Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Η απουσία θεολογίας και αληθινής πνευματικότητος ωθεί την Εκκλησία και στους …παραδοσιακούς χορούς.
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι στους περισσότερους ιεράρχες και κληρικούς δεν αρκεί ο Χριστός. Γι’ αυτό βάζουν μαζί και την Ελλάδα. «Χριστός και Ελλάδα» είναι η φτηνή συνθηματολογία – μέχρι υστερίας – που αναμασούν κάμποσοι εκκλησιαστικοί ταγοί. Φαίνεται πως δεν αντιλαμβάνονται ότι ο Χριστός υπάρχει και χωρίς την Ελλάδα, ως Υιός και Λόγος του Θεού.
Αφήνω που αυτό που εννοούν ως Ελλάδα είναι η τελείως φολκλορική εκδοχή της, σουβλάκι, χοροί του βουνού και του κάμπου και φουστανέλες μαζί με ιαχές ουρανομήκεις. Κάποιες τέτοιες εκδηλώσεις ενοριών ή μητροπόλεων και η χούντα θα τις ζήλευε!
Δεν υπάρχει πια ενορία ή μητρόπολη που να μην έχει τμήμα «παραδοσιακών χορών». Και βέβαια γίνονται οι ανάλογες εκδηλώσεις ή πλαισιώνονται εκδηλώσεις, ακόμα και με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο. Οι παραδοσιακοί χοροί λειτουργούν – δυστυχώς – και ως γαρνιτούρα.
Αυτό που περιγράφω εδώ δεν περιλαμβάνει, φυσικά, την αληθινή λαϊκή παράδοση που συνδέει το θρησκευτικό πανηγύρι με τον παραδοσιακό χορό στα νησιά ή τα χωριά μας, όπου πρωτοχορευτής μπορεί να είναι και ο παπάς του χωριού. Εδώ πρόκειται για μια λαϊκή τελετουργία. Άλλο πράγμα.
Στις πόλεις οι παραδοσιακοί χοροί είναι πια μια σοβαρή αστική υπόθεση την οποία καλλιεργεί εδώ και έναν αιώνα το «Λύκειο των Ελληνίδων» και το κάνει πολύ καλά. Η Εκκλησία εζήλωσε την δόξα του Λυκείου των Ελληνίδων;
Καλό θα ήταν η «αστική» Εκκλησία μας να αφήσει τους χορούς της «φιλτάτης ημών πατρίδος» στο Λύκειο των Ελληνίδων ως κατ’ εξοχήν αρμόδιο. Και να ασχοληθεί με τους χορούς των ψαλτών και των αγγέλων, διότι κατά τον ύμνο «προηγούνται [του βασιλέως της δόξης] οι χοροί των αγγέλων».
Κι ακόμα, ο χορός της Μαριάμ μετά την διάβαση της Ερυθράς Θαλάσσης είναι μια σπουδαία υπόθεση. Αλλά προϋποθέτει διάβαση, ήτοι πέρασμα στην ελευθερία!
Φέτος, η Εκκλησία τιμά την επέτειο των 100 χρόνων από την Μικρασιατική Καταστροφή με κάτι …θηριώδεις εκδηλώσεις, που στηρίζονται κυρίως στους παραδοσιακούς χορούς, που σημαίνει ότι συμμετέχουν εκατοντάδες άνθρωποι σε αυτές.
Και θα πει κανείς: «Πού είναι το κακό; Συμμετέχουν τόσοι άνθρωποι, οι οποίοι μαθαίνουν και χορεύουν την παράδοση».
Ναι, αλλά αυτό είναι υπόθεση των σχετικών φορέων (Συλλόγων, Οργανισμών κ.λπ).
Η Εκκλησία, ως εκ της φύσεώς της, θα έπρεπε να τιμά την επέτειο με άλλους τρόπους, πιο ουσιαστικούς.
Κι όταν δεν χρησιμοποιούν οι Μητροπόλεις τα «παραδοσιακά» (χοροί και τραγούδια), επιστρατεύουν Νταλαρογλυκερίες στο βωμό της δημοσιότητας.
Και για να τελειώνουμε. Για την παράδοση γενικά ισχύει – αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί – αυτό που είχε πει ο Γιάννης Τσαρούχης για το ζεϊμπέκικο: «Το ζεϊμπέκικο μένει κατιτί το ερμητικό στην ουσία του και είναι προσιτό, αληθινά προσιτό, μόνο σ’ αυτούς από τους Έλληνες που έχουν αληθινά ορφική μύηση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου