Πριν 10 χρόνια, τον Μάρτιο του 2009, στην αίθουσα της Φιλαρμονικής Εταιρείας - Ωδείο Πατρών, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση, που διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Πάτρας, αφιερωμένη στον ποιητή της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσο, καθώς τότε συμπληρώνονταν 100 χρόνια από τη γέννησή του.
Το Καλλιτεχνικό μας Σύνολο «Πολύτροπον» ερμήνευσε το σπουδαίο έργο του ποιητή "Επιτάφιος" σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη, και στην μορφή για φωνή και πιάνο.
Τα τραγούδια ερμήνευσαν ο Παναγιώτης Ανδριόπουλος, η υψίφωνος Μαριμέλ Χρύση και ο Τάσος Σπηλιωτόπουλος στο πιάνο.
Για την εκδήλωση - αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο, ο ελληνομαθέστατος Λιβανέζος θεολόγος και φιλόλογος Roni Bou Saba εκπόνησε μια μετάφραση στα αραβικά του τραγουδιού Μέρα Μαγιού μου μίσεψες - από τον "Επιτάφιο" - το οποίο απήγγειλε στα ελληνικά και κατόπιν στα αραβικά, στη δική του μετάφραση.
Παραθέτουμε εδώ την σχετική εργασία του, καθώς και το βίντεο με το μουσικό μέρος της εκδήλωσης, όπου και η απαγγελία του Roni Bou Saba.
Μέρα Μαγιού μού μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω,
άνοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω
Στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης
άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης
Και με το δάχτυλο απλωτό μου τάδειχνες ένα-ένα
τα όσα γλυκά, τα όσα καλά κι αχνά και ροδισμένα
τα όσα γλυκά, τα όσα καλά κι αχνά και ροδισμένα
Και μούδειχνες τη θάλασσα να φέγγει πέρα, λάδι,
και τα δεντρά και τα βουνά στο γαλανό μαγνάδι
και τα δεντρά και τα βουνά στο γαλανό μαγνάδι
Και τα μικρά και τα φτωχά, πουλιά, μερμήγκια, θάμνα,
κι αυτές τις διαμαντόπετρες που ίδρωνε δίπλα η στάμνα.
κι αυτές τις διαμαντόπετρες που ίδρωνε δίπλα η στάμνα.
Μα, γιόκα μου, κι αν μούδειχνες τ' αστέρια και τα πλάτια,
τάβλεπα εγώ πιο λαμπερά στα θαλασσιά σου μάτια.
Και μου ιστορούσες με φωνή γλυκειά, ζεστή κι αντρίκια
τόσα όσα μήτε του γιαλού δε φτάνουν τα χαλίκια.
τάβλεπα εγώ πιο λαμπερά στα θαλασσιά σου μάτια.
Και μου ιστορούσες με φωνή γλυκειά, ζεστή κι αντρίκια
τόσα όσα μήτε του γιαλού δε φτάνουν τα χαλίκια.
Και μούλεες, γιε, πως όλ' αυτά τα ωραία θάναι δικά μας,
και τώρα εσβήστης κ' έσβησε το φέγγος κ' η φωτιά μας.
και τώρα εσβήστης κ' έσβησε το φέγγος κ' η φωτιά μας.
يانّيس ريتسوس
المرثيّة
يومَ نوّارٍ هجرتني، يوم نوّار أفقدك
في ربيعٍ يا ابني أحببتَه، كنتَ تصعدُ إلى فوق
إلى السطح، تنظر، وبلا أن تشبع
ترضع بعينَيك نور المسكونة
كنتَ بأُصبعكَ الممدودة ترينيه واحداً واحداً
كلَّ حلوٍ، كلَّ جميلٍ، وشاحبٍ وورديّ
تريني البحر يلتمع هناك كالزيت
والأشجارَ والجبالَ في الوِشاح الأزرق
والصغيرةَ الفقيرةَ العصافيرَ والنملَ والعُشَيبات
وهذه الماسات وقد رشحت جنبها الجرّة
فيا بُنيَّ وإن تُرِني النجوم والكواكب
أشاهدْها أنا أبهى في عينيك البحريّتين
وتروي لي بصوت عذب دافئ رجوليّ
ما لِعَدِّه لا تكفي حِصيُّ البحر
وتقول لي يا ابني أنّ هذي كلَّها ستصبح لنا
والآن انطفأتَ وانطفأ وهجُ نارِنا
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου