ΣΤΗ ΛΥΡΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΜΠΟΛΕΝΑ

Χθες βράδυ στη Λυρική Σκηνή για την Άννα Μπολένα του Ντονιτσέτι (ημισκηνοθετημένη εκδοχή από τον Βασίλη Νικολαΐδη). Την όπερα που έφερε στο φως, μετά από αρκετές δεκαετίες λήθης, η μεγάλη Μαρία Κάλλας! Σε μια παράσταση της Σκάλας του Μιλάνου το 1957, πριν μισό αιώνα και κάτι! Σύμφωνα με τη διεθνή κριτική η Κάλλας άφησε την πληρέστερη ως σήμερα προσωπογραφία του πρωταγωνιστικού ρόλου. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι; Η Κάλλας καλά κρατεί ακόμα…
Στην χθεσινή παράσταση της Λυρικής τον ομώνυμο ρόλο υποστήριξε με συνέπεια η Τζένη Δριβάλα, που διαθέτει και ικανή υποκριτική. Στο ρόλο της Τζοβάνα Σεϋμούρ η απίθανη Μαίρη - Έλεν Νέζη. Πάντα με εκπλήσσει! Ενώ δεν την ξέρω δα και λίγο… Με μια άνεση και φυσικότητα κατακλυσμιαία η Μαίρη – Έλεν Νέζη τραγούδησε και έπαιξε – γιατί η υποκριτική της είναι επίσης υψηλή – συναρπαστικά! Η όπερα μαζί της αποκτά ενδιαφέρον γιατί η ίδια την κάνει σύγχρονη υπόθεση, κι αυτό είναι η τέχνη! Μια ιστορία παλιά, μ’ ένα λιμπρέττο που δε λέει τίποτα σε μας και μια μουσική που μπορεί να ακούγεται και παράταιρη στις μέρες μας, η Νέζη με το ταλέντο της και την τεχνική της την κάνει σημερινή.
Έχοντας συνηθίσει να την ακούω τελευταία σε ρεπερτόριο μπαρόκ, όπου είναι άφθαστη και γι’ αυτό περιζήτητη στο εξωτερικό, ξαφνιάστηκα ευχάριστα ακούγοντάς την σ’ ένα ρόλο ολότελα διαφορετικό, που είναι για σοπράνο ουσιαστικά κι όχι για μέτζο. Αλλά η Μαίρη – Έλεν με απόλυτη φυσικότητα έδωσε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, για το οποίο και καταχειροκροτήθηκε από τους θεατές που είχαν κατακλύσει τη Λυρική.

Μια αποκάλυψη ήταν Ελένη Βουδουράκη στο ρόλο της Σμέτον (συνοδού της Άννας). Ωραία εκφραστική φωνή και παρουσία. Προέρχεται μου είπαν από την χορωδία της Λυρικής και ήταν το ντεμπούτο της αυτός ο ρόλος. Νομίζω ότι θα πάει πολύ καλά.
Ο διάσημος Δημήτρης Καβράκος στο ρόλο του Ερρίκου Η’ θύμιζε κάτι από παλιές παραστάσεις όπερας, που είχαν ένα ενδιαφέροντα πρωτογονισμό. Ένα άρωμα μιας άλλης εποχής.
Η ορχήστρα της Λυρικής υπό τον Γιώργο Πέτρου έπαιξε με δυναμισμό και λυρισμό μαζί. Ο έλεγχός της από τον μαέστρο θα έλεγα ότι ήταν απόλυτος. Ενδιαφέρον στοιχείο της παράστασης τα κοστούμια του Νίκου Γεωργιάδη, που κατασκεύασε για την πρώτη παρουσίαση της όπερας στη Λυρική το 1976, σε σκηνοθεσία Ντίνου Γιαννόπουλου.