Η Σοφία είναι ένα κορίτσι που γεννήθηκε το 1967 σε μια αστική οικογένεια της Αθήνας. Περνάει ανέμελα παιδικά και εφηβικά χρόνια σε διάφορες ελληνικές πόλεις. Γνωρίζει τον μεγάλο έρωτά της και κάνει τη δική της οικογένεια (πέντε παιδιά!). Ζώντας όμως μέσα σε ένα περιβάλλον ανυπόφορης θρησκευτικότητας (οι γονείς της είχαν σχέση με την οργάνωση της “Ζωής”) καλλιεργούνται μέσα της αναστολές, φοβίες και ενοχές που την οδηγούν σε αδιέξοδο.
Ετσι, στα τριάντα πέντε της χρόνια αρχίζει έναν αγώνα να ανακαλύψει τη δική της αληθινή Σοφία.
Το βιβλίο της Σταυρούλας Ζιαζοπούλου – Ζάχου Η δική μου Σοφία (εκδόσεις Εστία, 2010), είναι μια αφήγηση ζωής που διαβάζεται απνευστί και ταυτόχρονα είναι μια κραυγή ενάντια στο νοσηρό φαινόμενο του Γεροντισμού. Η εξιστόρηση των όσων υπέστη η ηρωϊδα της Σοφία και πολλοί άλλοι φίλοι της από τον παπα- Γιάννη γκουρού, είναι μια τραγική πραγματικότητα.
Ο παπα-Γιάννης είναι έγγαμος, αλλά λειτουργεί μέσα σε πλαίσιο “αρχιμανδριτισμού”. Σκοπός του, όπως κάθε τέτοιου “γέροντα”, είναι να ελέγξει πλήρως τις ζωές των “πνευματικών του παιδιών”. Να καθορίσει τη ζωή τους, να μπει στην κρεβατοκάμαρά τους, να τους καθυποτάξει με κάθε τρόπο.
Με το να τους απειλεί ότι “δεν πάνε καλά πνευματικά”, φρόντιζε να δημιουργεί άφθονες ενοχές και να καλλιεργεί ψευδαισθήσεις ασκητικότητας και εγκράτειας. Η νηπτική θεολογία γίνεται εδώ -φευ! - εξουσιαστικό εργαλείο, μηχανισμός εκβιασμού συνειδήσεων, επιταγή χωρίς αντίκρισμα.
Ο παπα-Γιάννης, στο όνομα μιας εγωτικής “πνευματικότητας” καθοδηγεί την Σοφία για το πόσα παιδιά θα κάνει, σε ποιο σπίτι θα μετακομίσει, αν θα διοριστεί στο σχολείο ως καθηγήτρια, πόσο πρέπει να δουλεύει ο άντρας της, αν πρέπει να χωρίσει ακόμα -ένεκεν πνευματικότητας! - και άλλα παρόμοια εξωφρενικά.
Τελικά η Σοφία κάνει την επανάστασή της, ξυπνάει και αποτινάσσει τα δεσμά του γεροντισμού.Τελειώνει το βιβλίο της κάπως έτσι:
“Κατάλαβα μέσα από την επαφή μου με ρασοφόρους, γι' αυτό το φοράνε πολλές φορές, γιατί το ράσο τους δίνει εξουσία, άσυλο, άλλοθι, εύνοια. Αχ, κατακαημένη Εκκλησία, τι σχέση έχεις εσύ μ' όλους αυτούς που σε αντιπροσωπεύουν... Μακριά, μακριά τους, νιώθω πως μόνο μακριά τους μπορώ να ανασάνω τον αγέρα του Θεού μου, της πηγής της αλήθειας... Δε θέλω να ασπάζομαι χέρι ιερέα που από τη μία μυρίζει λιβάνι κι από την άλλη το χέρι έχει “αρπάξει”χρήματα, αισθήματα, συνειδήσεις... Μισώ αυτά τα πεντακάθαρα παχουλά χέρια των ιερωμένων και μαζί και τη μυρωδιά του ράσου τους, όταν χλευάζει ό,τι ιερότερο έχει η ψυχή του κάθε ανθρώπου από τη φύση της από καταβολής κόσμου: το σεβασμό στο θείο. Ουαί και πάλι ουαί, υποκριτές”.
10 σχόλια:
Λυπάμαι για ότι νιώθει αυτή η γυναίκα και παρακαλώ όλους να κάνουμε θερμή προσευχή για την σωτηρία της.
Το διάβασα το βιβλίο «απνευστί» εντός τριών ημερών. Γνωρίζω την οικογένεια της συγγραφέως. Έχει ευχάριστη ροή και κρατά το ενδιαφέρον, παρόλο ότι είναι σε ξεχωριστά κεφάλαια, τα οποία συνδέονται αριστοτεχνικά μεταξύ τους. Αξίζει να διαβασθεί διότι θα ωφελήσει, θα διδάξει και θα προφυλάξει.
Το θέμα των εξουσιαστών πνευματικών είναι πολύπλοκο και πρέπει με σοβαρότητα η Εκκλησία να το προσέξει. Δεν είναι δυνατόν μετά πάσης αδιακρισίας οι Επίσκοποι να δίδουν την Πνευματική Πατρότητα σε παιδάρια ή και σε ανώριμα πνευματικά κληρικούς και με ψυχολογικά κενά. Αν διάβαζαν έστω και την «Ποιμαντική της μετανοίας» του π. Χριστοφόρου Σταυρόπουλου των εκδόσεων της Αποστολικής Διακονίας κάποια ωφέλεια θα είχαν.
Επιθυμώ να προτείνω την ανάγνωση ενός κειμένου το οποίο διάβασα στο ιστολόγιο «Αναστάσιος» προ μηνών με θέμα «Γεροντισμός» http://anastasiosk.blogspot.com/2010/08/blog-post_2146.html
είναι αφυπνιστικό.
Όταν ο πνευματικός πατέρας οδηγεί το πνευματικό του παιδί στον εαυτό του ή στο έργο του (θρησκευτικότητα – καθήκον– αυτοτιμωρία)
και όχι στο Θεό (εκκλησιαστικότητα – αγάπη - ελευθερία),
τότε τα αποτελέσματα είναι πολύ οδυνηρά:
αποδομείται και κομματιάζεται η ανθρώπινη ύπαρξη και φυσικά αποξενώνεται από το Θεό και το συνάνθρωπο.
Ανώνυμε 9:53 μ.μ.
Εγώ λυπάμαι που κάποιοι έκαναν αυτή τη γυναίκα να νιώθει όπως νοιώθει.
Πες μου, εμείς (εσύ) είμαστε σεσωσμένοι και η συγκεκριμένη κυρία το μίασμα;
διαβασα το βιβλίο. Δυστυχως κάπως έτσι εχουν τα πράγματα ή αλλες φορες ακόμα και πολυ χειρότερα.. όσο αφορά τα παιδάρια αδελφέ μου δεν διαφωνώ αλλά δεν νομίζω να τα πέρνει και κανεις στα σοβαρά ( οποιος έχει ακόμα λίγο μυαλό στο κεφαλι του δλδ) όταν φουσκώνουν σαν τα παγώνια με τις χρυσες τους στολες, τους μεγαλους σταυρούς και τα επανωκαλυμαυχα που δεν τα βγάζουν ούτε στο wc... και προβάλουν εαυτούς! (μου ειπε καποτε κληρικός αφού μας τα εδωσε η εκκλησία τα φοράμε, ετσι ειπε ο Δεσπότης. Οκ να τα βάζετε με μέτρο και χωρίς να προκαλείτε ομως)
από την άλλη και μεγάλοι στην ηλικία κληρικοί, έγγαμοι ή αρχιμανδριτίζοντες, για δικούς τους λόγους (πού πολλές φορές καλύπτουν μεγάλα κουσούρια..) δεν εχουν ιδέα,βλέπουν το μυστήριο ως εξουσία!!!
όμως να πούμε και μια μεγάλη αλλήθεια και τα μοναστήρια κανουν ζημιά σ αυτές τις περιπτώσεις με τους πολύ αυστηρούς πνευματικούς πού ζητάνε πλήρη περιγραφή... κάπου έχουμε και εμεις σαν λαός του Θεού τις ευθύνες μας γιατι ότι λάμπει δεν ειναι πάντα χρυσός...
Κύριε ελέησον! Περίεργα πράγματα. Ο Αριμαθαίος είναι εναντίον του "Γεροντισμού;"
Εννοεί όταν τον ασκούν άλλοι ή και όταν τον ασκεί ο ίδιος;
Εχει ακούσει για κάποιο "Γέροντα" που δεν είναι παιδάκι στην ηλικία που οδήγησε ανδρόγυνο να χωρίσει;
Αντί να διαβάσει το βιβλίο της κυρίας και να προβληματιστεί ο ίδιος για τον απαράδεκτο τρόπο που ασκεί το μυστήριο της εξομολογήσεως και το είδος της πνευματικής πατρότητας που προβάλλει γράφει σχόλια για να επικρίνει άλλους;
Αγαπητέ μου, δεν είπα ότι εγώ είμαι σωσμένος και εκείνη μίασμα, ζητώ συγνώμη, ασφαλώς και λυπάμαι για το φαινόμενο που περιγράφει,αλλά λυπάμαι και για τα συμπεράσματά της εναντίον όλων των πνευματικών, σ'όλη την Ελλάδα δεν βρήκε κανέναν σωστό να αναπαύση την ψυχούλα της;
Τι σχέση έχουν οι γέροντες με την εκκλησία; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται εκκλησία οι φέροντες μάξι μαύρα ενδύματα; Έχτε σκεφτεί ποτέ ότι αυτοί ακριβώς οι παπαδογεροντάδες δημιουργούν ένα τοίχος στην επικοινωνία σας με τον Θεό; Δηλαδή είναι απαραίτητοι όλοι αυτοί με τα μαύρα ράσα; Ο Θεός ούτε κουφός, ούτε τυφλός είναι και όταν προσεύχεστε σας ακούει και σας βλέπει. Αν εσείς θεωρείτε απαραίτητους τους παπαδογεροντάδες για να μεσολαβήσουν στον Θεό, τότε ο θεός που πιστεύετε έχει πρόβλημα...
Ανώνυμε 12 Ιανουαρίου 2011 - 10:19 μ.μ. ,
μα αυτό ακριβώς κάνουν οι περισσότεροι!
Τώρα δεν ξέρω ποιους έχεις εσύ υπόψιν σου......
Με την οργάνωση της "Ζωής" είχαν σχέση οι γονείς της;
Με ό,τι χειρότερο δηλαδή έχει να επιδείξει η φορμαλισμένη θρησκευτικότητα....
Δημοσίευση σχολίου