ΟΨΙΣ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΔΥΣΕΙΜΩΝ

«Αυτείδωλον εγενόμην» (Μ. Κανών) ή εγωκεντρικός παροξυσμός με φυσιολογικό αποτέλεσμα τον πνευματικό αμοραλισμό – αηθικισμό (immoralismus). Ο πνευματικός ταγός της σήμερον, μέσα στην Εκκλησία, ζώντας όχι με την ζωή του Θεού, αλλά «τη ιδία φύσει» (Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος), οδηγείται φυσιολογικά στο θάνατο. Όμως αυτοπεριοριζόμενος, ένεκα της λατρείας του ειδώλου του, στον ενδόκτιστο χωροχρόνο και καλλιεργώντας παραλόγους ορέξεις, όχι μόνο δε συνειδητοποιεί το χάλι του, αλλά εμφανίζεται ως σωτήρ και οδηγός των ταλαιπώρων ανθρώπων – και δη των νέων – γενόμενος εντέλει «φονεύς συνειδότος ψυχής» (Άγιος Ανδρέας Κρήτης). Έτσι η εκτροπή στον φασισμό, και μάλιστα τον καθημερινό, είναι «μοιραία». Γιατί φασισμός είναι η καθημερινή πρακτική της αυταρχικής συμπεριφοράς του Εγώ προς τον Άλλο, αυταρχικής συμπεριφοράς που βασίζεται στην υπερεκμετάλλευση της αδυναμίας του πλησίον. Του "πνευματικού πατρός" προς το παιδί του, αλλά και του «τέκνου» προς τον γέροντα είδωλο. Και όλα αυτά – φευ! – εν ονόματι Ιησού Χριστού. Και ο Κύριος της δόξης «καταντά» πρόσχημα της ανώμαλης σχέσης.

Ο «πνευματικός πατήρ» ποιμαίνει ενορία, «παράγει ποιμαντικό έργο» προς διαφήμισιν, είναι «παραδοσιακός» φυσικά και ηγείται ομάδος νέων που εκουσίως δέχονται να συντρίβονται από τη χαύνωση που τους προσφέρει, αφού δεν μπορούν να αμυνθούν ή δεν θέλουν… Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών και τη σιωπή ακόμη περισσότερων.
Αλλ’ η αρετή της ανδρείας εξέλιπε και το στερρόν της προθέσεως είναι ανύπαρκτο, αφού το έργο της βούλησης καθίσταται ανενεργό. Κι ούτε λόγος για «αρρενωπό ψυχή».
Ο δε πνευματικός πατήρ ηγείται ανερυθριάστως τοιούτου κατάπτυστου εσωτερικού περιεχομένου περιεχομένου νέων αφελών και ευπίστων. «Άχρηστος βίος, πενιχρά ζωή, κατακλυσμός καταδύσεως» (Μ. Κανών). Κι ούτε μια στιγμή αμφιβολίας μήπως και πήραμε τη ζωή μας λάθος, κατά πως λέει ο ποιητής, και πρέπει ν’ αλλάξουμε ζωή. Ο λόγος όμως του πνευματικού πατρός είναι τρομοκρατικός. Προϊόν μιας παιδείας ανάπηρης που δε μπορεί να δει την εν Χριστώ ζωή ως διαλεκτική ενότητα του Εγώ με το Άλλο και τον Άλλο. Γιατί ο λόγος εδώ είναι απλά μέσο επιβεβαίωσης, μέσο πρόσκτησης της ανυποψίαστης βεβαιότητας μιας ανάπηρης αυτάρκειας, του εσωτερικού φασισμού. Κι έτσι πληθύνεται η ράτσα των ανίσκιωτων ανθρώπων που από άγνοια, από φόβο ή από συνήθεια επιμένουν να σκοτίζουν του νου την ωραιότητα αποκόπτοντας κάθε δεσμό με το αυτεξούσιο, που ο Θεός μας χάρισε.

Τα φαινόμενα του πνευματικού ολοκληρωτισμού – φασισμού ίσως να μην αφθονούν στον γενικότερο εκκλησιαστικό χώρο. Μα κι ένα μόνο, με πνευματικούς πλανώντες και νέους πλανωμένους, αρκεί για να οδηγήσει ψυχές στην πλάνη και την α-νοησία. Φυσικά επ’ ουδενί πρόκειται για μια αναγεννητική θεωρία (με προκάλυμμα συχνά «νηπτικό») ή για μια χριστιανική αναρχία. Είναι μια κακή παράσταση. Και πρωταγωνιστής είναι ο πνευματικός θάνατος.

φωτό: Ναυάγιο του Νίκου Μάρκου