Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Θυμάμαι πως πριν πέντε χρόνια έγραφα εδώ στην Ιδιωτική Οδό:
«Το 2016 κλείνει με την πλέρια αναγνώριση του έργου του δικού μας Νίκου Μπακουνάκη. Του Νίκου Μπακουνάκη των βιβλίων: Το φάντασμα της Νόρμα (1991), Πάτρα 1828-1860 (1995), Το κρασί του Γουσταύου (1997), Μια στιγμή τής Ευρώπης στην Ελλάδα του 19ου αιώνα. Ο λόγος, η εικόνα, ο μύθος του Ανδρέα Ρηγόπουλου (2008).
Του Νίκου Μπακουνάκη πολλών ακόμα – μη πατρινών – βιβλίων, του Νίκου Μπακουνάκη στον οποίο απονεμήθηκε κατά πλειοψηφία το Κρατικό Βραβείο (για το 2015) Μαρτυρίας – Βιογραφίας – Χρονικού – Ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας για το έργο του με τίτλο “Δημοσιογράφος ή ρεπόρτερ. Η αφήγηση στις ελληνικές εφημερίδες, 19ος - 20ος αιώνας”, (Εκδόσεις Πόλις, 2014).
Για το ίδιο έργο ο Ν. Μπακουνάκης πήρε και το βραβείο δοκιμίου από το Ίδρυμα Κώστα & Ελένης Ουράνη, κατά την φετινή απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας Αθηνών.
Ο ίδιος δήλωσε: «Το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών από το Ίδρυμα Ουράνη νομίζω ότι είναι το πιο σημαντικό και το πιο έγκυρο βραβείο για τη λογοτεχνία και τα βιβλία στη χώρα μας. Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που το βραβείο αυτό δίνεται στο βιβλίο μου «Δημοσιογράφος ή ρεπόρτερ. Η αφήγηση στις ελληνικές εφημερίδες, 19ος - 20ος αιώνας», όπου για πρώτη φορά προσπαθώ να δω τις εφημερίδες έξω από τον συνήθη τρόπο αντιμετώπισης τους, δηλαδή σαν ένα κομμάτι της πολιτικής και της πολιτικής ιστορίας, αλλά σαν ένα αυτόνομο μηχανισμό παραγωγής αφηγήσεων, ιστοριών, ειδήσεων κτλ. Και επίσης, σαν ένα χώρο όπου η Ελλάδα βρίσκεται στην πρωτοπορία της τεχνολογίας, γιατί οι πιο προηγμένες τεχνολογίες δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται για πρώτη φορά στον Τύπο. Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί αυτό το βιβλίο δεν διακρίθηκε μόνο με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, αλλά και στα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας τα οποία ανακοινώθηκαν πρόσφατα και αυτή είναι μία σύμπτωση εκπληκτική. Σε μία εποχή κρίσης μάλιστα του Τύπου, νομίζω ότι η βράβευση αυτού του βιβλίου, που ίσως οδηγήσει κάποιους ανθρώπους να το διαβάσουν, θα δείξει ποιος είναι πραγματικά ο Τύπος στην Ελλάδα πέρα από τα στερεότυπα περί διαπλοκής και όλων αυτών των πραγμάτων που ακούμε τα τελευταία χρόνια.»
Να θυμίσω ότι ο Νίκος Μπακουνάκης ως υπεύθυνος του ένθετου για το βιβλίο στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, για πολλά χρόνια, μας έδωσε σπουδαία αφιερώματα και σημαντικές προτάσεις, αλλά μας αναπαύει και με την καθαρή και καίρια ματιά του στις δικές του επιφυλλίδες.
Τώρα, νομίζω, πως ο Ν. Μπακουνάκης έχει πάρει πανηγυρικά το Βραβείο Κοινού – του εύχομαι να πάρει κι άλλα – με το νέο πόνημά του «Όταν έπεσα στο μελανοδοχείο» (εκδ. Πόλις).
Αυτό το βιβλίο, αρκετά αυτοβιογραφικό, αλλά και περιγραφικό – με τρόπο μοναδικό – της νεώτερης ιστορίας του Τύπου και του τόπου, μας …εμπλέκει «ταις του βίου πραγματείαις», όπου πράγματα, καταστάσεις και πρόσωπα αναδύονται λογοτεχνικά και έντεχνα από τον Νίκο Μπακουνάκη.
Πώς αλλιώς άλλωστε; Ο Ν. Μπακουνάκης έχει ζήσει πολλά, έχει γράψει και γράφει πολλά και ποικίλα, διαθέτει μια διεισδυτική κριτική ματιά, συνδυάζει την Ελλάδα και την Ευρώπη με τρόπο πρωτόφαντο!
Ο Μπακουνάκης έχει στέρεη ευρωπαϊκή παιδεία – και δη γαλλική – αλλά παραμένει ωραίος ως Έλλην! Στην περίπτωσή του ισχύει, νομίζω, το του Χατζιδάκι: "Νιώθω Έλληνας αν αυτό σημαίνει Ευρωπαίος. Κι Ευρωπαίος, αν αυτό συμπεριλαμβάνει την ελληνικότητά μου".
Ως Πατρινός θέλω να ευχαριστήσω και πάλι τον Νίκο Μπακουνάκη γιατί δεν ξεχνάει ποτέ την Πάτρα, ενώ η πόλις του τον …λησμονεί επιμελώς…
Στο καινούργιο του βιβλίο έχει κάμποση Πάτρα, αλλά και κρίσεις – πικρές αλήθειες για την πόλη μας, που δε λέει να …πέσει στο μελαδονοχείο της ιστορίας της. Ούτε να σταθεί αντάξιά της, προβάλλοντας και επαυξάνοντάς την και προεκτείνοντάς την στο σήμερα.
Ο Μπακουνάκης θα ‘πρεπε να είναι στην πρώτη γραμμή για μια Πάτρα πραγματική πύλη της Δύσης, αλλά η πόλις περί άλλα τυρβάζει…
Να μη ξεχάσω να πω για την γοητεία του Παρισιού που αναδεικνύεται μέσα από το βιβλίο του Ν. Μπακουνάκη. Μια γοητεία που γίνεται εκρηκτική με τις προσωπικές αφηγήσεις του για τις σπουδές του εκεί και τα «ιερά τέρατα» που συναναστράφηκε.
Να πω ακόμα ότι με βρίσκουν σύμφωνο και οι κρίσεις του Μπακουνάκη για διάφορα πρόσωπα του δημόσιου βίου και του καλλιτεχνικού στερεώματος, με τα οποία είχε συνεργαστεί κατά καιρούς. Θεωρώ τις παρατηρήσεις του εύστοχες, νηφάλιες και αντικειμενικές, θα έλεγα.
Στο βιβλίο αυτό θα επιστρέφουμε συνεχώς…
Προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον συγγραφέα διότι με …συμπεριέλαβε ακουσίως, όταν επέλεξε για το εξώφυλλο αυτή την φωτογραφία του του Κώστα Ορδόλη, από εκδήλωση στο Πολύεδρο της Πάτρας το 1997. Αλλοτινοί καιροί…
Ζήθι Νίκο Μπακουνάκη, ποίει και εργάζου, όπως πάντα, ένεκεν αληθείας και τέχνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου