Μητροπολιτική κακότητα
Η Καθημερινή
Πρώτα κατακεραυνώνει την κ. Μέρκελ, στην πύρινη ιστοσελίδα του, ο ευλογημένος. Κι ύστερα επιτίθεται στον κ. Σόιμπλε, «τον κομπλεξικό υπουργό των Οικονομικών της Γερμανίας, η έκφραση του προσώπου του οποίου φανερώνει όλο το μίσος που τρέφει εναντίον όλων όσοι, κατά καλή τους τύχη, δεν χρησιμοποιούν αναπηρικό καροτσάκι για τις μετακινήσεις τους!» Το θαυμαστικό είναι του κειμένου, όχι δικό μου. Αντέγραψα, άλλωστε, με προσοχή, όπως πρέπει να κάνουμε πάντα με λόγια που υποτίθεται ότι απορρέουν από θεία φώτιση. Εκείνη τη θεία φώτιση που –και πάλι υποτίθεται– διαθέτουν εκ σχήματος οι ιερωμένοι.
Αλλά τι ακριβώς θαυμάζει ο γερμανοφάγος μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Αμβρόσιος; Τη γεροντική του πραότητα; Την ψυχαναλυτική του δεινότητα; Την ικανότητά του να διαβάζει φυσιογνωμίες καλύτερα και από τον Λομπρόζο; Την κακότητα που επιφυλάσσει σ’ έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει καθημερινά ένα σοβαρό πρόβλημα που δεν το έχουν «όσοι, κατά καλή τους τύχη, δεν χρησιμοποιούν αναπηρικό καροτσάκι για τις μετακινήσεις τους»; Τη χλευαστική του προπέτεια; Τον ιδιόρρυθμο τρόπο με τον οποίο αποκωδικοποιεί τις Εντολές που κηρύσσει από τον άμβωνά του, θεωρώντας τες απαράβατες για τους άλλους, αδιάφορες όμως για τη σεβασμιότητά του; Ο Θεός κι η ψυχή του. Ο Ελληνας Θεός, βέβαια. Γιατί για τον δεσπότη, που γελάει με τον πόνο ενός άλλου, ο Θεός είναι Ελληνας. Πάππου προς πάππου.
Οποιος κι αν εξαπέλυε τέτοια ανάλγητα, και εναντίον οποιουδήποτε, η θλίψη θα ήταν η ίδια. Οταν, όμως, τα εξαπολύει ένας αξιωματούχος της ιεροσύνης, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Γιατί, για να μείνουμε στον χώρο των υποθέσεων, κάποιος που επέλεξε να φορέσει το ράσο, υποτίθεται ότι δεν το έπραξε για την κοσμική δόξα, την υλική άνεση, τα «λάικ». Αλλά για να υπηρετήσει με πάθος και χωρίς εθνικές, φυλετικές ή άλλες διακρίσεις την κατανόηση, την αγάπη και τη συγχώρεση, ακόμα κι όταν (ιδίως τότε) τον δυσκολεύουν αφόρητα. Ακόμα κι όταν δεν του προκύπτουν αμέσως και αυθόρμητα, αλλά πρέπει να προηγηθεί πόλεμος με τον πειρασμό της μεροληψίας.
Οσο ορκισμένος αντίπαλος της Ελλάδας κι αν είναι ο κ. Σόιμπλε (ή μάλλον της τωρινής ελληνικής κυβέρνησης, αφού με την προηγούμενη μοιράζονταν τις νεοφιλελεύθερες ιδέες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος)· με όποια αγενή ειρωνεία κι αν εκφράζεται για τον Ελληνα ομότιμό του· όσο χλευαστικά και μειωτικά κι αν είναι συχνά τα λεγόμενά του για τους Ελληνες, ό,τι λέει κι ό,τι κάνει δεν έχει καμία σχέση με το καροτσάκι στο οποίο τον καταδίκασε η επίθεση κάποιου «σαλού» (και όχι ο τιμωρός Ελλην Θεός). Δεν τον καταλαβαίνουμε; Δεν συμμεριζόμαστε τις απόψεις του; Δικαίωμά μας. Οταν, όμως, επιτρέπουμε στο δικαίωμά μας αυτό να πάρει τον δρόμο του κανιβαλισμού (που δεν τον ακολουθεί μόνος του ο μητροπολίτης, έχει μεγάλη σοβινιστική παρέα), χάνουμε κάτι πολύτιμο, τουλάχιστον όσο το δίκιο μας: την ανθρωπιά μας.
Η Καθημερινή
Πρώτα κατακεραυνώνει την κ. Μέρκελ, στην πύρινη ιστοσελίδα του, ο ευλογημένος. Κι ύστερα επιτίθεται στον κ. Σόιμπλε, «τον κομπλεξικό υπουργό των Οικονομικών της Γερμανίας, η έκφραση του προσώπου του οποίου φανερώνει όλο το μίσος που τρέφει εναντίον όλων όσοι, κατά καλή τους τύχη, δεν χρησιμοποιούν αναπηρικό καροτσάκι για τις μετακινήσεις τους!» Το θαυμαστικό είναι του κειμένου, όχι δικό μου. Αντέγραψα, άλλωστε, με προσοχή, όπως πρέπει να κάνουμε πάντα με λόγια που υποτίθεται ότι απορρέουν από θεία φώτιση. Εκείνη τη θεία φώτιση που –και πάλι υποτίθεται– διαθέτουν εκ σχήματος οι ιερωμένοι.
Αλλά τι ακριβώς θαυμάζει ο γερμανοφάγος μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Αμβρόσιος; Τη γεροντική του πραότητα; Την ψυχαναλυτική του δεινότητα; Την ικανότητά του να διαβάζει φυσιογνωμίες καλύτερα και από τον Λομπρόζο; Την κακότητα που επιφυλάσσει σ’ έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει καθημερινά ένα σοβαρό πρόβλημα που δεν το έχουν «όσοι, κατά καλή τους τύχη, δεν χρησιμοποιούν αναπηρικό καροτσάκι για τις μετακινήσεις τους»; Τη χλευαστική του προπέτεια; Τον ιδιόρρυθμο τρόπο με τον οποίο αποκωδικοποιεί τις Εντολές που κηρύσσει από τον άμβωνά του, θεωρώντας τες απαράβατες για τους άλλους, αδιάφορες όμως για τη σεβασμιότητά του; Ο Θεός κι η ψυχή του. Ο Ελληνας Θεός, βέβαια. Γιατί για τον δεσπότη, που γελάει με τον πόνο ενός άλλου, ο Θεός είναι Ελληνας. Πάππου προς πάππου.
Οποιος κι αν εξαπέλυε τέτοια ανάλγητα, και εναντίον οποιουδήποτε, η θλίψη θα ήταν η ίδια. Οταν, όμως, τα εξαπολύει ένας αξιωματούχος της ιεροσύνης, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Γιατί, για να μείνουμε στον χώρο των υποθέσεων, κάποιος που επέλεξε να φορέσει το ράσο, υποτίθεται ότι δεν το έπραξε για την κοσμική δόξα, την υλική άνεση, τα «λάικ». Αλλά για να υπηρετήσει με πάθος και χωρίς εθνικές, φυλετικές ή άλλες διακρίσεις την κατανόηση, την αγάπη και τη συγχώρεση, ακόμα κι όταν (ιδίως τότε) τον δυσκολεύουν αφόρητα. Ακόμα κι όταν δεν του προκύπτουν αμέσως και αυθόρμητα, αλλά πρέπει να προηγηθεί πόλεμος με τον πειρασμό της μεροληψίας.
Οσο ορκισμένος αντίπαλος της Ελλάδας κι αν είναι ο κ. Σόιμπλε (ή μάλλον της τωρινής ελληνικής κυβέρνησης, αφού με την προηγούμενη μοιράζονταν τις νεοφιλελεύθερες ιδέες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος)· με όποια αγενή ειρωνεία κι αν εκφράζεται για τον Ελληνα ομότιμό του· όσο χλευαστικά και μειωτικά κι αν είναι συχνά τα λεγόμενά του για τους Ελληνες, ό,τι λέει κι ό,τι κάνει δεν έχει καμία σχέση με το καροτσάκι στο οποίο τον καταδίκασε η επίθεση κάποιου «σαλού» (και όχι ο τιμωρός Ελλην Θεός). Δεν τον καταλαβαίνουμε; Δεν συμμεριζόμαστε τις απόψεις του; Δικαίωμά μας. Οταν, όμως, επιτρέπουμε στο δικαίωμά μας αυτό να πάρει τον δρόμο του κανιβαλισμού (που δεν τον ακολουθεί μόνος του ο μητροπολίτης, έχει μεγάλη σοβινιστική παρέα), χάνουμε κάτι πολύτιμο, τουλάχιστον όσο το δίκιο μας: την ανθρωπιά μας.
1 σχόλιο:
Δεν είναι η πρώτη φορά που
ο Μητροπολίτης ζωγραφίζει!!!
ΔΙΟΓΕΝΗΣ _Ε.Μ.
Δημοσίευση σχολίου