ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Ανηφορίζοντας το πρωί του περασμένου Σαββάτου στην Ακρόπολη και καθώς προσπαθούσα να αποτυπώσω κάτι τι το ελάχιστο φωτογραφικά, σκεφτόμουν τα κείμενα των ξένων διανοουμένων που είχα διαβάσει πρόσφατα στο περιοδικό ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ, σχετικά με αυτό το μνημείο - θαύμα, που όπως λέει κι ο Γιανναράς δεν γνωρίζουμε γιατί έχει τόση σημασία.

Ο Τζούλιο Καπρίν επισκέπτεται την Ακρόπολη μάλλον τον Ιούνιο του 1933 και αποφαίνεται κατηγορηματικά: "Όχι, αυτά που βρίσκονται στην Ακρόπολη δεν είναι ένας σωρός από ερειπωμένα μνημεία. Δεν έχουν τη θλίψη και την περιφάνεια των ερειπίων. Είναι κάτι το διαφορετικό που δεν μπορεί να μετρηθεί ούτε σύμφωνα με το χώρο ούτε σύμφωνα με το χρόνο. Είναι κάτι που θα μπορούσε να μείνει έτσι για πάντα: ερείπια, αν θέλετε, αλλά ερείπια ενός θαυμαστού οργανισμού ο οποίος, ακρωτηριασμένος ξανά και ξανά, μένει πάντα ζωντανός σε κάθε ένα από τα επιζώντα μέλη του. Ποιος έχει δει ποτέ ένα άγαλμα της Νίκης που να μην είναι αποκεφαλισμένο; Και ποιος θα απαιτήσει το κεφάλι της για να πει ότι είναι ζωντανή;"



Ο μεγάλος Πολωνός ποιητής Ζμπίγκνιεφ Χέρμπερτ (1924-1998) έγραψε για την εμπειρία του: "Η Ακρόπολις ήταν τότε για μένα κάτι σαν γλυπτό - όχι αρχιτεκτονικό σύνολο, ακριβώς γλυπτό. Το ερειπωμένο νότιο περιστύλιο του Παρθενώνα, οι χαμηλά κομμένοι κορμοί των κιόνων προκαλούσαν τη συστολή της καρδιάς. Οι πέτρες έδιναν μάχη με το επιτιθέμενο κενό. Από το λαιμό μου δεν έβγαιναν λέξεις ορθολογικής πίστης..."

Στην Ακρόπολη ισχύει στο ακέραιο η παρατήρηση του Τζ. Καπρίν: "Βγαίνει κανείς για μια στιγμή, από τη σκλαβιά του εφήμερου χρόνου. Δεν υπάρχει πια ούτε πόνος ούτε ευχαρίστηση, μόνο αυτή η ηρεμία, αυτή η ειρήνη του ανθρώπου στο σύμπαν".