Ο ΠΑΠΑΣ, Ο ΕΚΟ ΚΑΙ Ο π. ΚΥΡΙΛΛΟΣ

Όταν διαμαρτυρήθηκα δημόσια για την αποκάλυψη ότι ο αρχιμανδρίτης Κύριλλος Κωστόπουλος χαρακτήρισε σε κήρυγμά του τον Πάπα «ομοφυλόφιλο» - γεγονός το οποίο, εφ’ όσον δεν διαψεύστηκε πάραυτα, ισχύει πανηγυρικώς – είχα υπ’ όψιν μου το κλασικό παράδειγμα του Ουμπέρτο Έκο: «Μια επαρχιακή εφημερίδα με 500 αναγνώστες γράφει ότι ο Πάπας είναι ομοφυλόφιλος… Το Βατικανό εκδίδει μια διάψευση για όλες τις εφημερίδες, απευθύνει διάγγελμα δια της ιταλικής τηλεόρασης, αποκαθιστώντας τη φήμη του Πάπα και καταδικάζοντας το κατάπτυστο μύθευμα… Αποτέλεσμα; Εκεί που το ήξεραν 500 άνθρωποι, τώρα 20.000.000 άνθρωποι μαθαίνουν, έστω και αρνητικά, ότι κυκλοφόρησε η φήμη πως ο Πάπας είναι γκέυ… Ελπίζω να μην πέσουμε κι εμείς στην ίδια παγίδα, την παγίδα της προπαγάνδας…».
Προς στιγμήν σκέφτηκα μήπως ο π. Κύριλλος γνώριζε το παράδειγμα του Έκο, αλλά, αμέσως, θεώρησα αδύνατον η «πνευματικότητά» του να περιλαμβάνει έναν Φράγκο σύγχρονο διανοούμενο. Στη συνέχεια σκέφτηκα μήπως, διαμαρτυρόμενος – και άρα αναδεικνύοντας το θέμα – γίνομαι, ακουσίως, όργανο της πρακτικής που περιγράφει ο Έκο.
Τον δισταγμό μου αυτόν κατανίκησε η ιδιότητά μου ως Ορθοδόξου Χριστιανού, που δεν ενδιαφέρεται για την σημειολογία της επικοινωνίας. Γιατί εδώ το θέμα δεν είναι μια εφημερίδα, αλλά ένας Ορθόδοξος ιερέας, ο οποίος, μέσα στο αντιπαπικό παραλήρημά του, μετέρχεται και ανήθικα μέσα, προκειμένου «να διοχετεύσει αλλού τα δικά του προβλήματα» (βλ. δήλωση Καθολικού Αρχιεπισκόπου Κερκύρας Ιωάννη).
Ο π. Κύριλλος, ως Ορθόδοξος ιερέας, δεν δικαιούται να χαρακτηρίζει, όχι τον Πάπα της Ρώμης, αλλά κανέναν άνθρωπο ως ομοφυλόφιλο, πόρνο, μοιχό κ.λ.π. Και σύμφωνα με την Ορθόδοξη πνευματικότητα δεν πρέπει να προβαίνει σε τέτοιους χαρακτηρισμούς ούτε «μέσα του», δηλ. στο νου και την ψυχή του. Πόσο μάλλον δημόσια! Το γεγονός ότι ο π. Κύριλλος αποφεύγει να πει έστω και μια λέξη για το θέμα, φανερώνει την απίστευτη δειλία του και την υποταγή του στους όρους μιας φτηνής «επικοινωνιακής» λογικής: «Άστο, θα ξεχαστεί». Γιατί, φυσικά, όταν μιλούσε δεν σκέφτηκε τι ξεστομίζει και ποιες συνέπειες μπορεί να έχει ο λόγος του. Στην ίδια λογική στοιχείται και η τοπική Εκκλησία, αφού ο λαλίστατος – σε άλλες περιπτώσεις – εκπρόσωπος τύπου της Μητρόπολης, έχει καταπιεί, στην κυριολεξία, τη γλώσσα του. Στην προκειμένη περίπτωση η σιωπή είναι συνενοχή. Η λογική είναι, επίσης, γνωστή: «Ο Πάπας είναι πολύ μακριά, είναι αρχηγός ετεροδόξων, άρα δεν αξίζει να τα χαλάσουμε με τους δικούς μας». Λησμονούμε, δηλ., ότι ο Πάπας είναι πρωτίστως άνθρωπος, πλασμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού, και όχι ανθρωπόμορφο τέρας, επειδή είναι Πάπας.
Ο π. Κύριλλος προσέβαλε βάναυσα τον θρησκευτικό ηγέτη ενός και πλέον δισεκατομμυρίου ανθρώπων και ένα αρχηγό κράτους, με το οποίο η Ελλάδα έχει διπλωματικές σχέσεις. Οφείλει να ζητήσει δημόσια συγγνώμη, τόσο από τον Πάπα και τους Καθολικούς, όσο και από εμάς τους Ορθοδόξους, οι οποίοι δεν χρησιμοποιούμε μεθόδους σπίλωσης και εξουθένωσης του οποιουδήποτε άλλου.
Μέχρι να το πράξει, οι Καθολικοί, ας δεχθούν τη δική μου συγγνώμη, ως το ελάχιστο που θα έπρεπε να κάνει κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός απέναντι σε παρόμοια «γκεμπελική», δηλ. φασιστική λογική εκκαθάρισης.
Όσο για το αν οι Καθολικοί και όποιοι άλλοι είναι «αιρετικοί», και άρα πρέπει σύμφωνα με τους «Ορθόδοξους» Ταλιμπάν να καούν – η Ιερά Εξέταση ως νοοτροπία είναι προνόμιο πάντων! – ας κοιτάξει ο καθείς το πνευματικό του χάλι, όπως περιγράφεται από τους αγίους Βαρσανούφιο και Ιωάννη στα διακριτικά και ησυχαστικά κείμενά τους: «Οι Πατέρες δεν απαίτησαν τίποτε άλλο, παρά μόνο έμπρακτη ομολογία Πίστεως. Αν πραγματικά βρεθεί κάποιος που δέχεται ή διδάσκει βλάσφημα δόγματα για το Χριστό και ζει μακριά Του, απ’ αυτόν πρέπει να φεύγουμε και να μην τον πλησιάζουμε. Αν όμως θελήσουμε να ελέγξουμε τα πραγματικά βιώματα της καρδιάς, καθένας που δεν τηρεί τις εντολές του Χριστού, είναι αιρετικός. Και αν ο άνθρωπος δεν πιστέψει με όλη του την καρδιά, τα λόγια δεν τον ωφελούν καθόλου».