Το Διεθνές Ίδρυμα Γιάννη Κουτσοχέρα και Λένας Στρέφη - Κουτσοχέρα, με την υποστήριξη του Δήμου Αιγιαλείας και του Πολιτιστικού Συλλόγου Φίλων Άνω Ζήριας, διοργάνωσε συναυλία του Ανδρέα & Λουκά Αδαμόπουλου, με τον τίτλο: “Στου τραγουδιού την κόψη”.
Ήταν ένα αφιέρωμα στους Μίκη Θεοδωράκη & Μάνο Χατζιδάκι - με αφορμή και τα 100 χρόνια από τη γέννησή τους - βασισμένο πάνω σε τρεις ιστορικές παραστάσεις: “Όμορφη Πόλη”, “Οδός Ονείρων” & “Μαγική Πόλις”.
Μέσα από τραγούδια - σταθμούς οι δύο πατρινοί συνθέτες έκαναν ένα ταξίδι στο χρόνο, σε μια μουσική συνοδοιπορία με θέματα από έργα των Bach, Haydh, Grieg, Beethoven, Franck, Debussy.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο υπαίθριο θέατρο "Γιάννης Κουτσοχέρας" στη Ζήρια, της Αιγιάλειας το Σάββατο 9 Αυγούστου 2025.
Τραγούδι οι: Αλίκη Ζαφείρη, Μαρίνα Αγγελοπούλου, Ιωάννα Γκέλλη, Ευτυχία-Μαρία Κοντογεωργοπούλου, Φωτεινή Ξυπολιά, Φλωρεντία Τασιάνη, Λάμπης Κονόμης, Βασίλης Κωνσταντάρας, Σεραφείμ Μαργαρίτης.
Στο πιάνο ο Ανδρέας Αδαμόπουλος και στο μπουζούκι ο Κυριάκος Γιαννόπουλος.
Ενορχηστρώσεις και σχόλια ο Λουκάς Αδαμόπουλος,
Φωνητική διδασκαλία: Αλίκη Ζαφείρη.
Παραθέτουμε εδώ τρία τραγούδια από αυτή την συναυλία:
- "Όμορφη πόλη" σε στίχους Γιάννη Θεοδωράκη
- "Αυτούς που βλέπεις" σε ποίηση Μιχάλη Κατσαρού
- "Όταν με δείτε να μιλώ" σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου.
Σε δύο συναυλίες που έδωσαν ο Λουκάς και ο Ανδρέας Αδαμαόπουλος στο κινηματοθέατρο "Πάνθεον" στην Πάτρα, στις 20 & 22 Οκτωβρίου 2025, ο Λουκάς Αδαμόπουλος προλόγισε τα τραγούδια αυτά ως εξής:
Όμορφη πόλη σε στίχους Γιάννη Θεοδωράκη από την ομώνυμη μουσικοθεατρική παράσταση (1962)
Η «Όμορφη πόλη» είναι η Αθήνα, αλλά και κάθε πόλη που στενάζει κάτω από την καταπίεση.
Ο Θεοδωράκης εδώ εκφράζει την ουτοπική του πίστη στον άνθρωπο: πως η ομορφιά μπορεί να κυριαρχήσει και η ελπίδα να δικαιωθεί. Γραμμένο μέσα σε περίοδο αγώνα, έγινε σύμβολο αντίστασης στη δικτατορία.
Η ομορφιά δεν είναι απλώς αισθητική έννοια· είναι πολιτική αξία: το δικαίωμα σε έναν ελεύθερο, φωτεινό κόσμο. Ανήκει στην περίοδο του λαϊκού ορατορίου, όπου ο Μίκης αξιοποιεί λαϊκούς ρυθμούς, χορωδίες και απλές μελωδίες, για να δημιουργήσει συλλογική συγκίνηση. Ο ρυθμός είναι βαδιστικός, σχεδόν εμβατηριακός — τραγούδι του δρόμου, αλλά και της ελπίδας.
Στην αποψινή εκδοχή, έχουμε επεξεργαστεί μια μουσική συνύφανση του τραγουδιού με τη Reverie –ονειροπόληση του Claude Debussy
Αυτούς που βλέπεις σε ποίηση Μιχάλη Κατσαρού από τη μουσικοθεατρική παράσταση "Μαγική πόλη" (1963)
Ο στίχος «Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναδείς», περιγράφει τη διαρκή επανάκαμψη των καταπιεστών, την ανακύκλωση των δυνάμεων της εξουσίας και της αδικίας, με διαφορετικά ονόματα, κάθε φορά, σε ευθεία αντιπαράθεση με το στίχο «ο πιο μικρός, ο πιο πικρός… που τον φυλάνε τ' άστρα» που αναφέρεται στον αδικαίωτο νεκρό ήρωα. Ωστόσο, η θυσία του δεν είναι μάταιη.
Εδώ ο Μίκης εκφράζει τη μεταδικτατορική του κριτική στάση — όχι πια την επαναστατική φλόγα, αλλά τη στοχαστική παρατήρηση μιας κοινωνίας που έχει κουραστεί.
Στην αποψινή εκδοχή, έχουμε επεξεργαστεί μια μουσική συνύφανση του τραγουδιού με το 1ο θέμα από την πιάνο σονάτα Op.13, No 8 του L.V.Beethoven
Όταν με δείτε να μιλώ σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου από τη μουσικοθεατρική παράσταση "Όμορφη πόλη" (1962)
Εδώ ο Μίκης γίνεται η φωνή του λαού, του καταπιεσμένου, του πληγωμένου.
Το τραγούδι ανήκει στην περίοδο της πολιτικής στράτευσης, όπου ο Μίκης εκφράζει το δράμα αλλά και την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού μετά τον Εμφύλιο.
Η μουσική γίνεται όργανο αφύπνισης· είναι η φωνή της Ρωμιοσύνης που δεν υποτάσσεται.
Ένα τραγούδι συλλογικής ψυχής, σε απόλυτη σύνδεση με το επαναστατικό πνεύμα και την ποιητική λιτότητα του Ρίτσου.
Στην αποψινή εκδοχή, έχουμε επεξεργαστεί μια μουσική συνύφανση του τραγουδιού με τη 10η παραλλαγή από την passacaglia σε σολ ελάσσονα του Georg Friendrich Haendel
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου