Τετάρτη 31 Μαΐου 2023

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΤΣΙΟΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Ο γνωστός συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς δημοσίευσε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για το νέο κόμμα που διεκδικεί την είσοδό του στην Ελληνική Βουλή, τη «ΝΙΚΗ» του Δημήτρη Νατσιού. 
Ο Γ. Καραμπελιάς αναλύει, με βάση το πρόγραμμα και την δομή του κόμματος, τον ολοκληρωτισμό που διέπει τη «ΝΙΚΗ», σημειώνοντας χαρακτηριστικά: «Η Νίκη αποτελεί το πρόπλασμα της «οργανικής» «ενότητας» της πολιτικής οργάνωσης της κοινωνίας· δηλαδή τo Κόμμα μπορεί να καταβροχθίσει ολοκληρωτικά την κοινωνία, όπως έκανε επί Στάλιν το μπολσεβίκικο κόμμα. Η μόνη διαφορά θα είναι πως αντί για τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού θα διέπεται από εκείνες της «πονεμένης ρωμιοσύνης» που υπερβαίνουν κάθε άλλη πολιτική ταυτότητα». 
Πολύ ωραία τα γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς κι αυτά και τα υπόλοιπα. ΟΜΩΣ! 
Μας εκπλήσσει (;) ο Γιώργος Καραμπελιάς, γιατί ήταν αυτός που συνεργάστηκε στενά επί χρόνια με τον πρόεδρο της «ΝΙΚΗΣ», τον Δημήτρη Νατσιό, στο όνομα της «πονεμένης ρωμιοσύνης». Ήταν μαζί, σφιχταγκαλιασμένοι, σε τηλεοπτικές εκπομπές, σε παρουσιάσεις βιβλίων, σε ημερίδες, σε συνέδρια, κοντολογίς για κάμποσα χρόνια συμπορεύονταν! Μαζί τους και ένας ομοϊδεάτης τους, ο ιστορικός Νεκτάριος Δαπέργολας, με …πονεμένες θέσεις μέχρι και σήμερα. 


Στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Καραμπελιά «Η δυναμική της παλιγγενεσίας 1700-1821», στην Κομοτηνή (27-2-2016), ο Δημήτρης Νατσιός είπε ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και ως σχολικό εγχειρίδιο εάν, όπως είπε, "ζούσαμε σε ρωμαίικο και στο σημερινό ψευτο-ρωμαίικο κράτος και τα πανεπιστήμια μας δεν ήταν αιχμάλωτα από τους εθνο-αποδομητές, θα έπρεπε αυτό το βιβλίο να είναι στο πλευρό των δασκάλων και των εκπαιδευτικών, οι οποίοι θα είχαν ένα όπλο για να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις που δέχεται η πατρίδα μας". 
Ο Νατσιός παρουσίασε σε δημόσιες εκδηλώσεις αρκετά βιβλία του Γ. Καραμπελιά, παρουσία του ιδίου και σε διάλογο μαζί του, όπως: “Μια Υπονομευμένη Άνοιξη”, «Η αποστασία των διανοούμενων», «Η δυναμική της παλιγγενεσίας 1700-1821» κ.α. 
Ο Γιώργος Καραμπελιάς πότε, άραγε, κατάλαβε τον ολοκληρωτισμό του Δ. Νατσιού; Μετά την παρουσίαση των βιβλίων του από τον νυν πρόεδρο της «ΝΙΚΗΣ»; Δηλαδή, έπρεπε να γίνει κόμμα ο Νατσιός για να μας μιλήσει για τον «ολοκληρωτισμό» του ο κ. Καραμπελιάς; 
Δυστυχώς, φαίνεται από τα πράγματα, ότι ο Γ. Καραμπελιάς ανήκει στην χορεία εκείνων που έχτισαν το προφίλ του Νατσιού και τον έφεραν μέχρι το κατώφλι της Βουλής. Τελικά, η «πονεμένη ρωμιοσύνη» και του Νατσιού και του Καραμπελιά είναι πολύ …πονεμένη υπόθεση.


Τρίτη 30 Μαΐου 2023

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΤΣΙΟΣ: ΑΠΟ ΤΗΝ "ΚΟΙΝΩΝΙΑ" ΣΤΗΝ "ΝΙΚΗ"


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Η «ΚΟΙΝΩΝΙΑ - Πολιτική Παράταξη συνεχιστών τού Καποδίστρια», ήταν ένα ελληνικό πολιτικό κόμμα, με εθνικό και θρησκευτικό χαρακτήρα και προσανατολισμό. Ιδρύθηκε το 2008 από τον Εμμανουήλ Β. Βολουδάκη, με πάτρωνα της όλης κινήσεως τον κληρικό Βασίλειο Βολουδάκη, προϊστάμενο του Ι. Ναού του Αγίου Νικολάου Πευκακίων της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών. 
Ο κληρικός Βασίλειος Βολουδάκης επανειλημμένως έχει ξεσπαθώσει εναντίον Εκκλησίας και Πολιτείας, με διάφορες αφορμές, θεωρώντας εαυτόν αμύντορα της Ορθοδοξίας και του Έθνους και μιλώντας για μια νέα «χριστιανική αυτοκρατορία». Συντασσόμενος πλήρως με τον Πούτιν στο ζήτημα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία πραγματοποίησε την Κυριακή 7 Μαΐου 2023, μια διαδικτυακή συζήτηση με τον ρώσο Alexander Dugin (εξ απορρήτων σύμβουλο του Πούτιν επί δεκαετία) και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη της Αριστεράς, αναβοώντας στο τέλος: «Η ψυχή μας βρίσκεται στη Ρωσία άγρυπνη»! 
Η «ΚΟΙΝΩΝΙΑ», το κόμμα που δραστηριοποιήθηκε με τις ευλογίες του κληρικού Βολουδάκη, έλαβε για πρώτη φορά μέρος στις Ελληνικές βουλευτικές εκλογές του 2009, καταλαμβάνοντας τη 12η θέση με ποσοστό 0,16%, ενώ στις βουλευτικές εκλογές Μαΐου του 2012 παρατηρήθηκε αύξηση στα ποσοστά της, με 28.502 ψήφους και 0,45%. Στις ευρωεκλογές του 2014 έλαβε 34.487 ψήφους και ποσοστό 0,60%. Η παράταξη συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές Σεπτεμβρίου 2015 και κατέλαβε τη 12η θέση, σημειώνοντας εντυπωσιακή αύξηση στα ποσοστά της, λαμβάνοντας 35.534 ψήφους και ποσοστά της τάξης του 0,65%. Το 2020 το κόμμα ανακοίνωσε την εκλογική του απενεργοποίηση καθώς και την παύση όλων των πολιτικών του δραστηριοτήτων. 
Σύμφωνα με κείμενο του κληρικού Βολουδάκη «η Παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» απενεργοποιήθηκε εκλογικά, διότι εφ’ όσον οι εκκλησιαζόμενοι ολοπρόθυμα και με απερίγραπτο φανατισμό ακολούθησαν τα Κυβερνητικά τυραννικά μέτρα και ‘‘γύρισαν την πλάτη’’ ακόμη και στους Ναούς τους, κάνοντας Κατηχητικό τους την Τηλεόραση, εξέλιπε πλέον κάθε ανθρώπινη ελπίδα». 
Εν όψει των εκλογών της 21ης Μαΐου 2023 η Πολιτική Παράταξη «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» προέβη σε κατηγορηματική δήλωση ότι «δεν υποστηρίζει κανένα από τα υποψήφια κόμματα, όποιο μανδύα, θρησκευτικό ή οτιδήποτε άλλο, και να φέρει». Επομένως, η «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» με σαφέστατο τρόπο ξεκαθάρισε ότι δεν υποστηρίζει ούτε τη ΝΙΚΗ του Δ. Νατσιού, που έχει θρησκευτικό «μανδύα» και είναι κοντά στην δική της ιδεολογία. 
Αλλά, ο Δημήτρης Νατσιός υπήρξε στέλεχος της «ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ» και μάλλον από εκεί ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία. Φαίνεται, όμως, πως από καιρό είχε στο μυαλό του τη δημιουργία δικού του κόμματος. Εύγλωττη είναι η ανακοίνωση της παράταξης «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» της 13ης Ιουλίου 2016, που αφορά στον Δ. Νατσιό. Διαβάζουμε: 
«Επειδή πληθαίνουν οι σιγοψυθιρισμοί, κυρίως από θρησκευτικά περιβάλλοντα, διαδίδοντες ότι πρόκειται να δημιουργηθεί νέο πολιτικό κόμμα, στο οποίο θα συμμετέχει και ο αγωνιστής δάσκαλος και μέλος της Παρατάξεώς μας κ. Δημήτρης Νατσιός, πληροφορούμε τους ψηφοφόρους, τους φίλους μας αλλά και κάθε ενδιαφερόμενον τα εξής: 
α) Ο κ. Δημήτρης Νατσιός είναι από ετών μέλος της Παρατάξεως «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» και ουδέποτε εκδήλωσε οποιαδήποτε δυσαρέσκεια ή αντίθεσή του στην πολιτική της Παρατάξεώς μας ή την επιθυμία του να αποχωρήσει από αυτήν, πράξη ηθικά απαραίτητη, προκειμένου να ενταχθεί ένα μέλος Παρατάξεως σε κάποια άλλη Παράταξη. 
β) Στον κ. Δημήτρη Νατσιό έχει γίνει από ετών και παραμένει ανοικτή η πρόταση της Παρατάξεως «ΚΟΙΝΩΝΙΑ», να αναλάβει ως Περιφερειάρχης ολόκληρη την Βόρεια Ελλάδα, παρά την μέχρι σήμερα άρνησή του, διότι, όπως ο ίδιος κατ’ επανάληψη μας δήλωσε «δεν επιθυμεί προς το παρόν να ασχοληθεί με την πολιτική ως υποψήφιος». Συνεπώς, οι διαδίδοντες αυτού του είδους τις ανακρίβειες θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί γιατί αφ' ενός μεν εκθέτουν εαυτούς, αφ' ετέρου σπιλώνουν την αξιοπιστία τρίτων, όπως ο κ. Δημήτρης Νατσιός». 
Όμως, πέντε ημέρες μετά την ανακοίνωση της «ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ» ο Νατσιός …απέδρασε, επιβεβαιώνοντας τους …ψιθυρισμούς. Έστειλε το ακόλουθο ηλεκτρονικό μήνυμα: «Αγαπητοί, για να μην καθίσταμαι πρόσκομμα στην κομματική σας παράταξη, δηλώνω ότι δεν επιθυμώ πλέον να είμαι μέλος της και παρακαλώ για την άμεση διαγραφή μου απ' αυτήν. Δημήτρης Νατσιός». 
Η «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» τον διέγραψε εκφράζοντας την πικρία της γιατί δεν προέβη ο Νατσιός σε παρατηρήσεις ή αντιρρήσεις του για την πορεία της παράταξης. 
Όποιος δεν ξέρει τον παρεκκλησιαστικό χώρο δεν αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν παρανοϊκές έριδες μεταξύ των – εν πολλοίς – τα ίδια φρονούντων. Απλώς πρέπει κάθε φορά ο καθένας να πλειοδοτεί σε παροξυσμό καταγγελτικού λόγου. Όταν δεν τον κάνει αυτό, καθίσταται εχθρός. Έτσι και τώρα. Ο Δ. Νατσιός είναι ανεπιθύμητος σε μερίδα φανατικών του χώρου γιατί δεν είναι τόσο «μαχητικός» όσο θα έπρεπε ή – όπως λένε – δεν υποστήριξε αρκετά τους υγειονομικούς στον «αντιεμβολιαστικό αγώνα τους». 
Πρόσφατα ο Εμμανουήλ Β. Βολουδάκης επιτέθηκε με δριμύτητα στον Δ. Νατσιό και την «ΝΙΚΗ», μέσα από διαδικτυακή εκπομπή, αναφερόμενος και στη παλιά σχέση του με την «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» και λέγοντας ότι "το μόνο που ενδιέφερε τον Νατσιό ήταν η αρχηγία". Επίσης, ο Βολουδάκης έθεσε ευθέως το ερώτημα για το ποιοι χρηματοδοτούν το κόμμα του Νατσιού. 
Πάντως, είναι ενθαρρυντικό ότι κάθε μέρα έχουμε μια επίσημη δήλωση από τον εκκλησιαστικό χώρο «αποκήρυξης» της «ΝΙΚΗΣ» του Δημήτρη Νατσιού. Όλοι αποστασιοποιούνται. Ακόμα και η Μονή Φιλοθέου του Αγίου Όρους, που είχε ακουστεί πολύ ότι υποστηρίζει τη «ΝΙΚΗ», κυρίως λόγω του ότι ο αδελφός του ηγουμένου της Μονής Νικόδημου είναι υποψήφιος βουλευτής με το εν λόγω κόμμα, διαψεύδει μέσω των δικηγόρων της (30-5-2023) σχετικά δημοσιεύματα και δηλώνει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που θα επισκεφθεί το Άγιον Όρος, είναι «ευπρόσδεκτος στην Ιερά Μονή Φιλοθέου». 
Επομένως, διαμορφώνεται ένα σκηνικό δημόσιας αποκήρυξης της «ΝΙΚΗΣ» από τον εκκλησιαστικό χώρο (Μητροπόλεις, Μονές, ακόμα και αδελφότητες όπως Ο ΣΩΤΗΡ), που μέχρι πριν λίγες μέρες έδινε την εντύπωση ότι στηρίζει το νέο κόμμα, το οποίο επιδιώκει την είσοδό του στη Βουλή. Κάτι που απευχόμαστε.


Κυριακή 28 Μαΐου 2023

"ΠΡΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΝ" ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΜΠΕΝΤΗ (ΒΙΝΤΕΟ)


Η ενορία του Ι. Ναού Αγίου Γεωργίου Νέου Ψυχικού παρουσιάζει την διαδικτυακή εκπομπή «Προς Εκκλησιασμόν», όπου φιλοξενούνται εργάτες του πνεύματος και της τέχνης. 
Στην 65η εκπομπή προσκεκλημένος ο μουσικολόγος και καθηγητής Βυζαντινής Μουσικής κ. Άγγελος Μπέντης. 
Επιμελείται και παρουσιάζει ο Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος. 
Κάμερα - επιμέλεια βίντεο: Κατερίνα Λεονάρδου. 


Ο Άγγελος Μπέντης γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη. Ξεκίνησε τις μουσικές του σπουδές στη βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική σε ηλικία 9 ετών στην Αλεξανδρούπολη με τον αείμνηστο Γεώργιο Σβυντρίδη, παππού του και πρωτοψάλτη της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως. Παράλληλα στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού ξεκίνησε τα θεωρητικά και της ευρωπαϊκής μουσικής. Σε ηλικία 18 ετών έλαβε το δίπλωμα βυζαντινής μουσικής με βαθμό Άριστα παμψηφεί. Μετά από 3 μήνες εισήχθη στο τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, στην κατεύθυνση βυζαντινής μουσικής. Εκπονεί την δίτομη πρωτοποριακή πτυχιακή του εργασία με τίτλο «Ο Λυκούργος Αγγελόπουλος και η Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία – Μορφολογικές, παλαιογραφικές και ερμηνευτικές προσεγγίσεις στον ψαλμικό στίχο «Τότε λαλήσει πρὸς αὐτοὺς» σε ήχο πλ. δ΄, σε μελοποίηση Ι. Κουκουζέλη». Η παρουσίαση της εργασίας γίνεται στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, παρουσία καθηγητών μουσικολογίας, μουσικολόγων, συνθετών, ιεροψαλτών, αλλά και του ίδιου του Άρχοντος Πρωτοψάλτου της Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως αειμνήστου Λυκούργου Αγγελόπουλου. Αποφοίτησε το 2011 από το τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης και της κατευθύνσεως βυζαντινής μουσικής, με ειδίκευση: Ερμηνεία και εκτέλεση Ψαλτικής με βαθμό 9.73, τουτέστιν τη μέγιστη βαθμολογία των αποφοίτων του έτους. 


Είναι κάτοχος πτυχίου Αρμονίας με βαθμό Άριστα. Πραγματοποίησε διετείς μεταπτυχιακές του σπουδές στο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα SRH Hochschule, στην πόλη της Χαϊδελβέργης στη Γερμανία, όπου και αποφοίτησε με τον μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών Master of Arts στον τομέα της Μουσικοθεραπείας. 
Κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα του 2010 εστάλη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και έψαλε στις Αναστάσιμες ακολουθίες στην Ελληνική Πρεσβεία της Άγκυρας. 
Στη μέχρι σήμερα ιεροψαλτική του πορεία, διετέλεσε Λαμπαδάριος του Ι.Ν. Παναγίας Δεξιάς της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, στη συνέχεια διετέλεσε Πρωτοψάλτης του Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Φραγκφούρτης της Ιεράς Μητροπόλεως Γερμανίας και εν συνεχεία Πρωτοψάλτης του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως. 
Ο Άγγελος Μπέντης έχει συμμετάσχει σε πολλά festivals και εκδηλώσεις με μουσικά σχήματα και βυζαντινές χορωδίες, αλλά και με ευρωπαϊκές πολυφωνικές χορωδίες, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό (Κωνσταντινούπολη, Λονδίνο, Άαχεν Γερμανίας, Μόσχα, Βέλγιο, Βαρκελώνη, Λουξεμβούργο). 
Εργάστηκε ως μουσικοθεραπευτής στο κέντρο δημιουργικής απασχόλησης για ΑμεΑ του Παιδικού Χωριού SOS Θράκης, ως δάσκαλος μουσικής προπαιδείας στον παιδικό σταθμό «Ο Άγιος Στυλιανός» του Νιαρχείου Εκκλησιαστικού Ιδρύματος της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως, ενώ παράλληλα συνέστησε και διηύθυνε την Παιδική Χορωδία της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως. 
Κατά τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα του 2023, έψαλε στην ενορία του Αγίου Δημητρίου Daytona Beach της Ιεράς Μητροπόλεως Ατλάντας, της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής.


Σάββατο 27 Μαΐου 2023

Η "ΝΙΚΗ" ΤΟΥ ΝΑΤΣΙΟΥ ΕΧΕΙ ΡΙΖΕΣ (ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ)


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Ο Δημήτριος Νατσιός, πρόεδρος του Κόμματος ΝΙΚΗ, που διεκδικεί την είσοδο του στην Ελληνική Βουλή, δεν είναι χθεσινός, ούτε αποτελεί «έκπληξη» για όσους ξέρουμε τον χώρο. 
Πρώτα πρώτα είναι μια τηλεοπτική περσόνα, μέσω του τηλεοπτικού καναλιού , στο οποίο διατηρούσε επί χρόνια εκπομπή, επομένως απέκτησε μια διόλου ευκαταφρόνητη αναγνωρισιμότητα.Έχει ενδιαφέρον ότι ακόμα και στην προεκλογική περίοδο (μέσα στον Μάϊο) δημοσιεύονταν άρθρα του στην διαδικτυακή πύλη «Πεμπτουσία», που πηγάζει από την Μονή Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους. 
Ταυτόχρονα, εκινείτο στον παρεκκλησιαστικό χώρο – στο όνομα μιας «καθαρής Ορθοδοξίας» - συμμετέχοντας σε εκδηλώσεις εναντίον αποφάσεων της Εκκλησίας, όπως για παράδειγμα στην ημερίδα των «αποτειχισμένων» κληρικών (Ζήση, Μανώλη, Αγγελακόπουλου κ.α.) που πραγματοποιήθηκε για να πλήξει την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με τον τίτλο: «Ορθοδοξία και Κολυμπάρι δύο χρόνια μετά. Αίρεση – Καθαίρεση, Ορθόδοξη Αντίσταση». 
Ταυτόχρονα, όμως, είχε παρουσία και στον «επίσημο» εκκλησιαστικό χώρο. Αρκετοί μητροπολίτες τον καλούσαν σε «εθνικού» περιεχομένου εκδηλώσεις για να ξεδιπλώσει τον «πατριωτικό» του λόγο.
Αίφνης, θυμόμαστε ότι σε εκδήλωση προς τιμήν των Εκπαιδευτικών, που διοργάνωσε Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς το 2012, είχε προκληθεί ως κύριος ομιλητής ο Δ. Νατσιός, ο οποίος «αναφέρθηκε στα δεινά της Ελληνικής παιδείας και στην προσπάθεια όχι μόνο της αποχριστιανοποίησης των σχολείων, αλλά και ευτελισμού του δασκάλου». Παρών, φυσικά, ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, ο οποίος προλόγισε την εκδήλωση. Η ομιλία του Δ. Νατσιού μεταδόθηκε απευθείας τόσο από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό, όσο και από την Διαδικτυακή Τηλεόραση της Πειραϊκής Εκκλησίας. 
Ο Δημήτρης Νατσιός φαίνεται πως …θαύμαζε τον Πειραιώς Σεραφείμ για τις θέσεις του, γι’ αυτό και έγραψε σε κείμενό του, με τίτλο: «Μετά τις παρελάσεις και σχολεία της… υπερηφάνειας;»: «Ο σύγχρονος στύλος της Ορθοδοξίας, μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, σε πρόσφατη επιστολή του-12 Ιουνίου 2015- στην Ι.Κ. του Αγίου Όρους, τόνιζε μεταξύ άλλων και τα εξής: «Η δημόσια προβολή της ομοφυλοφιλίας, εκτός του ότι προσβάλλει την δημοσία αιδώ και την θρησκευτική μας συνείδηση, στέλνει προς τους νέους μηνύματα ανώμαλης σεξουαλικής συμπεριφοράς και αποτελεί τορπίλη στα θεμέλια της ελληνικής οικογένειας και της κοινωνίας με το οξύ δημογραφικό πρόβλημα, αλλά και αιτία ψυχοπαθολογικών διαταραχών στα παιδιά, που θα ανατραφούν από ομοφυλοφιλικά ζεύγη, όπως θα επιδιωχθεί στο επόμενο στάδιο». 


Ας μη ξεχνάμε ότι Πειραιώς και Νατσιός πρωτοστάτησαν στην ακύρωση των νέων προγραμμάτων σπουδών για το μάθημα των Θρησκευτικών, προσφεύγοντας στο Συμβούλιο της Επικρατείας. 
Στο όχι πολύ μακρινό 2015, στο Ξενοδοχείο Βυζαντινό της Πάτρας έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του Δ. Νατσιού με τίτλο "Τα Νεοταξικά βιβλία γλώσσας του Δημοτικού σχολείου και γυμνασίου". Ομιλητές στην εκδήλωση ήταν ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Σκιαδαρέσης, Προϊστάμενος τότε του Ι. Ναού Αγίου Ανδρέου, η Αφροδίτη Σκαλτσά- Δημητρακοπούλου, Μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Καλαβρυτινών Πάτρας και ο ίδιος ο Δημήτρης Νατσιός. Άρα στην Πάτρα έχει …ρίζες η ΝΙΚΗ!
Πρόσφατα, είδε το φως της δημοσιότητας κείμενο του κληρικού της Μητροπόλεως Πατρών Αναστάσιου Γκοτσόπουλου υπέρ της «ΝΙΚΗΣ» του Δ. Νατσιού. Εκεί σημειώνει καθαρά πως ο Νατσιός στηρίζεται από «πνευματικούς ανθρώπους [όπως αυτός τους αντιλαμβάνεται], τους οποίους η εκκλησιαστική συνείδηση [εννοεί την δική του και των ομοϊδεατών του] αναγνωρίζει». Και μας διαβεβαιώνει: «Είναι, επίσης, πολλαπλώς αποδεδειγμένο ότι ο Νατσιός ανέλαβε τη διακονία της ΝΊΚΗΣ κάνοντας υπακοή σε τέτοιους πνευματικούς ανθρώπους. Ας κάνουμε και εμείς υπακοή». Επομένως, ο Νατσιός είναι «πνευματοκίνητος» (sic). 
Αναμφίβολα στηρίζεται και από Μονές του Αγίου Όρους που υπηρετούν την «αντιπατριαρχική ατζέντα»: υπέρ της Ρωσίας, εναντίον της Ουκρανίας, εναντίον των διαχριστιανικών και διαθρησκειακών διαλόγων τους οποίους διεξάγει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και άλλα συναφή. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο site του κόμματος δημοσιεύεται κείμενο υπέρ του Δ. Νατσιού με την …υπογραφή: Αγιορείτης Μοναχός! 
Όμως, η διείσδυση της ΝΙΚΗΣ είναι ευρεία. Αν κανείς κοιτάξει προσεκτικά κάποιους υποψήφιους του κόμματος, θα δει ενδιαφέροντα πράγματα. 
Για παράδειγμα: Στην Αχαΐα κατέβηκε ως υποψήφιος βουλευτής ο θεολόγος Παναγιώτης Γκουρβέλος, αδελφός του προϊσταμένου του Μητροπολιτικού Ναού Πατρών Αρχιμ. Αμβρόσιου Γκουρβέλου, στενού συνεργάτη του μητροπολίτου Πατρών Χρυσοστόμου. 
Γράφτηκε και λέχθηκε ότι η «βάση» της ΝΙΚΗΣ είναι η Βόρεια Ελλάδα, λόγω του ότι εκεί δραστηριοποιείται ο αρχηγός της. Όμως, η ΝΙΚΗ τα πήγε περίφημα στις εκλογές της 21ης Μαΐου στην Αχαΐα, χάρη σε οικογένειες με ιερείς και επιρροή στον εκκλησιαστικό χώρο (Γκοτσόπουλου, Γκουρβέλου κ.α.). Έλαβε 6.641 ψήφους και ποσοστό 3,71%, κάτι που σημαίνει πως αν είχε μπει στη Βουλή, θα εξέλεγε βουλευτή. 
Πολλά από τα ονόματα των υποψηφίων βουλευτών της ΝΙΚΗΣ, αλλά και στελεχών της, θα τα συναντήσει εύκολα κανείς σε «ανοιχτές επιστολές» προς την Εκκλησία της Ελλάδος, όπως για παράδειγμα την επιστολή για το «Ουκρανικό ζήτημα» (5-10-2019), δια της οποίας καλούσαν την Ι. Σύνοδο να μην αποδεχθεί την Αυτοκεφαλία που χορήγησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Εκκλησία της Ουκρανίας. 
Ο Δημήτρης Νατσιός είναι επομένως «πολυσυλλεκτικός» στον εκκλησιαστικό χώρο. Δεν ελκύει μόνον «παρεκκλησιαστικούς» ή «παλαιοημερολογίτες», αλλά και ανθρώπους οι οποίοι έχουν θέση και ρόλο στην διοίκηση της Εκκλησίας. 
Όσοι υποτίμησαν – εδώ και αρκετά χρόνια – αυτή τη «μαγιά», τώρα …αναρωτιούνται. Φαίνεται πως δεν έχουν μάθει να διαβάζουν σωστά την πραγματικότητα.

Πέμπτη 25 Μαΐου 2023

Η ΚΥΡΙΑ ΑΘΗΝΑ ΚΑΚΟΥΡΗ ΑΝΑΓΟΡΕΥΘΗΚΕ ΕΠΙΤΙΜΗ ΔΙΔΑΚΤΩΡ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ


Η συγγραφέας, αειθαλής Κυρία Αθηνά Χ. Κακούρη, αγαπημένη της Ιδιωτικής Οδού, αναγορεύθηκε Επίτιμη Διδάκτορας του Τμήματος Φιλολογίας, την Τετάρτη 24 Μαΐου 2023, στην Αίθουσα Τελετών "Οδυσσέας Ελύτης" του Πανεπιστημίου Πατρών. 
Το έργο και την προσωπικότητα της τιμώμενης παρουσίασε η Καθηγήτρια του Τμήματος Φιλολογίας Κατερίνα Κωστίου, ενώ ακολούθησε η αναγόρευση της τιμώμενης σε Επίτιμη Διδάκτορα από την Πρόεδρο του Τμήματος Φιλολογίας, Καθηγήτρια Ευφημία Καρακάντζα και η περιένδυσή της από τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου, Καθηγητή Χρήστο Μπούρα. 
Η εκδήλωση της επιτιμοποίησης ολοκληρώθηκε με την ομιλία της τιμώμενης με τίτλο: «Το Ιστορικό Μυθιστόρημα: «Ιστορικό» ή «Μυθιστόρημα»;» 
Αξίζει να σημειωθεί ότι η συγγραφέας έχει παραχωρήσει όλη τη βιβλιοθήκη της που αφορά στην Πάτρα, καθώς επίσης και το αρχείο της, στο Εργαστήριο Αρχειακών Τεκμηρίων και Τύπου (ΕΑΤΤ) του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών. Το ΕΑΤΤ είναι ερευνητικός φορέας, ενταγμένος σε ακαδημαϊκό πλαίσιο, που αποσκοπεί στην επιστημονική αξιοποίηση αρχειακού υλικού και του Τύπου μέσω του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών και συνεργασιών με ερευνητές και άλλα πανεπιστήμια. Ήδη το έργο της Αθηνάς Κακούρη αποτελεί θέμα εργασιών για τους φοιτητές του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών, καθώς και πλαίσιο μεταπτυχιακών εργασιών. 


Παραθέτουμε, στη συνέχεια, την ομιλία της Κυρίας Αθηνάς Κακούρη. 
Τo Iστορικό μυθιστόρημα  - Ιστορικό η μυθιστόρημα; 
Το ιστορικό μυθιστόρημα είναι είδος σχετικά πρόσφατο, πράγμα φυσικό διότι δεν μπορούσε να υπάρξει πριν από την εξέλιξη της ιστορικής επιστήμης από τη μια και την διαμόρφωση του μυθιστορήματος ως είδους από την άλλη. Κι αυτό έγινε χοντρικά στα μέσα του 18ου αιώνα. 
Πατέρας του ιστορικού μυθιστορήματος θεωρείται ο Ουώλτερ Σκωτ, πού έγραψε στις αρχές του 19ου αιώνος – σα να λέμε, τόν καιρό πού ωρίμαζε στις περιοχές μας ἡ δυναμική της Εθνεγερσίας. Ενδιαφέρον είναι να σημειώσουμε ότι στην Ελλάδα το πρώτο ιστορικό μυθιστόρημα, ὁ Αυθέντης του Μωρέως, του Ραγκαβή, γράφηκε στα 1850, αρκετά κοντά δηλαδή στην πρώτη εμφάνιση του είδους στη Δύση. Έκτοτε το ιστορικό μυθιστόρημα γνώρισε καί γνωρίζει μεγάλη εξάπλωση παντού, καί φυσικά και στην Ελλάδα. 
Ορισμοί του λογοτεχνικού αυτού είδους έχουν δοθεί τρείς βασικά, αλλά ας μείνουμε σ’εκείνον πού ὁ εξαιρετικός κριτικός λογοτεχνίας Απόστολος Σαχίνης, θεωρεί τόν καλύτερο: ιστορικό είναι το μυθιστόρημα πού έχει ως θέμα πρόσωπα καί γεγονότα μιας περασμένης εποχής καί δημιουργεί το ιδιαίτερο χρώμα του τόπου καί του χρόνου. 
Τα όσα θα πω σήμερα για το Ιστορικό μυθιστόρημα δεν είναι άλλο από τα όσα μου δίδαξε ἡ πείρα – δεν είμαι θεωρητικός (ούτε ιστορικός, ούτε ιστορικός της λογοτεχνίας, μήτε φιλόλογος,) αλλά ένας ενθουσιώδης αναγνώστης καί ένας τεχνίτης, πού έμαθε κάμποσα πάνω στη δουλειά καί συχνά διερωτήθηκε –τί βαραίνει περισσότερο, η Ιστορία η το Μυθιστόρημα; Καί ἡ απάντηση πού δίνω είναι:
Ακόμη κι ένα μέτριο μυθιστόρημα στέκει - ἤ τουλάχιστον δεν βλάπτει- εάν είναι σωστή ἡ Ιστορία, δηλαδή ὁ ιστορικός ιστός πού πάνω του πλέκονται οι περιπέτειες της ζωής τών ηρώων. 
Ενώ ακόμη κι ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα δεν στέκει,-η ενδέχεται να είναι καί βλαβερό - αν ἡ ιστορία δεν είναι σωστή. 
Η Ιστορία, βλέπετε, εκτός από διασκεδαστική καί ενδιαφέρουσα, μπορεί να γίνει και εργαλείο. Εάν το κατασκευάσουμε καί το συντηρήσουμε καλά, τότε μας δίνει πολλές πληροφορίες για τόν εαυτό μας και για τούς άλλους, μας δίνει παραλληλισμούς πού μας βοηθούν να εκτιμήσουμε μια κατάσταση, μας προσφέρει στοιχεία πού – είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι –επηρεάζουν την σκέψη μας και τίς αποφάσεις μας. 
Εάν όμως δεν το φροντίσουμε όπως πρέπει, το εργαλείο αυτό μπορεί καί να παραπλανήσει, να θολώσει την εικόνα τού τί είμαστε εμείς καί, ακόμη χειρότερο, τού τι είναι κάποιοι άλλοι, να δημιουργήσει επικίνδυνες συναισθηματικές φορτίσεις, να μας βάλει σέ λανθασμένους δρόμους καί να μας οδηγήσει σέ καταστροφές. 
Σκοπιμότητες του είδους πού ψευτίζουν την αλήθεια είναι τόσο επικίνδυνες όσο και τα σκανταλέματα της πυξίδας ενός πλοίου. 
Τα παραδείγματα είναι πλήθος – σας συνιστώ μάλιστα το μικρό -αλλά πολύ σοβαρό βιβλίο Dangerous games, επικίνδυνα παιχνίδια, The uses and abuses of history, χρήσεις και καταχρήσεις της Ιστορίας, της διάσημης ιστορικού Margaret Macmillan πού διευθύνει τίς Σπουδές της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ. 
Στο βιβλίο αυτό ἡ ΜακΜίλαν αναπτύσσει το πώς -είτε από αμέλεια είτε σκόπιμα -ἠ Ιστορία μπορεί να γίνει εργαλείο παρανοήσεων ἤ και αυτόχρημα προπαγάνδας. 
Θα μου πείτε, ίσως, ότι αυτά ισχύουν μεν για την συγγραφή της Ιστορίας, αλλά όχι για το ιστορικό μυθιστόρημα, όπου ὁ συγγραφέας μπορεί να αφήσει ελεύθερη τη φαντασία του. Έτσι φαίνεται∙ αλλά στην πράξη ἡ ελευθερία αυτή έχει αυστηρά πλαίσια. Δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι το μυθιστόρημα -επειδή διαβάζεται από ένα ευρύτατο κοινό- μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ ισχυρό μέσον δημιουργίας κοινής γνώμης, προδιαθέσεως, αισθημάτων, φρονήματος. Εδώ όμως αγγίζουμε ένα σημείο πού είναι πολύ λεπτό καί πολύ επικίνδυνο: το ιστορικό μυθιστόρημα πού στοχεύει σέ κάτι. Νομιμοποιείται να γράφεται ένα τέτοιου είδους μυθιστόρημα; Δηλαδή στην ουσία ένα είδος προπαγάνδας; 
H ερώτηση είναι μάταιη, διότι έτσι κι αλλιώς αυτή είναι κοινή πρακτική καί έχουμε πολλά τέτοια μυθιστορήματα, είτε ιστορικά είτε όχι. Η Χάριετ Μπήτσερ Στόου έγραψε «Το Καλύβι του Μπάρμπα Θωμά» στοχεύοντας στην κατάργηση της δουλείας. 
O Ντίκενς έγραψε τόν Όλιβερ Τουίστ στοχεύοντας νά συγκινήσει τούς συμπατριώτες του (μεταξύ άλλων καί) για την άθλια κατάσταση των ορφανοτροφείων. Ὁ Κανταρέ έγραψε το Ὁ Στρατηγός της νεκρής στρατιάς στοχεύοντας (μεταξύ άλλων) στο να τονώσει την εθνική υπερηφάνεια των Αλβανών.
Αυτό λοιπόν γινόταν καί γίνεται καί θα εξακολουθήσει να γίνεται. Μπορούμε όμως να κρίνουμε πότε νομιμοποιείται καί πότε όχι; 
Πιστεύω πώς ναι. Πιστεύω πώς υπάρχει ένα απόλυτο κριτήριο: ἡ ιστορική αλήθεια, τα εξακριβωμένα στοιχεία. Αυτά, ὁ μυθιστοριογράφος έχει την υποχρέωση να τα αναζητήσει με όλες του τις δυνάμεις, όπως ακριβώς την έχει καί ὁ ιστορικός. 
Πώς βρίσκει την αλήθεια; Ψάχνοντας για να εξακριβώσει τί συνέβη καί γιατί. Σαν καλός ανακριτής θα φροντίσει να ακούσει όλες τίς πλευρές, να εξετάσει αμερόληπτα όλα τα τεκμήρια, να επισημάνει τίς αντιφάσεις, να σταθεί εφεκτικός σέ ὅ τι του φαίνεται αναξιόπιστο, να εξιχνιάσει τα κίνητρα καί κυρίως –κυριότατα- να αντισταθεί στον πειρασμό να προσαρμόσει τα ευρήματά του στις προκαταλήψεις του.
«Μα δεν είναι αυτό δουλειά του Ιστορικού»; θα με ρωτήσετε. «Δεν αρκεί εγώ να πάρω ένα Εγχειρίδιο Ιστορίας, να μάθω τα γεγονότα καί μετά να αφήσω την φαντασία μου ελεύθερη στο μυθιστόρημα;» Όχι, αυτό δεν αρκεί καθόλου! Καί παρακάτω θα σας εξηγήσω γιατί. 
O μυθιστοριογράφος θα δουλέψει ως ιστορικός, θα μεταχειριστεί πηγές, δηλαδή Ημερολόγια ανθρώπων εκείνης της εποχής, εφημερίδες, αλληλογραφία, αρχεία, διπλωματικά έγγραφα...Καλό είναι να μην ξεχνά ότι δεν είναι εκπαιδευμένος ιστορικός, ὅ τι δεν έχει εξασκηθεί στην τεχνική πού απαιτείται καί δεν έχει ασκήσει το μυαλό του να αμφιβάλει, να αντιπαραθέτει, να κρίνει, κοντολογίς ότι του λείπουν πολλά εφόδια καί άρα πρέπει να προσέχει διπλά. 
Του επιτρέπεται όμως να παρουσιάσει ένα μέρος μιας περίπλοκης σύνθεσης, ενώ ὁ ιστορικός οφείλει να παρουσιάσει το σύνολό της. 
O μυθιστοριογράφος έχει λοιπόν αυτήν την ελευθερία να διαλέξει ένα μέρος καί να παρουσιάσει αυτό το μέρος, αλλά όσο καλύτερος μυθιστοριογράφος είναι τόσο πιο πιστά θα απεικονίσει αυτό το μέρος, καί τόσο πιο σωστά θα το τοποθετήσει μέσα στο όλον. 
Επανέρχομαι στα τρία παραπάνω παραδείγματα – την «Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά», τόν «Όλιβερ Τουίστ» καί το «Ο στρατηγός της νεκρής στρατιάς». Είναι καί τα τρία από το επικίνδυνο εκείνο είδος των μυθιστορημάτων πού έχουν ως σκοπό να συγκινήσουν καί να επηρεάσουν. 
Τα δύο πρώτα υπηρετούν την αλήθεια - οι συνθήκες στον αμερικανικό Νότο αποδίδονται σωστά από την συγγραφέα, όπως σωστά αποδίδονται καί οι συνθήκες στα ορφανοτροφεία της Βικτωριανής Αγγλίας από τόν Ντίκενς. 
Τί συμβαίνει όμως με τον «Στρατηγό της Νεκρής Στρατιάς»; εδώ ὁ συγγραφέας δημιουργεί ένα επιλεκτικό παρελθόν - όπου οι Ιταλοί και οι Αλβανοί είναι υψηλόφρονες, γενναίοι και τίμιοι, ενώ οι αξιωματικοί ενός άλλου, μη κατονομαζόμενου λαού (προφανώς όμως οι Έλληνες) είναι δειλοί, σκυλεύουν τους νεκρούς, κλέβουν και αρπάζουν. Ὁ φασισμός δεν αναφέρεται πουθενά, ούτε τα πραγματικά γεγονότα της ιταλικής επιθέσεως εναντίον της Ελλάδος το 1940, ούτε τα της συμπράξεως των Αλβανών με τούς Ιταλούς. Το μυθιστόρημα αυτό είναι το τέλειο παράδειγμα μιας μυθιστοριογραφίας στρατευμένης – είναι μια προσπάθεια να καλλιεργηθεί ἡ εχθροπάθεια μεταξύ γειτόνων. 
Το έργο αυτό του Καντερέ είναι ένα ακραίο παράδειγμα, μέσα σέ πολλά, πάρα πολλά αλλά, όχι τόσο κραυγαλέα, πράγμα που τα κάνει και πιο επικίνδυνα. 
Για μένα, σεβαστός και τιμητέος είναι μόνον ὁ συγγραφέας πού συναισθάνεται την βαριά του ευθύνη να εμφανίσει, στο μυθιστόρημά του, πιστά τα πρόσωπα και τα πράγματα της περασμένης εποχής πού επέλεξε. Το έργο του δεν είναι ένα αθώο παιχνίδι, είναι ύλη δυνάμει εκρηκτική καί ὁ χειρισμός της απαιτεί μεγάλη προσοχή. 
Υπάρχει όμως και ένας άλλος λόγος για τον οποίον ὁ συγγραφέας πρέπει να πλησιάσει όσο μπορεί πληρέστερα και πιο αμερόληπτα την περασμένη εκείνη εποχή πού θέλει να ζωντανέψει. 
Πιθανότατα θα ξεκινήσει με ένα απλό βιβλίο γενικής Ιστορίας και θα καταγράψει τίς ημερομηνίες κλειδιά - θα αναζητήσει μετά ειδικότερες μελέτες, θα διαβάσει και ξαναδιαβάσει λογοτεχνία της εποχής, επιστολές πού ίσως θα βρει, και φυσικά εφημερίδες. Πάλι και πάλι θα διαβάσει εφημερίδες -και εάν τύχει να έχει επιλέξει μια περίοδο με έντονες συγκρούσεις, θα διαβάσει πολύ τις εφημερίδες και της μιας και της άλλης πλευράς -τα κύρια άρθρα, αλλά και τα χρονογραφήματα, και τίς επιφυλλίδες, και τίς μικρές αγγελίες…Θα φυλλογυρίσει περιοδικά μόδας για να του γίνει οικείος ὁ τρόπος πού ντύνονταν τότε οι άνθρωποι, τί εργασίες έκαναν, το πώς διασκέδαζαν. Θα εξακριβώσει με τί μέσα μετακινούνταν και πόσο γρήγορα. Και θα προσέξει ιδιαιτέρως στα μυθιστορήματα τα γραμμένα την εποχή εκείνη, τούς διαλόγους, για να καταλάβει πώς μιλούσαν τότε οι άνθρωποι -κι αυτό θα του πει πολλά και για τα ήθη της εποχής. 
 Έτσι σιγά σιγά συγκεντρώνεται στο νου του ένα πλήθος από πληροφορίες και εικόνες και σπαράγματα σκηνών και συγκρουομένων αντιλήψεων, ένας κυκεώνας απ’ όπου όμως, -ξαφνικά- ξεχωρίζει μια μορφή – 
Α! αυτή θα είναι ἠ ηρωίδα μου! λέει έκθαμβος. 
Ή ένα γεγονός: Α! Αυτό είναι τόσο χαρακτηριστικό πού αν το εντάξω στην πλοκή μου θα αναδείξω όλο το πρόβλημα! 
Κοντολογίς, τούς ήρωές του και την πλοκή του τους δίνει το υλικό πού συγκέντρωσε -κι έτσι έχει περισσότερες πιθανότητες να δημιουργήσει κάτι πιστό στην εποχή και την αλήθεια της, αλλά δεν πρέπει να ξεγνοιάσει. Είναι τόσο εύκολο να σέ παρασύρει το παρόν σέ αναχρονισμούς – πέντε χρόνια εργαζόμουν για τά Πριμαρόλια∙ στα πραγματολογικά είχα την πολύτιμη βοήθεια του αξέχαστου Κώστα Τριανταφύλλου και του επίσης βαθύτατου γνώστη της Πάτρας και των πατρινών, τοῦ Νίκου Πολίτη, πού είχαν την καλοσύνη να το διαβάσουν και τελειωμένο∙ το περνούσα κάθε λίγο και από τη κριτική ματιά της αδελφής μου Αλεξάνδρας και της αδελφής μου Μαρίας, πού μαζί είχαμε μεγαλώσει στην Πάτρα και ανταλλάσσαμε αναμνήσεις και παλαιές ιστορίες∙ έγινε ἡ παρουσίαση, δημοσιεύθηκαν κριτικές∙ και μόνον έξη χρόνια αργότερα μου έγραψε μια κυρία από τα Κύθηρα και μου ὑπέδειξε ότι στην σελίδα 397 γράφω ότι ἡ Κα Ζίγκαλη έστειλε να αγοράσει δέκα κιλά βερίκοκα… Κιλά! Πώς κατάφερα να γράψω «κιλά» εγώ πού μεγάλωσα με τίς οκάδες και τα δράμια, και έχω ακόμη τα ζύγια της εποχής εκείνης; 
Κοσκίνισμα λοιπόν χρειάζεται, κοσκίνισμα και πάλι κοσκίνισμα για κάθε σκηνή της αφήγησης και για κάθε στοιχείο. 
Πάντοτε με μεγάλη προσοχή και με την επίγνωση πώς κινδυνεύει να κάνει λάθη, πάντοτε δηλαδή με μπόλικη ταπεινοφροσύνη, θα περάσει ὁ μυθιστοριογράφος από το κόσκινο της λογικής, την κάθε του σκηνή. 
Αλλά με το κόσκινο της λογικής θα την περάσει και ὁ κάθε αναγνώστης. Είναι μεν δέκτης, ὁ αναγνώστης, αλλοίμονο όμως εάν μείνει αδρανής δέκτης. Αλλοίμονο εάν καταπίνει ὅ τι του σερβίρεται - αλλοίμονο εάν αφεθεί να τρέφεται με ὅ τι ανοησία του προσφέρεται. Ὁ αναγνώστης έχει κι αυτός την ευθύνη να σκεφτεί καί να αντιδράσει. 
Όπως ακριβώς αντιδρά στο κρύο ή τη ζέστη, στην πνιγηρότητα ή τόν καθαρόν αέρα, στον θόρυβο ή στην μελωδία – έτσι και στο βιβλίο θα αντιδράσει - ο φ ε ί λ ε ι να αντιδράσει, οφείλει να εκπαιδεύσει το μυαλό του να ζυγιάζει και να κρίνει, προκειμένου να ξεχωρίσει τί θα πετάξει ως υποβολιμαία καλλιέργεια βλαβερών παρορμήσεων, τί θέα θεωρήσει ως άχρηστη σαβούρα και θα το παραμερίσει, και τι θα διαβάσει με προσοχή, θα ξαναδιαβάζει με απόλαυση, καί θα ανατρέχει σ αυτό για να εμπλουτίζει τις ιστορικές γνώσεις του, να διευρύνει τους ορίζοντές του, να εξετάζει ξεχασμένους προβληματισμούς έτσι ώστε ἡ περασμένη εποχή στην οποίαν θα ζήσει για λίγο μέσα από το μυθιστόρημα να συμβάλει στο να καταλάβει καλύτερα το παρόν και να προχωρήσει πιο στέρεα προς το μέλλον. 
Αθηνά Κακούρη


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΟΝΙΣΕΝΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Ο ελληνοουκρανικής καταγωγής δημοσιογράφος Κώστας Ονισένκο, ανταποκριτής της ΕΡΤ στο Κίεβο, είναι μόνιμος κάτοικος στο Κίεβο από το 2017 και καλύπτει όλες τις εξελίξεις σε αυτήν την πολύπαθη χώρα. Έχει εργαστεί σε ελληνικά ΜΜΕ τα τελευταία 20 χρόνια. Έχει διατελέσει συντάκτης του ελεύθερου, του αστυνομικού, αλλά και του δικαστικού ρεπορτάζ, ενώ έχει συνεργαστεί με την «Καθημερινή», το «Μega», το «Vice» καθώς και με άλλα ΜΜΕ. 
Από την ώρα που ξεκίνησε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, ο Κώστας Ονισένκο μας ενημερώνει κυριολεκτικά μέσα από τη φωτιά του πολέμου, με κάθε τρόπο. Είναι παρών καθημερινά, μεταφέροντάς μας τις τελευταίες εξελίξεις, αλλά και προβαίνοντας, ως γνώστης, σε σημαντικές αναλύσεις για τα τεκταινόμενα. 
Απευθυνθήκαμε στον Κώστα Ονισένκο για να μας διαφωτίσει γύρω από την εκκλησιαστική κατάσταση στην Ουκρανία, καθώς στην Ελλάδα – και όχι μόνο – επικρατεί παραπληροφόρηση ή καλύτερη η ρωσική προπαγάνδα. 
Παραθέτουμε, στη συνέχεια, την συνέντευξη που παραχώρησε στο «Φως Φαναρίου»
Αγαπητέ κ. Ονισένκο, θα μπορούσατε να μας πείτε ποια είναι η κατάσταση από εκκλησιαστικής άποψης στην Ουκρανία μετά τη ρωσική εισβολή, δηλαδή εδώ και ένα χρόνο και πλέον;
Όλο και περισσότερες ενορίες με απόφασή τους φεύγουν από την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Πατριαρχείου Μόσχας) και περνούν στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας. Αυτή είναι μια διαδικασία που είχε ξεκινήσει εδώ και χρόνια αλλά ως αποτέλεσμα της ρωσικής εισβολής επισπεύσθηκε. Πολύς κόσμος που δεν έδινε και μεγάλη σημασία σε θέματα δικαιοδοσιών ενεργοποιήθηκε σε αυτό το θέμα, βλέποντας το πόσο κακό έφερε στην Ουκρανία ο λεγόμενος “ρωσικός κόσμος”, τον οποίο αντιπροσωπεύει και η Ρωσική Εκκλησία. Για να καταλάβετε, παλιότερα μεγάλο μέρος των ενοριτών δεν ασχολούνταν με αυτά τα πράγματα και απλώς πήγαιναν στο ναό τις γιορτές ή να ανάψουν ένα κεράκι. Αλλά τώρα όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι αυτό έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία για τη ζωή τους από όσο νόμιζαν. Βοήθησε σε αυτό και το γεγονός ότι για πρώτη φορά πριν από λίγους μήνες και επίσημα η πολιτεία τοποθετήθηκε επί του θέματος παίρνοντας τη θέση της νόμιμης Εκκλησίας της Ουκρανίας έναντι της ρωσικής. 
Πώς γίνεται αυτό; Πώς γίνεται δηλαδή μια ενορία να “φύγει” και να πάει κάπου αλλού; 
Στην Ουκρανία υπάρχει ένα αρκετά ελεύθερο νομικό πλαίσιο σε αυτό το θέμα. Η κάθε ενορία ή ναός ή μοναστήρι είναι ξεχωριστό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, σαν σύλλογος -σας το λέω σχηματικά για να καταλάβετε. Οπότε για να “μετακινηθεί” σε άλλη δικαιοδοσία θα πρέπει να αλλάξει καταστατικό. Αυτό γίνεται κατόπιν γενικής συνέλευσης με ψηφοφορία και ενισχυμένη πλειοψηφία. Υπήρχαν πολλές υποθέσεις με αλλαγές καταστατικών που είχαν κατατεθεί τα προηγούμενα χρόνια αλλά -εξαιτίας της πίεσης παραγόντων που σχετίζονται με τη ρωσική Εκκλησία- δεν προχωρούσαν. Τώρα φαίνεται ότι υπάρχει η πολιτική βούληση αυτές οι υποθέσεις να προχωρήσουν.
Ξέραμε ότι ο πρόεδρος Ζελένσκι δεν ήθελε να ασχοληθεί με το εκκλησιαστικό θέμα της Ουκρανίας τον πρώτο καιρό. Μάλιστα, οι ρωσόφιλοι της Ουκρανίας και η υπό τον Ονούφριο Εκκλησία προσέβλεπε σε αυτόν. Τι άλλαξε; 
Αυτό είναι μια αλήθεια, ο Ζελένσκι για διάφορους λόγους -και προσωπικούς και πολιτικούς- δεν ήθελε να ασχοληθεί με το Εκκλησιαστικό ζήτημα και πάντα έλεγε ότι αυτό δεν αφορά το κράτος. Την ίδια ώρα βέβαια υπήρχαν άτομα, όπως εκπρόσωποι των υπηρεσιών ασφαλείας, που του έλεγαν ότι μέσα στις ρωσικές εκκλησίες γίνεται στρατολόγηση ρώσων πρακτόρων και γενικά ενέργειες που στρέφονται κατά της Ουκρανίας ως κυρίαρχου κράτους. Απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, τα πάντα άλλαξαν άρδην το περασμένο Φθινόπωρο, όταν ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν υπέγραψε τα διατάγματα για “προσάρτηση” ουκρανικών περιφερειών, στις οποίες εισέβαλε ο ρωσικός στρατός. Ο Ζελένσκι είδε από την τηλεόραση ιερείς της ρωσικής Εκκλησίας από αυτές τις περιφέρειες να παρίστανται στην εκδήλωση. Τότε, όπως μου λένε οι πηγές μου στο γραφείο Προέδρου, ο Ζελένσκι έγινε έξαλλος, φώναζε και πετούσε πράγματα γύρω του. Και τότε έδωσε την εντολή στις υπηρεσίες ασφαλείας να ασχοληθούν με το θέμα. Μέσα σε λίγους μήνες βρέθηκαν στοιχεία προκειμένου να σχηματιστούν δικογραφίες σε βάρος ιερέων της ρωσικής Εκκλησίας. Εννοώ στοιχεία για διάφορα αδικήματα, που δεν έχουν να κάνουν με την Εκκλησία, στοιχεία που μπορεί να ήταν γνωστά και πριν αλλά κανείς δεν τολμούσε να τους πειράξει. Και πρόσφατα βέβαια λύθηκε και το ζήτημα της Λαύρας των Σπηλαίων στο Κίεβο, που είναι πολύ σημαντική εξέλιξη. 
Είπατε για τη Λαύρα του Κιέβου. Στην Ελλάδα ακούγεται από ορισμένους ότι αυτή ανήκει ιστορικά στο Πατριαρχείο Μόσχας και η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας την «άρπαξε». Τι συμβαίνει με αυτό το θέμα και γιατί είναι τόσο σημαντικό; 
Κατ’ αρχάς το θέμα είναι σημαντικό επειδή πρώτον η Λαύρα των Σπηλαίων είναι ένα πολύ σημαντικό ιερό για τους ορθοδόξους της Ανατολικής Ευρώπης και δεύτερον διότι τις τελευταίες δεκαετίες αποτελούσε την άτυπη βάση της εν Ουκρανία ρωσικής Εκκλησίας. Οπότε οι αλλαγές που έγιναν αναγκάζουν το Πατριαρχείο Μόσχας τουλάχιστον να… ξεβολευτεί στο Κίεβο. Όσον αφορά την ουσία της υπόθεσης πρέπει να σημειώσουμε ότι η Λαύρα των Σπηλαίων είναι περιουσία του ουκρανικού λαού, είναι μουσείο που ανήκει στο υπουργείο Πολιτισμού και όχι ιδιοκτησία κάποιας Εκκλησίας. Όπως δεν ήταν ιδιοκτησία του Πατριαρχείου Μόσχας έτσι δεν θα είναι και ιδιοκτησία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Το καθεστώς ενοικίασης των δύο χώρων της Λαύρας (τη λεγόμενης “άνω” και “κάτω” Λαύρας) διέπονταν από δύο συμβόλαια της εν Ουκρανία ρωσικής Εκκλησίας με το υπουργείο Πολιτισμού της Ουκρανίας. Τα συμβόλαια έληξαν και το υπουργείο πήρε την απόφαση να μην τα ανανεώσει, όπως είχε δικαίωμα να κάνει. Εκτός από την αλλαγή της πολιτικής -που σας προανέφερα- η ρωσική Εκκλησία είχε κάνει πολλές παραβάσεις μέσα στη Λαύρα. Παραβάσεις ακόμα και οικοδομικές με αυθαίρετα κτίσματα. Θυμίζω… μέσα σε μουσείο. Οπότε από κάθε άποψη είναι μια δικαιολογημένη απόφαση η οποία, παρά τα όσα λέγονται συχνά στα ελληνικά παραεκκλησιαστικά sites, βρίσκει απολύτως σύμφωνη τη μεγάλη πλειοψηφία των Ουκρανών. 
Είπατε για τα εκκλησιαστικά sites. Γιατί πιστεύετε ότι υπάρχουν τόσες ομάδες στην Ελλάδα που υποστηρίζουν τις ρωσικές θέσεις; 
Θεωρώ ότι οι περισσότεροι από αυτούς το κάνουν από άγνοια. Αν ήξεραν όλο το θέμα σε βάθος δεν θα το έκαναν. Το Πατριαρχείο Μόσχας, που σας θυμίζω ότι ιδρύθηκε με απόφαση του Στάλιν, όπως και άλλοι ρωσικοί φορείς επενδύουν πολλά χρήματα για την προπαγάνδα τους στην Ελλάδα. Και όχι μόνο τώρα, αλλά εδώ και δεκαετίες. Η Ελλάδα τους ενδιαφέρει και γεωστρατηγικά και πολιτισμικά και λόγω της Εκκλησίας και για διάφορους ακόμα λόγους. Οπότε, αν για χρόνια διάφορα ΜΜΕ δίνουν λανθασμένη εικόνα για αυτά που συμβαίνουν και αποκρύπτουν τα ρωσικά εγκλήματα, ακόμα και κατά της ίδιας της Ελλάδας, είναι λογικό να δημιουργηθεί μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που τους υποστηρίζουν. Υπάρχει έλλειμμα πληροφόρησης στην Ελλάδα και οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες φαίνεται να έχουν διεισδύσει σε πολλούς τομείς, ίσως και μέσα στην ίδια την Εκκλησία. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι που τους πιστεύουν είναι κακοί, είναι άνθρωποι που έχουν παραπληροφορηθεί και σχηματίσει μια λανθασμένη άποψη. 
Λέτε ότι ίσως να έχουν παρεισφρήσει στην Εκκλησία τα ρωσικά συμφέροντα. Αυτό μπορεί να αφορά και το Άγιον Όρος; Με όσα βλέπουμε τον τελευταίο καιρό φαίνεται πως η Αθωνική Πολιτεία είναι ψηλά στην ρωσική ατζέντα. 
Κοιτάξτε, το Άγιον Όρος σίγουρα ενδιαφέρει τους Ρώσους πάρα πολύ. Από κει και πέρα, όταν με ρωτάνε για το Άγιο Όρος συνήθως απαντώ ότι είναι ένας τόπος όχι μόνον Άγιος αλλά και ένα σύστημα διοίκησης το οποίο άντεξε αιώνες, όταν άλλα συστήματα κατέρρευσαν, αυτοκρατορίες παρήκμασαν, κράτη χρεοκόπησαν και δήθεν σημαντικοί άνθρωποι έσβησαν από τη γη και τις μνήμες μας. Οπότε θεωρώ ότι έχει τους εσωτερικούς τρόπους και διαδικασίες να ελέγξει τον εαυτό του, όπως και θα γίνει. Αυτή είναι η άποψή μου. 
Πηγαίνετε συχνά στο Άγιον Όρος; Ποιές μονές επισκέπτεστε; 
Πριν τη πανδημία πήγαινα τουλάχιστον τρεις φορές το χρόνο. Κυρίως την Άνοιξη και το Φθινόπωρο. Αγαπώ πολύ το Άγιον Όρος, τη γαλήνη που έχει μέσα του και αυτά που σου εναποθέτει εντός σου. Επειδή συνήθως πήγαινα μαζί με Ουκρανούς φίλους, οι οποίοι δεν είχαν επισκεφθεί ξανά το Όρος, διαπίστωσα ότι την τρίτη μέρα της παραμονής τους εκεί κάτι άλλαζε μέσα τους, ερχόταν μια συνειδητοποίηση, μια γαλήνη, μια ηρεμία, ακόμα και μία διάθεση μετάνοιας για ορισμένα πράγματα. Αυτό το έχω δει μόνο στο Άγιον Όρος να συμβαίνει, πουθενά αλλού. Πάντα προσπαθώ να επισκέπτομαι τις Μονές Ξενοφώντος και Παντοκράτορος, που τις αγαπώ ιδιαίτερα για προσωπικούς λόγους. Αλλά και σκήτες, και κελιά. Ανάλογα με το πόσες μέρες έχω και τι κόσμο έχω μαζί μου. Αν δηλαδή έχω ανθρώπους που έρχονται για πρώτη φορά, “αναγκαστικά” θα τους πάω σε διάφορες μονές για να αποκτήσουν όσο το δυνατόν πιο πλήρη εικόνα. Αν έρχομαι μόνος ή με κάποιον παλιό φίλο, συνήθως κλείνομαι σε ένα μοναστήρι ή κελί για όσες μέρες έχω στη διάθεσή μου. 
Τι λένε οι Ουκρανοί για το Άγιον Όρος; 
Είναι ενθουσιασμένοι, για αυτούς είναι ένα μέρος ιερό. Και ιδιαίτερα όσοι έρχονται πλέον σήμερα χωρίς να είναι δεμένοι με τη ρωσική Εκκλησία και έχουν τη δυνατότητα να δουν και να νιώσουν την ατμόσφαιρα σε διάφορες Μονές, καταλαβαίνουν καλύτερα και την ουσία της πίστης μας και διάφορα ακόμα πράγματα, που δεν σχετίζονται αναγκαστικά με θέματα Εκκλησίας. 
Επανέρχομαι στο θέμα της Ουκρανίας. Πιστεύετε ότι μπορεί να θεραπευτεί αυτός ο εκκλησιαστικός διχασμός που έχει προκύψει μέσα στην Ουκρανία; 
Πιστεύω ότι έχει όλες τις προϋποθέσεις να θεραπευτεί και νομίζω ότι οι περισσότεροι πιστοί που ακολουθούν την εν Ουκρανία ρωσική Εκκλησία δεν θέλουν πια να το κάνουν. Ιδιαίτερα, μετά τις βαρβαρότητες που έκαναν και κάνουν οι Ρώσοι στην Ουκρανία και μετά την στάση που κράτησε η Ρωσική Εκκλησία. Ο Πατριάρχης Κύριλλος ουσιαστικά “ευλόγησε” τον δολοφονικό επεκτατικό πόλεμο κατά της Ουκρανίας. Αυτοί οι πιστοί έχουν δει με τα μάτια τους τις συνέπειες -μεταξύ άλλων- της στάσης του Κύριλλου και -εμμέσως- του Ονούφριου. Είναι Ουκρανοί που έχουν χάσει δικούς τους ανθρώπους, περιουσίες, έχουν φόβο και οργή για αυτό που συμβαίνει. Δεν θέλουν πια να είναι στην Εκκλησία των Ρώσων. Από κει και πέρα, το ζήτημα νομίζω είναι πλέον μονάχα τεχνικό αλλά και ανθρώπων. Πολλοί ιερείς της εν Ουκρανία ρωσικής Εκκλησίας λένε στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις: “Θέλουμε να φύγουμε από τη ρωσική Εκκλησία αλλά δεν είμαστε έτοιμοι να πάμε στον Επιφάνιο”. Αυτό είναι κυρίως το ζήτημα που υπάρχει και όχι ότι υποστηρίζουν τον Ονούφριο. Δεν θέλουν τον Ονούφριο, αυτόν τον θέλει μια μικρή κλίκα ανθρώπων στην Ουκρανία που είτε παραμένουν φανατικοί είτε έχουν κάποια προσωπικά συμφέροντα. 
Στην Ελλάδα, όμως, ακούμε συχνά άλλα πράγματα. 
Ναι, όπως σας είπα στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλο έλλειμμα ενημέρωσης. Εγώ ενημερώνω όσο μπορώ, τώρα φτιάχνω και μια νέα ιστοσελίδα που θα λέγεται ww3.gr, ειδικά για όλα αυτά τα θέματα, όχι μόνον εκκλησιαστικά αλλά και πολιτικά και στρατιωτικά. Προκειμένου να μάθει ο κόσμος την αλήθεια, όχι μονόπλευρα όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια. Για αυτό είναι πολύ σημαντική η προσπάθεια ανθρώπων όπως και εσείς και άλλοι άνθρωποι, που γράφουν και ενημερώνουν τον κόσμο. Δυστυχώς βέβαια στα μεγάλα ΜΜΕ τα ρωσικά επιχειρήματα συνεχίζουν να κυριαρχούν και να επισκιάζουν την αλήθεια. Αυτό δεν ξέρω αν είμαι σίγουρος γιατί συμβαίνει, αλλά ελπίζω να αλλάξει σύντομα. 
Ευχόμαστε κι εμείς να αλλάξει. Σας ευχαριστούμε πολύ!

Δευτέρα 22 Μαΐου 2023

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΚΑΛΟΜΟΙΡΗ


«ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΛΟΜΟΙΡΗΣ (14/12/1883 – 8/4/1962). ΕΠΙΣΗΜΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ (1920-2022)»
ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΑ 140 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ 
του Θωμά Ταμβάκου 
έκδοση: Μουσική Εταιρεία Αλεξανδρούπολης (2023) 
Την Τρίτη 30 Μαΐου 2023, 19:00, θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου «ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΛΟΜΟΙΡΗΣ (14/12/1883–8/4/1962). ΕΠΙΣΗΜΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ (1920-2022)» του Θωμά Ταμβάκου, μουσικογράφου-ερευνητή-κριτικού-συγγραφέα, η οποία εκδόθηκε, τον Απρίλιο του 2023, από τη Μουσική Εταιρεία Αλεξανδρούπολης. 
Η έκδοση με την πλήρη επίσημη δισκογραφία του Μανώλη Καλομοίρη καλύπτει το κενό στη βιβλιογραφία του συνθέτη. Λαμβάνει χώρα με αφορμή τη συμπλήρωση των εκατόν σαράντα (140) ετών από τη γέννησή του. Ξεκινά το 1920, με τη φωνογραφική αποτύπωση του φωνητικού έργου Βενιζέλος!. Έως τον Δεκέμβριο του 2022, με την τελευταία δισκογραφική έκδοση (με τη νέα φωνογράφηση της Σονάτας για βιολί και πιάνο), έχουν καταχωρισθεί εκατόν εξήντα πέντε (165) δ.ε. και επανεκδόσεις, και επίσης, πέντε (5) αντίστοιχες ψηφιακές. Όλες αναγράφονται με όλα τα γνωστά στοιχεία τους (την εταιρεία ή τον φορέα έκδοσης, τη χώρα, τη χρονολογία, τον κωδικό, τους ερμηνευτές κ.λπ.). Έγινε συστηματική προσπάθεια για την τεκμηριωμένη συμπλήρωση και διόρθωση τυχόν λαθών και παραλείψεων σε αρκετά από τα στοιχεία αυτά. Οι δ.ε. και οι ψ.ε. που παρατίθενται συνοδεύονται από αντίστοιχο φωτογραφικό υλικό, με τα εξώφυλλα, τις ετικέτες πάνω στους δίσκους, τους ερμηνευτές των έργων και δείγματα από αυτόγραφες και εκδοθείσες παρτιτούρες. Στις υποσημειώσεις του βιβλίου αναγράφονται επίσης γνωστές πληροφορίες για τις δισκογραφικές εταιρείες και τους φορείς που υπογράφουν την παραγωγή (ή συμπράττουν σε αυτή) των δ.ε. και των ψ.ε. Συνολικά φωνογραφήθηκαν εβδομήντα (70) έργα του συνθέτη, ολόκληρα ή μέρη τους, από τα συνολικά εκατόν είκοσι τρία (123) μουσικά και δεκατέσσερα (14) μουσικοπαιδαγωγικά έργα. Απουσιάζουν αρκετά σημαντικά έργα του, μερικά από τα οποία αναγράφονται στις σελίδες του ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ της έκδοσης. 


Ομιλητές της εκδήλωσης: 
Στεφανία Μεράκου, διευθύντρια Μουσικής Βιβλιοθήκης «Λίλιαν Βουδούρη» του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής 
Νίκος Μαλιάρας, μουσικολόγος, καθηγητής Ε.Κ.Π.Α., Τμήμα Μουσικών Σπουδών 
Χαρά Καλομοίρη, εγγονή του Μ. Καλομοίρη, διευθύντρια του Εθνικού Ωδείου Αθηνών 
Μυρτώ Οικονομίδου, μουσικολόγος στη Μουσική Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη» του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής 
Βύρων Φιδετζής, αρχιμουσικός, πρόεδρος Δ.Σ. του «Συλλόγου Φίλων Καλομοίρη» 
Δρ. Αθανάσιος Τρικούπης, συνθέτης, αρχιμουσικός, μουσικολόγος, αναπληρωτής καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Τμήμα Μουσικών Σπουδών 
Θωμάς Ταμβάκος, συγγραφέας του βιβλίου. 
Στο μουσικό μέρος συμμετέχει το Duo Vocialo (Ιωάννα Βρακατσέλη-μεσόφωνος και Χρήστος Μαρίνος-πιάνο) με πέντε αδισκογράφητα τραγούδια του Μ. Καλομοίρη για φωνή και πιάνο 
Μικρούλα (1908) από τον Ταμπουρά και Κόπανο, έργο 7, σε ποίηση Αλέξανδρου Πάλλη 
Το θάμα, έργο 20 (1915), σε ποίηση Ν. Παπαγεωργίου 
Έχε γεια (1922) από τα 20 Δημοτικά Τραγούδια (πρώτη σειρά), σε δημώδη ποίηση 
Τραγούδια αγέννητα (1943) από τους Πεντασύλλαβους (τρίτη σειρά), σε ποίηση Κωστή Παλαμά 
Sotto voce (1943), σε ποίηση Καρθαίου 
Τρίτη 30 Μαΐου, 19:00 ΑΙΘΟΥΣΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ Μουσική Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη» του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. 


Παραπέμπουμε στην εκπομπή του μουσικολόγου Αλέξανδρου Χαρκιολάκη Σύλλογος Οι Φίλοι της Μουσικής / Friends of Music Society, στις 7/5 στον ΑΘΗΝΑ 9.84, με καλεσμένο τον Θωμά Ταμβάκο και με αφορμή το πόνημά του για την δισκογραφία Μανώλη Καλομοίρη. 


Επίσης στο lifo ένα εμπεριστατωμένο άρθρο του Φ. Τρούσα για τα βιβλία του Θωμά Ταμβάκου. 


Κυριακή 21 Μαΐου 2023

"ΠΡΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΝ" ΜΕ ΤΟΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟ ΑΝΤΙΠΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ (ΒΙΝΤΕΟ)


Η ενορία του Ι. Ναού Αγίου Γεωργίου Νέου Ψυχικού παρουσιάζει την διαδικτυακή εκπομπή «Προς Εκκλησιασμόν», όπου φιλοξενούνται εργάτες του πνεύματος και της τέχνης. 
Στην 64η εκπομπή προσκεκλημένος ο Iερομόναχος Aντίπας Aγιορείτης, Γέροντας στο Ιβηριτικόν Ιερόν Κελλίον Αγίας Άννης, στις Καρυές. 
Επιμελείται και παρουσιάζει ο Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος. 
Επιμέλεια βίντεο: Κατερίνα Λεονάρδου.

         

Ο Ιερομόναχος Αντίπας γεννήθηκε (1955) στη Λουτροπηγή (Σμόκοβο Aγράφων) της Kαρδίτσας (κατά κόσμον Eμμανουήλ Σκανδαλάκης). Aπόφοιτος της Pιζαρείου Eκκλησιαστικής Σχολής, όπου και διδάχθηκε αρχικά τη μουσική (από τον Δημήτριο Παναγιωτόπουλο – Kούρο). Tις μουσικές του σπουδές συμπλήρωσε με δασκάλους τον Θεόδωρο Xατζηθεοδώρου και τον Aβραάμ Eυθυμιάδη. Mοναχός στην I. Mονή Προυσού Eυρυτανίας (1974-1980) και στη συνέχεια στην I. Mονή Δοχειαρίου Aγ. Όρους (1980-1997). Σήμερα εγκαταβιώνει στο Iβηριτικό Kελί της Aγίας Άννης στις Kαρυές. Mέσα στο κλίμα και στην παράδοση του Aγίου Όρους, αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην ψαλτική τέχνη. Eδώ διδάχθηκε επιπλέον τη μουσική από τους παλαιούς σπουδαίους ψάλτες του Όρους: τον π. Διονύσιο Φιρφιρή (με τον οποίο και συνέψαλλε συχνά), τον Γαβριήλ Mακκαβό και τον Iωάννη του Kελίου του Pαβδούχου. Έχει έντονη ψαλτική και πνευματική δραστηριότητα ως προσκεκλημένος Μητροπόλεων εντός και εκτός Ελλάδος, ενώ έχει γράψει και σημαντικά κείμενα περί εκκλησιαστικού φρονήματος.

Σάββατο 20 Μαΐου 2023

Η ΚΥΡΙΑ ΑΘΗΝΑ ΚΑΚΟΥΡΗ ΕΠΙΤΙΜΗ ΔΙΔΑΚΤΩΡ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ


Η συγγραφέας κα Αθηνά Χ. Κακούρη θα αναγορευθεί Επίτιμη Διδάκτορας του Τμήματος Φιλολογίας, την Τετάρτη 24 Μαΐου 2023 και ώρα 19:00 στην Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Πατρών. 
Το έργο και την προσωπικότητα της τιμώμενης θα παρουσιάσει η Καθηγήτρια του Τμήματος Φιλολογίας Κατερίνα Κωστίου ενώ θα ακολουθήσει η αναγόρευση της τιμώμενης σε Επίτιμη Διδάκτορα από την Πρόεδρο του Τμήματος Φιλολογίας, Καθηγήτρια Ευφημία Καρακάντζα και η περιένδυσή της από τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου, Καθηγητή Χρήστο Μπούρα. 
Η εκδήλωση της επιτιμοποίησης θα ολοκληρωθεί με την ομιλία της τιμώμενης με τίτλο: «Το Ιστορικό Μυθιστόρημα: «Ιστορικό» ή «Μυθιστόρημα»;»
Αξίζει να σημειωθεί ότι η συγγραφέας έχει παραχωρήσει όλη τη βιβλιοθήκη της που αφορά στην Πάτρα, καθώς επίσης και το αρχείο της, στο Εργαστήριο Αρχειακών Τεκμηρίων και Τύπου (ΕΑΤΤ) του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών. Το ΕΑΤΤ είναι ερευνητικός φορέας, ενταγμένος σε ακαδημαϊκό πλαίσιο, που αποσκοπεί στην επιστημονική αξιοποίηση αρχειακού υλικού και του Τύπου μέσω του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών και συνεργασιών με ερευνητές και άλλα πανεπιστήμια. 
Ήδη το έργο της Αθηνάς Κακούρη αποτελεί θέμα εργασιών για τους φοιτητές του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών, καθώς και πλαίσιο μεταπτυχιακών εργασιών.

Παραθέτουμε στη συνέχεια συνεντεύξεις μας με την συγγραφέα Αθηνά Κακούρη. 


Παρασκευή 19 Μαΐου 2023

ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟ ΓΙΑ ΤΗ "ΝΙΚΗ"


Ψηφίζω τον κληρικό της Μητροπόλεως Πατρών Αναστάσιο Γκοτσόπουλο για εκπρόσωπο του κόμματος "ΝΙΚΗ". Είναι πειστικός και - κυρίως - "θεολογικός"!
Ελπίζω πως ο μητροπολίτης του, Πατρών Χρυσόστομος, θα του αναγνωρίσει και αυτό το ταλέντο! 
ΚΑΙ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ! 


Πέμπτη 18 Μαΐου 2023

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ "ΤΑ ΔΥΣΤΡΟΠΑ ΣΥΜΦΩΝΑ"


Νίκος Παλουμπιώτης 
«Με τα χρώματα του ιλίγγου στην όρασή μας σ’ ένα ρυθμό ραγισμένης ελπίδας θα προφέρουμε στην τελετή τα απροσάρμοστα φωνήεντα, τα δύστροπα σύμφωνα». 
Αν αφαιρέσει κανείς από μια συλλαβή το σύμφωνο τι μένει; Η κραυγή, το επιφώνημα: του θαυμασμού, του τρόμου, της έκπληξης. 
Αν αφαιρέσει κανείς τα φωνήεντα από τις λέξεις τι απομένει; Γίνεται βουητό, βρυχηθμός, λυγμός, βροντή. Μονάχα με τα σύμφωνα πως θα μιλήσει το ποίημα; Το σύμφωνο πολλές φορές δυστροπεί. Άλλες όμως ισορροπεί. Γίνεται ένδυμα που προστατεύει και υποβαστάζει τα ευαίσθητα και εύθραυστα φωνήεντα. 
Το αυθεντικό σύμφωνο ντύνει τις συλλαβές, που μπορεί να έχει την έννοια της απόκρυψης που προσφέρει η ομορφιά του ίδιου του ενδύματος, την ομορφιά που κρύβει και αποκαλύπτει ταυτόχρονα.
Αν αφαιρέσεις από τις λέξεις τα σύμφωνα και τα φωνήεντα τι μένει; Το κενό. Εκ πρώτης όψεως. Στην πραγματικότητα όμως θα δεις ένα εύθραυστο αόρατο αποτύπωμα. Εκείνο της μουσικής του κόσμου από τα βάθη του σύμπαντος και έρχεται σε μας άγνωστο σύνορο, αόρατο. Γι’ αυτό κάθε λέξη δεν είναι φωνήεντα και σύμφωνα, αυτά είναι ένα ένδυμα, είναι ήχος μοναδικός, η παγκόσμια γλώσσα του ανθρώπου. Το μεγάλο πρόβλημα λοιπόν στη διαχείριση των λέξεων είναι το βάρος τους. Ελάχιστοι το μέτρησαν σωστά και τόλμησαν να το σηκώσουν. 
Η τραχύτητα των συμφώνων- βράχοι που περιμένουν τη δροσερή αύρα των φωνηέντων. Είναι το βουητό του ανέμου στα απόκρημνα μέρη της μοναξιάς του βίου, σκήτες απρόσιτες ποτισμένες δάκρυα μυρωμένα. Στα γκρεμνά η βιοτή μας. Στην ξερολιθιά η ελπίδα μας. Πάνω από τα τρομερά βάραθρα η ύπαρξη αποζητά τη ‘’φοβερά προστασία’’. 
«Θα καψαλίσουμε τα φτερά των αγγέλων, 
Η γύμνια τους θα μας εκδιώξει σε αγκάθινους βάτους του σαρκασμού – της ειρωνείας – της υποταγής
Στους ήχους της ηλεκτρονικής αλαλίας στην αφασία της σιωπής». 
«Μιλούμε με λέξεις ανώφελες για τη σιωπή. Με σιωπές για ό,τι θα άρμοζε να μιλούμε» θα πει η Ιουλίτα Ηλιοπούλου. 
Καψαλισμένα τα φτερά των αγγέλων απ’ τον ουρανό της ποίησης, μας λέει ο ποιητής, υποταγμένος στον εκχυδαϊσμό, στα στερεότυπα, στη ρηχότητα. 
«Τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου» θα πει ο σοφός Βιντγχεστάιν. 
Στην γλώσσα του ανθρώπινου επιστητού είναι αδύνατον να σημανθεί ο άλλος δρόμος της υπέρβασης, να εκφράσει τα μη κοινώς αποδεκτά. 
Υπάρχουν έννοιες που γλιστράνε, που ανήκουν στη χώρα του ονείρου και που δεν έχουν παράδοση προφορική ή γραπτή. Ο σαρκασμός, η ειρωνεία, η υποταγή υπονομεύουν τη μέθεξη του κάλους. Η ρηχότητα το θάμβος της ομορφιάς, τον μεγάλο Έρωτα. 
Γνωρίζει όμως ο ποιητής ότι τα πράγματα που τον ενδιαφέρουν, όπως κάθε ποιητή, δεν ενδιαφέρουν κανένα και αυτό σημαίνει αφόρητη μοναξιά. Ο θόρυβος της ηλεκτρονικής αλαλίας, όπως αναφέρει, και η αφασία της νεκρικής σιωπής, εμποδίζουν τις εκφραστικές δυνατότητες της γλώσσας να μετατρέψουν τη χειρονομία, τη μοναδικότητα του χαμόγελου, την άρρητη εκφραστική του βλέμματος σε ποίηση, σε έκπληξη. Επομένως το έλλειμα υπάρχει και η απροσδιοριστία μεγαλώνει. «Όμως η αυθεντική ποίηση αυτό δεν το φοβάται. Εκεί προτεραιότητα δεν έχει η κατανόηση ούτε η πληροφορία. Έχει εκείνο που δεν γνωρίζω. Έχει η ενεργοποίηση συνειρμών σχέσεων. Έμπνευση δεν είναι να προσπαθήσω να εκφράσω αυτά που γνωρίζω. Αυτό δεν θα έχει κανένα ενδιαφέρον» γράφει ο Χρήστος Γιανναράς. 
Λέει ο ποιητής: 
«Λέξεις γράφουμε. Αποφάγια λόγου αδιάβαστα. 
Μυστικά ψιθυρίζουμε που κανένα αυτί δεν θ’ ακούσει» 
Και αλλού «Βαδίζουμε σε αχάρακτο μονοπάτι σκοταδιού και φευγαλέων λάμψεων». 
Η Αγγελάκη Ρουκ γράφει : «Θα έγραφα ένα γράμμα στα γράμματα. Θα τους έλεγα ότι δεν φταίνε αυτά όταν λαθεύω, όταν ανορθόγραφα εξομολογούμαι, όταν παρερμηνεύω τις καλοσύνες της μέρας, όταν πέφτω σε παραπτώματα». 
«Υπάρχει ένα μπλέ πουλί στην καρδιά μου λέει ο Μπουκόφσκυ που θέλει να βγει έξω, αλλά του ρίχνω ουΐσκυ και καπνό τσιγάρου, και οι πόρνες και ο μπάρμαν, ποτέ δεν ξέρουν ότι υπάρχει εκεί». 
«Λάμπει μέσα μου εκείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει» ομολογεί ο Ελύτης. 
«Εκ μέρους γιγνώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. Όταν δε θα έρθει το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται» (1 κορ. 13, 9-10). 
Για να πάψει το σκοτάδι και να σταματήσουν οι φευγαλέες λάμψεις. 
Τελικά η ποίηση γράφεται με ελάχιστα υλικά που προέρχονται από τον τόπο του άρρητου που οδηγούν σε μεγάλα διαστήματα σιωπής, που καταλήγουν στην άγνοια. Όπου «η άγνοια υπερτέρα πάσης γνώσεως» κατά τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο. 
«Την πόρτα θα ανοίξουμε 
χωρίς φόβο 
Αλλότρια και άλλα περιττά συναισθήματα 
θα καούν στη στιγμή. 
Τα χέρια μας 
κουπιά, φτερά, μάτια 
θα ανοίξουν δρόμο 
στο όραμα. 
Σαν πυγολαμπίδες μεσ’ στο απέραντο σκοτάδι 
ενός πληγιασμένου σύμπαντος 
θα διδαχτούμε για πολλοστή φορά τη σιωπή. 
Τότε μόνο θα μπορέσουμε 
να κοιτάξουμε κατάματα τον Άγγελο». 
Σ’ ένα ποίημά του ο Ιβάν Γκολ με τίτλο οι «πόρτες» αναφέρεται σε μία πόρτα, εκτός των άλλων που είναι ελεύθερη, χωρίς σύρτη, χωρίς μάνταλο, που είναι απέναντι από το ρολόι, υπονοώντας ότι είναι εκτός του χρόνου τούτου. Αν και είναι ελεύθερη δεν τη σπρώχνει κανείς. Μια πόρτα που οδηγεί πέρα από σένα. Αυτή την πόρτα θέλει να διαβεί ο ποιητής, χωρίς φόβο. Ν’ ανοιχτεί δρόμος στο όραμα, όπως λέει, ν’ απαλλαγεί από κάθε τι το περιττό. Ν’ αφουγκραστεί τη σιωπή. Να βρεί την αντριωσύνη που χρειάζεται, και μια άλλη ελευθερία για να σπρώξει αυτή την πόρτα να βγει στο ξέφωτο. 
Στον άλλο τόπο, τον Ερωτικό. 
«Αντριωμένος θα ξαμολυθώ στα ξέφωτα 
για λίγο άνεμο, για λίγο χώμα γιασεμιού 
για λίγη μυσταγωγία τζιτζικιών» 
λέει ο ποιητής. 
Αποζητά να γίνει συμπολίτης με τον Άγγελο, να συναναστραφεί μαζί του, 
«Ραμμένα στόματα στο χείλος του πηγαδιού 
Αύριο θ’ αναζητούμε το χρώμα των ουρανών 
Αύριο η μέρα μας θα κρέμεται 
στο τσιγκέλι των ακούραστων εξουσιών 
Ο θυμός χορεύει με το φόβο 
και ο θάνατος προγραμματίζει τις καθημερινές μας διαδρομές 
το ερωτηματικό σαν βδέλλα στο μάγουλο 
ρουφά το αίμα της σάρκας μας» 
Στο βαθύ πηγάδι της ύπαρξής μας, ρίχνουμε πέτρα και δεν ακούμε ούτε νερό ούτε πάτο. Ερειπιώνες αισθήματα λογαριασμοί, παράφοροι έρωτες, διαψεύσεις χάσκουν στη μαύρη τρύπα του πηγαδιού.
Σκύβει ο ποιητής να δει το χρώμα του ουρανού, το φεγγάρι στο τζάμι του νερού. Όμως δεν βλέπει. Ερωτηματικά τον βασανίζουν. Η άνιση μάχη μας με τα γιατί. Ο θάνατος στις δικές του διαδρομές στις δικές του ράγες. Και κάποια «πάρε με όταν φτάσεις» που μένουν αναπάντητα. Χρειαζόμαστε άμεσα ένα συναπάντημα στο χείλος του απύθμενου πηγαδιού. Όπως αντάμωναν κάποτε οι άνθρωποι που πήγαιναν για νερό και συζητούσαν. Αντάμωμα όσων δε θα σκιαχτούν το βάθος, ούτε θα θελήσουν να ιδιοποιηθούν το πηγάδι. Κάποιος μύθος λέει ότι σε κάποια πόλη δεν υπάρχουν σπίτια ή άνθρωποι παρά μόνο πηγάδια. Κάποια ήταν πολυτελή με στόμιο από μάρμαρο, άλλα ταπεινά από τούβλα και άλλα πιο φτωχά γυμνές τρύπες στη γη. Όλα όμως ήταν ξεροπήγαδα, κανένα δεν είχε νερό. Κάποια στιγμή σκέφτηκαν για να αυξήσουν την αυτοπεποίθησή τους να γεμίσουν με αντικείμενα. Μερικά γέμισαν με κοσμήματα και πολύτιμους λίθους. Άλλα, πιο πρακτικά, γέμισαν με ηλεκτρονικές συσκευές και μηχανές. Άλλα φιλότεχνα γέμισαν με έργα τέχνης, και τέλος κάποια διανοούμενα με βιβλία. Όμως, αν και γέμισαν μέχρις επάνω δε χόρτασαν. Έτσι αποφάσισαν να διευρύνουν το στόμιό τους , με αποτέλεσμα να πλησιάζει το ένα το άλλο και να κινδυνεύουν να χάσουν την ταυτότητά τους, δημιουργώντας ένα τεράστιο λάκκο. Ευτυχώς, βρέθηκε μόνο ένα που σκέφτηκε ν’ αυξήσει τη χωρητικότητά του σκάβοντας προς τα κάτω. Αλλά προχωρώντας προς το βάθος συνάντησε …..νερό. Πρώτη φορά συναντούσε τέτοιο παράξενο νερό. Άρχισε να καταβρέχει τα τοιχώματα και το στόμιό του, και είδε έκπληκτο μετά από λίγο να πρασινίζουν, να στολίζονται με λουλούδια και αργότερα να φυτρώνουν δένδρα που δεν άργησαν να δώσουν καρπούς. Έρχονταν και άνθρωποι και άρχισαν να δημιουργούνται σχέσεις. «Ένδον σκάπτε». Σκάβε μέσα σου, έλεγαν οι Αρχαίοι. «Ένδον η πηγή του Αγαθού και αεί αναβλύειν δυναμένη, εάν αεί σκάπτεις» Μάρκος Αυρήλιος –δηλ. Σκάβε μέσα σου. Μέσα σου είναι η πηγή του καλού και θ’ αναβλύζει πάντα αν πάντα την αναζητάς. Να εξετάζεις βαθειά τον εαυτό σου, να είσαι βαθυστόχαστος. Να μη μένουν ραμμένα τα στόματα στο χείλος του πηγαδιού.
Ο Γιάννης Αλεξανδρόπουλος προτιμά δρόμους λασπωμένους παρά αποστειρωμένους σε βολεμένες κοσμοθεωρίες. Στην ποίησή του καλεί τους πάντες «έλα όπως είσαι, έλα όπως εγώ θέλω να είσαι. Έλα σαν φίλος ή σαν γνωστός εχθρός». Όπως είχε πει ο Κερτ Κομπέιν των Νιρβάνα σ’ ένα στίχο του. Ο ποιητής προσκαλεί τον αναγνώστη να επαναπροσδιορίσει τις ανθρώπινες σχέσεις, το στοχασμό στο νόημα της ζωής, στο βίωμα. Η υπαρξιακή αγάπη, η μνήμη, η νοσταλγία, ο θάνατος, ο χρόνος, είναι στοιχεία της ποιητικής του συλλογής. Ανήσυχες οι συζητήσεις του, ατέλειωτες με φίλους, συνοδοιπόρους, συντρόφους ποιητές. 
«Οι σημερινοί άθλιοι του κόσμου 
Φυτεύουν τα βγαλμένα μάτια τους 
Στις χωματερές της πληροφορίας 
Κάτω από το δέρμα του 
το ανθρώπινο είδος αναζητά οδό διαφυγής 
μια σκουληκότρυπα μέσα στο χρόνο.» 
ή «βρίσκομαι στην κορυφή του βουνού 
και από κάτω όλος ο κόσμος 
χαροπαλεύει πιασμένος στις παγίδες 
της τεχνητής νοημοσύνης.» 
Ο Γιάννης Αλεξανδρόπουλος υπαινίσσεται στην ποίησή του εκτός των άλλων ότι ο θαυμαστής του συστήματος είναι ένας δούλος. Έρχεται και φεύγει λοιπόν από τη ζωή άγευστος. Ανυποψίαστος στα μυστήρια της ζωής. Η υποδούλωση μπορεί να γίνεται με τη βία του δυνάστη. Σήμερα όμως γίνεται με την ελεύθερη επιλογή του δυναστευόμενου. Ο ίδιος ο άνθρωπος φραγγελώνει τον εαυτό του για να αριστεύσει, να κορυφώσει τις επιτυχίες του και τις επιδόσεις που του ζητά το σύστημα. Αυτό σηματοδοτεί την κοινωνία της επίδοσης, κάνοντας την ανελευθερία μοδάτη. Η τεχνολογία υπόσχεται τα πάντα αλλά σε ένα σύμπαν που ξορκίζεται η έκπληξη, ο άλλος δρόμος ο Ερωτικός, η ελευθερία ως βάσανο. 
Οι σημερινοί άνθρωποι έχουμε θέμα μόνο με την παράλυση. Είναι αδιάφορο θέμα η συν-χώρηση. Μας φτάνει το νοήμον προηγμένο θηλαστικό. Πουλάμε τα πρωτοτόκια της ποιότητας για κάθε τυχαίο πιάτο φακής. 
Ο Γιάννης Αλεξανδρόπουλος γνωρίζει ότι θέλουμε μια καρδιά και ένα μυαλό που θα κοιτάνε μόνο κάτω. Ο ποιητής γνωρίζει ότι περιθωριοποιούνται από τη δομημένη εξουσία της κοινωνίας και των ιδανικών της οι αληθινοί ποιητές, οι αληθινοί καλλιτέχνες. 
‘Όπως και να ‘χει πάντως «Ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος πάνω σ’ αυτή τη γη. Όλο μόχθο, εντελώς επάξια αλλά ποιητικά κατοικεί», όπως έχει πει ο Χαίντερλιν. 
Μάϊος 2023

Related Posts with Thumbnails