Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Ο Κοσμάς Βίδος τα γράφει θαυμάσια στο BHmagazino της Κυριακής 4 Ιουνίου 2017.
Στο άρθρο του με τίτλο: «Ο παραλογισμός του αυτονόητου», εξηγεί το απολύτως αυτονόητο, πώς δηλαδή η Ελλάδα δεν τιμά την Μαρία Κάλλας. Ίσως το σημαντικότερο ελληνικό όνομα στον πλανήτη.
Γράφει: «Η μοναδική όπερα της Αθήνας δεν μπορεί να μην ακούει στο όνομα της Κάλλας! Ειδικά όταν η πόλη όπου μεγάλωσε και πρωτοτραγούδησε η σημαντικότερη τραγουδίστρια, αν όχι στην ιστορία του μελοδράματος, σίγουρα του 20ού αιώνα, έχει αγνοήσει επιδεικτικά την προσφορά της.»
Γι’ αυτό δικαίως κάποια λεξικά μουσικής πολιτογραφούν την Κάλλας ως …Ιταλίδα ντίβα και τον Δημήτρη Μητρόπουλο ως …Αμερικανό μαέστρο!
Για τέτοιες μορφές, παγκόσμιας εμβέλειας, η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει κάνει πάρα πολλά – και μάλιστα προς όφελός της, όπως επισημαίνει σωστά ο Κ. Βίδος – αλλά αρκείται από το …ολίγο έως το τίποτα!
Είχαμε γράψει προ καιρού ότι το έτος που διανύουμε (2017) είναι έτος Λεωνίδα Καβάκου, αφού ο έλληνας βιρτουόζος στο βιολί αναγνωρίστηκε διεθνώς ως ο καλύτερος μουσικός του κόσμου! Εδώ στη χώρα μας …άκρα του τάφου σιωπή…
Αλλά μήπως υπάρχει κάτι, ένα μουσείο, μια μόνιμη έκθεση, κάτι τέλος πάντων, για τα δύο Νόμπελ μας, τον Ελύτη και τον Σεφέρη; Οι ποιητές μας παραμένουν ανέστιοι…
Πριν τρία χρόνια σαν σήμερα (7-6-2014) διαβάζαμε στο ΒΗΜΑ: «Το αρχείο του Οδυσσέα Ελύτη αποκτά πλέον «στέγη». Την περασμένη Τρίτη ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος κ. Νίκος Ταγαράς υπέγραψε την απόφαση, η οποία ανοίγει τον δρόμο για να λειτουργήσει το «Σπίτι του Ελύτη», σε ένα διατηρητέο κτίριο, στη συμβολή των οδών Διοσκούρων και Πολυγνώτου στην Πλάκα.»
Τρία χρόνια μετά κανείς δεν θυμάται αυτή την υπόθεση…
Όταν για την υπόλοιπη Ευρώπη, τέτοιες καταστάσεις είναι αδιανόητες!...
«Είναι, λοιπόν, ντροπή που δεν έχουμε αξιοποιήσει το διαμέρισμα όπου μεγάλωσε στην Πατησίων. Που δεν έχουμε καταφέρει να λειτουργήσουμε ένα μουσείο αφιερωμένο στην τέχνη της. Που δεν βαφτίσαμε πλατείες και λεωφόρους με το όνομά της. Που δεν τοποθετήσαμε παντού αγάλματά της…», σημειώνει ο Κοσμάς Βίδος για την τρισμέγιστη Κάλλας, και το ίδιο ισχύει και για πολλούς ακόμα πυλώνες του νεοελληνικού μας βίου.
Και φυσικά, τις τιμές δεν τις έχει ανάγκη η Κάλλας – αφού την τιμά και την γεραίρει η υφήλιος! – αλλά εμείς, που 40 χρόνια από τον θάνατό της φαίνεται – δυστυχώς… - πως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το μεγαλείο της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου