Oι αντικαταστήσαντες την Χριστολογία με Παπολογία

ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ: ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΥΘΟΣ

Του Κώστα Νούση

θεολόγου - φιλολόγου ΑΠΘ

Τα θεολογικά αυτά Δεκεμβριανά κλείνουν το μηνιαίο αυτό κύκλο τους. Εισερχόμεθα άλλωστε εντός ολίγου σε μια νέα χρονιά, πιο κοντά στην έλευση του αντιχρίστου, αν κρίνουμε από τα εσχατολογικά εκκλησιαστικά φαινόμενα της εποχής μας. Όταν δημοσιεύτηκε το πρώτο σχετικό κείμενο αρχάς Δεκεμβρίου, εν παρρησία ομολογώ - δεν το υπογράφω πλέον όμως! – δεν ανέμενα τον επερχόμενο εξ αυτού κατακλυσμό ούτε είχα καμιά όρεξη να κάθομαι να αναλύω φαινόμενα και να απαντώ σε ποικίλες ανοησίες. Ανάγκα (θεολογική) όμως και θεοί πείθονται! Στην πορεία κατάλαβα πόσο αυτοσχεδιάζουμε πλέον σε όλους τους τομείς οι σύγχρονοι χριστιανοί και πόσα νοσηρά φαινόμενα υποβόσκουν στην εκκλησία μας, που πάντα ήταν και είναι «χωματερή» δεχομένη παντός είδους προσωπικότητες, ψυχοπαθολογικές και ισορροπημένες, πράγμα βέβαια υγιές καταρχήν, διότι η φύση της εκκλησίας είναι αντιελιτίστικη, από την άλλη όμως και θλιβερό γεγονός, όταν βλέπεις ότι ο στόχος της να θεραπεύσει και να εξαγιάσει τα μέλη της είναι πολλάκις εκ των πραγμάτων ψιλή προσδοκία. Έτσι και το εν λόγω φαινόμενο δεν πίστευα ότι θα είναι τόσο σεσηπός. Είχε μάλιστα και άμεσες παρενέργειες. Πνευματικά τέκνα ιερέων «αφορίσθηκαν» από αυτούς, ιστολόγια ανέστειλαν τη λειτουργία τους, επανακυκλοφόρησαν ασφαλίτες… Οι αλήθειες όμως έπρεπε να ακουστούν, έστω και με το κόστος του μετεγχειρητικού άλγους.
Είπα πριν κάτι για εσχατολογικά φαινόμενα. Ιδού μερικά: εμφανίζονται ξαφνικά ζωγραφιές σε τοίχους και τα θεωρούν θεϊκά σημεία υπό τις άμεσες ή έμμεσες ευλογίες ορθοδόξων ιερέων. Βλέπεις σε θρησκευτικά περιοδικά να αυτοπροβάλλονται τινές ως χαρισματικοί (και να ισχύουν τα χαρίσματα, κατ’ αυτό τον τρόπο τα θέτουν σε κίνδυνο). Άλλοι έμαθαν πότε γεννήθηκε ο αντίχριστος και υπολογίζουν τον ερχομό του (και να το γνωρίζουν όντως, δεν ανακοινώνονται πράγματα που τρομοκρατούν τον απλό πιστό). Ήρθε άλλος και ανατρέπει τη μετάφραση των Εβδομήκοντα και ανακαλύπτει νέες κατηγορίες όντων επανερμηνεύοντας τη λανθασμένη ως τώρα υπό των Πατέρων εξηγηθείσα Αγία Γραφή! Και ενώ ο κατάλογος είναι μακρύς, όπως τον ατενίζω, πέφτει το μάτι μου σε συνώνυμο φαινόμενο : τους «αντιοικουμενιστές».
Η νέα αυτή πολιτογραφηθείσα κατηγορία πιστών δεν είναι φυσικά φαινόμενο που περιλαμβάνει μόνο τους «γνησίους ορθοδόξους». Ενεφανίσθησαν και γνησιότεροι και θα εμφανίζονται, διότι από ό,τι φαίνεται ζώντων αγίων εκλειπόντων μύρια εκκλησιαστικά δεινά έπονται.
Εννοείται ότι ο εκάστοτε «κακός Πατριάρχης», που όντως κινδυνεύει καθημερινώς και η ίδια του η ζωή, επικρίνεται και καταδικάζεται από ανθρώπους ασφαλείς σωματικώς και εν ανέσει και ευμαρεία διάγοντας. Αντί να προσεύχονται για το θείο φωτισμό και την προστασία του πνευματικού πατέρα των ορθοδόξων, τον καθυβρίζουν και ευκαίρως ακαίρως λασπολογούν επί της προσωπικής και λειτουργικής του υπόστασης. Και δίκιο να έχουν κάπου, χάνεται με τις πράξεις τους, διότι κατά τον απόστολο «μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα εν τω αγαθώ το κακόν» (Ρωμ. Ιβ’ 21). Εννοείται επίσης πως οι πολιτικού-διπλωματικού χαρακτήρα εν πολλοίς κινήσεις του οικουμενικού θρόνου ούτε λαμβάνονται υπ’ όψιν από θερμόαιμους παραδοσιολάτρες, που βλέπουν σε κάθε ενέργεια, ακόμη και την ελαχίστη, προδοσίες της πίστης και υπερβάσεις των ιερών κανόνων. Καθίστανται, έστω και άκοντες, ανθέλληνες.
Το αξιοθαύμαστο και εδώ είναι ό,τι ακριβώς συμβαίνει και με τα δελτία ειδήσεων. Ενώ δηλαδή βλέποντάς τα τρομοκρατείσαι και νομίζεις ότι έχει έρθει το τέλος του κόσμου από τον τρόπο προβολής και ανάλυσης των γεγονότων, όταν βγαίνεις έξω στο δρόμο, συναντάς μια απίστευτα αντίθετη των προηκουσμένων νηνεμία και μένεις χάσκων εν απορία.

Το ίδιο ακριβώς και με τους κινδυνολογούντες «αντιοικουμενιστές», που δεκαετίες ολάκερες τώρα μας προειδοποιούν για ενώσεις εκκλησιών και αιρετικές συγκλίσεις που ουδέποτε επραγματοποιήθησαν έως άρτι - ούτε καν απλώς διετυπώθησαν σε γραπτές ανακοινώσεις, πολλώ δε μάλλον σε επίσημες διακηρύξεις προσταδίων τουλάχιστον ένωσης ή οιασδήποτε παρομοίας ουσιαστικής προσέγγισης μεταξύ ετεροδόξων και ορθοδόξων - ούτε και τις ανακάλυψαν οι επιτήδειοι δογματολόγοι τους παρά τις περί του αντιθέτου βαθύτερες προσδοκίες τους. Βέβαια έχουν ήδη κατασκευάσει αρκετές υποχωρήσεις και δογματικές αποκλίσεις επί διαλόγων, φωτογραφιών, αποσπασματικών φράσεων και άλλων συναφών. Ειδικά το προπαγανδιστικό όπλο της χρήσης παρερμηνευμένων δηλώσεων ή και μηδέποτε εκστομιζομένων υπό των δι’ αυτάς εναγομένων «οικουμενιστών» είναι μια πολύ πονεμένη ιστορία. Όπως επίσης και σε κάθε κείμενο προερχόμενο μετά από διαθρησκειακό διάλογο εντοπίζουν μύρια όσα σφάλματα εξ ουκ όντων προερχόμενα.

Κύριο όπλο τους είναι σχεδόν πάντοτε η στείρα επανάληψη φράσεων αγίων και συγκεκριμένων χιλιοπροβληθέντων ιερών κανόνων, τα οποία κατά δοκησισοφικήν θεολογικήν εμβρίθειαν αυταπατώνται -κατά το πλείστον- ότι τα ερμηνεύουν ορθώς. Το σίγουρο είναι πως διαστρέφονται οι μυριοταλανισμένοι από τον κάθε ερασιτέχνη ερμηνευτή ιεροί κανόνες και η ίδια η φύση της εκκλησίας και της αιρέσεως: η αληθινή ζωή και η κίβδηλη διαστροφή της. Πότε θα μας εξηγήσουν - πρωτίστως στον εαυτό τους - πώς γίνεται να μάχονται κατά αιρέσεων, όταν οι ίδιοι συμπεριφέρονται ως αιρετικοί; Ή μήπως οίονται ότι η αίρεση και η ορθοδοξία είναι θέματα κυρίως λεκτικών διατυπώσεων συμβόλων και ομολογιών πίστεως; Ουχί, αλλά θέματα ζωής και θανάτου, όπως θα φανεί όταν όλοι αποβιώσουμε και κριθούμε για ένσαρκα έργα και όχι άσαρκα λόγια.
Οι σοβαροί και άγιοι άνθρωποι - είδη προς εξαφάνιση - είθισται να σιωπούν και να προσεύχονται. Αυτή όμως η μυθική πλέον αντιαιρετική γενιά φωνασκεί κυρίως με αντιαισθητικό τρόπο διαταράσσοντας την εκκλησιαστική ειρήνη και θάλλει παρασιτικώς παρά νοσηροίς πνευματικοίς πατράσι. Κατέστησαν εαυτούς διώκτες οικουμενιστών ως άλλοτε έτεροι των κομμουνιστών. Η παρήχηση των όρων εν συνδυασμώ με το μήνα έξαρσης των κατ’ εμού και συναδέλφων μου επιθέσεων μας επαναφέρει στη μνήμη συρράξεις εμφυλίου χαρακτήρος και δηλοί την υπ’ αυτών έκπτωση των θεολογικών διαφωνιών σε πεζοδρομιακές πολιτικού χρώματος αντιπαραθέσεις.

Προγράφουν αναίσχυντα την ετερότητα με πιστοποιητικά θρησκευτικών φρονημάτων βαπτίζοντες κατά τη φορά του καπνού άλλους οικουμενιστές και άλλους αντίπαπες. Των προγραφών τους δεν ξεφεύγουν ούτε κεκοιμημένοι. Συνήθως άπαντες οι απερχόμενοι εκ της ζωής Πατριάρχες θεωρούνται «στοϊκοί φιλόσοφοι» – ο νοών νοείτω – επί παραδείγματι η αμφισβήτηση τελευταία ωσεί χείμαρρος ανά την Ελλάδα εκβρασθείς κατά του αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης τον οποίο εγκαλούν μετά θάνατο για οικουμενιστικές προδοσίες και τα προλαληθέντα, αγνοούντες το στοιχειώδες ότι ένας «στοϊκός» ουδέποτε θα καθόταν να μαρτυρήσει για το ποίμνιό του αλλά και σε κάθε άλλη περίπτωση πως το αίμα του μαρτυρίου εξαλείφει και αυτές τις εικαζόμενες εν προκειμένω αμαρτίες, συν τω αυτονοήτω ότι ασφαλέστερο είναι να τιμάς ως άγιο έναν υπό της επισήμου εκκλησίας ανακηρυχθέντα και μη όντα, παρά να βλασφημείς κατά ενός όντως αγίου τον οποίο τινες αμφισβητούν. Αλλά μην πάμε μακριά. Μήπως ακόμα δεν αμφισβητείται ο άγιος Κων/νος;
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό τους είναι η ημιμάθεια έως και εγκληματική θεολογική τους αμάθεια. Οι πλείστοι εξ αυτών αγνοούν ποιον και γιατί ακριβώς μάχονται. Κατατάσσονται στον αντιαιρετικό αυτό στρατό απλώς και μόνο γιατί άκουσαν. Το τι ξέρουν είναι άλλη αλγούσα ιστορία, αρκετή όμως για να τους βγάλει στα χαρακώματα. Όμως ηχεί ευχάριστα στα αφτιά τους η ιδέα της σωτηρίας από τους κακούς δυτικούς και όποιους άλλους. Το μεράκι της Εκκλησίας να επανασυναγάγει εις εν τα πεπλανημένα τέκνα της συνιστά κατ’ αυτούς αμάρτημα. Όλως παραδόξως όμως δε συναισθάνονται το δικό τους ιουδαΐζον αμάρτημα: της περιχαράκωσης της σωτηρίας στα σύνορα της Ελλάδας και δη στις φατρίες των ολιγίστων «αντιοικουμενιστών»!
Εγκαλούν για κοσμικότητα τους οικουμενιστάς και φιλαργυρία, πράγματα που βαρύνουν τους πλείστους και εξ αυτών. Αυστηρότεροι και των αγιορειτών πατέρων, που εδώ και δεκαετίες ακολουθούν προς τους αλλοδόξους μια στάση ιδιαζόντως αγαπητική, διαλλακτική και διακριτική. Θαυμάζουμε στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του καθολικού μοναχού Λορέντζο Ντιλέττο «Οδοιπορία στο Άγιο Όρος: το ημερολόγιο ενός ρωμαιοκαθολικού μοναχού» (Εστία 2003) το πώς εφιλοξενείτο προ δεκαετιών εισέτι σε αγιονορείτικες μονές και μάλιστα ελάμβανε εξ αυτών και αντίδωρο (άκουσον και φρίξον δηλαδή για τους εν λόγω μυθικούς).
Ο πολύτλας όρος «οικουμενισμός» από την άλλη. Προτείνω να μη χρησιμοποιούν κάποιοι τόσο αβίαστα ένα ορισμό άδοντα και βοώντα την ίδια τη φύση της εκκλησίας. Υπάρχουν τόσες ωραίες λέξεις, όπως θρησκευτικός συγκρητισμός, διαθρησκειακή παγκοσμιοποίηση και άλλες πολλές. Συνιστώ ταυτόχρονα να μην εκνευρίζονται οι υπό αθεολογήτων και κρετίνων κεχαρακτηρισμένοι ως οικουμενιστές αλλά να το διασκεδάζουν και να το εκλαμβάνουν, ως καγώ, σαν μια τιμητική προσφώνηση.
Ηθικολόγοι, ευσεβιστές, δοσιλογόφρονες, αγράμματοι, γραφικοί, ανεγκέφαλοι. Χαρακτηριστικά αρκετών εκ των μυθικών αυτών πολεμάρχων του Θεού. Θυμήθηκα - για να παραδειγματολογήσω και να μη θεωρηθεί ότι γενικολογώ - ένα φαιδρό τύπο που σε σχόλιό του προ ημερών διέστρεψε παντελώς τα λόγια ενός φίλου μου από μια δημοσιευθείσα υποστηρικτική εις εμέ επιστολή του και θεώρησε πως εγώ βάλλω κατά της παρθενίας των αγίων (!) μέσα σε ένα απίστευτο κρεσέντο ηθικισμού και γελοιότητος. Ταυτοχρόνως αναφέρθηκε ότι «ανοήτως» δημοσίευσα όλη την επιστολή η οποία με εκθέτει, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι όλοι έχουμε τις δικές του ευσεβιστικές φοβίες με τις λέξεις μη και κακοχαρακτηρισθούμε και πως όλοι διακατεχόμεθα από το αυτό φασιστικό λογοκριτικό πνεύμα του ιδίου και των συν αυτώ. Eυτυχώς ο πειρασμός της αυτοδικίας υπερβαίνεται ενίοτε όταν απέναντί σου έχεις υπανθρώπους ανάξιους του απλώς πτύειν επ’ αυτών. Έγινε σαφές ότι κύριο χαρακτηριστικό της πλειοψηφίας τους είναι η μη κατανόηση και άλλοτε η συκοφαντική διαστρέβλωση των λόγων των κατά φαντασίαν εχθρών τους. Οι μάλλον το ακαταλόγιστον έχοντες εις καταλόγους αιρετικών συναριθμούν άπαντας τους μη μετ’ αυτών συντασσομένους.
Σχιζοφρενικοί πολέμιοι των δυτικών πάσχοντες από το όμοιο δικανικό εκ δύσεως θεολογικό πνεύμα, αφού βλέπουν την εκκλησία ως κοινό νομικό καθίδρυμα εκ του οποίου πηγάζουν διατάξεις αφορισμού των παραβαινόντων ιερούς νόμους. Οι ίδιοι επέχουν θέσεις ιεροεξεταστών αδέκαστων διαφυλασσόντων τη θεία προσβληθείσα υπό των αιρετικών τάξη. Μη υποπτευόμενοι το νόμο της αγάπης, διά του οποίου η εκκλησία ελκύει πάντας και εν τω οποίω μάχεται κατά των δαιμονικών δυνάμεων.
Παρενθέτω μια συγκλονιστική συνομιλία του αγίου Σιλουανού του αθωνίτου με αρχιμανδρίτη υπεύθυνο ιεραποστολικού έργου μεταξύ των ετεροδόξων:

«Ο αρχιμανδρίτης αυτός σεβόταν πολύ το γέροντα… Ο γέροντας τον ρώτησε πώς κηρύττει. Ο αρχιμανδρίτης, νέος και άπειρος ακόμη, με υπερβολικές μάλλον χειρονομίες απάντησε νευρικά:
- Τους λέω: η πίστη σας είναι διεστραμμένη. Όλα σ’ εσάς είναι διεστραμμένα, όλα ψεύτικα, κι αν δε μετανοήσετε, δεν θα σωθείτε.
- Σαν τ’ άκουσε ο Γέροντας τον ρώτησε:
- Πέστε μας όμως, άγιε αρχιμανδρίτα, αυτοί πιστεύουν στον Κύριο Ιησού Χριστό πως είναι ο αληθινός Θεός;
- Αυτό το πιστεύουν.
- Και τιμούν την Παναγία;
- Την τιμούν, αλλά διδάσκουν λανθασμένα πράγματα γι’ αυτήν.
- Και τους αγίους τους παραδέχονται;
- Ναι, τους παραδέχονται, αλλά από τότε που αποσχίσθηκαν από την εκκλησία τι αγίους μπορεί να έχουν;
- Κάνουν ακολουθίες στις εκκλησίες, διαβάζουν το λόγο του Θεού;
- Ναι, και ναούς έχουν και ακολουθίες, μα αν τις βλέπατε πόσο υστερούν οι ακολουθίες τους από τις δικές μας, πόσο ψυχρές, πόσο άψυχες είναι!
- Άγιε αρχιμανδρίτα, η ψυχή τους αισθάνεται πως πράττουν σωστά που πιστεύουν στο Χριστό, που τιμούν την Παναγία και τους Αγίους, που τους επικαλούνται στις προσευχές τους. Γι’ αυτό, όταν τους λέτε πως η πίστη τους είναι νόθη, δεν θα σας ακούσουν. Αν όμως τους λέγατε πως καλά κάνουν που πιστεύουν στο Θεό, πως καλά κάνουν που τιμούν την Παναγία και τους αγίους, που πηγαίνουν να λειτουργηθούν στις εκκλησίες και που προσεύχονται στα σπίτια τους, πως καλά κάνουν όταν διαβάζουν το λόγο του θεού και τα λοιπά, έχουν όμως εδώ και εκεί λανθασμένες θεωρίες και πρέπει να τις διορθώσουν και τότε όλα θα είναι καλά και θεάρεστα και έτσι με τη χάρη του Θεού όλοι θα σωθούμε… «Ο Θεός αγάπη εστίν» και γι’ αυτό το κήρυγμα πρέπει να βγαίνει πάντα από την αγάπη. Τότε θα ωφεληθεί και αυτός που κηρύττει και αυτός που ακούει. Αν τους κατακρίνετε όμως, τότε η ψυχή του λαού δεν θα σας ακούσει και δεν θα προέλθει όφελος» (εκ του βιβλίου ‘O άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης’ του αρχιμανδρ. Σωφρονίου Σαχάρωφ).
Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι ο Γέροντας Σιλουανός τόνιζε ότι «να προσεύχεσαι για τους ανθρώπους σημαίνει να χύνεις αίμα». Ο καθένας επομένως κατά συνείδηση ας ακολουθήσει είτε το πνεύμα των αγίων είτε εκείνο των αγρίων.

Μισαλλόδοξοι κατά αλλοδόξων. Μνημονεύω την παραβολή του μεγάλου δείπνου (Λουκ. ιδ’ 15-24), μήπως εκ των άκρων που ζηλώσαμε εμείς οι με τη βούλα ορθόδοξοι χάσουμε τις θέσεις μας στη Βασιλεία του Θεού και τις αναπληρώσουν οι «ανάπηροι δογματικώς» εκ δύσεως και εξ άλλων θρησκειών αδελφοί μας, αφού εμείς είμαστε πνευματικά εμπεπλησμένοι και αυτάρκεις.
Αναλώνονται σε δογματικές έριδες και λησμονούν την πνευματική ζωή, όπως κατά κύριο λόγο οι ζηλωτές που αντικατέστησαν τη Χριστολογία με αντιχριστολογία, παπολογία και πολεμολογία. Θύματα όλοι μας του αρχεκάκου εχθρού, του όντως όντος εχθρού στόχον έχοντος τη διαίρεση του εκκλησιαστικού σώματος και την κόλαση των πάντων.
Μύθος εναντίον λόγου; Ιδέες εναντίον ζωής; Λαός με πλούσια αρχαία μυθολογία. Κάποιοι βάλθηκαν να περάσουν και στη νεοελληνική… Καλή χρονιά σε όλους!

Κ.Ν.
30/12/2009

Πίνακας, Γιώργος Αυγέρος, χωρίς τίτλο