"ΒορΟινά" απόψε στην "Μεγάλη Βρεταννία"

Απόψε το βράδυ στο ιστορικό ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρεταννία" της Αθήνας, στους δρόμους του Βορειοελλαδίτικου κρασιού.
Κόσμος πολύς, γευσιγνώστες δεκάδες, όλοι φίλοι του οίνου του απ' αιώνων εν Ελλάδι.
Μία από τις πιο σημαντικές οινικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα, τα 'ΒορΟινά', πραγματοποιήθηκαν και φέτος στην Αθήνα, για έβδομη συνεχή χρονιά, φέρνοντας και πάλι τους λάτρεις του κρασιού σε επαφή με τους οινοπαραγωγούς της Βόρειας Ελλάδας.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης οι επισκέπτες ταξίδεψαν στις γεύσεις κρασιών και αμπελοοινικών αποσταγμάτων περιοχών της Βόρειας Ελλάδας, που θεωρούνται και από τις πιο σημαντικές οινοπαραγωγικές ζώνες της χώρας.
Φέτος πραγματοποιήθηκε και διαγωνισμός γευσιγνωσίας μονοποικιλιακών κρασιών, στον οποίο μπορούσαν να συμμετέχουν οι επισκέπτες της εκδήλωσης, αν το είχαν δηλώσει εγκαίρως.

Εκεί και ο φίλος Θωμάς Λίγας από τα Γιαννιτσά. Με τα νέα του κρασιά, με το κέφι και το χαμόγελό του.
Ο νέος οίνος από το Κτήμα Λίγας είναι Πέλλα! Σκέτο νέκταρ!

Η ιδιωτική πρωτοβουλία σε μια από τις λαμπρότερες εκφάνσεις της σ' αυτή τη χώρα.

ΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΤΩΝ ''ΑΜΙΑΝΤΩΝ" ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΑΠΟΨΗΣ

TΑ «TΕΑ PARTY» TOΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ
Του Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση

Όταν προ διετίας ο χαρισματικός Barack Obama, πήρε στα χέρια του τις τύχες των ΗΠΑ έπειτα από μια πρωτοφανή στα αμερικανικά χρονικά προεκλογική εκστρατεία, ένας άνεμος αισιοδοξίας άρχισε να πνέει όχι μόνο στην υπερατλαντική αυτή χώρα, αλλά και σε όλη την υφήλιο. Διότι με τον πειστικό (και όχι ξύλινο) λόγο του, την σαφή τοποθέτησή του σε θέματα που αφορούσαν πολλά χρονίζοντα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα της χώρας του, την άνευ περιστροφών εκφρασθείσα πρόθεσή του να συμβάλει στη δημιουργία ενός νέου πολιτικού ήθους στις διεθνείς σχέσεις, αλλά και την δηλωθείσα βούλησή του να βγάλει την Αμερική από τα αδιέξοδα που η ίδια είχε δημιουργήσει στην Μέση Ανατολή και την Ασία, ο Obama έδινε ελπίδες πως κάτι θα άλλαζε. Τόσο στην χώρα του, όσο και σ΄ολόκληρο τον κόσμο.
Δυσαρεστημένοι από την άνοδο του προοδευτικού Δημοκράτου Οbama στον Προεδρικό θώκο των ΗΠΑ, υπήρξαν οι Ρεπουμπλικάνοι. Mάλιστα δε η ακροδεξιά πτέρυγα του Κόμματος αυτού, η οποία αμέσως τον έβαλε στο στόχαστρο, με σκοπό να απαξιώσει τόσο τον ίδιο προσωπικά, όσο και την καινοτόμο πολιτική του εντός και εκτός Αμερικής. Ως μέσο δε για την διάβρωσή του, επινοήθηκαν τα γνωστά «Tea party», στα οποία πρωτοστατεί, δίκην ηγερείας, η αποτυχούσα στις Προεδρικές εκλογές υποψήφια Αντιπρόεδρος, η αστοιχείωτη και λιποβαρής τον νουν Sarah Palin, (που μέχρις εσχάτων νόμιζε πως η Αφρική είναι χώρα και όχι ήπειρος)!
Βασικός στόχος του ιδιότυπου αυτού «φόρουμ» είναι η διάσωση και προστασία, με κάθε τρόπο, των «παραδοσιακών αξιών» της αμερικανικής κοινωνίας, που, καθώς υποστηρίζεται, κινδυνεύουν να πληγούν ανεπανόρθωτα από τις πολιτικές επιλογές και τις κοινωνικές ρυθμίσεις τού «αφρικανικής προελεύσεως», «αριστεριζουσών τάσεων» και «μουσουλμανικών καταβολών» (και ας είναι βαπτισμένος Χριστιανός) νέου Αμερικανού Προέδρου και της Κυβερνήσεώς του.
Προσφιλής μέθοδος της Palin και των περί αυτήν οπαδών στην προσπάθεια διαβρώσεως του Obama και του Κόμματός του, είναι η στοχοποίηση των «αντιπάλων». Έτσι, από τη μια, με την κυκλοφορία ενός καταλόγου πολιτικών προσωπικοτήτων του Δημοκρατικού Κόμματος, και την δημοσίευση, από την άλλη, ενός γεωγραφικού χάρτου που εντόπιζε Αμερικανικές πόλεις και Πολιτείες στις οποίες υποτίθεται ότι πολιτεύονται «οι αντίπαλοι» που πρέπει να υπονομευθούν, στήθηκε ένα σενάριο προγραφών. Συνέπεια της επιθετικής αυτής πολιτικής επιλογής; Τα γνωστά αιματηρά επισόδια πρό τριών εβδομάδων στην Αριζόνα, με εξι νεκρούς και μια βαρειά τραυματισμένη Δημοκρατική πολιτική αντίπαλο, την Gabrielle Giffords, μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων, το όνομα της οποίας περιλαμβανόταν, φυσικά, στον προαναφερθέντα κατάλογο.
Με αφορμή όσα ελέχθησαν ανωτέρω, θα τεθεί ίσως τό ερώτημα περί του ποιά σχέση μπορεί να έχουν τα πολιτικής υφής Tea Party της Palin με τον δικό μας Εκκλησιαστικό χώρο; Απολύτως καμιά, ως πρός το «πολιτικώς ζητούμενο». Μεγάλη όμως, ως προς την μέθοδο καταρρακώσεως και εξαφανισμού του «άλλου». Μήπως αυτήν ακριβώς την μέθοδο δεν μετέρχονται, με πολλή μαεστρία μάλιστα, ημέτεροι κληρικοί και λαϊκοί, οι οποίοι θεωρούντες εαυτούς μοναδικούς ταμιούχους και εκφραστές της Ορθοδοξου Πίστεως, στιγματίζουν και λοιδορούν όσους έχουν μια διαφορετική από αυτούς θεολογική αντίληψη; Που απαξιώνουν όσους έχουν μιαν άλλη άποψη περί του πώς και «με ποιά γλώσσα» η Ορθοδοξία θα μπορούσε σήμερα να παράσχει μαρτυρίαν Χριστού, μέσα στην ολονέν και περισσότερο εκκοσμικευόμενη σύγχρονη κοινωνία;
Διατρέχοντας κανείς άρθρα και μελέτες σε εφημερίδες και περιοδικά, ή σχόλια επώνυμων, ψευδώνυμων και ανώνυμων (άρα ψοφοδεών) «μπλογκομανιακών» στο διαδίκτυο, ακούοντας όμως και «φιλιππικούς» εναντίον Εκκλησιαστικών προσωπικοτήτων, οι οποίοι εκτοξεύονται με περισσή έπαρση σε ραδιοφωνικές εκπομπές, σε αίθουσες ή σε ενοριακά αρχονταρίκια, δεν έχει καμιά δυσκολία στο να διαπιστώσει ότι το σύνδρομο Palin λειτουργεί ως άριστα και στον δικό μας Εκκλησιαστικό χώρο! Είναι μήπως ψέμμα ότι, από καιρό ήδη, έχουν προγραφεί Πατριάρχαι, Αρχιεπίσκοποι, Μητροπολίται, καθηγηταί, κληρικοί ή λαϊκοί θεολόγοι; Ή δεν είναι αλήθεια ότι ουκ ολίγες πόλεις και πολιτείες της καθ΄ημάς Ανατολής, μπήκαν στο στόχαστρο των αυτόκλητων αυτών «υπερμάχων» της πίστεώς μας (χωρίς καν να έχει δημοσιευθεί κάποιος γεωγραφικός χάρτης τύπου Palin!); Όπως π.χ. η Κωνσταντινούπολις, το Βελιγράδι, η Λευκωσία, τα Τίρανα, ο Βόλος, η Καλαμάτα, το Κουόπιο, η Γενεύη, ενίοτε η Αθήνα, που θεωρούνται ως οι πόλεις εκείνες όπου κατεργάζεται η νόθευση της Ορθοδοξίας;
Τοιουτοτρόπως, βάλλονται ο Οικουμενικός Πατριάρχης επειδή χωρίς φόβο και πάθος ανοίγεται στον κόσμο και προωθεί τον διαχριστιανικό, διαθρησκειακό και διαπολιτισμικό διάλογο˙ ο Κύπρου επειδή δέχθηκε τον Πάπα και φιλοξένησε την Θεολογική Ἐπιτροπή Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών˙ ο Αλβανίας επειδή συμμετέχει ενεργά σε διαχριστιανικά και διαθρησκειακά φόρα˙ οι Δημητριάδος και Μεσσηνίας επειδή καταβάλλουν προσπάθειες για να βγει η ορθόδοξη θεολογική σκέψη από την σημερινή της αποτελμάτωση˙ ο Περγάμου για όσα λέγει περί του Πρωτείου του Πάπα και της φύσεως του Ορθοδοξο-Ρωμαιοκαθολικού Διαλόγου˙ ο Σερβίας και η περί αυτόν Ιερά Σύνοδος λόγῳ του ότι καθήρεσαν, (διά λόγους που εκείνοι γνωρίζουν), ένα σέρβο Επίσκοπο, «επειδή είναι μπροστάρης στον αντι-οικουμενιστικό αγώνα»! [ Ο οποίος, σημειωτέον, δεν φαίνεται να ήταν και τόσο «αντι-οικουμενιστής», μιας και διαρκούσης της κρίσεως του Κοσσυφοπεδίου, ουδένα είχε συνειδησιακό πρόβλημα να δεχθεί την βοήθεια που του προσέφεραν φορείς της «Παναιρέσεως του Οικουμενισμού» για την συντήρηση Ναών, Μονών και Ιδρυμάτων της Επαρχίας του]!
Από την κριτική όμως των «αμιάντων» αυτών ορθοδόξων δεν έμειναν άθικτοι και άλλοι Αρχιερείς. Όπως ο Σύρου, λ.χ., επειδή, καλώς ποιών, επέλεξε την ειρηνική συμβίωση με το Ρωμαιοκαθολικό στοιχείο της Επαρχίας του ή ο Αλεξανδρουπόλεως, λόγῳ μιας ανθρώπινης ποιμαντικής του χειρονομίας κατά την έναρξη των πρόσφατων παρα-Ολυμπιακών αγώνων. Καθώς δεν απέφυγε τους μύδρους των «καθαρών» και ο αείμνηστος Αθηνών Χριστόδουλος, όταν προ ετών δέχθηκε τον Πάπα και απήγγειλε μαζί του την Κυριακή Προσευχή στον Άρειο Πάγο˙ ή ακόμη προσφάτως, ο Μέγας Αρχιδιάκονος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, επειδή είπε αλήθειες που δεν ήχησαν ευχάριστα σε κάποια ώτα.
Το πρόβλημα δεν έγκειται στο τι λέγουν οι διάφοροι εκφραστές του σημερινού ζηλωτικού Ορθόδοξου κινήματος. Εχουν κάθε δικαίωμα να εκφέρουν την γνώμη τους στα πλαίσια ενός ενδο-εκκλησιαστικού διαλόγου. Το πρόβλημα είναι πώς τα λένε και με ποιά πρόθεση τα λένε. Πρόβλημα είναι τα μέσα που μετέρχονται για να επιτύχουν τους στόχους τους. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι αυτοί ότι με τον τρόπο που εκφράζονται «ρίχνουν λάδι στη φωτιά». Αν κάμουν τον κόπο να ρίξουν μια ματιά στον ιστοχώρο, θα δουν τι είδους ανισόρροπους φανατικούς τροφοδοτούν με τα γραφόμενα και λεγόμενά τους. Θα πρέπει δε να είναι προσεκτικοί οσάκις αποστέλλουν οπαδούς, δίκην καταδρομέων, σε Ναούς, Πανεπιστήμια και Εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες της αλλοδαπής, προκειμένου να «προστατεύσουν» την Ορθοδοξία από τους πλήττοντας αυτήν! Διότι στις «αποστολές» τους αυτές δεν αποκλείεται μια μέρα να παρεισφρήσει κανένας ανεγκέφαλος «κομάντος» και προβεί σε κάποια ειδεχθή πράξη, όπως έγινε πρόσφατα στην Αριζόνα. Τότε, όμως, τους σήμερον κρίνοντας και κατακρίνοντας θα κρίνει ο Δικαιοκρίτης Θεός.

"ΔΡΑΞΑΣΘΕ ΠΑΙΔΕΙΑΣ" ΑΠΟ ΤΟ ΝΙΧΩΡΙ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ

"Δράξασθε παιδείας"! Αυτή η ψαλμική προσταγή είναι η μεγαλογράμματη επιγραφή μιας εικόνας των Τριών Ιεραρχών στο Νιχώρι του Βοσπόρου. Και δεν γνωρίζω άλλες εικόνες των Αγίων με τις δύο λέξεις του Προφητάνακτος Δαβίδ στο κάτω μέρος της εικόνας. Οι Τρεις Ιεράρχες μας καλούν και σήμερα, μάς λέει η εικόνα απ' το Νιχώρι: ΔΡΑΞΑΣΘΕ ΠΑΙΔΕΙΑΣ!

Μετά τη Θεία Λειτουργία στο Ναό της Παναγίας της Κουμαριώτισσας στο Νιχώρι του Βοσπόρου σήμερα το πρωί, έγινε στην Κοινοτική Αίθουσα η κοπή της Βασιλόπιτας, από τον Μητροπολίτη Μυριοφύτου και Περιστάσεως Ειρηναίο, Αρχιερατικώς Προϊστάμενο της Περιφερείας του Βοσπόρου.
Παρόντες ο εφημέριος του Νεοχωρίου π. Αντώνιος Γιουβανόπουλος, ο Πατριαρχικός Διάκονος Νήφων, ο Πρόεδρος της Κοινότητος Λάκης Βίγκας και πολλοί Ρωμιοί, που συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν την ημέρα των Γραμμάτων και της Παιδείας.

Οι μικροί μαθητές απήγγειλαν ποιήματα, σκορπίζοντας σε όλους μήνυμα χαράς και αισιοδοξίας, αλλά πήραν και δώρα από το χέρι του Μητροπολίτου Μυριοφύτου κ. Ειρηναίου.

Και του χρόνου, αγαπητοί Ρωμιοί του Νιχωριού!
Να μας υπενθυμίζετε από κει, από την άκρη του Βοσπόρου, το Δράξασθε Παιδείας.

Ο ΤΙΜΩΡΗΘΕΙΣ ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ ΚΑΙ Ο - ΣΤΟ ΑΠΥΡΟΒΛΗΤΟ - ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Καμπάνα 8 αγωνιστικών σε “βρωμόστομο” διαιτητή, και μάλιστα διεθνή!

Η είδηση αφορά στο άθλημα του πόλο.

Ο διεθνής διαιτητής δεν άντεξε την ψυχολογική πίεση των “φιλάθλων” που έβριζαν τους δύο διαιτητές του αγώνα και ανταπέδωσε τα ...πυρά. Φέρεται πως ακούστηκε να είπε για ένα “φίλαθλο” υβριστή: “Δεν υπάρχει αστυνομία να πάρει αυτή την αδερφάρα μέσα;”

Αυτό ήταν. Η τιμωρία που του επέβαλε η Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας του πρωταθλήματος της Α1 πόλο ήταν άμεση και σκληρή, αφού μιλάμε για αποκλεισμό από οκτώ αγωνιστικές.

Στον αθλητισμό ισχύουν αυτά. Στην Εκκλησία;

Ως γνωστόν, στους αναγνώστες της Ιδιωτικής Οδού και όχι μόνον, ο ιεροκήρυξ της Μητροπόλεως Πατρών Κύριλλος Κωστόπουλος αποκάλεσε – σε ιδιωτικές συζητήσεις, αλλά παρόντων αρκετών που χριστιανών που γνωστοποίησαν την άποψή του – τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ' και τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο “ομοφυλόφιλους”. Για τον Χριστόδουλο είπε, σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα, ότι “είχε το κουσούρι”. Και από τις δύο αυτές ...εκτιμήσεις του αρχιμ. Κύριλλου Κωστόπουλου, τις οποίες ουδέποτε διέψευσε, προκλήθηκε θόρυβος κ.ο.κ. Καμία εξήγηση δεν δόθηκε από κανένα.

Δεν ζητώ, γιατί δεν με ενδιαφέρει, την τιμωρία του Κύριλλου Κωστόπουλου. Δεν τον γνωρίζω κι ούτε θέλω να τον μάθω. Αυτό που κάθε χριστιανός θα περίμενε από την Εκκλησία θα ήταν μια καταδίκη των λεγομένων του. Ότι τέτοια πράγματα δεν μπορεί να λέγονται από ένα χριστιανό, πόσω μάλλον από ένα κληρικό.

Στο πόλο φαίνεται πως ανάλογες περιπτώσεις αντιμετωπίζονται με περισσότερη αυστηρότητα, απ' ότι στην Διοικούσα Εκκλησία. Εδώ η φιλανθρωπία και η οικονομία περισσεύει για τους κληρικούς, αλλά όχι και για τους λαϊκούς πιστούς.

Πίνακας, Αδριανός (Σωτήρης)

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ: Το ιερό στη ζωή και στην ποίηση

Στην ποίηση του ακριβού φίλου π. Παναγιώτη Καποδίστρια πίστεψα ευθύς εξ αρχής.
Που σημαίνει ότι πίστεψα στην απήχηση και διάδοσή της όσο το δυνατόν ευρύτερα αργά ή γρήγορα. Όταν βγήκαν οι Καμένες Πεταλούδες, δηλ. τα μέχρι τούδε ποιητικά άπαντά του σκέφθηκα ότι αυτό είναι το διαβατήριο για να έλθει ο καθείς κοντά στην πηγή της ποίησής του, αφού συχνά οι μεμονωμένες συλλογές του ήταν δυσεύρετες.
Σήμερα, ας πούμε πως δικαιώνομαι μέσα μου, βλέποντας την παρουσίαση των Καμένων Πεταλούδων στην Ελευθεροτυπία από τη Ζωή Σαμαρά. Πιστεύω πως θα ακολουθήσουν κι άλλα δημοσιεύματα που θα εστιάσουν στην ιερή και ταυτόχρονα ατίθαση ποίηση του Π.Κ.
Παραθέτω, στη συνέχεια, το κείμενο της Ζωής Σαμαρά.

Παναγιώτης Καποδίστριας

Καμένες πεταλούδες.

Ποιήματα 1979-2009

Θεσσαλονίκη, Αντ. Σταμούλης - Επί-γνωση, σ. 466, ευρώ 33,02

Ποιητική κατάθεση 30 ετών, οι Καμένες πεταλούδες του Παναγιώτη Καποδίστρια μας ταξιδεύουν στα βάθη του ουρανού και της θάλασσας. Μέσα από τη στάχτη ξεπροβάλλουν ατίθασες λέξεις. Μεταφέρουν την ιστορία της ποίησής μας, κρύβουν κάτω από τα φτερά τους υπο-κείμενα, υπαινικτικά μηνύματα, με ακροβατικά παιχνίδια που οδηγούν σ' ένα ποιητικό θαύμα, μια ποίηση βαθιά ανθρώπινη. Από τις πρώτες λέξεις ο ποιητής αστροφόρος προσκαλεί σε κοσμικό ταξίδι που δεν ευοδώνεται: «Το πλοίο με τους διάττοντες στα ύφαλα ποντισμένο». Αν κάθε γνήσιος ποιητής έχει έναν δικό του τόπο που μας προσκαλεί να εξερευνήσουμε, τόπος εδώ είναι η ανθρώπινη ύπαρξη.

«Σπρώξε τις λέξεις ώς τον γκρεμό τους / και να, το Ποίημα»: μια οριακή εμπειρία το ποίημα, μια συνεχής πάλη με την ανυπαρξία. Στην άκρη του γκρεμού οι λέξεις παίζουν, ζουν, μεταμορφώνονται σε επικίνδυνα όπλα στα χέρια του ποιητή: το λέπι γύρω από τον άνθρωπο-ιχθύ γίνεται λεπίδι. Ο ποιητής τοποθετεί τις λέξεις σε ανοίκειο περιβάλλον, τις αναζωογονεί. Οταν προειδοποιεί: «Την τόλμη/ να φοβάσαι των ποιητών/ την προπατορική», η ποιητική λειτουργία συγγενεύει με το προπατορικό αμάρτημα, ενώ το τελευταίο εξαγνίζεται, ανάγεται σε ηρωική πράξη. Οι λέξεις χάνουν σκοπίμως τον δρόμο τους, συγκρούονται στο πέρασμα με άλλες πιο ηχηρές, ξυπνούν ιερές στιγμές. Η ιερότητα γίνεται μια προσωπική υπόθεση υψίστης σημασίας για τον καθένα μας, ενώ ο ποιητής ιερωμένος κρατά πάντα εν εγρηγόρσει τη σοφία του, όπως στο «χοϊκό χαϊκού»: «Κι αν παριστάνεις/ και τον καμπόσο Κάμπια/ το τέλος εγγύς». Ωστόσο, η θλίψη δεν είναι εδώ τόσο έντονη όσο στο τρίστιχο «Δούρειος έρως»: «Μεγάλη Πέμπτη/ στα κάτεργα του σώματος/ και στάζεις ήλιο». Μυθολογία, χριστιανική θρησκεία, πλατωνική φιλοσοφία, ελληνικό τοπίο συνδυάζονται για να προσφέρουν την αλλοπρόσαλλη εικόνα μιας αδιέξοδης κουλτούρας που αναμασά τις ρίζες της. Ο εμπνευσμένος ποιητής κρούει τον κώδωνα του κινδύνου.

Φόρο τιμής στη δημιουργικότητα της ελληνικής γλώσσας, αλλά και στους Ελληνες ποιητές, ιδιαίτερα στους μεγάλους Ζακύνθιους Κάλβο και Σολωμό, αποτίνει ο Καποδίστριας, με την εθνική πνοή τους να διαπερνά το έργο του. Καθώς στην εποχή της παγκοσμιοποίησης η ευθύνη του ποιητή διευρύνεται, η μετανάστευση, η προσφυγιά, ο πόλεμος σε Ιράκ ή Λίβανο -«ρωγμή στον τοίχο του Ονείρου»- αναταράζουν την ποίηση. Η επιθυμία για ανατροπή, για την αποκάλυψη μιας βαθιάς αλήθειας, χτίζει τον ρυθμό του ποιήματος: «Πού 'ναι το κράτος σου/ να κηρύξω επανάσταση;» ρωτά τον καθένα μας. Και ποιος δεν θα συμφωνήσει με τους ανάλαφρους στίχους που σπάνε φθόγγους και πέτρες: «Κάμανε κόμμα τα χρώματα/ εναντίον μου./ - Δεν πολιτεύομαι, τους δήλωσα/ κι έμεινα/ ο επιπόλαιος /εκτός σχεδίου πόλεως».

Θεματική του π. Παναγιώτη Καποδίστρια είναι το ιερό στη ζωή και στην ποίηση. Κάθε λέξη, μεγαλειώδης ή ταπεινή, κρύβει το δέος του ποιητή για τη Δημιουργία. Και όταν φαίνεται να μιλά για ουρανό, πάλι μιλά για τον άνθρωπο: «αλλόκοτες χημείες τ' ουρανού / στο πρώτο αστροπελέκι / μηχανορραφίες εωσφόρων για το πώς / να ξαναγίνουν άγγελοι».

"ΣΙΩΠΗ, Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΑΚΟΥΕΙ" ΚΑΙ ΣΟΚΟΛΑΤΑ!!!

Tην ολόφρεσκη παράσταση Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει του Νίκου Κυπουργού είχα απολαύσει πέρυσι στο BIOS της Πειραιώς και είχα γράψει τα σχετικά εδώ.
Η παράσταση ανεβαίνει και φέτος από τις Όπερες των ζητιάνων στην εμπνευσμένη ενορχήστρωση και μουσική διδασκαλία του ταλαντούχου συνθέτη Χαράλαμπου Γωγιού, αλλά στο θέατρο Χυτήριο (Ιερά Οδός 44).
Οι τρεις τραγουδιστές: Ιωάννα Φόρτη - Μούσα, Δημήτρης Δημόπουλος - Μουσικός και Ζαφείρης Κουτελιέρης - Βασιλιάς, δίνουν ρεσιτάλ, οπότε, αγαπητοί συνοδίτες, όσοι εραστές του αρίστου σπεύσατε.
Αύριο δε Κυριακή, μπορείτε κάλλιστα να συνδυάσετε τη μουσική παράσταση στο Χυτήριο, με μια επίσκεψη στο Μουσείο Σοκολάτας Παυλίδη (Πειραιώς 135), δυό βήματα από το θέατρο Χυτήριο. Η έκθεση με την ιστορία της «Υγείας Παυλίδη» από το 1861 μέχρι σήμερα, είναι μόνο γι' αυτό το Σαββατοκύριακο.
Οπότε, μουσικόφιλοι και σοκολατόπληκτοι σπεύσατε!!

ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ Α.Π.Θ. ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΑΛΙΜΠΑΝΙΣΜΟΥ "ΕΥΣΕΒΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ"

Του θεολόγου Χάρη Ανδρεόπουλου

Tην επιλογή του μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου να διαβάζει τα λειτουργικά αναγνώσματα της Παλαιάς Διαθήκης στη δημοτική στηρίζει με ψήφισμά του το Τμήμα Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, καταδικάζοντας, παράλληλα, την φραστική επίθεση που δέχθηκε πρόσφατα ο κ. Ιγνάτιος εντός του ναού του Αγ. Αντωνίου Βόλου από ομάδα πιστών που αντιτίθεται στην ανάγνωση λειτουργικών κειμένων στη δημοτική γλώσσα. Το Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ ασκώντας δριμεία κριτική σε συμπεριφορές σαν αυτές που εκδηλώθηκαν σε βάρος του μητροπολίτου Δημητριάδος κάνει λόγο για «φαινόμενα φονταμενταλισμού», για «φανατισμένες ενέργειες που μετατρέπουν την ορθόδοξη πίστη σε ιδεολογία» και «φαρισαϊκού τύπου πρακτικές πρακτικές που γίνονται σκόλοπες για την συμμετοχή των πιστών στην Εκκλησία».

Ολόκληρο το Ψήφισμα έχει ως ακολούθως:

«Το Τμήμα Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με αφορμή τα γεγονότα που πρόσφατα έλαβαν χώρα στην Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος εξέδωσε ομόφωνα κατά τη Γενική Συνέλευσή του αριθμός 198 της 20.1.2011 το ακόλουθο ψήφισμα:

ΨΗΦΙΣΜΑ

Το Τμήμα Θεολογίας του Α.Π.Θ., προβληματιζόμενο για τα φαινόμενα φονταμενταλισμού που εκδηλώνονται τον τελευταίο καιρό με ανησυχητικές διαστάσεις και συχνότητα, εκφράζει ομόφωνα την αντίδρασή του απέναντι σε κάθε μορφή πολεμικής και απαξίωσης που στρέφονται κατά καθηγητών και ιεραρχών, μηδέ του Αρχιεπισκόπου και του Οικουμενικού Πατριάρχου εξαιρουμένων, με στόχο τις προσπάθειες της Εκκλησίας για τον καταρτισμό των πιστών, και καταδικάζει κάθε φανατισμένη ενέργεια που μετατρέπει την ορθόδοξη πίστη σε ιδεολογία.

Η σχολαστική προσκόλληση στο γράμμα της διατύπωσης και η απαρέγκλιτη πιστότητα στην τήρηση κωδικοποιημένων πρακτικών που έχουν χάσει το νόημά τους, όχι μόνο δεν προάγουν την υπεράσπιση της Αλήθειας και την παράδοση της Εκκλησίας, αλλά θυμίζουν φαρισαϊκού τύπου πρακτικές που γίνονται σκόλοπες για την συμμετοχή των πιστών στην Εκκλησία».

Αξίζει να σημειωθεί ότι για το συγκεκριμένο περιστατικό που αφορά στη ανάγνωση των Προφητών στη δημοτική, ο κ. Ιγνάτιος χρησιμοποίησε το «Προφητολόγιον», δηλαδή, το κατ’ εντολήν της Εκκλησίας της Ελλάδος – από την εποχή του μακαριστού κυρού Χριστοδούλου – βιβλίο που εξέδωσε (2008) η «Ελληνική Βιβλική Εταιρία» και στο οποίο περιέχονται οι περικοπές από τη Παλαιά Διαθήκη που διαβάζονται κατά τις ιερές ακολουθίες του εκκλησιαστικού έτους, τόσο στο πρωτότυπο κείμενο, όσο και σε μετάφραση ( = απόδοση στη νεοελληνική).

Το εν λόγω «Προφητολόγιον»(όπως σημειώναμε σε σχετικό άρθρο μας στο Amen.gr: http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=2223) προλογίζεται από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. κ. Ιερώνυμο, ο οποίος, εκφράζοντας την αγωνία του για τις δυσχέρειες της κατανόησης της Αγίας Γραφής και εν γένει των λειτουργικών αναγνωσμάτων εξ αιτίας της ιδιόμορφης γλώσσας τους, αφού θεωρεί ότι η σημερινή εποχή ανταποκρίνεται πλήρως στη δυσοίωνη περιγραφή του προφήτη Αμώς, μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μια ιδιόμορφη πείνα, «όχι για ψωμί, ούτε δίψα για νερό, αλλά πείνα για ν’ ακούσουν οι άνθρωποι τον λόγο του Κυρίου (Αμ. 8, 11), ευελπιστεί ότι η έκδοση του «Προφητολογίου» «θα συμβάλει κατά τον καλύτερο τρόπο στον καταρτισμό και τη διακονία των πιστών (Εφ. 4, 10) ώστε να γευθούν τον Αρτο που κατέβηκε από τον ουρανό και χαρίζει τη ζωή» (Ιω. 6, 51).

Σχόλιο Ιδιωτικής Οδού:

Εδώ και πολύ καιρό έχουμε επισημάνει τα φαινόμενα ταλιμπανισμού που ταλανίζουν την Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία θα έπρεπε - το έχουμε γράψει επανειλημμένως - να τα καταδικάσει και να απομονώσει τους εκφραστές τους.

Είναι πολύ παρήγορο ότι το Τμήμα Θεολογίας του Α.Π.Θ. καταδικάζει απερίφραστα - επιτέλους! - αυτά τα φαινόμενα. Δεν είμαι υπέρ της μετάφρασης των λειτουργικών κειμένων, πριν, τουλάχιστον, υπάρξει μια πολλή σοβαρή θεολογική προσέγγιση του θέματος - και έχει αρχίσει ήδη να γίνεται αυτό. Όμως δεν είμαι, σε καμία περίπτωση, με το μέρος όσων προκάλεσαν σάλο στο ναό, όπου ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος διάβασε αναγνώσματα της Παλαιάς Διαθήκης στην νεοελληνική. Φαντάζεστε να υιοθετήσουμε αυτή την πρακτική όσοι δεν συμφωνούμε με τα κηρύγματα των ιερέων και αρχιερέων, με την επιτήδευση που κυριαρχεί, και δη ως κιτς, στη λατρεία κ.ο.κ.; Θα γίνουμε ζούγκλα!

Ελπίζω η σοβαρή αυτή κίνηση του Τμήματος Θεολογίας του Α.Π.Θ. να βρει μιμητές. Αρκετά έχει ταλαιπωρηθεί η Εκκλησία από τους φανατικούς, "σούπερ - ορθοδόξους", που ως άλλοι Πάπες του Μεσαίωνα ονειρεύονται και - ω της μωρίας! - αξιώνουν Ιερές Εξετάσεις, Συνοδικές καταδίκες, καθαιρέσεις και άλλα απίστευτα, όσων δεν στοιχούνται στην άρρωστη "λογική" τους.

ΛΟΓΟΣ ΕΝΟΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ

Οι Τρεις Ιεράρχες «στα αζήτητα»(;) μιας γιορτής(;) για την Παιδεία
του Χριστόφορου Γ. Παπασωτηρόπουλου, εκπαιδευτικού θεολόγου

Έπρεπε να μιλήσω για τους Τρεις Ιεράρχες, όμως είχα κουραστεί ν’ ακούω μεγάλες κουβέντες και να μιλώ για ανθρώπους άγιους, πανάκριβους, ανεκτίμητους σαν να διαφημίζω ένα προϊόν στο ραδιόφωνο. Είναι κι η εποχή που πάσχει από πολυλογία, κι έτσι βάλθηκα να περπατώ στα σοκάκια της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, με προσοχή να μη χαθώ και με σκοπό να φτάσω στην πλατεία, στο ξέφωτο της παρουσίας των Αγίων, που και σήμερα τιμά η παιδεία μας- Του Μεγάλου Βασιλείου, του Ιερού Χρυσοστόμου, του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου- και να ψηλαφίσω τη σχέση τους με τον σημερινό μας βίο.
Προχώρησα κι είδα ένα λαό να έχει κάνει την πίστη του στο Θεό ζήτημα προσωπικού γούστου. Μια θάλασσα από άγνοια, ημιμάθεια ή αδιαφορία, μια που ο λόγος της Εκκλησίας φαίνεται να μην προκαλεί πια κανένα ενδιαφέρον. Φταίει άραγε μόνον η Εκκλησία ή κι η δική μας τρυφηλότητα;
Προχώρησα κι είδα ανθρώπους να τρέχουν να προλάβουν τη ζωή τους, να τυραννιούνται από το κυνήγι του χρόνου για να είναι «εντάξει» .Και θυμήθηκα τον Ελύτη: «Δώσε δωρεάν το χρόνο σου αν θέλεις να σου μείνει λίγη αξιοπρέπεια».
Είδα τους άρχοντες, εκκλησιαστικούς και μη, να μας μαλώνουν, να μας κουνάνε το δάχτυλο επιτακτικά στο πρόσωπο μπροστά μας, γιατί δεν είμαστε αρκετά υπάκουοι, δεν είμαστε όσο θα έπρεπε υποτακτικοί, γιατί δεν τους σεβόμαστε όσο θα έπρεπε και θυμήθηκα ένα παλιό σύνθημα γραμμένο στον τοίχο: «Αγάπη που ’ναι η εκκλησιά σου; Βαρέθηκα πια στα μετόχια».
Είδα ανθρώπους σκυφτούς να κλαίνε, να πεινούν, ν’ απελπίζονται, να μαζεύονται φοβισμένοι, να βράζουν από θυμό και πόνο και να περιμένουν πότε ο πόνος θα γίνει δημιουργία.
Είδα παιδιά να με κοιτούν καχύποπτα, σαν προδομένα από εμάς τους μεγαλύτερους, που τους παραδίνουμε αυτόν τον κόσμο, θυμωμένα, που σκοτώνουμε «κατά λάθος» παιδιά στα Εξάρχεια, που σιχαινόμαστε τους «λαθραίους» ανθρώπους που ζητούν καταφύγιο στη χώρα μας κυνηγημένοι, που ξεπουλήσαμε χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε τις αξίες μας για μια περίοπτη θέση σε μια εταιρία, για ένα τζιπ, για μια βίλλα παραπάνω.
Είδα δασκάλους να κάνουν αυτό που «πρέπει», να είναι αρκούντως υπηρεσιακοί-με καθαρά, μεν αλλά άδεια χέρια!- να τρέχουν να προλάβουν την ύλη τους, να οδηγούν με ταχείς ρυθμούς τους μαθητές τους στην κρεατομηχανή της επιτυχίας, στις εξετάσεις. Με την ψυχή αφυδατωμένη, τσακισμένη και την αγάπη και το μεράκι καλά κρυμμένο βαθιά μέσα τους, μη τύχει και κατασπαταληθεί τσάμπα, μια που η καρδιά και το συναίσθημα χρειάζεται κι έξω από τη δουλειά. Και σκέφτηκα τον Μίλτο Κουντουρά: «όποιος αγωνίζεται για τα παιδιά, αγωνίζεται για την ανθρωπότητα».
Κι είδα γονείς πιο κάτω, στραμένους στα παιδιά τους να τους μιλούν με φόβο κι αγωνία για το αύριο που έρχεται σαν καταιγίδα καταπάνω τους. Κι όταν αυτά ζητούσαν «μια ιδέα στεγανή που να μη μπάζει κρύο», μια ελπίδα για να παλέψουν, ο πατέρας δάκρυζε κι η μάνα σιωπηλή αγκάλιαζε. Η κραυγή της σιωπής σκέφτηκα…
Κι είδα γονείς να ορμούν στους καθηγητές των παιδιών τους-με θάρρος ή με θράσος;-γιατί δε δίνουν όσα θα ήθελαν κι όχι γνώσεις μόνο μα κι αγωγή και κοινωνικοποίηση κι ιδέες κι ελπίδες και οράματα κι αξίες …κι όλα αυτά που οι ίδιοι δεν πρόλαβαν να δώσουν. Και βρήκαν κι έβαζαν στο στόμα τους τους τεμπέληδες που δουλεύουν λίγο, που δεν ελέγχει κανείς τη δουλειά τους, που ρουφάνε άδειες και διακοπές για να βολεύονται και σκέφτηκα και πάλι τον Ελύτη: «Ιδιώτευε μες στο Ανερυθρίαστο».
Κι είδα την Εκκλησία να ταπεινώνεται, να απαξιώνεται μες στις κραυγές του ορθού λόγου και της συλλογικής λήθης και να πληρώνει σκληρά το τίμημα χρόνιων παθογενειών, ακέραιων καρκινωμάτων στο σώμα της που άλλες φορές η αγάπη της κι άλλες φορές η αδυναμία της, τα σκέπαζε για να μη φαίνονται. Κι έτσι βαυκαλιζόταν πως δεν υπήρχαν…
Κι είδα πιο κάτω ένα φως αχνό, μάλλον σα φωτοστέφανο, αλλά δεν ήμουν σίγουρος-λες κι έχω δει φωτοστέφανο για να ξέρω;-…
Ένας παπάς μοίραζε τη νύχτα φαγητό και κουβέρτες στους άστεγους που είχαν κάνει τα παγκάκια σπίτια τους, ένας άλλος τραβούσε από μια τρύπια βάρκα μια γυναίκα μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά της που έφτασαν από απέναντι, πεθαμένοι σχεδόν από το φόβο κι από τα παγωμένα μαύρα νερά του Αιγαίου, κι ένας άλλος μέχρι αργά τη νύχτα φόρτωνε στο πετραχήλι του καημούς κι απελπισία από πρεζόνια κι αλαφιασμένους απόκληρους. Και σκέφτηκα τη μωρία του σταυρού, τη σαλότητα των αγίων, την πίστη στην Ανάσταση, όταν όλα μυρίζουν θάνατο…
Κι έκανα «ένα βήμα πιο γρήγορο απ’ τη φθορά». Κι είδα στο ξέφωτο τρεις δεσποτάδες, χωρίς πλουμιστά άμφια και μίτρες χρυσοκέντητες, μα με ράσα φθαρμένα αλλά καθαρά και μια μαγκούρα ξύλινη ο καθένας για να ακουμπάει. Κοιτούσαν σιωπηλοί κι ολόμονοι, κρυμμένοι θαρρείς, κουρασμένοι, μα μ’ ένα πεισματάρικο χαμόγελο, αυτό που έχουν οι άνθρωποι που αγάπησαν κι αγαπήθηκαν.
Εκεί πλησίασα, γονάτισα κι αφέθηκα στην παραμυθία τους:
Μου ψιθύρισε ο άγιος Γρηγόριος, για το Θεό που κρύβεται-«Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!»- στα μικρά ασήμαντα πράγματα, στους ανθρώπους που προσπερνάμε, στο σπόρο που φυτεύουμε περιμένοντας ν’ ανθίσει.
Μου είπε για τις δικαιολογίες των ανθρώπων που δεν απλώνουν το χέρι τους να μοιραστούν.
Για την απελπισία της φτώχειας, της ορφάνιας, της ερήμωσης.
Κι ο Μέγας Βασίλειος, μου θύμισε για τους ψευτο-ευλαβείς που αρκούνται στην ελεημοσύνη-άλλοθι της αδικίας και για τους πλούσιους που χαρίζουν για να βολέψουν τη συνείδησή τους.
Κι ο ιερός Χρυσόστομος, αργά και σταθερά μου διηγήθηκε ιστορίες για την Εκκλησία, που πάντα στους κόλπους της μέσα είχε κι ανθρώπους που της τρώγανε τις σάρκες και για το Χριστό που πάντα μεταμόρφωνε το σώμα της με την πεισματάρικη αγάπη του.
Μου είπαν για τους ανθρώπους τους αμόρφωτους,- όχι αυτούς που δεν ξέρουν γράμματα-τους άλλους, που ξέρουν οτι έχουν πάντα δίκιο και κρίνουν με άνεση κάθε στραβό ανθρώπινο σα να μη είδαν ποτέ τις δικές τους συμφορές, γερασμένοι δικαστές μιας ζωής τσιγγούνικης…
Μου είπαν για τις ελπίδες και τα όνειρα του κόσμου, τις ουτοπίες που δεν έχουν ακόμη τόπο. Για τον Καινούργιο Κόσμο του Θεού που αγκαλιάζει όλους, κι αυτούς που θέλουμε κι αυτούς που θ’ αποφεύγαμε ακόμη και καλημέρα να τους πούμε, για το σταυρό και τη θυσία αυτού που αγωνίζεται όχι για να κερδίσει, αλλά από έρωτα, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να ζήσει.
Για το σταυρό που παραλάβαμε όχι για να τον κάνουμε κόσμημα, μα για να προκαλέσουμε την ανάσταση εδώ και τώρα.
Για τις ελπίδες που δε χάθηκαν κι ούτε ποτέ θα χαθούν όσο οι άνθρωποι παλεύουν, αγωνίζονται, αγαπούν.
Με παρηγόρησαν, όλες οι εποχές μοιάζουν, μου είπαν, μη σκιάζεσαι γιατί ο θάνατος είναι πάντα προσωρινός, φαίνεται δυνατός μα είναι σκόνη μπροστά στη χάρη του Θεού!
Και μου ψιθύρισαν κι ένα στιχάκι για τους δασκάλους που πάντα παλεύουν μαζί με τους μαθητές τους, σ’ αυτά τα σχολεία, μ’ αυτές τις συνθήκες, μ’ αυτές τις ανημποριές :
«και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος…».
Σηκώθηκα να φύγω, μου δώσαν την ευχή τους κι ένα χαρτί τυλιγμένο να το διαβάζω κάθε φορά που θα φοβόμουν και θα δείλιαζα. Απομακρύνθηκα, το άνοιξα με λαχτάρα και το διάβασα. Ήταν δυο στίχοι του Μπέρτολτ Μπρεχτ(!):

