Ο ΜΕΓΑΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ

Φίλος από τη Μυτιλήνη με πληροφόρησε ότι η τοπική ημερήσια εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ δημοσίευσε στις 24 Απριλίου (στο τμήμα Καλές Τέχνες) το απόσπασμα από το άρθρο μου «Τέσσερις νεοελληνικές εκδοχές της Ανάστασης», που αναφέρεται στον εκ Λέσβου Θεόφιλο Χατζημιχαήλ.

http://www.emprosnet.gr/emprosnet/art/article.asp?cid=144&uid=2008042444890

Εκεί κάνω μια σύντομη παρουσίαση της Ανάστασης του Θεόφιλου, όπως την ιστόρησε ο μέγας λαϊκός ζωγράφος στην εκκλησία της Μακρυνίτσας στο Πήλιο.
Δεν φανταζόμουν βέβαια ποτέ ότι το προμνημονευθέν κείμενό μου θα γνώριζε τέτοια διάδοση δέκα χρόνια μετά την συγγραφή του (αναδημοσιεύθηκε σε διαδίκτυο και πλείστες όσες εφημερίδες). Ελπίζω να βρω τον χρόνο να το επεκτείνω όπως του πρέπει, γιατί έχουν προκύψει στο μεταξύ αρκετά στοιχεία.

Όμως εδώ θα ήθελα να σας παρακινήσω, αγαπητοί φίλοι της Ιδιωτικής Οδού, να διαβάσετε το περίφημο δοκίμιο του Οδυσσέα Ελύτη για τον ζωγράφο Θεόφιλο. Είναι ένα ποίημα!
Η ακόλουθη παρατήρηση του Ελύτη είναι καταλυτική: «Το πρόσωπο της Καλοσύνης, που ενσαρκώνει, {ο Θεόφιλος} καλύπτει, και ξεπερνά κατά πολύ, το πρόσωπο της Χριστιανικής Αγάπης. Γι’ αυτό και δεν το στρέφει από την άλλη όταν δεχτεί ένα ράπισμα ώστε ν’ ακολουθήσει δεύτερο· μήτε, φυσικά, το ανταποδίδει. Του αντιτάσσει μονάχα το σχήμα ενός άλλου κόσμου, ξεσηκωμένου απ’ την ψυχή του, όπου το ράπισμα να μην έχει πια κανένα νόημα. Κι εκεί βρίσκεται, νομίζω, η βαθύτερη σημασία της ηθικής του προσωπικότητας. Εκεί, καθώς και στη συνέπεια της ζωής και του έργου του».