Μακράν ἀφ᾿ ἡμῶν πᾶσα μεμψιμοιρία, «μιζέρια», ἡττοπάθεια. Ζῇ Κύριος ὁ Θεός!

Από την σημερινή ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου επί τοις Ονομαστηρίοις Του.

Ἀποκαλούμεθα «Ρωμηοί», ἐκ τῆς Νέας βεβαίως Ρώμης. Αὐτή ἡ λέξις περιλαμβάνει τήν ἔννοιαν τῆς ρώμης πού εἶναι δύναμις, ἰσχύς, ἀνδρεία, ρωμαλέον φρόνημα, ρωμαλεότης φρενῶν, ἀγωνιστική διάθεσις «καί στά εὔκολα καί στά δύσκολα». Μακράν ἀφ᾿ ἡμῶν πᾶσα μεμψιμοιρία, «μιζέρια», ἡττοπάθεια. Ζῇ Κύριος ὁ Θεός!

Πρό ὀλίγων μόλις ἐτῶν ἐφαίνετο ὅτι τό πᾶν ἀπώλετο. Αἱ Κασσάνδραι ὠρύοντο. Διαπεφωνήκαμεν.

Ὅμως, ἦλθεν ἡ ἄνοιξις. Ἐντός ὀλίγου καί τό θέρος. Νῦν οἱ πάγοι ἐκτήκονται καί, ὡς λέγει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος, «νῦν πηγαί διαυγέστερον νάουσι, νῦν δέ ποταμοί δαψιλέστερον τῶν χειμερίων δεσμῶν λύονται» (Λόγος εἰς τήν Καινήν Κυριακήν). Ὁ νοῶν νοείτω.

Εὐελπιστοῦμεν ὅτι θά ἀνατείλουν ἀκόμη καλύτεραι ἡμέραι καί διά τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν καί διά τήν ὁμογένειαν. Ὑπεμείναμεν χειμῶνα βαρύν. Ἦλθεν ἡ ἄνοιξις καί ἡ ἀνθοφορία. Ἀναμένομεν τό θέρος καί τήν καρποφορίαν. Ἀπαναινόμεθα τήν ἔλευσιν φθινοπώρου καθ᾿ ὅ φθίνουσιν αἱ ὀπῶραι καί φρικιῶμεν ἀναλογιζόμενοι νέον χειμῶνα καί «βοριᾶν πού τ᾿ ἀρνάκια παγώνει», κατά τόν ποιητήν.

Aπό την σημερινή ομιλία του Γέροντος Χαλκηδόνος Αθανασίου στα Ονομαστήρια του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

...καὶ ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων πολλὰ "ᾄδονται, βοῶνται, κράζονται καὶ λέγονται" περὶ δῆθεν τυραννιζουσῶν ἡγεμονιστικῶν τάσεων, μεθοδεύσεων καὶ ἐπεμβάσεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ Προκαθημένου αὐτοῦ, εἰς τὸν διορθόδοξον καὶ διαχριστιανικὸν χῶρον.

Οἱ κύριοι ὅμως οὗτοι, ἀνήκοντες οὐχὶ μόνον εἰς τοὺς ἑτεροθρήσκους -ὅπερ συγνωστόν πως- ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς ἑτεροδόξους, τοὺς ὁμοδόξους καὶ δυστυχῶς εἰς τοὺς ὁμαίμονας τοιούτους, ἁρμοδίους καὶ μή, δέον νὰ γνωρίζουν, ὅτι ὁ σεπτὸς Προκαθήμενος αὐτοῦ, τυγχάνει διάκονος τῆς ἀγάπης, primus inter pares, τοῦθ’ ὅπερ καθωρίσθει δι’ ἀποφάσεων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἐκφραστὴς τῆς κανονικῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας, συντονιστὴς τῶν διορθοδόξων πραγμάτων, σημαιοφόρος τῆς συναλληλίας, τῶν διαλόγων καὶ τῆς συνεργασίας ἐπὶ τῷ σκοπῷ τῆς ἑνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν, πασχίζων διὰ τὴν διασαλευθεῖσαν ἁρμονικὴν ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπου μετὰ τῆς μητρὸς ἡμῶν φύσεως, τὸ "μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας" (Ἐφ. 2, 15), καὶ οὐχὶ "Πάπας τῆς Ἀνατολῆς", ἡγεμὼν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τύραννος αὐτῆς, ἰδιαιτέρως μάλιστα κατὰ τὴν ἡμετέραν ἐποχὴν τοῦ ἐπαράτου ἐθνοφυλετισμοῦ -ὁ ὁποῖος δέον νὰ μὴ συγχέηται πρὸς τὴν διατήρησιν τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος- καὶ τῆς προτεσταντιζούσης διασπάσεως τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.