Ο π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΕΤΣΗΣ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΑΡΕΚΤΡΟΠΕΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ [Ρ]ΤΥΠΟΥ"

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΑΡΕΚΤΡΟΠΕΣ
Του Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση 

Ο λόγος για το πρόσφατο ατόπημα της εφημερίδας «Ορθόδοξος Τύπος», η οποία, ερειδόμενη σε μυθεύματα ενός ζηλωτικών τάσεων Αγιορείτου Μοναχού, στο από 1ης Αυγούστου 2014 φύλλο της, δημοσίευσε πρωτοσέλιδα μια πλήρη φαιδροτήτων «είδηση» (;) με τον βαρύγδουπο τίτλο «Κατάργηση του Αβάτου του Αγίου Όρους απεφάσισε το Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών ή Αιρέσεων». Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η ως άνω απόφασις ελήφθη κατά την τελευταία Γενική Συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ) στο Μπουσάν της Νοτίου Κορέας (30 Οκτωβρίου-8 Νοεμβρίου 2013). 

Σωστά διαβάσατε, φίλοι αναγνώσται, τον τίτλο του «αποκαλυπτικού» αυτού δημοσιεύματος. «Απεφάσισε το ΠΣΕ την κατάργηση του Αβάτου του Αγίου Όρους»! Ωσάν η Γενική Συνέλευσή του να ήταν η Διπλή Σύναξη Καθηγουμένων και Αντιπροσώπων των 20 Ιερών Μονών του Αγίου Όρους και η Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων! Τα μόνα αρμόδια Σώματα, δυνάμενα να επιφέρουν καθεστωτικές τροποποιήσεις σε αυτό το αυτοδιοικούμενο τμήμα της Ελληνικής Επικράτειας! 

Κατά το ανυπόγραφο αυτό δημοσίευμα, (στο οποίο συμπεριλαμβάνεται συνημμένως αυτούσιο το παραληρηματικό κείμενο του εν λόγω Μοναχού), η υπό του ΠΣΕ ληφθείσα απόφασις εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους. Διότι συνεπεία αυτής, και της συναφούς «συμφωνίας που υπεγράφη» (από ποιούς;), είναι «πιθανή» η αλλοίωση του χαρακτήρος του Άθω. Παραδείγματος χάριν, διά της καταργήσεως της Αθωνιάδος Σχολής και της ανεγέρσεως αντ΄ αυτής, μιας «Πνευματικής Οικουμενικής Αθωνιάδος Ακαδημίας»˙ της εγκαταστάσεως «τελεφερίκ» προκειμένου να διευκολυνθεί η άνοδος τουριστών στην κορυφή του Άθωνα˙ της τοποθετήσεως αγάλματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου από αρχαιολάτρες-Δωδεκαθεϊστές στο Ιερό βουνό του Άθω˙ της αναστηλώσεως της Μονής Αμαλφηνών, προκειμένου να εγκαταβιώσουν Λατίνοι μοναχοί στο Άγιον Όρος˙ ή ακόμη διά της ιδρύσεως στο Όρος, ή παρά το Ὀρος, ενός (άκουσον, άκουσον) «Ινδουϊστικού Κέντρου», κατόπιν αιτήματος Θιβετιανών Ινδουϊστών μοναχών!! Μ΄άλλα λόγια, «ιστορίες δι΄αγρίους»! 

Και διερωτάται κανείς. Πώς αρθρογράφος μιας σοβαρής εφημερίδας, προβαίνει αβασάνιστα στην δημοσίευση και τον σχολιασμό φαντασιώσεων και χονδροειδών ισχυρισμών ενός ζηλωτού, χωρίς να μπεί στον κόπο να διασταυρώσει τα λεγόμενά του; Η κοινή λογική επέβαλε να έλθει πρώτα σε επαφή με άτομα που ήταν παρόντα στο Μπουσάν. Τουτέστι, με κάποιους αντιπροσώπους της Εκκλησίας της Ελλάδος, της Εκκλησίας Κύπρου, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, προκειμένου να βεβαιωθεί διά του λόγου το ασφαλές. Πολύ περισσότερο εφ΄ όσον ήταν ηλίου φαεινότερον πως το κείμενο του ζηλωτού Μοναχού (το οποίο, σημειωτέον, είχε πρωτοδημοσιευθεί σε κάποιο Παλαιοημερολογιτικό έντυπο), ουσιαστικά δεν στόχευε το ΠΣΕ, αλλά τους «Νεοημερολογίτες», ειδικώτερα δε Ιεράρχες και Θεολόγους της Εκκλησίας της Ελλάδος και του Οικουμενικού Πατριαρχείου. 

Προς αποκατάσταση της αληθείας πρέπει να αποσαφηνισθεί ότι στα κείμενα που εξέδωσε η Συνέλευση τού Μπουσάν, ουδείς γίνεται λόγος περί Αγίου Όρους ή περί Πάτμου και Ρόδου. Και, ως εικός, ουδεμία συμφωνία υπεγράφη μεταξύ ορθοδόξων και ετεροδόξων ή χριστιανών και ετεροθρήσκων, καθώς ισχυρίζεται ο Μοναχός. Εξάλλου, τα κείμενα που εκπονούνται από Γενικές Συνελεύσεις ή από άλλα διοικητικά και συμβουλευτικά σώματα του ΠΣΕ, ουδεμίαν υπογραφήν φέρουν. Ούτε και έχουν δεσμευτικόν χαρακτήρα. Είναι απλώς κείμενα εργασίας, υποβαλλόμενα στις Εκκλησίες-μέλη προς αξιολόγηση και απόφανση. Θετική ή αρνητική. 

Είναι αλήθεια ότι στην εξηκονταπενταετή και πλέον πορεία του ΠΣΕ πάντοτε υπήρξαν προβλήματα. Και ασφαλώς δεν θα λείψουν στο μέλλον, λόγω της ανομοιογένειας των Εκκλησιών και Ομολογιών που συμμετέχουν σ΄αυτό, όπως και των θεολογικών και εκκλησιολογικών τοποθετήσεων των συνομιλητών μας. Εξ ου και το συχνάκις τιθέμενο ερώτημα, αν αξίζει τον κόπο να επιμένουν οι Ορθόδοξοι στην συνεργασία τους με τους ετεροδόξους, μιας και δεν φαίνεται να ευοδούται το θέμα της χριστιανικής ενότητος, λόγω ακριβώς των αδιεξόδων που δημιουργούνται. 

Ωστόσο, το ΠΣΕ παρά τις δυσκολίες που παρουσιάζει, είναι ένας μοναδικός χώρος, όπου παρέχονται ποικίλες ευκαιρίες συναντήσεως, αλληλογνωριμίας, αλληλοεκτιμήσεως και συμφιλιώσεως των χριστιανών. Σε μια εποχή δε κατά την οποία ο χριστιανισμός βάλλεται πανταχόθεν και από παντοίου είδους πολέμιους, η συμμετοχή της Ορθοδοξίας στην Οικουμενική Κίνηση και τα θεσμικά της όργανα, αποτελεί όχι μόνο κέντρισμα, αλλά και υπόμνηση ότι, αν πράγματι εμείς οι Ορθόδοξοι θέλουμε να διαδραματίσουμε κάποιο ρόλο στη διάπλαση της κοινωνίας του μέλλοντος, είναι ανάγκη να βγούμε από τα στενά πλαίσια μέσα στα οποία εγκλωβισθήκαμε και να πλησιάσουμε τους «άλλους». 

Παραμένει, όμως, μια απορία. Ποιός ήταν ο λόγος που επέβαλε, αρχές Δεκαπενταυγούστου, την προβολή ατεκμηρίωτων φληναφημάτων για κάτι που δήθεν συνέβη προ οκτώ μηνών στη Νότια Κορέα; Προκειμένου να αυξηθεί η κυκλοφορία της εφημερίδας; Για να δοθεί το μήνυμα ότι οι αμύντορες της Ορθοδοξίας ευρίσκονται στις επάλξεις, αγρυπνούντες ακόμη και μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη; Ή μήπως στην προκειμένη περίπτωση ισχύει αυτό που είπε κάποτε ένας «μαχητικός» θεωρούμενος Ιεράρχης, ο οποίος απαντώντας σε ερώτημα συνεπισκόπου του γιατί διαρκώς γράφει με τόσο μένος κατά των Δυτικών, απεκρίθη με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «μα, αυτά ζητά ο κόσμος»!!