ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΕΝ ΛΕΓΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ!

Του Αρχιμανδρίτη Γεράσιμου Φραγκουλάκη

Αννόβερο Γερμανίας

«Κάτω στον Πειραιά, στο μουράγιο…» 

«Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής». Και αύτη η γη εδημιουργήθη υπό του Θεού «εν σοφία», αλλά και εν αγάπη και κορωνίδα της Δημιουργίας ετέθη ο άνθρωπος. 

Μετά την απομάκρυνση των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο, λόγω της παρακοής, ετέθη σε λειτουργία το σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου, από τον ίδιο το Θεό. Και ενσαρκώνεται ο Λόγος του Θεού για την υλοποίηση του σχεδίου αυτού. Και κατά την επί γης παρουσία Του φροντίζει να συμφιλιώσει τους ανθρώπους όχι μόνο με τον Θεό αλλά και μεταξύ τους. Ο ίδιος ο Κύριος μάλιστα προσεύχεται, λίγο πριν από το εκούσιο Πάθος Του, «ίνα πάντες εν ώσι…». Όμως ξαναυπεισέρχονται τα πάθη και οι αδυναμίες στις ανθρώπινες σχέσεις και καταλήγουν και πάλι σε διασπάσεις και διαιρέσεις. 

Απόμεινε να διακονεί και να καλλιεργεί το «ίνα πάντες εν ώσι…», η Ορθόδοξη Εκκλησία με τον ατόφιο, μοναδικό, αληθινό λόγο της και μέσα απ’ αυτή τη διακονία της καθιερώνεται και αναδεικνύεται ο ρόλος της ως Οικουμενικής. Γι’ αυτό και μπορούμε να αναφερόμαστε σε Οικουμενική Ορθοδοξία. 

Φαίνεται όμως πως κάποιοι Ορθόδοξοι θέλουν να είναι «μοναχοφαγάδες» και γι’ αυτό προσπαθούν να κλείσουν την Ορθοδοξία σε κλουβί ιδιοκτησίας τους και να την διαχειρίζονται, όπως θέλουν αυτοί και μόνο προς ίδιον όφελος! 

Εσχάτως μάλιστα έχουν επιδοθεί, κάποιοι εξ αυτών, σε αγώνα για να αποδείξουν πόσο ορθοδοξότεροι είναι από άλλους Ορθοδόξους. Και την υποτιθέμενη ανωτερότητά τους βέβαια την αποδεικνύουν όχι παρουσιάζοντας τα δικά τους πνευματικά επιτεύγματα αλλά προβάλλοντας δήθεν ανορθόδοξες ενέργειες άλλων. Και το φαινόμενο αυτό παρατηρείτε κυρίως μεταξύ των Ελλήνων Ορθοδόξων, οι οποίοι μονίμως έχουν στο στόμα τους την «καραμέλα» του Οικουμενισμού. Προσπαθούν δηλαδή, να βγουν μέσα από την ανυπαρξία τους κάνοντας θόρυβο, κουνώντας το δάκτυλο σε εκείνους, που επί μονίμου βάσεως βρίσκονται στο μετερίζι του αγώνα υπέρ των δικαίων της Ορθοδοξίας! Προκαλεί δε εντύπωση το γεγονός ότι στον πόλεμο τους αυτό αυτοχρίζονται «αντιοικουμενιστές» και στην πραγματικότητα σκιαμαχούν. Διότι με εκείνους που συνήθως τα βάζουν είναι οι πραγματικοί αγωνιστές και θεματοφύλακες της Ορθοδοξίας. Πολεμούν εναντίον Ορθοδόξων και αφήνουν ανενόχλητους τους πραγματικούς «λύκους» της πίστεως. 

Περισσότερο δε γίνονται προκλητικοί σήμερα, μια περίοδο κατά την οποία ο κόσμος πένεται, δυστυχεί, υποφέρει, απελπίζεται και αυτοί επιδίδονται σε αντιοικουμενιστικούς αγώνες, δηλαδή σε «επαναστατική» γυμναστική. Είναι ίσως το μόνο που μπορούν να προσφέρουν σε αυτό τον κόσμο, αντί να ανασκουμπωθούν και να δουν πώς θα συμβάλλουν στην ανακούφισή του. Όμως να είναι σίγουροι πως γίνονται αντιληπτοί και στο τέλος και αυτοί που πιστεύουν και αυτοί που δεν πιστεύουν, θα μας στέλνουν καραβιές στον «έξω από δω», όλους εμάς που λέμε ότι είμαστε διάκονοι και υπηρέτες του λαού του Θεού. 

Γι’ αυτό ας παύσουν οι αδικαιολόγητες αντιοικουμενιστικές κορώνες και ας ασχοληθούν πραγματικά με εκείνα που η αποστολή τους, ως κληρικών, ορίζει. 

Προ πάντων όμως, ας δείξουν τον απαιτούμενο σεβασμό προς την Εκκλησία και ας μην προσπαθούν να την αντικαθιστούν. Ή μάλλον να μην προσπαθούν να την σώσουν από εκείνους που δεν χρειάζεται σωτηρία. 

Προκαλεί θλίψη ο τρόπος με τον οποίον αναφέρονται σε εκκλησιαστικούς ταγούς που αναλώθηκαν ή αναλώνονται στον αγώνα υπέρ της Εκκλησίας, όπως έγινε τελευταία με τις αναρτήσεις στο διαδίκτυο κειμένων, από συμπρεσβυτέρους αδελφούς οι οποίοι έχουν Μητροπολίτη που η υπό την προεδρεία του «οικουμενιστή» Πατριάρχη Βαρθολομαίου, Ιερά Σύνοδος τον εξέλεξε στο επισκοπικό αξίωμα. Αναφέρονται κατά τρόπο απαράδεκτο και απαξιωτικό στους Οικουμενικούς Πατριάρχες Αθηναγόρα και Βαρθολομαίο. Και όσο μεν αφορά τον μακαριστό Πατριάρχη Αθηναγόρα, η ιστορία ήδη τον έχει κρίνει και τον έχει ονομάσει Μέγα. Τα θετικά για την Εκκλησία αποτελέσματα των ενεργειών του, μόνο οι εθελοτυφλούντες δεν μπορούν να τα δουν. 

Ο δε Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος αποτελεί τον αεικίνητο κήρυκα του Ορθοδόξου Λόγου, ανά την Οικουμένη. Αγωνιζόμενος πολεμείται. Διακονών απειλείται. Εν κινδύνω συχνά ευρισκόμενος, δεν φυγομαχεί, δεν τρομοκρατείται. 

Μπορεί ο καθένας να γράφει ό,τι νομίζει εφόσον δεν ξέρει τους αγώνες και τις αγωνίες του. Λίγες στιγμές αν ζήσει κάποιος κοντά του, θα μπορέσει να καταλάβει τους αγώνες του και να διαγνώσει τις αγωνίες του. Και δεν είναι βεβαίως απαραίτητο αυτό. Όλ’ αυτά μπορεί να τα δει κάποιος, αν δεν έχει «πνευματικές» τσίμπλες στα μάτια του. 

Αν κάποιος είναι πραγματικά Ορθόδοξος, δεν χρειάζεται να αποδείξει πόσο Ορθόδοξος είναι. Τελικά το ποιος είναι Ορθόδοξος δεν λέγεται, αλλά φαίνεται!