Με αφορμή την σπουδαία έκδοση του Μανόλη Κ. Χατζηγιακουμή "Μουσικός Θησαυρός της Κω", που από καιρό έχουμε παρουσιάσει, έγινε στην Athens Voice ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα από την Αγγελική Μπιρμπίλη.
Στο αφιέρωμα για πρώτη φορά ο Χατζηγιακουμής καταθέτει μερικά, άκρως διαφωτιστικά, αυτοβιογραφικά στοιχεία. Τα παραθέτουμε στη συνέχεια.
"Ο μουσικός κόσμος που καταγράφεται στον «Μουσικό Θησαυρό της Κω - Αρχειακές Ηχογραφήσεις 1964-1968», με τους 12 συνοδευτικούς ψηφιακούς δίσκους (CD), είναι αυτός μες στον οποίο γεννήθηκα και μεγάλωσα. Με περιστατικά που χρωματίζουν έντονα μιαν ειδική και ασυνήθιστα ακατάλυτη σχέση.
Ένα πρώτο, ιδιαίτερα αξιοπερίεργο, είναι αυτό που έλεγε συχνά η μητέρα μου (και που δεν ήταν καθόλου φαντασιόπληκτη), ότι πρώτα τραγούδησα, μόλις 6 μηνών, και έπειτα μίλησα (8 μηνών τα έλεγα όλα «φαρσί», όπως και πάλι έλεγε). Ήταν ένα αγαπημένο τραγούδι του πατέρα μου, «Όλες οι παπαρούνες ανθίζουν το πρωί / μα μένα η δική μου ανθίζει από βραδύς», που το έμαθα και το τραγουδούσα και εγώ (και που εξακολουθεί μέχρι σήμερα να μένει ανεξίτηλο στη μνήμη μου).
Το δεύτερο φαντάζει εξίσου απίθανο, είναι όμως και αυτό πέρα για πέρα αληθινό. Υπήρχε ανάμεσα στις εργάτριες («αργατίνες») του πατέρα μου στα καπνά μια νέα σε ηλικία, με τα μαλλιά όλα μια πλεξούδα πίσω που έφτανε ως το γοφό της, ένα πραγματικό αηδόνι, που τραγουδούσε συνέχεια μες στο χωράφι όταν «κιρδίζανε» (έκοβαν τα ώριμα φύλλα του καπνού). Ήμουν 6-7 χρονών κι εγώ δεν την άφηνα από κοντά. Την άκουγα γοητευμένος παίζοντας πίσω της δεξιά κι αριστερά τη μακριά πλεξούδα. Ώσπου μια μέρα με πήρε χαμπάρι ο πατέρας μου που της είπε: «Εσύ από σήμερα δεν θα δουλεύεις στα καπνά. Η δουλειά σου είναι να του τραγουδάς. Παρ’ τονε». Και έτσι εκείνο το καλοκαίρι σε όλα γύρω τα δρομάκια στο εξοχικό πέτρινο σπίτι μας μου τραγουδούσε και με έπαιζε. Κι εγώ την άκουγα υπνωτισμένος. Ήταν ο δικός μου Μότσαρτ, αν αναλογισθεί κανείς ότι άκουσα για πρώτη φορά κλασική μουσική (και ραδιόφωνο) στα 18 μου χρόνια ως πρωτοετής φοιτητής. Αυτόν τον μουσικό κόσμο το ’φερε η συγκυρία να καταγράψω πριν να σβηστεί και να χαθεί οριστικά.
Το τρίτο είναι περιστατικό που συνέβηκε κατά την ηχογράφηση. Ήμασταν στην Κέφαλο, το πιο απομακρυσμένο και απομονωμένο δυτικό χωριό της Κω, Ιούνιος μήνας. Ο Κεφαλιανός οδηγός μου με είχε πάει σε μια κάπως ηλικιωμένη γυναίκα που, όπως ο ίδιος υποστήριζε, ήξερε πολλά. Έξω σε μια αυλή, με το μαγνητόφωνο στο χέρι, κάτι αξιοπερίεργο για τότε, με πολλά παιδιά τριγύρω καθισμένα δίπλα μου στην «κουμούλα» (χαμηλό τοιχίο στον περίγυρο της αυλής), και απέναντι η γυναίκα καθισμένη πλάι στην πόρτα στο πέτρινο πεζούλι του σπιτιού. Και η οποία αρνιόταν πεισματικά να πει ο,τιδήποτε, επαναλαμβάνοντας συνέχεια τη φράση «Ένε ξέρω, το παιϊ μου» (δεν ξέρω, το παιδί μου)! Ώσπου κάποια στιγμή ο συνοδός μου είχε την έμπνευση να της πει: «Ξέρεις ποιος είναι φτουάς;» (ξέρεις ποιος είναι αυτός εδώ; εγώ δηλαδή). «Ε, πού να ξέρω» - «Ε, εν’ ειν’ μαθές ο γιος του Κώτσου του Μαλολάκη;» Και ξαφνικά σηκώνεται, έρχεται κοντά μου και σχεδόν δακρυσμένη με ακουμπά στους ώμους και μου λέει: «Το Μαλολάκι είσαι το παιϊ μου;» - «Το Μανολάκι» - «Ε, έλα να σου πω αυτά που σού λεα μικρός» (αυτά που σου έλεγα όταν ήσουν μικρός). Την είχαμε στο σπίτι που συχνά μου τραγουδούσε και με χόρευε. Φέρνω στο νου μου, ακόμη και τώρα, μνήμες έξω στην αυλή κάτω από ένα ασημένιο ολόγιομο φεγγάρι να μου τραγουδά και να με χορεύει στα 3-4 χρόνια μου. Μνήμες ζωντανές, ανεξίτηλες. Που το ‘φερε η συγκυρία να καταγράψω, ως ανταμοιβή εδώ της παιδικής αξέχαστης νταντάς μου".
Παραθέτουμε στη συνέχεια ολόκληρο το σχετικό αφιέρωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου