Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Έχουμε επισημάνει εμφαντικά προ πολλών χρόνων το απαράδεκτο γεγονός της μεταφοράς λειψάνων και εικόνων ανά την Ελλάδα – ακόμα και από ενορία σε ενορία της ίδιας Μητρόπολης! – και η θέση μας είναι κάθετη: Θα έπρεπε να απαγορευτεί πάραυτα αυτή η πρακτική για χίλιους λόγους.
Για την πρακτική της εγκαθίδρυσης αντιγράφων περιπύστων και θαυματουργών εικόνων, ας όψεται ο ...ευρηματικός ηγούμενος της Μονής Βατοπεδίου Εφραίμ, ο οποίος λάνσαρε με μεγάλη επιτυχία τη νέα αυτή ατραξιόν. Περιάγει αντίγραφα ανά τας ρύμας και τας οδούς, ενισχύοντας έτσι το αδιαφιλονίκητο πλέον προφίλ του. Είναι ο μαιτρ του είδους: πώς χρησιμοποιεί την Παναγία και τους Αγίους για να δοξάζεται εκείνος.
Η περιφορά λειψάνων σήμερα γίνεται:
- για λόγους οικονομικούς, δηλαδή να σπεύσουν να προσκυνήσουν οι πιστοί δίδοντας τον όβολό τους, και γι' αυτό μια απλή περιδιάβαση στο ίντερνετ (στις σχετικές σελίδες) μας πείθει ότι πρόκειται για μια καθημερινή πρακτική πλέον σε όλη την Ελλάδα, Πρόκειται για ...ενδημική νόσο.
- για λόγους επιρροής και πνευματικής χειραγώγησης των πιστών, οι οποίοι εθίζονται στα λείψανα, στα θαύματα, στις προφητείες και δεν μπαίνουν ποτέ στην ουσία του Χριστιανισμού, που είναι η αληθινή πνευματικότητα, η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη.
Τα λείψανα πρέπει να μένουν εκεί όπου φυλάσσονται και να μην περιφέρονται. Οι πιστοί αν θέλουν να πάνε εκεί όπου βρίσκονται να τα προσκυνήσουν. Τρανή απόδειξη είναι τα τρία άφθαρτα λείψανα των Αγίων της Επτανήσου (Διονυσίου, Γερασίμου και Σπυρίδωνος) που δεν φεύγουν ποτέ από την τόπο τους.
Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών με πρόσφατο εγκύκλιο σημείωμά της (22-9-2025), υπενθυμίζει δύο παλαιότερες εγκυκλίους της Εκκλησίας της Ελλάδος (1995 και 2003), όπου γίνεται ρητή αναφορά ότι η μεταφορά και έκθεση προς προσκύνηση ιερών εικόνων, λειψάνων και λοιπών εκκλησιαστικών κειμηλίων (για αντίγραφα δεν γίνεται λόγος), πρέπει να γίνεται κάτω από αυστηρές προϋποθέσεις: έγκριση Διαρκούς Ιεράς Συνόδου «κατόπιν ητιολογημένης προτάσεως του αιτουμένου ιεράρχου και μόνον προς μείζον πνευματικόν όφελος του ευσεβούς λαού ή οσάκις ειδικαί ποιμαντικαί περιστάσεις επιβάλλωσι τούτο».
Θα πει κανείς πως εδώ υπάρχουν πολλά …παραθυράκια και ο καθένας μπορεί να επινοήσει επιχειρήματα κ.ο.κ.
Όμως στην Συνοδική Εγκύκλιο του 1995 περιγράφεται η προ τριακονταετίας κατάσταση που είναι ίδια και απαράλλακτη – και χειρότερη – με τη σημερινή: «Ο πόθος της προσκυνήσεως αυτών υπό του ευσεβούς ποιμνίου υπάρχει ιερός πλην όμως ενίοτε ο τρόπος της διοργανώσεως του προσκυνήματος απάδει προς την σοβαρότητα του σκοπού, ήκιστα εξυπηρετών την πνευματικήν οικοδομήν των πιστών».
Η εγκύκλιος του 2003, επί Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, αναπαράγει, ουσιαστικά τα της εγκυκλίου του 1995, επί Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ.
Τώρα, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β', παραπέμπει στις δύο εκείνες εγκυκλίους, παρακαλώντας «δια την πιστήν τήρησιν των εν αυταίς διαλαμβανομένων».
Τριάντα ολόκληρα χρόνια πέρασαν και η κατάσταση εκτραχύνθηκε και τώρα δεν μαζεύεται, δυστυχώς…
Παραθέτουμε τα σχετικά κείμενα για ιστορικούς και μόνον λόγους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου