ΙΩΒ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ήρθαν πάλι στο μυαλό μου τα λόγια του Ιώβ προς το Θεό του. Τα θυμάμαι σχεδόν ακέραια από τον καιρό που τα πρωτοδιάβασα κι είναι κάθε φορά σαν να τα απευθύνω εγώ προς Εκείνον. Και λέω, Θεέ μου, ως πηλό με έκαμες και εις χώμα θέλεις με επιστρέψει. Κι ύστερα Τον ρωτάω, αν αποθάνει ο άνθρωπος θέλει αναζήσει;

Έτσι αναλογίστηκα πάλι τον Ιώβ, αυτόν που παρέδωσε ο Θεός στα χέρια του Σατανά για να δοκιμάσει την αφοσίωσή του. Κι ο Σατανάς τον πάταξε με κακό έλκος και μόλυνε όλο του το σώμα, απ' την κορφή ως τα νύχια. Κι όταν ο ταλαίπωρος έφτασε στο έσχατο σημείο, τότε καταράστηκε τη μέρα που τον γέννησε, να χαθεί, να μη συνυπολογίζεται με τις ημέρες του έτους. Κι ευχήθηκε να είναι πάντα σκότος αφού δεν πέθανε από κοιλιάς παρά τον έδιωξε η μάνα του, κι αυτόν όπως όλους μας, απ' τον παράδεισό της. Και ο Θεός του, Αυτός ο Μόνος που εκτείνει ουρανούς και πατά στα ύψη της θαλάσσης, άκουγε με ευχαρίστηση τον πόνο του πιστού ανθρώπου.

Έπειτα μου ήρθε η εικόνα μιας εμμονής που έχω στις κηδείες, να σκύβω πάνω από τον ανοιχτό τάφο, την ώρα που τραβάνε το καπάκι της κάσας για να δούνε οι συγγενείς του νεκρού το πρόσωπό του, την τελευταία έκφρασή του, για μια στιγμή ακόμα. Την ώρα εκείνη σκύβω κι εγώ κι αντικρίζοντας το κουφάρι, το σκέφτομαι πως κάποτε ήταν ένα βρέφος, ζορισμένο, κατακόκκινο και μέσα στα υγρά της μάνας του, έκλαιγε λουσμένο αιφνίδια με φως, κραυγάζοντας το μέγα θρίαμβο της γέννας του, αφαλοκομμένο κι εξόριστο από τη μια στιγμή στην άλλη. Και βλέποντας το σκήνωμά του να παραδίδεται στο χώμα, ταπεινωμένο, μου έρχονται πάλι στο μυαλό από του Ιώβ τα λόγια και λέω. "Οι ημέρες μου παρήλθαν, διακόπηκαν οι σκοποί μου. Η νύχτα θα είναι δική μου ημέρα, το φως είναι πλησίον του σκότους. Εάν προσμένω, ο τάφος είναι η κατοικία μου, έστρωσα την κλίνη μου μέσα στο σκότος. Εβόησα προς τη φθορά: είσαι ο πατέρας μου. Και προς τον σκώληκα είπα: μητέρα μου και αδερφή μου είσαι".

Γιώργος Παναγιωτίδης, Ερώτων και αοράτων, Αθήνα 2007