ΑΚΑΘΕΚΤΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΟ "ΑΛΗΘΩΣ" ΣΤΟ ΜΠΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ ΓΙΑ 5η ΧΡΟΝΙΑ

Φωτογραφίες: Ιωάννης-Πορφύριος Καποδίστριας 

Το "Αληθώς", το Μορφωτικό Κέντρο Λόγου στο Μπανάτο της Ζακύνθου, που εμπνεύστηκε και υλοποιεί ο ποιητής π. Παναγιώτης Καποδίστριας, συνεχίζει ...ακάθεκτο για 5η συνεχή χρονιά τις ποιοτικές και πρωτοποριακές δράσεις του. 

Και μεις, οι μακράν, παρακολουθούμε με θαυμασμό μέσω διαδικτύου όλον αυτόν τον οργασμό θεμάτων, ήχων, χρωμάτων, αισθήσεων, προβληματισμών, που αναδύονται από την εργώδη προσπάθεια του π. Παναγιώτη Καποδίστρια και των συνεργατών του, με πρώτο τον νεαρό Ιωάννη - Πορφύριο Καποδίστρια, ο οποίος με την φωτογραφική του τέχνη αποδίδει εξαιρετικά τα πολιτιστικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στο πλαίσιο του "Αληθώς". 

Έτσι, κατά το γλυκό φθινοπωρινό δειλινό της Κυριακής, 27ης Σεπτεμβρίου 2015 (που αποτύπωσε εξαίσια ο φωτογραφικός φακός του Ιωάννη - Πορφύριου Καποδίστρια) πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η β΄ σύναξη του 5ου κύκλου στο ευρύχωρο πλάτωμα της Παναγούλας Μπανάτου Ζακύνθου και με φόντο τον αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής περικαλλή Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Η συγκεκριμένη εκδήλωση ήταν αυτή τη φορά αφιερωμένη στην ιστορική Φιλαρμονική του Δήμου Ζακύνθου, η οποία, μετά από δύο αιώνων ζωής και παρουσίας της (σημειωτέον, ιδρύθηκε το 1816), πασχίζει να παραμείνει δυνατή και δυναμική σε καιρό και τόπο Κρίσης σε όλα τα επίπεδα του κοινοτικού βίου. Στην αφιερωματική βραδιά παρέστησαν πλήθος Ζακυνθινών, πάμπολλοι άνθρωποι των Γραμμάτων, των Τεχνών και των Επιστημών, οι οποίοι έσπευσαν να τιμήσουν τόσο την πρώτη Φιλαρμονική τους, όσο και την πολιτισμική προσπάθεια του Κέντρου “Αληθώς”. 

Ο υπεύθυνος μάλιστα του Κέντρου, Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας, ευχαρίστησε εκ των προτέρων όλους όσοι συμπαραστέκονται στην κοινή αυτή μορφωτική προσπάθεια της τοπικής Εκκλησίας, μετέφερε στο κοινό τις ευχές και ευλογίες του απουσιάζοντος Μητροπολίτου Ζακύνθου κ. Διονυσίου Δ΄ και προανήγγειλε τις επόμενες δράσεις του “Αληθώς” μέχρι και τα Χριστούγεννα. Εκ προσώπου μάλιστα του Σεβ. Μητροπολίτου παρέστη ο Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Λυκογιάννης, Ιεροκήρυκας Ι. Μ. Ζ. και από πλευράς του Δήμου ο τοπικός Αντιδήμαρχος κ. Ιωάννης Κόκλας.

Στο πρώτο μέρος της εκδήλωσης, ο έγκριτος συγγραφέας κ. Στέλιος Τζερμπίνος, παρουσίασε συνοπτικά και εμπεριστατωμένα το θέμα: «Φιλαρμονική Ζακύνθου: Ένας Θεσμός, μια Ιστορία, ένα Θεώρημα». Ανάμεσα στα πολλά σημαντικά, τα οποία εξέθεσε ο έμπειρος ομιλητής, ανέφερε χαρακτηριστικά:«[...] Έχει επικρατήσει η άποψη ότι η “Φιλαρμονική Ζακύνθου” ανάγει την ίδρυσή της στα 1816. Αυτό δεν είναι υπερβολή. Με μιαν, ωστόσο διευκρίνιση: Αν ως φιλαρμονική ορχήστρα πρέπει να θεωρήσουμε ένα σύνολο πνευστών οργάνων με τους αντίστοιχους μουσικούς εκτελεστές, τότε θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι μια τέτοια ορχήστρα υπήρχε στη Ζάκυνθο τουλάχιστον από το 1756». Σε άλλο σημείο τόνισε: «[...] ο τοπικός αυτός μουσικός ιστός, παρά τις όποιες, κατά καιρούς, ονομαστικές μεταλλαγές του ή και τις, πρόσκαιρες πάντα, ανανηπτικές διακοπές του, κατορθώνει να επιβιώνει, διατηρώντας ακέραια την ιστορική συνέχεια του πολιτισμικού του DNA, ώστε σήμερα να διεκδικεί την τιμή της εκπροσώπησης ενός μουσικού σχήματος, που με τη διαχρονική παρουσία του γνώρισε διακρίσεις και επιτυχίες αλλά και την ιστορική του συμμετοχή στην πανηγυρική συναυλία του Παναθηναϊκού Σταδίου, κατά τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896». 

Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία του Στέλιου Τζερμπίνου εδώ.

Στο δεύτερο μέρος ακολούθησε Συναυλία της Φιλαρμονικής του Δήμου Ζακύνθου, υπό την διεύθυνση του Αρχιμουσικού κ. Διονύση Μαλλιά. Αποδόθηκαν αξιάκουστα έργα σημαντικών Ζακυνθίων Συνθετών, δηλαδή των Π. Καρρέρ, Ι. Πήλικα, Δ. Βισβάρδη, Κ. Σαμσαρέλου, Δ. Σιδηροκαστρίτη, Δ. Λάγιου και Τ. Αρβανιτάκη, ενθουσιάζοντας το πλήθος, το οποίο καταχειροκρότησε τους μουσικούς, οι οποίοι κατά κύριο λόγο ήταν παιδιά, αλλά και δύο ιερείς. 

Ευχόμαστε στο "Αληθώς" έτη πολλά, προς δόξαν της Ζακύνθου, ήτοι της τοπικής Εκκλησίας και του πολιτισμού της νήσου.
Δείτε περισσότερο φωτογραφικό υλικό στο νυχθημερόν.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΠΑΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΙ ΔΑΦΝΗ ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΣΤΙΣ 8 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Το Πρόγραμμα Μουσικής (ΒΜ) του Hellenic American College (HAEC) σε συνεργασία με το Hellenic American University (Manchester, NH, USA) και η Ελληνοαμερικανική Ένωση παρουσιάζουν την Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου σε μια βραδιά με συνθέσεις της για σόλο πιάνο και μελοποιημένη ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015, στις 20:00, στο Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, Μασσαλίας 22, Κολωνάκι. 

Η συναυλία περιλαμβάνει στο πρώτο μέρος αποσπάσματα από "Τα 12 Ορυκτά", το πρώτο έργο για σόλο πιάνο της Αλεξάνδρας Παπαστεφάνου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις «Φίλιππος Νάκας». 

Τα Ορυκτά, είναι 12 κομμάτια για πιάνο, μια μουσική περιπλάνηση στο μουσικό-νοηματικό έδαφος τού μυθικού κόσμου των πολύχρωμων ορυκτών που συνθέτουν τη έκφραση τη μνήμη και τον Χρόνο της Γης και των Ανθρώπων. Θα μπορούσαν να 'ναι χρώματα, ιριδισμοί, κομμάτια από υπόγειες λάμψεις, τεκμήρια του χρόνου, ένα εκκρεμές από χαλαζία, σπήλαια με αντήχηση, η πέτρα Υάκινθος, ο πολύχρωμος Ίασπις, το διαμάντι και η απεραντοσύνη της άμμου. Στα 12 Ορυκτά - αφιερωμένα σε όλους τους πιανίστες που δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους στη συνθετική δημιουργία - συναντά κανείς αποχρώσεις δεξιοτεχνίας, μελωδικότητας, αυστηρής και πιο ελεύθερης αρχιτεκτονικής δομής, πολυφωνίας και ρυθμών. 

Στο δεύτερο μέρος η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου παρουσιάζει σε πρώτη εκτέλεση, με τη σοπράνο Δάφνη Πανουργιά, το "Ορυχείο" του Μίλτου Σαχτούρη, ένα κύκλο τραγουδιών πάνω σε ποίηση του μεγάλου ποιητή για τα 10 χρόνια από το θάνατό του, καθώς και ένα τραγούδι σε ποίηση του Δημήτρη Καλοκύρη.

Διαβάστε, επίσης, στην Ιδιωτική Οδό:

Ο αδαπάνητος ορυκτός μουσικός πλούτος της Αλεξάνδρας Παπαστεφάνου

ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟΝ "ΑΡΜΕΝΙΣΤΗ" ΤΗΣ ΜΥΚΟΝΟΥ (ΦΩΤΟ)

mykonospress

Μια μαγική βραδιά γεμάτη μουσική και ιστορία απόλαυσαν όσοι βρέθηκαν χθες το βράδυ (27-9-2015) στο καταπληκτικό χώρο του Φάρου «Αρμενιστή». 

Την εκδήλωση άνοιξε η πρόεδρος της ΚΔΕΠΠΑΜ Ανδριανή Κουφού, παρουσιάζοντας το πρόγραμμα της «Απογευματινής Βάρδιας στον Αρμενιστή». Στη συνέχεια πήρε το λόγο ο Δήμαρχος Μυκόνου κ. Κωνσταντίνος Κουκάς, ο οποίος χαιρέτησε την εκδήλωση και κατά την ομιλία του αναφέρθηκε στις προσπάθειες που καταβάλλει η Δημοτική Αρχή για την αναστήλωση, τη συντήρηση και την ανάδειξη του «Αρμενιστή» ως μνημείο της ναυτικής ιστορίας της Μυκόνου. 

Ακολούθησε η παρουσίαση της ιστορίας του Φάρου από τον ερευνητή Νίκο Μπένο-Πάλμερ καθώς και μουσικές μελωδίες από τους: Στέλιο Ταχιάτη, Πλάτωνα Ανδριτσάκη και Δάφνη Πανουργιά. 

Η Ιδιωτική Οδός δημοσιεύει στη συνέχεια το μουσικό πρόγραμμα της βραδιάς

- Τρελή Θεατρίνα (Χρήστος Χαιρόπουλος) 

- Θάλασσα πλατιά (Μάνος Χατζιδάκις – Γιώργος Ρούσσος) 

- Οδός Ονείρων - Κάθε κήπος (Μάνος Χατζιδάκις) 

- Το φεγγάρι είναι κόκκινο (Μάνος Χατζιδάκις) 

- Μην τον ρωτάς τον ουρανό (Μάνος Χατζιδάκις - Γιάννης Β. Ιωαννίδης) 

- Ένα μύθο θα σας πω (Μάνος Χατζιδάκις - Θρασύβουλος Σταύρου) 

- Οργανικό από Το χαμόγελο της Τζοκόντας (Μάνος Χατζιδάκις) 

- Ο ταχυδρόμος πέθανε (Μάνος Χατζιδάκις) 

- Canzone del mal di luna (Nicola Piovani) 

- Αγγέλα (Νίκος Κυπουργός - Μιχάλης Γκανάς) 

- Απ' τα κουμπάκια ανάμεσα – Από το παιδικό θεατρικό έργο «Το Σκλαβί» της Ξένιας Καλογεροπούλου (Νίκος Κυπουργός) 

- Το τραγούδι της λίμνης (Ελένη Καραϊνδρου - Αρλέτα) 

- Φαίδρα (Μίκης Θεοδωράκης - Γιάννης Θεοδωράκης) 

- Αστέρι του βοριά (Μάνος Χατζιδάκις - Νίκος Γκάτσος) 

- Φύγαν τα παιδιά (Σταύρος Ξαρχάκος – Βαγγέλης Γκούφας) 

- Βέλθανδρος (Πλάτων Ανδριτσάκης -Στέλιος Λύτρας) 

- Τα παιδιά κάτω στον κάμπο (Μάνος Χατζιδάκις) 

- Ο μέτοικος (Ζωρζ Μουστακί - Δημήτρης Χριστοδούλου) 

- Yukali (Kurt Weill - Berthold Brecht) 

- Όμορφη πόλις (Μίκης Θεοδωράκης - Γιάννης Θεοδωράκης) 

- Χάρτινο το φεγγαράκι (Μάνος Χατζιδάκις - Νίκος Γκάτσος) 

- Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι (Μάνος Χατζιδάκις - Νότης Περγιάλης και Γιώργος Εμιρζάς) 

- Now go to sleep, από τη μουσική της ταινίας "Il treno per Istanbul" (Nicola Piovani) 

- Το καφενείον "Η Ελλάς" (Γιάννης Μαρκόπουλος – Κ.Χ. Μύρης) 

- Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι (Μάνος Χατζιδάκις - Μιχάλης Κακογιάννης) 

- Εφτά τραγούδια θα σου πω (Μάνος Χατζιδάκις - Μιχάλης Κακογιάννης) 

- Κεμάλ (Μάνος Χατζιδάκις - Νίκος Γκάτσος)

ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΤΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΕΣΤΙΟΥΣ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ

Δημήτρης Μπαλτᾶς 

Μιχάλης Πάτσης, Ζωή στό δρόμο, Ἀθήνα 2015, σελ. 171 

Ἀφιερωμένη στούς μπομζί (στήν ρωσσική γλώσσα ἡ λ. σημαίνει τούς ξεσπιτωμένους, τούς ἀνέστιους) εἶναι ἡ συλλογή διηγημάτων πού ἐξέδωσε προσφάτως ὁ συγγραφέας Μ. Πάτσης. 

Ὁ συγγραφέας δίνει μία ἀριστοτεχνική, κοινωνιολογικά καί ψυχογραφικά, εἰκόνα τῆς ζωῆς τῶν μπομζί στήν μοσχοβίτικη πρωτεύουσα. Ἀφοῦ ὁ συγγραφέας σημειώσει ἐξ ἀρχῆς ὅτι «ἡ ζωή βρίσκεται στό δρόμο καί αὐτός σέ ὁδηγεῖ» (σ. 7), παρουσιάζει τήν ζωή τῶν μπομζί μέσα ἀπό δέκα διηγήματα στά ὁποῖα οἱ ἴδιοι εἶναι κατά κανόνα κεντρικοί ἥρωες («Ἡ ἀνέστια τραγουδίστρια», «Λεπτές ἰσορροπίες», «Ὁ Ἀλεξέϊ στόν Κάτω Κόσμο», «Στά ὑπόγεια τούνελ τῆς Ρίγα», «14 Φεβρουαρίου», «Ὁ ποιητής», «Ἐργασίες ἀπολύμανσης», «Τό ἀνήλιαγο ζευγάρι»). Μεταξύ τῶν κυρίαρχων χαρακτηριστικῶν τῶν μπομζί καταγράφεται ἡ ἐλευθερία τους (σσ. 11-12), ἡ καθαρότητα στήν σκέψη τους (σ. 49), ἡ εὐγένειά τους (σ. 55), ἡ μοναχικότητά τους (σ. 99), ἀκόμη καί ἡ ἐργατικότητά τους (σ. 127, σ. 137) καί, τέλος, ἡ εὐαισθησία τους (σ. 149, σ. 151). Νομίζω ὅτι μόνον σέ δύο διηγήματα («Ἡ Ε. στό μοναστήρι» καί «Στό βουνό Ἅγιος Γεώργιος») οἱ μπομζί εἶναι μέν δρῶντα ἀλλά ὄχι κεντρικά πρόσωπα. 

Ἐκτός ἀπό τήν σύγχρονη ρωσσική κοινωνία στό πλαίσιο τῆς ὁποίας διαδραματίζονται οἱ καθημερινές αὐτές ἱστορίες, ὁ ἀναγνώστης θά δεῖ διάσπαρτες ἀναφορές σέ σημαίνοντα πρόσωπα τῆς ρωσσικῆς λογοτεχνίας (λ.χ. στόν Τσέχωφ, στόν Πούσκιν, στόν Σκριάμπιν, στόν Γκάρσιν, στόν Γεσένιν), ἀλλά καί τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας τῶν ἰδεῶν (λ.χ. στόν Πλάτωνα, στόν Πλωτίνο, ἀκόμη καί στόν Παπαρηγόπουλο). Ἔχει ἐνδιαφέρον νά σημειωθεῖ ὅτι ἕνας ἀπό τούς μπομζί τῶν διηγημάτων, ὁ Ἀλιόσα, παρουσιάζεται μέν ὡς «φιλέλληνας» (σ. 40), ἐνῶ γενικότερα καταγράφεται ὅτι «σ’ αὐτήν τήν πόλη τό ἔθνος μας (ἐνν. ἡ Ἑλλάδα) ἔχει σχεδόν ξεχαστεῖ. Οἱ ἄνθρωποι τό συνδέουν μόνο μέ τήν ἱστορία καί τό παρελθόν» (σ. 53). 

Εἶναι ξεκάθαρο ὅτι στήν συλλογή διηγημάτων τοῦ Μ. Πάτση ἡ γραφή εἶναι ρεαλιστική ἀλλά καί προπάντων αὐτοβιογραφική. Ὁ συγγραφέας δέν παρακολουθεῖ ὡς ἁπλός παρατηρηρής τήν καθημερινότητα τῶν μπομζί, ἀλλά συνδιαλέγεται ἄμεσα μαζί τους ὅπως καί μέ τήν φιλοσοφία ζωῆς πού οἱ ἴδιοι ἔχουν ἐπιλέξει νά ἀκολουθήσουν: «Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν ἦταν τεμπέληδες καί μέθυσοι. Γράφω ‘’ἦταν’’, γιατί δέν ξέρω ἄν ὑπάρχουν ἀκόμα σ’ αὐτήν χώρα. Ἡ πρόοδος ἀφανίζει πολλές φορές ὅλα τά ἰδιαίτερα στοιχεῖα τῆς κοινωνίας καί γνωρίζουμε πώς τίποτα δέν εἶναι πιό ἀντίθετο στήν πρόοδο ἀπό τήν ἀτομικότητα στήν κοινωνία. Ἀλλά μπορεῖ καί οἱ μπομζί μέ τά χρόνια νά ἔχουν αὐξηθεῖ» (σ. 127).

ΜΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΥ ΣΤΟΝ ΑΡΜΕΝΙΣΤΗ ΤΗΣ ΜΥΚΟΝΟΥ

Σε εξέλιξη βρίσκεται αυτή την ώρα στην Μύκονο η «Απογευματινή Βάρδια στον Αρμενιστή». Μια συναυλία  υπό την αιγίδα του Δήμου Μυκόνου στο φάρο τον Αρμενιστή με την Δάφνη Πανουργιά  στο τραγούδι, τον Στέλιο Ταχιάτη στο βιολοντσέλο και τον Πλάτωνα Ανδριτσάκη στην κιθάρα. 

Οι τρεις καλλιτέχνες ερμηνεύουν τραγούδια των Μάνου Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρου Ξαρχάκου, Γιάννη Μαρκόπουλου, Ελένης Καραϊνδρου, Νίκου Κυπουργού, Πλάτωνα Ανδριτσάκη, αλλά και των Κουρτ Βάιλ και Νικόλα Πιοβάνι.

Παραθέτουμε εδώ δύο φωτογραφίες της Λίλης Αυλωνίτου κι ένα βίντεο με το περίφημο Youkali του Κουρτ Βάιλ, από την απογευματινή πρόβα. 

Αρμενιστής στις 7 το απόγευμα!Απογευματινή βάρδιαΠρόβα ορχήστρας.At the lighthouse "Armenistis"Preuve de l' orchestre!

Posted by Kdeppam Mykonos on Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου 2015

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ π. ΒΑΡΝΑΒΑ ΓΙΑΓΚΟΥ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟ

Η Ιδιωτική Οδός πρότεινε από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του, το βιβλίο του π. Βαρνάβα Γιάγκου «Αμαρτωλών Εκκλησία» (εκδόσεις Αρχονταρίκι). 

Μπορείτε να δείτε τις σχετικές αναρτήσεις εδώ κι εδώ. 

Σήμερα επανερχόμαστε στο βιβλίο και τον συγγραφέα του με μια συνέντευξη, την οποία ευγενώς παραχώρησε ο π. Βαρνάβας Γιάγκου στην Ιδιωτική Οδό. 

Τον ευχαριστούμε θερμά για την καλή του διάθεση, και παραθέτουμε στη συνέχεια την συνέντευξη.

Ι.Ο.: Πάτερ μου, το βιβλίο σας έχει ήδη ξεπεράσει σε πωλήσεις κάθε προσδοκία. Πού νομίζετε ότι οφείλεται αυτή η ανταπόκριση; Πρόκειται για «απλά» κυριακάτικα κηρύγματα. Τέτοια απήχηση πώς την εξηγείτε;

- Το ύψος βέβαια των πωλήσεων δεν κρίνει και την ποιότητα του βιβλίου. Αν θα μπορούσαμε να δώσουμε κάποια εξήγηση, ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι - θέλω να πιστεύω - ο λόγος δεν ήταν δικός μου αλλά λόγος της Εκκλησίας, που έχει ως κεντρικό άξονα το Χριστό και την ελπίδα μας στην Αγάπη Του. Καταθέτουμε την πραγματικότητά μας, την προσωπική αλλά και του κόσμου, που είναι μια αποτυχία, ένα αδιέξοδο και ένας θάνατος, αλλά δεν απελπιζόμαστε, γιατί η αναφορά μας, η πίστη μας, είναι ο Χριστός, που δεν ήλθε για τους υγιείς αλλά για τους αμαρτωλούς. Έχουμε ανάγκη όσο τίποτε την εμπειρία της Αγάπης Του, όχι για να νομιμοποιούμε τα πάθη μας, αλλά για να γοητευτούμε από το πρόσωπό Του, που είναι ο λόγος και η αιτία που ζούμε, αλλά και το κίνητρο να αντισταθούμε στην αμαρτία, που κέντρο της είναι η φιλαυτία μας, ο χωρισμός και η έχθρα. Ο άνθρωπος σήμερα είναι απαραίτητο να πιστέψει στην προσωπική του αξία και την αξία του θα τη βρει αν γευτεί την Αγάπη του Θεού. Τότε μόνο μπορεί να αναπαυτεί, να ειρηνεύσει, να συγχωρεί και να αγαπά. 

Ι.Ο.: Αν η «αμαρτωλών σωτηρία» είναι η Εκκλησία, τότε ποια είναι η σωτηρία για την «αμαρτωλών Εκκλησία»; 

- Κουραστήκαμε από σωτήρες, από ιδέες και από την ανθρώπινη δύναμη. Η Εκκλησία δεν είναι σύστημα καλών ανθρώπων ούτε φιλοσοφικών απόψεων ούτε κώδικας ηθικής. Αυτά όλα οδηγούν στον άνθρωπο και ο άνθρωπος δεν μπορεί από μόνος του να σώσει τον εαυτό του. Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού και γι’ αυτό παρά τα λάθη και τα πάθη μας, των μελών της Εκκλησίας, η Εκκλησία είναι Αγία, γιατί έχει κεφαλή το Χριστό και σ’ αυτή δρα το Άγιο Πνεύμα. Οπότε η σωτηρία της «αμαρτωλών Εκκλησίας» είναι ο Χριστός μας. Ούτε η άσκησή μας ούτε η αρετή μας ούτε η εξυπνάδα μας ούτε το έργο μας. Το άνοιγμά μας στο Χριστό δια της συντριβής μας δίνει προϋποθέσεις σωτηρίας. 

Ι.Ο.: Νομίζετε ότι το βιβλίο σας μπορεί να επηρεάσει νέους ανθρώπους, ώστε να μη γίνουν και αυτοί «θρησκευτικοί άνθρωποι», όπως οι περισσότεροι σήμερα στην Εκκλησία; 

- Στην Εκκλησία δε γινόμαστε θρησκευτικοί άνθρωποι. Εξάλλου, ο χριστιανισμός και η Εκκλησία δεν είναι θρησκεία αλλά στάση ζωής που έχει ως κεντρική θέση δύο αγάπες, την αγάπη και την αποκατάσταση της σχέσης μας με το Θεό και την αγάπη για την εικόνα Του, τον άνθρωπο. Τώρα, αν το βιβλίο μπορεί να βοηθήσει σε αυτή την κατεύθυνση, δεν το πιστεύω, γιατί ο Χριστός είναι στην ουσία αυτός που επηρεάζει και εμπνέει σ’ αυτή την κατεύθυνση, της μετάνοιας και της πνευματικής αφύπνισης. Και αυτό μπορεί να το κάνει με κάθε τρόπο και μέσον, ίσως και από ένα βιβλίο, ένα λόγο, ένα γεγονός, ίσως και από αυτό το βιβλίο. 

Ι.Ο.: Πόσο «χριστοκεντρική» είναι σήμερα η Εκκλησία;» 

- Με δεδομένη μία συγκεχυμένη θρησκευτικότητα ή μία εθνική έξαρση, που την κατατρύχει, όταν η Εκκλησία δεν είναι χριστοκεντρική, δεν είναι Εκκλησία αλλά σύστημα, ιδεολόγημα, κοινωνικός ή πολιτιστικός οργανισμός. Ο πειρασμός της Εκκλησίας μας είναι αυτός, η εκκοσμίκευσή της, η απώλεια της εμπειρίας του Χριστού και της Αναστάσεως. Δε θαυμάζουμε ούτε εκτιμούμε την Εκκλησία γιατί μπορεί να κάνει έργο και να είναι χρήσιμη στην κοινωνία, αλλά μετέχουμε στην Εκκλησία γιατί θέλουμε να γίνουμε ένα με το Χριστό και να γευτούμε τη νίκη επί του θανάτου. Έτσι έχουν νόημα και η καλοσύνη, η αγάπη και η προσφορά για κάθε ανθρώπινο πρόσωπο χωρίς διάκριση. Παίρνουμε λοιπόν αγάπη από το Θεό και δίνουμε στον άνθρωπο. Αυτό κάνουμε στην Εκκλησία. Τίποτα δικό μας δεν έχουμε και ό,τι δίνουμε είναι του Θεού. Όταν χάσουμε αυτόν τον προσανατολισμό, τότε έχουμε ανάγκη να φανούμε, να ακουστούμε, να ξεχωρίσουμε, να τιμηθούμε, να μας αναγνωρίσουν, και έτσι αναπτύσσονται ο οπαδισμός, οι θρησκευτικές ιδεολογίες, ο φανατισμός, η απώλεια της ενότητας. Τέτοια συμπτώματα και καταστάσεις δυστυχώς υπάρχουν πολλές στην Εκκλησία μας σήμερα, και με το ένδυμα μάλιστα της «πνευματικότητας». Αλλά ελπίζουμε, γιατί εδώ και τόσα χρόνια άλλος είναι το αφεντικό. Οπότε ελπίζουμε και αγωνιζόμαστε να διαφυλάξουμε την ειρήνη και την ενότητα μέσα στην Εκκλησία, γιατί είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για να αποκατασταθεί η χριστοκεντρικότητά της, όταν προσβάλλεται. 

Ι.Ο.: Έχετε πει ότι το πιο σημαντικό στοιχείο της πνευματικής ζωής είναι η διάκριση. Πώς όμως μπολιάζεται η Εκκλησία με την αρετή της διάκρισης; Δεν είναι παραγνωρισμένη, παρασιωπημένη, έως και λησμονημένη; 

- Η διάκριση δεν είναι ικανότητα του μυαλού μας και εξυπνάδα, για να διακρίνει το σκοτάδι από το φως, την αλήθεια από το ψεύδος και το Χριστό από τον αντίχριστο, αλλά φωτισμός και χάρις Θεού. Η χάρις και ο φωτισμός δίνονται στους συντετριμμένους και ταπεινούς. Όσο λοιπόν προοδεύει ο άνθρωπος στη μετάνοια και τον πόθο για το Θεό, τόσο γίνεται δεκτικός του θείου φωτισμού και της διακρίσεως. Η Εκκλησία έχει σκοπό να μας βοηθά να ξεπερνούμε το δικό μας λόγο και να σιωπούμε, ως έκφραση μετανοίας, για να αποκαλύπτεται στην καρδιά μας ο λόγος του Κυρίου. Διαπιστώνουμε ότι υπάρχει πολύ ένταση και σκληρότητα στην Εκκλησία «εν ονόματι της αληθείας», ιδίως από τους «πολύ πνευματικούς», και δεν αφήνουμε να φανερωθεί η λεπτότητα και η πραότητα του Χριστού μας, για να γοητευτεί ο σημερινός ταλαιπωρημένος άνθρωπος, ώστε να στραφεί στην Εκκλησία του Χριστού. Η πιο διακριτική πράξη που μπορούμε να κάνουμε, είναι να σιωπούμε και να ησυχάζουμε εμείς, ώστε να αφήνουμε το Χριστό να ομιλεί και να κάνει το έργο Του. 

Ι.Ο.: Μιλάτε για τη χαρά του Θεού. Όμως, γέροντά μου, οι Χριστιανοί σήμερα μόνο χαρά δεν αποπνέουμε. Μήπως η χαρά ως καρπός του Πνεύματος, κατά τον Απόστολο Παύλο, είναι τελικά δυσκολοκατόρθωτη; 

- Η μεγαλύτερη αμαρτία μας στην Εκκλησία είναι η απουσία της χαράς, γιατί είναι προσβολή και κατασυκοφάντηση του Θεού. Σα να λέω ότι η αγάπη του Θεού και ο σταυρός του Χριστού δεν αρκούν για να σωθώ και στενοχωρούμαι από την ζωή μου και τα έργα μου. Η μετάνοια δεν είναι στενοχώρια αλλά χαρμολύπη. Χωρίς χαρά δεν μπορεί να προσευχηθεί ο άνθρωπος ούτε να έχει σχέση με το Θεό. Η στενοχώρια είναι ο εγωισμός μας και η απιστία μας. Χαιρόμαστε γιατί παρά τις αμαρτίες μας έχουμε Θεό πατέρα, που μας συγχωρεί και μας αγαπά, μόλις το ζητήσουμε. Όλες οι αμαρτίες μπορούν να γίνουν ανεκτές, αλλά η απουσία της χαράς είναι αδικαιολόγητη και δαιμονική. Η ελπίδα και η χαρά είναι τα μεγάλα μας όπλα, που μας ωθούν στο Χριστό. Ο άνθρωπος της χαράς είναι ο ταπεινός, αυτός που αναγνωρίζει ότι όλα είναι του Θεού και εξαρτώνται από Αυτόν και αφήνεται. 

Ι.Ο.: Επίσης, μοιάζει ανέφικτη στις μέρες μας, τόσο στους θρησκευτικούς όσο και στους κοσμικούς, και η «χαρά του έρωτα», την οποία εξαίρετε στα κηρύγματά σας. Πόσοι άραγε γεύονται αυτή τη χαρά, που είναι υπόθεση ζωής;

- Καταρχάς, είναι λυπηρό από θρησκευτικούς ανθρώπους να συγχέουν τον έρωτα με το σεξ. Μάλιστα, σε μια εκπομπή που είχαμε κάνει για «τη χαρά του έρωτα», είχαν σκανδαλιστεί άνθρωποι της Εκκλησίας και μόνο με τον όρο «χαρά του έρωτα». Μπορούμε να καταλάβουμε κοσμικούς ιδίως νέους της εποχής να μην μπορούν να διακρίνουν τον έρωτα από το σεξ, αλλά είναι απαράδεκτο για ανθρώπους πνευματικούς. Έρωτας δεν είναι ούτε το σεξ ούτε το ναρκισσιστικό συναίσθημα εξάρτησης από έναν άνθρωπο με κτητική διάθεση. Έρωτας είναι ο Χριστός μας και πράξη έρωτα είναι ο Σταυρός. Έρωτας είναι στάση ζωής, η έξοδος από τον εαυτό μου, από την ιδιοτέλεια και το συμφέρον, για χάρη του άλλου. Έρωτας είναι να δίνω χώρο από τον εαυτό μου στον άλλο για να αναπνεύσει. Έρωτας είναι να δώσω τα δικαιώματά μου στο Χριστό και τον αδερφό μου, έρωτας είναι να ψάχνω συνεχώς το αγαπημένο μου πρόσωπο, το Χριστό. Έτσι υπάρχουμε, έτσι ζωντανεύουμε, έτσι ειρηνεύουμε, έτσι αγαπούμε τον διαφορετικό, έτσι αγαπούμε και τον εχθρό μας, έτσι «παρθενεύουμε», έτσι χαιρόμαστε. Αυτή είναι η «χαρά του έρωτα» της Εκκλησίας μας. 

Ι.Ο.: Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας; 

- Ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι ο φόβος, γιατί αυτό δηλώνει απιστία. Φοβούμαι σημαίνει ότι στηρίζω τα πάντα στον εαυτό μου και γίνομαι ο θεός του εαυτού μου. Όταν αρνηθώ τον εαυτό μου και παραδοθώ στο Θεό, παύει ο φόβος και η αγωνία. Άλλος φόβος μας, που έχει την ίδια αιτία, είναι η απελπισία και η απόγνωση. Χωρίς φόβο, άγχος και απελπισία ο δρόμος είναι ανοιχτός για το Θεό, αλλά και για τον άνθρωπο. 

Ι.Ο.: Μπορεί η ελπίδα να έχει ονοματεπώνυμο σήμερα; 

- Έχει ονοματεπώνυμο σήμερα, είχε και χθες και θα έχει πάντοτε. Είναι Χριστός. Τα πάντα είναι Χριστός. Παντού είναι ο Χριστός. Είμαστε αφημένοι στα χέρια Του και ελπίζουμε και για μας και για καθένα. Δεν αγωνιούμε και δε φοβόμαστε για το καλό του κόσμου και για τα λάθη τα δικά μας, των μελών της Εκκλησίας. Είναι άριστος κυβερνήτης ο Χριστός και πιστεύουμε και εμπιστευόμαστε την πρόνοιά Του.

Η ..."ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ" ΑΡΙΕΤΤΑ ΜΟΥΤΟΥΣΗ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟΝ π. ΠΕΤΡΟ ΜΙΝΩΠΕΤΡΟ

Η ηθοποιός Αριέττα Μουτούση γεννήθηκε στο Παρίσι, έζησε για οκτώ χρόνια εσώκλειστη σε παρθεναγωγείο στην Αγγλία, σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Έχει κάνει με επιτυχία τηλεόραση, κινηματογράφο, θέατρο, σκηνοθεσία. 

Την θυμάμαι ήδη από την θρυλική «Αστροφεγγιά». 

Και μετά από μια μεγάλη πορεία στον χώρο, σήμερα η Αριέττα Μουτούση συναντάει την «Νοσταλγό» του Παπαδιαμάντη. 

«Αἴφνης, ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρόν, ἐξύπνα ἐκ τοῦ μακροῦ ὀνείρου της, κ᾽ ἐφαίνετο ἀνακτῶσα τὴν αἴσθησιν τοῦ πραγματικοῦ κόσμου, ἀλλ᾽ ὀλίγαι παρήρχοντο στιγμαί, καὶ πάλιν ἔπιπτεν εἰς τὴν νάρκην τοῦ ὕπνου της». 

Φαίνεται πως η αρχοντική Αριέττα Μουτούση, η οποία είναι εξαιρετικά «προσγειωμένη» για ηθοποιός (σοβαρή και ουσιαστική), κάνει την «Νοσταλγό» του κυρ Αλέξανδρου για να ζήσει ένα όνειρο μακρύ… Μια νοσταλγία απ’ αλλού φερμένη… Που δεν έχει σχέση με συναισθηματισμό, αλλά με αίσθηση εσωτερικής ελευθερίας, μάλλον λυτρωτικής… 

Και η Νοσταλγός του Παπαδιαμάντη μπορεί να υπάρξει εξίσου ακέραιη στη Νίσυρο (όπου την τοποθέτησε η Ελένη Αλεξανδράκη στην ταινία της) και στην Αθήνα, στην θεατρική μεταφορά του διηγήματος σε σκηνοθεσία Άννας Παπαμάρκου. 

Με αφορμή, λοιπόν, τη θεατρική παράσταση «Νοσταλγός» του Παπαδιαμάντη που ανεβαίνει στο θέατρο Αλκμήνη, από το Ραδιόφωνο της Εκκλησίας (89,5) θα μεταδοθεί σε επανάληψη εκπομπή με καλεσμένη την ηθοποιό Αριέττα Μουτούση, την Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου στις 8 το βράδυ. Στην εκπομπή «Από Τέχνη σε Τέχνη», η Αριέττα Μουτούση μιλάει για την τέχνη του θεάτρου, στον ιερέα και σκηνοθέτη π. Πέτρο Μινώπετρο. 

Π.Α.Α.

Η ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ
Η ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ, για δεκαοκτώ παραστάσεις στο θέατρο "Αλκμήνη"Εισιτήρια σε προσφορά από 8€ https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-alkmini/i-nostalgos-alexandrou-papadiamanti/
Posted by Viva Services on Πέμπτη, 17 Σεπτεμβρίου 2015

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΜΟ

ΟΜΙΛΙΑ 

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ 

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ 

ΕΙΣ ΤΟ ΕΝ ΠΑΤΜΩ ΙΕΡΟΝ ΣΠΗΛΑΙΟΝ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ 

ΤΗΝ 25ΗΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1988 

(ΚΥΡΙΑΚΗ Α’ ΛΟΥΚΑ) 

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗΝ ΤΑΣ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΑΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 

ΕΠΙ ΤΗ 900ΕΤΗΡΙΔΙ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ 

ΚΑΙ ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΦΙΞΕΩΣ –ΕΠΙ ΤΩ ΑΥΤΩ ΣΚΟΠΩ- ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 

«Επανάγαγε εις το βάθος και χαλάσατε τα δίκτυα υμών εις άγραν» 

(Λουκ. 5,4). 

Κατάκοπος από την ολονύκτιον προσπάθειαν του ψαρέματος ο Πέτρος, και στενοχωρημένος από την ακαρπίαν του ματαίου εκείνου μόχθου, ακούει την προτροπήν του Χριστού «επανάγαγε εις το βάθος και χαλάσατε τα δίκτυα υμών εις άγραν». Εν τούτοις υπακούει. Και εκτελεί, χωρίς αντιρρήσεις και δισταγμούς, ό,τι του συνιστά ο Κύριος. Και αμείβεται με άφθονον αλιείαν. Εν τέλει δε και επιβραβεύεται με την τιμητικήν διαβεβαίωσιν του Χριστού «από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών» (Λουκ. 5,11). 

Κατόπιν, εις το αποστολικόν του έργον, διαπίστωσε εκ των πραγμάτων πόσον χρήσιμος ήτο και δι’ αυτόν, ως αλιεία ψυχών, και δια τους υπ’ αυτού ελκυομένους εις Χριστόν η προτροπή εκείνη του Κυρίου «επανάγαγε εις το βάθος». Διότι: 

1. Πολλοί άνθρωποι δίδουν προσοχήν μόνον εις την επιφανειακήν όψιν προσώπων και πραγμάτων. Και δεν εξετάζουν τι υπάρχει και τι γίνεται «εις το βάθος». Η αλάνθαστος συμβουλή του Κυρίου είναι: Στροφή προς το βάθος. Βαθυτέρα εξέτασις και αντιμετώπισις της πραγματικότητος, εις την ουσίαν της και όχι απλώς κατά τα φαινόμενα. Αρχής γενομένης από τον εαυτόν μας, είναι πρωτίστως εξεταστέον το περιεχόμενον της συνειδήσεως. Και δη – Εάν «καταγινώσκει» παραβάσεις – και παραβιάσεις – του ηθικού νόμου και ενοχάς. – Εάν επισημαίνει κίνητρα και ελατήρια δόλια, επιλήψιμα, όχι αγνά. – Εάν καταμαρτυρεί φρονήματα «μη κατά Θεόν» κ.ο.κ. Και όταν πρόκειται περί άλλων προσώπων, δι’ επιλογήν φίλων και συνεργατών, σύναψιν συνοικεσίων κ.τ.τ., έχει πάλιν μεγίστην σημασίαν να «μη κρίνωμεν κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν» (Ιω. 7,24). Να αποβλέπωμεν τ.ἐ. εις το ήθος, τον χαρακτήρα, τας ηθικάς αρχάς, τα υγιά φρονήματα, και όχι απλώς εις τα εξωτερικά και υλικά προσόντα του άλλου. 

2. Ιδιαιτέρως δια την αγωγήν των νέων και την επιτυχή και ευτυχή σταδιοδρομίαν των είναι απαραίτητος προϋπόθεσις τα υγιά θεμέλια. Όπως κάθε οικοδόμημα, χωρίς γερά θεμέλια, θα πέσει (Ματθ. 7,24-27), έτσι και η οικοδόμησις της ευτυχίας και της επιτυχούς σταδιοδρομίας προαπαιτεί ανάλογον θεμελίωσιν «εις βάθος». «Θεμέλιον γάρ άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενον, ός εστιν Ιησούς Χριστός», συμβουλεύει ο Θείος Απόστολος (1 Κορ. 3,11). Και προσθέτει «Δια τούτο έκαστος βλεπέτω πως εποικοδομεί» εάν δηλαδή τα υλικά του αντιστοιχούν προς «χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους» ή είναι «ξύλα, χόρτος, καλάμη» (αυτόθι στ. 10 και 12), ευάλωτα και σαθρά. Δι’ όλα τα έργα και λειτουργήματα δεν αρκούν αι φυσικαί ικανότητες και η ειδική εκπαίδευσις και κατάρτισις. Αλλ’ είναι απαραίτητοι αι υγιείς αρχαί και πεποιθήσεις, τα υψηλά ιδανικά, ο ζήλος και το ήθος, δια να ευδοκιμήσουν επ’ αγαθώ των ασκούντων αυτά και προς το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Κατ’ εξοχήν όμως θα είπωμεν προς τους παρόντας ιεροσπουδαστάς του Εκκλησ. Λυκείου της νήσου ταύτης, ότι το ιερατικόν λειτούργημα και η εκκλησιαστική διακονία που επέλεξαν δια τον εαυτόν των προαπαιτεί και ένθεον φρόνημα – ιερόν πόθον και ενθουσιασμόν δια την ιερωσύνην - κατ’ αρχήν δε αγνότητα και απουσίαν κωλυμάτων ιερωσύνης. Αλλά και πολλήν καλλιέργειαν της προσωπικότητός των «εις βάθος», μάλιστα δε της ειδικής κλήσεως και του ειδικού παρά Θεού χαρίσματος, προς το οποίον κατευθύνονται. «Επανάγαγε – λοιπόν - εις το βάθος» της καρδίας και της διαθέσεώς σου, νέε μου, και φρόντιζε να συντηρείς και να προάγεις φρόνημα και ήθος εγγυώμενα την αρίστην επίδοσιν και απόδοσιν εις το στάδιόν σου. Ημείς δ’ εξ ονόματος της Εκκλησίας σου ευχόμεθα και σε αναμένομεν να προσέλθεις με τοιούτο ψυχικόν βάθος συγκεκροτημένος και «αναγεγεννημένος ούκ εκ σποράς φθαρτής αλλ’ αφθάρτου, δια λόγου Θεού ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα» (1 Πέτρ. 1,23), δια να σε προχειρίσει «η θεία χάρις η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα» λειτουργόν και «οικονόμον μυστηρίων Θεού». 

3. Και περαιτέρω «επανάγαγε εις το βάθος» της ιστορίας, όλος ο πιστός λαός του Κυρίου. Και καταμάνθανε πρόσωπα και γεγονότα φωτίζοντα και αγλαΐζοντα την ιεράν αυτήν νήσον. Προσωπικότητες ως η του εορταζομένου αγίου αποστόλου και ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου –επιστηθίου και ηγαπημένου μαθητού του Χριστού – και γεγονότα ως το υπό του οσίου Χριστοδούλου, προ 900 ετών, επιτελεσθέν εν Πάτμω πνευματικόν έργον είναι ασφαλείς δείκται πορείας εις την οδόν της σωτηρίας. Τόσον ο ιερός ευαγγελιστής όσον και η φερώνυμος Μονή του ειργάσθησαν «εις βάθος». Και «το έργον αυτών μένει ό επωκοδόμησαν» (1 Κορ. 3,14) επί αιώνας ήδη. Διότι η εργασία «εις βάθος» έχει συνέχειαν και διάρκειαν. Είναι συνεχής και ευεργετική η επίδρασις και απόδοσις αυτής. 

Πώς δε να παραλείψωμεν, εις τα πλαίσια των εορτών της 900ετηρίδος της εν τη νήσω ταύτη Ι. Μονής του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, την πανευλαβή μνείαν και της Παναγίας Μητρός του Ηγαπημένου, όταν Εκείνη, εις βάθος «συμβάλλουσα εν τη καρδία αυτής» (Λουκ. 2,19) τας προς Αυτήν αποκαλύψεις και την κλήσιν Της υπό του Θεού εις την θεομητορικήν δόξαν, υπαγορεύει και εις ημάς σήμερον, μέσα εις το ιερόν τούτο Σπήλαιον της Αποκαλύψεως, να «συντηρώμεν» εντός ημών τα αποκαλυπτικά μηνύματα που ήκουσεν ο Ηγαπημένος του Κυρίου μαθητής; Ήκουσε δ’ εν τέλει ο μαθητής Εκείνος και ταύτην την επισφραγιστικήν αποκάλυψιν και διαβεβαίωσιν του Χριστού: 

«Ναι έρχομαι ταχύ». Θα έλθω εν τη δόξη και εν τη βασιλεία Μου. Και απήντησεν: «Αμήν, ναι έρχου Κύριε Ιησού».

ΛΟΓΙΑ ΚΑΡΔΙΑΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟ

Δημήτρης Μπαλτᾶς 

Μητρ. Δημ. και Ἁλμυροῦ Ἰγνατίου, Πίσω ἀπό τά καθημερινά. Λόγια καρδιᾶς μέ ἀφορμή τήν ἐπικαιρότητα, Ἀθήνα 2015, σελ. 331 

Εἶναι σπάνιο στούς καιρούς μας νά διαβάζει ἤ νά ἀκούει κανείς ἐκκλησιαστικό λόγο ἐπίκαιρο (λ.χ. μέ ἀναφορές στήν σύγχρονη ἐκπαίδευση, στήν ἐπικείμενη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο, στούς μετανάστες, στόν ρατσισμό κ.ἄ.) ἤ τουλάχιστον λόγο ἐπικαιροποιημένο (λ.χ. τό νόημα τοῦ Πάσχα στόν καιρό τῆς κρίσης, τόν φαρισαϊσμό τῶν συγχρόνων χριστιανῶν κ.ἄ.). 

Ἐξαίρεση σ’ αὐτόν τόν ‘’κανόνα’’ ἀποτελεῖ τό βιβλίο πού παρουσιάζω σήμερα. Πρόκειται γιά μία συλλογή ἄρθρων διαρθρωμένων σέ ἐννέα θεματικές ἑνότητες (α΄. «Στό ξεκίνημα» β΄. «Θεός ἀγάπης, Θεός ἐλπίδας» γ΄. «Ἀπό τόν Σταυρό στήν Ἀνάσταση» δ΄. «Τό μεγαλεῖο τῆς Ἐκκλησίας» ε΄. «Ἐκκλησία, ἡ μέλλουσα πόλις» στ΄. «Θρησκευτικός φανατισμός καί συμφιλίωση» ζ΄. «Δι’ εὐχῶν» καί η΄. «Σάν ὄνειρο») τοῦ Σεβ. Μητρ. Δημ. και  Ἁλμυροῦ Ἰγνατίου, πού ἐξέδωσαν προσφάτως σέ μία φροντισμένη ἔκδοση οἱ «Ἐκδόσεις Ἀρχονταρίκι». 

Κατά ταῦτα εἶναι εὐνόητο ὅτι ἡ παροῦσα ἔκδοση γεννήθηκε ἀπό τήν ἀνάγκη νά ἔρθει σέ ἐπαφή ὁ ἐκκλησιαστικός λόγος μέ τήν ἐπικαιρότητα. Ὅμως τήν ἐπικαιρότητα ὄχι μόνον τῶν πιστῶν, ἀλλά καί τῶν θρησκευτικῶς ἀδιάφορων συγχρόνων ἀνθρώπων πού ἀναζητοῦν τήν ἀλήθεια ἤ τουλάχιστον τήν ἐλπίδα. Ὁ συγγραφέας τονίζει ἀκριβῶς ὅτι «σέ ἐποχές διάσπασης, ἀπομόνωσης, ἀδιαφορίας καί ἀπελπισίας, οἱ Ἐνορίες ἀποτελοῦν ὀάσεις ἀνθρωπιᾶς, κοινωνικῆς δράσης, ἐλπίδας καί νοηματοδότησης τῆς ζωῆς» (σ. 187). Αὐτό διότι «ἡ ἐποχή μας ἔδειξε γιά μία ἀκόμη φορά ὁ κόσμος στηρίχτηκε σέ ἀξίες καί νοήματα πού δέν μπόρεσαν νά γεμίσουν τήν ψυχή του» (σ. 139). 

Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι (ἤ πρέπει νά εἶναι) λόγος ἀγάπης καί ἀνθρωπιᾶς. Αὐτό ἀκριβῶς σημειώνει ὁ Σεβ. Ἰγνάτιος, προσθέτοντας ὅτι «ὁ λόγος τῆς ἀγάπης σήμερα εἶναι ἡ πράξη τῆς ἀγάπης» καί ἀποτιμώντας ὅτι «ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν εὐθύνη τῆς ἀλήθειας» (σ. 150). 

Ἡ ἔμπρακτη ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης συνδέεται, νομίζω, καί μέ τήν δυνατότητα «νά συνδιαλέγεται (ἐνν. ὁ ἑλληνισμός) μέ τό διαφορετικό» (σ. 273) καί νά ἀπομακρύνει «τόν φανατισμό» (σσ. 267-272), ὁ ὁποῖος καλλιεργεῖται καί στίς πολιτισμένες δυτικές κοινωνίες. 

Αὐτά καί πολλά ἄλλα ἐνδιαφέροντα ζητήματα θά ἀναγνώσει ὁ ἀναγνώστης στόν τόμο τόν ἐπιγραφόμενο «Πίσω ἀπό τά καθημερινά». Ἡ ἀμεσότητα τοῦ λόγου, ἡ ἀποφυγή τοῦ γνωστοῦ σέ ὅλους πομπώδους ὕφους τῶν ἐκκλησιαστικῶν λόγων, ἡ ἐπικαιρότητα τῶν νοημάτων καί κυρίως τό πλησίασμα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου μέ τήν σκληρή πραγματικότητα εἶναι τά κυριώτερα, νομίζω, χαρακτηριστικά τῆς γραφίδος τοῦ συγγραφέως. Περιττό νά σημειώσω ὅτι τό παρόν βιβλίο μπορεῖ νά ἀναγνωσθεῖ ἀπό ἕνα εὐρύτερο ἀναγνωστικό κοινό.

"ΒΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ" ΣΤΙΣ ΦΕΤΙΝΕΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

«Βία και Ανεκτικότητα» 

Παναγιώτης Καμπάνης, Δρ. Αρχαιολόγος-Ιστορικός, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού 

Οι Ευρωπαϊκές Ημέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς (ΕΗΠΚ) θεσπίστηκαν επίσημα ως ευρωπαϊκό πρόγραμμα από το Συμβούλιο της Ευρώπης το 1991 και υποστηρίζονται από την Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από το 1994 έως το 2000 τη διεθνή γραμματεία συντονισμού είχε το ίδρυμα Roi Baudouin στις Βρυξέλλες, ενώ από το 2001 αντικαταστάθηκε από το Centro National da Cultura με έδρα την Πορτογαλία. Η Ελλάδα συμμετέχει στο πρόγραμμα από το 1994. Κάθε συμμετέχουσα χώρα έχει το δικό της συντονιστικό φορέα. Το σκεπτικό του προγράμματος συνοψίζεται στο σύνθημα «Ευρώπη, μια κοινή κληρονομιά», δηλαδή στην αναζήτηση της συλλογικής μας μνήμης ως Ευρωπαίοι πολίτες μέσα από την προβολή των ιδιαιτεροτήτων κάθε λαού. 

Ο σκοπός του προγράμματος υλοποιείται με τη συνειδητοποίηση της κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας σε πολιτιστικό, κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης μας με το παρελθόν, τη γνωριμία και την εξοικείωση με το Άλλο, καθώς και την ευαισθητοποίηση του κοινού για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς μέσα από συνεργασία δημόσιων και ιδιωτικών φορέων και οργανώσεων εθελοντών. 

Οι φετινές ΕΗΠΚ θα πραγματοποιηθούν το τριήμερο από Παρασκευή 25 έως και Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015, με θέμα: «Βία και Ανεκτικότητα».

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο παρακάτω. 

ὃ Σὺ Μισεῖς Ἑτέρῳ Μὴ Ποιήσεις

"ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΒΑΡΔΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΜΕΝΙΣΤΗ" / ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ ΥΠΟ ΤΟ ΣΕΛΗΝΟΦΩΣ ΣΤΗΝ ΜΥΚΟΝΟ

Στην πανσέληνο, την Κυριακή στις 27 Σεπτεμβρίου, στις 7 το απόγευμα η Δημοτική Επιχείρηση ΚΔΕΠΠΑΜ διοργανώνει στην Μύκονο την πρώτη μεγάλη φθινοπωρινή της εκδήλωση: «Απογευματινή Βάρδια στον Αρμενιστή» 

Μια μουσική βραδιά με τους: 

Δάφνη Πανουργιά – τραγούδι 

Στέλιος Ταχιάτης – βιολοντσέλο 

Πλάτων Ανδριτσάκης – κιθάρα 

Οι τρεις καλλιτέχνες θα ερμηνεύσουν τραγούδια των Μάνου Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρου Ξαρχάκου, Γιάννη Μαρκόπουλου, Ελένης Καραϊνδρου, Νίκου Κυπουργού, Πλάτωνα Ανδριτσάκη, αλλά και των Κουρτ Βάιλ και Νικόλα Πιοβάνι. 

Ο ερευνητής Νίκος Μπένος-Πάλμερ θα κάνει μια σύντομη παρουσίαση του φάρου και της ιστορίας του. Η μουσική βραδιά στον φάρο «Αρμενιστή»  πραγματοποιείται σε συνεννόηση με την Υπηρεσία Φάρων και σκοπεύει στη στήριξη των προσπαθειών που καταβάλλει η Δημοτική Αρχή για την αναστήλωση, τη συντήρηση και την ανάδειξη του «Αρμενιστή» ως μνημείο της ναυτικής ιστορίας της Μυκόνου.
Η είσοδος είναι ελεύθερη και θα υπάρχει δωρεάν μετακίνηση, στις 6 το απόγευμα, από τον σταθμό λεωφορείων, στο παλιό λιμάνι.
Να σημειωθεί ότι μετά τα μεσάνυχτα της 27ης και πριν το χάραμα της 28ης Σεπτεμβρίου 2015 θα συμβεί και το εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο της ολικής έκλειψης της υπερπανσελήνου, ένα φαινόμενο που θα επαναληφθεί ξανά το 2033.

Από την συναυλία των τριών καλλιτεχνών στον Άγιο Νικόλαο Ραφήνας,
στην πανσέληνο του Αυγούστου (29-8-2015)

On the evening of September 27th, 2015, at 7.00 p.m., KDEPPAM will be hosting the first of its autumnal events, the music recital: “Evening Shift at the lighthouse” with the musicians: 

Daphne Panourgia (singer) 

Stelios Tahiatis (cello) 

Platon Andritsakis (guitar) 

The scholar Nikos Benos-Palmer will make a short introduction on the history of the lighthouse. Please note that between midnight of the 27th and dawn of the 28th of September 2015, the extremely rare phenomenon of Super Blood Moon total eclipse will take place. Admission free. Free shuttle bus departing at 6 p.m. from the bus station at the old harbour.

"ΤΑ 3Μ" ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΑΧΜΑΤΟΒΑ / Παρουσιάζει ο Δημήτρης Μπαλτάς

Δημήτρης Μπαλτᾶς 

Ἄννα Ἀχμάτοβα, Τά 3Μ. Μαντελστάμ, Μοντιλιάνι, Μπλόκ, μετ. Δημ. Τριανταφυλλίδης, Ἐκδόσεις s@mizdat 2015, σελ. 68 

Στό τομίδιο πού παρουσιάζω σήμερα, ἔχουν περιληφθεῖ τρία κείμενα τῆς μεγαλύτερης κατά κοινή ὁμολογία Ρωσσίδας ποιήτριας τοῦ 20οῦ αἰ., τῆς Ἄννας Ἀχμάτοβα (1889-1966), τά ὁποῖα ἔχει ἀφιερώσει σέ τρεῖς ἐπίσης μεγάλες προσωπικοτητες τῆς ἐποχῆς της, στόν Ὀσίπ Μαντελστάμ (1891-1938), στόν Ἀμαντέο Μοντιλιάνι (1884-1920) καί στόν Ἀλεξάντερ Μπλόκ (1880-1921). 

Ἐπειδή τά κείμενα αὐτά προέρχονται ἀπό τήν αὐτοβιογραφία τῆς Ἀχμάτοβα, ἀπεικονίζουν ὁπωσδήποτε τό ἱστορικό πλαίσιο στό ὁποῖο ζεῖ, ἔρχεται σέ ἄμεση ἐπαφή μέ τίς ἀπεικονιζόμενες προσωπικότητες καί ἀσφαλῶς δημιουργεῖ. 

Τό μεγαλύτερο σέ ἔκταση κείμενο εἶναι ἀφιερωμένο στόν Μαντελστάμ, τόν ὁποῖο ἡ ποιήτρια ἐγνώριζε καί ἐθαύμαζε. Ἰσχυρίζεται σωστά ἡ Ἀχμάτοβα ὅτι «ὁ Μαντελστάμ ἦταν ἀπό τούς πρώτους πού ἄρχισαν νά γράφουν πολιτική ποίηση» (σ. 22). Ἐπίσης ἡ Ἀχμάτοβα θεωρεῖ ότι «ὁ Μαντελστάμ εἶχε μιά πρωτόγνωρη, σχεδόν μεταφυσική σχέση μέ τόν Πούσκιν» (σ. 25). Εἶναι δέ χαρακτηριστικό ὅτι καί στό μεταφραζόμενο κείμενο ἡ Ἀχμάτοβα ὑπερασπίζεται τόν Μαντελστάμ ἀπέναντι σέ μονομερεῖς λογοτεχνικές κριτικές ἐκ μέρους Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς (σσ. 37-39). 

Τό κείμενο τῆς Ἀχμάτοβα γιά τόν Μοντιλιάνι ἔχει ἀφετηρία τήν γνωριμία τους τό 1911 καί κυρίως τά περίφημα σκίτσα της πού φιλοτέχνησε ὁ Ἰταλός ζωγράφος καί γλύπτης. Ἀλλά δυστυχῶς, ὡς γνωστόν, τά σκίτσα αὐτά χάθηκαν ὅλα πλήν ἑνός (σ. 54). Ἐδῶ εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ἡ Ἀχμάτοβα δέν γνωρίζει τίποτε ἄλλο γιά τήν μεγάλη προσωπικότητα τοῦ Μοντιλιάνι, ἐνῶ φαίνεται ὅτι πληροφορίες γι’ αὐτόν λαμβάνει ἀφότου ἐκεῖνος δέν εὑρίσκεται πλέον στήν ζωή (σ. 58). Δύο χρόνια μετά τήν γνωριμία της μέ τόν Μοντιλιάνι ἡ Ἀχμάτοβα συναντᾶ μία ἄλλη μεγάλη ποιητική φωνή τῆς Ρωσσίας τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰ., τόν Ἀλεξάντερ Μπλόκ. Ἐκτός τῶν σχετικῶν αὐτοβιογραφικῶν ἀναφορῶν ἡ Ἀχμάτοβα τονίζει τό γεγονός ὅτι τό «Σημειωματάριο» μέ αὐτοβιογραφικές ἀναφορές πού εἶχε γράψει ὁ ἰδιος ὁ Μπλόκ τήν συνοδεύει «ἀποσπώντας την ἀπό τό ἔρεβος τῆς λήθης» (σ. 67). 

Σέ μία γενικότερη ἀποτίμηση, ἡ μετάφραση τῶν τριῶν παρουσιαζομένων κειμένων δίνει τήν ἀφορμή γιά τήν γνωριμία μέ τόν λόγο τῆς Ἀχμάτοβα, ἔστω καί σέ ἕνα ἀποσπασματικό πλαίσιο. Ἡ γραφή τῆς Ἀχμάτοβα εἶναι σαφῶς αὐτοβιογραφική, προσεκτική, ὑπερασπιστική τῶν τριῶν προσωπικοτήτων ἀλλά παράλληλα διατηρεῖ καί ἕνα ἰδιαίτερο ποιητικό ὕφος.

ΗΡΑΚΛΗΣ ΦΙΛΙΟΣ: ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΠΡΙΝ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ;

Καλλιτέχνης: Γιάννης Μπουροδήμος

Ηρακλής Αθ. Φίλιος 

(iraklisf@theo.auth.gr)

Συχνά στο χώρο της ορθόδοξης θεολογίας σημειώνεται μία στατική παθογένεια, ικανή να αιχμαλωτίσει την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου μέσα στη σκιά της αναίσθητης κακοτεχνίας. Μιας κακοτεχνίας που περισσότερο αναζητά την αμαρτία παρά την αγιοσύνη. Τα πάθη παρά την ίαση. Και την καταδίκη παρά τη σωτηρία. 

Στα Εξάρχεια καθώς και στη Θεσσαλονίκη, υπάρχουν δύο τοίχοι με μία εκφραστική απορία αγωνιακής πάλης. Μιας πάλης που σε κάνει να διαβάζεις δυο και τρεις φορές τις φράσεις των δύο τοίχων. «Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;». Η τάση των φορέων της εκκλησίας και συγκεκριμένα μέρους του ιερατείου είναι τάση απόγνωσης πολλές φορές. Ένα άγχος για απομυθοποίηση, αλλοπρόσαλλο προσανατολισμό, πνευματική φυγομαχία και καταδίκη. Συναντάται με άλλα λόγια μία ορθοδοξία που «ανακαλύπτει παντού ασχήμιες, εχθρούς της πίστεως, απουσία αισθητικής, ειλικρινούς ευσέβειας» κατά τον ακαδημαϊκό Χρυσόστομο Σταμούλη. 

Η διακονία «αναλώνεται» συνήθως στα ιερά μυστήρια και τις ιερές ακολουθίες, στο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο ή σε μία αμέτοχη παρουσία στην αγωνία και τον πόνο του άλλου, όπου στο τέλος της εξομολόγησης ο άλλος δεν είναι ο «ξένος» του δοξαστικού του Μ. Σαββάτου, αλλά ένας άγνωστος. Αυτό όμως σκιαγραφεί την εκκλησία ως «σκιά θανάτου» κατά τον Μάξιμο Ομολογητή, δηλαδή ως ιδεολογία ελλείψει της μυστηριακής ομολογίας και αποκάλυψης. Εκείνο που απουσιάζει είναι η σύγχρονη μαρτυρία. Ένα μεγάλο μέρος των εκκλησιαστικών φορέων είναι «πνευματικά άκαπνοι». Και αυτό οφείλεται στην έλλειψη εμπειριών που είτε ως αμαρτία είτε ως αρετή, συμβάλλουν στην αναγεννησιακή και μεταμορφωτική κίνηση της ψυχής και του σώματος. 

Για να δεις φως, για να μυρίσεις ευωδία πνευματικού θυμιάματος, για να νιώσεις μεθυστικό ερέθισμα και ρίγος στην έρημη πολλές φορές ψυχή, θα πέσεις άπειρες φορές, θα μετατρέψεις την εικόνα του εαυτού σου από χαρισματική ομοίωση σε ειδωλική αναφορά και θα πονέσεις έως ότου ωριμάσεις τη ζωή σου και ανατείλει φως από το έρεβος της αναίσθητης νέκρωσης. 

Έτσι λοιπόν η όλη προσοχή στρέφεται στην ύπαρξη μετά τον θάνατο. Διερωτήθηκε όμως κάποιος αν έζησε πριν τον θάνατο; Αν θανάτωσε την ασχήμια του στη φύση της ζωής; Αν έζησε πριν ζήσει; Και ο συνεκτικός δεσμός μεταξύ ζωής και αιωνιότητας είναι η ζωή ή αλλιώς ο θάνατος. Εξάλλου το ίδιο και το αυτό είναι. Γι’ αυτό και ο θαυμάσιος φιλόσοφος άγιος Γρηγόριος Νύσσης παρατηρεί πως ο θάνατος είναι «η καινούρια γέννα που οδηγεί σε νέα ζωή». Με την κατάλυση του κράτους του θανάτου και της διαβολικής κυριαρχίας, ο θάνατος ανασταίνει την ευλογία της οικείωσης στο σώμα του φθαρτού, δραπετεύει από την κατάρα της ταφικής καταδίκης και ως ευλογία συνεχίζει να ζει. Υπάρχουν δύο όροι που εύστοχα χρησιμοποιεί ο Γιάννης Ρίτσος στη «Σονάτα του Σεληνόφωτος». Η συμμαχία και η υπακοή. Η συμμαχία της ζωής με το θάνατο, αλλά ταυτόχρονα και η ανυπακοή της στο θάνατο. Η ζωή είναι θάνατος και ο θάνατος είναι ζωή. Γεννιόμαστε, «συναντούμε» τη χώρα του θανάτου και εκείνος με τη σειρά του μας ζει στην αιώνια ζωή. Αυτό είναι αλήθεια. Και μάλιστα αναδυόμενη από τον Πανάγιο Τάφο όπου ο σταυρός του Χριστού δεν είναι κραυγή απόγνωσης, αλλά ζωή εκ του τάφου, καθώς «εκ του τάφου ανέτειλε ζωή και ελπίδα». 

Η αγωνία της εκκλησίας κατάντησε να είναι ένα ερώτημα και όχι μία κατάφαση. Αν το ερώτημα αυτό γίνει εμμονή, τότε η ζωή γίνεται άρνηση. Η ζωή του θανάτου αλλοιώνει την αρνητική παραδοχή της απολυτότητας και της μονοφυσιτικής ιδιοτέλειας. Αναδεικνύει την πολύπλευρη σημασία της συνέχειας και ως πολιτισμός της αγιοσύνης δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν γεύεται και δεν ζει στο θάνατο αλλά στη ζωή του. Ο αποπροσανατολισμός των υπαρξιακών ερωτημάτων και πόθων είναι κάτι περισσότερο από βέβαιος, αφού όλη η αγωνία επικεντρώνεται στη ζωή μετά τον θάνατο και όχι στη ζωή πριν τον θάνατο. Σαν να υπάρχει μία προκαθορισμένη παρθενογένεση με την αφετηρία του θανάτου που δεν προϋποθέτει τη ζωή. Έτσι η αγνότητα ξεπέφτει και αποτελεί ίδιον γνώρισμα της μετά θάνατον ζωής. 

Αυτή η επικινδυνότητα γίνεται αμέλεια και όλο το σχέδιο της θείας οικονομίας μεταφέρεται αυτόματα από τον θάνατο στο μετά. Άλλες φορές με δοκητικές τάσεις καταργεί την ίδια ύψιστη κένωση του Εαυτού του Θεναθρώπου. Στη σκιά του άχρωμου χρώματος που έχασε το χρώμα του εν τη γεννήσει της φύσεως του και εκ του μηδενός ήρθε σαν δημιουργική αρχή και τελείωση στην άναρχη αρχή του. Σαν να μην γεννήθηκε ο άνθρωπος για να ζήσει. Σαν να χώρεσε τον εαυτό του στην αρχή του θανάτου, στην αρχή της εξουσιαστικής του απομόνωσης από τη θέα ενός πρωτόπλαστου κάλλους που υπάρχει στην αφετηρία του θανάτου και στη συνέχεια του. Επ’ ουδενί λόγω στη ζωή πριν θάνατο. Γι’ αυτό και ο φιλόσοφος Σενέκας «πνίγει» την αγωνία του σε ένα αύριο του «ίσως», διερωτώμενος ο ίδιος: «Γιατί οι περισσότεροι από εμάς δαπανάμε τα χρόνια μας όχι για να γευόμαστε τη ζωή, αλλά ξοδεύοντας την σε προετοιμασίες, που τάχα θα μας επιτρέψουν να τη χαρούμε στο απώτερο μέλλον;». 

Δεν είναι άδικο να γίνεται λόγος για ζωή μετά θάνατον, όταν ο άνθρωπος δεν ζει πριν τον θάνατο; Είναι άκρα υποκρισία η επιδίωξη της μετάθεσης της υπαρξιακής αγωνίας σε μία ζωή που ναι μεν είναι αληθινή, αλλά δεν διαγράφει μία πορεία γέννησης κι αιωνιότητας. Αν δεν γίνει η ζωή θάνατος και ο θάνατος ζωή πως θα ζήσει ο άνθρωπος; Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη ζωής σε ένα κόσμο φθαρτό μεν κι αμαρτωλό αλλά με πληθώρα αγιοσύνης και άφθονης πνευματικής απόλαυσης στην ίδια ζωή, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Στην ιερή και μυσταγωγική πανδαισία της αχώρητης άκτιστης φύσης που χωράει τη σάρκα της φθαρτότητας ως μέσο οικείωσης και αγιασμού. 

Αν λοιπόν ο θάνατος δεν συμφιλιωθεί με την αγιοπνευματική φύση πώς θα σηματοδοτήσει την άλλη ζωή; Αν δεν συμβεί αυτή η πρόσληψη, τότε ο θάνατος είναι τέλος και η εκκλησία ιδεολογία. Η εκκλησία όμως ως θεία αποκάλυψη συνεχίζει την συνέχεια της στις ασυνέχειες του χρόνου, στις στατικές μορφές του και στις χαριτωμένες αλλά φθαρτές κοσμικές προκλήσεις. Η εκκλησία όμως κοινωνεί τον παλαιό άνθρωπο με ό,τι εκείνος πρεσβεύει, του δίνει τη δυνατότητα να γίνει Θεός κατά τον Μ. Αθανάσιο, να αγιαστεί και να σωθεί. Κι αυτό το πραγματώνει χωροχρονικά στη δυναμική του λειτουργικού «σήμερον» κι όχι ετεροχρονικά μη υπακούοντας στις χαοτικές και αλλοιωμένες ενέργειες του επιπόλαιου. Η συμφιλίωση λοιπόν με τον θάνατο στην ορθόδοξη ζωή και πνευματικότητα δεν συνιστά μία θανατοφιλία ψυχολογικού τύπου νοηματοδοτημένη από την ανάγκη υπέρβασης ή και απομυθοποίησης, αλλά ως ζωή που αιώνια ζει στην όντως ζωή. 

Φανταστείτε την ενάργεια των πραγμάτων ως πνευματική αλήθεια να αφηνόταν στο έλεος του αφορισμού και να μην υπήρχε ή να απουσίαζε στην καλύτερη περίπτωση από την τριαδική κοινωνία ως αγαπητική πορεία και συνύπαρξη. Ως αίσθηση βρώσης και πόσης του Σώματος και του Αίματος. Αντίθετα όλα μετέχουν με την κτιστή τους παρά ταύτα φύση στην άπειρη, ακατάληπτη, απροσδιόριστη θεία ουσία και γεύονται αυτή την «άσαρκη» θεία δόξα μυστηριολογικά. 

Η ζωή της συνέχειας οφείλει την υποστατική της παρουσία στη ζωή της γέννησης. Ζωή χωρίς ζωή δεν έχει νόημα. Ζωή που δεν ξενοδοχεί την παρουσία της συνεκτικής μεταδοτικότητας από το ανέκφραστο στο εκφρασμένο δεν έχει ζωή. Τα έσχατα δεν είναι μία αυτόνομη δημιουργικότητα και πηγή αυτονομημένης ωφέλειας, αλλά πραγματικότητα διά μέσου των αιώνων που νοείται και βιώνεται ως πραγματοποιήσιμη υπόσχεση κι όχι ως αυθύπαρκτη αποξένωση. Ο Τριαδικός Θεός απηύθυνε κάλεσμα σε μετοχή της αιωνίου ζωής στην ήδη υπάρχουσα επίγεια ζωή. Κι όχι ξεκίνημα ζωής στη μετά θάνατον ζωή. Είναι ασύμβατη με την θεϊκή κλήση η βίωση των «άδηλων και κρύφιων» της ακατάληπτης άκτιστης παρουσίας στη «φυγή» της εδώ ζωής ως εκεί αρχή ζωής. 

Η θεία χάρη ως δωρεά του Θεού και η «ένσαρκη» παρουσία της στην ανθρώπινη ζωή έχει κατεύθυνση προς το κατ’ εικόνα δημιούργημα. Και βέβαια συνδέεται με την επίγεια ζωή. Αναφέρει λοιπόν σχετικά ο Χρυσόστομος Σταμούλης τα εξής: «Κλήση του Θεού δεν είναι κλήση σε μια κάποια μελλοντική μεταζωή, αλλά στην εδώ ζωή, στη μόνη πραγματική ζωή που επεκτείνεται στα έσχατα μεριζόμενη αλλά ποτέ δαπανόμενη . Έτσι ώστε να αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι πως υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο». 

Ζωή είναι η όντως ζωή, καθώς η ομολογία του Θεανθρώπου είναι αφοπλιστική: «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή». Επομένως ζωή με νόημα, μα πάνω από όλα με χαρά και θεία χάρη, είναι η εν Χριστώ ζωή που κατά τον Νικόλαο Καβάσιλα «φύεται μεν εν τώδε τω βίω και τας αρχάς εντεύθεν λαμβάνει». Ομολογιακή αλήθεια που συνδέει την επίγεια με την αιώνια ζωή. Άρα τι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ζωή πριν τον θάνατο; Αυτό το διδάσκει η μυσταγωγία της εκκλησίας και συγκεκριμένα τα ιερά μυστήρια που δηλώνουν την ταυτότητα της, την ύπαρξη της και την ολοκλήρωση της, σύμφωνα πάλι με τον ίδιο Πατέρα. 

Ζωή είναι να ζει Χριστός σε όλα. Ο άνθρωπος να ανασαίνει νάμα χάριτος σε όλα. Να μεθά με τα ευαγγελικά λόγια, με τα λόγια των Πατέρων, με τους ιερούς ύμνους, με την ευσέβεια και τη χρηστοήθεια. Να αγιάζεται μέσα στην εκκλησία, να αφήνει τον παλαιό άνθρωπο στο πετραχήλι του πνευματικού, να δραπετεύει από την μελαγχολία της αναπόλησης και να συγχωρείται. Να τρώει Θεό και να πίνει Θεό. Εν μυστηρίω όπως έλεγε και ο γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής. 

Όμως δεν είναι εύκολα να ζεις τη ζωή. Είναι προνόμιο, μα περισσότερο ευλογία. Και φυσικά όχι αποδιδόμενη με βάση το ανθρώπινο κριτήριο της απόκτησης, αλλά σμιλευμένη στο έλεος του Θεού. Σαν αναίρεση της ανθρώπινης αναξιότητας και ενεργή παρουσία και δωρεά Εκείνου. Για να ζεις τη ζωή, ιδίως σήμερα, πρέπει να είσαι μάγκας. Να είσαι και να γίνεσαι αλήτης Χριστού για την αγάπη Του, όπως συνήθιζε να λέει ο όσιος Πορφύριος. 

Και για να επιβιώσεις στη σκληρότητα και στο μίσος των ανθρώπων, οφείλεις να γίνεις ειλικρινής και απαθής. Να διώχνεις και να απομακρύνεις οτιδήποτε σε βλάπτει και δεν σε ωφελεί. Να μην δίνεις σημασία και ιδιαίτερη βαρύτητα σε λόγους που προέρχονται από την κακή προαίρεση των ανθρώπων. Να γίνεσαι πνευματικός επαναστάτης και να αντιδράς σε κάθε νοσηρή ενέργεια που νοσεί την ψυχή σου. 

Να αμφισβητείς, να μαθαίνεις, να ακούς όσα προέρχονται από την αγαθή προαίρεση, να μην πιστεύεις πολλές φορές στους ανθρώπους, να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους που θα βάζεις στον κύκλο σου και στις νέες αρχές, να φεύγεις από τις άκαιρες συζητήσεις και από όσα θέλουν να σε θίξουν, να ακούς και να διδάσκεσαι από όσους σε αγαπάνε και αγωνιούν για την πνευματική σου πρόοδο. Να κλείνεις τα αυτιά σου στα ανυπόστατα, να αποστομώνεις με θάρρος και τόλμη όσα δεν ευσταθούν, να παλεύεις για την αρετή όχι μόνο μέσα από τη δράση, αλλά και μέσα από την απάθεια προς κάθε τι που σε πληγώνει. Να οριοθετείς τη ζωή σου, να την βαφτίζεις στη ζωή της εκκλησίας και των ιερών της μυστηρίων, στην απάθεια της έκφρασης και στη σιωπή της υπομονής. Κι αυτή γεννά αγάπη, δηλαδή Χριστό. Τότε είσαι άρχοντας. Είσαι ευεργετημένος από την αγάπη του Χριστού. 

Έτσι ζεις τη ζωή. Την πλήρωση δε της γεύσης, τη νιώθεις στο πιο γλυκό φίλημα του αιωνίου που μυσταγωγεί την ηδονή δια της μεταμόρφωσης των ωδινών. Η αφαίμαξη του μυστηρίου ως άσαρκη ουτοπία αναλώνεται στην ανοησία των εφήμερων και άκαιρων. Η υιοθέτηση όμως του μυστηρίου της ζωής, σταυρώνει τις αμαρτίες για να γεννήσει θάνατο. Κι ο θάνατος ζει στην αναίρεση του. Στη ζωή της θείας ευχαριστίας, δηλαδή στη ζωή πριν τον θάνατο. 

ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ "ΚΑΤΑΡΕΣ" ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

Στην Ιδιωτική Οδό έφθασε το παρακάτω σχόλιο αναγνώστη: 

Κύριε Ανδριόπουλε, 

Πρόσφατα, αφιέρωσα όλη μου τη διάθεση στην ανάγνωση των δυο και μοναδικών κειμένων, που αποδίδονται στον αγωνιστή του 1821 Γιάννη Μακρυγιάννη, αναζητώντας την τεκμηρίωση των φράσεων, που διάφορες "πηγές" αποδίδουν ότι είπε περί του αγίου Κοσμά του Αιτωλού και του Πάπα Ρώμης. Ένοιωσα έκπληξη, όταν διαπίστωσα ότι στα δυο σωζόμενα έργα που αποδίδονται στο Μακρυγιάννη, τα "Απομνημονεύματα" με τη μεταγραφή του Ι. Βλαχογιάννη, και τα "Θαύματα της Θείας Προνοίας", γνωστό επίσης ως "Οράματα και Θάματα" ή το "Άλλο Στορικό", ούτε "κατάρες" κατά του Πάπα, ούτε καν η πομπώδης φράση για τον άγιο Κοσμά περιέχονται. 

Ενθυμούμαι τις ζωηρότατες επικρίσεις κατά του Αργολίδος Νεκταρίου από πλείστους κληρικούς και λαϊκούς. Όταν διάβασα "ανάμεσα στις γραμμές τους" διαπίστωσα ότι μιλούν "περί χειρογράφου του Μακρυγιάννη". Περί τίνος αγνώστου χειρογράφου πρόκειται; Πώς είναι δυνατό να είναι γνωστό μόνο με την αναπαραγωγή του επιχειρήματος και χωρίς να αναφέρεται καμιά έγκριτη πηγή (τα σωζόμενα έργα του Μακρυγιάννη); Μήπως είναι και αυτό θρυλούμενο σαν την "Ομιλία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ωπή", που δεν υπάρχει σε κανένα αρχαίο κείμενο; 

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, μαζί με τον π. Γεώργιο Τσέτση: ποιος αποδίδει σε ποιον και ποιους λόγους και πόσοι εξ αυτών είναι αληθείς;

ΕΝΟΡΙΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟ 2015 ΣΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

Έχουμε και στο παρελθόν γράψει ότι όποιος έχει την παραμικρή ιδέα για το τί σημαίνει οργάνωση μιας εκδήλωσης, μπορεί να αντιληφθεί αυτομάτως ότι αυτό που επιχειρεί για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά η περιώνυμος ενορία της Ευαγγελίστριας στον Πειραιά είναι πραγματικός άθλος! 

130 εκδηλώσεις από 1 Οκτωβρίου έως 31 Δεκεμβρίου 2015! 

Καθημερινές εκδηλώσεις πολιτισμού, λόγου και τέχνης, και συνάμα λειτουργικές ευκαιρίες σε καθημερινή βάση για ένα τρίμηνο, είναι σίγουρα μια μεγάλη διοργάνωση που απαιτεί πολύ κόπο, αλλά φαίνεται πως γίνεται με μεράκι, κι αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας. 

Ανάμεσα στην ενδιαφέρουσα ποικιλία των εκδηλώσεων, ξεχωρίζει το διήμερο αφιέρωμα (6-7/12) στον μακαριστό π. Αλέξανδρο Σμέμαν, μεγάλο λειτουργιολόγο του καιρού μας, με συμμετέχοντες τους Χρήστο Γιανναρά, Χρυσόστομο Σταμούλη, Θανάση Παπαθανασίου. 

Την επίσημη έναρξη του "Ενορία εν δράσει", όπως έχει ονομαστεί το όλο πρόγραμμα, θα κάνει ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ την Κυριακή 4 Οκτωβρίου.  

Το πλήρες πρόγραμμα παραθέτουμε στη συνέχεια.

Η δική μας συμβολή έχει προγραμματιστεί για το Νοέμβριο ως εξής:
Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015 7.30 μ.μ. 

Μουσικές των Χριστιανών της μέσης Ανατολής 

Η Κυριακή Προσευχή στα Αραμαϊκά, βυζαντινοί ύμνοι στα αραβικά, χριστιανικοί ύμνοι των μελωδών αγίων της Συρίας (Εφραίμ ο Σύρος, Ρωμανός ο μελωδός, Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Ισαάκ ο Σύρος), αποσπάσματα από το «Άσμα Ασμάτων», παραδοσιακά τραγούδια και οργανικοί σκοποί της Μ. Ανατολής, αλλά και το ποίημα «Συμεών» (ο Στυλίτης) του Κ. Π. Καβάφη στα ελληνικά και αραβικά. 

Ερμηνεύουν: 

• Γιώργος Γενναίος, λαούτο - τραγούδι 

• Ειρήνη Τεννέ, τραγούδι 

• Σύλβια Κουτρούλη, νέϋ 

• Roni Bou Saba, αφηγητής – ψάλτης 

• Nabil Al Sayeg, ψάλτης 

• Εισήγηση – γενική επιμέλεια: Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος 

Παραγωγή: Καλλιτεχνικό Σύνολο «Πολύτροπον»

Enoria en Drasei 2015

Η "ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟΣ" ΣΤΗΝ "ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ" ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Αποτελεί ιδιαίτερη τιμή για την Ιδιωτική Οδό να αναδημοσιεύεται στην ιστορική "Απογευματινή" Κωνσταντινουπόλεως. 

Τιμή, όχι μόνο γιατί φιλοξενείται ένα άρθρο μας στην 90χρονη ομογενειακή εφημερίδα, αλλά γιατί ο εκδότης της κ. Μιχάλης Βασιλειάδης και οι συνεργάτες του, δίνουν καθημερινή μάχη για την επιβίωσή της και την δυνατή μαρτυρία της, σ' έναν κόσμο που μεταβάλλεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. 

Στο σημερινό φύλλο της, λοιπόν, αναδημοσιεύεται το κείμενό μας με τίτλο: Η ηδονή της "παναίρεσης του Οικουμενισμού". 

Θεωρήθηκε αναδημοσιεύσιμο - εικάζω - διότι είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι οι "αντιοικουμενιστές" με την όλη δράση τους προσπαθούν να πλήξουν το Οικουμενικό Πατριαρχείο κι ας καμώνονται ότι δεν πολεμούν τον "θεσμό", αλλά τα "πρόσωπα", που τάχα "εκτρέπονται" από την "ορθή πίστη". 

Ευτυχώς, το Οικουμενικό Πατριαρχείο αποδεικνύεται ο αιωνόβιος θεσμός της Ορθοδοξίας που ξέρει να αφουγκράζεται τα μηνύματα των σύγχρονων καιρών και να ανοίγει δρόμους, όταν πολλοί στην Ορθοδοξία σήμερα υιοθετούν την "λογική" των αποκλεισμών. 

Παραθέτουμε στη συνέχεια ολόκληρο το σημερινό φύλλο της Απογευματινής.

Apogevmatini Polews 15-09-21

Η Εκκλησία της Κύπρου υποδέχθηκε 24 κειμήλια από συλημένους ναούς στα Κατεχόμενα

Βημόθυρα (17ος αιώνας), ναός Αγίου Ευλαλίου, Καραβάς

ΠΩΣ Ο ΤΟΥΡΚΟΣ ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΟΣ ΝΤΙΚΜΕΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕ ΠΛΑΣΤΑ ΨΗΦΙΔΩΤΑ 

Πρόγραμμα Συντήρησης με οικονομική αρωγή Ελβετίας και βοήθεια 

του Βυζαντινού Μουσείου Αθηνών 

Του Αριστείδη Βικέτου 

Ακόμη 24 βυζαντινά και εκκλησιαστικά κειμήλια επαναπατρίστηκαν από το Μόναχο στην Κύπρο και από τις 15.9.15 εκτίθενται στο Βυζαντινό Μουσείο του Ιδρύματος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Προέρχονται από ναούς, που από το 1974 βρίσκονται στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου, και οι περισσότεροι συλήθηκαν από τον Τούρκο αρχαιοκάπηλο Αϊντίν Ντικμέν. Τα ιερά κειμήλια αποτελούν μοναδικό δείγμα της κυπριακής Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής περιόδου στην εκκλησιαστική τέχνη και είναι αναπόσπαστο μέρος της πολιτιστικής αλλά και πνευματικής και θρησκευτικής ζωής της Κύπρου. 

Μεταξύ των βυζαντινών κειμηλίων χαρακτηριστικότερα είναι: τρία ζεύγη βημοθύρων (Μονή Αντιφωνητή Χριστού, Μονή Παναγίας Καντάρας), τοιχογραφίες από τη Μονή του Αντιφωνητή Χριστού, το ναό της Αγίας Σολομονής στην Κώμα του Γιαλού και την Μονή Παναγίας Αψινθιώτισσας στο Συγχαρί. Επίσης χειρόγραφο ομιλιάριο (17ος αι.) από τη Μονή της Παναγίας Τροοδίτισσας και το χειρόγραφο ευαγγέλιο της Αρμενικής κοινότητας (18ος αι.) που κλάπηκε κατά την περίοδο της Τουρκικής ανταρσίας το 1963. 

Το εντυπωσιακό είναι ότι μέσα στα κιβώτια, με τα οποία μεταφέρθηκαν τα κειμήλια στην Κύπρο, ήταν και μαύρος χαρτοφύλακας σε μορφή μικρής βαλίτσας. Όταν ανοίχτηκε βρέθηκαν παλαιές και σύγχρονες (φυσικές και τεχνητές) ψηφίδες. Αυτές τις χρησιμοποιούσε ο αρχαιοκάπηλος Ντικμέν με τους συνεργάτες του για να κατασκευάζει αντίγραφα των ψηφιδωτών, που τα προωθούσε ως να ήταν αυθεντικά για πώληση στο παράνομο εμπόριο αρχαιοτήτων. Τα ψεύτικα πιστοποιητικά που διέθετε αποκλειστικά για τα αντίγραφα αποτελούν επαρκείς ενδείξεις για ένα καλά οργανωμένο έγκλημα. Ο Ντικμέν είχε δημιουργήσει εργαστήριο, στο οποίο αναμείγνυαν καινούργιες ψηφίδες με παλιές κυρίως από ψηφιδωτά της Παναγίας της Κανακαριάς, που διαλύθηκαν, ή από το διάκοσμο, ο οποίος καταστράφηκε ολοσχερώς. 

Το βαλιτσάκι του Aidin Dikmen

Στην τελετή για τον επαναπατρισμό των κειμηλίων (16/9/2015), η διευθύντρια του Τμήματος Αρχαιοτήτων, δρ. Μαρίνα Σολομίδου-Ιερωνυμίδου, έκανε ιδιαίτερη αναφορά στο βαλιτσάκι του Aϊντίν Ντικμέν. Η κ. Ιερωνυμίδου είπε χαρακτηριστικά: «μέσα βρίσκονται ανάμεικτες αρχαίες και νέες ψηφίδες, που είχαν απομείνει από τα κλαπέντα ψηφιδωτά και με τις οποίες ο Ντικμέν ψηφοθετούσε δικές τους δημιουργίες για να πωληθούν ως αρχαία». 

Σε χαιρετισμό του ο υπουργός Συγκοινωνιών, Μάριος Δημητριάδης, εξέφρασε την ελπίδα ότι σύντομα θα επαναπατριστούν και οι υπόλοιπες αρχαιότητες (περίπου 62), που παραμένουν ακόμα στο Μόναχο. «Μ’ αυτό τον τρόπο δημιουργείται μια δυναμική και ένα διεθνώς θετικό κλίμα, το οποίο θα δράσει ευεργετικά προς την διευκόλυνση των διαδικασιών επιστροφής των κλαπέντων πολιτιστικών αγαθών και μας δίνει ελπίδες για μια καλύτερη συνεργασία μεταξύ των χωρών για την επιστροφή και άλλων θησαυρών μας που έχουν διαφύγει παράνομα από την Κύπρο», επεσήμανε. 

Ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος ανέφερε ότι τα επαναπατρισθέντα κειμήλια ναι μεν είναι κυπριακά, αλλά, υπογράμμισε, «ανήκουν σε όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα». Ο Αρχιεπίσκοπος υπογράμμισε ότι όλα τα κειμήλια «θα φυλαχθούν προσωρινά στο Βυζαντινό Μουσείο του Ιδρύματος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’, μέχρις ότου φθάσει η ώρα να επαναπατρισθούν με ασφάλεια εκεί, όπου πραγματικά ανήκουν, σε μια ελεύθερη και επανενωμένη πατρίδα». 

Στην εκδήλωση απηύθυνε χαιρετισμό ο πρέσβης της Ελβετίας, Πέτερ Ράϊνχαρντ, ο οποίος δήλωσε ότι η ελβετική της χώρας του στηρίζει την αποκατάσταση κυπριακών πολιτιστικών θησαυρών. Ο Ελβετός πρέσβης είπε ότι το Πρόγραμμα Συντήρησης των επαναπατρισθέντων θησαυρών, που υποβλήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2014 σε συνεργασία με το Τμήμα Αρχαιοτήτων Κύπρου εγκρίθηκε από την αρμόδια Επιτροπή της Ελβετικής Ομοσπονδίας (το Ομοσπονδιακό Γραφείο Πολιτισμού, το Τμήμα Εξωτερικών Υποθέσεων, η Ελβετική Υπηρεσία Ανάπτυξης και Συνεργασίας και η Ελβετική Επιτροπή UNESCO). Η Ελβετική Ομοσπονδία ενέκρινε τη συμμετοχή της στο πρόγραμμα με ποσόν 100.000 ελβετικών φράγκων, ποσό που αποτελεί το 22% του όλου προγράμματος, ενώ το υπόλοιπο ποσό αποτελεί συμβολή σε εργατοώρες.

Σπάραγμα τοιχογραφίας (9ος αιώνας) από την Αγία Σολομονή στην Κώμα του Γιαλού

Ο διευθυντής του Βυζαντινού Μουσείου του Ιδρύματος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ', δρ. Ιωάννης Ηλιάδης έκανε στην συνέχεια ξενάγηση και παρουσίαση των επαναπατρισθέντων εκκλησιαστικών θησαυρών. Η συντήρηση των έργων ανέφερε, θα γίνει στα Εργαστήρια του Τμήματος Αρχαιοτήτων Κύπρου. Ο δρ. Ηλιάδης μεταξύ άλλων εξήγησε ότι τα τέσσερα σπαράγματα της ψηφιδωτής παράστασης της αψίδας της Παναγίας Κανακαριάς θα επανενωθούν με τα άλλα επτά σπαράγματα που βρίσκονται στο Μουσείο και επαναπατρίσθηκαν από τη Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες το 1985, 1991 και 1997 και θα τοποθετηθούν σε αψίδα που θα δημιουργηθεί στον χώρο του Βυζαντινού Μουσείου. Επίσης, ότι θα επανενωθούν τα σπαράγματα από τις τοιχογραφικές παραστάσεις της «Δευτέρας Παρουσίας» και της «Ρίζας Ιεσσαί» από το ναό του Αντιφωνητή. Στο πρόγραμμα συντήρησης και αποκατάστασης θα συμβάλει και το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών.

Με τα 24 βυζαντινά κειμήλια επαναπατρίστηκαν και επτά προϊστορικές αρχαιότητες, οι οποίες μεταφέρθηκαν στο Κυπριακό Μουσείο στη Λευκωσία.

Απόστολος Παύλος, σπάραγμα τοιχογραφίας, 16ος αιώνας, από τον ναό του Χριστού Αντιφωνητή, στην Καλογραία

Ο Κύπριος υπουργός Συγκοινωνιών, Μάριος Δημητριάδης ευχαρίστησε το Ελβετικό Ομοσπονδιακό Συμβούλιο (Swiss Federal Office of Culture) για το ερευνητικό πρόγραμμα του Τμήματος Αρχαιοτήτων, που συγχρηματοδοτεί, το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία δύο χρόνια και αφορά έρευνα και μελέτη κινητών ευρημάτων προερχομένων από ανασκαφές που διενεργήθηκαν πριν το 1974 σε προϊστορικές θέσεις, σε 12 περιοχές που δεν βρίσκονται υπό τον έλεγχο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μεταξύ άλλων πρόκειται για τις θέσεις Τούμπα του Σκούρου (Μόρφου), Άγιος Ερμόλαος (Κερύνεια), Τρίκωμο, Δίκωμο, Βασίλεια, Κάρμι, Σίντα, Αρπερά. Ήδη έχουν μελετηθεί και ψηφιοποιηθεί έως τώρα 2069 κινητά ευρήματα.