Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ - ΒΡΑΒΕΥΘΕΙΣ ΔΙΣ ΤΟ 2016

Του Π.Α. Ανδριόπουλου 

Το 2016 κλείνει με την πλέρια αναγνώριση του έργου του δικού μας Νίκου Μπακουνάκη. Του Νίκου Μπακουνάκη των βιβλίων: Το φάντασμα της Νόρμα (1991), Πάτρα 1828-1860 (1995), Το κρασί του Γουσταύου (1997), Μια στιγμή τής Ευρώπης στην Ελλάδα του 19ου αιώνα. Ο λόγος, η εικόνα, ο μύθος του Ανδρέα Ρηγόπουλου (2008). 

Του Νίκου Μπακουνάκη πολλών ακόμα – μη πατρινών – βιβλίων, του Νίκου Μπακουνάκη στον οποίο απονεμήθηκε κατά πλειοψηφία το Κρατικό Βραβείο (για το 2015) Μαρτυρίας – Βιογραφίας – Χρονικού – Ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας για το έργο του με τίτλο “Δημοσιογράφος ή ρεπόρτερ. Η αφήγηση στις ελληνικές εφημερίδες, 19ος - 20ος αιώνας”, (Εκδόσεις Πόλις, 2014) Για το ίδιο έργο ο Ν. Μπακουνάκης πήρε και το βραβείο δοκιμίου από το Ίδρυμα Κώστα & Ελένης Ουράνη, κατά την φετινή απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας Αθηνών. 

Ο ίδιος δήλωσε: «Το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών από το Ίδρυμα Ουράνη νομίζω ότι είναι το πιο σημαντικό και το πιο έγκυρο βραβείο για τη λογοτεχνία και τα βιβλία στη χώρα μας. Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που το βραβείο αυτό δίνεται στο βιβλίο μου «Δημοσιογράφος ή ρεπόρτερ. Η αφήγηση στις ελληνικές εφημερίδες, 19ος - 20ος αιώνας», όπου για πρώτη φορά προσπαθώ να δω τις εφημερίδες έξω από τον συνήθη τρόπο αντιμετώπισης τους, δηλαδή σαν ένα κομμάτι της πολιτικής και της πολιτικής ιστορίας, αλλά σαν ένα αυτόνομο μηχανισμό παραγωγής αφηγήσεων, ιστοριών, ειδήσεων κτλ. Και επίσης, σαν ένα χώρο όπου η Ελλάδα βρίσκεται στην πρωτοπορία της τεχνολογίας, γιατί οι πιο προηγμένες τεχνολογίες δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται για πρώτη φορά στον Τύπο. Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί αυτό το βιβλίο δεν διακρίθηκε μόνο με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, αλλά και στα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας τα οποία ανακοινώθηκαν πρόσφατα και αυτή είναι μία σύμπτωση εκπληκτική. Σε μία εποχή κρίσης μάλιστα του Τύπου, νομίζω ότι η βράβευση αυτού του βιβλίου, που ίσως οδηγήσει κάποιους ανθρώπους να το διαβάσουν, θα δείξει ποιος είναι πραγματικά ο Τύπος στην Ελλάδα πέρα από τα στερεότυπα περί διαπλοκής και όλων αυτών των πραγμάτων που ακούμε τα τελευταία χρόνια.» 

Να θυμίσω ότι ο Νίκος Μπακουνάκης ως υπεύθυνος του ένθετου για το βιβλίο στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, μας δίνει πάντα σπουδαία αφιερώματα και σημαντικές προτάσεις, αλλά μας αναπαύει και με την καθαρή και καίρια ματιά του στις δικές του επιφυλλίδες. 

Με την ευκαιρία θυμάμαι μια παλιά – του 2005 θαρρώ – συνέντευξη, που είχε την ευγένεια να μου παραχωρήσει για το πολιτιστικό περιοδικό «το δόντι», από την οποία αναδημοσιεύω εδώ τον «ύμνο στην Πάτρα» των παιδικών του χρόνων. 

"Τα παιδικά και νεανικά χρόνια είναι η ηλικία της νοσταλγίας. Μόνο λοιπόν με γλύκα μπορώ να θυμηθώ την Πάτρα αυτής της εποχής. Θυμάμαι τις λιτανείες του Αγίου Ανδρέα• το βραβείο 1000 δραχμών που κέρδισα για έκθεση με θέμα τον Άγιο Ανδρέα και το «εξαργύρωσα» μ’ ένα κοστούμι γκρι-πρασινωπό καρό, ραμμένο σε ράφτη• την εξοχή του Τσαούση και τις ταινίες στους θερινούς κινηματογράφους «'Οασις», «Ελληνίς» και «Μουρτά»• το εστιατόριο «Εύα» και τα λασπόλουτρα• την «Ούφα» στα Ψηλά Αλώνια με τα αντιαεροπορικά καταφύγια• το Λυρικόν• το θέατρο «Ορφεύς» στην πλατεία Μαρούδα και την χορεύτρια Ολυμπία σε χορούς της κοιλιάς• τις καθηγήτριές μου Μέλπω Καραμπάγια και Πηνελόπη Κρέτση στο Γ’ Γυμνάσιο Αρρένων• τον εκκλησιασμό στην Παντάνασσα• την τελευταία φωτογραφία των τελειοφοίτων στον κυματοθραύστη• το Φάρο• τα γλυκά στα μαρμάρινα τραπεζάκια κάτω από τον «'Εσπερο»• τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, χειμωνιάτικες Κυριακές με ήλιο στο χώρο του κινηματογράφου «Ζενίθ» στα Ψηλά Αλώνια• την Γωνιά του Βιβλίου και τον Τοξαβίδη στη Μαιζώνος• την καθηγήτρια Τούλα Μανιάκη στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Φιλοποίμενος• τα γεμιστά κρουασάν στου Παυλίδη, στην Αγίου Νικολάου, με την μεγάλη εξωτική τοιχογραφία με το μάζεμα του καφέ• το φροντιστήριο Λαμπέτη στον ίδιο δρόμο• τα τόπια υφάσματος που ξετυλίγονταν στους πάγκους του Μαραγκόπουλου στην Αγίου Ανδρέου• το πανηγύρι του 15Αυγουστου στο Γηροκομειό• τις εκδρομές στο Δασύλλιο• τις ελληνικές ταινίες στο «Αττικόν»• έναν Μπέργκμαν στο Μίνι-Ρεξ• τη Δημοτική Βιβλιοθήκη• κάτι παιδικές γιορτές στο Δημοτικό Θέατρο και αποκριάτικες στολές φτιαγμένες από λινάτσα• το παιγνίδι του Κρυμμένου Θησαυρού και τον σοκολατοπόλεμο• το πλοίο «Άγιος Γεράσιμος» που μας πήγαινε στην Ιθάκη• το μικρό καϊκι που μας πήγαινε για μπάνιο από τον κυματοθραύστη στην Τερψιθέα• την πρώτη γουλιά της μπύρας στα Ψηλά-Αλώνια• τις ντισκοτέκ Μπαγκλαντές και Μοσκίτο• την «Πελοπόννησο» με 1,5 δραχμή. Πολλά μπορώ να θυμηθώ απ’ αυτή την εποχή, διϋλισμένα μέσα από το εξυγιαντικό φίλτρο της νοσταλγίας. Βέβαια αυτό δεν με εμποδίζει να ξέρω πώς την ίδια εποχή είχε αρχίσει η κατεδάφιση της πόλης, η παράδοσή της στο μπετόν, είχε έρθει το τέλος του νεοκλασικού χαρακτήρα της".