ΑΓΑΠΗ ΕΣΤΙ ΑΥΞΗΣΙΣ ΦΙΛΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΥΒΡΙΖΟΝΤΑΣ

Δεν είναι δυνατόν να λέμε ότι αγαπάμε τον Θεό, χωρίς να αγαπάμε τον συνάνθρωπό μας. Σε κάθε άνθρωπο πρέπει να βλέπομε την εικόνα του Θεού. Η αγάπη προς τους άλλους δεν είναι απλώς μια συναισθηματική κατάσταση, αλλά μια προσφορά τού είναι μας ολοκλήρου, ώστε να κάνομε πράξη την εντολή του Κυρίου: «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν» (Ματθ. ιθ’, 19). Και «τις εστίν πλησίον;». «Πλησίον» είναι ο κάθε άνθρωπος, ο νέος και ο ηλικιωμένος, ο άνδρας, η γυναίκα, ο Έλληνας, ο «ξένος», όχι εκείνος που μας αγαπάει μόνο, αλλά και εκείνος που μας μισεί κ.λ.π. «Αγάπη εστί, αύξησις φιλίας προς τους υβρίζοντας» (Άγιος Διάδοχος Φωτικής).

Δυστυχώς έχουμε συνηθίσει, να περιμένουμε ή το χειρότερο, να απαιτούμε από τους άλλους να μας αγαπάνε. Ζητάμε συνεχώς από τους άλλους αγάπη και όταν δεν την έχομε, διαμαρτυρόμεθα. Το μεγαλείο όμως, είναι να δείχνουμε εμείς στους άλλους την αγάπη μας και να την προσφέρουμε με καθαρή και ανιδιοτελή καρδιά και διάθεση.

«Ο έχων την αγάπην άπτωτος εστιν» λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας. Ο Άγιος Μακάριος διδάσκει με απλότητα: «είδα ανθρώπους που έλαβαν πολλά χαρίσματα και έγιναν μέτοχοι του Αγίου Πνεύματος, αλλά μη φθάσαντες την τελείαν αγάπην έπεσαν». Οι Άγιοι, αδελφοί μου, δεν μιλούν απλώς για την αγάπη, αλλά για την τελεία αγάπη. Αυτός που απέκτησε την τελεία αγάπη, «δέδεται και μεμέθυσται εκ της αγάπης, ούτος αιχμάλωτος εστίν εις άλλον κόσμον…».

Το να αγαπάμε αυτούς που γνωρίζουμε ή αυτούς που μας αγαπάνε, είναι φυσικό. Το να αγαπάμε όμως όλους τους ανθρώπους γνωστούς και αγνώστους, και κυρίως εκείνους που μας εχθρεύονται, είναι κατάσταση υπέρ φύσιν. Γι’ αυτή την αγάπη μιλάει ο Ιησούς Χριστός: «αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες…» (Λουκ. 6,35).

Από την 74η Εγκύκλιο του Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών κ. Χρυσοστόμου (επί τη εισόδω εις την Αγίαν και Μεγάλην Τεσσαρακοστήν) προς τον Ιερόν Κλήρον της Αγιωτάτης και Αποστολικής Μητροπόλεως Πατρών.