ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΩΣ ΕΔΩ...

Ο Γιάννης Γαΐτης (1923 - 1984) είχε την τόλμη δίπλα στην αυτοπροσωπογραφία του να ... φιλοτεχνήσει κι ένα κρανίο! Ζωή και θάνατος σ' ένα πίνακα αντάμα. Βλέπεις οι καλλιτέχνες ασχολούνται πιο σοβαρά με τα ζητήματα ζωής και θανάτου, απ' ότι οι "εκκλησιαστικοί". Λες και η Εκκλησία στην Ελλάδα σήμερα - όσοι τουλάχιστον "δηλώνουν" μέλη της - κλείνει τα μάτια της στην αληθινή ζωή και ερμητικά τα σφαλίζει μπροστά στο μέγα γεγονός του θανάτου!

Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το φαινόμενο της Εκκλησίας - ιδεοληψίας, ούτε καν σοβαρής ιδεολογίας;
Η ιστορία με το μάθημα των Θρησκευτικών είναι, φυσικά, πιο σοβαρή από το περίφημο θέμα των ταυτοτήτων, που χάθηκε κι αυτό. Κι όμως στον "εκκλησιαστικό" χώρο επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή... Ή, στη χειρότερη περίπτωση, αυτό που λέει ο Σμέμαν "ανέξοδος θρησκευτικός ρητορισμός" περί "Ελληνορθοδοξίας", που σημαίνει πλήρης αναπηρία να δούμε κατάματα την πραγματικότητα που αλλάζει γύρω μας με ξέφρενους ρυθμούς.
Στο σημείο αυτό οδηγηθήκαμε, φίλοι μου, απ' αυτή την ατέρμονη κενολογία, τη νοσηρή ευσέβεια, την αγκυλωμένη νοοτροπία, που επικρατούν στον "εκκλησιαστικό" χώρο και δίνουν το στίγμα μιας "Εκκλησίας" καθυστερημένης, παρωχημένης, οπισθοδρομικής με την κάκιστη έννοια, ολότελα αποκομένης από την κοινωνία.
Είναι δυνατόν να γράφουν εδώ στο ιστολόγιο αναγνώστες ότι οι ιερείς φοβούνται να υπογράψουν ένα κείμενο για το θέμα των Θρησκευτικών ή να πουν τη γνώμη τους για κάτι άλλο, επειδή διαιωνίζεται η όποια δεσποτοκρατία;
Έχουμε χάσει δηλ. την αίσθηση του αυτονόητου. Ο ιερέας εκτός του κοινωνικού ιστού, έξω και από την σύγχρονη θεολογική σκέψη; Σκεφθείτε παράνοια! Ως εκ τούτου η παρουσία και στην Ιδιωτική Οδό του Ζακυνθίου π. Παναγιώτη Καποδίστρια, ο οποίος εκφράζεται ευπρεπώς και τεκμηριωμένα, και φυσικά άφοβα, πρέπει να θεωρείται κοσμογονικό γεγονός, ενώ είναι απόλυτα φυσικό. Κάποιος άλλος άνεμος φαίνεται πνέει εκεί...
Τέτοιες και πλείστες όσες άλλες παρόμοιες νοοτροπίες μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση, που δύσκολα, πολύ δύσκολα αναστρέφεται. Πρέπει να κατανοήσουν οι οπαδοί του ευσεβισμού, της ελληνορθόδοξης λαγνείας, της ανυπόφορης ...αναμασολογίας, επιτρέψτε μου τον ολίγο... βάναυσο νεολογισμό, ότι οι καιροί έχουν αλλάξει και απαιτείται σοβαρότητα, ευθύνη και ουσιαστική δουλειά!
Οι εξελίξεις τρέχουν ιλιγγιωδώς κι εμείς αναλωνόμαστε σε συνθήματα και αστειότητες που δεν στέκονται σήμερα. Ας αφυπνιστούν και όσοι εχέφρονες εκ των θεολόγων, ώστε να εργαστούν συστηματικά για μια θεολογία του σήμερα και του μέλλοντος, με αυστηρά κριτήρια, που θα δίνουν μια τελείως άλλη μαρτυρία, απ' αυτή των τάχα και παραδοσιακών ελληνοθρησκευτικών φαντασμάτων του χτες.