Ο Μάνος Χατζιδάκις για την ελληνικότητα
Ένα ντοκουμέντο από το αρχείο του Γιώργου Ζεβελάκη.
«Το ελληνικό, τώρα: από την ώρα που μας βοηθάει η Ελλάς να γίνουμε άνθρωποι, με μια παγκοσμιότητα, πολύ καλώς.
Από την ώρα που μας δίδει μια φουστανέλα και μας εμποδίζει να υπάρχουμε με τους άλλους συνανθρώπους, είναι αντιδραστικό. Το ίδιο υλικό: Αν αυτό που λέμε ελληνικό είναι εμπόδιο στο να ενωθούμε μ' έναν μαύρο, είναι καταδικαστέο. Αν, αντιθέτως, αυτό είναι βοηθητικό για να ενωθούμε με τους άλλους, είναι υπέροχο.
Η έννοια του ελληνικού για πολλούς ανθρώπους έχει διαφορετική όψη. Εγώ πιστεύω σ' εκείνη την ελληνικότητα που εξαφανίζει τις διαφορές.
Φυσικά, από κάπου ξεκινάμε. Όλοι ξεκινάμε και τις πρώτες λέξεις που ψελλίζουμε είναι της μάνας μας. Αλλά δεν μένουμε με τις τέσσερις λέξεις που μάθαμε απ' τη μάνα μας: πηγαίνουμε και μαθαίνουμε και μιλάμε και σκεπτόμαστε και ξαναμαθαίνουμε να μιλάμε και απορρίπτουμε σκέψεις και προχωράμε...»
Και ακούγοντας τις παραπάνω σκέψεις του Μ. Χατζιδάκι μου ήρθαν αυτόματα στο νου και οι σχετικές με την ελληνικότητα παρακάτω σκέψεις του:
"Δεν νομίζω ότι κινδυνεύουμε ως Έλληνες, αλλά ως ελληνολάτρεις.
Πάντα μ’ απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο “Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει”. Έλεγα μέσα μου, εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί.
Δε μ’ αρέσει να παριστάνω τον πολύ Έλληνα. Θέλω να είμαι όσο είμαι.
Καιρός είναι η έννοια Έλληνας να δώσει τη θέση της στην έννοια άνθρωπος. Και τότες πιστεύω πως θα συνδεθούμε με μια πιο βαθιά παράδοση που, κατά σύμπτωση, είναι κι αυτή γνησίως ελληνική.
Νιώθω Έλληνας αν αυτό σημαίνει Ευρωπαίος. Κι Ευρωπαίος, αν αυτό συμπεριλαμβάνει την ελληνικότητά μου".
Και κάτι τελευταίο, αγαπητοί συνοδίτες. Με αφορμή την ...έξαρση του μακαριστού Φλωρίνης Αυγουστίνου στις μέρες μας (τον μοιράζουν και ως dvd), πάλι θυμήθηκα τον Χατζιδάκι:
"Αν θέλω να υμνήσω τη διαφθορά θα το κάνω επιτυχώς, εφόσον έχω το ταλέντο. Αν δεν το έχω, δεν θα μπορέσω να υμνήσω ούτε την αρετή. Διαφορετικά, ο Καντιώτης θα ήταν μεγάλος ποιητής" (!)
2 σχόλια:
ΜΧ : Η έννοια του ελληνικού για πολλούς ανθρώπους έχει διαφορετική όψη. Εγώ πιστεύω σ' εκείνη την ελληνικότητα που εξαφανίζει τις διαφορές.
ΚΧ : Δηλαδή, είναι σαν να μας λέει ότι (πιστεύει!) τα πέντε μας δάχτυλα, πρέπει (σημ. δια πίστεως;) να γίνουν ένα : Ο αντίχειρας, που είναι και ο σημαντικότερος. Λαμπρά!
Αμάν, πιά, με αυτή την ελληνικότητα, τη χριστιανικότητα, την πενευματικότητα, την προοδευτικότρητα και πλείστα όσα άλλα λήγοντα σε -οτητα (της βλακότητας).
Έλα όμως που είχαμε και τούτο το άξιο μνείας σόφισμα :
ΜΧ : Πάντα μ’ απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο “Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει”. Έλεγα μέσα μου, εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί.
ΚΧ : Προφανώς, δεν είχε ακούσει ποτέ του το "ο θάνατος τεθανάτωται και υμείς εζωοποιήθημεν". Ατυχώς η λέξη "θανατότητα" δεν υπάρχει, υπάρχει όμως η θνητότητα και αυτή ερμηνεύεται με το "άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς".
Ὡραῖα τά λέει ὁ Μάνος !!! Ὅποιος νοιώθει Ἕλληνας δέν ξελαρυγγιάζεται γιά νά τό δείξει, θά συμπλήρωνα ἐγώ...
Κάτι ἀντίστοιχο λέει καί ὁ Δημήτρης Δημητριάδης στό Ἐμεῖς καί οἱ Ἕλληνες, ἀποδεικνύοντας ὅτι Ἕλληνας δέν γεννιέσαι ἀλλά γίνεσαι ... σέ πεῖσμα τῶν ἀνθελλήνων
Δημοσίευση σχολίου