Το περασμένο Σάββατο στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206) για την παράσταση WALTZ της χοροθεατρικής ομάδας X-it.
Χορογραφία: Φώτης Νικολάου
Σκηνοθεσία: Θανάσης Γεωργίου και Φώτης Νικολάου.
Βιολί: Γιώργος Δεμερτζής.
Για την “φιλοσοφία” της παράστασης διαβάστε την συνέντευξη του Φ. Νικολάου στην Αφροδίτη Ερμίδη εδώ.
Ο Φώτης Νικολάου με κέρδισε με το περσινό εκστατικό του ΑΜΕΝ. Διαβάστε εδώ τα σχετικά που έγραψα γι' αυτή τη δουλειά του.
Φέτος, νιώθω αιχμάλωτός του! Συνεχίζει ακάθεκτος την Ιδιωτική Οδό του που βέβαια είναι εν ταυτώ και δημόσια έκθεση.
Ανέβασε μια παράσταση πολύσημη. Ποιητική μελαγχολία, πολιτική νύξη, αίσθηση τσίρκου, σώματα καιόμενα στην άμμο, μουσικές “μυστικές” σε διάχυση (για σόλο βιολί κυρίως, ένα θρησκευτικής εμπνεύσεως φωνητικό κομμάτι κι ένα αισθαντικό βαλς που επανέρχεται), κείμενα παθιασμένα, συμπλοκή ονείρων και απείρου: “Στο εξής λοιπόν – Θα συναντιόμαστε στο άπειρο”!
Και βέβαια η παράσταση υμνεί τη χαρά της ζωής, της ελευθερίας και – αν και οξύμωρο απόλυτα πραγματικό – τη χαρά του θανάτου!
Ο Φώτης Νικολάου με κέρδισε με το περσινό εκστατικό του ΑΜΕΝ. Διαβάστε εδώ τα σχετικά που έγραψα γι' αυτή τη δουλειά του.
Φέτος, νιώθω αιχμάλωτός του! Συνεχίζει ακάθεκτος την Ιδιωτική Οδό του που βέβαια είναι εν ταυτώ και δημόσια έκθεση.
Ανέβασε μια παράσταση πολύσημη. Ποιητική μελαγχολία, πολιτική νύξη, αίσθηση τσίρκου, σώματα καιόμενα στην άμμο, μουσικές “μυστικές” σε διάχυση (για σόλο βιολί κυρίως, ένα θρησκευτικής εμπνεύσεως φωνητικό κομμάτι κι ένα αισθαντικό βαλς που επανέρχεται), κείμενα παθιασμένα, συμπλοκή ονείρων και απείρου: “Στο εξής λοιπόν – Θα συναντιόμαστε στο άπειρο”!
Και βέβαια η παράσταση υμνεί τη χαρά της ζωής, της ελευθερίας και – αν και οξύμωρο απόλυτα πραγματικό – τη χαρά του θανάτου!
Ο Φώτης Νικολάου κάνει χορό για την ψυχή του. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Δεν γυρεύει να εντυπωσιάσει, δεν επιδιώκει να πείσει, δεν τον ενδιαφέρει να αρέσει. Τον νοιάζει μόνο το πέταγμα! Σώματα και κινήσεις επί πτερύγων ανέμων. Ο χορευτής είναι στοχαστής, που αποτυπώνει σωματικά και ρυθμικά τα παρόντα και τα μέλλοντα, μέσα από ένα οργανωμένο παιχνίδι ρυθμού -κίνησης και νοήματος. Και φυσικά μιλάμε για το νόημα της ύπαρξης. Ο Φώτης Νικολάου κάνει οντολογικό χορό κι όχι μια αυτονομημένη, έστω τέλεια, χορευτική πράξη.
Στον 20ο αιώνα η σχέση χορού και μουσικής πέρασε από πολλές διακυμάνσεις. Για να ξεφύγουν από την “τυραννία” της χορογραφίας μιας μουσικής, πολλοί χοργράφοι χοργράφησαν την πλήρη σιωπή. Ο Τζέρομ Ρόμπινς, στο έργο του Κινήσεις (Moves, 1959), δεν χρησιμοποίησε μουσική υπόκρουση και η μόνη ακουστική συνοδεία ήταν ο φυσικός ήχος των βημάτων των χορευτών.
Ο Φώτης Νικολάου έχει μια μινιμαλιστική σχέση με τη μουσική. Στο AMEN χορογράφησε φωνητική μουσική, εδώ στο WALTZ χορογραφεί μουσική για σόλο βιολί, με τον εκτελεστή (Γ. Δεμερτζή) να είναι οργανικά δεμένος με την παράσταση. O έμπειρος Δεμερτζής παίζει Bach ή Marin Marais ή τον εξαίσιο Biber (Passacaglia από τις "Μυστηριακές Σονάτες") μ' ένα τόσο φυσικό τρόπο, που θαρρείς πως η χορογραφία αναδύεται! Θεωρώ, λοιπόν, πως η πρόταση του Φ. Νικολάου για μια άκρως λιτή, μα απόλυτα ουσιαστική μουσική, ως υλικό του, είναι δημιουργική και μοντέρνα.
Ο Φώτης Νικολάου έχει μια μινιμαλιστική σχέση με τη μουσική. Στο AMEN χορογράφησε φωνητική μουσική, εδώ στο WALTZ χορογραφεί μουσική για σόλο βιολί, με τον εκτελεστή (Γ. Δεμερτζή) να είναι οργανικά δεμένος με την παράσταση. O έμπειρος Δεμερτζής παίζει Bach ή Marin Marais ή τον εξαίσιο Biber (Passacaglia από τις "Μυστηριακές Σονάτες") μ' ένα τόσο φυσικό τρόπο, που θαρρείς πως η χορογραφία αναδύεται! Θεωρώ, λοιπόν, πως η πρόταση του Φ. Νικολάου για μια άκρως λιτή, μα απόλυτα ουσιαστική μουσική, ως υλικό του, είναι δημιουργική και μοντέρνα.
Το WALTZ ήταν μια πρόσκληση για κατάδυση στο πρόσωπο:
"Μόνο το πρόσωπό μου δεν μπόρεσα να αλλάξω
Γι' αυτό έγινε μάσκα
Το πρόσωπό μου έγινε μάσκα
Δεν είμαι τίποτα
Δεν έχω ηλικία
Ούτε πρόσωπο...
Αντίο
Ως αύριο
Ως την άλλη συνάντηση
Με τον εαυτό μας..."
Φώτης Νικολάου και Γιώργος Δεμερτζής, για την Ιδιωτική Οδό
"Μόνο το πρόσωπό μου δεν μπόρεσα να αλλάξω
Γι' αυτό έγινε μάσκα
Το πρόσωπό μου έγινε μάσκα
Δεν είμαι τίποτα
Δεν έχω ηλικία
Ούτε πρόσωπο...
Αντίο
Ως αύριο
Ως την άλλη συνάντηση
Με τον εαυτό μας..."
Φώτης Νικολάου και Γιώργος Δεμερτζής, για την Ιδιωτική Οδό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου