσου δεν θα μπορούσε να ερμηνευθεί παρά μόνο μέσω της σχέσης του με τον Nίκο Γκάτσο, σχέσης πολυετούς, βαθιάς, σχέσης ζωής. Όταν πρωτογνωρίστηκαν, ο Χατζιδάκις ήταν δεκαεπτά ετών και ο Γκάτσος εικοσιοκτώ. 
Παρά το γεγονός ότι ο Χατζιδάκις απέφυγε, από πεποίθηση,  - με λίγες εξαιρέσεις - τη μελοποίηση ποιητικών έργων, ασχολήθηκε με την Αμοργό, την οποία θεωρούσε "ένα ελληνικό ποίημα, με χρήση κάποιων υπερρεαλιστικών στοιχείων, τα οποία όμως υπάρχουν στην ίδια την ελληνική παράδοση. Γι αυτό και ο Γκάτσος δεν δυσκολεύτηκε να τα μεταφέρει στο νεοελληνικό τραγούδι, δίνοντας μια καινούργια αίσθηση, αλλά στην ουσία επαναφέροντας τα διαχρονικά στοιχεία που περιείχε η ελληνική παράδοση".
Παρά την μακρόχρονη σχέση του με το ποίημα και τις επανειλημμένες εξαγγελίες ολοκλήρωσης του, στην πράξη ο Χατζιδάκις αφιερώθηκε αποκλειστικά στη σύνθεσή του σε δύο συγκεκριμένες χρονικές περιόδους:
H πρώτη ήταν το καλοκαίρι του 1972 στη Nέα Yόρκη, λίγο πριν την επιστροφή του στην Eλλάδα. Στην πρώτη εκείνη μορφή του έργου προβλέπονταν αφηγηματικά μέρη ανάμεσα στα τραγούδια, με τον Aλέξη Mινωτή ως αφηγητή, και τον Δημήτρη Χορν στο ρόλο του Βυζαντινού χρονογράφου.



Δεκαπέντε χρόνια μετά, το 1986 γράφει το Πόσο πολύ σ’ αγάπησα, και σχεδιάζει κάποιες μελωδίες για μερικούς από τούς τελευταίους στίχους του ποιήματος: Xρόνια και χρόνια πάλεψα. Tον Mάιο και τον Iούνιο του 1987 καταπιάνεται για τελευταία φορά με το έργο. 
Το 1981, καλεί τον Νίκο Κυπουργό από το Παρίσι να αναλάβει την ενορχήστρωση του έργου, υπό την καθοδήγησή του, ώστε εκείνος να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην ολοκλήρωση της μελοποίησης, εν όψει της επικείμενης εκτέλεσης του έργου στα πλαίσια του Mουσικού Aυγούστου στο Hράκλειο Kρήτης. Tελικά, υπό την πίεση του χρόνου, στην Kρήτη αρκέστηκε να παρουσιάσει έξι από τα τραγούδια που ήδη είχε συνθέσει στην Aμερική, για φωνή (Σπύρος Σακκάς) και πιάνο (ο ίδιος ο Χατζιδάκις). 
Να σημειώσουμε εδώ ότι στην πρώτη μορφή του έργου, όπως την είχε συλλάβει ο Χατζιδάκις, προβλέπονταν δύο τραγουδιστές (ο Σπύρος Σακκάς και η Φλέρυ Nταντωνάκη), χορωδία και «μικρή ομάδα μουσικών». 
Αυτά τα έξι τραγούδια της Αμοργού (για φωνή και πιάνο) τα άκουσα σαν ήμουν νέος φοιτητής από το Γ' Πρόγραμμα, από την εκπομπή του Βασίλη Νικολαϊδη, τα ηχογράφησα - σε μια κασέτα τότε - και τα έκανα κτήμα μου.
Πολύ αργότερα, τo καλοκαίρι του 2003, η Αμοργός παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Hρώδειο (26 Iουνίου) και κυκλοφόρησε δυο χρόνια μετά από τον Σείριο (σε ενορχήστρωση - αναπροσαρμογή Νίκου Κυπουργού), παραμένοντας ανολοκλήρωτο ως έργο του Χατζιδάκι.
Επιλέγω από την Αμοργό να σας παρουσιάσω το τραγούδι - ποίημα Έτσι κοιμάται ολόγυμνη, το οποίο ανήκει στην ομάδα των πρώτων έξι τραγουδιών που μελοποίησε ο Χατζιδάκις στην Αμερική το 1972. 

Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις άσπρες κερασιές 
μια τρυφερή μου αγάπη, 
Ένα κορίτσι αμάραντο σα μυγδαλιάς κλωνάρι 
Με το κεφάλι στον αγκώνα της γερτό και την παλάμη 
πάνω στο φλουρί της 
Πάνω στην πρωινή του θαλπωρή όταν σιγά-σιγά σαν 
τον κλέφτη, 
Από το παραθύρι της άνοιξης μπαίνει ο αυγερινός να την 
ξυπνήσει!

 

Το τραγούδι έχει γνωρίσει τρεις επίσημες - ας τις πούμε έτσι - εκτελέσεις και ηχογραφήσεις. Οι δύο ιστορικές!
Μία με τον ίδιο τον Χατζιδάκι να παίζει πιάνο και να τραγουδάει, η οποία περιλαμβάνεται στον δίσκο Μάνος Χατζιδάκις 2000Μ.Χ. Η ερμηνεία του συνθέτη είναι καταλυτικά αυθεντική. Μόνον εδώ, πριν ο Χατζιδάκις αρχίσει να τραγουδάει το Έτσι κοιμάται ολόγυμνη, προτάσσονται σε ρετσιτατίβο οι στίχοι:

Έτσι σ’ ένα πιθάρι βαθύ το σταφύλι ξεραίνεται και στο
καμπαναριό μιας συκιάς κιτρινίζει το μήλο
Έτσι με μια γραβάτα φανταχτερή
Στην τέντα της κληματαριάς το καλοκαίρι ανασαίνει
Με τον Σπύρο Σακκά και τον συνθέτη στο πιάνο (ανέκδοτη) από ρεσιτάλ στον Μουσικό Αύγουστο το 1981.
Και, τέλος, αυτή του Δώρου Δημοσθένους που περιέχεται στο cd με την Αμοργό που επιμελήθηκε ο Νίκος Κυπουργός.
Κι ακόμα, η Αγαθή Δημητρούκα διαβάζει το ποίημα. 


Η καθεμιά από τις εκτελέσεις του τραγουδιού αυτή είναι εντελώς διαφορετική από την άλλη. Τις παραθέτουμε εδώ για να καταλάβει ο καθείς τη δύναμη αυτού του τραγουδιού, που μπορεί να μας συγκινεί με τον βαθύ ερωτισμό του χωρίς να τον…διαλαλεί.
Το τραγούδι στη συνέχεια σε μια εκδοχή για δύο κιθάρες και φωνή: Από τη συναυλία "Νυχτερινός κήπος", με την Αγγελική Ιονάτου και την Κατερίνα Φωτεινάκη. 


Kι ακόμη μία: Η Κατερίνα Φωτεινάκη στην κιθάρα και στο τραγούδι και ο Στάμος Σέμσης στη βιόλα. 


Τρίτη 22 Αυγούστου 2017

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΚΛΗΡΙΚΟ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ - Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ STATE DEPARTMENT ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ


Του Π.Α. Ανδριόπουλου
Ο ιερεύς Βασ. Σπηλιόπουλος, εφημέριος Βεσινίου Καλαβρύτων, δηλ. κληρικός της Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, έστειλε απάντηση στο ιστολόγιο kalavrytapress, για το άρθρο μου με τίτλο «τους ξεσκίζει ο Αμβρόσιος», το οποίο αναδημοσιεύθηκε σε πολλά sites. 
Το ιστολόγιο δημοσιεύει την απάντηση του π. Βασιλείου βάζοντας τον τίτλο: «Ο ιερεύς Βασ. Σπηλιόπουλος για το άρθρο του Παν. Ανδριόπουλου: Ιδού ποιος θεωρεί τσιφλίκι του την Εκκλησία.» Παραθέτουμε στη συνέχεια αυτούσια την σχετική δημοσίευση του kalavrytapress. 
Απάντηση – σχολιασμό, στο άρθρο του κ. Παναγιώτη Ανδριόπουλου, που δημοσιεύσαμε στις 19 Αυγούστου, μας έστειλε ο ιερέας Βασίλειος Σπηλιόπουλος, εφημέριος στο Βεσίνι Καλαβρύτων. Αφού τον ευχαριστήσουμε, δημοσιεύουμε ολόκληρο το σχολιασμό του: 
“Χωρίς καμία απολύτως έκπληξη, διάβασα το άρθρο του γνωστού θεολόγου κυρίου Παναγιώτη Ανδριόπουλου που δημοσιεύσατε στη σελίδα σας στις 19 Αυγούστου, με τίτλο, ‘‘τους ξεσκίζει ο Αμβρόσιος‘‘. 
Στόχος του κυρίου Ανδριόπουλου είναι να ειρωνευτεί, να στοχοποιήσει τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιο και να εκφράσει την βαθύτατη εμπάθεια του προς αυτόν. 
Φυσικά δεν έχω σκοπό να υπερασπίσω την φήμη και το πρόσωπο του επισκόπου μας, ούτε των συνεφημερίων μου, διότι κάτι τέτοιο δεν μου ταιριάζει και επιπλέον θα με καθιστούσε γελοίο.
Άλλωστε, όλοι έχουμε δικαίωμα να διαφωνούμε με όλους και προφανώς και η ταπεινότητα μου δεν ταυτίζεται με τον επίσκοπό μας ούτε με τους συλλειτουργούς, σε πολλά θέματα και απόψεις. 
Στόχος μου επίσης δεν είναι να απαντήσω ή να ανοίξω διάλογο με τον κο Ανδριόπουλο αφού κι ο ίδιος δεν θέλησε να αναζητήσει την αλήθεια και την ορθότητα των πραγμάτων με το Σεβασμιώτατο, αλλά απλά να επιτεθεί σε έναν εχθρό. 
Αυτό είναι το κατάντημα του εκκλησιαστικού σώματος.!! 
Εκείνο που θέλω είναι να γνωστοποιήσω στους αναγνώστες σας, είναι το μέγεθος της υποκρισίας του κου Ανδριόπουλου, που προσπαθεί με σαθρά και ανόητα επιχειρήματα, να αδράξει την ευκαιρία να εκθέσει ‘‘τον Αμβρόσιο‘‘. 
Κατ’ αρχάς η προσθήκη μιας αιτήσεως στη Θεία Λειτουργία, ίσως να μην είναι ορθή αλλά πάντως δεν είναι άγνωστη και ασυνήθιστη στη λειτουργική πράξη. 
Σε περιόδους ιδιαιτέρων κρίσεων, η Εκκλησία εύχεται με ιδιαίτερη αίτηση φανερώνοντας την αγάπη της και την έγνοια της για τους δοκιμαζομένους αδελφούς, για τα παιδιά της. 
Δεν θα εξετάσω αν είναι αυτό σωστό ή όχι, αλλά δεν μπορώ να μην υπογραμμίσω, ότι ουδέποτε άλλοτε ενοχλήθηκε ο κος Ανδριόπουλος απ αυτό. 
Το μέγεθος της υποκρισίας και προσωποληψίας του ανδρός μάλιστα είναι τέτοιο, που ενοχλήθηκε από την προσθήκη μιας απλής αιτήσεως, την στιγμή που υπεραμύνεται και συντάσσεται με τους κύκλους εκείνους, που επιδιώκουν και αυθαίρετα εφαρμόζουν κατά το δοκούν τη αναδόμηση όλων των στοιχείων της Θείας Λατρείας. 
Όχι μόνο δεν επιτέθηκε, αλλά συντάσσεται με τον Μητροπολίτη Δημητριάδος και άλλους ‘‘φωτισμένους‘‘ πατέρες, οι οποίοι αλλοιώνουν τα κείμενα της Λειτουργίας, με αυθαίρετες και πολλάκις γελοίες μεταφράσεις, που επινοούν δικές τους Λειτουργίες, ή αναβιώνουν δήθεν αρχαίες Λειτουργίες, που καταργούν τα τέμπλα, που επινοούν νέες ακολουθίες για τα μυστήριά μας, που επιθυμούν την κατάργηση του ράσου και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός. 
Γι’ αυτούς δεν ισχύει ότι θεωρούν τσιφλίκι τους την Εκκλησία; 
Γιατί άραγε δύο μέτρα και δύο σταθμά; 
Απλά γιατί κινείται από εγωισμό, μίσος και εμπάθεια. 
Τέλος ο κύριος αυτός, με τον πιο φασιστικό τρόπο καταφέρεται και ζητά διώξεις και,ποινές για τον οποιονδήποτε διαφωνεί με τον ‘‘προοδευτισμό‘‘ του και πανηγυρίζει, αντί να πονάει, όταν μέλη της Εκκλησίας αποτειχίζονται, θεωρώντας ότι απαλλάσσεται από αυτούς. 
Ιδού λοιπόν ποιος θεωρεί τσιφλίκι του την Εκκλησία. 
Ας χαίρεται λοιπόν και τον προοδευτισμό του, και την επιλεκτική αγάπη του-τον αγαπισμό του, και την ορθοδοξότητα του και την αλάθητη εκκλησιολογία του, αλλά ας είναι και λίγο ειλικρινής. 
Δεν κόπτεται για το ανόθευτο και αναλλοίωτο της Θείας Λειτουργίας, αλλά μισεί τον και τον Μητροπολίτη Αμβρόσιο και οποιονδήποτε δεν συμφωνεί με τα καλούπια του. 
Ας λέμε τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη! 
ιερεύς Βασίλειος Σπηλιόπουλος 
εφημέριος Βεσινίου Καλαβρύτων” 
Ας μου επιτρέψει ο π. Βασίλειος να του απαντήσω «κομματάκι». 
Εν πρώτοις, θα ήθελα να διακηρύξω γεγονυία τη φωνή, ότι φυσικά δεν μισώ τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων τον οποίο γνωρίζω από τα παιδικά μου χρόνια και είμαστε και οι δύο Παντοκρατορίτες, δηλ. αναθρεμμένοι στην ενορία του Παντοκράτορος στην παλιά Πάτρα (παρά την ηλικιακή μας διαφορά). 
Εν συνεχεία, επιτρέψτε μου να πω ότι ο Σεβ. Καλαβρύτων δεν μπορεί να είναι αξιομίσητος, όπως δεν μπορεί να είναι και αξιομίμητος. 
Για την τάχα «επιλεκτική» μου διάθεση, για την οποία με κατηγορεί ο π. Βασίλειος, δεν μπορώ να απαντήσω. Γιατί θα υπεισέλθω σε θέματα «αδελφών», αφού οι Σεβασμιώτατοι Καλαβρύτων και Δημητριάδος είναι μέλη της αδελφότητος «Χρυσοπηγή», έχουν τον ίδιο γέροντα και ως εκ τούτου νομίζω ότι μπορούν να διαλέγονται απευθείας, χωρίς μεσάζοντες. 
Αυτό που με ενδιαφέρει στην περίπτωση του Καλαβρύτων είναι ότι πέρα από την αναταραχή που προκαλεί με τις χωρίς διάκριση και α-νόητες παρεμβάσεις του στην Ορθόδοξη Εκκλησία, εκθέτει και δυσφημίζει την Ορθοδοξία και την Ελλάδα στο εξωτερικό. 
There were instances of metropolitan bishops of the Greek Orthodox Church making anti-Semitic and anti-Islamic statements in public letters and on social media while others stated Catholicism was heresy. On March 3, media reported the Greek Orthodox bishop of Kalavryta objected publicly to the transfer of Muslim migrants and refugees to Kalavryta, stating “they do not match [Greek] ethics and customs.” He added that “… we do not like their culture! We do not accept their religion! …Let us not receive any migrants in the Peloponnese. Let’s keep ourselves and our population pureblooded!” On June 15, Bishop of Piraeus Seraphim wrote on his website “the attachment of the Orthodox Church leaders to the global system equals….surrender to the American-Zionist world power system.”

Κυριακή 20 Αυγούστου 2017

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ ΣΕΡΑΦΕΙΜ: Επιβεβλημένη η παρέμβαση των Ορθοδόξων Εκκλησιών για την περίπτωση Καλαβρύτων


Με σημερινό κείμενό του, με τίτλο: "Η παραβολή του κακού δούλου και το ψήφισμα των κληρικών του αγίου Καλαβρύτων", ο Σεβ. Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε Σεραφείμ θεωρεί ότι είναι πλέον επιβεβλημένη η παρέμβαση των Ορθοδόξων Εκκλησιών για την περίπτωση του Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβροσίου. 
Αναφέρει χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων, ο Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε:  
"...βλέπουμε τον σύγχρονο πνευματικό σημαιοφόρο των άφρονων των Αθηνών της επταετούς δικτατορίας (χαρακτηρισμός του Πρωθυπουργού Παναγιώτη Κανελλόπουλου) που κατάστρεψαν την εθνική οικονομία της χώρας και οργάνωσαν το προδοτικό πραξικόπημα στην Κύπρο που οδήγησε στην βάρβαρη τουρκική εισβολή, τον άγιο Καλαβρύτων, να προτείνει στους κληρικούς του φράσεις στη Θεία Λειτουργία οι οποίες όχι μόνο είναι απαράδεκτες, αλλά στην ουσία όσοι τις διαβάζουν θέτουν και τον εαυτό τους εκτός Εκκλησίας (Υπέρ των ασεβεστάτων, αθέων και απίστων Αρχόντων ημών, Μνήσθητι Κύριε των ασεβεστάτων, αθέων και απίστων Αρχόντων ημών). 
Ο άγιος Καλαβρύτων πρόσφατα αποκήρυξε τις αποφάσεις της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, στη συνέχεια κατηγόρησε δημόσια για προδοσία της Ορθοδοξίας όλους τους Αρχιερείς της ΙΣΙ της Εκκλησίας της Ελλάδος και τώρα θέλει αντί να έχουμε τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, να έχουμε τη Θεία Λειτουργία του αγίου Καλαβρύτων. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι «φούρνος του Χότζα». Οι ευθύνες όχι μόνο του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά και των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, ως και των Θεολογικών μας Σχολών, για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους είναι πλέον επιβεβλημένη."

Συμβαδίζει άραγε ο Χριστός με το έθνος;


Χρήστος Γκουνέλας 
Θεολόγος
Ένα από τα θέματα που έρχεται και ξανάρχεται στην επικαιρότητα όλο και πιο πυκνά πλέον είναι η σχέση Εκκλησίας και Έθνους στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια σχέση που μας έρχεται από πολύ παλιά, από τότε που Αυτοκράτορες του Βυζαντίου χρησιμοποιούσαν και τη χριστιανική πίστη για να ενώνουν (συνήθως) την Αυτοκρατορία. Η σχέση εισήλθε σε νέα φάση όταν - ένεκα ιστορικής ανάγκης - η Εκκλησία κλήθηκε να διαδραματίσει εθναρχικό ρόλο στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Ωστόσο, με τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους (και άλλων εθνικών κρατών στην Ευρώπη) η σχέση των δύο θεσμών, Εκκλησίας και Έθνους, συνεχίστηκε σε διάφορα επίπεδα και με πολλούς τρόπους έως και σήμερα και για πολλά ακόμη χρόνια. Τίθεται όμως το ερώτημα για το αν ο ένας Χριστός και η μία Εκκλησία Του εγκλωβίζεται σε έθνη, κράτη, φυλές κλπ. 
Η απάντηση ασφαλώς δόθηκε ήδη από τα πρώτα χρόνια (και στα κατοπινά) ύπαρξης της Εκκλησίας, όταν ο απόστολος Παύλος κήρυξε στην τότε Οικουμένη τον Χριστό. Όχι λοιπόν, ο Χριστός δεν μπορεί να εγκλωβιστεί ή να «διαμελισθεί». Μπορεί να ενώσει ένα έθνος ο Χριστός (σαρκούμενος ποικιλότροπα), τη στιγμή όμως που ταυτόχρονα (βάσει της διφυσιτικής ορθόδοξης σχοινοβασίας) θα το ενώνει και με όλα τα υπόλοιπα και δεν θα χρησιμοποιείται το όνομά Του για να χωριστεί το ένα έθνος από το άλλο (υπάρχει, βεβαίως, ιστορικά και η εκδοχή να χρησιμοποιούν το όνομα του Χριστού πολλά έθνη ταυτόχρονα και για ιδίους λόγους το καθένα!). Ο Χριστός όμως είναι Αυτός που, κατά την πίστη της Εκκλησίας, συνέχει όλη την κτίση, όλα τα έθνη, όλα τα κράτη: είναι ο Δημιουργός Λόγος. 
Η χρήση, λοιπόν, της Εκκλησίας και του ονόματος του Χριστού εκ μέρους των εκάστοτε πολιτικών ηγεσιών (πολλές φορές με την ανοχή κλήρου και λαού) για διαφόρους πολιτικούς ή άλλους λόγους (οι οποίοι θα χωρίζουν και δεν θα ενώνουν) είναι αδύνατον να βρει έρεισμα στη διδασκαλία και ειδικότερα στην εκκλησιολογία της χριστιανικής πίστης. Πρόκειται για θέματα γνωστά και λυμένα εδώ και αιώνες από την Εκκλησία. Ο Χριστός βρίσκεται (και είναι ανάγκη να βρίσκεται σαρκούμενος, θυσιαζόμενος και αναστημένος) μέσα, αλλά και πάνω από έθνη, πατρίδες, φυλές, ιδεολογίες και ό,τι άλλο διαιρεί αυτόν τον κόσμο, ο οποίος (ενν. κόσμος) είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα κρίνει ενίοτε αυστηρά την Εκκλησία, διότι, ίσως, διαβλέπει και προσβλέπει μόνο σε αυτήν τελικά,την δυνατότητα της μεταμόρφωσής του και της σωτηρίας του. 
Τον τελευταίο καιρό καλλιεργείται στη χώρα μας, δυστυχώς, κλίμα πόλωσης με εκατέρωθεν δηλώσεις πολιτικών και εκκλησιαστικών ηγετών. Η σχετικά πρόσφατη πολιτική ρίζα του προβλήματος φύεται, εν πολλοίς νομίζουμε,την περίοδο της επταετίας. Τότε που ως γνωστόν καταλύθηκε η δημοκρατία και ένα μέρος της εκκλησιαστικής ηγεσίας είτε ανέχτηκε είτε συνέπλευσε με το δικτατορικό καθεστώς πιστεύοντας, ίσως, στο πλαίσιο της διαχρονικής συνεργασίας Κράτους και Εκκλησίας. Ο Χριστός όμως, θεωρούμε, πως ψευδοσαρκώθηκε πολιτικά αυτήν την περίοδο μέσα από συνθήματα του καθεστώτος - οι χριστιανοί δεν (χρειάζεται να) έχουν συνθήματα, αλλά τρόπο ζωής - τα οποία, δυστυχώς, ανέχθηκε εν πολλοίς ο κλήρος και ο λαός. Για το γεγονός αυτό, σαφώς, δεν φταίει ο Χριστός και η πίστη στο πρόσωπό Του. Ας ξεχωριστούν κάποτε αυτά. 
Η αντίδραση της πλειοψηφίας πολιτών εκείνης της εποχής απέναντι στη δικτατορία δεν είχε αναφορά στο πρόσωπο του Χριστού – καίτοι βαπτισμένα μέλη της Εκκλησίας - γι’ αυτό φρονούμε πως δεν μπορεί να ενταχθεί στη «συνειδητή» αντίδραση της Εκκλησίας. Ωστόσο, ασφαλώς, υπήρξε και μεγάλο μέρος του κλήρου και πιστών της Εκκλησίας το οποίο αντέδρασε σθεναρά στο καθεστώς με αναφορά στον Χριστό φτάνοντας μάλιστα να υποστεί πολυποίκιλες διώξεις. 
Κάποιοι σύγχρονοι πολιτικοί, συγκεκριμένης ιδεολογίας, φαίνεται να λησμονούν (;) τους διαχρονικούς αγώνες κληρικών και ανθρώπων της Εκκλησίας, αλλά και ειδικότερα τους αγώνες ενάντια στη δικτατορία, εμμένοντας για ποικίλους λόγους στη μια πλευρά, αυτήν της ανοχής ή της σύμπλευσης. Λησμονούν, ασφαλώς, και την ύπαρξη πολιτικών – από όλους τους χώρους – οι οποίοι «εξαργύρωσαν» ποικιλότροπα τους μικρούς ή μεγάλους –κάποτε- αγώνες τους. Με αφετηρία, λοιπόν, τα πολιτικά και ιδεολογικάπάθη του παρελθόντος (τα οποία είναι ανάγκη να τα θυμόμαστε μόνο για να τα αποφεύγουμε και όχι για να τα ξαναζούμε) αυτοί οι πολιτικοί εμφανίζονται ως όψιμοι «διαφωτιστές» του ελληνικού λαού. Αγνοούν,όμως, πως ο διαφωτισμός στην Ευρώπη με τα άθεα και αντικληρικαλιστικά – ανάμεσα σε άλλα -προτάγματά του, θεωρείται από πολλούς ήδη ξεπερασμένος και έχει πλέον ανάγκη επαναδιαφωτισμού. 
Από την άλλη πλευρά, βρίσκονται άλλοι πολιτικοί, διαφόρων χώρων, οι οποίοι εμφανίζονται ως έτοιμοι από καιρό να υπερασπισθούν την πίστη και την πατρίδα. Οι συγκεκριμένοι λησμονούν, ίσως, ότι τουλάχιστον το σώμα της Εκκλησίας δεν είχε ποτέ ανάγκη από αυτόκλητους υπερασπιστές με θολά κριτήρια, συνήθως, και αδιόρατους σκοπούς. Σε ό,τι αφορά δε την πατρίδα υπενθυμίζουμε απλά ότι όποτε χρειάστηκε την υπερασπίστηκε σε όλα τα επίπεδα πρώτα από όλα ο ίδιος ο λαός της.
Πιστεύουμε τελικά πως θα ήταν άδικο να εγκλωβιστεί η Εκκλησία στον μονοφυσιτικό ρόλο του ακοίμητου φύλακα της πατρώας παράδοσης και εκ των πραγμάτων να περιπέσει σε στατικότητα τη στιγμή που ο κόσμος και η ιστορία αλλάζει συνεχώς. Η συρρίκνωση της ελευθερίας προσώπων και λαών ένεκα του τρόπου λειτουργίας της παγκόσμιας οικονομίας και της τεχνολογίας δεν θα πρέπει να οδηγήσει την Εκκλησία σε αυτάρκη αναδίπλωση. Αντίθετα, η συνεχής δυναμική εκδίπλωσή της μέσα από την σταυροαναστάσιμη πράξη της (που θα την διακρίνει από τον «Καίσαρα» και τον κόσμο χωρίς να την καθιστά απόκοσμη) κρίνεται αναγκαία. 
Η Εκκλησία έχει τον τρόπο να μην εγκλωβίζεται μονοδιάστατα στο παρελθόν, το παρόν ή το μέλλον αφού μέσα από τη θεία Ευχαριστία συμπυκνώνει όλες τις διαστάσεις του χρόνου, αλλά και του τόπου. Και όσο η Εκκλησία τελεί και θα τελεί τη θεία Λειτουργία και όσο έχει και θα έχει έως τα έσχατα, Κεφαλή της τον Χριστό, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Πολλοί πέρασαν, πολλά είπαν και πολλά (ή λίγα) έκαναν, όμως το ταξίδι της Εκκλησίας συνεχίζεται. Το καράβι της Εκκλησίας μπορεί να κλυδωνίζεται μέσα στα κύματα της ιστορίας (την οποία έχει καθήκον η Εκκλησία να επηρεάζει θετικά), η πυξίδα του όμως δείχνει (ή είναι ανάγκη να δείχνει) προφητικά το Πρόσωπο του Χριστού. 

Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

ΔΙΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΚΩΝΣΤΑ ΤΟΝ ΧΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΟΡΟ ΨΑΛΤΩΝ ΧΙΟΥ


Επιστημονική διημερίδα θα πραγματοποιηθεί στη Χίο με θέμα: «Ο Απόστολος Κώνστας ο Χίος: Ο τέταρτος των Τριών». Οι εργασίες θα λάβουν χώρα στο Αναγνωστήριο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης «Κοραής» τη Παρασκευή 1 και το Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017. Την Διημερίδα οργανώνει ο Χορός Ψαλτών Χίου με τη συμπαράσταση της Δ.Κ.Ι. Χίου «Κοραής». 
Στον Εσπερινό του Σαββάτου, στον ι.ν. αγ. Μαρίνης Πόλεως Χίου θα τελεστεί μνημόσυνο για τους εκ Χίου και εν Χίω κοιμηθέντας Ιεροψάλτες και τη Κυριακή το πρωΐ, ημέρα μνήμης πάντων των Χίων Αγίων, θα τελεστεί ο Όρθρος και η Αρχιερατική Θ. Λειτουργία στον ι.ν. αγ. Γεωργίου Φρουρίου, χοροστατούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Χίου, Οινουσών και Ψαρών κ. Μάρκου. 
Στις ακολουθίες του Διημέρου θα ψάλλουν οι επισκέπτες μουσικολόγοι και ο Χορός Ψαλτών Χίου υπό την διεύθυνση του Ηρακλή Μαλανδρίνου.



Σχετική ανάρτηση: 

Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017

ΤΑ ΤΡΟΠΑΡΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ


«Μπαίνοντας στη Θεσσαλονίκη το '45, αργά το βράδυ της Μ. Πέμπτης είχε τελειώσει η λειτουργία και οι εκκλησίες άδειες, φωτισμένες ηχούσαν πένθιμα. Περπατούσα μόνος και θαμπωμένος - είπα από μέσα μου: «Θεέ μου, πόση αμαρτία πρέπει να περιέχει αυτή η πόλη για να 'χει τόσες εκκλησίες». […] 
Κι έτσι έγινα φανατικός λάτρης της πόλης και των αφανών κατοίκων της. Τα παλιά σπίτια, οι ατέλειωτες συνοικίες, οι κεντρικοί μα και οι απόκεντροι δρόμοι της, λειτουργούσαν θρησκευτικά τον ερωτισμό των νεαρών κατοίκων της και την υπέροχη και τόσο προχωρημένη αταξική ερωτική συνείδησή τους. Συγχρόνως μου έγινε αντιληπτό πως ο αρχαίος έρωτας δεν έχει τόση αξία στον καιρό μας, δίχως αυτό το ανομολόγητο αίσθημα αμαρτίας κι ενοχής που μας παρέχει η βυζαντινή θρησκευτική κληρονομιά μας. Και όλ' αυτά επιχειρώ να τα συνθέσω, σε μια πολύχρωμη τοιχογραφία που περιέχει ποιήματα του Ντίνου Χριστιανόπουλου κι ένα του Γιώργου Χρονά, βυζαντινές υμνωδίες, λαϊκούς ρυθμούς και μια στρατιωτική μπάντα που να παίζει επίμονα το «Ειδύλλιο του Ζήγκφριντ» του Βάγκνερ. Το έργο αυτό το αφιερώνω σ' όσους μπορούν ακόμη να διαβρωθούν από τη Μουσική και το Τραγούδι».
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ, για το έργο του "Τα τραγούδια της αμαρτίας"

Πρώτοι σχεδιασμοί τίτλων, του Μάνου Χατζιδάκι: 
-Τροπάρια της Αμαρτίας 
-Τροπάρια των Δρόμων 
-Τροπάρια για τους δρόμους της Θεσσαλονίκης 
- Η Αμαρτία είναι βυζαντινή και ο έρωτας αρχαίος

Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017

"ΤΟΥΣ ΞΕΣΚΙΖΕΙ Ο ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ..."


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Την Τρίτη 8 Αυγούστου 2017, πραγματοποιήθηκε στο Καλλιμανοπούλειο Εκκλησιαστικό Διακονικό Κέντρο Καλαβρύτων Ιερατική Σύναξη των κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων & Αιγιαλείας, παρουσία του μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβροσίου. 
Η Σύναξη αυτή των Ιερέων αποφάσισε ομόφωνα και εξέδωσε ένα ψήφισμα διαμαρτυρίας για διάφορα θέματα που αφορούν σε «μεθοδεύσεις του κυβερνητικού σχήματος και του πολιτικού κόσμου γενικότερα διά την αποδόμηση της παραδοσιακής ελληνικής κοινωνίας, αναπόσπαστο κομμάτι της οποίας ιστορικά υπήρξε η Ορθόδοξη Εκκλησία.» Γνωστές κοινοτοπίες και φλυαρίες άνευ ουσίας. 
Το ενδιαφέρον εστιάζεται στο γεγονός ότι οι ιερείς της Μητροπόλεως αποφάσισαν να εγκρίνουν και να υποστηρίξουν την ακόλουθη πρόταση του μητροπολίτου Καλαβρύτων Αμβροσίου: 
«Α. Την προσθήκη στην Μεγάλη Συναπτή στην αρχή της Θείας Λειτουργίας και μόνον, μετά το «Υπέρ του ευσεβούς ημών έθνους», της αιτήσεως «Υπέρ των ασεβεστάτων, αθέων και απίστων Αρχόντων ημών, των πολεμίων της αμωμήτου ημών Πίστεως και της Πατρίδος, Μελών του Ελληνικού Κοινοβουλίου πάσης πολιτικής αποχρώσεως, των μισούντων και αδικούντων ημάς, και της μετανοίας και επιστροφής αυτών, του Κυρίου δεηθώμεν» η οποία, όπως οι υπόλοιπες αιτήσεις της Μεγάλης Συναπτής, λέγεται εκφώνως. 
Β. Η ευχή μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων «Του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου» στο τέλος, μετά την φράση «υπέρ της Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», να τροποποιηθεί ως εξής «Μνήσθητι Κύριε των ασεβεστάτων, αθέων και απίστων Αρχόντων ημών, των πολεμίων της αμωμήτου ημών Πίστεως και της Πατρίδος, Μελών του Ελληνικού Κοινοβουλίου πάσης πολιτικής αποχρώσεως, των μισούντων και αδικούντων ημάς, και της μετανοίας και επιστροφής αυτών. Δος αυτοίς ειρηνικήν την Αρχήν, ίνα και ημείς, εν τη γαλήνη αυτών, ήρεμον και ησύχιον βίον διάγομεν εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι». Η ευχή αυτή λέγεται μυστικώς. 
Σκοπός των ανωτέρω προσθηκών είναι η έντονος προσευχή της τοπικής μας Εκκλησίας διά τον φωτισμό και την μετάνοια των αρχόντων, προκειμένου να εργασθούν διά το συμφέρον και την πρόοδο της Πατρίδος μας.» 
Εδώ έχουμε μία ιταμή παρέμβαση στο καθιερωμένο κείμενο της Θείας Λειτουργίας του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, η οποία συνιστά βάναυση, αθεολόγητη και λειτουργικώς απαράδεκτη αλλοίωση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. 
Φυσικά αυτά είναι «ψιλά» γράμματα για τον μητροπολίτη Καλαβρύτων, ο οποίος νομίζει ότι η Εκκλησία είναι τσιφλίκι του και μπορεί να κάνει όποτε θέλει ό,τι θέλει. Δεν έχει κανέναν ενδοιασμό στο να προσθέσει ή να αφαιρέσει τι, αφού θεωρεί ότι η Θεία Λειτουργία είναι δική του υπόθεση κι όχι της Εκκλησίας. 
Και βέβαια γιατί να μην το κάνει αφού σε ό,τι λέει ή πράττει δεν συναντά την παραμικρή αντίδραση; Κινείται με άνεση ως πραγματικός «ελληνάρας» που μπορεί να καταριέται συνανθρώπους του την Μ. Παρασκευή, να εξαπολύει μύδρους και κεραυνούς εναντίον όσων δεν συμφωνούν μαζί του (εναντίον ακόμα και συνεπισκόπων του) και εν τέλει να αλλάζει την Θεία Λειτουργία γιατί έτσι του γουστάρει. 
Η περίπτωσή του αποτελεί μια μικρή Ελλαδογραφία, όπου η αυθαιρεσία υπερπερισσεύει, η αλαζονεία θεωρείται λεβεντιά και οι άναρθρες κραυγές και κατάρες μορφή …διαμαρτυρίας. 
Τι σχέση μπορεί να έχει αυτή η «λογική» με την Εκκλησία; Προφανώς καμία. 
Όμως σε μια Ελλάδα που βγαίνει μπροστά, στον σύγχρονο κόσμο, με το σύνθημα «Χριστός και Ελλάδα», ο Καλαβρύτων και οι όμοιοί του είναι λαϊκά είδωλα. 
Έτσι, η εφημερίδα «στόχος» δίνει το πραγματικό στίγμα της Αμβροσιανής κίνησης: «Τους ξεσκίζει ο Αμβρόσιος» με την προσθήκη «Υπέρ των ασεβεστάτων, αθέων και απίστων Αρχόντων ημών…» στην Θ. Λειτουργία. 
Ή αλλιώς "έμπαινε Γιούτσο!"

Τρίτη 15 Αυγούστου 2017

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: "Γιατί δεν μ’ αρέσει να παριστάνω τον πολύ Έλληνα. Θέλω να είμαι όσο είμαι..."


"...Γιατί η παράδοση έχει αξία μονάχα όταν δεν στηρίζεται στην αναπαράσταση, αλλά στην καθημερινή και δίχως επιτήδευση ζωή μας. Όταν δηλαδή το κληροδότημα χρησιμοποιείται φυσικά, και δίχως την ανάγκη επεξήγησης. Τότε μονάχα οφείλει να υπάρχει. Διαφορετικά, θά ναι καλό να εξαφανιστεί μέσα στον Χρόνο, κι ας έχουμε πιο δεύτερες συνήθειες αποκτήσει. Γιατί η ποιότητα της κληρονομιάς ανήκει στη ζωντανή ύλη που περιέχουμε, κι όχι στο ήθος ή στο ύφος αλλοτινών καιρών. Να λοιπόν γιατί τα γκρεμισμένα δεν πρέπει να τα κλαίμε. Και να γιατί θα πρέπει να επιλέγουμε αυτά που συνυπάρχουνε και ζουν μαζί με μας και τον καιρό μας, κι όχι αυτά που υπήρξαν κάποτε με τους δικούς μας. Και μες από τις άπειρες και διαφορετικές επιλογές, ίσως βρεθεί το αληθινό μας εκμαγείο, που θα προσφέρει στους απόγονους σαφήνεια, μέτρο και περισυλλογή. Κι αυτό είναι χρέος υπέρτατο και προπατορικό.
...Γιατί δεν μ’ αρέσει να παριστάνω τον πολύ Έλληνα. Θέλω να είμαι όσο είμαι. Καιρός είναι η έννοια Έλληνας να δώσει τη θέση της στην έννοια άνθρωπος. Και τότες πιστεύω πως θα συνδεθούμε με μια πιο βαθιά παράδοση που, κατά σύμπτωση, είναι κι αυτή γνησίως ελληνική..."
Τέτοια και άλλα ...αιρετικά Χατζιδακικά περί παραδόσεως, σας παραθέτω στη συνέχεια αγαπητοί συνοδίτες. Και "όσοι λευκοφόροι εννοήτωσαν"...
Για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε...

Δευτέρα 14 Αυγούστου 2017

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΟΥ ΚΛΑΙΕΙ...


Η ΠΑΡΘΕΝΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΟΥ
Την ίδια ώρα οι γείτονες μου, περίεργοι, έκπληκτοι και βιαστικοί, μαζευόντουσαν στην εκκλησιά να δουν το θαύμα που από στόμα σε στόμα είχε μαθευτεί. Η Παναγία κλαίει. Τρέχω κι εγώ, μα από τον κόσμο δεν μπορώ να μπω. Όλοι μιλούν με φόβο και με περιέργεια για το θαύμα. Είναι η μοναδική Παναγία της πολιτείας που κλαίει, κι είναι πολύ για τη μικρή κι ασήμαντη γειτονιά μας. Παρακαλώ για να μ' αφήσουνε να μπω, θέλω να δω, με σπρώχνουν, με πατούν, πονώ, ίσαμε που άρχισα να κλαίω κι εγώ. 
Μα ξαφνικά σαν μ' είδανε να κλαίω, όλοι τους γύρω μου φτιάξανε κύκλο και σιγά σιγά απομακρυνόντουσαν από κοντά μου ταραγμένοι αφήνοντας με μόνη στο κέντρο ενός κύκλου που ολοένα μεγάλωνε, κι εγώ να κλαίω, να κλαίω και να γίνομαι ένα μικρό σημάδι της πολιτείας, ενώ αυτοί να φεύγουν και να χάνονται στους γύρω δρόμους ψελλίζοντας: Η Παναγία που κλαίει.
Μάνος Χατζιδάκις, από "Το χαμόγελο της Τζοκόντας"


Related Posts with Thumbnails