Ο π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΕΤΣΗΣ για αδόκιμες απόψεις περί Οικουμενικού Πατριαρχείου και Χάλκης

Ο Μ. Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης, μπαίνει στον κόπο και απαντά σ' έναν ακόμη ανόητο Ελλαδίτη, ο οποίος σε επιστολή του στον ημερήσιο τύπο αναπαράγει όλες τις γνωστές αθλιότητες εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του αιτήματός του για το άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης.

Το κείμενο του π. Γεωργίου μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο στο amen.gr

Eδώ αναδημοσιεύω μόνο τα όσα επιστημονικά σημειώνει για τον οικουμενικό χαρακτήρα της Σχολής της Χάλκης, αλλά και για την πανορθόδοξη εμβέλεια του Οικουμενικού Θρόνου:

"Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι η Σχολή της Χάλκης δεν είχε διόλου περιορισμένο τοπικό χρακτήρα, καθώς εξυπονοεί το γράμμα. Από τα πρώτα ήδη χρόνια της ιδρύσεώς της το 1844, η Θεολογική αυτή Σχολή είχε μια οικουμενική διάσταση και μιά διορθόδοξη αποστολή, όπως και ο Θρόνος που την είχε ιδρύσει. Σπούδασαν σ΄αυτήν όχι μόνο Πολίτες και Ίμβριοι, αλλά και εκατοντάδες Ελλαδικοί, Κύπριοι, Σέρβοι, Ουκρανοί, Αιθίοπες, Αιγύπτιοι, Λιβάνιοι και Σύροι φοιτητές, (Αραβορθόδοξοι, όμως, και όχι μουσουλμάνοι!), πολλοί από τους οποίους ανέλαβαν Επισκοπικές, Αρχιεπισκοπικές και Πατριαρχικές έδρες στις χώρες τους, ενώ έτεροι αναδείχθηκαν επιφανείς πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι.

Το γράμμα του Αθηναίου αυτού, με ανώτατη μάλιστα μόρφωση επιστολογράφου, (δηλώνει διπλωματούχος μηχανολόγος του Μετσόβιου Πανεπιστημίου,) είναι δηλωτικό της παντελούς άγνοιας πολλών, μορφωμένων και μη, νεοελλήνων όσον αφορά στην φύση, την πανορθόδοξη εμβέλεια και το διακόνημα τού Οικουμενικού Πατριαρχείου και ιδρυμάτων του. Όπως είναι δηλωτικό και της πλήρους αμάθειάς τους σχετικά με τη ζωή και μαρτυρία της Πολίτικης Ρωμιοσύνης και της προσφοράς της στα ελληνικά γράμματα και τον νεοελληνικό πολιτισμό. Και είναι κρίμα, αλλά και επιζήμιο για το Γένος, να διοχετεύονται από τον Τύπο παρόμοιες αναλήθειες και κακεντρέχειες, με γελοίους και πομπώδεις μάλιστα τίτλους, όπως: «Τούρκος ή Εβραίος ο Οικουμενικός Πατριάρχης σε λίγα χρόνια!» («Το Παρόν»), την στιγμή κατά την οποία βάλλεται πανταχόθεν το Φανάρι και κινητοποιούνται ουκ ολίγοι προκειμένου να επιβάλουν στην καθ’ ημάς Ανατολή μια «Νέα Τάξη Ορθοδόξων Πραγμάτων».