Ο ΕΛΥΤΗΣ ΠΟΥ ΕΝΟΧΛΕΙ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΕΣ…

Κολάζ του Οδυσσέα Ελύτη

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Στο φύλλο της 21ης Απριλίου 2019, της έκδοσης «Φωνή Κυρίου» της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο συντάκτης του κύριου κειμένου «Ο ύμνος της χαράς», αρχιμ. Β.Λ., μιλάει για τον Χριστό ως πηγή της χαράς και …θλίβεται διότι «αυτή η αγιασμένη και τόσο δοκιμασμένη μέθοδος απόκτησης γνήσιας ειρήνης και χαράς περιφρονείται και συκοφαντείται από κάποιους δήθεν πνευματικούς ανθρώπους». 

Ο «δήθεν» πνευματικός άνθρωπος που ενοχλεί τον αρχιμανδρίτη Βαρνάβα Λαμπρόπουλο, κληρικό της Μητροπόλεως Πρεβέζης, δεν είναι άλλος από τον ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, ο οποίος σε κάποια συνέντευξή του είπε πράγματα ανήκουστα για την «αγιότητα των αισθήσεων» του αρχιμανδρίτη.

Ευχαριστούμε, λοιπόν, τον αρχιμ. Β.Λ., γιατί μας δίνει την αφορμή να ξεκαθαρίσουμε μερικά πραγματάκια. 

Μέσα στην σημερινή Εκκλησία, δηλ. την κοινότητα των κληρικών και πιστών, αυτό που βιώνεται είναι η κατάθλιψη, η καταπίεση και το μίσος. Με μία λέξη, στην σημερινή Εκκλησία, βιώνεται σε όλο της το μεγαλείο η απανθρωπιά. Καμία χαρά και καμία ειρήνη. Ειδικά οι κληρικοί όλων των βαθμίδων, στην πλειοψηφία τους είναι οι εκφραστές της μιζέριας και αυτού που είπε ο Κύριος για τους φαρισαίους: «δεσμεύουσι γὰρ φορτία βαρέα καὶ δυσβάστακτα καὶ ἐπιτιθέασιν ἐπὶ τοὺς ὤμους τῶν ἀνθρώπων, τῷ δὲ δακτύλῳ αὐτῶν οὐ θέλουσι κινῆσαι αὐτά. πάντα δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν ποιοῦσι πρὸς τὸ θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις.» 

Τα βαρέα και δυσβάστακτα φορτία, τα φορτώνουν στους ώμους των ανθρώπων οι κληρικοί, οι οποίοι και μιλάνε με ελαφρότητα για μια χαρά που δεν υπάρχει, αφού δεν την βιώνουν ούτε οι ίδιοι. Πώς θα την μεταδώσουν, αφού οι ίδιοι είναι βαθειά δυστυχείς, γιατί δεν χορταίνει ποτέ το θηρίο της ματαιοδοξίας που έχουν μέσα τους. Και όσοι από τους «ατακαδόρους» σταρ κληρικούς των ημερών μας μιλάνε για χαρά, φυσικά ψεύδονται. Παχιά και αβασάνιστα λόγια χωρίς αντίκρισμα. 

Ας αφήσουν τον Ελύτη ήσυχο, λοιπόν. Γιατί εκτός των άλλων δεν είναι και σε θέση να αφουγκραστούν τη σκέψη του, την ποιητική του ευαισθησία αλλά και την αληθινή χαρά που εκπέμπει η ποίησή του. 

Από την άλλη – να το πούμε κι αυτό – υπάρχει μία μερίδα θεολόγων, κυρίως, οι οποίοι με κάποια κείμενά τους προσπαθούν να «εξαγιάσουν» τον Ελύτη και άλλους ανθρώπους των γραμμάτων. Ούτε αυτό χρειάζεται. Οι ποιητές είναι τόσο «άγιοι» όσο πρέπει να είναι. Δεν χρειάζεται να τους φέρουμε στα μέτρα μας για να δικαιολογήσουμε τις δικές μας εμμονές και ιδεολογίες. Τον Ελύτη, και όλους τους άλλους πνευματικούς ανθρώπους, τους αποδεχόμαστε όπως είναι. Μακράν από μας η προκρούστεια λογική. 

Κι όπως θα ‘λεγε κι ο ποιητής: «Όσοι λευκοφόροι εννοήτωσαν».