Στο σημερινό πολιτιστικό περιοδικό culture της εφημερίδας Ο Κόσμος του Επενδυτή, η δημοσιογράφος Ματίνα Καλτάκη κάνει ένα ευλαβικό, πραγματικά, αφιέρωμα στον "γίγαντα της μουσικής και της ανθρωπιάς" μεγάλο μαέστρο Δημήτρη Μητρόπουλο, με αφορμή τα 50 χρόνια από τον θάνατό του.
Το κείμενο της Ματίνας Καλτάκη με εκφράζει απόλυτα.
Εδώ παραθέτω μόνο αυτά που γράφει για το αυτονόητο χρέος μας, ως νεοελλήνων, το οποίο φυσικά δεν εκπληρώνουμε:
"Θα περίμενε κανείς σειρά επετειακών αφιερωμάτων, εκδηλώσεων, εκδόσεων, αναρτήσεων φωτοφραφιών και αποσπασμάτων σκέψης του στους σταθμούς του μετρό και στα υπόλοιπα μέσα συγκοινωνίας, με τρόπους που να υποψιάζουν για το μεγαλείο της ζωής του Μητρόπουλου, της σκέψης και του έργου του το μεγάλο κοινό. Αλλά τίποτε... Που σημαίνει ότι η κρίση, πριν από οικονομική, είναι ηθική - αφορά στην "εθνική" αδυναμία μας να εστιάσουμε και να προβάλλουμε, ό,τι πραγματικά έχει σημασία. Ειδικά ως προς τη μουσική, η υστέρηση που διαπιστώνεται στη μουσική εκπαίδευσή μας και - ως εκ τούτου - στη σχέση μας με τη συμφωνική μουσική δεν έχει προηγούμενο, τουλάχιστον στον ευρωπαϊκό χώρο. Τι απομένει; Να διαβάσουμε ό,τι κυκλοφορεί για τη ζωή και το έργο του, να ακούσουμε τις ηχογραφήσεις της δεκαετίας του '50 που έχουν μετεγγραφεί σε cd. "Η μοίρα του Μητρόπουλου ήταν, θαρρώ, μοναδική στα χρονικά του νέου ελληνισμού και δεν μας αφήνει πολύ περιθώριο για τη συνηθισμένη αδιαφορία μας", έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης...".
Και η Ματίνα Καλτάκη κατακλείει το κείμενό της για τον Δ. Μητρόπουλο με την εξής σημαντική διαπίστωση:
"Πενήντα χρόνια μετά τον θάνατό του, ο τρόπος με τον οποίο έζησε και δημιούργησε παραμένει μοναδικός, φωτίζοντας και δίνοντας νόημα με τη στάση του και τις επιλογές του (ακόμα και τις αποτυχίες του) στο τι σημαίνει δημιουργός και καλλιτεχνική δημιουργία και πώς αυτή ισορροπεί τον πόνο της ύπαρξης. Καμία λέξη, και καμία τιμή, δεν είναι αρκετή για τον Δημήτρη Μητρόπουλο".
Όσοι λευκοφόροι εννοήτωσαν.
Το κείμενο της Ματίνας Καλτάκη με εκφράζει απόλυτα.
Εδώ παραθέτω μόνο αυτά που γράφει για το αυτονόητο χρέος μας, ως νεοελλήνων, το οποίο φυσικά δεν εκπληρώνουμε:
"Θα περίμενε κανείς σειρά επετειακών αφιερωμάτων, εκδηλώσεων, εκδόσεων, αναρτήσεων φωτοφραφιών και αποσπασμάτων σκέψης του στους σταθμούς του μετρό και στα υπόλοιπα μέσα συγκοινωνίας, με τρόπους που να υποψιάζουν για το μεγαλείο της ζωής του Μητρόπουλου, της σκέψης και του έργου του το μεγάλο κοινό. Αλλά τίποτε... Που σημαίνει ότι η κρίση, πριν από οικονομική, είναι ηθική - αφορά στην "εθνική" αδυναμία μας να εστιάσουμε και να προβάλλουμε, ό,τι πραγματικά έχει σημασία. Ειδικά ως προς τη μουσική, η υστέρηση που διαπιστώνεται στη μουσική εκπαίδευσή μας και - ως εκ τούτου - στη σχέση μας με τη συμφωνική μουσική δεν έχει προηγούμενο, τουλάχιστον στον ευρωπαϊκό χώρο. Τι απομένει; Να διαβάσουμε ό,τι κυκλοφορεί για τη ζωή και το έργο του, να ακούσουμε τις ηχογραφήσεις της δεκαετίας του '50 που έχουν μετεγγραφεί σε cd. "Η μοίρα του Μητρόπουλου ήταν, θαρρώ, μοναδική στα χρονικά του νέου ελληνισμού και δεν μας αφήνει πολύ περιθώριο για τη συνηθισμένη αδιαφορία μας", έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης...".
Και η Ματίνα Καλτάκη κατακλείει το κείμενό της για τον Δ. Μητρόπουλο με την εξής σημαντική διαπίστωση:
"Πενήντα χρόνια μετά τον θάνατό του, ο τρόπος με τον οποίο έζησε και δημιούργησε παραμένει μοναδικός, φωτίζοντας και δίνοντας νόημα με τη στάση του και τις επιλογές του (ακόμα και τις αποτυχίες του) στο τι σημαίνει δημιουργός και καλλιτεχνική δημιουργία και πώς αυτή ισορροπεί τον πόνο της ύπαρξης. Καμία λέξη, και καμία τιμή, δεν είναι αρκετή για τον Δημήτρη Μητρόπουλο".
Όσοι λευκοφόροι εννοήτωσαν.
1 σχόλιο:
Περιμένω να δω τι θα "σκάσει" με την ενασχόληση περι τον Δ. Μητρόπουλο. Διαπίστωσα απο αλλη ανάρτηση τι συμβαίνει με τον πατριαρχη κ.ιστολόγε. Δεν μπορείς να κρυφτεις.
Δημοσίευση σχολίου