"ΠΑΡΒΑΣ, ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ"

Απόψε στον θερινό σινεμά στου Ψυρρή είδα την ταινία του Γεράσιμου Ρήγα "Πάρβας, Άγονη Γραμμή".
Μια ιδιαίτερη παραγωγή, που την κατατάσσουν στο είδος ντοκιμαντέρ, και είναι η ιστορία του Δημήτρη Γιαννακού, γνωστού ως Πάρβα, ενός ηλικιωμένου άντρα που ζούσε στην Αμοργό μαζί με τη γυναίκα του και την κόρη του, κρατώντας ένα παραδοσιακό καφενείο και πέθανε το 2006.
Η ταινία παρακολουθεί τη ζωή του Πάρβα, της γυναίκας του της Φλώρας και της κόρης τους της Ντίνας, στις τέσσερις εποχές του χρόνου. Ο Πάρβας μοιράζει το χρόνο του στο καφενείο και στο περιβόλι του, που αν και μεγάλος πια στην ηλικία, καλλιεργεί ιδίαις χερσίν.
Μου έκανε εντύπωση η αλήθεια της ταινίας, αφού όλα κυλάνε φυσικά και η κάμερα καταγράφει την πραγματικότητα, χωρίς στησίματα και επιτηδεύσεις.

Για να την πραγματοποιήσει ο Γεράσιμος Ρήγας πέρασε σχεδόν ένα χρόνο στην Αμοργό. Σε μια συνέντευξή του στην Καθημερινή μας δίνει την δική του εμπειρική εκδοχή:
"Αυτό που είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μένα ήταν ότι η στάση αυτών των ανθρώπων ήταν μια έκπληξη. Θα έλεγα ότι στις σιωπές τους και στη φτωχική τους πραγματικότητα έχουν μια καρτερικότητα και μια αισιοδοξία που οι νεότερες γενιές δεν φαντάζονται. Ο Πάρβας και η γυναίκα του δεν έχουν καμία σχέση με αυτές τις γενιές που ασχολούνται με τα τουριστικά επαγγέλματα. Η δύναμη που διαθέτουν είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα για την καθημερινότητα, τον θάνατο και πώς τα βιώνει κανείς".

Σίγουρα η ταινία του Ρήγα καταγράφει την Άλλη Ελλάδα του σήμερα, που οι άνθρωποι των αστικών κέντρων δεν υποπτεύονται. Κι όμως υπάρχει... Και στις τουριστικές διακοπές τους στην Αμοργό και αλλού δεν μπορούν να δουν...
Και βέβαια καλό θα ήταν να σκεφτούμε όλοι μας γιατί να υπάρχει αυτή η "άγονη γραμμή" που δηλώνει εγκατάλειψη και απομόνωση...

Η μουσική του Νίκου Κυπουργού μού άρεσε! Λιτή και εκφραστική, με παραδοσιακά μοτίβα ευφάνταστα - και λεπτή χρήση της λύρας - που δεν κραύγαζαν.