Ομολογώ την αμαρτία μου. Δεν είχα δει δουλειά του Φώτη Νικολάου ως χορογράφου. Τον ήξερα ως δεινό χορευτή από τις συνεργασίες του με τον Κωνσταντίνο Ρήγο και τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. Χθες βράδυ είδα το Amen. Την καινούρια του δουλειά με το δικό του χοροθέατρο το x-it, στο θέατρο Θησείον. Και έμεινα άναυδος!
Μια χορογραφία όλο πνευματικότητα! Όχι απλώς επαγγελματική δουλειά ή και τέχνη αν θέλετε. Πνευματικότητα μέσα από μια ολότελα σύγχρονη ματιά. Σ' ένα χώρο τσιμεντένιο - στουντιακό ο Φώτης Νικολάου, από την Αμμόχωστο παρακαλώ, έστησε μια χορογραφία - μουσική δωματίου, με ισχυρές δονήσεις της ασφάλειας του εγώ και βαθιές καταδύσεις στον εσώτατο εαυτό. Με μια ποιητικότητα αληθινή κι όχι κατ' επίφασιν. Ένα έργο για επτά ήρωες, μία γυναίκα και έναν άγγελο.Η ομάδα του Νικολάου και η γκεστ Αγγελική Στελλάτου χορεύουν και παίζουν στην κόψη του ξυραφιού!.. Το σκηνικό με τα ρούχα απ' όπου ζωντανεύουν οι άνθρωποι και οι μνήμες τους ευφάνταστο και απολύτως λειτουργικό. Τα κείμενα που έχει επιλέξει ο Νικολάου είναι ένα κι ένα! Ατομικές βόμβες - λέξεις!
Οι μουσικές; Εδώ έπαθα ένα ακόμα σοκ. Η σύνθεση των ήχων από τον Τηλέμαχο Μούσα απολύτως επιτυχής. Τα φωνητικά ανατολίτικα κομμάτια, με μια θρησκευτικότητα να ξεχειλίζει από παντού, αποκάλυψη! Ο Φώτης Νικολάου χορογράφησε δύσκολη φωνητική μουσική, μέχρι και ισοκράτημα! Για να το κάνεις χρειάζεσαι γερό οπλισμό! Και ψυχισμό! Στο ταλέντο και το πάθος της Ειρήνης Μαυροματάκη υποκλίνομαι!
Ευτυχώς ήρθε αρκετός κόσμος που γέμισε το θέατρο - σε απόσταση αναπνοής από τη σκηνή οι θεατές! - και χειροκρότησε θερμά στο τέλος τους συντελεστές.
Σταματώ εδώ. Όταν κατασταλάξει το Amen μέσα μου μπορεί να επανέλθω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου