Το καινούργιο βιβλίο του Κώστα Λογαρά μου θύμισε "Το τραγούδι του δρόμου", από τους Αντικατοπτρισμούς των Χατζιδάκι - Γκάτσου, τους Ταπεινούς και καταφρονεμένους του Ντοστογιέφσκι, τους ταπεινούς και απορριμμένους του Παπαδιαμάντη.
Η παρουσίαση αυτού του βιβλίου του Κώστα Λογαρά "Ιστορίες του δρόμου", που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό (τέλος 2013) από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης, θα γίνει στην Πάτρα την Τετάρτη 29 Ιανουαρίου στις 8.30μμ στο bar-πολυχώρο GHETTO, Ευμήλου 8, με την υποστήριξη της Κινηματογραφικής Λέσχης και του βιβλιοπωλείου Πρωτοπορία.
Στη συνέχεια αναδημοσιεύω ένα κείμενο για το βιβλίο της Ζέττας Ζάχου που με εκφράζει, και θα επανέλθω σύντομα σ' αυτές τις ιστορίες δρόμου του Κ. Λογαρά.
Της Ζέττας Ζάχου
Οι μοναχικοί, απορριφθέντες, απογοητευμένοι, μπερδεμένοι, προδομένοι, αντιήρωες του βιβλίου του Κ.Λ έχουν την δικιά τους ηθική, τις δικές τους νόρμες, που όμως τις ξέρουμε όλοι και κάποια στιγμή έχουν γίνει και δικές μας, ή έστω μπήκαμε στον πειρασμό…
Με συγκίνησαν όλοι οι μυθοπλασμένοι του, αλλά πάντως υπαρκτοί που κανείς γύρω τους δεν τους δέχτηκε στους κόλπους του και τίποτα απ' αυτά που εμείς ξέρουμε δεν γέμισε την ψυχή τους, αλλά ο Κ.Λ τους έδωσε ζωή στη σκακιέρα της Ιστορίας και τελικά οι ήρωές του δεν είναι μόνο Πατρινοί – στέκουν παντού- υλικό της μεγάλης Λογοτεχνίας των καταραμένων.
Ποιος ορίζει όμως το ''καταραμένος'';
Ο Κώστας ακόμα μια φορά-χωρίς διδακτισμό-τους δίνει ζωή και φως, χώρο και ανάσα που ο δήθεν "καθωσπρεπισμός" όλων των μικροαστικών κοινωνιών καθιστά ασφυκτικό.
Παρ’ όλη την ασφυξία όμως, ο ομφάλιος λώρος με την πόλη δεν κόπηκε όπως δεν κόβεται ποτέ. Με πείσμα και συνέπεια, συνέχιζαν οι ήρωές του και συνεχίζουν, οι κάποιοι άλλοι- ίδιοι- κάθε εποχή έχει τους δικούς της αντιήρωες άλλωστε - μια δύσκολη πορεία, στην οποία δεν μεγαλώνει τίποτα άλλο συνεχώς, παρά η μοναξιά.
Μέσα από τις "Ιστορίες του Δρόμου" συντονίστηκα με το χτυποκάρδι της "άλλης" πόλης, των "καταφρονεμένων". Σαν να ανοιγόκλεισε μια πόρτα αποκαλύπτοντας το εσωτερικό ενός σπιτιού, σαν να πέρασα μπροστά από ένα φωτισμένο παράθυρο και είδα στα κλεφτά μια σκηνή, έχοντας την αίσθηση ενός αποκαλυπτικού βιώματος.
Και αναρωτήθηκα: Ποιός από τους δυο όρους του κλασικού διωνύμου το "άτομο" ή η "κοινωνία" έχει τον αποφασιστικό ρόλο σ’ αυτή τη μακρά και επίπονη πορεία του ανθρώπου μέσα στο χρόνο, που την ονομάζουμε ζωή;
Ποιος δικαιώνεται;
Ο Κ.Λ. δεν επιδιώκει να δικαιώσει κανέναν. Ως ψυχογράφος, σημειώνει, ανασύρει από τη λήθη και δηλώνει και παρουσιάζει. Αθόρυβα μεστά, καθιστώντας μας κοινωνούς του "άλλου", με σοβαρότητα χωρίς να ποντάρει στο συναίσθημα.
Οι ήρωες μόνον αξιολύπητοι δεν είναι.
Κι όλα αυτά με μια γλώσσα που τσακίζει κόκαλα πιο λιτή, ζωντανή και ρέουσα, όπως σε κανένα βιβλίο του έως τώρα. Νομίζω ότι με το καινούργιο του βιβλίο ο Κ.Λ κατέκτησε και φαίνεται περισσότερο από ποτέ, έναν ακόμα στόχο: υπόταξε πλήρως τις λέξεις. Τις έβαλε να τον υπηρετήσουν, και μας χάρισε σαν αντιπελάργηση, ένα διαμαντάκι.
Κάτι ακόμα που γίνεται έντονα εμφανές στο βιβλίο είναι νομίζω το θέμα της ηθικής στην λογοτεχνία. Ο Κ.Λ. το ξανακάνει σημαντικό με τις "Ιστορίες του δρόμου" και κυρίως δεν συμπεραίνει, αλλά βάζει, σε πιο βαθειά διλήμματα, εντελώς υποδόρια.
Υπήρχε ένα παλιό παιγνίδι όπου τα παιδάκια θάβανε μία πέτρα σαν θησαυρό που μόνο τα ίδια γνώριζαν την ύπαρξή του μέσα από μια ομόφωνη απόφαση «να είναι ο θησαυρός τους», με σκοπό να την ξεχάσουν. Γρήγορα τα έπιανε μια μανία να σκάψουν στον τόπο του μυστικού, λες για να βεβαιωθούν πως βρίσκεται εκεί, ακυρώνοντας έτσι την ίδια τη συμφωνία, μόνο και μόνο για τον ενθουσιασμό που τους προκαλούσε η ιδέα της ανασκαφής….
Ένα παλιό παιγνίδι ανάσυρε στην επιφάνεια ο Κ.Λ. Ένα θησαυρό ανάσυρε, αλλά όχι μόνον για την ιδέα της ανασκαφής και τον ενθουσιασμό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου