ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΟΥΛΙΤΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΛΑΑΡΗ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Την Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016 το βράδυ, στο ίδρυμα Τεχνών Θεοχαράκη, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε κάτι μοναδικό. Ο ρομαντισμός και η κλασική ισορροπία του γαλλικού θεάτρου. Από την αρρενωπότητα του Κορνέιγ και την λεπτότητα κι ακριβολογία του Ρακίνα, στα ακαταμάχητα κωμικά τεχνάσματα του Μολιέρου. Το γαλλικό θέατρο του 17ου αιώνα σε συνδυασμό με τη σουίτα από την όπερα Les Indes Galantes του Jean-Philippe Rameau (1683 – 1764). 

Απαγγελία η Ιουλίτα Ηλιοπούλου και στο πιάνο ο Νίκος Λαάρης. 

Η μοναδικότητα στο έργο του Rameau έγκειται στο ότι σπάνια ακούς αυτή την μουσική σε συναυλία στην Ελλάδα, αλλά και στο γεγονός ότι μάλλον για πρώτη φορά την ακούσαμε στην version για σόλο πιάνο. 

Η μοναδικότητα στα κείμενα βρίσκεται στην επιλογή και απαγγελία από την Ιουλίτα Ηλιοπούλου αποσπασμάτων από τα θεατρικά έργα, που διαλέγονταν με τα μέρη της σουίτας: 

- «Φαίδρα» του Racine σε μετάφραση Σ. Πασχάλη 

- «Ελ Σίντ» του Pierre Corneille σε μετάφραση Ι. Ηλιοπούλου 

- «Βερενίκη» του Racine σε μετάφραση Σ. Πασχάλη 

- «Ταρτούφος» του Molière σε μετάφραση Π. Μάτεσι 

- «Κατά φαντασίαν ασθενής» του Molière σε μετάφραση Ε. Μπελιέ 

- «Σχολείο Γυναικών» του Molière σε μετάφραση Ε. Μπελιέ 

- «Ντον Ζουάν» του Molière σε μετάφραση Ε. Μπελιέ 

Ο Νίκος Λαάρης με την ερμηνεία του μας απέδειξε περίτρανα ότι η μουσική του Ραμώ χαρακτηρίζεται κατ' αρχάς από το υψηλό τεχνικό επίπεδο του συνθέτη. Ωστόσο, η τέχνη του δεν απευθύνεται μόνο σ' ένα εξειδικευμένο κοινό: κατά τα λόγια του ιδίου, "προσπαθώ να περικλείω την τέχνη μέσα στην τέχνη". Ο Λαάρης μας κατέστησε τον Ραμώ οικείο, με την καθαρότητα του παιξίματός του και την αναδυομένη από τους χορευτικούς ρυθμούς χάρη. Ωστόσο η ερμηνεία του Λαάρη ήταν μπαρόκ, δηλαδή στιβαρή και αρχιτεκτονικά δομημένη. 

Η Ιουλίτα Ηλιοπούλου δεν παρέλειψε να επιλέξει θεατρικά αποσπάσματα με ένα κωμικό στοιχείο, στο οποίο αρεσκόταν ο Ραμώ, αφού έγραψε και κωμικά μπαλέτα και κωμικές όπερες. Έτσι, ο διάλογος θεατρικού λόγου και μουσικής σε κάποια σημεία ήταν …ακαριαίος. Φυσικά, υπήρχαν και τα ιδιαζόντως ερωτικά, του πάθους και του λυρισμού (ο Ραμώ έγραψε και λυρικές τραγωδίες), τα οποία η Ιουλίτα Ηλιοπούλου απέδωσε εκφραστικά, χωρίς υπερβολές, αγγίζοντας την ουσία του λόγου και την τραγική του διάσταση. 

Ήταν όντως μια μοναδική βραδιά, που θα ήταν ευχής έργο να επαναληφθεί.