«Κι όταν θα έχετε καλυτερέψει τον κόσμο,
Να συνεχίσετε να τον καλυτερεύετε αυτόν τον καλύτερο κόσμο.
Κι αν καλυτερεύοντας τον κόσμο, συμπληρώσετε την αλήθεια
λοιπόν, συμπληρώστε κι άλλο τη συμπληρωμένη αλήθεια.
Κι αν συμπληρώνοντας την αλήθεια, αλλάξατε την ανθρωπότητα,
Λοιπόν ,
αλλάξτε κι άλλο την αλλαγμένη ανθρωπότητα.»

Πάτρα, Ιανουάριος 2011

σημείωση: ευτυχώς που για να γραφτούν αυτές οι λιγοστές αράδες εκτός από τους Τρεις Ιεράρχες, τα όσα είπαν και κυρίως τα όσα έκαναν και μας άφησαν κληρονομιά, βοήθησαν και ο Οδυσσέας Ελύτης (Μαρία Νεφέλη), ο Μίλτος Κουντουράς (Κλείστε τα σχολειά), ο Γιώργος Σεφέρης (Fog), ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ και ο Παύλος Σιδηρόπουλος (εν Κατακλείδι).

ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ: Στα όρια του Έρωτα και της Ιστορίας

Κωστής Μοσκώφ

...Αλλά έχω δημιουργήσει κι αλλού πάλι καταστάσεις τέτοιες κι αισθάνομαι δεν αισθάνομαι πολίτης του κόσμου, αισθάνομαι Έλληνας βέβαια και Ρωμιός, και μάλιστα με την ιδιαιτερότητα του Θεσσαλονικιού που είμαι, αλλά αισθάνομαι ότι αυτό που είχα στην Ελλάδα το δημιουργώ μέσα από ανθρώπινες σχέσεις και σε άλλα μέρη και το επεκτείνω. Και αυτό έχει μια ομορφιά! Δηλαδή, φτιάχνεις τη ζωή σου με μεγαλύτερη ποικιλία, με περισσότερες εκφορές. Τα ίδια πράγματα με πιο πολλές γλώσσες, με διαφορετικά ημιτόνια κάθε φορά. Θα έλεγα ότι λίγο-πολύ είμαι πεισματάρης. Ό,τι ήθελα στη ζωή μου το απέκτησα. Εκείνο βέβαια που πάντα θέλω πιο πολύ και είναι πράγμα που ίσως κανένας δεν μπορεί να τ' αποκτήσει είναι, ακόμα πιο πολλή αγάπη, ακόμα πιο πολύ έρωτα. Και να παίρνω και να δίνω. Αυτό είναι ένα αλισβερίσι, όπως ξέρεις. Δηλαδή, θέλω το Θεό τον ίδιο, να αγαπήσω το Θεό τον ίδιο - να στο πω έτσι με λόγο θρησκευτικό -και αγαπάω τους αγγέλους του. Κι όχι τον ίδιο. Δεν μου δίνεται ο ίδιος ο Θεός, μου δίνονται οι προφήτες, οι αγγέλοι του. Ε, είναι ένας πλούτος, ίσως, να αισθάνεσαι αυτήν την έλλειψη. Μπορώ να την αισθάνομαι αυτήν την έλλειψη από τη συνείδησή της. Αλλά είναι και μια φτώχεια. Δηλαδή νοιώθω ανικανοποίητος. Ικανοποιημένος για πολλά, ανικανοποίητος για όλο και περισσότερα. Πάντα υπάρχει περιθώριο, βεβαίως, να καλυφθεί. Πάντα υπάρχει περιθώριο! Και ξέρεις, μεγαλώνοντας κανένας καταλαβαίνει πιο πολύ. Μπορεί βιολογικά να γερνάει, στα 57, αν μπορείς να πεις ότι γερνάει. Ήδη, δεν είσαι βέβαια 30 χρονών, είσαι, είμαι δηλαδή, στα 57. Αλλά απ' την άλλη μεριά καταλαβαίνω πολύ περισσότερα πράγματα, έχω ζήσει πολύ περισσότερα πράγματα. Ξέρεις, έχω ζήσει πιο πολύ, και έχω εκτιμήσει τη στιγμή της αποτυχίας του ανθρώπου. Εντάξει οι στιγμές της επιτυχίας. Μιλήσαμε γι' αυτές. Και είναι έκδηλες όταν υπάρχουν. Αλλά να μάθεις να βλέπεις το μεγαλείο του ανθρώπου όταν αποτυχαίνει στην προσπάθειά του να φτιάξει τον κόσμο καλύτερο και τον εαυτό του καλύτερο, ε, νομίζω και αυτό είναι σημαντικό. Κι αυτό το 'χω μάθει μέσα από πολλά πράγματα. Είχα μεγάλους έρωτες και έχω. Αλλά κάποια στιγμή νοιώθω ότι οι έρωτες αυτοί έχουν πολύ άγρια όρια προς εμένα. Ίσως ακριβώς ζητάω τους δύσκολους έρωτες, ζητάω τις δύσκολες σχέσεις. Θα έλεγα ότι δεν υπάρχουν τα όρια του έρωτα και της ιστορίας σ' ανθρώπους που δεν το συνειδητοποιούνε και σ' ανθρώπους που συνειδητοποιούνε. Ίσως εγώ το έχω συνειδητοποιήσει ότι είναι άγρια αυτά τα όρια.

Το ταξίδι μετράει βεβαίως. Η ιστορία μας και η ζωή μας όλη συμπυκνώνεται πάνω σ' αυτό το έπος της Οδύσσειας. Έτσι δεν είναι; Είναι αυτό το ταξίδι για το οποίο λέει κι ο Καβάφης αρκετά χρόνια μετά από τον Όμηρο. Αυτό μετράει. Δηλαδή είμαι πεισματάρης, επαναλαμβάνω πάλι και πάλι. Κι όταν βάλω κάποιο στόχο θα τον πετύχω, ή τουλάχιστον θα φάω το κεφάλι μου, θα προσπαθήσω όμως να τον πετύχω...
Ξέρεις, έχω γνωρίσει τελευταία περιπτώσεις ανθρώπων με μεγάλα προβλήματα, οι οποίοι πήγανε σε γιατρούς, πήγαν από δω, πήγαν από κει, γιατρεύτηκαν λέγεται ψυχικά, αλλά δεν νομίζω ότι αυτή η γιατρειά είναι μια πραγματική γιατρειά. Χρειάζεται αυτή η ανάγκη του να φτιάξεις κάτι άλλο, έστω κι αν αυτή η ανάγκη σε κάνει όχι ευτυχισμένο αλλά δυστυχισμένο. Γιατί μια ευτυχία αλλιώτικη είναι μια ευτυχία του ύπνου και της ανυπαρξίας, ενώ το άλλο είναι η ύπαρξη με τις δυσκολίες της, τις στιγμές αυτές που η παράδοσή μας ονομάζει πολύ ωραία "σταυραναστάσιμες", με το σταυρό της κάθε μέρας και την Ανάσταση, που είναι μία βέβαια μέρα της εβδομάδας ή μία μέρα του χρόνου, η Λαμπρή του Πάσχα, αλλά είναι η καθοριστική μέρα, είναι το κέντρο του κόσμου. Αυτό κάπου βρίσκεται και στην αρχαία τραγωδία. Αλλά ακόμα πιο πολύ βρίσκεται στην καινούρια τραγωδία που είναι η Ορθοδοξία μας. Κατά κάποιον τρόπο είναι κι αυτή μια τραγωδία. Επικαθορίζονται όλα από τη στιγμή της νίκης του ανθρώπου. Και γι' αυτήν πολεμάμε, αλλά και για την άλλη μεριά. Και για να κατανοήσουμε το μεγαλείο της μη νίκης. Της αποτυχίας μας. Όταν δεν είναι δυνατή η επιτυχία.
Από το βιβλίο Στα Όρια του Έρωτα και της Ιστορίας (Ιανός 1997)

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Μ. ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΣΤΟ ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ

Ρεπορτάζ του Gloria.tv για την ομιλία του Μ. Αρχιδιακόνου κ. Μαξίμου στο Γρηγοριανό Πανπιστήμιο της Ρώμης την Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011.

Η περίληψη του ρεπορτάζ στα αγγλικά

What challenges face the Orthodox Church in today's postmodern world and how should it deal with them?

This was the subject of a lecture given by the Greek Orthodox Grand Archdeacon Maximos at the Pontifical Gregorian University of Rome on Jan. 18. The talk was part of a series of lectures at the Gregorian’s Institute for Interdisciplinary Studies in Religion and Culture.

Grand Archdeacon Maximos began by explaining that dialogue is a fundamental theological principle of both Orthodox and Catholic theology, and based on the Holy Trinity. But he said that the Orthodox suffer from the illness of narcissism and self admiration which causes a dangerous self-isolation in today's postmodern, globalized world.

He then cited four main theological principles which could help the Orthodox Church engage with the today's postmodern societies – ones which go beyond merely the ethical and psychological.

Firstly, he argued, the Orthodox Church must draw on its approach to communion and otherness to become more democratic and collegial. Secondly, he said the Orthodox should take heed of the Eastern Fathers who taught that the Kingdom of God is not static but moving towards new realities, rather than the classic Orthodox view which sees Christ as an event coming from the past.

Thirdly, he said the Church needs to again stress that the Eucharist and Holy Communion is a communal act, not just an individualistic kind of spiritual therapy. And finally, he spoke of interreligious dialogue and globalization which should be seen as an opportunity and not a threat. Orthodox tradition, he said, offers more than postmodernism in that it has a holistic view of creation that derives from the Eucharistic life of the Church.

Grand Archdeacon Maximos said that the Orthodox Church cannot stand isolated in the face of globalization and postmodernism. It mustn't resort to fundamentalism, sectarianism or ideology but embrace an holistic view that respects particularity and otherness – a unity in diversity.

Grand Archdeacon Maximos:
“There is the in Orthodox Church, as you know, different local churches which means there is the aspect of the other, and at the same time we're all united - it is a kind of otherness in unity and unity in otherness without losing each other.”

Through dialogue, Maximos concluded, the Orthodox Church can and must truly engage with today's culture, just as Jesus did in his time. And he is hopeful that this dialogue will be fruitful without the Orthodox having to compromise on its basic principles.

Grand Archdeacon Maximos:
“I think that the Orthodox theology in the Orthodox Church can have a serious dialogue with postmodernism and with the ideas of postmodernism such as for example the respect for otherness and without betraying the main principles of our Orthodox ecclesiology and anthropology. For example, our postmodernism promotes the idea of respecting the other. This is, I mean, a key idea in the understanding the orthodox anthropology and ecclesiology.”

www.unigre.it

ΜΝΗΜΗ ΚΟΣΜΑ ΜΟΝΑΧΟΥ ΤΟΥ ΑΚΤΗΜΟΝΟΣ ΚΑΙ ΧΙΜΑΙΡΙΚΟΥ

Ο μοναχός Κοσμάς ο αγιορείτης και Μεγαλοελλαδίτης, αφού υπηρέτησε με αυταπάρνηση την αναβίωση της Ορθοδοξίας στην Μεγάλη Ελλάδα, εκοιμήθη αιφνιδίως την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου του έτους που μας άφησε (2010), σε ηλικία 57 ετών.

Είχα την τύχη να τον γνωρίσω γύρω στο 1998, όταν ως υπεύθυνος του Τηλεοπτικού Σταθμού της Μητροπόλεως Πατρών Λύχνος, πραγματοποιήσαμε σειρά εκπομπών και εκδηλώσεων για το αθόρυβο μα ουσιαστικό έργο του μοναχού Κοσμά στην Κάτω Ιταλία εκείνη την εποχή, που ήταν ηγουμενεύων της ιστορικής Μονής του Οσίου Ιωάννου του Θεριστή. Ενδιαφέρθηκε προσωπικά και ο μακαριστός Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος, ο οποίος επισκέφθηκε την Κ. Ιταλία, είδε από κοντά το επιτελούμενο έργο και συνέδραμε με διάφορους τρόπους την όλη προσπάθεια.

Στις 18 Οκτωβρίου 1999 ο αείμνηστος μοναχός Κοσμάς, μίλησε στη Διακίδειο Σχολή Λαού Πατρών. Στην ομιλία του ο π. Κοσμάς αναφέρθηκε αρχικώς στο ελληνικό παρελθόν της Κάτω Ιταλίας (Μ. Ελλάδα) ήδη από την αρχαιότητα, και στη συνέχεια έκαμε λόγο για τη συνέχεια του Ελληνισμού στην περιοχή της Καλαβρίας μέσω της Ορθοδοξίας. Αυτός ο "Χριστιανικός Ελληνισμός" έδωσε στην Εκκλησία και τον πολιτισμό πολλούς Αγίους, πνευματικά αναστήματα όπως οι Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Μεθόδιος και Νικόλαος Μυστικός, ο Ιωσήφ ο Υμνογράφος, ο Άγιος Πέτρος Άργους, ο Γρηγόριος Ασβεστάς και χιλιάδες μοναχούς, οι οποίοι ασκήτευσαν στην περιοχή αυτή. Μεταξύ αυτών ο Όσιος Ηλίας ο Σπηλαιώτης, ο Ηλίας ο Σικελιώτης ή Νέος, ο Άγιος Φαντίνος, ο Λουκάς από την Ταυρομενία κ.α. Ο π. Κοσμάς αναφέρθηκε ιδιαίτερα στον Όσιο Ηλία τον Σπηλαιώτη,ο οποίος γεννήθηκε στο Ρήγιο της Καλαβρίας και διέμεινε επί οκτώ χρόνια στην Πάτρα (880-888), μονάζοντας σ' ένα σπήλαιο κοντά στην πόλη. Ο Όσιος αυτός ανήκει στους Έλληνες μοναχούς της Κάτω Ιταλίας, οι οποίοι κατέφυγαν -λόγω της επιδρομής των Σαρακηνών εκεί- στην Πάτρα, τον 9ο αιώνα.

Ο π. Κοσμάς μνημόνευσε στο σημείο αυτό την σχετική μελέτη του ιστορικού των Πατρών κ. Κων. Τριανταφύλλου (Padova 1973) και την αναβίωση της μνήμης του Αγίου Αθανασίου Επισκόπου Μεθώνης στην Μητρόπολη Πατρών. Ο Άγιος Αθανάσιος καταγόταν από την Κατάνη της Σικελίας και ήλθε στην Πάτρα σε νεανική ηλικία, έγινε μοναχός, ηγούμενος σε μοναστήρι της περιοχής και τελικά Επίσκοπος Μεθώνης, η οποία υπαγόταν τότε στην δικαιοδοσία του Μητροπολίτου Πατρών. Ιστορικά, λοιπόν, οι σχέσεις Αχαϊας και Κάτω Ιταλίας είναι βεβαιωμένες, παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και γι΄αυτό χρήζουν περαιτέρω έρευνας.

Ο π. Κοσμάς είχε προσδιορίσει τότε με ακρίβεια την παρουσία του στην Κ. Ιταλία: "Δεν διακατεχόμαστε από ιεραποστολικά άγχη. Πήγαμε στην Καλαβρία πριν πέντε χρόνια με την ευλογία του Οικουμενικού Πατριαρχείου -στην δικαιοδοσία του αποίου υπαγόταν η περιοχή από τον 8ο έως τον 11ο αιώνα- υπαγόμαστε κανονικά στην Μητρόπολη Ιταλίας και είμαστε εκεί για να φυλάμε τα ερείπια που αποπνέουν μνήμες ελληνικές αιώνων. Σκοπός μας δεν είναι ο προσηλυτισμός, όπως μας κατηγόρησαν αρχικώς οι παπικοί, αλλά η συνέχεια της ιστορίας, η οποία είναι χαραγμένη στα ερείπια. Ο Χριστιανικός Ελληνισμός φιμώθηκε βίαια στην Καλαβρία, με την κατάργηση του Βυζαντινού Τυπικού. Σήμερα επαναφέρουμε το Βυζαντινό Τυπικό το οποίο συγκινεί τους ντόπιους, γιατί αποπνέει πνευματικότητα".

Τα ανθρώπινα λάθη, οι κακές εκτιμήσεις και άλλα άδηλα και κρύφια, κάποια στιγμή εξόρισαν τον μοναχό Κοσμά από το μοναστήρι του Θεριστή στην Καλαβρία, όπου είχε αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του. Πριν λόγο καιρό επέστρεψε στην αγαπημένη του γη της Κ. Ιταλίας, αλλά ο Θεός άλλα δι' αυτόν εμελέτησε και τον κάλεσε κοντά Του.

Την ιδιαίτατη σχέση του μ' αυτή τη γη μπορεί κανείς να ανιχνεύσει στα κείμενά του Γράμμα από την Καλαβρία και Λογισμοί και διαλογισμοί στη Μεγάλη Ελλάδα, που δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς στο περιοδικό Νέα Εστία, που διευθύνει ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, ο οποίος υπήρξε αδελφικός φίλος με τον αείμνηστο Κοσμά.

Στο τεύχος 1839 (Δεκέμβριος 2010) της Ν. Εστίας δημοσιεύονται: το Γ' μέρος των Λογισμών και διαλογισμών στη Μεγάλη Ελλάδα και ένα κείμενο του Σταύρου Ζουμπουλάκη για τον φίλο που έφυγε. Ο Ζουμπουλάκης τα λέει περίφημα για τον Κοσμά, δηλαδή πραγματικά και ουσιαστικά. Στέκομαι σ' ένα καίριο σημείο του κειμένου του: “Είχε την πρώτη και κύρια αρετή των αληθινών μοναχών, την ακτημοσύνη. Ο Κοσμάς δεν είχε πραγματικά στον ήλιο μοίρα. Το μόνο έχει του ήταν το ράσο που φορούσε. Δεν θωράκισε τον εαυτό του, δεν τον λογάριασε ούτε τον φρόντισε. Αληθινός καλόγερος δεν είναι εκείνος που ελεεί, αλλά εκείνος που τον ελεούν. Χωρίς ακτημοσύνη και πτωχεία δεν μπορεί να υπάρξει το παραρρίπτεσθαι ενώπιον του Θεού, για το οποίο κάνει συχνά λόγο ο αββάς Ησαϊας. Ο ακτήμων Κοσμάς το είχε αυτό το παραρρίπτειν εαυτόν, είχε δηλαδή αποταγή.

Το μόνο που δεν αποτασσόταν ήταν οι χίμαιρές του, οι οποίες έφεραν κάποια στιγμή τα βήματά του στην Κάτω Ιταλία, για να αναστήσει τον Ορθόδοξο μοναχισμό στα βυζαντινά ερείπιά της. Η Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεριστή στο Μπιβόντζι της Καλαβρίας, το δικό του έργο, το έργο της ζωής του, του έδωσε την πιο μεγάλη ικανοποίηση και χαρά, μα και τη μεγάλη στενοχώρια. Από τότε που μια συμπλεγματική εκκλησιαστική γραφειοκρατία τον έδιωξε από κει (2005) ζούσε με την ελπίδα της επιστροφής και πέθανε με τον καημό της”.

Νομίζω πως μαζί με τον Σταύρο Ζουμπουλάκη όλοι όσοι γνωρίσαμε τον απλό μοναχό Κοσμά, τον ορισμό της αποταγής εν εσχάτοις καιροίς, μπορούμε να τον χαιρετίσουμε:

“Χιμαιρικέ μας φίλε, κατευόδιο!”

ΜΝΗΜΗ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΒΕΛΛΑΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Αθανάσιος, ο πρώτος τη τάξει Αρχιερεύς του Οικουμενικού Θρόνου, προεξήρχε της πανηγύρεως στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Γενεσίου της Θεοτόκου Βελλάς Ιωαννίνων, επί τη μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος Αυξεντίου, του εκ χώρας Βελλάς, και εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσαντος.
Χοροστάτησε στον Εσπερινό την παραμονή της μνήμης του Αγίου (24 Ιανουαρίου) και την κυρία ημέρα της εορτής (25/1) προεξήρχε της πανηγυρικής θείας Λειτουργίας.

Οι φωτογραφίες είναι από τον πανηγυρικό Εσπερινό. Στο παραθρόνιο, συγχοροστατών, ο Επίσκοπος Αυλώνος Χριστόδουλος. Οι χοροί των ψαλτών απαρτίζονται και από ιεροσπουδαστές.
Ο ηγούμενος της Μονής αρχιμ. Δοσίθεος Σερεπίσος μας λέει στον πρόλογο της νεοεκδοθείσας Ακολουθίας του Νεομάρτυρος Αυξεντίου:

Στο Μοναστήρι μας φιλοξενείται το Εκκλησιαστικό Λύκειο και η Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Βελλάς. Στους μαθητές και φοιτητές ο άγιος, νέος και εκείνος, είναι φίλος γνήσιος, οδηγός - φρουρός στην πορεία της νεότητάς τους, συμμαθητής στον αγώνα τους για τα «προς Κύριον», ασφαλής υπό την αγία Σκέπη και φοβερά προστασία της εφεστίου θαυματουργής εικόνας της Θεοτόκου της Βελλαίτισσας.
Ρόδον μυροβόλον, φυτεμένο στην αυλή του μοναστηριού μας, είναι ο νεομάρτυρας Αυξέντιος…

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΕΞΑΙΣΙΕΣ ΑΠΟΨΕ ΣΤΟ "ΕΝΑΣΤΡΟΝ''

Σε εξέλιξη βρίσκεται, αγαπητοί συνοδίτες, η μουσική παράσταση Σήμερον Έγχρωμον, εδώ στο Βιβλιοκαφέ Έναστρον, στο κέντρο της Αθήνας.
Ο Γιώργος Καλκάνης στο πιάνο, η Κωνσταντίνα Κυριαζή στο βιολί, η Δάφνη Πανουργιά και η Βάσια Βουγιουκλή στο τραγούδι και στο ούτι, μας ταξιδεύουν σε μουσικές εξαίσιες ελλήνων και ξένων συνθετών.

Η επιλογή των τραγουδιών θελκτική, η ερμηνεία λιτή και σαγηνευτική. Δύο - τρία όργανα και μια φωνή αρκούν για την πληρότητα της ψυχής. Κάποτε μόνο πιάνο ή σόλο ούτι.

Μια βραδιά όπου οι μουσικές σε τυραννούν γλυκά... Και βέβαια διασκευές με φαντασία, σαν κι αυτή που τώρα παίζεται: Το οργανικό libera tango του Άστορ Πιατσόλα, με το ούτι στη θέση του μπαντονεόν!

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ - ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

Την Κυριακή 30 Ιανουαρίου, το βράδυ στις 11:00, στην εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη "Πρωταγωνιστές", στο MEGA, μιλά εκ βαθέων για τη ζωή του ο Δημήτρης Ελεύθερος (ψευδώνυμο).
Μια ζωή γεμάτη εμπειρίες ως χρήστη και εμπόρου σκληρών ναρκωτικών για 25 χρόνια, από τα οποία 17 τα πέρασε στις φυλακές. Γνωστός ως ο "Φαντομάς του Κολωνακίου", όπως τον αποκαλούσε ο Τύπος τη δεκαετία του '80, επειδή έκλεβε τα ρετιρέ της περιοχής.
Σήμερα, απεξαρτημένος εδώ και μια πενταετία και αληθινά ελεύθερος, μιλά αποκαλυπτικά για τον κόσμο των ναρκωτικών, για την παραμύθα και τον εφιάλτη, για τις φυλακές και όσα έζησε εκεί μέσα.
Όλα καταγράφονται ζωντανά στο βιβλίο του "Ο Ήχος της Χειροπέδας, Ο Κόσμος του Χρήστη" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μαΐστρος, και μάλιστα με ονοματεπώνυμα για τα κυκλώματα των φυλακών.
Όμως ο Δημήτρης Ελεύθερος δεν μένει εκεί. Μια από τις λίγες περιπτώσεις που ξέφυγαν και άλλαξαν ζωή, περνά ένα μήνυμα ελπίδας και δύναμης για τη νεολαία και τις οικογένειες.

Το βιβλίο προλογίζει ο Aρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, γνωστός για την ευαισθησία του προς τη νεολαία και τον αγώνα του να στηρίξει ανθρώπους που παλεύουν για την απεξάρτηση από τη δουλεία των ναρκωτικών.
Για όσους διάβασαν το συγκλονιστικό αυτό βιβλίο και για όσους σίγουρα θα το διαβάσουν, την Κυριακή το βράδυ ο Δημήτρης θα δείξει το πρόσωπό του και θα μεταφέρει άμεσα τα βιώματά του, τα τόσο έξω από τα συνηθισμένα!

ΕΛΥΤΙΚΑ ΨΗΓΜΑΤΑ

Ως κι η βρισιά, φαίνεται, πρέπει να 'ναι αφιλόκερδη για να τη συμπαθήσεις.

Εκ του Πλησίον

Υπάρχει ένας τρόπος να μπαινοβγαίνουμε στα καθημερινά γεγονότα, έτσι που το ρούχο μας να μην πιάνεται απ΄ τα κλαδιά που απλώνει γύρω μας το συμφέρον.

Ο Κήπος με τις Αυταπάτες

Η αγάπη είναι μια υπέροχη κακοτοπιά. Όσοι βάλθηκαν να την εξερευνήσουν δεν επέστρεψαν ποτέ - καλή τους ώρα!

Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο

Έχουμε τόσο πολύ τριφτεί πάνω στην κοινωνία και το κοινωνικό ψεύδος που και η πιο σημαντική αλήθεια, ευθέως διατυπωμένη, μοιάζει παραδοξολογία.

"Ει μη αν είη", Ο Κήπος με τις Αυταπάτες

"ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΓΧΡΩΜΟΝ" ΣΤΟ ΕΝΑΣΤΡΟΝ ΜΕ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Αύριο Τρίτη 25 Ιανουαρίου στις 10 το βράδυ οι μουσικοί ταξιδευτές στο Βιβλιο-καφέ Έναστρον, στο κέντρο της Αθήνας, Σόλωνος 101, μας καλούν στο φινάλε του ταξιδιού.

«Σήμερον – Εγχρωμον»

Χρωματιστές ιστορίες με ασπρόμαυρα Πλήκτρα, Βιολί, Ούτι, και Φωνές.


Με το καράβι της Μουσικής, διασχίζουμε το χρόνο, ταξιδεύουμε σε χώρες μακρινές, όπου οι άνθρωποι μιλούν διαφορετικές γλώσσες, έχουν άλλο χρώμα στο δέρμα τους αλλά έχουν ίδιες αγωνίες, βλέπουν το σύντροφό τους στα μάτια με τον ίδιο τρόπο, ερωτεύονται με το ίδιο πάθος...
Οι μουσικές και τα τραγούδια των Saint-Saens, Eric Satie, Thelonius Monk, Astor Piazzola, Γιώργου Καλκάνη, Σωκράτη Μάλαμα, Μάνου Χατζιδάκι, Θανάση Παπακωνσταντίνου, παραδοσιακά και πολλά άλλα είναι τα λιμάνια που βρίσκουμε στο ταξίδι μας...

Δάφνη Πανουργιά, τραγούδι
Βάσια Βουγιουκλή, ούτι-τραγούδι
Κωνσταντίνα Κυριαζή, βιολί
Γιώργος Καλκάνης, πιάνο

Ο ΓΕΡΩΝ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΒΕΛΛΑ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Αθανάσιος, ο πρώτος τη τάξει Αρχιερεύς του Οικουμενικού Θρόνου, θα προεξάρχει των λατρευτικών εκδηλώσεων στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Γενεσίου της Θεοτόκου Βελλάς Ιωαννίνων για τον εορτασμό του Αγίου Νεομάρτυρος Αυξεντίου, του εκ χώρας Βελλάς, την ερχόμενη Τρίτη 25 Ιανουαρίου.

Ο νεομάρτυς μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη το 1720.
Η Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Γενεσίου της Θεοτόκου Βελλάς έχει ένα λόγο παραπάνω να τιμά ξεχωριστά το νεομάρτυρα, γιατί είναι Βελλάς σεπτόν εκβλάστημα. Γιατί είναι δόξα και καύχημα της περιοχής και θερμός της παραστάτης. «Ως φαιδρά και περιχαρής ημίν η πόλις... του φωτός του μάρτυρος υπέρ αστραπήν άπασαν την πόλιν ημίν καταυγάσαντος».

Διαβάστε τα όσα γράφει για τον νεομάρτυρα ο Ηγούμενος της Μονής Βελλάς αρχιμ. Δοσίθεος εδώ.

Επίσης, την ερχόμενη Τρίτη 25 Ιανουαρίου, εορτή του εν Αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Θεολόγου, πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου («εις Κοπάνους») πόλεως Ιωαννίνων, στον οποίο φυλάσσεται το δεξί χέρι του Αγίου Γρηγορίου.Την παραμονή, Δευτέρα 24 Ιανουαρίου και ώρα 6η εσπερινή, θα τελεσθεί Μέγας Εσπερινός με Αρτοκλασία.
Την κυριώνυμον ημέρα, Τρίτη 25 Ιανουαρίου και ώρα 07.30 π.μ., θα τελεσθεί ο Όρθρος & η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία, ενώ το απόγευμα, ώρα 5, ο Εσπερινός με την Ιερά Παράκληση στον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο.

Τον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου («εις Κοπάνους») επισκέφθηκε σήμερα το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Αθανάσιος και προσκύνησε το δεξί χέρι του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου.

«Στο εξωκκλήσι του Αγίου Νικολάου των Κοπάνων υπάρχουν πολλά άγια λείψανα. Το γνωστότερον πάντων είναι η δεξιά του Γρηγορίου του Θεολόγου. Αυτό είναι ξακουστόν και θαυμαστόν, όλος ο κόσμος το ξεύρει στα Γιάννινα και στα πέριξ...».Κωνσταντίνου Τ. Καζαντζή, «Το χέρι του Αγίου Γρηγορίου».
Εκδόσεις «Μνημοσύνη», 1999.

Ο ΕΛΥΤΗΣ ΑΡΝΗΘΗΚΕ...

Σε μια συνέντευξη που μιλάει και για την οικογένειά του, την οικογένεια Αλεπουδέλη – την βρίσκουμε στην ψηφιοθήκη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης – ο Οδυσσέας Ελύτης λέει μεταξύ άλλων:

«Το πραγματικό μου όνομα κουβαλούσε το βάρος μιας μικρής εμπορικής και βιομηχανικής φήμης που για όσους το έφεραν με υπερηφάνεια -και ήταν όλοι τους άνθρωποι που μόνη τους φιλοδοξία ήτανε το κέρδος - θα ήταν μεγάλη δυστυχία να το δούνε να ταυτίζεται με την υπόσταση ενός ποιητικού έργου παράξενου και ριψοκίνδυνου... Πήρα ψευδώνυμο γιατί θάτανε ντροπή να φτιάξω ένα έργο για το οποίο αφιέρωνα όλες μου τις δυνάμεις, όλο μου το πάθος μου για την αφιλοκέρδεια και να το ταυτίσω, ύστερα, με ένα όνομα συνυφασμένο με ό, τι ατομικά εγώ μισώ, δηλαδή, το… πρακτικό πνεύμα, την εμπορική πίστη, τον άκρατο ωφελιμισμό» .

Ο Ελύτης δεν αρνήθηκε μόνο το κέρδος «κατ' όνομα». Αρνήθηκε πολλά αλλότρια της ιδιαίτερης ποιητικής ζωής του. Αρνήθηκε την παραδοσιακή ποίηση με τα γλυκερά ομοιοκατάληκτα, υιοθετώντας συχνά τον ανατρεπτικό υπερρεαλισμό, αλλά χωρίς ποτέ να τον κάνει “σημαία”. Αρνήθηκε δηλαδή να υποταχθεί σε σχήματα και στερεότυπα.

Αρνήθηκε να αξιοποιήσει επαγγελματικά τα φροντιστήρια Χημείας. Είναι γνωστό ότι το 1928 μετά από πιέσεις των γονιών του ξεκίνησε να σπουδάσει χημικός, αλλά σε δύο χρόνια εγκατέλειψε τη χημεία. Αρνήθηκε την καριέρα του δικηγόρου, παρ' ότι γράφτηκε το 1930 στη Νομική Αθηνών. Αρνήθηκε τα μετόπισθεν του Πολέμου, πολεμώντας στη ζώνη πυρός ως ανθυπολοχαγός στο Αλβανικό Μέτωπο. Αρνήθηκε να υποταχθεί σε ένα κοσμοπολίτικο ευρωπαϊσμό, αν και ταξίδεψε πολύ στην Ευρώπη, γνωρίζοντας στα καφέ του Παρισιού τους Γάλλους υπερρεαλιστές. Στην Αθήνα έζησε σ' ένα μικρό διαμέρισμα ως το τέλος της ζωής του.

Αρνήθηκε να γίνει βουλευτής Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας, όταν του προτάθηκε, παραμένοντας πιστός στην αρχή του να μην αναμιγνύεται ενεργά στην πολιτική πρακτική. Αρνήθηκε, το 1977, να αναγορευθεί ακαδημαϊκός, όταν άλλοι παρακαλούν για την είσοδό τους στην Ακαδημία.

Όλες οι παραπάνω αρνήσεις, και πολλές άλλες που δεν ξέρουμε, συνιστούν έναν Ελύτη απροσκύνητο και αντιστασιακό, χωρίς ποτέ να δηλώσει κάτι τέτοιο. Ήταν πάντα μακριά από τις κορώνες και τα παχιά λόγια. Μόνη του έγνοια η ύπαρξη. Ποια ύπαρξη; Μας το λέει ο ίδιος:

“Την ύπαρξη που δεν έχει ακόμη μουμιοποιηθεί μιμείται στα ελαφρότερα σκιρτήματά της ο ποιητής”.

φωτό Ελύτη του Ανδρέα Εμπειρίκου (Άνδρος 1955).