π. ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΡΔΑΜΑΚΗΣ - ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΟΜΟΡΦΙΑΣ!

Ο φίλος και διδάσκαλος και πατέρας ημών Μιχαήλ κεκοίμηται. Δεύτε απολαύσωμεν, αδελφοί, δια των γραφών αυτού επαναβεβηκότα Λόγον!

Ο π. Μιχαήλ Καρδαμάκης έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο έχοντας δώσει μαρτυρία ομορφιάς!

Δεν τον είχα καθηγητή γιατί δεν πέρασα από την Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή, όπου άφησε εποχή, ως παράδειγμα ιερέως καθηγητού που δεν είχε σχέση με τον επαγγελματισμό και την μετριότητα του χώρου. Ήταν ένα φωτεινό ελεύθερο πνεύμα που σε σαγήνευε όταν τον άκουγες, καθώς άρθρωνε τονισμένο λόγο, και σου μετέφερε την αγωνία του για τον κόσμο και την θέση της Εκκλησίας σ’ αυτόν: «Η Εκκλησία δεν υπάρχει για να στολίζει τα πράγματα, αλλά υπάρχει για να οδυνάται γι’ αυτά»! Όσοι μαθητές του ήσαν δεκτικοί της μαθητείας του στην Εκκλησία ως «ωραιωθείσα αγάπη», κατάλαβαν το μεγαλείο του ανδρός. Οι υπόλοιποι απλώς προσπέρασαν…

Θεωρώ τον εαυτό μου μαθητή του γιατί έχω διαβάσει σχεδόν όλα του τα βιβλία και πραγματικά αισθάνομαι ότι δεν έγραφε για να γράφει, αλλά γιατί ήταν η μόνη οδός κοινωνίας με τους άλλους.
Δεν τον γνώριζα προσωπικά. Όταν ήμουν φοιτητής είχα πάει μια-δυο φορές στην Αγία Άννα στην Κηφισιά, όπου διακονούσε, αλλά δεν τολμούσα να τον πλησιάσω. Μου προκαλούσε δέος. Άλλωστε ήμουν πεπληρωμένος των γραφών του. Μου ήταν απόλυτα οικείος απ’ τα βιβλία του. Τα τελευταία χρόνια τον συνάντησα εδώ στην Πάτρα, στην Διακίδειο όπου ήλθε και μίλησε, συγκλονιστικά όπως πάντα, μετά από πρόσκληση του παλαιού του φίλου Ιωάννου Αθανασόπουλου, προέδρου της Σχολής, και στον Άγιο Βασίλειο Βραχνεΐκων μια φορά. Τον ρώτησα τη γνώμη του για κάτι και μου απάντησε με απίστευτη καθαρότητα!

Αυτός ο άνθρωπος διηκόνησε την εκκλησιαστική εκπαίδευση με αυταπάρνηση για μια ολόκληρη ζωή. Ήξερε το θέμα αυτό, που ταλανίζει την Εκκλησία μέχρι σήμερα, μέχρι το μεδούλι! Κι όμως η Διοικούσα Εκκλησία δεν προσέτρεξε σ’ αυτόν για να δώσει ώθηση στο ζήτημα «εκκλησιαστική εκπαίδευση». Προτιμήθηκαν αναποτελεσματικοί σπερμολόγοι, οι οποίοι ευθύνονται απόλυτα για το σημερινό τέλμα, αφού στις διάφορες επιτροπές πρότασσαν το Εγώ τους κι όχι τον πόνο τους για να γίνει κάτι σοβαρό στον τομέα αυτό. Φυσικά ο π. Μιχαήλ εκδιώχθηκε, κάποια στιγμή, από την προϊσταμένη του εκκλησιαστική αρχή, η οποία αδυνατούσε να κατανοήσει, έστω και στοιχειωδώς, την εμμονή του στην ομορφιά. Ήθελε τον συσχηματισμό του με την ασχήμια, αλλ’ εκείνος καταλιπών τον χιτώνα της συμμορφώσεως προς τας υποδείξεις, έφυγε την αμαρτίαν.

Ο π. Μιχαήλ Καρδαμάκης με συντρόφευσε πολλές Σαρακοστές και Μ. Εβδομάδες με τα Κατανυκτικά Κεφάλαιά του. Ακόμα καταφεύγω σ’ αυτά για να παρηγορηθώ από την ασχήμια που κατακλύζει πολλάκις τον «εκκλησιαστικό» χώρο.
Τα γραφτά του ήταν όπως κι ο ίδιος μια μαρτυρία ομορφιάς! Στον πρόλογο του βιβλίου του Μαθητεία στην ομορφιά εξομολογείται:
«Δεν είμαι κάτοχος μιας ειδικής – επιστημονικής αισθητικής παιδείας, που θα επικύρωνε επισήμως την οποιαδήποτε αναφορά μου στην ομορφιά. Δεν μου απέλιπε όμως, ο παιδιόθεν έρωτας προς την ομορφιά, ένα είδος αιχμαλωτεύσεως της ψυχής μου απ’ αυτήν, γι’ αυτό και μου άρεσε να ζωγραφίζω, θεωρώντας τις στιγμές αυτής της ενασχόλησής μου, στιγμές πραγματικής αθωότητας ή εξαγοράς του καιρού. Αυτός ο έρωτας βρήκε την τέλεια, έμπρακτη απάντησή του στην Ιερωσύνη, που κινείται και λειτουργεί εν μέσω της ευπρέπειας των άνωθεν πραγμάτων και της ωραιότητας των κάτωθι πραγματικοτήτων».

Σε ευχαριστούμε Γέροντα γιατί ομόρφυνες τον εκκλησιαστικό μας βίο. Αναπαύου εν ειρήνη, βέβαιος ων ότι ο λόγος σου θα αρδεύσει τις ψυχές των λαβωμένων από την ομορφιά του Ιησού. Εσύ ψάλλεις τώρα την ωδή στον βασιλέα σου ακαταπαύστως:

Ιδού ο Βασιλεύς μου, όρθρου βαθέος
έρχεται πραύς και μεγαλοπρεπής,
«κατάστικτος τοις μώλωψιν και πανσθενουργός»,
τετρωμένος αγάπης, «ισχυρής ως θάνατος».

Εκκλησία, η ωραιωθείσα αγάπη