ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΣΤ'

Μελισσάνθη
ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ

Τι ήξερες χτες, που δεν υπήρχες μερμηγκάκι
Κι αύριο, που δεν θα υπάρχεις, τι θα ξέρεις πάλι;
Στην επιφάνεια, όλως τυχαία, μι’ ανεμοζάλη
σ’ έφερε ασήμαντο της μοίρας παιχνιδάκι

Κι ο σίφουνας σε ξαναπαίρνει σε λιγάκι
- μάταιη κάθε αντίστασή σου, κάθε πάλη -
μόλις σηκώνεις απ’ το χώμα το κεφάλι
κι άβυσσοι οι πιο ξέρηχοι σου φαντάζουν λάκκοι

Τι αστείο, λοιπόν, έτσι οι γροθιές σου να υψωθούνε
τώρα, κατέναντι στους αιώνιους ουρανούς
Τι κωμικοί κι όλοι οι θυμοί σου τούτοι που ‘ναι

μπροστά στού απείρου τους αγνώστους ωκεανούς
Μόνο ένα φύσημα να σε διαλύσει σώνει
και τα έργα σου όλα τα τρανά μια φούχτα σκόνη.

ΚΥΚΛΙΚΟ

Ρωτάω το νερό – τι είμαι;
Νερό που χάνεται μέσα στη γη και πάει
Ρωτάω το χώμα – τι είμαι;
Χώμα που κρύβει τ’ απογυμνωμένα οστά
Ρωτάω τον αέρα – τι είμαι;
Αέρας, φωνή που μάταια μάχεται
με τη σιωπή και με το χιόνι
Ρωτάω τη φωτιά – τι είμαι;
Φωτιά που κατατρώει με και δεν σβύνει
Ρωτάω τον ουρανό – τι είμαι;

Ουρανός, δροσιά της κόλασής μου.