Η ΑΙΡΕΤΙΚΟΛΟΓΙΑ ΩΣ "ΕΡΓΟΘΕΡΑΠΕΙΑ"!

Στο τελευταίο φύλλο της εφημερίδας Ορθόδοξος Τύπος (4.6.10) δημοσιεύεται ένα παλιό άρθρο του π. Αναστασίου Γκοτσοπούλου υπό τον – τετριμμένο και συνθηματολογικό πλέον – τίτλο “Ο Παπισμός είναι αίρεση”.
Δι' αυτού του κειμένου του ο π. Αναστάσιος “απαντά” στην τότε (2007) τοποθέτησή μου για τη στάση του αρχιμ. Κύριλλου Κωστόπουλου έναντι των Καθολικών κατά την ακολουθία της Ανάστασης στη Μονή Μπάλα.
Ο π. Κύριλλος δεν προσήλθε στον δημόσιο διάλογο που άνοιξε η παρέμβασή μου. Ούτε και άλλος τις από την τοπική Εκκλησία. Μόνον ο π. Αν. Γκοτσόπουλος ήλθε στο προσκήνιο δυναμικά, ωσάν να του έδωσε νόημα ύπαρξης η όλη στάση μου. Διότι έκτοτε αναλώνεται μετά ζήλου στον “αντι-οικουμενιστικό” αγώνα.
Όταν προ τριετίας, λοιπόν, συζητήθηκαν, με αφορμή τα τότε γεγονότα, οι σχέσεις Καθολικών και Ορθοδόξων στην Πάτρα, έθιξα ένα θέμα άγνωστο στους πολλούς, αλλά απολύτως υπαρκτό εδώ και ενάμισι αιώνα! Τη συμμετοχή ορθοδόξων στην χορωδία του Καθολικού Ναού Αγ. Ανδρέου Πατρών κατά την Κυριακάτικη Λειτουργία. Στο θέμα τοποθετήθηκε τότε ο π. Α. Γ. στο κείμενο που αναδημοσιεύει τώρα ο Ο.Τ. Ας θυμηθούμε τι λέει για τους συμμετέχοντας στην “Παπική” Λειτουργία:

1. Ἂν θέλω νὰ μὴ τοὺς στενοχωρήσω, νὰ ἔχω καλὲς δημόσιες σχέσεις, τὴν καλή τους μαρτυρία, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐπαίνους τῶν ΜΜΕ (θὰ πρέπει νὰ τὰ ρωτᾶμε πρὶν μιλήσουμε!) γιὰ τὸ πόσο «σύγχρονος», «ἀνεκτικός», «ἀνοιχτόμυαλος», «πολυ- πολιτισμικός», κ.ο.κ. εἶμαι, θὰ τοὺς πῶ ὅτι δὲν ὑπάρχει κανένα πρόβλημα! Νὰ συνεχίζουν νὰ πηγαίνουν καὶ νὰ κοινωνᾶνε ἀκόμα στοὺς Παπικοὺς καὶ ὅταν θέλουν νὰ ἔρχονται καὶ στὸν Ὀρθόδοξη Λειτουργία καὶ νὰ κοινωνᾶνε καὶ πάλι χωρὶς κανένα ἐνδοιασμὸ!...
Ἂν ὅμως θέλω νὰ σέβομαι τὸ πετραχήλι μου καὶ αἰσθάνομαι τὴν μεγάλη εὐθύνη ἔναντι Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, θὰ πρέπει νὰ βοηθήσω τοὺς συμπολίτες μου νὰ καλλιεργήσουν τὸ νεκρωμένο —δυστυχῶς— ὀρθόδοξο αἰσθητήριό τους καὶ τότε μόνοι τους θὰ καταλάβουν καὶ ἀσφαλῶς θὰ στενοχωρηθοῦν καὶ θὰ κλάψουν μὲ δάκρυα, ποὺ θὰ τοὺς γεμίσουν ὅμως μὲ χαρά, γιὰ τὸν θησαυρό, ποὺ δὲν ἤξεραν ὅτι εἶχαν καὶ περιφρονοῦσαν! Αὐτὸ ὅμως θέλει πολλὴ δουλειὰ καὶ πολλὴ προσευχή, πρῶτα σὲ μένα καὶ μετὰ σὲ αὐτοὺς καὶ σὲ ὅλους!

Αυτά γράφει ο π. Α.Κ.
Και κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται: Τι έκανε από τότε μέχρι τώρα ο π. Α.Γ.; Βοήθησε, συναισθανόμενος την ιερατική του ευθύνη, τους συμπολίτες του “να καλλιεργήσουν το νεκρωμένο -δυστυχώς – ορθόδοξο αισθητήριό τους”; Τους πλησίασε για να τους εξηγήσει την πλάνη στην οποία έχουν περιπέσει; Έθεσε μήπως το πρόβλημα στην προϊσταμένη του αρχή ώστε να υπάρξει μια συντονισμένη ποιμαντική μέριμνα; Ο ίδιος ομολογεί ότι η αποκατάσταση της τάξεως “θέλει πολλή δουλειά” - η “πολλή προσευχή” δεν ελέγχεται.

Φυσικά δεν έχει γίνει τίποτα πάνω στο θέμα αυτό. Ούτε πρόκειται να γίνει. Γιατί ο π. Α.Γ. ενδιαφέρεται μόνο να κατακεραυνώνει τους κατ' αυτόν “μειοδότας της πίστεως” και όχι να συμβάλει στην επίλυση κάποιου θέματος, όπως η περίπτωση που αναφερόμαστε, η οποία σε τοπικό επίπεδο θα μπορούσε κάπως να διευθετηθεί.
Τότε γιατί όλη αυτή η αντάρα από τον π. Α.Γ. και τους ομόφρονές του, αφού ουσιαστικά δεν μπορούν να κάνουν τίποτε ακόμα και σε ζητήματα ενοριακής φύσεως; Γιατί γνωρίζει, για παράδειγμα, ο π. Α.Γ. αν κάποιος από τους ενορίτες του συμμετέχει στην χορωδία των Καθολικών κάθε Κυριακή; Αν ναι, τι έκανε γι' αυτό;

Νομίζω, για να μη λέμε πολλά και περιττά, ότι ο ανατομικός λόγος του π. Βασιλείου Θερμού ταιριάζει γάντι στον π. Αναστάσιο Γκοτσόπουλο:
“Υπάρχει ανάγκη να εφευρίσκωνται εχθροί διότι μόνον έτσι εκφορτίζονται τα “κακά” τμήματα του ψυχισμού τα οποία κρίθηκαν απαράδεκτα και των οποίων η παρουσία στον ψυχικό βίο θα ενεργούσε αποδιοργανωτικά. Οι άνθρωποι αυτοί “πρέπει” να φέρωνται έτσι, διαφορετικά θ' αρρωστήσουν, ψυχικά ή σωματικά. Η αιρετικολογία τους αποτελεί και την “εργοθεραπεία” τους. Για την ακρίβεια, δεν πρόκειται για πραγματική θεραπεία, αλλά για συντήρηση, εκτόνωση και ανακούφιση. Οποιαδήποτε προσπάθεια να πεισθούν λογικά θα αποβή μάταιη...” (Εκ της αυλής ταύτης, σ. 46).

Πίνακας: χωρίς τίτλο, Σταύρος Παναγιωτάκης