ΠΟΛΙΤΕΣ ΖΩΓΡΑΦΟΙ – 150
ΝΕΛΛΗ ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ
ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
Ἡ Ν. Γαβρόγλου εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς νέες ζωγράφους τῆς πόλης μας. Γεννήθηκε ἐδῶ τὸ 1956 καὶ ζεῖ ἀπὸ τὸ 1969 στὴν Ἀθήνα. Εἶναι ἐξαδέλφη τοῦ καθηγ. Ν. Οὐζούνογλου. Φοίτησε στὸ δημοτικὸ τοῦ Φερίκιοϊ καὶ μετὰ ἐπὶ ἕνα χρόνο στὸ Ζάππειο. Τὰ καλοκαίρια τὰ περνοῦσε στὸ ἐξοχικὸ τῆς οἰκογένειας στὴν Πρίγκηπο, ἐνῶ ἀργότερα σὲ αὐτὸ τῆς Σαντορίνης, μὲ τὴν ἐξαίσια μὰ καὶ δυσκολοσύλληπτη φωτιστική της πανδαισία. Σὲ νεαρὴ ἡλικία ἐπικοινωνοῦσε μὲ τὴν Τ. Γρηγοριάδου.
Τὸ 1974 πῆρε τὸ πτυχίο Πολιτικῶν Ἐπιστημῶν τῆς Νομικῆς Σχολῆς τῶν Ἀθηνῶν. Ἔλαβε μαθήματα σχεδίου ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο Ἡλιάδη καὶ κινούμενου τοιούτου μὲ τὸν Ἕκτορα Χαραλάμπους. Ἐπίσης μαθήτευσε ζωγραφικὴ στὸν Μ. Τσολάκη καὶ Β. Καμπέρο. Ἀργότερα σπούδασε σχέδιο τέχνης κοντὰ στοὺς Κ. Τσιγκρῆ καὶ Δ. Σαρασίτη. Ὑπῆρξε ἀκροάτρια στὴν ΑΣΚΤ, στὸ ἐργαστῆρι τοῦ Χ. Μπότσογλου. Τέλος ἔλαβε μαθήματα ζωγραφικῆς ἀπὸ τὸν Γεώργιο Ρόρρη. Καὶ ὅλα αὐτὰ μεταξὺ τοῦ 1978 καὶ 2003.
Ἡ καλλιτέχνις μὲ τὴ σεμνότητα ποὺ τὴ διακρίνει, ζωγραφίζει, ὅπως ὁμολογεῖ ἡ ἴδια "γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς της" καὶ ὄχι γιὰ προβολὴ καὶ χρηματισμό, ἴσως ἐπηρεασμένη καὶ ἀπὸ τὸ δάσκαλό της Γ. Ρόρρη. Καὶ γι’ αὐτὸ ἔκανε λίγες ἐκθέσεις: Μιὰ ἀτομικὴ στὸ Γαλαξίδι (1993) καὶ μερικὲς ὁμαδικὲς στὴν Ἀθήνα (1990, 1993, 1994, 1994, 1995, 1995, 1997, 1998, 1998, 1998, 1998, 2009).
Ἐξετέλεσε πορτραῖτα, μορφές, πολλὰ γυμνὰ καὶ ἡμίγυμνα, ἐσωτερικὰ (σπιτιῶν, ἀτελιὲ ζωγραφικῆς κ.ἄ.), σοκάκια μὲ μαγαζιὰ καὶ αὐτοκίνητα, πόρτες καὶ παράθυρα ἀπομονωμένα –τὶς ἐπικοινωνιακὲς αὐτὲς "χωρίστρες" τοῦ ἔσω καὶ τοῦ ἔξω-, νεκρὲς φύσεις (λαχανικά, φροῦτα, γυάλινα σκεύη), συνθέσεις μὲ ζῶα, ἀλλὰ καὶ ἐνδιαφέρουσες ἀφηρημένες-συμβολικὲς μὲ ὁρισμένα μορφολογικὰ στοιχεῖα, ποὺ ἴσως νὰ παραπέμπουν σὲ φροϋδικὲς ἀναπολήσεις. Φιλοτέχνησε μὲ σχέδια καὶ τεύχη τοῦ περιοδικοῦ Μανδραγόρας 16-17, 6-9 (1997).
Χρησιμοποιοῦσε τὶς τεχνικὲς τοῦ λαδιοῦ, τῆς ἀκουαρέλας, πένας, τοῦ μολυβιοῦ, κάρβουνου, τῆς κιμωλίας καὶ τοῦ κολὰζ πάνω σὲ μουσαμᾶ, χαρτόνι καὶ χαρτί.
Ἔργα της βρίσκονται σὲ ἰδιώτας. Ἔχουν δὲ γραφεῖ ἀρκετὲς κριτικὲς γιὰ τὴ δουλειά της.
Τὰ πορτραῖτα της σὲ διάφορες στάσεις, εἶναι συχνὰ μονήρη καὶ μελαγχολικὰ-νωχελικὰ καθὼς καὶ οἱ μορφές της, ποὺ προδίδουν, κατὰ τὸν γράφοντα, καὶ τὴν ἴδια.
Ἀρκετὰ δὲ ἀπ΄ αὐτά, ποὺ σχεδὸν πάντα ποζάρουν μὲ μιὰ ἔκφραση συνεχοῦς "ἀναμονῆς", μπορεῖ νἆναι φῖνα, ὅπως καὶ μερικὰ ἀπὸ τὰ τελείως ἀμέριμνα, πλαδαρὰ καὶ αἰσθησιακά της γυμνὰ καὶ ἡμίγυμνα, τὰ ὁποῖα κυρίως εἶναι ἀτημέλητα καὶ τρόπον τινὰ ὁμοιώματα "πληθωρικῶν ἀνατολίτισσων" (üppige Frauen) κατὰ τὸ "τὰ πάχη μου τὰ κάλλη μου", ἔχοντας σχεδὸν ἀνύπαρκτα περιγράμματα, οὕτως ὥστε νὰ "πλέουν" ἐλέυθερα καὶ νὰ ὁλοποιοῦνται μέσα στὸ σύνολο τοῦ πίνακα, δίδοντας τὴν ἐντύπωση, ὅτι ἡ ζωγράφος σχεδιάζει μὲ τὰ χρώματα.
Ἰδιαίτερα βέβαια πρέπει νὰ σταθεῖ κανεὶς στὰ πολυάριθμα γυμνά της μὲ ὁρισμένα ἀξεσουάρ. Διότι αὐτὰ δείχνουν τὸ σεβασμό της πρὸς τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴ φύση, μακρὰν ἀπὸ κάποιες φαρισαϊκὲς ἀπόψεις, σεμνοτύφων ψευδοχριστιανῶν ἢ τῆς ἐμπορικῆς παγκοσμιοποίησης. Κατ’ ἀρχὴν δὲ λεκτέον, ὅπως ἀνέφερε ἡ ἴδια, αὐτὰ ἔχουν ἐκτελεστεῖ μὲ ζωντανὰ μοντέλα μ’ ὅλες τὶς ἰδιοτροπίες τους. Ἀνήκουν σὲ διάφορες, συνήθως νέες ἡλικίες, ποὺ στεροῦνται ἀκόμη τὴ "γοητεία τῆς φθορᾶς" (Τ. Σαριγκούλη). Οἱ στάσεις τους ποικίλλουν: ὄρθια, καθιστά, ξαπλωμένα, ἀνάσκελα, μπρούμυτα, ἀνακούρκουδα, πλάγια κ.ἄ. Σχεδὸν πάντα ἀποφεύγονται οἱ λεπτομέρειες. Ἔτσι ἡ καλλιτέχνις δουλεύει δωρικὰ καὶ φευγαλέα, πλάθοντας "σπατουλικὰ" τὶς σάρκες της.
Ὅσον ἀφορᾶ τὰ πλούσια, θερμὰ καὶ "ὁμιχλώδη" της χρώματα, κατὰ τὴν ἑκάστοτε τεχνική, ἄλλοτε εἶναι ἔντονα καὶ παστώδη, ἄλλοτε δὲ αἰθέρια καὶ ρευστά, ὅμως πάντοτε μὲ μιὰ ἐλευθερία τοῦ χρωστήρα.
Τεχνοτροπικὰ κινεῖται μεταξὺ ρεαλισμοῦ καὶ ἐμπρεσσιονισμοῦ, μὲ φανερὴ ἐπίδραση ἀπὸ τὸ δάσκαλό της Χ. Μπότσογλου, ὁρισμένες δὲ ἀκουαρέλες της ποὺ διακρίνονται γιὰ τὴν σχεδιαστικὴ καὶ χρωματικὴ εὐαισθησία τους, θυμίζουν ἀρκετὰ ἔντονα τὸν E. Schiele.
Ὁ γράφων εὐχαριστεῖ καὶ ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ τὴν Ν. Γαβρόγλου, γιὰ τὰ στοιχεῖα ποὺ τοῦ ἔδωσε τὴν 23.9.2005, 18.3 καὶ 21.11.2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου