Ο “εθνικός μας σχολιαστής” Μάνος Λαμπράκης και η Μεγάλη του Γένους Σχολή

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Ένας κύριος που ακούει στο όνομα Μάνος Λαμπράκης, έχει γίνει εσχάτως ο «εθνικός μας σχολιαστής» στα social media, με μεγάλη επιδραστικότητα σε ανθρώπους πολλών χώρων (πολιτιστικό, εκκλησιαστικό, εκπαιδευτικό κ.ο.κ.). 

Το επ’ εμοί δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό του φιλοθεάμονος κοινού για τις τοποθετήσεις του κ. Μάνου Λαμπράκη, καθώς διακρίνω έναν ενοχλητικό εξυπνακισμό, πασπαλισμένο με μπόλικη «φιλοσοφική» σαντιγί και εν τέλει έναν λαϊκισμό που τέρπει τα ώτα ενός κόσμου που αρέσκεται, στις μέρες μας, σε μια …γοητευτική απελπισία σε όλα τα επίπεδα. 

Σήμερα, όμως, ο κ. Μάνος Λαμπράκης ξεπέρασε τα εσκαμμένα με ανάρτησή του για την Πατριαρχική Μεγάλη του Γένους Σχολή. Έγραψε, λοιπόν, μεταξύ άλλων: 

«Φέτος για πρώτη φορά μετά από πεντέμισι αιώνες, 571 χρόνια ακριβώς, δεν εγγράφηκε κανένας μαθητής στην Α’ Γυμνασίου της Μεγάλης του Γένους Σχολής στην Κωνσταντινούπολη. Άνοιξε λοιπόν ένα χάσμα: ανάμεσα σε αυτό που ήμασταν και σε αυτό που δεν θέλουμε πια να είμαστε. Κι αυτό το κενό δεν είναι απλώς εκπαιδευτικό, αλλά οντολογικό, πολιτικό, εκκλησιαστικό. Μια ρωγμή όπου αποσύρεται η μορφή και μαζί της, η επιθυμία για συνέχεια. 

Όταν η πρώτη τάξη ενός σχολείου δεν έχει παιδί, δεν σημαίνει απλώς «μικρή φετινή ζήτηση». Σημαίνει ότι δεν υπάρχει πλέον υποκείμενο για να μπει στην αρχή. Δεν υπάρχει επιθυμία για μύηση, δεν υπάρχει πρόσωπο για να μεταλάβει τη γλώσσα, δεν υπάρχει μέλλον. Δεν πρόκειται για απλή πληθυσμιακή εξάντληση. Πρόκειται για στρατηγική παραίτηση – ένα είδος μεταμοντέρνου αφανισμού, χωρίς ήχο, χωρίς αντίσταση, χωρίς ανάληψη ευθύνης. 

Το Πατριαρχείο, στο ρόλο του διαχειριστή αυτής της σιωπής, έχει εδώ και δεκαετίες αποδεχθεί το τέλος ως δομή. Αντί να επιμείνει στην οργανική ανασυγκρότηση του ποιμνίου, να συγκροτήσει πολιτική απέναντι στην τουρκική διοικητική σκληρότητα, ή να συγκινήσει τον ελλαδικό ελληνισμό με σχέδιο ουσίας, επέλεξε την εκκλησιολογική νάρκωση. Διοικεί τη φθορά σαν να είναι εκκλησιαστικό προτέρημα. Επεξεργάζεται τον αφανισμό όχι ως κρίση, αλλά ως μεταφυσικό βάθος. Λειτουργεί με τον ρυθμό της λήθης – προσφέροντας διαρκώς ένα «ήθος επιβίωσης» που δεν εμπεριέχει καμία πρόταση ζωής. Η θεολογία του τέλους έχει μετατραπεί σε διοικητική στρατηγική κι η παιδεία έγινε ζήτημα διατήρησης πινακίδων, όχι προσώπων. 

Δεν θα υπάρξει μαθητής όσο δεν υπάρχει πρόταση ζωής. Και δεν θα υπάρξει πρόταση ζωής όσο το Πατριαρχείο σιωπά διαχειριζόμενο τον αφανισμό, και το ελληνικό κράτος διαχειρίζεται τον εαυτό του ως νομική ψευδαίσθηση. Το παιδί δεν εγγράφηκε. Εμείς, όμως, αποσυρθήκαμε πρώτοι. Από τη γλώσσα. Από τη σκέψη. Από τη μορφή. Και ίσως, πολύ σύντομα, να αποσυρθούμε κι από την ίδια την Ιστορία. Χωρίς να ακουστεί ούτε ένα «παρών». 

Δεν έχω την απαίτηση από τον κ. Μάνο Λαμπράκη να γνωρίζει τον αγώνα και την αγωνία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Πατριάρχου Βαρθολομαίου προσωπικά, για την διατήρηση και την αύξηση της ελληνικής παιδείας στην Πόλη, παρά τα κατά καιρούς μύρια προβλήματα και τις απρόβλεπτες συγκυρίες. Όπως, επίσης, δεν έχω την απαίτηση να γνωρίζει ο κ. Λαμπράκης το «θαύμα» της Ίμβρου, ήτοι την επαναλειτουργία ελληνικών σχολείων μετά από μισό αιώνα στο νησί. 

Δεν έχω την απαίτηση να γνωρίζει ο κ. Μάνος Λαμπράκης τους καθημερινούς και πολυχρόνιους αγώνες της ομογένειας της Πόλης και των εκπαιδευτικών της, για τη Ρωμιοσύνη και την ενίσχυση της ελληνικότητας, μέσα σε ένα περιβάλλον με ανείπωτες αντιξοότητες. 

Δεν έχω την απαίτηση από τον κ. Μάνο Λαμπράκη να γνωρίζει τις άοκνες προσπάθειες της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών και άλλων ιστορικών Συλλόγων εκτός Πόλης, προκειμένου να συνδράμουν την παιδεία του Γένους πολυμερώς και πολυτρόπως. 

Έχω, όμως, την απαίτηση από τον κ. Μάνο Λαμπράκη να μη μιλάει για θέματα που δεν γνωρίζει και μιλάει, μάλιστα, με τρόπο αφοριστικό, χωρίς να έχει επίγνωση των λόγων του για θεσμούς 1700 χρόνων (Οικουμενικό Πατριαρχείο) και 571 ετών (Πατριαρχική Μεγάλη του Γένους Σχολή). 

Τον καλώ σε δημόσιο διάλογο για την ανάρτηση του αυτή. Όταν λέω δημόσιο διάλογο εννοώ πρόσωπο με πρόσωπο, όχι μέσω του φατσοβιβλίου. Τον περιμένω! Εκείνος έχει ένα πιστό πλήθος που αλαλάζει για τις αναρτήσεις του. Το επ’ εμοί δεν έχω οπαδούς. Οπότε μια τέτοια …μονομαχία θα έχει κάποιο ενδιαφέρον.