Π.Α. Ανδριόπουλος
Ντίνος Σιώτης: «Ποιήματα πυρκαγιάς». Εκδόσεις «Τυπωθήτω - Λάλον ύδωρ», 2007, σελ. 48.
Ντίνος Σιώτης: «Ποιήματα πυρκαγιάς». Εκδόσεις «Τυπωθήτω - Λάλον ύδωρ», 2007, σελ. 48.
Περιεχόμενα - Δεν ήξερα - Ζοφερό μέλλον - Ο γάιδαρος - Εμπρηστές (Ι) - Εμπρηστές (ΙΙ) - Στη φωτογραφία - Πολύ φοβάμαι - Κοίταζα - Μιλάω - Η φρίκη του πρωτοσέλιδου - Οι ειδήσεις στις οκτώ - Ξενοδοχείο η Αϋπνία - Πολιτική προς Τασία - Πυρκαγιά - Συνδιαχείριση κρίσης - Η Κασσάνδρα - Η πύρινη λαίλαπα - Είδα - Η ώρα του λύκου - Αντιγράφοντας - Η μελωδία του πρωινού - Το λεύκωμα - Πού πήγε η φύση - Σβήσιμο.
Η συλλογή αυτή του Ντίνου Σιώτη ήλθε δύο, μόλις, μήνες μετά τις φονικές πυρκαγιές της Ηλείας του 2007. Ως εκ τούτου δεσπόζει το εφιαλτικό αίσθημα μιας βιβλικής οικολογικής καταστροφής. Μιας καταστροφής που βιώνουμε και πάλι στη χώρα μας, έντεκα χρόνια μετά, στην Αττική του 2018 αυτή τη φορά. Και γι' αυτό καταφεύγουμε στον ποιητικό λόγο ως τη μόνη παραμυθία.
Πολλά από τα "Ποιήματα πυρκαγιάς" του Σιώτη διαπνέονται από τα δίκαια αισθήματα απογοήτευσης και εναντίωσης στην αδυναμία της πολιτικής, καθώς και της ειρωνείας έναντι των πολιτικών, που κάποτε φθάνει στον σαρκασμό.
Ο Κώστας Ζωτόπουλος παρατηρεί, πως στα ποιήματα "υπάρχει έντονη η αγωνία, ο φόβος που μεταπίπτει σε τρόμο και η φρίκη απέναντι στην απειλή και στην πραγματοποίηση της οικολογικής καταστροφής. Ένα αίσθημα απαισιοδοξίας για το μέλλον που προδικάζεται ζοφερό, αλλά συνάμα και μια στάση ψυχραιμίας. Ο φόβος του θανάτου έχει τη μορφή του φόβου για τον οικολογικό θάνατο. Η ίδια όμως η ποιητική προσέγγιση λειτουργεί παρηγορητικά, το βλέμμα προς το αποτεφρωμένο και έρημο φυσικό τοπίο (που συνάμα είναι και βλέμμα προς ένα άλλο, κατεστραμμένο, αποτεφρωμένο και έρημο από αξίες κοινωνικό τοπίο) λειτουργεί σαν φάρμακο της τέχνης της ποίησης... Μεταξύ των ποιημάτων που ξεχωρίζουν είναι τα «Εμπρηστές (Ι), «Είδα», «Το λεύκωμα» και «Σβήσιμο». Το πρώτο είναι ίσως και το πιο χαρακτηριστικό του πνεύματος της συλλογής, ενώ στα δύο επόμενα περιγράφονται εφιαλτικά οράματα καταστροφής της φύσης, ενώ το τέταρτο είναι ένα απλό επίγραμμα: «Οι φωτιές / σβήνουν / την Ελλάδα»."
Ο Σιώτης, όμως δεν ...ξέχασε τις πυρκαγιές, καθώς η επόμενη ποιητική συλλογή του τιτλοφορείται "Αναδασωτέες στάχτες" (έκδοση εκτός εμπορίου) και πρόκειται για ποιήματα που γράφτηκαν στην Τήνο το πενθήμερο 23 έως 27 Αυγούστου 2009, ενώ μαίνονταν οι καταστρεπτικές φωτιές στην Αττική, τον Κιθαιρώνα, την Κάρυστο, τη Σκύρο, τη Ζάκυνθο και αλλού και ενώ το τραγικό στην Ελλάδα βρισκόταν σε ελεύθερη πτώση.
Αλλά και στην μεταγενέστερη συλλογή του "Ριάλιτι διαρκείας με άνω τελείες" (2015), τις ολέθριες δασικές πυρκαγιές του Αυγούστου του 2009 υπαινίσσεται στο μεγαλύτερο μέρος της συλλογής.
Ο Κώστας Ζωτόπουλος παρατηρεί, πως στα ποιήματα "υπάρχει έντονη η αγωνία, ο φόβος που μεταπίπτει σε τρόμο και η φρίκη απέναντι στην απειλή και στην πραγματοποίηση της οικολογικής καταστροφής. Ένα αίσθημα απαισιοδοξίας για το μέλλον που προδικάζεται ζοφερό, αλλά συνάμα και μια στάση ψυχραιμίας. Ο φόβος του θανάτου έχει τη μορφή του φόβου για τον οικολογικό θάνατο. Η ίδια όμως η ποιητική προσέγγιση λειτουργεί παρηγορητικά, το βλέμμα προς το αποτεφρωμένο και έρημο φυσικό τοπίο (που συνάμα είναι και βλέμμα προς ένα άλλο, κατεστραμμένο, αποτεφρωμένο και έρημο από αξίες κοινωνικό τοπίο) λειτουργεί σαν φάρμακο της τέχνης της ποίησης... Μεταξύ των ποιημάτων που ξεχωρίζουν είναι τα «Εμπρηστές (Ι), «Είδα», «Το λεύκωμα» και «Σβήσιμο». Το πρώτο είναι ίσως και το πιο χαρακτηριστικό του πνεύματος της συλλογής, ενώ στα δύο επόμενα περιγράφονται εφιαλτικά οράματα καταστροφής της φύσης, ενώ το τέταρτο είναι ένα απλό επίγραμμα: «Οι φωτιές / σβήνουν / την Ελλάδα»."
Ο Σιώτης, όμως δεν ...ξέχασε τις πυρκαγιές, καθώς η επόμενη ποιητική συλλογή του τιτλοφορείται "Αναδασωτέες στάχτες" (έκδοση εκτός εμπορίου) και πρόκειται για ποιήματα που γράφτηκαν στην Τήνο το πενθήμερο 23 έως 27 Αυγούστου 2009, ενώ μαίνονταν οι καταστρεπτικές φωτιές στην Αττική, τον Κιθαιρώνα, την Κάρυστο, τη Σκύρο, τη Ζάκυνθο και αλλού και ενώ το τραγικό στην Ελλάδα βρισκόταν σε ελεύθερη πτώση.
Αλλά και στην μεταγενέστερη συλλογή του "Ριάλιτι διαρκείας με άνω τελείες" (2015), τις ολέθριες δασικές πυρκαγιές του Αυγούστου του 2009 υπαινίσσεται στο μεγαλύτερο μέρος της συλλογής.
Παραθέτουμε στη συνέχεια, ενδεικτικά, δύο από τα «Ποιήματα πυρκαγιάς».
Εμπρηστές (Ι)
Οι φωτιές διαγράφουν την καινούρια εποχή
ο άνεμος κρυώνει πάνω στα καμένα δέντρα
ράκη θάμνων αιμορραγούν στις μαύρες πέτρες
οι εμπρηστές κάνουν καλά τη δουλειά τους
ενώ οι πολιτικοί με τα στιβαρά τους χέρια
υπόσχονται παντού αναδασώσεις χθες ξανά
συνάντησα για πρώτη φορά το ιερογλυφικό
μου μέλλον ήταν χλωμό και αδύνατο και
φοβικό και μασούσε τυφλωμένα χόρτα.
Αντιγράφοντας
Αντιγράφοντας το βηματισμό της προηγούμενης
εκδρομής επιστρέφω κάθε μέρα σε διαφορετικά
μέρη τίποτα δεν είναι το ίδιο παρόλο που όλα
επιδιώκουν να μοιάζουν μεταξύ τους οι νεκρές
φύσεις μετατρέπονται σε νεκρά τοπία μέσα σε
χειροπιαστούς καθρέφτες τα κάδρα αναζητούν
στα καμένα δάση τους κυνηγούς (οι φωτιές δεν
κερδίζονται εύκολα) τα πρωινά ξυπνούν νωρίς τις
εποχές οι επιστροφές γίνονται ολοένα και λιγότερο
περίπλοκες αφού δασοφύλακες και χωροφύλακες
κάνουν τα στραβά μάτια όταν η πυρκαγιά κοιμάται
κουρασμένη δίπλα στο νυσταγμένο δάσος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου