Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΝΑ ΔΥΝΑΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ Θ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ


«Σικχαίνω πάντα τά δημόσια»

(Ἡ φθορά τοῦ δημοσίου βίου εἰς περιόδους παρακμῆς)

Πολιτική - Φιλολογική των Πατρών

Τό κείμενον, πού ἀκολουθεῖ, εἶναι μικρόν τμῆμα ἐκ τοῦ 4ου κεφαλαίου («ἀπό τήν διαλεκτική στό δόγμα») τοῦ βιβλίου τοῦ ΙΩΑΝΝΟΥ Θ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ὑπό τόν τίτλον: «Ἀπό τόν Λόγο στήν Ἀλογία» (Ἑλλ. Εὐρωεκδοτική, Ἀθήνα 1993, σελ. 162-168).

Ὁ ἀναγνώστης θά λάβῃ γεῦσιν τῆς ἐποχῆς παρακμῆς, ἰδεολογικῆς καί ἠθικῆς, τῶν ἑλληνορωμαϊκῶν χρόνων καί θά εὕρῃ ἀξιοσημείωτον ὁμοιότητα (ὀρθότερον: ταυτότητα) μέ τήν ἰδικήν μας καί ὡς πρός πολλά ἄλλα, ἰδιαίτατα ὅμως ὡς πρός τήν ἀπαξίαν τοῦ λεγομένου δημοσίου βίου.

«Ἡ πιό πάνω ἀνάλυση κατέδειξε τήν νέα πορεία τοῦ φιλοσοφικοῦ στοχασμοῦ, πού ἐσφράγισε τήν ἐποχή τῆς παρακμῆς τῆς πόλεως, ἐπηρέασε τόν ἑλληνορωμαϊκό κόσμο καί ἐπηρεάσθηκε ἀπό αὐτόν. Ἦταν φιλοσοφία φυγῆς καί ἐλπίδας. Φιλοσοφία παρηγοροῦσα τόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ὁλονέν περισσότερο βυθιζόταν στόν φόβο, τήν ἀνασφάλεια, τήν ἐξουθένωση, ἀτομική καί κοινωνική. Μέ ἕνα λόγο, ἐστήριζε τόν ἀνήσυχο ἄνθρωπο, τόν «μή ἔχοντα ἐλπίδα (1)» καί ἠρεμοῦσε τήν ταραγμένη ψυχή του καί τήν σκανδαλιζόμενη σκέψη του. Πιό πολύ ὁ μεταγενέστερος στωικισμός πού, ἀντίθετα ἀπό τούς ἐπικουρείους, διαβλέπει τήν ἄμεση ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ στήν προσωπική τύχη τοῦ ἀνθρώπου μέ μιά καθαρή ὅραση, πού τόν φέρει ἐγγύτατα στόν χριστιανισμό. «Γιατί νά φοβᾶσαι κάθε τί πού συμβαίνει στούς ἀνθρώπους; Ἡ συγγένεια μέ τόν Καίσαρα καί ὅποιον ἄλλο μεγιστᾶνα τῆς Ρώμης θά κάμει ἱκανό τόν ἄνθρωπο νά ζεῖ ἀσφαλής, μακρυά ἀπό τήν περιφρόνηση καί ἀπηλλαγμένος ἀπό κάθε φόβο; Καί δέν θά μᾶς ἐλευθερώσει (ἀπό τόν φόβο) τό νά ἔχουμε τόν Θεό πατέρα καί δημιουργό καί σκεπαστή καί ρύστη ἀπό κάθε κίνδυνο καί θλίψη» (2).

Ἐδῶ βλέπει κανείς ὅτι στήν προσπέλαση αὐτή τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό, στήν ἀποκατάσταση σχέσεως φυσικῆς συγγενείας τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο καί υἱότητος τοῦ τελευταίου πρός Αὐτόν, λησμονεῖται καί ἐξοβελίζεται ἡ τυφλή εἱμαρμένη καί ἡ ἀνέκκλητη ἐτυμηγορία της. Γιατί μέ τόν Θεό γρηγοροῦντα γιά τήν προσωπική πορεία τοῦ ἀνθρώπου, μέ τόν Θεό ρύστη του ἀπό κάθε κίνδυνο καί ἐναντιότητα, ἔρχεται σέ ἀντίθεση ὁ ἄκαμπτος φαταλισμός μέ τήν ἀλύγιστη αἰτιοκρατία του.

Ποιό ἦταν τό κοινωνικό «εἶναι» τήν ἐποχή πού αὐτές οἱ φιλοσοφικές τάσεις εἶχαν ἐξασφαλίσει μιά εὐρύτερη ἀποδοχή, δηλαδή ἐπί πέντε περίπου αἰῶνες, ἔχει ἀναφερθῆ συνοπτικά πιό πάνω σέ διάφορες εὐκαιρίες. Τό γενικό χαρακτηριστικό του ἦταν ἡ φθορά τῶν ἰδανικῶν, ἡ ἔκπτωση τῶν καθιερωμένων ἀξιῶν καί ἀρχῶν, ἡ ἀπουσία κατευθυντήριας αὐθεντίας. Δημογραφικοί καί πληθυσμιακοί ὅροι πού ἐπέβαλλαν τήν συμπίεση τῶν μαζῶν στά μεγάλα ἀστικά κέντρα, κυρίως τοῦ νέου ἑλληνισμοῦ, ἐτόνιζαν ἁδρῶς τήν σκληρότητα τοῦ ἀγῶνος γιά τήν ἀτομική ἐπιβίωση. Μιά προϊοῦσα περιέλευση τῆς ἐγγειοκτησίας στά χέρια ὀλίγων ἰσχυρῶν (πού τήν βλέπουμε ἀργότερα ὀξύτατη στόν ρωμαϊκό χῶρο (3)) καί ἡ ἀνισότιμη κατανομή τοῦ πλούτου ἔκαναν ἐπίπονη καί ἀγχώδη τήν πάλη γιά τήν αὐτοσυντήρηση. Καί ἄνιση. Ἡ ἀπομυθοποίηση τῆς πνευματικῆς παραδόσεως, ὑπό τά πλήγματα τῆς ὡριμασμένης φιλοσοφικῆς ἀντιρρητικῆς ἀλλά, ἐπίσης, καί ἡ πολύχυμη φυσικοεπιστημονική ἄνθηση, εἶχε στεγνώσει τίς ψυχές ἀπό τήν παρηγοριά τῆς μυθολογικῆς φυγῆς. Ὁ κόσμος ἐπρόβαλλε στυγνός, ἀφημένος σάν ἄθυρμα στά χέρια τῆς σκοτεινῆς μοίρας, παραζαλισμένος, ξεστρατισμένος. Πίσω δέ καί ἐπάνω ἀπό αὐτά, ἡ λαμπερή καί ἄκοπη εὐπραξία, τήν ὁποίαν ἐχάριζε ἡ κοινωνία ἐκείνη στούς ἀδίκους (4), ὅπως τονίσθηκε καί πιό πάνω, ἐσκανδάλιζε τίς συνειδήσεις, ὅπως καί σήμερα σκανδαλίζει. Οἱ θεοί δέν ἐφαίνοντο τώρα πλέον οἰ ἄγρυπνοι φρουροί τῆς ἠθικῆς τάξεως καί οἱ ἀδυσώπητοι κολαστές ἐκείνων πού τήν παραβιάζουν. Ἡ Αἰσχύλεια Δίκη, παροπλισμένη καί καθεύδουσα, δέν σκοτίζεται γιά τούς πολλούς ἐκείνους «πού δέν σέβονται τόν βωμό της καί μέ πόδι ἄθεο τόν πατοῦνγιά τό κέρδος (5)».

Ἡ ἀδίστακτη πλουτοκτητική βουλιμία εἶναι τώρα πλέον ἀσφαλισμένη ἀπό τέτοιες «ἀφελεῖς» ἀνασχέσεις. Παρήλικη καί σχεδόν πάντοτε «ἀργοτιμωροῦσα» (6) ἡ Δίκη ἔχει πέσει πλέον σέ πλήρη ἀνυποληψία γιά τήν ράθυμη λειτουργία τῶν κυρώσεών της. Καί τίς ἀκατάληπτες, ὅπως τίς ἐνόμιζαν, ἀντιφάσεις της. Γιατί πολλές φορές ἡ τιμωρητική ἐπέμβασή της εἶχε ἀντίστροφη μορφή. Ἐξεσποῦσε εἰς βάρος τῶν καλύτερων ἀνθρώπων.

Σέ ἐποχή πού ὁ πολιτικός καί κοινωνικός ἀρνητισμός θά προχωρήσει πολύ καί μαζί μέ αὐτόν ἐξ ἴσου ἔντονη ἡ ἠθική ἀπόγνωση τῶν χρηστῶν ἀνθρώπων, ὁ Εὐριπίδης (7) θά ἀποτυπώσει αὐτήν τήν ἀγωνία στόν στίχο: «Δέν βλέπει ἡ Δίκη τούς κακούς καί τῶν θνητῶν τήν ἀφροσύνη δέν κολάζει». Ὅσο καί ἄν ἡ σκοπιμότητα τῆς τραγικῆς πλοκῆς ὠθεῖ σέ ὑπερβολές, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι αὐτοί οἱ σχετλιασμοί πυκνώνονται καθώς ἡ πόλις, μαζί μέ τό ἦθος της, πλησιάζει πρός τό τέλος τοῦ ἱστορικοῦ βίου της.

Δέν εἶναι συνεπῶς περίεργο τό ὅτι ἡ φιλοσοφία τῶν ἑλληνιστικῶν χρόνων καί τοῦ ρωμαϊκοῦ οἰκουμενισμοῦ ἀγκαλιάζει τό ἄτομο καί προβάλλει ἕναν ἀτομικισμό πολύ πιό ἐμφαντικό, παρά προηγουμένως. Ἕναν ἀτομικισμό ὅμως, θά ἔλεγε κανείς, βαθειά ἀνθρώπινο, ἀφοῦ τό ἄτομο χρειαζόταν νά γίνει ἄνθρωπος προσωπικός. Νά γίνει δηλαδή μονάδα σκεπτομένη, λυτρωμένη καί αὐτοδυνάμως πορευομένη τόν δρόμο τῆς τελειώσεως. Ὁ ἀτομικισμός τῆς ἀρχαιοελληνικῆς κοινωνίας, ἀκόμη καί τῶν χρόνων τῆς οἰκουμενικῆς διασπορᾶς της, δέν ἔχει καμμιά ὁμοιότητα μέ τόν ἀτομικισμό πού, ὡς ἐλεεινή ἐκπόρευση τοῦ κοινωνικοῦ Δαρβινισμοῦ, ἔπλασσε τό κεφαλαιοκρατικό σύστημα τῆς Δύσεως. Ἐδῶ εἶναι ἡ μεγάλη διαφορά. Ἀξίζει νά τό ἐπαναλάβουμε. Ὁ σκοπός τῆς πόλεως δέν ἦταν ἡ παραγωγή, ἡ ὡρολογιακῶς ρυθμισμένη ἐργασία, ἡ οἰκονομιστική στάθμιση τῶν ἀξιῶν, τά «πλάνα» καί οἱ χρηματιστηριακοί δεῖκτες. Ἦταν ἡ εὐδαιμονία. Καί σ᾿ αὐτήν ἐνατένιζε ἡ πόλις καί ἡ προσδοκία τῶν φιλοσόφων της καί τῶν διανοητῶν της. Καί ἀσφαλῶς ἡ ἀταραξία στό πάθος, πού φθάνει μέχρι τήν ἐκρίζωσή του, ἡ «ἀ-πάθεια» τῶν Στωικῶν καί ἡ «ἀταραξία» στόν πόνο τῶν Ἐπικουρείων, εἶναι προσφορά λυτρώσεως στό ἄτομο πού εἶχε ἀγνοηθῆ, ἐξανδραποδισθῆ, κακοπαθήσει. Γιατί τώρα πλέον ἡ φιλοσοφική ἀναζήτηση αὐτοῦ τοῦ δυσθήρατου ἰδανικοῦ, τῆς εὐδαιμονίας, δέν γίνεται στήν χώρα τῶν Κόλχων, δέν ὑπάρχει ἐκεῖ τό χρυσόμαλλο δέρας τῆς εὐτυχίας. Δέν ἀναζητεῖται πλέον στήν περιοχή τῆς οὐτοπίας, στόν ὑπερφυῆ κόσμο τῶν πλατωνικῶν ἰδεῶν. Ἀλλά, πιό πολύ ἀπό ἄλλοτε, μέσα στόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο, στά ἔγκατα τῆς ὑπάρξεώς του: «Ἔνδον σκάπτε· ἔνδον ἡ πηγή τοῦ ἀγαθοῦ» (8). Τήν φλέβα τοῦ ἀγαθοῦ σκάβει νά βρεῖ μέ τήν ἀξίνα τοῦ ὀρθοῦ λόγου. Τήν φλέβα τῆς εὐδαιμονίας. Προηγουμένως ὅμως πρέπει ὁ σοφός νά θωρακισθῆ μέ αὐτοπειθαρχία. Αὐτό δέ ὁδηγεῖ σέ ἕναν ἄγνωστο στόν ἐνεργητικό κλασικό πολίτη, ἡσυχασμό (9). Ὁ ὁποῖος ὅμως, καί ἐδῶ εἶναι τό βαρυσήμαντο, προβάλλει ὡς καρπός τοῦ ὀρθοῦ λόγου, τῆς φρονήσεως τοῦ σοφοῦ. Ὅ,τι προέχει εἶναι ἡ γαλήνια, ἡ ἄλυπη ζωή (10).

Εἶναι γι᾿ αὐτό πού τώρα ἀκούονται φωνές πού ἐξαίρουν ὄχι τήν ἀνάμειξη, ἀλλά τήν ἀποχή ἀπό τήν δράση. Ὄχι τήν ἐμπλοκή στήν ἀγοραία τύρβη, ἀλλά τό «ἀθορύβως ζῆν» (11). Τό δόγμα γιά τήν ἔμφυτη κοινωνικότητα τοῦ ἀνθρώπου ἀντιστρέφεται. Τώρα, ἀντιθέτως πρός τήν ἀριστοτελική ἄποψη (12), ὁ ἄνθρωπος δέν θεωρεῖται ἐμφύτως κοινωνικό ὄν (13). Ἐγκαταλείπεται ἡ πίστη ὅτι εἶναι ἀνέφικτη ἡ ἀτομική ὁλοκλήρωση ἔξω ἀπό τήν δραστήρια πολιτική συμμετοχή τοῦ ἀτόμου. Κατά κύριο λόγο, γιατί τήν καθιστοῦσαν ἀντικειμενικῶς ἀδύνατη οἱ νέες ἱστορικές συνθῆκες. Ἀλλά καί ὅπου ἦταν δυνατή, ἔστω καί μέ ἕνα περιθωριακό ρόλο ἤ ἐντελῶς περιστασιακά, ὁ «φρόνιμος» πολίτης ἀπέφευγε νά ἐκτεθῆ στους κινδύνους πού συνεπαγόταν αὐτή ἡ ἀνάμειξη. Στήν πραγματικότητα σιχαινόταν νά ἀναμειχθῆ. Εἶναι δέ γνωστή ἡ φράση τοῦ Καλλιμάχου (14), αὐτοῦ τοῦ ἐκκεντρικοῦ διανοουμένου τῆς Αἰγύπτου τῶν Πτολεμαίων: «Σικχαίνω πάντα τά δημόσια!» (15). Ἀντιλαμβάνεται κανείς ποιά ἐντύπωση θά ἔκανε μιά τέτοια ἀθυρόστομη ὁμολογία στήν Ἀθήνα τοῦ Περικλῆ, ὅπου ἡ πολιτική ἀπραγμοσύνη ἐλογιζόταν ὡς ἀχρειότητα (16). Χάριν τῆς ψυχικῆς ἠρεμίας καί τῆς γαλήνης ἐγκαταλείπεται ὁ πρακτικός βίος, ἀποδοκιμάζεται ἡ φιλόδοξη δράση, ἡ λαχτάρα τῆς ὑστεροφημίας. Ἐπαινεῖται, εἶναι πρωτοφανές, ὁ ἀκλεής βίος (17). Ἀκόμη καί ὁ πλοῦτος, τό «κάλλιστον δεξίωμα», τό ἴνδαλμα τοῦ χρηματιστηριακοῦ βίου, καί αὐτός συχνά ἀπεμπολεῖται ὡς πολυμέριμνη ἀσχολία.

Στό πλαίσιο αὐτό διατυπώθηκε μιά σκέψη, πού σήμερα θά προκαλοῦσε καί θά ἐπέσυρε τούς «σμερδαλέους κεραυνούς» τῶν σταυροφόρων τοῦ ὑλιστικοῦ ἀκτιβισμοῦ: «Εἶναι προτιμότερο νά πεθάνεις ἀπό τήν πείνα, χωρίς λύπες καί φόβους, παρά νά ζεῖς μέσα στήν ἀφθονία, χωρίς γαλήνη» (18). Οἱ φιλοσοφικές αὐτές τάσεις ἀνακλοῦν τήν λαχτάρα τοῦ ἀνθρώπου αὐτῆς τῆς ἐποχῆς γιά τήν λύτρωση ἀπό τά ψυχοβόρα ἄγχη πού τόν κατέτρυχαν. Ἡ δίψα δέ αὐτή τόν ἔφερε κοντά σέ ἄλλες θολές πηγές πού, ἄν δέν τήν ἐθεράπευαν, ὅμως ἐχάριζαν τήν ψευδαίσθηση τῆς λυτρώσεως, μεταφέροντας τόν νοῦ ἤ τήν ψυχή στούς μαγικούς κόσμους τοῦ ὀνείρου. Ὅσο πιό σκληρό γίνεται τό πρόσωπο τῆς ζωῆς, τόσο πιό πολύ ὁ ἄνθρωπος ἀναζητεῖ τήν σιγουριά στό πιό εὔθραυστο καί ἐν ταυτῷ πιό δυνατό στοιχεῖο της ζωῆς. Τό ὄνειρο!».

* * *

1.- Α´ Θεσ. Δ´ 14.

2.- Ἐπικτήτου, Διατριβαί Ι, 9, 67. Πρβλ. Ψαλμός ΡΜΣΤ´ (145) 3-5.

3.- Βλ. Πλινίου, Φυσική Ἱστορία 18.7.35: «…Γιά νά ποῦμε τήν ἀλήθεια, τά λατιφούντια κατέστρεψαν τήν Ἰταλία καί συντόμως θά καταστρέψουν ἐξ ἴσου καί τίς ἐπαρχίες. Ἕξη γαιοκτήμονες κατεῖχαν τήν μισή ἐπαρχία τῆς Ἀφρικῆς!! τήν ἐποχή πού ὁ Νέρων διέταξε νά θανατωθοῦν…».

4.- Ἡ ἠθική ἀξιολογία τῆς πόλεως στούς χρόνους τῆς ἀκμῆς εἶχε διαποτίσει τήν ἰδεολογία τῆς ζωῆς μέ ἕνα ὑψηλό περίγραμμα δικαιοσύνης καί ἐμαστίγωνε τήν ἀδικία. Ὁ Σοφοκλῆς βάζει στό στόμα τοῦ Κρέοντος τήν φράση, πού φυσικά τόν ἴδιο καί τήν πόλη του ἐξέφραζε: «Ἔκ γ᾿ ἐμοῦ οὔποτε τιμήν προέξουσιν οἱ κακοί τῶν ἐνδίκων (ὅσο γιά ἐμένα, οἱ κακοί ἀπό τούς δίκαιους πρῶτοι, ποτέ δέν θάναι στήν τιμή)». - Ἀντιγόνη 221.

5.- Αἰσχύλου, Εὐμενίδες 538-542: «Ἐς δέ τό πᾶν δέ τοι λέγω – βωμόν αἴδεσαι δίκας – Μηδέ νιν – κέρδος ἰδών - ἀθέῳ - ποδί λάξ ἀτί – σης». Ἔκδ. Νεοφ. Δούκα 1839.

6.- Αἰσχύλου, Χοηφόροι 403-407. – Κι ἄς φώναζε ἡ Πυθία λίγο ἐνωρίτερα ὅτι: «δία Δίκη σβέσσει κρατερόν Κόρον, Ὕβριος υἱόν (τόν ἀκράτητο, τῆς Ὕβρεως τόν γυιό)». Ἡροδότου, Ἱστορ. 9, 77.

7.- Φοίνισσαι 1726: «Οὐχ᾿ ὁρᾷ Δίκα κακούς – οὐδ᾿ ἀμείβεται βροτῶν ἀσυνεσίας».

8.- Μάρκου Αὐρηλίου: Εἰς ἑαυτόν, Ζ´, 59.

9.- Ed. Zeller: μνημονευθέν ἔργο σελ. 260.

10.- Ἔλεγε πρός τόν Σωκράτη ὁ Ἀρίστιππος, ὁ ἱδρυτής τῆς Κυρηναϊκῆς Σχολῆς (πού μαζί μέ τόν Ἐπίκουρο ἔθεσε τήν ἡδονή ὡς βάση τῆς φιλοσοφίας του: βλ. Κλήμ. Ἀλεξ. Στρωματεῖς Β´ ΧΧΙ, 32): «Ἐγώ οὖν τούς μέν βουλομένους πολλά πράγματα ἔχειν αὐτούς τε καί ἄλλοις παρέχειν, οὕτως ἄν παιδεύσας, εἰς τούς ἀρχικούς καταστήσαιμι. Ἐμαυτόν γε μέντοι τάττω εἰς τούς βουλομένους ᾗ ρᾷστά τε καί ἥδιστα βιοτεύειν (αὐτούς πού θέλουν πολλούς περισπασμούς καί οἱ ἴδιοι νά ἔχουν καί στούς ἄλλους νά παρέχουν, θά τούς κατέτασσα στήν κατηγορία τῶν ἱκανῶν νά ἄρχουν. Τόν ἑαυτό μου ὅμως συγκαταλέγω σ᾿ αὐτούς πού θέλουν νά ζοῦν ὅσο γίνεται πιό ἄνετα καί εὐχάριστα)». Ξενοφῶντος Ἀπομν. 2, Ι, 9.

11.- «Οὐ γάρ ἰδιολογίας καί κενῆς δόξης ὁ βίος ἡμῶν ἔχει χρείαν, ἀλλά τοῦ ἀθορύβως ἡμᾶς ζῆν». Διογ. Λαέρτ. Χ 87. - Ἄν σήμερα τό «ἰδιολογίας», τό ἐκάναμε: «ἰδεολογίας», τό παράθεμα θά ἐξέφραζε τήν ψυχολογία πολλῶν ἀνθρώπων τῶν ἡμερῶν μας, πού τούς ἐκούρασαν (καί τούς ἐπλάνησαν) ἐκθεμελιωτικές ἰδεολογίες τῆς ἐποχῆς μας.

12.- Πολιτικά 1253α, 3. - Ἠθ. Νικ. 1097Β, 11 καί 1169Β18. Ὁ Ἰουλιανός θά θυμηθῆ τόν Ἀριστοτέλη, ὅταν θά γράψη γιά τούς Χριστιανούς ἀσκητές ὄτι: «Εἰσί δέ οἵ καί τάς ἐρημίας ἀντί τῶν πόλεων διώκουσιν, ὄντος ἀνθρώπου φύσει πολιτικοῦ ζῴου καί ἡμέρου». (Ἐπιστ. 288D, ἔνθ. ἀνωτ.).

13.- «Ἐπίκουρος λάθρα βιώσας ἐπῃνεῖτο καί ἔθετο δόγμα μή φύσει εἶναι τόν ἄνθρωπον κοινωνικόν τε καί ἥμερον». Θεμιστίου Λόγος XXVI, 390.

14.- Καταγόταν ἀπό τήν Κυρήνη (315 π.Χ.). Ἔζησε καί ἔδρασε στήν Ἀλεξάνδρεια ἐπί Πτολεμαίου Φιλαδέλφου (282-246 π.Χ.). Συνέγραψε τούς πολύτιμους βιβλιογραφικούς πίνακες τῆς Ἀλεξανδρινῆς βιβλιοθήκης. Κυριώτερο ἔργο του τά «Αἴτια». Ἔγραψε ἐπίσης Ὕμνους στούς θεούς καί ἐπιγράμματα. – Βλ. Robert Flacelière: Histoire litteraire de la Grèce (Paris, 1962), Ἑλλ. ἔκδ. 1974, σελ. 512 κ..

15.- Epigrs 29, 4. - Ἐπίσης M. Gary: ἔνθ᾿ ἀνωτ. σελ. 841.

16.- Θουκυδίδης 2, 40, 2.

17.- Εἶναι σαφής αὐτή ἡ ἐξαλλαγή τῆς ψυχολογίας τῶν ἀνθρώπων στόν Εὐριπίδη τοῦ τέλους τοῦ 5ου αἰῶνος. Ἀντικατοπτρίζεται στούς στίχους τῆς Ἰφιγενείας ἐν Αὐλίδι (16-19): «Ζηλῶ σε, γέρον, ζηλῶ δ᾿ ἀνδρῶν, ὅς ἀκίνδυνον βίον ἐξεπέρασ᾿ ἀγνώς, ἀκλεής· τούς δ᾿ ἐν τιμαῖς ἦσσον ζηλῶ (Γέροντα σέ ζηλεύω, ὅπως ζηλεύω καί τόν ἄνθρωπο πού ἔβγαλε τή ζωή του ἀπ᾿ τούς κινδύνους μακρυά, ἄγνωστος, δίχως δόξα. Αὐτούς πού οἱ ἄλλοι τούς τιμοῦν λιγώτερο ζηλεύω)».

18.- Ἐπικτήτου, Ἐγχειρίδιον ΙΒ´ Ι: «Κρεῖσσον γάρ λιμῷ ἀποθανεῖν ἄλυπον καί ἄφοβον γενόμενον ἤ ζῆν ἐν ἀφθόνοις ταρασσόμενον».


ΤΑ "ΓΛΩΣΣΙΚΑ" ΤΗΣ "ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ - ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗΣ"



Το 113ο φύλλο της εφημερίδας ΠΟΛΙΤΙΚΗ – ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ, την οποία εκδίδει ο φιλοπονότατος και άριστος γνώστης της ελληνικής – και όχι μόνο - κ. Γεώργιος Γιαννόπουλος, εγκρατής νομικός, εκυκλοφορήθη με λίαν ενδιαφέρουσα – όπως πάντα – ύλη.
Ολόκληρη την εφημερίδα μπορείτε να την αναζητήσετε εδώ.
Παραθέτω, από το καινούργιο φύλλο, την στήλη ΓΛΩΣΣΙΚΑ, η οποία είναι μια πραγματική απόλαυση! Όχι βέβαια η συλλογή των ...μαργαριταριών, αλλά ο σχολιασμός τους με τρόπο μοναδικό, που μόνο ο κ. Γιαννόπουλος γνωρίζει.
Ελπίζω να αντιληφθούν οι αγαπητοί συνοδίτες την αξία αυτής της στήλης και ταυτοχρόνως να κατανοήσουν την ανάγκη όλων μας για γλωσσικό επανευαγγελισμό.

ΓΛΩΣΣΙΚΑ

* «Ἀπό στιγμή σέ στιγμή ἀλλάζει ἡ φόρα τοῦ ἀνέμου».
(Τηλεόρασις MEGA, μεσημβριναί εἰδήσεις, 17.7.10).
- Ἀλλάσσει βεβαίως ἡ φορά (= ὁ τόνος εἰς τήν λήγουσαν) τοῦ ἀνέμου.
Ὁ ρεπόρτερ ὅμως τοῦ σταθμοῦ ἐθεώρησεν ὅτι ἡ λαϊκή λέξις «φόρα» (= ὁ τόνος εἰς τήν παραλήγουσαν) ἀπέδιδε τήν ἀλλαγήν τῆς κατευθύνσεως τοῦ ἀνέμου.
Φορά = διεύθυνσις, κατεύθυνσις, μεταφορικώτερον δέ καί ἐξέλιξις, πορεία («ἡ φορά τῶν πραγμάτων»).
Φόρα = ὁρμή, μεταφορικώτερον δέ ἀποθράσυνσις, ἔλλειψις συγκρατήσεως («ἐπῆρε φόρα καί βρίζει»).
* «Ἡ συνειδητοποίηση τῆς πράξεως αὐτῆς καθ᾿ ἑαυτῆς».
(ΝΕΤ, μεσημβρία 20.7.10).
- Ἡ συνειδητοποίησις τῆς πράξεως αὐτῆς καθ᾿ ἑαυτήν εἶναι τό ὀρθόν. Τό ἐπιτατικόν «καθ᾿ ἑαυτήν» σημαίνει: ὡς πρός ὅλην τήν οὐσίαν ἤ τήν ἔκτασιν ἤ τό βαθύτερο νόημα. Ἄν τεθῇ ὁμοιοπτώτως πρός τό «τῆς πράξεως» δέν σημαίνει τίποτε. Εἶναι λάθος.
* «Τῆς ὁσίας Πελαγίας τῆς Τυνησίας!».
(Ρ/Σ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μετάδοσις ἱερᾶς ἀκολουθίας ἐκ Τήνου, 23.7.10).
- Τό ἠκούσαμεν καί αὐτό!
Ἡ ὁσία Πελαγία ἡ Τηνία, τό ἐγκαύχημα τῆς Τήνου καί ἁπάσης τῆς Ἑλλάδος, ἐγένετο Τυνησία ὑπό τοῦ κατακλείοντος τήν λειτουργίαν ἱερέως.
Τό λάθος εἶναι μᾶλλον ἀσυγχώρητον διά λειτουργόν τοῦ μεγίστου καί ἱερωτέρου προσκυνήματος τῆς χώρας, πιθανῶς πτυχιούχου τοῦ γνωστοῦ ἐκείνου τμήματος τῆς θεολογικῆς σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου ἤ ἄλλου ἰσοϋψοῦς.
* «Μέ τήν ἐπιφύλαξη ὅτι ὁ ὑπουργός θά αἴρει τήν ἐπίταξη, ἀναστέλλουν τήν ἀπεργία».
(ΝΕΤ, ἀπογευματιναί εἰδήσεις 1.8.10).
- Ἡ ρεπόρτερ ἀνεφέρετο εἰς τό ἀναγνωσθέν ψήφισμα τῶν ἀπεργούντων ἰδιοκτητῶν τῶν φορτηγῶν αὐτοκινήτων.
Ἤθελε, βεβαίως, νά εἴπῃ: μέ τήν ἐπιφύλαξιν ὅτι ὁ ὑπουργός θά ΑΡΗ τήν ἐπίταξιν.
Ἀλλά τό λάθος γίνεται καί ἀντιστρόφως εἰς τήν γλῶσσαν τῆς …κουλτούρας: «ἄρει (ἀντί αἴρει) τήν ἐπιφύλαξιν, κ.λπ.».
* «Δημοσίως κατατίθονται οἱ ἀπόψεις, δημοσίως συζητῶνται».
(Ρ/Σ ΝΕΤ, πρωΐα 5.8.10).
- Συνεντευξιάζετο ὁ κ. Τατούλης. Ἀπήντα εἰς ἐρωτήσεις περί τῶν ἀμέσως προσεχῶν πολιτικῶν του σχεδίων. Ἔλεγε διάφορα εἰς τό γνωστόν σουρεαλίζον ὕφος του. Ἀλλά οἱ ἀπόψεις δέν «κατατίθονται»· ΚΑΤΑΤΙΘΕΝΤΑΙ. Δέν «συζητῶνται»· ΣΥΖΗΤΟΥΝΤΑΙ. Ἀλλεπάλληλα γλωσσικά ἀτοπήματα. Εὐχόμεθα νά ἀποδειχθῇ κατά τά λοιπά ἀλάθητος ὁ συμπαθής ἀνεξάρτητος.
* «Δίνω τό χέρι σέ ὅλους τούς πολίτες ἀνεξαρτήτου κόμματος».
(ΝΕΤ, δελτία εἰδήσεων 17.8.10).
- Ταῦτα ἐδήλωσεν ὁ «κεχρισμένος» ὡς περιφερειάρχης Κρήτης ἐκ μέρους τῆς Ν.Δ. ἀξιότιμος κ. Πλακιωτάκης.
Ἀπολύτως ἐπαινετή ἡ …χειρονομία. Θά ἦτο καί ὁ ἴδιος ἀξιέπαινος, ἄν ἔλεγεν «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ κόμματος».
* «Ἡ οἰκονομία μπαίνει σ᾿ ἕναν ἐνάρετο κύκλο».
(ΝΕΤ, μεταμεσημβριναί εἰδήσεις 19.8.10).
- Εἶναι ἡ φράσις τοῦ κ. Διοικητοῦ τῆς Τραπέζης Ἑλλάδος περιέχουσα ἀντιδιαστολήν πρός τόν «φαῦλον κύκλον». Ἀλλά, προκειμένου περί οἰκονομίας τό ἀντίθετον τοῦ φαύλου κύκλου εἶναι ἡ ὁμαλοποίησις, ἡ θετική ἐξέλιξις, ἡ (δι)έξοδος (ἐκ τῶν ἀδιεξόδων). Τά ἐπίθετα «φαῦλος» ἤ «ἐνάρετος» ἔχοντα ἠθικήν ἀπόχρωσιν δέν λέγουν τίποτε προκειμένου περί τῆς οἰκονομίας, ἰδίως τό «ἐνάρετος!».
* «Ἡ Ἀθήνα στερεῖται δήμαρχο ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Μπέη».
(Ρ/Σ ΝΕΤ, πρωΐα 25.8.10).
- Μή ὄντες δημόται Ἀθηνῶν ἀδυνατοῦμεν νά ἐκτιμήσωμεν τήν βασιμότητα τοῦ ἀποφθέγματος. Ὁ ἀπόμαχος πλέον κ. Μπέης εἶναι εἷς σοβαρός ἄνθρωπος. Τό ἔργον του ὅμως δέν πρέπει νά ὑπῆρξε μέγα, ἄν κρίνῃ κανείς ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ἐπί πολλάς 4ετίας αἱ Ἀθῆναι ἐκλέγουν σταθερῶς δήμαρχον ἐκ τῆς ἀντιπάλου πρός τόν κ. Μπέην παρατάξεως.
Πάντως, τό ὀρθόν γλωσσικῶς εἶναι: «Ἡ Ἀθήνα στερεῖται ΔΗΜΑΡΧΟΥ».

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

ΠΕΡΙ ΚΗΔΕΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΥΤΟΧΕΙΡΩΝ


Εγκωμιάστηκε αξίως ο Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος υπό των ΜΜΕ και του λαού για το γεγονός ότι επέτρεψε την νεκρώσιμη ακολουθία σε 17χρονο αυτόχειρα και ο ίδιος παρέστη και είπε λόγους παραμυθίας εις τους οικείους και φίλους του.
Στην πραγματικότητα ο Σεβ. έκαμε ό,τι ακριβώς προβλέπει η Εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος περί κηδεύσεως των αυτοχείρων (υπ. αρ. 2712, 12.3.2001).
Εκεί εκτίθενται οι λόγοι οικονομίας, οι οποίοι δεν είναι και λίγοι και επιτρέπουν την κήδευση των αυτοκτονούντων και εν τέλει επί λέξει σημειώνεται το εξής:
(Επιτρέπεται η κήδευση) Οσάκις υφίσταται αμφιβολία υπάρξεως ή μη ενός των ανωτέρω λόγων εις το πρόσωπον του αυτόχειρος. Εάν δηλονότι αμφιβάλλη κατά συνείδησιν ο έχων την ευθύνην λήψεως της αποφάσεως εκκλησιαστικής κηδεύσεως του αυτόχειρος, ήτοι ο οικείος Επίσκοπος, ως προς το εάν κατά τον χρόνον της αυτοκτονίας συνέτρεχεν είς των ανωτέρω λόγων, εν τοιαύτη αμφιβολία οφείλει να αποφασίσει την κήδευσιν του αυτόχειρος.
Άλλαις λέξεσιν ο Μητροπολίτης Πατρών εφήρμοσε πιστώς την εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου και αποφάσισε ως όφειλε την κήδευση του 17χρονου αυτόχειρος.

Ο π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ OZOLINE ΣΤΟ ΒΟΛΟ ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ


Η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών και η Σχολή Αγιογραφίας "Διά χειρός" της Μητροπόλεως Δημητριάδος διοργανώνουν Έκθεση Εικονογραφίας στο Πολιτιστικό Κέντρο Νέας Ιωνίας Βόλου και τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την ερχόμενη Δευτέρα 4 Οκτωβρίου στις 7 το απόγευμα.
Κατά τη διάρκεια των εγκαινίων θα ομιλήσει ο πρωτοπρεσβύτερος και καθηγητής εικονογραφίας στο Ορθόδοξο Θεολογικό Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου Παρισίων π. Νικόλαος Ozoline, με θέμα: "Η ιστορία μιάς εικόνας: η εικόνα της Πεντηκοστής".

Ο καθηγητής πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Ozoline ειδικεύθηκε στην ιστορία της χριστιανικής τέχνης και την θεολογία της εικόνας. Η οικογένειά του εγκατέλειψε τη Ρωσία μετά την επανάσταση του 1920. Ολοκληρώνοντας τις δευτεροβάθμιες σπουδές του στο Παρίσι, αρχίζει το 1959, σε ηλικία 17 ετών τις σπουδές του στο ρωσικό Ινστιτούτο ορθόδοξης θεολογίας του Αγ. Σεργίου. Συγχρόνως εγγράφεται στα μαθήματα εικονογραφίας του Λεωνίδα Ουσπένσκυ, εικονογράφου, φίλου του Φώτη Κόντογλου και δημιούργού μίας νέας ορθόδοξης θεολογικής διδακτικής ύλης: της θεολογίας της εικόνας. Θα παραμείνει μέχρι τον θάνατο του δασκάλου του το 1987, πιστός μαθητής και στενός συνεργάτης του.

Το 1968 ο αρχιεπίσκοπος Βρυξελλών Βασίλειος Κριβοσέϊν θα χειροτονήσει το νέο διάκο Νικόλαο ιερέα για την ρωσική ορθόδοξη κοινότητα της Χάβρης στην Ολλανδία. Το 1971 ο Μητροπολίτης του Σουρόζ Αντώνιος, έξαρχος της ρωσικής εκκλησίας στην δυτική Ευρώπη, προτείνει στον πατέρα Νικόλαο να επιστρέψει στον Παρίσι για να γίνει πρωτοσύγκελος της πατριαρχικής εξαρχίας. Το 1974 οι πατέρες Αλέξανδρος Σμέμαν και Ιωάννης Μέγιεντορφ τον καλούν για να διδάξει την λειτουργική τέχνη στο Ινστιτούτο του Αγίου Βλαδίμηρου στην Νέα Υόρκη.

Το 1986 ο π.Ιωάννης Μέγιεντορφ του προτείνει την θέση του "επισκέπτη καθηγητού" στον Άγιο Βλαδίμηρο, ενώ λίγο μετά εκλέγεται στην θέση της ορθόδοξης εικονολογίας που μόλις δημιούργείται στο Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου, θέση την οποία κατέχει ως σήμερα.

Tο βιβλίο του π. Νικολάου Ozoline για την εικόνα της Πεντηκοστής κυκλοφορήθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αρμός, σε μετάφραση Σπύρου Μαρίνη.

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΟ ΒΑΛΤΟ ΑΠΟ ΤΟ "ΧΩΡΙΟΝ Ο ΠΟΘΟΣ" ΤΟΥ Μ. ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ



Ένα κορίτσι στο βάλτο
Από το έργο του Μάνου Χατζιδάκι Χωρίον ο Πόθος (κύκλος πέντε τραγουδιών, έργο 35, 1977). Ερμηνεύει ο Ευτύχιος Χατζηττοφής. Οι στίχοι είναι της Αγαθής Δημητρούκα.

Ο συνθέτης σημειώνει για το έργο αυτό:

Το Χωρίον ο Πόθος υπάρχει κάπου κοντά στην Ολυμπία, στην Πελοπόννησο... Και μας περιμένει να τελειώσουμε τον βίον μας αναστατωμένοι, μες σ' αμπελώνες, σε πλατάνια και δροσερές πηγές. Μια περιπλάνηση σε γνώριμα μονοπάτια που όμως δεν μας οδηγούν στη χώρα που γυρεύουμε, αλλά σε μια άγνωστη και πρωτοφανέρωτη μικρή πόλη τριακοσίων ανθρώπων, που μας περιβάλλουν ευθύς αμέσως και μας κοιτάζουν περίεργα και βαθιά ερωτικά. Για να μας θυμήσουν με την σιωπή τους, άλλη μια φορά, πως το Χωρίον ο Πόθος είναι ένα εξαντλητικό τέρμα. Ένα παιχνίδι επιστροφής.


Το κορίτσι βούλιαξε
στο μεγάλο βάλτο
ένας σκύλος ούρλιαξε
μες στην ερημιά.

Για τη νύχτα μίλα μου,
το λυχνάρι πάρ' το
σαν τη Φιλομήλα μου
δε θα βρω καμιά.

Σκότωσα το διάκονο
μες στην εκκλησία
πίκρα και παράπονο
δεν υπάρχει πια.

Τίναξα απ τον ώμο μου
την απελπισία,
χάραξα το δρόμο μου
στην κακοτοπιά.

Ήρθαν άγρια κύματα
ένα δύο τρία
κι από τ' αμαρτήματα
πήραν τα μισά.

Κι είπανε πως άμυνα
κράτησαν στην Τροία
δυο μικρά κυκλάμινα
δυο πουλιά χρυσά.


Ο πίνακας στο βίντεο είναι του Αχιλλέα Χρηστίδη.

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΣΤΟ ΒΟΛΟ

Ξεκίνησαν χθες 27 Σεπτεμβρίου στο Βόλο οι εργασίες του ΙΒ’ Πανελληνίου Λειτουργικού Συμποσίου Στελεχών Ιερών Μητροπόλεων, το οποίο διοργανώνει η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος στο Συνεδριακό Κέντρο «Θεσσαλίας» της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, με τη συμμετοχή 166 εκπροσώπων από 65 Ιερές Μητροπόλεις.
Γενικό θέμα του Συμποσίου, το οποίο έχει θέσει υπό την αιγίδα του ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, είναι: «ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΜΟΙ ΟΡΟΣΗΜΑ ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ».


Τα της έναρξης του Συμποσίου διαβάστε εδώ.
Το πλήρες πρόγραμμα δείτε εδώ.
Το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου στο Συμπόσιο εδώ.
Oι εργασίες του Συμποσίου μεταδίδονται απευθείας από το διαδικτυακό κανάλι intv.gr

ΙΩΑΝΝΑ ΒΥΖΑΝΤΙΑΔΟΥ: Μια "κρυμμένη" ζωγράφος της Πόλης



ΠΟΛΙΤΕΣ ΖΩΓΡΑΦΟΙ – 148
ΙΩΑΝΝΑ ΒΥΖΑΝΤΙΑΔΟΥ
ὑπὸ
Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου

Ἡ Ι. Βυζαντιάδου εἶναι μιὰ "κρυμμένη" ζωγράφος τῆς Πόλης μας. Γεννήθηκε ἐδῶ τὸ 1934, ὅπου καὶ ζεῖ. Ἀνῆκε σὲ μιὰ οἰκογένεια γιὰ τὴν ὁποῖα οἱ τέχνες καὶ οἱ πνευματικὲς ἀξίες εἶχαν ἰδιαίτερη θέση. Ὁ πατέρας της ἦταν γιατρὸς καὶ ἡ μεγάλη της ἀδελφὴ πανεπιστημιακός.
Σπούδασε ζωγραφικὴ στὴν Ἀκαδημία Ὡραίων Τεχνῶν τῆς Πόλης (Güzel Sanatlar Akademisi, πρότερον Sanayii Nefise), ἀπὸ ὅπου καὶ ἀπεφοίτησε, στὸ ἐργαστήρι τοῦ Zeki Faik İzer (1905-1988) ζωγράφου μὲ ἀφαιρετικὲς καὶ ἐξπρεσσιονιστικὲς τάσεις, μαθητοῦ τοῦ İ. Çallı καὶ μέλους τῆς ὁμάδας D. Δίδαξε γιὰ λίγο (1947-1948) στὸ Ζάππειο καὶ ἔδωσε μιὰ διάλεξη γιὰ τὸν ἐμπρεσσιονισμὸ στὸ Σύνδεσμο Ἀποφοίτων Ζαππείου. Ἦταν δασκάλα τῆς Σ. Ἀβραμίδου, ζωγράφου ποὺ ζεῖ ἀπὸ τὸ 1975 στὴν Ἀθήνα καὶ γνώριζε τὸ Β. Ἡγουμενίδη (Igum), ποὺ ἔκανε καὶ σκηνικὰ γιὰ τὰ θέατρα ποὺ ἀνέβαζαν οἱ μαθητὲς στὰ σχολεῖα, καὶ τὴν Ε. Ποτεσσάρου.
Δυστυχῶς πολὺ τὴν ταλαιπώρησε στὴ ζωή της ἡ μελαγχολία (depression), καθὼς καὶ ὁ θάνατος τῶν δύο της ἀδελφῶν, πρᾶγμα ποὺ συνετέλεσε στὸ νὰ ζεῖ μόνη καὶ ἀπομονωμένη.
Ἐξετέλεσε μὲ λάδι τοπία, πορτραῖτα, νεκρὲς φύσεις, ἀντίγραφα ἔργων καλλιτεχνῶν τῆς Ἀναγέννησης, ὅπως καὶ ὁ δάσκαλός της, καὶ σχέδια. Δυστυχῶς πολλὰ ἔργα της "χάθηκαν" κατὰ τὴ μετακόμιση ἀπὸ τὸ σπίτι της στὸ Πέρα πρὸς τὸ Cihangir. Σήμερα μένει σὲ μιὰ pension τοῦ Πέρα. Δὲν ἔκαμε ἐκθέσεις. Μερικὰ ἔργα της μοίρασε σὲ ἄλλους. Ἀκολουθοῦσε τὴν τεχνοτροπία τοῦ ἐξπρεσσιονισμοῦ.
Ἡ Ι. Βυζαντιάδου εἶναι μία σεμνὴ ἀριστοκράτισσα τῆς παλιᾶς Πόλης ποὺ δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ κάποια ποικιλόχρωμα καὶ ἐξωτικὰ "κλαρῖνα" ποὺ ἔγινε ἀπὸ καιροῦ μόδα, νὰ ντεμπουτάρουν στὴν Ἀρχόντισσα τοῦ Κατάστενου.
Ὁ γράφων εὐχαριστεῖ καὶ ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ τὸν Γ. Ἀτέσογλου, τὴν Π. Μοσχοβάκη καὶ ὅλως δὲ ἰδιαιτέρως τὴν καλλιτέχνιδα, γιὰ τὴ βοήθεια καὶ τὶς πληροφορίες ποὺ τοῦ ἔδωσαν τὴν 16. 2. καὶ 26. 9. 2010.
Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως, 28.9.2010
Ο πίνακας είναι του δασκάλου της Ιωάννας Βυζαντιάδου, διάσημου τούρκου ζωγράφου Zeki Faik İzer.

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

"ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ; ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ; ΠΟΥ ΠΑΜΕ;"



To 1897 ο μεγάλος ζωγράφος Paul Gauguin βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση. Η υγεία και τα οικονομικά του επιδεινώνονται. Αποκαρδιωμένος, θα προσπαθήσει να θέσει τέρμα στη ζωή του πίνοντας αρσενικό.
Αφήνει παρακαταθήκη το magnus opus του "Από πού ερχόμαστε; Ποιοί είμαστε; Πού πάμε;", που αποτελεί ένα είδος καλλιτεχνικής διαθήκης. Το δηλητήριο δεν θα επιδράσει, αλλά δεν θα αργήσει να τον βρει ο θάνατος.
Αν διαβάσουμε τον πίνακα από δεξιά προς αριστερά, βλέπουμε την πορεία του ανθρώπου, από τη γέννηση ως το θάνατο.

ΠΕΡΑ ΣΤΟ ΘΟΛΟ ΠΟΤΑΜΙ ΕΣΚΥΨΕ Η ΝΥΧΤΑ ΝΑ ΛΟΥΣΤΕΙ...



Ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα ευτύχησε να έχει ένα ποιητή για μεταφραστή στην Ελλάδα: τον μεγάλο Νίκο Γκάτσο.
Θέατρο και ποίηση, λοιπόν. Ματωμένος Γάμος (1948), Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμα (1945), Περλιμπλίν και Μπελίσα (1960), θεατρικά έργα - ορόσημα του Λόρκα, ανεβασμένα στην Ελλάδα από το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, σε μετάφραση Νίκου Γκάτσου και μουσική Μάνου Χατζιδάκι.
Ο Χατζιδάκις στον Μεγάλο Ερωτικό του (έργο 30, 1972), ενέταξε και το τραγούδι Πέρα στο θολό ποτάμι, από το έργο Περλιμπλίν και Μπελίσα. Η Φλέρυ Νταντωνάκη το ερμηνεύει εξαίσια!

Πέρα στο θολό ποτάμι
έσκυψε η νύχτα να λουστεί.
Έτσι και η όμορφη Μπελίσα
μ' ένα φιλί θα δροσιστεί.

Πάνω στο πέτρινο γεφύρι
κάθεται η νύχτα δροσερή.
Έτσι και η όμορφη Μπελίσα
στον κήπο θα τον καρτερεί.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΜΒΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΗ


Στα ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου η Κωνσταντίνα Ζάνου, ιστορικός στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου, μάς ταξιδεύει στην πολύπαθη Ίμβρο, με αφορμή την έκδοση και παρουσίαση και στην Πόλη και στην Ίμβρο του Ιστορικού Υπομνήματος περί της Νήσου Ίμβρου, των Βαρθολομαίου Κουτλουμουσιανού και Ανδρέα Μουστοξύδη.
Η επανέκδοση του σημαντικού αυτού έργου οφείλεται στις ενέργειες του Συλλόγου Προστασίας, Αλληλεγγύης και Βιώσιμης Ανάπτυξης Ιμβρου και ιδιαίτερα στην ακατάπαυστη δραστηριότητα του προέδρου του Στέλιου Μπερμπέρη, ο οποίος λέει ενδιαφέροντα πράγματα στην Κωνσταντίνα Ζάνου:
«Πού νιώθεις ότι ανήκεις, Στέλιο;», τον ρωτάω. «Ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Τουρκία. Εδώ, στην Ιμβρο», μου απαντά, «ίσως και στην Πόλη». «Ομως υπάρχει ένα πρόβλημα», συνεχίζει, «οι τίτλοι ιδιοκτησίας που κατέχω δεν ανταποκρίνονται σε αληθινή γη, στην ουσία είναι αέρας».
Υπάρχει πράγματι ένα χώρος, που ως «απολίθωμα» μιας άλλης εποχής, εκπροσωπεί ακόμα τους Ρωμιούς της Ιμβρου. Κι αυτός ο χώρος δεν είναι ούτε το τουρκικό κράτος ούτε το ελληνικό. Είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στον νοητό αυτό τόπο της υπερεθνικής (ή καλύτερα προεθνικής) χριστιανοσύνης, οι Ιμβριοι βρίσκουν ό,τι έχει απομείνει από τη χαμένη τους ταυτότητα.
Ολόκληρο το σχετικό άρθρο διαβάστε εδώ.

Με χαρά εντοπίσαμε στο διαδίκτυο ένα Εναλλακτικό Μπλογκ της Πόλης, που φέρει το όνομα neopolitis.
Ο Νεοπολίτης έχει Πολίτικα θέματα με υπέροχες φωτογραφίες.

Έξοχο το αφιέρωμα στα Σεπτεμβριανά, με καταγραφή και των σχετικών αντιδράσεων Τούρκων διαδηλωτών. Υπέρ των Ρωμιών! Τα Σεπτεμβριανά έγιναν συνείδηση και σε μερίδα Τούρκων ως τρομακτική αδικία, και όχι μόνο...
Θαυμάσιο και το αφιέρωμα στο αγαπημένο μου Νιχώρι του Βοσπόρου: Σα βγεις στον πηγαιμό για το Νιχώρι (να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος).
Κι ακόμα ένα αφιέρωμα στη Γέφυρα του Γαλατά, με φωτογραφικά στιγμιότυπα καθημερινά, σημερινά, μαγικά...
Ευχόμαστε στο Νεοπολίτη καλοτάξιδος στη μπλογκόσφαιρα.

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ


Την μετάσταση του Αγίου Αποστόλου Ιωάννου του Θεολόγου και Ευαγγελιστού γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας, και οι φωτογραφίες της Ιδιωτικής Οδού από το νησί της Αποκάλυψης, από το Καστρομονάστηρο, επισημαίνουν την άρρηκτη σχέση Πάτμου και Θεολόγου.
Ας σημειωθεί ότι ο οικισμός της Χώρας, το Μοναστήρι και το Σπήλαιο της Αποκαλύψεως αποτελούν Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της Μονής του Θεολόγου πατώντας εδώ.











ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ "ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ" ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ


Φυσικά ο Διάλογος μεταξύ Ορθοδόξων - Ρωμαιοκαθολικών είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση και όσοι συμμετέχουν - από πλευράς Ορθοδόξων - έχουν υψηλή αίσθηση ευθύνης του θέματος.
Η συνάντηση της Μικτής Θεολογικής Επιτροπής Διαλόγου στη Βιέννη έληξε με ανανέωση του ραντεβού μετά από δύο χρόνια. Γιατί τα βήματα είναι αργά και πολύ προσεκτικά.
Κι αυτό την ώρα που εν Ελλάδι κάποιοι "παπαγάλοι" κρώζουν διάφορα περί προδοσίας της πίστεως και άλλα παρόμοια γελοιωδέστατα.

Νομίζω ότι τους είπε κάλλιστα ο Μητροπολίτης Ιωαννουπόλεως Σεραφείμ, που εκπροσωπεί στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας στον διάλογο, σε συνέντευξή του στο amen.gr:
«Αυτοί που προπαγανδίζουν εναντίον του διαλόγου είναι αυτοί που αν δεν ήταν ο διάλογος κάτι θα έβρισκαν για να γίνεται θόρυβος», σημειώνει.
«Αυτοί όμως που μας βρίζουν και καλούν τους φανατικούς να μας «λιντσάρουν», δεν σημαίνει ότι επειδή βρίσκονται έξω από το θεραπευτήριο στο Δαφνί, έχουν δικαίωμα να αμφισβητούν το ορθόδοξο φρόνημα αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις, δηλαδή να περιφρονούνται και να χλευάζονται με το χειρότερο τρόπο όλες οι Ορθόδοξες Σύνοδοι των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών».

Επειδή, όμως, ανάλογες κινήσεις, αντιοικουμενικού παροξυσμού, παρατηρήθηκαν και στην Εκκλησία της Ρωσίας, διαβάστε το θαυμάσιο κείμενο του Theodor Petrov, πάλι στο amen.gr, το συμπέρασμα του οποίου είναι καταλυτικό:
"Το σύνθημα «Ορθοδοξία ή θάνατος!» εκφράζει μια άλλη πίστη, η οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το Χριστιανισμό".

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Η ΜΑΙΡΗ ΕΛΕΝ - ΝΕΖΗ ΣΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΚΑΡΜΕΝ


Η διεθνούς φήμης μεσόφωνος Μαίρη - Έλεν Νέζη, η οποία με τιμά με την φιλία της και στο παρελθόν συνεργαστήκαμε σε μελοποιημένη ελληνική ποίηση, θα ερμηνεύσει τον δημοφιλή μα και απαιτητικό ρόλο της Κάρμεν, στην ομώνυμη όπερα του Μπιζέ, που θα ανεβάσει στις αρχές Οκτωβρίου η Εθνική Λυρική Σκηνή.
Η Μαίρη - Έλεν Νέζη, που τα τελευταία χρόνια διαπρέπει σε λυρικά θέατρα της Ευρώπης, δίνει σήμερα μια συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία και τον Βασίλη Καλαμάρα, για την δική της Κάρμεν που χορεύει φλαμένκο!
Λέει χαρακτηριστικά:
"Στο συγκεκριμένο ανέβασμα, η Κάρμεν καλείται να χορέψει με εξαιρετικά πολύπλοκες φιγούρες του φλαμένκο, ενώ τραγουδάει, πράγμα αρκετά δύσκολο. Ομως, για μένα αυτό είναι πρόκληση και πραγματική απόλαυση.
Οσο πιο πολύπλοκη και απαιτητική είναι μια σκηνοθεσία, τόσο πιο γοητευτική είναι για μένα, αλλά και για το κοινό νομίζω. Η εποχή που οι τραγουδιστές απλώς στέκονταν και τραγουδούσαν στην όπερα σαν να έδιναν συναυλία, φορώντας το κοστούμι του ρόλου τους, είναι πια ξεπερασμένη και δεν έχει κανένα ενδιαφέρον".

Η Μαίρη-Έλεν Νέζη είναι πρωτοπόρος λυρική τραγουδίστρια, για μια σειρά από λόγους. Εδώ επισημαίνω την σημαντική συμβολή της στην ανάπτυξη της μπαρόκ όπερας στην Ελλάδα, την ξεχωριστή υποκριτική ερμηνεία της, την επιτυχημένη ενασχόλησή της και με την σύγχρονη λόγια ελληνική μουσική.
Τής εύχομαι καλή επιτυχία για την νέα καλλιτεχνική σεζόν εντός και εκτός συνόρων.

Διαβάστε εδώ μια συνέντευξη της Μαίρης - Έλεν Νέζη στον Παναγιώτη Ανδριόπουλο

Tι και πως θ’ απαντούσε στον Hawking ο Einstein…



Tου Χάρη Ανδρεόπουλου
Mε την περίπτωση του Stephen Hawking ασχολήθηκε και ο αείμνηστος καθηγητής Δογματικής και Φιλοσοφίας του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ, Νίκος Ματσούκας, σχολιάζοντας τις διφορούμενες απόψεις του διάσημου αστροφυσικού, χωρίς να τις (δια-) συνδέσει με την υφιστάμενη παραπληγία του και, φυσικά, χωρίς να προχωρήσει σε εικασίες περί «συγχύσεως του νοός του», όπως - αδικαιολογήτως, κατά τη ταπεινή μας γνώμη - πράττει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, σχολιάζοντας το τελευταίο βιβλίο του Hawking με τίτλο “The Grand Desing” («Ο μεγάλος σχεδιασμός»).

Ο μεγάλος δογματολόγος της Θεσσαλονίκης Νικ. Ματσούκας αναφερόταν συχνά σε σύγχρονους επιστήμονες, κυρίως από το χώρο της αστροφυσικής, που κάνουν λόγο για ένα ξεκίνημα του σύμπαντος σε μια δεδομένη στιγμή, για μια έκρηξη μιας κοσμογονίας, για ένα διαστελλόμενο σύμπαν, για συνεχή δημιουργία, κτλ, κτλ, και θεωρούσε ότι οι απόψεις αυτές είναι άκρως ενδιαφέρουσες για τη σημερινή θεολογική επιστήμη, αλλά επεσήμαινε και τόνιζε: «Προς Θεού, χρειάζεται μεγάλη προσοχή – οι απόψεις αυτές μπορούν να ενδιαφέρουν μονάχα για λόγους ερμηνευτικούς, και ποτέ για λόγους απολογητικούς ή για συμπεράσματα αθεϊας (…) Τέτοιες συζητήσεις για την ύπαρξη ή την ανυπαρξία του Θεού κατά τη σημερινή επιστημολογία τουλάχιστον είναι ανόητες…», υποστήριζε ο καθηγητής, επικαλούμενος ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τη φιλοσοφία του L. Wittgenstein. (βλ. «Δογματική και Συμβολική Θεολογία», τόμος Δ’, εκδ. Πουρναρά, Θεσ/νίκη, 1999, σελ. 39)
Ο Νικ. Ματσούκας, ένιωσε μάλιστα την ανάγκη να υπερασπισθεί το δικαίωμα του Hawking να αρνηθεί να απαντήσει αν είναι θρησκευόμενος ή άθεος, όταν ρωτήθηκε σχετικώς, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Ελλάδα στα μέσα της δεκαετιας του ’90, για να δώσει διάλεξη. Κατά τη επίσκεψή του εκείνη στην Αθήνα, «χριστιανομαθημένοι» δημοσιογράφοι τον ρώτησαν αν πιστεύει στο Θεό. Πολύ σωστά, όμως - γράφει ο Ματσούκας (ο.π., σελ. 39) - ο Hawking είπε ότι δεν επιθυμεί ν’ απαντήσει, γιατί δεν θα 'θελε να θεωρηθεί μήτε θρησκευόμενος, μήτε άθεος. Ωστόσο ένας «χριστιανομαθημένος» δημοσιογράφος δεν σεβάσθηκε την επιθυμία του και στο ρεπορτάζ που έκανε φρόντισε να μας πληροφορήσει κατηγορηματικά ότι ο Hawking είναι «εκ πεποιθήσεως άθεος» (έκφραση του δημοσιογράφου). «Προφανώς η συμπεριφορά αυτή του δημοσιογράφου μόνο …αγιοπνευματική (κάθε άλλο!) επιρροή δεν μαρτυρούσε…», είχε παρατηρήσει ο αείμνηστος καθηγητής του τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ.
Επί της ουσίας τώρα και σχετικά με τη άποψη (αυτή είναι που μας ενδιαφέρει και - προς Θεού! - όχι το εάν είναι ή δεν είναι παραπληγικός …) που εξέφρασε ο Hawking, ότι δηλ. ο Θεός δεν είναι δημιουργός του σύμπαντος και άρα η επίκληση του Θείου δεν είναι αναγκαία για την κατανόηση του κόσμου μας, κλπ., θα μπορούσαμε, θεολογικώς πράττοντες, να απαντήσουμε με το λίαν χαριτωμένο παράδειγμα που έδιδε ο Albert Einstein, περιγράφοντας τη σχέση επιστήμης και αποκάλυψης (: θρησκείας / πίστης): «Εμείς οι θετικοί επιστήμονες», έλεγε ο κορυφαίος φυσικός του 20ου αιώνα, «μοιάζουμε με τους αναρριχητές ορειβάτες. Με πολλή προσπάθεια και κόπο ανεβαίνουμε το όρος της Αλήθειας. Όταν, όμως, φθάσουμε στη κορυφή, βρίσκουμε εκεί τους θεολόγους να μας περιμένουν…». Νομίζουμε ότι ο Άγιος Πειραιώς, εξ επόψεως θεολογικής, είπε λιγότερα απ’ όσα ώφειλε και εξ επόψεως απολογητικής, περισσότερα απ’ όσα έπρεπε.
- Ο Χάρης Ανδρεόπουλος είναι δημοσιογράφος – θεολόγος ΑΠΘ (xaan@theo.auth.gr), καθηγητής Β/θμιας Εκπαίδευσης (Γυμνάσιο Δομενίκου Ελασσόνας)

Ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΤΣΑΛΑΧΟΥΡΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΟΚΙΝΓΚ



O διακεκριμένος συνθέτης Φίλιππος Τσαλαχούρης, φίλος της Ιδιωτικής Οδού, μας κοινοποίησε την παρακάτω επιστολή που έστειλε προς τον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, με αφορμή το κείμενό του για τον επιστήμονα Στήβεν Χόκινγκ.
Την δημοσιεύουμε αυτούσια.
Προς τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ
Σεβασμιότατε,
Με όλο το σεβασμό και με αισθήματα πίστης και αληθείας… διαβάζω κατά καιρούς διάφορες απόψεις σας με τις οποίες διαφωνώ… ποτέ δεν θα σκεφτόμουν να σας γράψω την διαφωνία μου ή τις όποιες σκέψεις μου… είμαι δημότης της Ρόδου και ανήκω στο ποίμνιο του Πατριαρχείου… λίγο ασχολούμαι με τα της Εκκλησίας της Ελλάδος… σήμερα, όμως, διάβασα τα σχόλιά σας για τον Στήβεν Χόκινγκ και ομολογώ πως σοκαρίστηκα… δεν μπορώ να πιστέψω πως εκφραστήκατε κατ΄ αυτόν τον τρόπο για έναν επιστήμονα… η πίστη δεν φοβάται, αντίθετα, βρίσκει στην όποια επιστημονική αλήθεια εκείνες τις διαστάσεις που επαληθεύουν την ύπαρξη του Θεού… η πίστη προσφέρει αυτοπεποίθηση… τα σχόλιά σας δείχνουν φόβο και αδυναμία προς τη γνώση… αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία όσο τα απαξιωτικά σας σχόλια για έναν άνθρωπο… η φράση πως «…έχει το ελαφρυντικό της συγχύσεως του νοός του, από την αφόρητο σωματική δυστυχία του...”…με έχει σοκάρει τόσο που έλαβα την απόφαση να σας γράψω… δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτή είναι σκέψη και μάλιστα «εξωτερικευμένη» από έναν χριστιανό… δεν κάνω μάθημα σε κανέναν… κανείς αλάθητος εκτός του Κυρίου και πρώτος των τελευταίων εγώ… και ζητώ ταπεινότατα συγνώμη για την επιστολή μου… δεν είναι, όμως, αποτέλεσμα «συγχύσεως του νου μου»… είναι αποτέλεσμα λύπης και βαθιάς απογοήτευσης…
Με κάθε σεβασμό… την ευλογία σας
Φίλιππος Τσαλαχούρης

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ ΦΙΛΤΡΑΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ!



Η είδηση είναι καταπληκτική, αγαπητοί συνοδίτες, και αποδεικνύει περίτρανα πόσο μεγάλη σχέση έχουν οι "ευσεβείς" χριστιανοί με τους αντίστοιχους μουσουλμάνους και εβραίους. Αποδεικνύει πόσο τα καυχώμενα ως "ορθόδοξα και πατερικά" ιστολόγια είναι απλώς προτεσταντικά ως το μεδούλι! Η ίδια νοοτροπία, η ίδια πρακτική, ακριβώς η ίδια απαίτηση για "καθαρότητα"!

Απολαύστε το σχετικό ρεπορτάζ:

Ουάσινγκτον

Μηχανές αναζήτησης που σχεδιάστηκαν ειδικά για ευσεβείς χριστιανούς, μουσουλμάνους, ή εβραίους φιλτράρουν τα αποτελέσματα για να διαφωτίζουν τους πιστούς και να μην τους βάζουν σε πειρασμό.

«Θέλαμε να προσφέρουμε μια λύση για την εξερεύνηση του Παγκόσμιου Ιστού σε ένα ασφαλές περιβάλλον, στο οποίο δεν συναντάς προκλητικό περιεχόμενο ή ανήθικους δικτυακούς τόπους» εξήγησε στο AFP o Ρέζα Σαρντέχα, ιδρυτής της «μουσουλμανικής» μηχανής αναζήτησης I'mHalal, με έδρα το Άμστερνταμ.

Αν για παράδειγμα πληκτρολογήσει κανείς τη λέξη «αλκοόλ» στο I'mHalal, η μηχανή προτείνει ιστοσελίδες που εξηγούν τη μουσουλμανική στάση για το ποτό. Αν πάλι πληκτρολογήσει τη λέξη «πορνογραφία», η μηχανή δεν δίνει κανένα αποτέλεσμα.

Όπως ανέφερε ο Σαρντέχα, 21 ετών και με καταγωγή από το Κουβέιτ, οι περισσότεροι χρήστες προέρχονται από το Πακιστάν, την Ινδονησία, τη Μαλαισία, τις ΗΠΑ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Η αντίστοιχη λύση για τους χριστιανούς, τουλάχιστον της Ευαγγελικής Εκκλησίας, είναι το SeekFind.org. Πρόκειται για «ένα ερευνητικό εργαλείο για ανθρώπους που αναζητούν βιβλικό και θεολογικό περιεχόμενο από την προοπτική των ευαγγελιστών».

Η μηχανή «προσθέτει στον κατάλογό της αποκλειστικά τους δικτυακούς τόπους που βασίζονται στη Βίβλο, είναι ορθοί από θεολογική άποψη και βρίσκονται σε συμφωνία με τη δήλωση πίστης μας».

Για τα μέλη της εβραϊκής κοινότητας που θέλουν ένα «καθαρό» Διαδίκτυο, η λύση είναι το Jewogle (το όνομα φαίνεται να είναι συνδυασμός των λέξεων Google και Jew, δηλαδή εβραίος).

Σχολιάζοντας το θέμα στο AFP, ο Ντάνι Σάλιβαν, αρχισυντάκτης του δικτυακού τόπου SearchEngineLand.com, εκτιμά ότι οι μηχανές αυτού του είδους μπορεί και να είναι κερδοφόρες.

Επισήμανε, πάντως, ότι οι μηχανές αναζήτησης που απευθύνονται σε ειδικό κοινό σπάνια τα καταφέρνουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Rushmoredrive, μια «αφροαμερικανική» μηχανή αναζήτησης, η οποία τελικά έκλεισε το 2009.

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΚΥΡ - ΒΑΓΓΕΛΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ ΤΟΝ ΝΙΧΩΡΙΤΗ


Έφυγε και ο κυρ-Βαγγέλης, ένας από τους λιγοστούς γνήσιους Νιχωρίτες.
Πήγε στην αιωνιότητα.
Ο Βαγγέλης Νικολαϊδης γνώρισε το χωριό και τους ανθρώπους του από 7 χρονών όταν άρχισε τη βιοπάλη σε ένα παντοπωλείο. Έκανε οικογένεια, ανάθρεψε τα παιδιά του, τα πήγε στην Αθήνα αλλά πάντοτε είχε στην καρδιά του στο Νιχώρι. Μονάχα το βαρύ χειμώνα μας έλειπε, αλλά κάθε άνοιξη τον ξαναβλέπαμε με το ευγενικό του χαμόγελο, με την ευαίσθητη ψυχή του, την καλοσυνάτη συμπεριφορά του και με το πάθος του για την Κουμαριώτισσα και τον κήπο της. Αρκετά χρόνια διετέλεσε πρόεδρος και επίτροπος της κοινότητας.
Απρόσμενα τον περασμένο Ιούνιο όταν βρισκόταν στο Νιχώρι χτύπησαν οι κώδωνες του κινδύνου. Η ασθένεια πολύ σοβαρή. Φεύγοντας μας υποσχέθηκε ότι θα έρθει τον Σεπτέμβριο πίσω. Αλλά δεν τα κατάφερε.
Ο αγαπητός κυρ-Βαγγέλης ήταν η ζωντανή ιστορία μας. Μια μορφή συμβολική που γεφύρωνε το πέρασμα του χρόνου, βίωσε τον πόνο αλλά παρόλα αυτά παρέμεινε αυθεντικός εκφραστής της υπερηφάνειας, της λησμονημένης ρωμέικης διαλέκτου και της καθαρής ψυχής της εποχής του.
Αιώνια η μνήμη του. Θα τον θυμόμαστε και ευχόμαστε δύναμη και κουράγιο στην λατρευτή του σύζυγο Σοφία και στα παιδιά τους.

ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΝΕΟΧΩΡΙΟΥ
Aπογευματινή Κωνσταντινουπόλεως 23.9.2010


Τον μακαρίτη κυρ Βαγγέλη τον Νιχωρίτη τον γνώρισα κι εγώ κατά τις επισκέψεις μου στο Νιχώρι τα τελευταία χρόνια.

Πρώτος ερχόταν στις ακολουθίες της Παναγίας της Κουμαριώτισσας και του Αγίου Νικολάου και τελευταίος έφευγε. Πράος και σοφός. Λίγα λόγια. Με γνήσια ταπείνωση...
Πρόλαβα και τον φωτογράφισα. Η πρώτη φωτογραφία στον περίβολο της Κουμαριώτισσας που τόσο αγάπησε. Η δεύτερη, που είμαστε μαζί, στο Ρωμέϊκο Κοιμητήριο του Νιχωριού. Πήγα με τον πρόεδρο της Κοινότητας και δραστήριο Ρωμιό Λάκη Βίγκα στο Κοιμητήριο για τα τρισάγια της Μ. Παρασκευής του 2009, κι ο κυρ Βαγγέλης εκεί...
Τον έβλεπα και καταλάβαινα κάπως τι θα πει μνήμη. Ψηφιδωτό της Ρωμιοσύνης τα μάτια του.

Την ευχή του να 'χουμε.

ΚΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΩΧΡΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ!!!



Καταγγέλλω, αγαπητοί συνοδίτες, με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τον διαχειριστή του ιστολογίου ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ Οδυσσέα Τσολογιάννη, γιατί ενοχλημένος από την αναφορά μου στον υπ' αυτού χαρακτηρισμό του Επισκόπου Ειρηναίου Μπούλοβιτς ως "αλλήθωρου", προέβη σε μια ανήθικη πράξη που τον αποκαλύπτει σε όλο του το μεγαλείο.

Ανήρτησε μια φωτογραφία μου, παρμένη από την Ιδιωτική Οδό, όπου είμαι με ένα φίλο μου και έβαλε λεζάντα: ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ!!!!!

Πρόστυχο και ελεεινό αυτό που ήθελε να υπονοήσει αυτός ο "χριστιανός", που ακόμα και ο διάβολος ωχριά μπροστά του! Επιβεβαιώνομαι, λοιπόν, πανηγυρικά, όταν λέω και διακηρύττω ότι αυτοί οι τύποι θέλουν να εξουθενώσουν τους ανθρώπους που αντιτίθενται σ' αυτούς με κάθε μέσο! Και κυρίως να "αποδείξουν" ότι οι άλλοι είναι παραπληγικοί, αλλήθωροι, ανήθικοι κ.ο.κ.

Ευτυχώς δεν έχω καμία σχέση με την βρωμερά θρησκεία των. Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για να αποδεικνύω, όσο μου είναι δυνατόν, ότι ο Χριστός δεν έχει σχέση μ' αυτούς που... διορθώνουν το έργο του και ως άλλοι ιεροεξεταστές θα τον έκαιγαν επειδή θα τους ενοχλούσε αν ξαναρχόταν.

Ο Τσολογιάννης κατέβασε την φωτογραφία μετά από αποφασιστικό τηλεφώνημά μου και στην θέση μου έβαλε τον "αλλήθωρο" Επίσκοπο Ειρηναίο Μπούλοβιτς!

Ο "ΠΑΡΑΠΛΗΓΙΚΟΣ" ΧΟΚΙΝΓΚ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
amen.gr

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ εφαρμόζει με επιτυχία – είναι αλήθεια – την ιδιωτική του “θεολογία”, αυτή των αποκλεισμών. Οι παπικοί, οι ομοφυλόφιλοι, οι μουσουλμάνοι, ο Καντάφι και ο Έλτον Τζον, οι παραπληγικοί... Όλοι χωρούν στον Καιάδα του.
Το νέο του “χτύπημα” παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Ο παγκοσμίου φήμης επιστήμονας Στήβεν Χόκινγκ στο τελευταίο του βιβλίο εξέφρασε την γνωστή και μη εξαιρετέα σε μερίδα επιστημόνων άποψη ότι ο Θεός δεν είναι δημιουργός του σύμπαντος και άρα “η επίκληση του Θείου δεν είναι αναγκαία για την κατανόηση του κόσμου μας”.
Η “απάντηση” του Πειραιώς Σεραφείμ καταπέλτης!
“Με αφορμή τον συνεχιζόμενο θόρυβο που έχει προκαλέσει διεθνώς η κυκλοφόρησις του τελευταίου βιβλίου του παραπληγικού Βρετανού αστροφυσικού Stephen Hawking με τίτλο The Grand Desing... Ο συγκεκριμένος παραπληγικός Βρετανός επιστήμων είναι απολύτως συμπαθής ιδιαιτέρως διότι ευρίσκεται εις μίαν δραματικήν κατάστασιν υγείας απεικονιζομένην εις δημοσιευθέντα φωτογραφικά στιγμιότυπα, απολύτως καθηλωμένος και επικοινωνών με ηλεκτρονικήν φωνήν, που επιφέρει την κατανόησιν δια την συμπλεγματικότητα και τραγικότητα των απόψεών του που αδίκως βεβαίως ενοχοποιούν ουσία τον Τρισάγιον Θεόν δια την δυσχερεστάτην θέσιν της υγείας του διότι η ασθένεια, η φθορά και ο θάνατος δεν προέρχονται από τον Θεόν αλλά είναι αποτέλεσμα της σχάσεως των ανθρώπων και του κόσμου από Αυτόν... Και όμως την άπειρη αυτή δύναμη, σοφία και πρόνοια αποδίδουν κατά καιρούς οι άφρονες υλιστές και σήμερον ο κ. Χόκινγκ που έχει το ελαφρυντικό της συγχύσεως του νοός του, από την αφόρητο σωματική δυστυχία του...”.
Ο Σεβασμιώτατος δεν έχει κανένα ενδοιασμό, ήδη από την αρχή του κειμένου του, να χαρακτηρίσει δις τον Χόκινγκ “παραπληγικό”, δηλ. να μας βροντοφωνάξει πόσο ανάπηρος είναι ο επιστήμονας κι αυτό τον κάνει να έχει σύγχυση φρενών, ο “απολύτως συμπαθής” και δυστυχής!...
Άραγε αν ο Σεβ. είχε στην Μητρόπολή του ίδρυμα παραπληγικών θα τους επισκεπτόταν για να τους τονίσει πόσο παραπληγικοί είναι, πόσο δεν φταίει ο Θεός για την κατάστασή τους και, εν πάση περιπτώσει, είναι – κατά τα άλλα – συμπαθείς, οι δυστυχείς... Μια νέα ποιμαντική ανατέλλει!
Σε ταλιμπανικό ιστολόγιο, που δυστυχώς εγκωμιάζει τον Πειραιώς για τις “αντι-οικουμενιστικές” θέσεις του, διάβασα επανειλημμένως για τον βδελυρό “οικουμενιστή” Μητροπολίτη Νόβισαντ Ειρηναίο Μπούλοβιτς, τον και “αλλήθωρο”! Προφανώς ο υπερτονισμός φυσικών αδυναμιών των “αντιπάλων” ενισχύει τις “πατερικές και παραδοσιακές” θέσεις των εργολαβικώς “ορθοδοξούντων”.
Άρα, δε μένει παρά κάθε φορά να επισημαίνουμε τι σωματικό ή άλλο κουσούρι έχει ο “αντίπαλος” για να το κραδαίνουμε αναλόγως. Είναι μια νέα “αντιρρητική” θεολογία, βασισμένη στα φυσικά ελαττώματα.
Πάντως παρέβλεψε (;) ο Άγιος Πειραιώς να απαντήσει στον προσφάτως θανόντα νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκο, ο οποίος δήλωνε ευθαρσώς ότι “χωρίς την Βίβλο θα ήμασταν καλύτεροι” και γενικώς διεκήρυττε την αθεϊα του. Ίσως να το κάνει τώρα, μετά θάνατον... Αναλογίζομαι τι κουσούρι θα του προσήπτε.
Πάντως ο Κύριος καταδέχθηκε και έσωσε και αυτούς που είχαν κάποιο σωματικό κουσούρι, χωρίς φυσικά να το ξεστομίσει. Ο Ζακχαίος ήταν κοντός. Ο Μωϋσής στην Π.Δ. ήταν βραδύλγωσσος.
Ο Χόκινγκ, ας μη το ξεχνάμε, πάσχοντας από τη νευροεκφυλιστική νόσο των κινητικών νευρώνων και εργαζόμενος ως επιστήμονας σκληρά και ακαταπαύστως, αποτελεί την καλύτερη δυνατή απόδειξη της ψυχικής δύναμης του ανθρώπινου όντος και ζωντανό παράδειγμα για άλλους ασθενείς. Ο άνθρωπος αυτός απολαμβάνει την οικογενειακή ζωή, έχει τρία παιδιά και ένα εγγόνι και είχε δηλώσει στο παρελθόν «υπήρξα τυχερός που η κατάστασή μου δεν χειροτέρεψε με μεγαλύτερη ταχύτητα. Αυτό δείχνει ότι δεν πρέπει κανείς να χάνει το θάρρος του».
Πώς άραγε ερμηνεύει ο Άγιος Πειραιώς αυτή την καλή εξέλιξη του Χόκινγκ (τυχερού μέσα στην ατυχία του); Ως επίσκεψη του Θεού, ακόμα και στον αρνητή του, ή ως δαιμονική επιρροή;
Related Posts with Thumbnails