Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια από την αναχώρηση του Λευτέρη Βογιατζή (2 Μαΐου 2013).
Ως φοιτητής τον παρακολουθούσα στενά. Θυμάμαι, αίφνης, την παράσταση Ρίττερ, Ντένε, Φος.
Ήταν Μάρτιος του 1991 θαρρώ, όταν είδα αυτή την καταπληκτική παράσταση στη νέα ΣΚΗΝΗ του Λευτέρη Βογιατζή, στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων, σ' αυτό το θεατρικό ασκηταριό.
Η παράσταση αυτή, βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ, ανέβηκε σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή (ο οποίος συνυπέγραφε την μετάφραση με την Σωτηρία Ματζίρη) με τον ίδιο στο ρόλο του Λούντβιχ και τις Όλια Λαζαρίδου και Λυδία Κονιόρδου ως αδελφές του.
Ο συγγραφέας Τόμας Μπέρνχαρντ είχε πεθάνει δυο χρόνια πριν, το 1989, σε ηλικία 58 ετών.
Ξεφυλλίζω μετά από τόσα χρόνια το πρόγραμμα της παράστασης του Βογιατζή, που έχει πια συλλεκτική αξία νομίζω. Ένα τομίδιο 360 σελίδων. Με ολόκληρο το έργο, με χρονολόγιο του συγγραφέα, κείμενά του, κείμενα άλλων γι' αυτόν, πλούσιο φωτογραφικό υλικό, με μια λέξη πολύτιμο εγχειρίδιο. Άλλωστε η πρόσληψη ενός άγνωστου τότε στην Ελλάδα συγγραφέα έπρεπε να υποστηριχθεί μ’ ένα βιβλίο που να δικαιολογεί την επιλογή του, εφόσον μάλιστα επρόκειτο για έναν από τους πλέον ιδιαίτερους και ενδιαφέροντες συγγραφείς του 20ού αιώνα. Βέβαια, έτσι έκανε πάντα ο Βογιατζής. Τα πάντα προσεγμένα στην παραμικρή λεπτομέρεια, αφού η σκηνική πράξη ήταν γι' αυτόν ένα πνευματικό γεγονός. Ήταν ένας ασκητής του θεάτρου. Με φιλοσοφική ματιά και απύθμενο βάθος. Ο δια θέατρον σαλός. Κάθε παραξενιά του και μια βουτιά στο νόημα. Κι όποιος άντεξε το θέατρο βίωσε. Σε μιαν άλλη διάσταση που μέλλει να αποτιμηθεί.
Π.Α.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου