ΕΝΑ ...ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Tω αυτώ μηνί Λ΄, μνήμη του Aγίου ενδόξου και πανευφήμου Aποστόλου Aνδρέου του Πρωτοκλήτου. 

- Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος, στο κήρυγμά του από τον Ι. Ναό του Πολιούχου των Πατρών Αγίου Ανδρέου έπλεξε το εγκώμιο τόσο του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά όσο και στελεχών της κυβέρνησης, για τους οποίους  ανέφερε πως κάνουν μεγάλο αγώνα για να σώσουν την Ελλάδα. Δήλωσε πως έχουν γίνει «ερείπια» από την προσπάθεια που καταβάλλουν και την αγωνία που έχουν για το μέλλον της χώρας.  

Ο Μητροπολίτης τα έβαλε και με όσα μέσα μαζικής ενημέρωσης αμφισβήτησαν το αποτέλεσμα του Eurogroup. 

Ο Άνθιμος είπε επίσης ότι κινδυνεύουμε από τη Θράκη, από το Καστελόριζο, από τους Τούρκους και από τους Σκοπιανούς, αλλά και από τους Τσάμηδες που θέλουνε την Άρτα και την Πρέβεζα και λένε ότι είναι Αλβανικά εδάφη. 

- Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ απέστειλε επιστολή προς τον Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά διά της οποίας τον συγχαίρει για την πρόσφατη αναπτυξιακή συμφωνία μεταξύ της ΤΡΕΝΟΣΕ, της COSCO και της HEWLETT-PACKARD για τη διακίνηση των εμπορευμάτων από το λιμάνι του Πειραιά κι ακόμα ζητά από τον Πρωθυπουργό τις ενέργειες της Κυβερνήσεώς του για μια σειρά από ζητήματα όπως η ανακήρυξη της ΑΟΖ, η εντατικοποίηση των μέτρων για την λαθρομετανάστευση καθώς και το θέμα των Σκοπίων. 

- Ο Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Ανδρέας εξέφρασε με ανακοίνωσή του την ικανοποίησή του για την απόφαση του υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Αβραμόπουλου να ματαιώσει την προγραμματισμένη επίσκεψή του στην Αλβανία, ύστερα από τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού της γειτονικής χώρας Σαλί Μπερίσα περί Μεγάλης Αλβανίας. Είπε ο Σεβασμιώτατος: "Δοκίμασα μεγάλη ικανοποίηση όταν πληροφορήθηκα ότι ο υπουργός Εξωτερικών κ. Δημ. Αβραμόπουλος ματαίωσε το ταξίδι του στην Αλβανία. Ήταν καιρός!  Γιατί μέχρι τώρα η πολιτική των ηπίων τόνων δεν απέδωσε καρπούς και μάλιστα, ως προς το φλέγον πάντοτε θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αδελφών μας της Βορείου Ηπείρου". 

Ταις του Πρωτοκλήτου πρεσβείας Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΚΩΣΤΑ ΝΟΥΣΗ ΣΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Μια απάντηση στον σεβασμιότατο Πειραιώς 

Του θεολόγου - φιλολόγου ΑΠΘ Κώστα Νούση

 «Ἐάν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ…» (Α’ Κορ. ιγ’)• ξεκινώ από την παύλεια πεμπτουσία του χριστιανισμού, όπως εκφράζεται στον υπέροχο ύμνο της αγάπης και την οποία διέγνωσα απούσα, τουλάχιστον, από το κείμενο του σεβασμιοτάτου. Ομολογώ ότι με απογοήτευσαν δύο πράγματα: το άηθες επιθετικό προς την ελαχιστότητά μου επισκοπικό ήθος και η επιχειρηματολογική σαθρότητα και προχειρότητα. Το μόνο ελαφρυντικό που θα του παρείχα είναι μια κάποια πιθανολογούμενη μορφή εγωτικού θιξίματος, επί προσωπικού μάλλον παρά επί εκκλησιαστικού επιπέδου, ως θα ήτο πλέον θεμιτό, αγαστό και δέον, που τον ώθησε σε μια βεβιασμένη και εσπευσμένη, όλως όμως ανεπέρειστη (κατά την προσφιλή του εκ της εμμονικής επαναληπτικότητας στα κείμενά του λέξη τούτη) λογικά και θεολογικά απάντηση. Θα ήθελα να παραπέμψω εκ νέου τον σεβασμιότατο στα ημέτερα γραφόμενα τα αφορώντα στο πρόσωπό του, ώστε να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι πόσο προσεχτικός είμαι στις αναφορές μου προς την προσωπικότητά του, κάτι που δυστυχώς δε συνέβη από τη δική του μεριά αναφορικά με μένα. Και να του αντιστρέψω επιστροφικώς την προκλητική του ερώτηση και ταυτόχρονη έγκληση επί συκοφαντία και εξυβρίσει στην περίπτωση που δεν παραθέσει, από τη δική του τώρα πλευρά, σχετικά αποδεικτικά που θα επαληθεύουν τους καταιγιστικούς του προς εμέ ευτελιστικούς προσδιορισμούς, με τα οποία θα επεστήριζε των χαρακτηρισμών του το αληθές και του σχετικού ισχυρισμού μου το ανακριβές. 

Επίσης, καλό θα ήταν να αναγνώσει το επίπεδο των αμυντόρων του σχολιαστών, οι οποίοι άρχισαν να μιλούν για ‘τάπες’ και με άλλους γηπεδικούς όρους, ώστε να κατανοήσει τον χθαμαλότατο πήχη πλείστων εξ όσων εκπροσωπεί, κάτι στο οποίο δε φαντάζομαι να αρέσκεται και να επικροτεί. Ίσως προς τούτοις σκεφτούν πολλοί ότι ο εγωισμός μου με ωθεί στη συγκεκριμένη απάντηση, αλλά αν διαβάσει κάποιος το εκείνου κείμενο, πολύ φοβούμαι πως δε θα αποφύγει παρόμοιες υποψίες. Καλό θα ήταν να επισημανθεί στο σημείο αυτό πως θα πρέπει να επανεξεταστεί τόσο σε προσωπικό, όσο και σε εκκλησιαστικό επίπεδο, η προκαταληπτική φοβία και η εξ αυτής απαγόρευση κρίσης (απαθούς το κατά δύναμιν, μηδαμώς δε η βωμολοχία) κληρικών από λαϊκούς με τη συνεπίφορη ασυδοσία και παπίζουσα νοοτροπία, που με τις δύο τελευταίες τροφοδοτούν τους ιερωμένους συλλήβδην. Η τεθλασμένη τούτη εκκλησιολογία μας, που ενθυμίζει τους δυστυχείς δυτικούς, τους οποίους υποτίθεται ότι πολεμάμε σαν αιρετικούς – και είναι, σπεύδω να επισημάνω προς αποφυγήν παρεξηγήσεων – φαίνεται περίτρανα στη μικρή αυτή «κόντρα» ενός πτωχού λαϊκού μέλους της Εκκλησίας και τριών επιφανών βαθμοφόρων κληρικών – επισκόπου, αρχιμανδρίτου και πρωτοπρεσβυτέρου. Ευκαιρία, λοιπόν και παρεμπιπτόντως, να σημειώσουμε ότι πρέπει επειγόντως να επανευρεθεί η απολεσθείσα αποφατική εκκλησιολογία του ομοουσίου (π. Ν. Λουδοβίκος) προς πνευματικό όφελος απάντων ad intra και ad extra. 

Γέμον απείρων επιχειρηματολογικών ακροβασιών και θεολογικών μαργαριτών το κείμενο του σεβασμιοτάτου μού χορηγεί τη δυνατότητα πληθώρας σχολίων, τα οποία όμως θα μετέτρεπαν και τη δική μου απάντηση σε μια άγονη αντιπαράθεση, άνευ ουσίας και χριστιανικού ήθους, το οποίο ποσώς δε θα ήθελα, άσχετο αν τελικά δε θα το καταφέρω σε ικανοποιητικό βαθμό. Εξάλλου, αισθάνομαι τον σεβασμιότατο πατέρα μου (αυτό δεν δηλοί άλλωστε και η προσφώνηση ‘πάτερ Σεραφείμ’;) και, ως ορθά το τόνισε και ο ίδιος, δεν τον γνωρίζω κατ’ όψιν, για να ‘χω κάτι προσωπικό κατ’ αυτού. Στα κείμενά μου, όσο και αν ηχήσει παράδοξο στην ακοή πολλών, προσπαθώ να θίξω πράγματα κι όχι πρόσωπα και υπολήψεις, να διορθώσω καταστάσεις (άπαγε της αυθάδους τολμηρότητάς μου) και όχι να καταρρακώσω αδελφούς εν Χριστώ. Αιτούμενος, επομένως, εν παντί και αδιαλείπτως τις ευχές του μητροπολίτου (εννοών τούτο και ουχί ειρωνευόμενος) θα κάνω μια μικρή αποκατάσταση των ουκ ολίγων αστοχημάτων, διαστρεβλώσεων και παρανοήσεων του σχετικού επισκοπικού λόγου, ιστάμενος στα πλέον αξιομνημόνευτα. 

Να διευκρινίσω καταρχήν πως «δεν προσδιορίζομαι» σαν φιλόλογος – θεολόγος, αλλά υπογράφω ως Κ.Ν. και ο φίλος ιστολόγος με τιμά με την προσδιοριστική τούτη υπόμνηση, την οποία εξέλαβα ωσεί προοίμια της κατ’ εμού ανακυκλούμενης στο επισκοπικό κείμενο πολυδιάστατης σκωπτικής απαξίωσης. Το προσπερνώ και διαβάζω ευθύς αμέσως: «ἀναφέρεται ἐπικριτικά καί στήν ἐλαχιστότητά μου καί μάλιστα μέ «ψυχιατρικούς ὅρους» πού καταδεικνύει ὅτι πέραν τῶν γνωστικῶν ἀντικειμένων πού ἐπικαλεῖται ὁ κ. Νούσης πρέπει νά προσθέση καί τήν «ψυχιατρική» του ἰδιότητα καί μάλιστα μέ τήν παγκόσμια πρωτοτυπία νά προβαίνει σέ ψυχιατρική ἀνάλυση συνανθρώπων του, οἱ ὁποῖοι δέν τόν γνωρίζουν οὔτε κατ’ ὄψιν καί μέ τούς ὁποίους δέν ἔχει ἐπιτελέσει οὔτε μία «συνεδρία ψυχιατρικῆς ἀναλύσεως». Η επίκληση της ελαχιστότητας εδώ είναι καθαρά ποιητική και καταχρηστική, διότι δε φαίνεται να συνάδει με το ακολουθούν ύφος του κειμένου. Προσπαθεί σαφώς να με απομειώσει χλευάζοντάς με σαν τσαρλατάνο ψυχίατρο. Φυσικά, αν διαβάσει κάποιος το εν λόγω κείμενό μου θα δει πως μιλάω για εκκλησιολογική «σχιζοφρένεια» σαφέστατα με μεταφορική και όχι κυριολεκτική χρήση του όρου. Το τελευταίο δε σκέλος του επιχειρήματος, αναφορικά με την αδυναμία ψυχογράφησης εξ αποστάσεως ανθρώπων και καταστάσεων λόγω μη επαφής στενότερης μετ’ αυτών, θεωρώ ότι δεν ευσταθεί λογικά και πρακτικά, διότι καταργείται αυτή αύτη η έννοια της ανθρώπινης κρίσης. Το αφήνω κι αυτό ως επουσιώδες, αλλά σταματώ στο επόμενο που είναι – πιθανώς - σοβαρότατο ολίσθημα για έναν φορέα της επισκοπικής χάριτος: «τώρα βέβαια τό πόσης ἀκεραιότητος χριστιανικοῦ ἤθους ἐκδηλώσεις εἶναι οἱ θέσεις τοῦ κ. Νούση παρέλκει κανείς νά τονίση καί τοῦτο διότι ὅπως τουλάχιστον ἡ σύγχρονη ψυχιατρική ἀποφαίνεται ἡ σχιζοφρένεια εἶναι βαρυτάτη ψυχιατρική νόσος διά τήν ὁποίαν δέν εὐθύνεται ἀσφαλῶς ὁ ἀσθενής καί ἑπομένως στό πρόσωπό του δέν ἁρμόζει χριστιανικῶς ἡ κατάκρισις ἀλλά ἡ ἀπόλυτος συμπάθεια καί ἡ ἀπόλυτος συμπαράστασις». Θα ήθελα να απευθύνω στον σεβασμιότατο δυο ερωτήσεις: πρώτον, γιατί δεν είναι χριστιανική εκδήλωση η διατύπωση κρίσεων σε έναν επίσκοπο ή οποιονδήποτε έτερο ιερωμένο; Είναι αυτό, μήπως, μια μορφή φασισμού; Και κάτι ακόμα: επειδή σε πολλά σημεία η ασάφεια των λεγομένων του αρχιερέα – ίσως και δική μου ελλειμματικότητα στην κατανόηση – με εμποδίζει να συλλάβω ορισμένες σημαντικές λεπτομέρειες, θα ήθελα μια ακόμα ουσιαστική διευκρίνιση: ποιος είναι ο ασθενής στον οποίο αναφέρεται; Αν εννοεί εαυτόν με αυτοσαρκασμό για να αποδομήσει την τακτική μου, καλώς. Αν όμως εξυπονοεί τον γράφοντα το παρόν, δε θέλω ούτε καν να το σχολιάσω. Στη συνέχεια με οδήγησε σε ισχυρή έκπληξη η φράση του «εὐλόγως τίθεται τό ἐρώτημα τά πραγματικά περιστατικά πού ἑρμηνεύει μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ κ. Νούσης συνάδουν πρός τήν πραγματικότητα καί τή λογική;», διότι η συνεπόμενη επιχειρηματολογική αστοχία είναι εμφανέστατη. Ενδεικτικά: χαρακτηρίζει ως σαπουνόφουσκες όσα λέω για τους ιερείς της μητρόπολής του, επειδή τάχα δεν παραθέτω γραφόμενά τους, τη στιγμή που είναι αναρτημένα στο διαδίκτυο εις επόπτευση απάντων. Δηλαδή, αν ανέφερα τη φράση «το μήνυμα, το οποίον επέρασεν ο οικουμενιστής Οικουμενικός Πατριάρχης» και την καταιγιστική απόδοση στον τελευταίο του κοσμητικού τούτου επιθέτου (πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος), αυτό θα με καθιστούσε πιο φερέγγυο; Ή μήπως θα ήμην πλέον αξιόπιστος, αν κατέγραφα το απόσπασμα «το παραλήρημα του λιβανωτού των εγκωμίων έφθασε στο αποκορύφωμά του, όταν κάποιοι οικουμενιστικοί κύκλοι της εποχής εκείνης επεχείρησαν, να συντάξουν προσευχή προς αυτόν (ανάλογη με τα τροπάρια, που τολμούν να συντάξουν κάποιοι άφρονες οικουμενιστές της εποχής μας και μάλιστα δυστυχώς και αγιορείτες! απ’ ότι πληροφορούμεθα, προς τον νυν Οικουμενικόν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαίον)» (αρχιμ. Παύλος Δημητρακόπουλος), όπου εμμέσως πλην σαφώς εξισώνει τους δυο «οικουμενιστές» Πατριάρχες καλώντας τον πιστό λαό σε σχίσμα τεχνηέντως; Φυσικά, ούτε ο χώρος ούτε η πρόθεσή μου εδώ είναι να προβώ σε εξονυχιστική ανάλυση των κειμένων των δυο υπ’ εκείνον κληρικών. Αξίζει, ωστόσο, να προσθέσω ότι με «στολίζει» σαν «δικαιοκρίτη» ευθύς αμέσως κατόπιν, επικαλούμενος εν ταυτώ την εκ μέρους μου απουσία ορθοδόξου ήθους! 

Η σε βάρος του δικού μου, ωστόσο, ήθους και φερεγγυότητος επίθεση δεν έχει, πραγματικά, όριο. Με κατηγορεί για «άγνοια» του κανονικού δικαίου και ότι δήθεν συγχέω την εισπήδηση και την παρ’ ενορίαν πράξη. Πρόκειται στο σημείο αυτό και στα αμέσως επόμενα για την κορύφωση του νομικισμού και του σχολαστικισμού, οι οποίοι διατρέχουν σύμπαν το γραπτό του παράγωγο. Η λέξη «εισπήδηση» είναι προνομιακό αμάρτημα, κατ’ αυτόν, μόνο των επισκόπων και το πρόβλημα εστιάζεται στη λέξη και όχι στην ουσία της. Η ελαφρότητα της ερμηνευτικής προσέγγισης των ημετέρων λόγων φαίνεται στο ότι δεν ενοχλείται από τις μυριοστές καινές μορφές εισπήδησης στο εκκλησιαστικό γίγνεσθαι και από τη βαθύτερη δομή τους, αλλά τη σμικρύνει στη «σωματική παρουσία Ἐπισκόπου στήν ἑτέρα δικαιοδοσία». Δε χρειαζόταν να κατεβάσει το Πηδάλιο ο σεβασμιότατος, για να μας το πει αυτό. Η δικανική αυτή λογική φτάνει στο απόγειό της μέσω της «ἐγνωσμένης δικαιϊκῆς ἀρχῆς πού ἐπικαλεῖται καί ὁ θεῖος Παῦλος nulum crimen, nula poena sine lege». Αρκεί, ως φαίνεται, στον ιεράρχη το γράμμα του νόμου και όχι το πνεύμα και η δυσειδής πραγματικότητα για το αξιόποινο μιας πράξης. Κατά τα άλλα μάχεται εμφατικά την πεπτωκυία Δύση… Τούτο, τωόντι, ανήκει στο φαινόμενο της ευρύτερης θεολογικής μας σχιζοείδειας, όπως πολλάκις έχει αναλυθεί και δεν είναι της παρούσης να επεκταθούμε εξηγητικώς επ’ αυτού. 

Το τραγελαφικό, συν τοις άλλοις, είναι ότι με καθυβρίζει διαρκώς και χειμαρρωδώς συκοφαντώντας τον υποφαινόμενο με το γάντι, ενώ με ενάγει απειλητικά για τα ίδια ακριβώς αμαρτήματα, στην περίπτωση που δεν του αναφέρω «μία ἀπό τίς «ἀπανωτές» προσωπικές μας «τρομοκρατικές δηλώσεις» διότι ἄλλως δυστυχῶς δι΄ αὐτόν μέ τούς λόγους του «προσπορίζεται» τόν εὐγενῆ τίτλο τοῦ συκοφάντου καί τοῦ ὑβριστοῦ», τουτέστιν λαγαρότατα με τρομοκρατεί. Δε νομίζω πως χρειάζεται να παραθέσω ‘τρομοκρατικές’ δηλώσεις και αντίστοιχα υπονοούμενά του, διότι το διαδίκτυο βρίθει εκ των κειμένων του που είναι ευκόλως προσβάσιμα στον καθένα. Αρκεί εν προκειμένω, θεωρώ, να μελετήσει κάποιος το υπό εξέτασιν κείμενό του, που είναι καθαρότατα ‘τρομοκρατικό’. Στην εκφοβιστική, άλλωστε, αυτή πρόθεση και ατμόσφαιρα δεν συμβάλλουν φράσεις του τύπου «ἐκτός καί ἄν ὁ Ἐλλογιμώτατος κ. Νούσης «ἀναγορευθῆ» σέ Οἰκουμενική Σύνοδο καί νομοθετήση σχετικῶς» και «ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς» κ. Νούσης»; Εκτός αν έτσι το βλέπω μονάχα εγώ… 

«Καί τέλος γράφοντας ὁ κ. Νούσης: «Πώς γίνεται στον ίδιο χώρο να ευλογείς συνάμα και να καταράσαι το ίδιο πρόσωπο (αυτοπροσώπως ή δι’ εκπροσώπων άσχετο και αδιάφορο) και εν ταυτώ να αυτοδικαιώνεσαι μέσα σε έναν κυκεώνα κατασκευής συνηγορούντων λογισμών (προφανέστατα) πως ενεργείς με αγιοπνευματική διάκριση, τούτο σαφώς δεν εμπίπτει στις εξηγητικές αρμοδιότητες και ικανότητες του παρόντος», φαίνεται διακατεχόμενος ἀπό τήν ἐξωχριστιανική ἀντίληψη τοῦ Βεδισμοῦ, Βραχμανισμοῦ, Βουδισμοῦ περί μετενσαρκώσεως ἐφ’ ὅσον ἐνεργοῦμαι τήν ἴδια στιγμή διά τῶν ἀναφερομένων προσώπων «εὐλογῶν»-«καταρόμενος» τό ἴδιο πρόσωπο». Ίσως δεν έγινα επαρκώς καταληπτός, κάτι που συνάδει, και από τη δική μου θέση, προς τον ανωτέρω συλλογισμό του ιεράρχη. Μιλάω, λοιπόν, για έναν φιλοξενούμενο επίσκοπο στη μητρόπολη του Πειραιά, ο οποίος εγκωμιάζει τον Πατριάρχη με τις ευλογίες του Σεραφείμ (προφανώς έμμεσες) και την ίδια ώρα ο τελευταίος ευκαίρως ακαίρως υποσκάπτει το κύρος του Οικουμενικού. Δεν ήταν τούτο κάτι τόσο δύσκολο στην ερμηνευτική αποκρυπτογράφηση, ώστε να χρήζει της σιβυλλικής δήλωσης περί βουδισμού και βραχμανισμού, η οποία ακυρώνει καταφανέστατα τη σοβαρότητα της τεκμηριωτικής του μεθοδολογίας και του σχετικού της περιεχομένου. 

«Τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς διευκρινήσει ἐάν νομίζει ὅτι ὁ Ἱ. Ἀθανάσιος ἤ ὁ Ἁγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος θά προσέφεραν ποτέ τήν Θάλεια τοῦ Ἀρείου ὡς δῶρο ἤ ἐάν μπορεῖ σήμερα ἕνας Ἐπίσκοπος νά προσφέρει ὡς δῶρο τήν «Σκοπιά» τῆς ἑταιρείας τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ». Η αμέσως προηγούμενη παρατήρησή μας ισχύει και για το προκείμενο, με τον επιπρόσθετο σχολιασμό πως πιθανότατα αναφέρεται στη διαβόητη ιστορία με το Κοράνι και τον Πατριάρχη. Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω γιατί ο σεβασμιότατος απευθύνει σε μένα και στη συγκεκριμένη συνάφεια του λόγου αυτήν την ερώτηση και τι απάντηση θα περίμενε, ταυτό δε και για τη ληστρική σύνοδο της Ιερείας. Έπεα πτερόεντα… 

Με όλα τα παραπάνω ευελπιστώ ότι θα κατέστη προφανές πως δεν αδίκησε τόσο εμένα ο σεβασμιότατος, όσο υπονόμευσε εαυτόν. Προσωπικά με στενοχώρησε εν τη απογοητεύσει μου, διότι δεν περίμενα τέτοιο επίπεδο και τόσο ταπεινό - κατ’ ουσίαν – περιεχόμενο. Το ίδιο το λογύδριό του θα αρκούσε στο να τον εκθέσει περισσότερο από τις δικές μου επεξηγήσεις. «Ἐκτός καί ἄν ὁ ἐλλογιμώτατος κ. Νούσης νομοθετήσει, ὡς Οἰκουμενική σύνοδος». Η κατακλείδα τούτη φράση προσμαρτυρεί του όλου λόγου (εκείνου) το αληθές: ένα κείμενο ανερμήνευτης προοπτικής και δυσδιάκριτης δόμησης και σκόπευσης. Πραγματικά, δεν ξέρω σε ποιον απευθύνεται (απαντητικά, ομολογιακά ή απολογητικά;) ουσιαστικά ο μητροπολίτης. Σε μένα; Στον εαυτό του; Στους επικριτές του ή στους λάτρεις του; Αυτό μόνον εκείνος δύναται να το προσδιορίσει επακριβώς. Εγώ μονάχα περί εμαυτού μπορώ να μιλήσω. Θεωρώ, πάντως, πως η ποιμαντική εκ μέρους του χωράει (καλόπιστες εννοείται) κριτικές αμφισβητήσεις, χωρίς τούτο να εκληφθεί ως παροχή υπαινιγμών ότι ακυρούται συλλήβδην. Εγώ προσωπικά σαν μπούσουλα στα σχετικά γραφόμενά μου έχω κυρίως την εκκλησιολογία σύγχρονων ηγιασμένων μορφών, που έχω κατ’ επανάληψιν και κόρον εκθέσει. Εκείνος; Σεβασμιότατε, ειλικρινά θα ήθελα μιαν απάντηση. 

Ευχαριστώ. 

Κ.Ν 

30/11/2012 

Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου 

Θρονικής εορτής του Οικουμενικού Πατριαρχείου μας 

Υ.Γ. Το χάρισμα της διάκρισης συνιστά διαχρονικά το ποιμαντικό ερμηνευτικό κλειδί της εκκλησιαστικής σωτηρίας του κόσμου, πολλώ δε μάλλον στις πονηρές μέρες της μεταχριστιανικής μας κοινωνίας. Η διολίσθηση στην εκκλησιολογική υποχονδρία είναι ορατή και ευχερέστατη και κατ’ αυτής είθισται να είμαι καταγγελτικός. Θα έλεγα, αναφορικά με τα πνευματικά αυτά προβλήματα και παραφράζοντας ελαφρώς τον Παύλο, νυνί δε μένει ορθοδοξία (ορθοπραξία), παρρησία (ομολογία), αγάπη• μείζων δε τούτων η αγάπη.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΑΠΑΝΤΑ ΕΚ ΝΕΟΥ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΟΔΟΥ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

᾿Ακτὴ Θεμιστοκλέους 190 

185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ 

Τηλ. 210 4514833 

Fax 210 4518476 

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 29ῃ Νοεμβρίου 2012 

Πρός Τόν 

κ. Παναγιώτη Ἀνδριόπουλο 

Διαχειριστή τοῦ Ἰστολογίου 

«Ἰδιωτική Ὁδός» 

Ἀγαπητέ κ. Ἀνδριόπουλε, 

Στό Ἰστολόγιό σας τήν Κυριακή 25/11/2012 ἀναρτήσατε κείμενο τοῦ θεολόγου-φιλολόγου ΑΠΘ ὅπως προσδιορίζεται κ. Κώστα Νούση μέ τίτλο «Ἐκκλησιαστική σχιζοείδεια ἤ σοφιστικές αὐτοδικαιώσεις (ἀλλιῶς: φαινομε-νολογικές προσεγγίσεις τῆς συγκεχυμένης σύγχρονης ἐκκλησιολογίας)» πού ἀναφέρεται ἐπικριτικά καί στήν ἐλαχιστότητά μου καί μάλιστα μέ «ψυχιατρικούς ὅρους» πού καταδεικνύει ὅτι πέραν τῶν γνωστικῶν ἀντικειμένων πού ἐπικαλεῖται ὁ κ. Νούσης πρέπει νά προσθέση καί τήν «ψυχιατρική» του ἰδιότητα καί μάλιστα μέ τήν παγκόσμια πρωτοτυπία νά προβαίνει σέ ψυχιατρική ἀνάλυση συνανθρώπων του, οἱ ὁποῖοι δέν τόν γνωρίζουν οὔτε κατ’ ὄψιν καί μέ τούς ὁποίους δέν ἔχει ἐπιτελέσει οὔτε μία «συνεδρία ψυχιατρικῆς ἀναλύσεως». Τώρα βέβαια τό πόσης ἀκεραιότητος χριστιανικοῦ ἤθους ἐκδηλώσεις εἶναι οἱ θέσεις τοῦ κ. Νούση παρέλκει κανείς νά τονίση καί τοῦτο διότι ὅπως τουλάχιστον ἡ σύγχρονη ψυχιατρική ἀποφαίνεται ἡ σχιζοφρένεια εἶναι βαρυτάτη ψυχιατρική νόσος διά τήν ὁποίαν δέν εὐθύνεται ἀσφαλῶς ὁ ἀσθενής καί ἑπομένως στό πρόσωπό του δέν ἁρμόζει χριστιανικῶς ἡ κατάκρισις ἀλλά ἡ ἀπόλυτος συμπάθεια καί ἡ ἀπόλυτος συμπαράστασις. 

Εὐλόγως τίθεται τό ἐρώτημα τά πραγματικά περιστατικά πού ἑρμηνεύει μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ κ. Νούσης συνάδουν πρός τήν πραγματικότητα καί τή λογική; Γράφει ὁ κ. Νούσης: «Η ευχέρεια με την οποία απαξιούνται ιεράρχες - και δη ο σεπτός θεσμός της Πρωτόθρονης Εκκλησίας – και η ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ αποδόμηση του κύρους των διοικητικών οργάνων της τόσο σε τοπικό όσο και σε οικουμενικό επίπεδο, φτάνει πολύ συχνά στα όρια της χυδαιότητας, της δαιμονικής καθύβρισης και του πεζοδρομιακού ευτελισμού. Η ποικιλότροπη ικανοποίηση των διαφόρων ψυχισμών μέσα από βωμολοχικές εκτονώσεις και ομολογιακές (ψυχαναγκαστικές, αυτοεπιβεβαιούσες και αλλοειδείς) διακηρύξεις πραγματικά δεν έχουν τελειωμό και, το πιο δυσάρεστο, δε φαίνεται να υπάρχει τρόπος ελέγχου και ανάσχεσης αυτής της κατρακύλας, με την οποία σίγουρα κάνει τη δουλειά του και διασκεδάζει ο αρχαίος όφις. Το πράγμα, όμως, λαμβάνει πιο θλιβερές και ανησυχητικές διαστάσεις, όταν επίσκοποι και ιερείς, αντί να θεραπεύουν και να συνθλίβουν αυτά τα καινοφανή αντιεκκλησιαστικά αρρωστήματα και παίγνια, τουναντίον εισέρχονται σε αυτά με τις ίδιες σχεδόν διάτρητες προϋποθέσεις που το διαπράττουν και οι υπόλοιποι, τους οποίους ex officio θα όφειλαν να επαναφέρουν στην ορθοδοξία και ορθοπραξία». Ἀλλά αὐτά πού γράφει εἶναι μεγαλόστομοι πομφόλυγες στήν συγκεκριμένη περίπτωση, διότι δέν ἐπικαλεῖται οὔτε μία φράση τῶν ἐπιδίκων κειμένων τοῦ Ἀρχιμ. Παύλου Δημητρακοπούλου καί τοῦ Πρωτοπρ. Ἀγγέλου Ἀγγελακοπούλου πού νά στοιχειοθετεῖ τίς ἕωλες καί ἀνεπέρειστες κρίσεις του, στηριζόμενος στήν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα τοῦ ἱστολογίου σας καί αὐτό κατά τόν «δικαιοκρίτη» κ. Νούση ἀποτελεῖ ἐκκλησιαστικό ὀρθόδοξο ἦθος. Ἔχει τήν δυνατότητα ὁ κ. Νούσης νά ἀποδομήση θεολογικῶς καί πραγματικῶς τά κείμενα τῶν συγκεκριμένων; Καί ἄν ἔχει γιατί δέν τό πράττει ὥστε νά τεκμηριώσει τό λόγο του; Ἀκολούθως ὁ ἐλλογιμώτατος κ. Νούσης παρ’ ὅλη τήν ἐμβρίθειά του συλλαμβάνεται ἀγνοῶν στοιχειώδεις ἔννοιες τοῦ κανονικοῦ δικαίου. Γράφει: «Το θέμα της έμμεσης κανονικής εισπήδησης σε αλλότριες δικαιοδοσίες μέσω της μοδάτης ιντερνετικής αδολεσχίας των ημερών, εμφανώς εγκαλούμενης εκκλησιαστικά σε νομοκανονικό, πνευματικό και αισθητικό επίπεδο, δε φαίνεται να απασχολεί τον Ιεράρχη, ο οποίος επικαλείται πολλαπλώς τον μετανεωτερικό φιλελευθερισμό, ξεχνώντας προφανώς απανωτές προσωπικές του «τρομοκρατικές» δηλώσεις». Τό κανονικό μας δίκαιο πού διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅρισαν οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί οἱ Τοπικές πού ἐκεῖνες ἐκύρωσαν προβλέπουν τό κανονικό ἀδίκημα τῆς εἰσπηδήσεως πού διαπράττεται μόνο ὑπό Ἐπισκόπων, ὅπως σαφῶς καί ρητῶς τιμωρεῖται στούς ΛΕ΄ Ἀποστολικό Κανόνα, ΙΓ΄ καί ΚΒ΄ τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, Β΄ τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί Η΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ἡ ἀντικειμενική του ὑπόσταση ἀφορᾶ στήν τέλεση ἱεροπραξιῶν καί χειροτονιῶν σέ ἑτέρα κανονική δικαιοδοσία χωρίς τήν κανονική ἄδεια καί συγκατάθεση τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου. Ἑπομένως οἱ Πρεσβύτεροι δέν δύνανται νά διαπράξουν τό ἀδίκημα τῆς εἰσπηδήσεως ἀλλά μόνο τῆς παρ’ Ἐνορίαν πράξεως, ἐκτός καί ἄν ὁ Ἐλλογιμώτατος κ. Νούσης «ἀναγορευθῆ» σέ Οἰκουμενική Σύνοδο καί νομοθετήση σχετικῶς, ἐγνωσμένης τῆς δικαιϊκῆς ἀρχῆς πού ἐπικαλεῖται καί ὁ θεῖος Παῦλος nulum crimen, nula poena sine lege. Τώρα βέβαια τό νά συγχέεται ἡ συγγραφή ἑνός κριτικοῦ κειμένου μέ τό κανονικό ἔγκλημα τῆς εἰσπηδήσεως πού προϋποθέτει σωματική παρουσία Ἐπισκόπου στήν ἑτέρα δικαιοδοσία καί τέλεση ἱεροπραξιῶν καί χειροτονιῶν ἀποδεικνύει περίτρανα ποιός πράγματι τελεῖ ἐν συγχύσει καί ἀδολεσχία. Στό σημεῖο αὐτό μέ ὅλο τόν σεβασμό στόν ἀγαπητό κ. Νούση τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς ἀναφέρει μία ἀπό τίς «ἀπανωτές» προσωπικές μας «τρομοκρατικές δηλώσεις» διότι ἄλλως δυστυχῶς δι΄ αὐτόν μέ τούς λόγους του «προσπορίζεται» τόν εὐγενῆ τίτλο τοῦ συκοφάντου καί τοῦ ὑβριστοῦ. Ἀμφισβητεῖ ὁ «ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς» κ. Νούσης τήν ἐν Χριστῷ θεόσδοτη ἐλευθερία τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητροπόλεως, πού ὀφείλομε ὡς μέλη τοῦ σωματός Του νά τηροῦμε ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ καί τήν μέση καί βασιλική ὁδό τῆς διακρίσεως πού πειρώμεθα ἀναξίως νά τηρήσωμε βαλλόμενοι ἐν ταὐτῷ ἀπό τούς ἐκπροσωποῦντας τά δύο ἄκρα τῆς πλάνης, τόν συγκρητιστικό οἰκουμενισμό καί τόν ἀνεπίγνωστο ζηλωτισμό (ἰδ. τεῦχος 13-14 Μάρτιος-Σεπτέμβριος 2012 φιλορθοδόξου ἑνώσεως ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ) καί τέλος γράφοντας ὁ κ. Νούσης: «Πώς γίνεται στον ίδιο χώρο να ευλογείς συνάμα και να καταράσαι το ίδιο πρόσωπο (αυτοπροσώπως ή δι’ εκπροσώπων άσχετο και αδιάφορο) και εν ταυτώ να αυτοδικαιώνεσαι μέσα σε έναν κυκεώνα κατασκευής συνηγορούντων λογισμών (προφανέστατα) πως ενεργείς με αγιοπνευματική διάκριση, τούτο σαφώς δεν εμπίπτει στις εξηγητικές αρμοδιότητες και ικανότητες του παρόντος», φαίνεται διακατεχόμενος ἀπό τήν ἐξωχριστιανική ἀντίληψη τοῦ Βεδισμοῦ, Βραχμανισμοῦ, Βουδισμοῦ περί μετενσαρκώσεως ἐφ’ ὅσον ἐνεργοῦμαι τήν ἴδια στιγμή διά τῶν ἀναφερομένων προσώπων «εὐλογῶν»-«καταρόμενος» τό ἴδιο πρόσωπο. 

Ὅσον δέ ἀφορᾶ στήν ὀρθή ἐπισήμανση τῶν λόγων τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «τίποτα δεν παροξύνει τον Θεό περισσότερο όσο η διαίρεση της Εκκλησίας. Ούτε υπάρχει χειρότερο από τις φιλονικίες και τις μάχες εντός της Εκκλησίας που την διασπούν, όπως διασπούν και τον άρραφο χιτώνα του Χριστού, τον οποίο ούτε οι ληστές δεν τόλμησαν να κομματιάσουν. Την αμαρτία της διαίρεσης ούτε το αίμα του μαρτυρίου δεν μπορεί να εξαλείψει» (PG 62,85)», τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς διευκρινήσει ἐάν νομίζει ὅτι ὁ Ἱ. Ἀθανάσιος ἤ ὁ Ἁγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος θά προσέφεραν ποτέ τήν Θάλεια τοῦ Ἀρείου ὡς δῶρο ἤ ἐάν μπορεῖ σήμερα ἕνας Ἐπίσκοπος νά προσφέρει ὡς δῶρο τήν «Σκοπιά» τῆς ἑταιρείας τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ γιατί καί ἡ Θἀλεια καί τό Κοράνιο τῆς ψευδοθρησκείας τοῦ Ἰσλάμ καί ἡ Σκοπιά τῶν ψευδομαρτύρων τόν Τριαδικό Θεό ἀρνοῦνται καί τή θεότητα τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου ἐπειδή κοινός ὑποβολεύς εἶναι ὁ ἀρχαῖος καί ἀχρεῖος πτερνιστής πού μισεῖ θανάσιμα τήν σωτηριώδη ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ-Λόγου. Ὡσαύτως θά τόν παρακαλοῦσαμε νά μᾶς πεῖ ἐάν ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός θά ἐσκέπτετο ποτέ νά συμμετάσχει σέ ἑορταστική ἐκδήλωση γιά τήν ληστρική σύνοδο τῆς Ἱερείας. Ἑπομένως ἡ ἐπίκρισις τέτοιων θεμάτων δέν ἐμπίπτουν στίς προβλέψεις τοῦ ΝΕ΄ κανόνος τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων, ὥστε νά ἐνοχοποιοῦμαι γιά τήν μή ἐφαρμογή τῶν κανονικῶς προβλεπομένων ἐκτός καί ἄν ὁ ἐλλογιμώτατος κ. Νούσης νομοθετήσει, ὡς Οἰκουμενική σύνοδος, διαφορετικῶς. 

Μετ’ εὐχῶν 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ 

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΣΕ ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ

Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, συνοδευόμενος από τον Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Συμεωνίδη, επισκέφθηκε χθες, Τετάρτη 28.11.2012, το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης με την ευκαιρία της Έκθεσης Ζωγραφικής "Η αλήθεια που δεν υπάρχει" του ποιητή και ζωγράφου Γιώργου Κακουλίδη. 

Αφού ξεναγήθηκε στην Έκθεση στον 1ο όροφο του ΙΜΚ, επισκέφθηκε την Έκθεση της Άννας Φιλίνη στον 2ο όροφο όπως και το θέατρο του ΙΜΚ. Στη συνέχεια ζήτησε μία πληρέστερη ενημέρωση για το Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης και τις δραστηριότητες του.

Στη συζήτηση που ακολούθησε με την Αντιπρόεδρο και Γενική Διευθύντρια του ΙΜΚ κ. Ξένια Καλδάρα και τον Υπεύθυνο Συντονισμού Δράσεων κ. Θοδωρή Αγγελόπουλο, παρουσία του Γ. Κακουλίδη και της Λ. Τσεκούρα, ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος αναφέρθηκε στα προβλήματα της εποχής μας και στην προσφορά του Μιχάλη Κακογιάννη στην κοινωνία με τη δημιουργία του ΙΜΚ το οποίο θεώρησε ένα πολύ μεγάλο κατόρθωμα και παρατήρησε: "Εγώ δεν είχα άμεση επαφή με τον Μιχάλη Κακογιάννη, παρά το γεγονός ότι παρακολουθούσα πάντα τις ταινίες, το έργο του. Είναι ένα προικισμένο Ίδρυμα, το Ίδρυμα που έφτιαξε. Βλέπω μια μεγάλη δραστηριότητα εδώ, πολλούς νέους και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Κάνουμε κριτική αλλά όταν μπαίνεις στο στίβο τότε ακριβώς βλέπεις τη πραγματικότητα. Εμείς τη ζούμε συνέχεια διότι ο λαός μας βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη. Ευχαριστώ πολύ. Θα ξαναπεράσω... Σας ευχαριστώ πολύ για όλα. Είναι πάρα πολύ ωραία εδώ. Φιλοδοξούμε και εμείς να κάνουμε ένα Κέντρο Παιδείας και Πολιτισμού."

Πριν την αποχώρησή του, περιστοιχιζόμενος από καλλιτέχνες και θεατές που έτυχε να βρίσκονται στο χώρο και έσπευσαν με αγάπη και σεβασμό να τον χαιρετίσουν, ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σημείωσε στο βιβλίο επισκεπτών του Ιδρύματος: "Παντού κάθε καλοπροαίρετος συναντά θαύματα. Ένα τέτοιο υπάρχει στην οδό Πειραιώς 206" .

ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΚΑΙ ΕΛΚΥΣΤΙΚΗ Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΤΗΣ Ε.Ρ.Τ. ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Χθες βράδι, στην αίθουσα “Δημήτρης Μητρόπουλος” του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών η μικτή Χορωδία της ΕΡΤ υπό τη διεύθυνση του Δημήτρη Μπουζάνη παρουσίασε πρώτες εκτελέσεις στην Ελλάδα έργων Ελλήνων και ξένων συνθετών του 20ου αιώνα, σε μια συναυλία με τον γενικό τίτλο “στη σκιά των ήχων”. 

Το ρεπερτόριο ήταν όντως ιδιαίτερο και ελκυστικό, με θρησκευτική χροιά στο μεγαλύτερο μέρος του. Η συναυλία ξεκίνησε με το Agnus Dei του Βαγγέλη Πετσάλη (γενν. 1965), μια σύνθεση σε λατινικό κείμενο και συνεχίστηκε με το εμπνευσμένο από τη ρωσική ορθόδοξη εκκλησιαστική μουσική παράδοση Svyati του άγγλου, φιλέλληνα συνθέτη John Tavener (γενν. 1944), με σολίστ τον Κωνσταντίνο Σφέτσα στο βιολοντσέλο, ο οποίος έπαιξε – όπως απαιτεί το έργο - αντίκρυ στη χορωδία, δηλ. στην άλλη πλευρά της αίθουσας. 

Ακολούθησε η Λειτουργία Νο 3 του Φίλιππου Τσαλαχούρη (γενν. 1969), με σολίστ τους: Φανή Αντωνέλλου (soprano), Γιάννη Καραμπέτσο (τρομπέτα), Κωνσταντίνο Σφέτσα (βιολοντσέλο), Ζαφειρία Βασιλείου (όργανο). Πρόκειται για ένα έργο που έχει παιχτεί τρεις φορές, νομίζω, στην Ουγγαρία και χτες παίχτηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα.  

Στο δεύτερο μέρος της χθεσινής συναυλίας της – που δεν είχε βέβαια διάλειμμα, ίσως λόγω και της απευθείας μετάδοσης από το Γ' Πρόγραμμα – η χορωδία της ΕΡΤ ερμήνευσε το έργο To the unknown God (Τω αγνώστω Θεώ) του Gustav Holst 91874-1934), με κείμενο από τις ινδικές Βέδες (σολίστ στο πιάνο ο Θάνος Μαργέτης), το Romancero Gitano (από την ομώνυμη συλλογή του Λόρκα) του ιταλού συνθέτη Mario Castelnuovo Tedesco (1895-1968), με την Κορίνα Βουγιούκα στην κιθάρα και το Lulling the sun του Γεωργιανού συνθέτη Giya Kancheli (γενν. 1935), με τον Δημήτρη Δεσύλλα στα κρουστά. 

Η χορωδία, ο μαέστρος Δ. Μπουζάνης και οι σολίστ καταχειροκροτήθηκαν από το κοινό στο τέλος της συναυλίας, και δικαίως, αφού ήταν όντως μια ασυνήθιστη συναυλία για τον χώρο της χορωδιακής μουσικής. Πρωτότυπη, μοντέρνα, ελκυστική. 

Π.Α.Α.

ΑΤΤΙΚΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ - Όταν έρχονται τα σύννεφα...

Αττικός ουρανός πριν λίγο.

Φιλοτεχνεί περίτεχνα...

Όταν έρχονται τα σύννεφα κι ο Λυκαβηττός στη γραμμή των οριζόντων θαρρείς θα απογειωθεί...

ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Του θεολόγου - φιλολόγου Α.Π.Θ. Κώστα Νούση 

Ζούμε την ακριβώς αντίστροφη νοοτροπία των αγίων Πατέρων, οι οποίοι αγωνίζονταν για τα πράγματα και όχι για τα νοήματα, για το πνεύμα και όχι για το γράμμα, για τη ζωή και όχι για τις λέξεις. Επίσης, οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας αγωνίζονταν με κάθε τρόπο να θεραπεύσουν και όχι να προγκίσουν από τον χώρο της σωτηρίας, να ελκύσουν και όχι να απωθήσουν, να συγκρατήσουν στο Σώμα του Χριστού και όχι να εκτοπίσουν. Αντ’ αυτών των ευγενών και εκλεπτυσμένων προαιρέσεων και προσωπικοτήτων έχουμε πλέον το ‘μεταπατερικό’ φαινόμενο των χωροφυλάκων και τελωνειακών της Ορθοδοξίας, με το πνεύμα της δικανικής αυστηρότητας και τις ιεροεξεταστικές διαθέσεις και πρακτικές. 

Το διαδίκτυο κατακλύζεται καθημερινά από θεολόγους και θεολογούντες - υποκλέπτοντες μάλλον το δικαίωμα της χρήσης του όρου και οικειοποιούμενους αθέσμως, ακόμψως και κακοτρόπως πολλάκις το περιεχόμενό του – οι οποίοι επιδίδονται σε έναν τιτάνιο αγώνα αποκάθαρσης της νοθευόμενης κατ’ αυτούς ορθοδοξίας από το γένος των οικουμενιστών, φιλοπαπικών και λοιπών ‘παραχαρακτών’ της πίστης. Με όλους αυτούς εξυφαίνεται μια ανατρεπτική, αποδομητική και αντεστραμμένη εικόνα της εκκλησιαστικής τάξης, όπου λαϊκοί ελέγχουν κληρικούς, το ποίμνιο εξισώνεται και υπερβαίνει την Ιεραρχία, ειδικά τους Επισκόπους, τους οποίους ‘για πλάκα’ σχεδόν εξυβρίζει, απαξιοί και αποκαθηλώνει παντί τρόπω, από τον πιο ύπουλο και τεχνήεντα έως τον πιο απροκάλυπτο, βάναυσο και χυδαίο. Στημένοι στη γωνία, καραδοκούντες να υφαρπάξουν ένα νεύμα, κάποιον λόγο, μια κίνηση που θα την περάσουν από την ψυχοπαθολογική τους κρησάρα ως εφάμαρτη και προδοτική. Δεν τολμάς, μάλλον δεν προλαβαίνεις να αρθρώσεις μια κουβέντα και αμέσως αθυμείς κάτω από το βεβαρημένο κλίμα της πιθανής σου στοχοποίησης. Ούτε κουβέντα δε να γίνεται για τη νηφάλια εκφορά θεολογικού, έστω επιστημονικού σχετικού λόγου• το ενδεχόμενο να καταταγείς, μάλλον να βαπτισθείς οικουμενιστής, αιρετιστής, παπίζων, βαρλααμιστής, βαπτισματικός, φραγκολατίνος, εκδυτικισθείς, κουλτουριάρης ή απλά υδαρής περί τα πνευματικά είναι περισσότερο από δεδομένο. Το ευχάριστο είναι – βάζοντας και δω καλό λογισμό κατά τον γερο Παΐσιο - ότι εισήγαγαν θρησκευτικούς νεολογισμούς εμπλουτίζοντες το σχετικό λεξιλόγιο, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για άστοχα ή παντελώς κενά και ανυπόστατα λεκτικά σημαίνοντα. 

Δε θα καταπιανόμουν και πάλι με τον πολιό ‘ομολογητή’ και ‘πρύτανη’ των εν Ελλάδι θεολόγων Ν. Σωτηρόπουλο, αν δεν αποτελούσε ενδεικτική περίπτωση και περιεκτικό φαινόμενο των εκκλησιο – θεολογικών τεκταινομένων της εποχής. Η συχνή τώρα τελευταία εμφάνισή του στον χώρο του διαδικτύου αποδείχνει για πολλοστή φορά πως του νεοφανούς φονταμενταλιστικού και νεοζηλωτικού θεολογίζοντος συρμού η ομώνυμη πειρατική θεολογούσα γενιά ξέρει μόνο να βρίζει και να καταδικάζει και όχι να απαντάει στα δικά της ατοπήματα ή τουλάχιστο να ακούει την όποια ετερότητα, ακόμα και αυτήν που εκφέρεται από ομόδοξα χείλη• θέλει μόνο να ενήδεται με τους εκβιασμένους επαίνους μιας κάστας ομοφρονούντων και όχι να ανακρίνεται κάτω από το φως της αλήθειας και της νηφαλιότητας• να μονολογεί σε εκδόσεις φιρμανίων αφορισμού αιρετιζόντων και να δρέπει επαίνους και δάφνες εσωτερικής κατανάλωσης παρά να ανακιρνάται στον αγώνα της Ορθοδοξίας για διάλογο με τη σύγχρονη μετανεωτερικότητα. Κρυμμένοι όπισθεν ψευδασφαλίσεων που παρέχει το γράμμα του νόμου και εμμονών σε τύπους και εν πολλοίς αυθαίρετων ερμηνειών της εκκλησιαστικής ιστορίας και παράδοσης, βάλλουν ανελέητοι κατά των ταγών της Ορθοδοξίας, καθαιρούντες, μηνύοντες, ευτελίζοντες και διυλίζοντες προθέσεις και ενέργειες με μια άκρως ψυχρόαιμη λογική και διάθεση, εξοβελίζοντας κάθε ίχνος διάκρισης και αγαπητικής διάθεσης. Κρατάνε την κόλαση στο χέρι και την ανεμίζουν απειλητικά πάνω από τα κεφάλια σχεδόν όλων εκείνων που τους ‘κάθονται στραβά’ από άποψη δογματικής ακρίβειας, την οποία μετέτρεψαν σε ποινικό κώδικα και εαυτούς όργανα της τάξης μιας ιδιοσύστατης εκτελεστικής εξουσίας, στην οποία προΐστανται οι λίγοι και εκλεκτοί, οι καθαροί, κάτι που εξωτερικεύουν ενίοτε ανερυθρίαστα, ως πρόσφατα ο πολιός: «διωγμοὶ καὶ περιπέτειες γιὰ τὴν Πίστι εἶνε προνόμια τῶν ὀλίγων καὶ ἐκλεκτῶν» φαντασιωνόμενος τη σχετική ευλογία περί εαυτού και λάθρα εν εαυτώ οιόμενος διακρίσεις υπεροχής, ως πλανώνται σχετικώς πλείστοι όσοι περί αυτόν. 

Επιδιδόμενος στο εξαρτησιογόνο χόμπι του να επιθεωρεί και ελέγχει ορθοδόξους Επισκόπους με προεξάρχοντα στην εμμονική του αντιπάθεια τον Οικουμενικό, φαίνεται πως δε διακρίνει ούτε τους και υπό των συντηρητικών αναγνωρισθέντες ως ‘παραδοσιακότερους’ και ‘ευλαβέστερους’, όπως τον Ναυπάκτου, ο οποίος τα ‘άκουσε’ κανονικότατα σαν σχεδόν αιρετίζων. Πλειστάκις από τον χώρο αυτό παρατηρήσαμε την αρρωστημένη αυτή τακτική και νοοτροπία του πολιού έναντι και άλλων Επισκόπων (βλέπε τον Αλεξανδρούπολης και τον Σιατίστης). Φέρων (δοκησισόφως) ο ίδιος την αποκλειστικότητα της ορθόδοξης ακρίβειας και ομολογιακής ακεραιότητας, μέσα από την πάγια θλιβερή του αυτή πρακτική προσπαθεί να περικρατήσει από την όποια πιθανή απώλεια ή αμφισβήτηση το κεκτημένο του ομολογιακού του οφικίου. Σχιζοφρενικός θεολογικά προσφωνεί στο ίδιο κείμενο άλλοτε με τον κανονικό τους τίτλο και άλλοτε εντός εισαγωγικών τους Επισκόπους, αποκαλύπτοντας μέσα στην ειρωνεία του τη συγκεχυμένη εκκλησιολογική του συνείδηση. Χωρίζει τους μητροπολίτες σε ευσεβείς και – λογικῇ ἀκολουθίᾳ - ασεβείς, αγωνιστές και προδότες, και κλιμακωτά υποβιβάζει τον Παναγιότατο από Πατριάρχη σε απλό λαϊκό (δια της κλητικής προσφώνησης κ. Βαρθολομαίε). Στη συνέχεια ευφαντάστως εγκαλεί τον Οικουμενικό για ανεπίσημη ένωση με τους ρωμαιοκαθολικούς και προχωρά απροκάλυπτα σε κάλεσμα για αποτείχιση, δηλαδή απόσχιση από την Εκκλησία και πρόκληση νέου ‘παλαιοημερολογιτισμού’ εν Ελλάδι: «θὰ ἐξεγερθοῦν, θὰ σᾶς καταγγείλουν ὡς αἱρετικούς, θὰ σᾶς ἀποκηρύξουν, καὶ θὰ διακηρύξουν, ὅτι αὐτοί, οἱ πιστοί, αὐτοὶ εἶνε ἡ Ἐκκλησία. Oἱ δὲ πιστοὶ Ἀρχιερεῖς θὰ χειροτονήσουν νέους Ἀρχιερεῖς, πιστούς, ἀδιαβλήτους, ἐκλεκτούς, καὶ θὰ δημιουργηθῇ νέα Ἱεραρχία, Ὀρθόδοξη, ἀνταποκρινομένη στὶς κρισιμώτατες περιστάσεις τῶν χαλεπῶν καιρῶν μας. Oἱ καλοὶ Ἀρχιερεῖς ἂς σκέπτωνται ἀπὸ τώρα πῶς θὰ μεθοδεύσουν τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς Πίστεως». Για να μην είμεθα μόνον απορριπτικοί, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι κλείνει με προτροπή στον Βαρθολομαίο (τον ξανακάνει ευτυχώς Πατριάρχη!) για μετάνοια με παράλληλη υπόμνηση της ταυτόχρονης χαράς του εκκλησιαστικού πληρώματος. Συνυπολογίζοντας, βέβαια, τα προλαληθέντα, αφεύκτως θυμόμαστε και πάλι την παροιμία «να σε κάψω Γιάννη μ’, να σ’ αλείψω λάδι». 

Μετ’ ου πολύ περιέλαβε παραδόξως και τον άγιο Ναυπάκτου. Ενοχλήθηκε με τη φιλική υποδοχή του Πατριάρχη από τον τελευταίο, διότι το συνδέει με ανακολουθία λόγων και έργων, που εδώ ταυτίζεται με έμμεση προδοσία της πίστεως, εφόσον εν τοις πράγμασι – κατ’ αυτόν – δεχόμενος έναν ‘αιρετικό’ στην επαρχία σου, εν ταυτώ αποδέχεσαι τα πιστεύω του! Στη φράση «ἂς ἐπιτραπῇ νὰ κάνωμε δύο μόνο παρατηρήσεις. Λέγουμε «δύο μόνο», διότι δυνάμεθα νά κάνωμε περισσότερες, ἀλλ’ ἀρκούμεθα σὲ δύο» κάθε εχέφρων αναγνώστης βλέπει την ύπουλη υπονομευτική εξυπονόηση για πολλά λάθη – αιρέσεις στον Ναυπάκτου. Το προσπερνάμε ως ανάξιο σχολίων και βλέπουμε ευθύς αμέσως να βάλλεται ο Ιερόθεος για δογματικές ανακρίβειες, κολοσσιαίες (sic). Ας δούμε ενδεικτικά τη δεύτερη. Λέει επί λέξει: «γράφει ἐπίσης ὁ λόγιος Mητροπολίτης: «Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δίνεται μεγάλη σημασία στὴν θέωση, ποὺ συνίσταται στὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ διὰ τῆς ὁράσεως τοῦ ἀκτίστου Φωτός». Kατ’ αὐτὴ τὴ διατύπωσι ἡ κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ καὶ θέωσι ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν ὅρασι τοῦ ἀκτίστου φωτός. Mὲ τὸ νὰ ἰδῇ κανεὶς τὸ ἄκτιστο φῶς ὀφθαλμοφανῶς. Ἀλλὰ τοῦτο εἶνε ἄλλο κολοσσιαῖο λάθος». Το προσφιλές του άθλημα να διαστρέφει τα λεγόμενα του αντιδίκου είναι εκπληκτικό στη συχνότητα και στην ποιότητά του. Εννοείται πως ο Ιερόθεος εν προκειμένω δεν αναφέρει πως θεώνεσαι μόνον με τη θέα του φωτός, αλλά ότι δίνεται μεγάλη σημασία στο γεγονός. Μεταξύ των δύο διατυπώσεων μέγα χάσμα εστί. Άλλωστε, είναι αδύνατο να κρίνουμε τις απόψεις του Ναυπάκτου επί του θέματος μέσα από την παράθεση μιας μόνο φρασούλας. Αυτό θα ανήκε άνετα στον χώρο της επιχειρηματολογικής αγυρτείας. Συνεχίζει: «καὶ ἐπειδὴ ὁ Ἅγιος Nαυπάκτου κατὰ κόρον ὁμιλεῖ ὡς συγγραφεὺς καὶ ἱεροκήρυξ γιὰ τὸ ἄκτιστο φῶς, ἐρωτοῦμε: Aὐτὸς εἶδε ποτὲ τὸ ἄκτιστο φῶς ὀφθαλμοφανῶς;… Nὰ προσέχῃ πολὺ ὁ λόγιος Mητροπολίτης Nαυπάκτου κ. Ἱερόθεος τί λέγει καὶ τί γράφει». Η αυθάδεια της ερώτησης και της διάδοχης επίπληξης προς τον Μητροπολίτη τωόντι ξεπερνά πολλά όρια, δείχνοντας παράλληλα προς την πάλαι ποτέ ευσεβιστική αντιησυχαστική νοοτροπία και πολεμική των οργανώσεων. 

Ο πολιός αποτελεί τρανό δείγμα αυτής της κάκιστης συνήθειας της πολυσυλλεκτικής νεοομολογητικής ομάδας, που άρχισε να σεκτοποιείται με τη συνδρομή μοναχών και κληρικών όλων των βαθμών της ιερωσύνης. Ο θεολογικός λόγος, όταν διελέγχει και επιτιμά, το ποιεί εν αγάπη και διακρίσει. Σε αντίθετη περίπτωση, συνήθως, έχουμε πρόβλημα. Και στην ευκταία σκόπευσή του, αλλά προπαντός στην ουσία του και στην κατάσταση του υποστασιάζοντος αυτόν. Η έκκληση για μετάνοια επιστρέφεται όχι μόνο στον γράφοντα τα πιο πάνω, μα και σε όποιον αποφασίσει να μεταπηδήσει οικειοθελώς από το πνεύμα και τη θέση της μαθητείας και της ταπείνωσης σε εκείνην του διδάχου και της (κατα)κρίσεως. 

Κ.Ν. 

28/11/2012

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: "ΝΥΧΤΟΠΕΡΠΑΤΗΜΑΤΑ" - ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ...ΓΑΤΙΣΙΟ ΧΑΡΑΚΤΙΚΟ

ΝΥΧΤΟΠΕΡΠΑΤΗΜΑΤΑ 

(Προσπάθεια ἑρμηνευτικὴ) 

ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου 

 " Μὴ νυχτοπαρωρεῖτε..! 

" Τί ἐκπλήξεις ἔχει ἡ ζωή μας! Πρὸ ἡμερῶν ἡ διαπρεπὴς καλλιτέχνις καὶ φίλη Ρένα Ἀνούση–Ἠλία μοὔστειλε ἀπὸ τὴν Ἀθήνα ἕνα νέο της ἐντυπωσιακὸ χαρακτικό, τὰ "Νυχτοπερπατήματα", μὲ πρωταγωνιστὴ μιὰ γάτα ποὺ μ’ ἔβαλε σὲ στοχασμούς. Θυμήθηκα ἀμέσως τὴ μαύρη θεὰ τῆς μαγείας Bastet τῆς Αἰγύπτου καὶ τὸ βιβλίο τοῦ Μ. Μαυρίδη, "Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔβγαινε τὶς νύχτες" (1982). 

Ἡ Ρένα ἦταν μιὰ ὄμορφη, ἰδίως στὰ νειάτα της κυρία, ποὺ σκορπίζει γοητεία σ’ ὅσους βρίσκονται κοντά της. Ἔχει μία περισσὴ ἀνθρώπινη ζεστασιά, πνευματικότητα, εὐλυγισία καὶ καλλιτεχνικὴ ἀρτιότητα, ποὺ τεκμηριώνεται στὸ πλούσιο εἰκονογραφικὰ καὶ ρυθμολογικὰ ρεπερτόριό της, τὸ ὁποῖο πάντα στηρίζεται στὴ γῆ, χωρὶς ὅμως νὰ μὴν ἀποπνέει καὶ μιὰ "κοσμολογίζουσα θρησκευτικότητα". Εἶναι μία "χειρονακτικὴ" οἰκοδέσποινα ποὺ δαμάζει μὲ μαεστρία δύσκολες τεχνικὲς ὅπως τὴ χαρακτική, τὴν ἀκουαρέλα, τὸ παστὲλ, κ.ἄ., δημιουργώντας ἕνα "μνημειακὸ" ἔργο μὲ ἔντονη ἑλληνικότητα. Συγχρόνως ὅμως εἶναι καὶ μιὰ ἐξαίρετη παιδαγωγός, ἡ ὁποία διέπρεψε στὴν Εὐαγγελικὴ Σχολὴ τῆς Ν. Σμύρνης, ἔκαμε πολλὲς ἐκθέσεις, τιμήθηκε μὲ σημαντικὲς κριτικές, πῆρε ποικίλες διακρίσεις, ἔδωσε διαλέξεις, ἔγραψε βιβλία καὶ μελέτες καὶ εἶναι "αἰώνιο" μέλος τοῦ ΕΕΤΕ. 

Καὶ τώρα στὴ γάτα: 

Τὸ χαρακτικὸ παριστᾶ ἕνα καλοθρεμμένο μαῦρο γάτο ποὺ "περιφέρεται ἀπὸ κεραμίδι σὲ κεραμίδι, βεράντα ἢ ταράτσα κάθε βράδυ". Σὰν νὰ σέρνει, βέβαια προσεκτικά, βαρὺ "λαϊκὸ χορὸ" πάνω στὸ κάγκελο. Εἰκονίζεται profil καὶ ἔχει σηκωνένη τὴν οὐρά του. Ἀπὸ χαρά; Στὸ βάθος ὁ τοίχος εἶναι γεμάτος ἀπὸ ἕνα δικτυωτὸ μικρῶν τετραγωνιδίων. Πρὸς τὰ ἀριστερὰ ὑπάρχει ἕνα δίφυλλο παράθυρο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο φαίνεται τὸ σκοτάδι τῆς νύχτας ποὺ διανθίζει σμῆνος σὰν τ’ ἀστέρια, λευκῶν πετούμενων, ἐνῶ πρὸς τὰ πάνω προβάλλει κοκκινωπὸ ὁλόγιωμο φεγγάρι μὲ μὼβ κηλίδες. Δυὸ εἶναι τὰ βασικὰ χρώματα, ὑπαγορευόμενα καὶ ἀπὸ τὴν τεχνική: Τὸ μαῦρο καὶ τὸ λευκό. Τὸ λευκὸ μάλιστα σχηματίζει μιὰ παχειὰ ταινία ποὺ περιβάλλει τὸ γάτο καὶ κυριαρχεῖ ὡς χρῶμα ἀπὸ πίσω του. Λευκὲς εἶναι ἐπίσης καὶ οἱ γεωμετρικὲς σιδεριὲς τῆς ταράτσας, οἱ ὁποῖες σχηματίζουν διάφορα τετράγωνα ἢ ὀρθογώνια. Ὁ γάτος κινεῖται ἀπὸ τὰ δεξιὰ πρὸς τὰ ἀριστερά, καὶ μπρὸς στὴ μούρη του ἐμφανίζεται μὲ ἁδρὲς γραμμὲς τμηματικὰ ἡ στέγη ἑνὸς γειτονικοῦ σπιτιοῦ, ἄρα ἡ ταράτσα εἶναι ἀρκετὰ ψηλά. Τὰ δυό του ὀπίσθια πόδια στηρίζονται στὴ λάμα τῆς σιδεριᾶς, ἐνῶ ἀπὸ κάτω χαίνει κενό, ἀκίνδυνο γιὰ τὸν ἑπτάψυχο τιγροειδῆ. 

Τί γυρεύει ὅμως ὁ γάτος τὴ νύχτα, "ποὺ περπατάει στὶς σκιὲς μὲ μεγάλη αὐτοπεποίθηση". Μήπως πεινάει; Ἔσφιξε ἡ καρδιά του καὶ τὸ σκαπούλαρε ἀπὸ κάποιο σπίτι γιὰ νὰ ἀεριστεῖ, ἀφοῦ βαρέθηκε τὰ τυπικὰ χάδια καὶ γλυκόλογα τῆς κυρᾶς του; Τὸν κακομοίρη, μουγγὸς αὐτὸς καὶ πῶς νὰ ἀπαντήσει, ἢ τοῦ ἀνέβηκε ἡ τεστοστερόνη ἀπὸ τὴν καλοπέραση; Καὶ γιατί εἶναι μαῦρος; Σημάδι ἀσφαλῶς κακό, ποὺ συνδέεται μὲ τὴ μαγεία. Καὶ γιατί φωτίζει τὸ φεγγάρι τὸ πλάσμα ἐτοῦτο τῆς μαύρης νύχτας μὲ τὸ μοῦτρο ποὺ προκαλεῖ φόβο; Στὴ Νορμανδία ὑπῆρχε ἡ δοξασία, πῶς ἂν κάποιος διασταυρώσει τὴν πορεία του μὲ αὐτὴν τῆς γάτας στὸ φῶς τοῦ φεγγαριοῦ, ἦταν πολὺ πιθανὸ νὰ πεθάνει ἀπὸ ἐπιδημία. Ἔτσι ἡ σύνθεση ἀπὸ τὴν σύζευξη αὐτὴ πλανητικοῦ καὶ ζωϊκοῦ κοσμικοῦ στοιχείου, προσλαμβάνει ἕνα χθόνιο, μυστηριώδη καὶ αὐτὸ τοῦτο "δαιμονικὸ" χαρακτήρα. 

Ἂς μὴ λησμονοῦμε, ὅτι ἡ γάτα, τὸ ἰδιότροπο ἐτοῦτο σύμβολο τῆς ἀνεξαρτησίας καὶ τῶν "γατικῶν" δικαιωμάτων μὲ τὶς γραφικὲς ὄψεις τῆς θηλυκότητος, σὲ πολλὲς θρησκεῖες συνδέεται μὲ τὴ Σεληνιακὴ Θεὰ καὶ ὅτι ἡ καθηλωτικὴ ματιά της ταυτίστηκε μὲ τὶς σεληνιακὲς φάσεις, ἐτύγχανε δὲ στὴν Αἴγυπτο ἰδιαιτέρων προνομίων καὶ βασιλικῆς ἀντιμετωπίσεως. 

Ἀγκαλιάστε λοιπὸν γατόφιλοι τὴ "θεὰ" ἢ τὶς "θεὲς" τοῦ σπιτιοῦ σας, τὰ "ἱερὰ" αὐτὰ ζῶα σφικτά, γιὰ νὰ σᾶς συντροφεύουν στὴν ἀφόρητη μοναξιά σας καὶ μὴ τὶς ἀφήνετε νὰ περιδιαβάζουν ἀλητηρίως "ἀπὸ τέντζερη σὲ τέντζερη" τὶς νύχτες, πάνω στὰ μπαλκόνια καὶ τὰ τσατιά.

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΙΩΝΙΑΣ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΩΝ

Φωτογραφίες: Ιδιωτική Οδός 

Διάχυτη ήταν απόψε η συγκίνηση στο Πνευματικό Κέντρο Κωνσταντινουπολιτών, στην εκδήλωση κατά την οποία παρουσιάστηκε το βιβλίο του δημοσιογράφου και συγγραφέα Γιώργου Παπαθανασόπουλου “Μέρες Αποκάλυψης στην Ιωνία”- Το δράμα των Ελλήνων της Ιωνίας (1914-1922), το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρχονταρίκι και είναι αφιερωμένο στα 90χρονα από την Μικρασιατική Καταστροφή.

Για το βιβλίο μίλησαν φίλοι του συγγραφέα, όλοι με ρίζες μικρασιάτικες, γι΄αυτό και ο λόγος τους είχε ιδιαίτερη αξία. Κατά σειρά έλαβαν το λόγο: 

- Ο κ. Νικόλαος Ουζούνογλου, Καθηγητής του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου και Πρόεδρος του "Νέου Κύκλου Κωνσταντινουπολιτών". 

- Ο κ. Νικόλαος Βικέτος, Γενικός Γραμματέας της Ενώσεως Σμυρναίων. 

- Η κα Αρχοντία (Ντία) Παπαδοπούλου, Πρόεδρος του Συλλόγου των εκ Μαγνησίας της Μ. Ασίας καταγομένων. 

Στο τέλος μίλησε και ο συγγραφέας Γιώργος Παπαθανασόπουλος, ο οποίος, εμφανώς συγκινημένος, τόνισε το ιστορικό υπόβαθρο του μυθιστορήματός του και εξήρε το ήθος και την προσφορά των μικρασιατών προγόνων του, οι οποίοι μπόλιασαν δημιουργικά την ελληνική κοινωνία μετά την καταστροφή. 

Την εκδήλωση έκλεισε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης, ακαδημαϊκός, ο οποίος αναφέρθηκε στο εξαιρετικό ήθος των μικρασιατών, το οποίο αποτυπωνόταν σε όλες της εκφάνσεις της ζωής και κυρίως στην παιδεία και την διατήρηση της ορθόδοξης πίστης. Μάλιστα τόνισε πως η Ελλάδα δεν θα ήταν αυτή που είναι σήμερα, αν η εγκατάσταση των μικρασιατών προσφύγων δεν λειτουργούσε τόσο ευεργετικά για τον τόπο. Επίσης, αναφέρθηκε στην ρατσιστική “υποδοχή” των μικρασιατών από μέρους των Ελλαδιτών, κάτι που ευτυχώς ξεπεράστηκε. 

Ο Μητροπολίτης Περγάμου συνεχάρη τον συγγραφέα για την κατάθεση της δικής του οπτικής γωνίας στα τραγικά αυτά γεγονότα που σημάδεψαν τη μοίρα του νεώτερου Ελληνισμού, και εξήρε ότι αυτό το κάνει ο συγγραφέας μέσα από την μορφή της τέχνης του μυθιστορήματος. Σημείωσε επίσης ότι και ο ίδιος αισθάνεται μικρασιάτης, αφού είναι επίσκοπος Περγάμου, και αισθάνεται το βάρος της ιστορίας του τόπου αυτού, όταν λειτουργεί στην Πέργαμο, μετά από άδεια των Τουρκικών αρχών, αφού δεν γίνεται αλλιώς. 

Την εκδήλωση, την οποία συντόνισε ο υπεύθυνος των εκδόσεων Αρχονταρίκι Νίκος Σαμπαζιώτης, πλαισίωσε μουσικά, με μικρασιάτικα τραγούδια, τετραμελής ομάδα νέων, που την αποτελούσαν οι: Σταυρούλα Μέντη – βιολί, Σπύρος Μέντης – λαούτο, Άρης Κυριακίδης – τουμπελέκι και Ανέστης Γκιάτας – τραγούδι. 

Παρέστησαν: ο Αρχιμ. Χρυσόστομος Παπαθανασίου, ιεροκήρυκας του Μητροπολιτικού Ναού, ο Διοικητής του Αγίου Όρους Αρίστος Κασμίρογλου, ο πολιτικός επιστήμων Κωνσταντίνος Χολέβας και πολύς κόσμος. 

Την εκδήλωση διοργάνωσαν οι εκδόσεις Αρχονταρίκι και ο Νέος Κύκλος Κωνσταντινουπολιτών.

Π.Α.Α.

ΕΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΧΟΡΩΔΙΑΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΘΕΤΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΞΕΝΟ (1912-1995)

φωτογραφίες: Ιδιωτική Οδός

Πολύ ουσιαστικό ήταν το διήμερο αφιέρωμα στον έλληνα συνθέτη Αλέξανδρο Ξένο (1912-1995)  με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την γέννησή του. 

O Δήμος Μεταμόρφωσης, το Διοικητικό Συμβούλιο της Στέγης Ελληνικών Χορωδιών  & το Καλλιτεχνικό Εργαστήρι «Μαρσύας», με την επιμέλεια του συνθέτη Νίκου Καριώτη, συνδιοργάνωσαν το διήμερο αφιέρωμα  που πραγματοποιήθηκε το  Σάββατο & την Κυριακή  24-25 Νοεμβρίου  2012 στο Συνεδριακό κέντρο Δήμου Μεταμόρφωσης.

Το Σάββατο 24 Νοεμβρίου ο συντοπίτης του Αλέκου Ξένου, ζακυνθινός δηλαδή κι αυτός, ο συνθέτης και μαέστρος Ιάκωβος Κονιτόπουλος, παρουσίασε τη ζωή και το έργο του Αλ. Ξένου, ο οποίος ήταν και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και πολλά έργα του είναι εμπνευσμένα απ' αυτήν. Ακολούθησε προβολή του ντοκιμαντέρ  «Η Εποχή των Κενταύρων – Ο Μουσουργός Αλέξανδρος Ξένος» του σκηνοθέτη Λευτέρη Ξανθόπουλου και η πρώτη μέρα του αφιερώματος έκλεισε με συζήτηση συνθετών και μουσικολόγων με το κοινό για τη ζωή & το έργο του τιμώμενου συνθέτη.

Την Κυριακή 25 Νοεμβρίου το απόγευμα στο Συνεδριακό Κέντρο του Δήμου Μεταμόρφωσης έλαβε χώρα ένα μικρό χορωδιακό φεστιβάλ, στην ουσία, όπου χορωδιακά σχήματα απέδωσαν αποκλειστικά συνθέσεις του Αλέξανδρου Ξένου. Κι αυτό ήταν πολύ σημαντικό, γιατί το κοινό ήλθε σε επαφή με το άγνωστο στους πολλούς χορωδιακό έργο του συνθέτη, αλλά και οι χορωδίες που συμμετείχαν είχαν το έναυσμα για να μελετήσουν και να παρουσιάσουν χορωδιακά του Αλέξανδρου Ξένου, δηλαδή μελοποιήσεις σπουδαίων νεοελλήνων ποιητών (Κ. Παλαμάς, Γ. Ρίτσος, Άγγελος Σικελιανός, Βασίλης Ρώτας) και ελασσόνων (Γ. Κοτζιούλας, Στάθης Πρωταίος, Ναυσικά Φλέγκα - Παπαδάκη). Κι ακόμα εναρμονίσεις παραδοσιακών τραγουδιών ή μελοποίηση της Σαπφούς, στο πρωτότυπο. 

Συμμετείχαν: 

- Η Νεανική Χορωδία και Χορωδία “Ambitus” Λεοντείου Λυκείου Νέας Σμύρνης, υπό τη διεύθυνση της Κατερίνας Βασιλικού. 

- Η Ανδρική χορωδία Εμπορικής Τράπεζας, υπό τη διεύθυνση του Σταύρου Μπερή. 

- Το Γυναικείο Φωνητικό Σύνολο Έξη (Δάφνη Πανουργιά, Μορφούλα Παπαγεωργίου, Ελένη Καραβούζη, Κυριακή Τροχάνη, Ευτυχία Γεωργακοπούλου, Βάσω Καριώτη). 

- Η Μικτή χορωδία Καλλιτεχνικού  Εργαστηρίου «Μαρσύας», υπό τη διεύθυνση του Νίκου Καριώτη. 

Η όλη εκδήλωση, παρά τον ειδικό χαρακτήρα της, είχε απήχηση στο κοινό που κατέκλυσε τον χώρο, και συνέβαλε ουσιαστικά στην τιμή και διάδοση του έργου του Αλέξανδρου Ξένου, το οποίο αποδεικνύεται ανθεκτικό στο χρόνο.

Δύο άλλα αφιερώματα στον συνθέτη έλαβαν χώρα πρόσφατα στη γενέτειρά του, τη Ζάκυνθο. Το ένα, τριήμερο, επιμελήθηκε ο συνθέτης Ιάκωβος Κονιτόπουλος και το άλλο ήταν στο πλαίσιο του κύκλου εκδηλώσεων του Μορφωτικού Κέντρου Μπανάτου Αληθώς, που επιμελείται ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας. 

Ένα ιστολόγιο για τον Αλέκο Ξένο επισκεφθείτε εδώ.

Π.Α.Ανδριόπουλος

ΜΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΕ ΘΕΜΑ: "ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΙΚΟΣ ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ"

φωτογραφίες: Ιδιωτική Οδός
Μια άκρως ουσιαστική εκδήλωση με θέμα «Νεοναζιστικός παγανισμός και Ορθόδοξη Εκκλησία» πραγματοποιήθηκε απόψε στο αμφιθέατρο Παπαρηγοπούλου, στο κτίριο της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο κέντρο της Αθήνας. 

Την εκδήλωση διοργάνωσαν το Ίδρυμα «Άρτος ζωής» και το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών Πολιτικής Επιστήμης και Κοινωνιολογίας του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μπροστάρης ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, ο οποίος με αφορμή την εκδήλωση έδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ. 

Ομιλητές ήσαν: ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος, ο π. Βασίλειος Θερμός, θεολόγος, ψυχίατρος, ο Σταύρος Γιαγκάζογλου, θεολόγος, σύμβουλος του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, και ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, πρόεδρος Δ.Σ. του Ιδρύματος «Άρτος Ζωής». Παρόντες: ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος, ο Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων Γιώργος Καλαντζής, ο πρ. Υπουργός Μανώλης Δρεττάκης, ο βουλευτής Έβρου Άκης Γεροντόπουλος, κληρικοί, πανεπιστημιακοί και πολύς κόσμος. 
Ολόκληρη την ομιλία του Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου διαβάστε εδώ. 

Λέγοντας τα πράγματα με τ' όνομά τους, οι π. Βασίλειος Θερμός, Σταύρος Γιαγκάζογλου και Σταύρος Ζουμπουλάκης, ανέλυσαν γιατί κληρικοί και χριστιανοί στην Ελλάδα σήμερα συντάσσονται με την Χρυσή Αυγή ή έστω την ανέχονται. 

Η σχέση των χριστιανών με ναζιστές ή δικτάτορες (όπως συνέβη και στην Ελλάδα με την Χούντα), είναι ευεξήγητη αλλά σε καμία περίπτωση δικαιολογημένη από την θεολογία της Εκκλησίας. Αυτή η σχέση γέννησε και το εκτρωματικό εκείνο “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών” όπου η Εκκλησία έρχεται δεύτερη σε σχέση με το Έθνος ή αποτελεί δεκανίκι του. 

Ο Σταύρος Γιαγκάζογλου, αναλύοντας πτυχές του θρησκευτικού συντηρητισμού στην Ελλάδα σήμερα, εξέφρασε την μεγάλη του έκπληξη για την επίθεση διαφόρων ιστοχώρων στον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο, ο οποίος ελέγχεται ως «διεθνιστής» και «οικουμενιστής». 

Ο π. Βασίλειος Θερμός έκλεισε την παρέμβασή του με τη φράση: “Η άνοδος της Χρυσής Αυγής είναι για την Εκκλησία η ευκαιρία για την ανανέωσή της”.

Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης υπογράμμισε ότι στην Εκκλησία με την Μεταπολίτευση δεν έγινε αποχουντοποίηση. Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, από ένστικτο πολιτικής επιβίωσης, αποταύτισε την Εκκλησία από τη Δεξιά, πράγμα που ανέτρεψε ο διάδοχός του. Σε άλλο σημείο της ομιλίας του είπε: «Δεν με εκπλήσσει που κάποιοι Μητροπολίτες τάχθηκαν με την Χρυσή Αυγή. Ακροδεξιοί, χουντικοί είναι οι άνθρωποι, πώς να το κάνουμε. Αυτοί θεωρούν τον Ντερτιλή σπουδαίο Έλληνα». 

Και έκλεισε τονίζοντας: «Χρειάζεται η αυτοκριτική τομή: Η αναθεώρηση της σχέσης της Εκκλησίας με την πολιτική. Το ερώτημα είναι αν θα υπάρξουν δυνάμεις για μια τέτοια επώδυνη διαδικασία».

Στο τέλος των εισηγήσεων τοποθετήθηκε επί του θέματος και ο Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων Γιώργος Καλαντζής, ο οποίος τάχθηκε κατά της Χρυσής Αυγής και υπογράμμισε ότι δεν μας τιμά το γεγονός ότι επί χρόνια δεν μπορούμε στην Ελλάδα να χτίσουμε ένα τζαμί για τους μετανάστες. 

Παρέμβαση έκανε και ο πρ. Υπουργός Μανώλης Δρεττάκης, ο οποίος καταδίκασε απερίφραστα κάθε μορφή βίας, τονίζοντας ότι στην αγάπη συνοψίζεται όλος ο Χριστιανισμός. Επίσης, τόνισε ότι δεν μπορούμε να παλινδρομήσουμε στην επταετία (δικτατορία) και γι' αυτό είναι απαραίτητο η Διοικούσα Εκκλησία πρέπει να καταδικάσει απερίφραστα την Χρυσή Αυγή, και όχι γενικά και αόριστα τον ρατσισμό. Αν δεν λάβει ξεκάθαρη θέση η Εκκλησία, θα είναι συνένοχη. Και διάβασε απόσπασμα σχετικού άρθρου του. Μάλιστα, τόνισε την μεγάλη του έκπληξη όταν τον περασμένο Οκτώβριο συνάντησε στο Άγιον Όρος νέους προσκυνητές, οι οποίοι δήλωναν οπαδοί της Χρυσής Αυγής. 

Τοποθέτηση προσπάθησε να κάνει και ο βουλευτής της Ν.Δ. Άκης Γεροντόπουλος, αλλά ως εκπρόσωπος του μνημονίου, προπηλακίστηκε λεκτικά από κάποιους ακροατές κι έτσι τέλειωσε η εκδήλωση.

Τα παραπάνω είναι άκρως ενδεικτικά των όσων σημαντικών ελέχθησαν απόψε. 
Παρακολουθήστε ολόκληρη την εκδήλωση στο διαδικτυακό κανάλι intv σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρβανίτη.

Π.Α.Α.

ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΧΙΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΙΚΟΣΑΗΜΕΡΟ ΣΤΟ ΙΩΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

φωτογραφίες: Ιδιωτική Οδός 

Ένα ...χορταστικό «Αφιέρωμα στη Χίο» ολοκληρώθηκε χθες, Κυριακή 25 Νοεμβρίου, στο Ιωνικό Κέντρο στην Πλάκα. 

Ήταν γεμάτο «αρώματα» από το νησί: εκθέσεις Χιωτών καλλιτεχνών, όπως του χαράκτη Νίκου Γιαλούρη και των ζωγράφων Γιώργη Ζυμαράκη και Νικόλα Χατζή, διαλέξεις για την αρχαία και τη νεότερη Χίο, αλλά και της Χίου της θάλασσας και της διασποράς, καθώς και για τη «θαυματουργή» μαστίχα με τις εκπληκτικές φαρμακευτικές της ιδιότητες, μουσικές του Παντελή Θαλασσινού, ποιητικές βραδιές αφιερωμένες σε ντόπιους δημιουργούς, προβολή ταινιών του Δήμου Αβδελιώδη και ντοκιμαντέρ που γυρίστηκαν πρόσφατα στο νησί, παρουσιάσεις χιώτικων γεύσεων, μαθήματα παραδοσιακών χορών σε παιδιά, γιορτινό παζάρι με χιώτικα γλυκά, ποτά και αντικείμενα τέχνης.

Ένα πλούσιο πολιτιστικό και καλλιτεχνικό πρόγραμμα, για το οποίο ο εμπνευστής της ιδέας και ιδρυτής του οργανισμού, Ισίδωρος Κιολέογλου, δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ: «Θελήσαμε να βγάλουμε λίγη "στάχτη" από τα μάτια του κόσμου και να τους πούμε: κοιτάξτε καλύτερα. Πρόκειται για τη Χίο που μπορεί να έχει υποστεί όλη αυτήν την καταστροφή, αλλά δεν παύει να είναι ένα πανέμορφο νησί με πλούσια ιστορία, υπέροχα χωριά και μοναδικά μνημεία. Σκοπός μας δεν είναι να φέρουμε τουρισμό στη Χίο - αν και το καλωσορίζουμε στην προκειμένη περίπτωση - αλλά να αναδείξουμε ξανά το νησί που συνεχίζει σαν ζωντανός οργανισμός να υπάρχει με τους μοναδικούς ανθρώπους και τον σπουδαίο πολιτισμό του».

Χθες, τελευταία μέρα της έκθεσης και των εκδηλώσεων, πολύς κόσμος, με τον καιρό σύμμαχο, επισκέφθηκε το Ιωνικό Κέντρο και είδε και αγόρασε γνήσια χιώτικα προϊόντα, στηρίζοντας με αυτόν τον τρόπο τους τοπικούς παραγωγούς, αλλά – κυρίως – ήλθε σε επαφή με τον σύγχρονο χιώτικο πολιτισμό. 

Κατά τη διάρκεια του αφιερώματος, στο χώρο λειτούργησαν: Το Βιβλιοπωλείο της Χίου, Η αίθουσα εκθέσεων «Απελλής», το Πωλητήριο χιακών προϊόντων και το καφενείο «Η Μυροβόλος Χίος». Τα έσοδα από τη λειτουργία τους θα διατεθούν για την προστασία και την ανάπλαση του φυσικού περιβάλλοντος της Χίου.

Ήταν πραγματικά ένα αφιέρωμα τιμής και συμπαράστασης στο νησί και τους ανθρώπους του, που οργανώθηκε, με αφορμή τις καταστροφικές φωτιές του Αυγούστου 2012, στις ημέρες της εκατοστής επετείου της απελευθέρωσης της Χίου, αλλά και της συμπλήρωσης 35 χρόνων από την ίδρυση του Ιωνικού Κέντρου ως μορφωτικού κέντρου στο νησί. Να σημειώσουμε ότι το πολυθεματικό αυτό αφιέρωμα στη Χίο ξεκίνησε στις 4 Νοεμβρίου. 

Το πλήρες πρόγραμμα των εκδηλώσεων μπορείτε να δείτε εδώ. 

Ευχόμαστε και σε άλλες τέτοιες πρωτοβουλίες του Ιωνικού Κέντρου, που αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο τον τόπο μας. 

Π.Α.Α.