ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ (Με το βλέμμα ενός μετανάστη)

Πίνακας Νίκου Μόσχου

Η οικονομική κρίση που μαστίζει την υφήλιο και που βιώνεται με πολύ άσχημο τρόπο στην πατρίδα μας, την Ελλάδα αποτελεί ένα γεγονός που όπως φαίνεται θα μας απασχολήσει για αρκετά χρόνια.

Όλοι τώρα αναρωτιόμαστε ποια είναι τα αίτια αυτής της κρίσης. Γιατί φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο! Και λίγο-πολύ όλοι παριστάνουμε τους ντέντεκτιβ που προσπαθούν να ανακαλύψουν που πήγαν τα χρήματα. Και ανάλογα με τις πεποιθήσεις και τη στάση ζωής του καθενός αποφαινόμεθα υποδεικνύοντας ως άρπαγες του παγκόσμιου αλλά και του ελληνικού πλούτου, διάφορους ανθρώπους που πάντα βέβαια ανήκουν σε περιβάλλοντα που είναι έξω από το δικό μας. Δηλαδή, πάντα φταίχτες είναι οι άλλοι!

Θα αναρωτηθείτε εύλογα: «Θα πρέπει να φταίω εγώ δηλαδή, για την οικονομική κατάντια στην οποία βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα;».

Εσύ αδελφέ μου, που χρόνια τώρα είσαι μετανάστης, ίσως όχι τόσο. Όμως δεν είσαι και εντελώς απαλλαγμένος από ευθύνες!

Το δράμα είναι ότι εμείς οι Έλληνες μετανάστες βιώνουμε διπλά την οικονομική κρίση. Από τη μια ζούμε την παγκόσμια κρίση. Δεν μας αφήνει όμως ανέπαφους και η κρίση στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, την Ελλάδα. Και σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να βγάλουμε την «ουρά» μας απ’ έξω. Θέλαμε πάντα να έχουμε λόγο στα δρώμενα της Ελλάδας. Μας άρεσε προεκλογικά να απευθύνονται σε μας οι διάφοροι πολιτικοί και να μας λένε ότι πρωταγωνιστές των εξελίξεων είμαστε εμείς. Μας κολάκευε να μας αποκαλούν «κυρίαρχο λαό».

Τώρα αντιδρούμε. Γιατί; Δεν είμαστε εμείς εκείνοι που διαγκωνιζόμασταν να βρούμε προεκλογικά θέσεις στα διάφορα «κομματικά» αεροπλάνα, προκειμένου να κατέβουμε στην πατρίδα και να διαδραματίσουμε τον πρωταγωνιστικό μας ρόλο; Τώρα, γιατί μας στεναχωρεί το γεγονός ότι στην αντιμετώπιση της κρίσης καλούμαστε πάλι εμείς να είμαστε πρωταγωνιστές. Ο «κυρίαρχος λαός»! Μας ενδιαφέρει η λαϊκή κυριαρχία μόνο όταν δεν έχει να διαχειριστεί προβληματικές καταστάσεις; Όχι αδελφοί μου. Όλοι αυτοί που λέμε ότι φταίνε για την κατάσταση που επικρατεί παγκοσμίως και στην πατρίδα μας είναι σάρκα από τη σάρκα μας. Είναι συνάνθρωποί μας που εμείς, με τον ένα ή άλλο τρόπο, τους δώσαμε το δικαίωμα να διαχειρίζονται τα της ζωής μας. Μακάρι να μπορούσαμε να υποχρεώσουμε όλους εκείνους που έχουν κακοδιαχειριστεί ή έχουν καταχραστεί το δημόσιο πλούτο, να τον γύριζαν πίσω. Όμως εκ των πραγμάτων αυτό είναι δύσκολο.

Από πολλούς μπαίνει το ερώτημα, αν θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Ή ναι απαντήσουμε ή όχι θα πρέπει να είναι επαρκώς αιτιολογημένο. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκεφτούμε είναι αν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για να είναι διαφορετικά τα πράγματα.

Αν παρατηρήσουμε θα προσέξουμε ότι η κρίση αυτή μαστίζει περισσότερο το δυτικό κόσμο ο οποίος, σχεδόν στο σύνολό του, είναι χριστιανικός. Τι σχέση έχει αυτό, θα πουν κάποιοι. Και όμως. Αν όλοι είχαμε πάρει στα σοβαρά την ιδιότητά μας ως χριστιανοί, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Το ίδιο ισχύει και για την πατρίδα μας, την Ελλάδα. Χριστιανοί είμαστε και οι Έλληνες και μάλιστα Ορθόδοξοι, στην συντριπτική μας πλειοψηφία. Χριστιανοί Ορθόδοξοι, που έχουμε ξεχάσει αυτή την ιδιότητά μας. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε να ερμηνευθεί το γεγονός ότι, όλοι αγωνιζόμαστε για την συσσώρευση πλούτου αγνοώντας το ψαλμικό: «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής»! Όλοι φροντίζουμε να έχουμε μεγάλα αποθέματα, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία συνήθως την αποκατάσταση των παιδιών μας ή τη φροντίδα της υγείας μας ή των γηρατειών μας.

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είμαστε απλοί διαχειριστές των υλικών αγαθών. Συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε ιδιοκτήτες. Τα θέλουμε όλα δικά μας και δεν μας ενδιαφέρει όσο κι αν υποφέρει ο διπλανός μας.

Ο Υλισμός μας οδηγεί στο “εγώ”. Μόνο η Χριστιανική διδασκαλία, χωρίς να καταργεί την προσωπικότητα (εικόνα του Θεού) μπορεί να μας οδηγήσει στο “εμείς”, στη συνεργασία των προσωπικοτήτων, αδελφών εν Χριστώ.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι της οικονομικής κρίσης προηγήθηκε η πνευματική κρίση. Διώχθηκε και πολεμήθηκε η Εκκλησία έως απαξιώσεως, για να καμφθεί και να μην πείθει ο λόγος της ο πνευματικός. Όχι βέβαια ότι και η Εκκλησία και κυρίως ο κλήρος, δεν έχει τις ευθύνες της. Αν η Εκκλησία, όπως λέει ο καθηγητής Πέτρος Βασιλειάδης, σε παγκόσμιο επίπεδο λειτουργούσε με βάση τη διδασκαλία του Χριστού δεν θα υπήρχε σήμερα το άδικο κεφαλαιοκρατικό σύστημα που κατασπατάλησε τα υλικά αγαθά της κτιστής δημιουργίας παραδίδοντάς τα στα αδηφάγα θησαυροφυλάκια των ισχυρών της γης, αφού ο θεσμός της ατομικής ιδιοκτησίας, πάνω στην οποία κατά βάση στηρίζεται, αντιστρατεύεται βασικές Χριστιανικές αρχές, όπως αυτήν που προαναφέραμε, ότι «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής».

«Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού». Γι’ αυτό στην παρούσα φάση ας προστρέξουμε, ας εκζητήσουμε τον Κύριο.

Τώρα που «καίγεται» το σπίτι μας, ας κοιτάξουμε πώς να σβήσουμε τη φωτιά. Αν ασχοληθούμε μόνο με το να βρούμε ποιος είναι ο εμπρηστής ενώ η φωτιά φουντώνει, μόνο αποκαΐδια θα αντικρίσουμε στο τέλος.

Γι’ αυτό λοιπόν ας ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ επιδεικνύοντας ΑΥΤΟΣΥΓΚΡΑΤΗΣΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ και ΠΡΟΣΕΥΧΗ, αν δεν έχουμε βέβαια ξεχάσει εντελώς να προσευχόμαστε!

Αρχιμανδρίτης Γεράσιμος Φραγκουλάκης

Αννόβερο-Γερμανίας